[RPG] Yokai Academy

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

De geur welke hij tegemoet rent is een vreemde combinatie. Een assortiment van geuren welke hij niet kan plaatsen, maar vast zijn honger kon stillen. Met grote vaart schiet hij door het bos heen en laat zich hierbij slechts leiden door zijn honger. De ijzeren smaak van bloed in zijn bek wakkert de toch al vreselijke honger slechts aan. Hoe dichter hij bij de vreemde geuren komt, worden zijn pupillen wat groter. Door de zoete waas heen rook hij dat waar hij eigenlijk echt op jaagde.. Haar..

Geschrokken staat Sem in een klap stil. Nee.. Nee.. Hoe moest hij hier tegen vechten? Hij wilde zijn honger stillen met zijn klasgenoten.. Zijn hele wezen leek te verlangen naar Jade.. Het was haar bloed wat de wrange nasmaak had in zijn mond..

Gefrustreerd schudt hij zijn hoofd. De geur was te zoet, te sterk. Zijn ogen vernauwen zich als hij verderop in het bos geluid hoort. Een rauwe grom ontsnapt er voordat hij zich schrap zet. Ow jah, zijn prooi was vlak bij en was geland. Met enorme kracht springt hij voorruit, dwars door de struiken. In een flits ziet hij waar alle geuren vandaan komen, maar hij heeft slechts oog voor haar. In volle vaart rent hij dwars door twee van de andere geuren heen, in de richting van de sterkste, die van haar.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Jade hoort de woorden van Gabriella wel, maar ze negeert ze. Merle moest zichzelf maar even redden, ze heeft hier absoluut geen tijd voor nu. De wolf komt dichterbij, ze voelt het. De rationele gedachtegang dat ze Sem niet wilt verwonden schuift ze opzij, dit was Sem niet. Dit is een monster, net zoals zij. Op het moment dat de wolf door de struiken heen springt en op haar af komt is ze sneller. Ze ontwijkt de aanval waarbij de wolf doorschiet, langs haar heen en weg van de rest. Zonder erbij na te denken gaat ze gelijk over in de aanval en met een bijna simpele beweging van haar arm stuurt ze een snijdende wind op de wolf af.

De aanval is zo krachtig dat er een diepe snee ontstaat en Jade kan het bloed zien. Zonder twijfel stuurt ze gelijk een tweede en derde aanval op de wolf af. Hoewel deze aanvallen haar normaal weinig energie kosten, voelt ze nu hoe met elke aanval er meer energie uit haar lichaam wordt getrokken en ze weet ergens dat ze dit niet lang vol zal houden. 'Concentreer je' bijt ze zichzelf toe in gedachtes. Ze kan dit gevecht niet verliezen. Niet nu.

Afbeelding

De draak kijkt rond, de omgeving afspeurend naar beweging. Hij voelt het. Er zijn er meer. En dan spotten zijn ogen een beweging. Zonder ook maar af te wachten spuwt hij vuur in de richting van de beweging en de bomen vatten gelijk vlam en op een razend tempo begint het vuur zich uit te breiden. Eén vleugel rekt zich uit en nu is pas echt goed te zien hoe enorm deze draak is. De andere vleugel rekt zich uit en de draak speurt de omgeving nog eens af, op zoek naar zijn prooi.

Tengaar · Schoolhoofd

Lichtelijke verbaast kijkt Kyra toe als ze de woorden van Merle hoort. Sem een weerwolf? Als ze kort nadenkt over alles wat er is gebeurd klinkt het wel logisch. Sem was altijd anders rond de volle maan. Vele conclusies en tegelijkertijd vragen schieten door haar gedachte als ze ineens realiseert dat er een tweede deel was aan het verhaal van Merle. Waarom kwam Charu achter haar aan?

"We transformeren....in onze ware aard" zegt ze tegen haar terwijl ze met een zenuwachtige blik naar Gabriella kijkt. "We moeten gaan" zegt ze tegen Gabriella, maar nog voordat ze een stap kan zetten worden zij verrast door Jade die neerdaalt. Kyra zwiept even met haar staart als ze de prachtige vleugels van Jade ziet. Het gevoel van opluchting trekt echter snel weg als ze het bloed ziet en de paniek in Jade haar stem hoort. Ze moeten gaan....weg...ze moeten actie ondernemen, als haar lichaam het zou toestaan.

