Noah kijkt even op als Sam zijn kamer in loopt. Zijn handen strijken langs de zachte stof van een jurk in zijn kast. Niet omdat hij een geheime fetisj heeft en s’avonds in jurken rond rent, maar omdat het de jurk is die Rose gedragen heeft. Dat klinkt misschien een beetje eng, maar het is het enige tastbare dat hij heeft. Hij sluit de kastdeuren weer en draait zich om naar Sam.
“Het is niet jouw schuld.” Verzucht hij direct, het ligt aan hem.
Eigenwijs neemt hij niet naast haar plaats op bed maar loopt hij naar het raam.
“Het is dus een prioriteit om goed te slapen.” Met een ferme ruk sluit hij de gordijnen
“Je hebt behoorlijk wat slaap in te halen, je kunt maar beter alvast beginnen.” Serieus neemt hij plaats in een fauteuil, knipt hij de schemerlamp aan en pakt hij een boek. Hij was beslist ook een stuk saaier geworden. Het ergste was nog dat hij dat van zichzelf vond. Zijn oude ik zou hem uitlachen.
Ryan zijn wenkbrauwen gaan steeds verder omhoog. Deze man was niet bepaald welbespraakt. Als Rose hem voorstelt glimlacht hij schaapachtig en steekt hij knullig zijn hand op. Ryan heeft hier geen tijd voor, hij staat te popelen om terug naar het kasteel te keren. “Nou Maldwyn..” begint hij vrolijk terwijl hij de rugzak wat beter op zijn rug hijst “De enige manier om weer naar de wouden en velden te keren is via die brug en om die over te steken zal je toestemming moeten vragen aan Noah. Laten wij nou net die kant op gaan.” Triomfantelijk steekt hij zijn neus de lucht in en marcheert hij richting het donkere woud. Aan de rand ervan blijft hij even staan en plaatst hij zijn handen in de zij. Hij zucht diep “Kom, hup hup.” 