Er was geen tijd om actie te ondernemen, de chaos was te groot en wordt nog groter nu Charu uit de bosjes opduikt, Blake in de verte blijkbaar zich transformeert tot draak en de geur van wolf snel dichterbij komt. Er zijn geen geheimen meer nu. Iedereen weet wat ieder is. Ieder wist dat zij een staart had, een helrode gloed, ze kan de transformatie niet stoppen. Iedereen zou nu weten dat ze een Hellhound is. Kyra zakt zachtjes ineen, sluit haar ogen en bedekt haar oren. Ze wilt het niet zien, ze wilt het niet weten.

[...]

Kyra haar ogen schieten weer open als ze Merle hoort schreeuwen dat ze moeten gaan. De demon, Charu, had haar beet bij haar pols en het leek er niet op dat zij nog ergens heen kon gaan. Ze haalde haar handen van haar oren, waarvan de eigenlijk al wist dat ze geen normale oren meer waren en haar handen geen handen. Voorzichtig zet ze haar poten op de grond. Haar transformatie was volledig net als haar eeuwige afkeer tegen de demonen weer is aangewakkerd. Met gecontroleerde stappen stapt ze rustig op Charu af. Demonen konden haar meesters worden net als sommige mensen, maar deze niet. Deze demon was dat niet waardig. Haar blik glijdt naar Merle, die duidelijk bang was. Kyra gromt naar Charu, die nu zij op vier poten loopt zeker een kop groter is.

"Laat haar los" gromt ze naar de demon. Met een beweging van haar staart stuurt ze een vlaag van vuur af op Charu. Ze weet dat niet veel teweeg zal brengen, maar hopelijk genoeg om hem de pols van Merle te laten loslaten.

Afbeelding

Tevreden kijkt Allen naar Blake terwijl zijn bliksem hem direct raakt. Een betere treffer kon hij zich niet voorstellen, maar ook de gevolgen niet. Gepaard met vuur en veel rook transformeert Blake in zijn ware vorm van een draak. De enorme energie die erbij vrij komt zorgt ervoor dat Allen naar achteren vliegt tegen de rotsen aan. Versuft ziet hij hoe de draak zijn mond opent en kan nog net op tijd wegvliegen als hij zijn vuur naar hem toe spuwt.

Uitgeput vanuit de lucht kijkt hij toe. Het verklaard wel waarom hij een natuurlijke afkeer heeft tegen Blake. Een groter reptiel dan een draak kon Allen niet bedenken. In de lucht was hij een makkelijk prooi en snel besluit hij naar beneden te vliegen. Leunend tegen een muur probeert hij helder na te denken over de volgende stap. Nu hij rustig een moment neemt om rond te kijken ziet hij pas hoe groot de chaos werkelijk is. Laagvliegend schiet Allen door het bos heen. Hij moest iets bedenken om dat reptiel te stoppen voordat het te laat is voor iedereen. Voordat Blake transformeerde meende hij Jade te zien met Sem. Hij vraagt zich af of de rest op het strand is gebleven. Gabriella en Kyra leken niet de types om goed te kunnen overleven in deze chaos. Wauw, hij wist in één dag ineens zoveel meer van zijn klasgenoten dat het bijna eng is.

De hoge snelheid waarmee Allen tussen de bomen doorschiet wordt snel onderbroken als er een vlaag van vuur zijn kant op komt. Vol met pijn schreeuwt hij het uit en rolt over de grond heen. In lichte paniek slaat hij het vuur zo snel mogelijk uit op zijn vleugels. Kruipend zoekt hij een boom in de hoop niet gezien te worden. Voorzichtig slaat hij zijn vleugel uit en vouwt hem weer in. De pijn heeft hem weer met twee benen op de grond gezet, letterlijk. Zijn vleugel was zwaar beschadig en hij twijfelt of vliegen nog een optie is. Vol met woede slaat hij met een vuist op de grond.

"Vervloekte reptiel" schreeuwt hij in woede uit. Hij kijkt om zich heen waar hij heen kon. Elke richting leek even goed als de andere. Nogmaals slaat hij zijn vleugels uit en vouwt ze vervolgens voorzichtig weer in. Dat wordt lopen. Gecontroleerd staat hij op en zet een sprintje in, hopelijk in de richting waar ze vandaan kwamen.

ooc; Ik weet niet wie Allen straks gaat tegenkomen, maar voel je vrij om daarop in te spelen.

ooc-2: wauw chaos, het was echt te veel om overal op in te spelen. Als er iets niet meer klopt laat het mij weten.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Zo dichtbij, en zijn kaken slaan dicht. Maar ze weet op tijd weg te springen en door zijn snelheid rent hij een paar meter verder. Net als hij zich wilt omdraaien snijdt er een vlijmscherpe pijn zijn linker schouder welke zo onverwacht is en welke hij nergens aan zag komen. Er ontsnapt een kleine jank vanuit zijn keel.

De snijdende pijn doet Sem kort verkrampen. Wat gebeurde er? Hoe was hij geraakt? Hij draait zich om en ziet Jade staan. Er raast iets door hem heen. Opluchting? Hoop dat ze hem in een aanval zou stoppen?

De lichte jank slaat over in een gefrustreerde roep als een tweede en derde aanval hem ook raken op zijn borst en hals. Verwilderd kijkt het beest om zich heen, maar vervolgens naar haar. Hij wist niet wat zijn prooi deed, maar het was duidelijk dat deze aanval van haar afkwam.
Zijn ogen vernauwen zich. Ze verloor kracht. Ze was gewond. Hij kon haar zeker lang genoeg aan de grond houden.. Hij trekt zijn lippen op, gromt laag en diep en hij maakt zich klaar voor een volgende aanval.

In een flits draait zijn kop naar rechts en zijn hele lijf lijkt te reageren. Vuur! Schichtig kijkt hij van het bos, terug naar zijn prooi, weer naar het bos. Zenuwachtig stapt hij naar achteren. Was er tijd? Kon hij.. Weer kijkt hij naar het bos, schudt wild zijn hoofd, slaat een jank en rent vervolgens zo hard en ver mogelijk weg. Weg van zijn prooi maar vooral weg van het vuur.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Met een grijns kijkt Charu naar zijn prooi. Hij kon zo veel met haar doen, zo veel manieren op haar pijn te doen. zijn nagels snijden in haar arm.

Dan gebeurt er iets wat hij niet verwacht had. Een brute kracht spring bijna door hem heen en hij wordt gedwongen haar los te laten. Hij sist als hij ziet wil het is. De Wolf... Sem.

Onmiddellijk grijpt hij Merle weer vast. Ditmaal bij haar middel en haar keel. Hij moest weg met haar. Hij doet een stap achteruit om weg bij de rest te komen. Dan worden er vlammen op hem gestuurd. Hij kijkt op. Een gigantisch hondachtig wezen. Een Hellhoud. Charu had vaak genoeg Helhouds gezien maar hij had nooit kunnen raden dat Spasme er ook één was. Hellhounds waren over het algemeen niet bang voor Demonen zoals hij.

Hij laat Merle's keel los en met een snelle beweging weert hij het vuur af. Hij is logischerwijs nooit bang geweest voor vuur geweest. Het vuur op hem heen doet hem niets en zolang Spasme op afstand bleef zou ze hem niets kunnen maken.

Afbeelding

Als het vuur langzaam zich om haar heen begeeft neemt Gabriella's angst toe. De situatie wordt al maar gevaarlijker. Ze heft haar handen op. Water, ze had water nodig.

Ze sluit haar ogen. Water, ze had al het water in haar directe omgeving, om de andere voor het vuur te beschermen. Ze concentreert zich op wat ze moet doen. Langzaam maar zeker beginnen er zich druppels om haar heen te vormen. De druppel worden groter en ze begint de brandende struiken te blussen om een veilig pad naar het strand te maken en het vuur op afstand van haar klasgenoten te houden.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Het wonder lijkt toch te gebeuren wanneer Charu en Merle opeens omver gelopen worden. Verbaasd kijkt Merle om en ze ziet de wolf. Dit had ze niet moeten doen, want ze wordt nogmaals door Charu vastgegrepen; ditmaals bij haar middel en keel. Ze probeert een kreet te slaken, maar er komt niet meer uit dan een soort gegorgel. Tranen vullen haar ogen. Dit was allemaal de schuld van haar coven! Als ze haar niet weggestuurd hadden, had ze nu niet in deze belachelijke situatie gezeten. Ze zou haar moeder nooit meer zien…

Dan ziet Merle door haar tranen heen opeens vuur op zich afkomen. Ze kijkt omhoog en ziet een soort van hond. Was dat Kyra? Merle staat nergens meer van te kijken. Charu laat haar keel los en ze weet dat ze nu van de situatie gebruik moet maken. Met al haar kracht plant ze haar elleboog in Charu’s gezicht. Vol spanning wacht ze af tot zijn greep enigszins verslapt, zodat ze er vandoor kan gaan.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Hij voelt de beweging in de omgeving, maar er waren meerdere bewegingen. Meerdere prooien. Hij beweegt zich in de richting van de ene prooi, de vogel en de rook komt uit zijn mond. Nog een keer spuwt hij vuur over het woud uit met de verwachting dat zijn prooi zich wel zal moeten laten zien.

Afbeelding

Jade houdt haar blik op de wolf gericht en ze ziet hoe hij zich klaar maakt voor een volgende aanval. Maar dan draait zijn kop naar rechts en Jade moet moeite doen om niet te kijken naar wat zijn aandacht trekt. Hij kijkt haar weer aan, weer weg en terug. Hij twijfelde en ze vraagt zich af of ze een aanval moet afvuren, maar voordat ze de keuze kan maken jankt de wolf en gaat er vervolgens vandoor. Ze volgt de wolf, maar al snel verdwijnt hij uit het zicht en ze twijfelt wat ze moet doen. Kwam hij terug? Maar nu pas dringt de situatie tot haar door en merkt ze de vlammen op die steeds groter worden. Met een ruk draait ze zich om naar de rest om de situatie te zien. De plotseling beweging maakt haar duizelig en ze vloekt binnensmonds.

Gabriella probeert een pad te maken door de vlammen te doven, maar het vuur is te uitgebreid om een pad te creëren. Zonder wat te zeggen stapt ze naar Gabriella toe en pakt haar arm vast.

"Het is nutteloos," zegt ze, "Sla je armen om mijn nek en hou me stevig vast."

Ze draait zich om naar Kyra en besluit dat die met haar krachten de enige is die Merle kan helpen.

"Bevrijd Merle," zegt ze tegen haar.

Dan draait ze zich weer naar Gabriella toe als die haar armen om haar nek heeft geslagen, slaat ze haar armen om Gabriella's middel heen. Met al haar kracht zet ze zich af en schiet de lucht in. Zonder eerst te controleren waar de draak zich bevind schiet ze door de lucht heen, richting het strand. De vlucht kost haar al haar energie en ze heeft de kracht niet meer om een normale landing te maken. Het bloedverlies wordt haar teveel en als ze er bijna is heeft ze de kracht er niet meer voor. Samen met Gabriella stort ze schuin naar beneden, maar voordat ze de grond raken draait ze zich om met Gabriella nog in haar armen en haar vleugels slaan zich beschermend om Gabriella heen. De klap met de grond is hard en Jade krijgt slechts de pijn mee voordat alles zwart wordt voor haar ogen.

"Misschien wordt het maar eens tijd dat we ingrijpen... Ze zullen hun lesje wel geleerd hebben nu..." zegt hij tegen de rest terwijl zijn blik gefocust is op de enorme draak. Het zou een wat lastigere klus worden, maar zeker een die ze wel aankunnen...

OOC:: Toestemming van Jalf:D

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Charu's nagels duwen in Merles middel en hij is er vrijwel zeker dat hij haar laat bloeden. Zijn blik is echter gericht op Spasme. Hij had haar nooit zo dapper gezien, normaal gesproken schoot ze angstig weg als hij in de buurt was. Hierdoor ziet hij Merle's elleboog niet aankomen.

Het geluid van een brekend neustussenschot klinkt door het bos en dikke druppels zwart bloed vallen op de grond. Charu is gedwongen zijn prooi los te laten.

"Vuil kreng." sist hij terwijl hij opnieuw naar haar enkels grijpt. Hij mist en probeert hij opnieuw. Zijn prooi was van hem, en van niemand anders.

Afbeelding

Waarom lukt het niet? Ze was één van de puurste waterwezens die er was. Een simpele brand moest ze aankunnen... Dit is geen simpele brand, dit is drakenvuur. Een soort vuur wat alleen waterspirits van honderden jaren aan zouden kunnen.

Wanneer Jade zegt dat ze zich aan haar moet vast houden, knikt ze. Ze was op het moment toch nutteloos... Ze haat het om dat toe te moeten geven, maar ze heeft geen keuze.

Stevig slaat ze haar armen om Jade heen en onmiddellijk vliegen ze om hoog. Dit geeft Gabriella een goed uitzicht over het hele eiland. De vlammen en rook vliegen hoog op en Gabriella kan alleen maar hopen dat het met Merle goed komt.

Dan storten ze naar beneden. Gabriella gilt en met een redelijke klap komt ze op de grond neer. Jade heeft nog redelijk de klap opgevangen. Hijgend duwt Gabriella de vleugels van zich af.

Alles doet haar pijn, maar één ding weet ze zeker. Op het strand is ze nu veilig en ze moet nu zorgen dat Jade in veiligheid bleef en dat iemand ze zou vinden. Met het zuivere water wat ze vind maakt ze de wonden van Jade schoon. Dan begint ze hoge golven te creeren, in de hoop dat iemand ze in de verte zou zien. Als dat niet zou helpen, zou ze moeten wachten tot Jade weer bij zou komen en haar zo terug naar de school te brengen. Ze hoopt maar dat de rest van haar klasgenoten niets zou overkomen.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Hoe hard hij ook probeert weg te rennen, het vuur blijft als een even grote dreiging op hem drukken. De angst welke door elke vezel in zijn lijf lijkt te trekken wilt niets anders dan ontsnappen. Maar het vuur leek een soort oerkracht uit te stralen welke hem vele malen meer benauwde dan elk ander vuur ooit had gedaan.

De wolf stopt plotseling aan de rand van het bos en strand als hij aan de rand bij het water in de verte twee figuren ziet. Ergens door de enorme angst heen, ruikt hij licht een vlaag van zijn prooi, maar de angst welke door zijn lijf giert maakt het dat hij hier niet op kan concentreren. Hij schudt zijn hoofd en rent in plaats van schuin over het strand in hun richting, rechtdoor de zee in. De wolf had geen idee hoever de kust was en hoever het zwemmen was en of hij het wel kon halen. Maar rationeel denken zat er niet meer bij. Het enige wat hij wist, was dat hij zo ver mogelijk van het vuur vandaan moest komen als mogelijk was. Dat was het enige wat er werkelijk toe leek te doen.

Tengaar · Schoolhoofd

Het is niet erg verwonderlijk dat Charu niet onder de indruk is van Kyra's verschijning. Hij lijkt er zelfs ergens van te genieten. Als Merle dan een elleboog in het gezicht van Charu zet is het haar kans. Hij laat Merle los en voordat hij haar weer kan grijpen besluit Kyra tussen hen twee in te gaan staan. Er ontsnapt een lage grom uit haar bek terwijl ze Charu aan blijft kijken. De woorden van Jade dringen wel tot haar door, maar Kyra's blik blijft op Charu gericht. Ze moet Merle een kans geven om verder weg te komen...

"Ren Merle, ren terug naar het strand!" gromt ze duidelijk tegen Merle en gelijk erna zet ze zich af. Met hoge snelheid rent ze op Charu af en springt op hem. Met haar voorpoten zet ze zijn schouders tegen de grond. Kwijlend gromt ze in zijn gezicht en laat al haar tanden zien terwijl haar ogen helrood gloeien. Ze kan het niet helpen te genieten van haar connectie met haar helse kant.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Hulptroepen
Kort observeert hij de situatie nog en lokaliseert elke student die op het eiland was. Dan richt hij zich op de rest. "Jij neemt de weerwolf. Hij mag het land niet bereiken," zegt hij terwijl hij één iemand aanwijst, "Jullie twee zorgen voor de twee op het strand, ik geloof dat er één nodig naar de zuster moet." Hij richt zich op de volgende, "Demonen zijn jouw specialiteit, je weet wat je te doen staat." Als alle taken verdeeld zijn richt hij zich op de laatste twee. "De draak is voor ons." Hij kijkt kort naar het eiland en glimlacht dan. "Doe jullie werk."

Afbeelding

Plotseling komt er een nieuwe energie op hem af en zijn ogen schieten wild in het rond. Deze kracht was groot. Hij wilde het. Hij wilde het nu. De eerste aanval ziet hij absoluut niet aankomen en een weerzinwekkend geluid ontsnapt er uit zijn bek. Woedend stampt hij in het rond en spuwt vuur, proberend zijn aanvaller te raken. Hij richt zich op de aanvaller en haalt uit, maar juist dan voelt hij een tweede aanval op nog een zwakke plek. Zijn fascinatie voor deze kracht slaat over in pure woede en alles in hem wilt zijn aanvallers dood hebben. Het gevecht duurt lang en uiteindelijk zijn het niet meer drie aanvallers. Het lijken er steeds meer te worden, maar hij geeft niet op en ondanks dat de verwondingen steeds zwaarder worden blijft hij aanvallen en vertrappelt hij zelfs een enkeling of verbrand hem levend. Elke poging om de lucht in te schieten wordt hem ontnomen en na een gevecht van zeker een uur wordt alles zwart.

Afbeelding

[[...]]

Felle lichten en haastige, harde stemmen dringen vaag tot haar door en ze kreunt zacht. De pijn in haar lichaam was ondragelijk en het voelt alsof ze volledig opbrand. De stemmen komen niet bekend voor en ze probeert te bewegen, maar iets houdt haar tegen. Als ze haar ogen probeert te openen wordt ze verblind door het felle licht en ze knijpt ze dicht terwijl ze nog een keer probeert te bewegen. Een paar handen op haar schouders houden haar nu tegen en alles in haar zegt dat ze los moet komen.

"Laat me los!" gromt ze kwaad.

Met een nog krachtigere beweging probeert ze los te komen, maar ze krijgt verder geen kans meer om iets te doen. Ze voelt een pijnlijke steek in haar nek en dan wordt alles zwart.

[[...]]

Elke beweging doet pijn en ze heeft het idee dat haar spieren stijf zijn, alsof ze dagen niets heeft gedaan. Langzaam knippert Jade met haar ogen. Ze ligt in een bed en alles om haar heen is wit. Voorzichtig gaat ze overeind zitten en trekt een pijnlijk gezicht als ze druk op haar arm zet. Als ze naar haar arm kijkt ziet ze het verband en ze kan zich niet herinneren wat er gebeurd is. Als ze om zich heen kijkt ziet ze dat er witte gordijnen om het bed hangen en erachter kan ze beweging zien. Ze heeft geen idee waar ze is of wat ze moet doen. Haar lichaam voelt zwak en ze wilt wat zeggen, maar haar stem lijkt nog niet helemaal mee te werken en ze hoopt maar dat iemand straks het gordijn open doet en ze weet wat er aan de hand is.

OOC:: Zie OOC-topic!

Yaraa · 5e jaars **Woonplaats:** Comfort Zone

Ian Bennet

Soms heb je van die dagen, dat je uit verveling of onrust maar blijft eten. Dat ondanks je net al een mens compleet hebt leeg gezogen, je hunkert naar meer. Om die onrust van binnen te vullen. Leunend tegen een boom kijkt Ian naar Yokai Academy en vervloekt zichzelf zachtjes van binnen. Is dit wat hem die onrust had bezorgd? Hij herinnerde zich nog goed de dag dat hij weg was geglipt. Het uitje naar het pretpark had hem doen hunkeren naar vers mensenbloed en hij liet zich een beetje meeslepen. De vrijheid vond hij zo heerlijk, drinken wanneer hij wilde, vrouwen die niet moeilijk deden en hij zo om zijn vinger kon winden (deels ook door zijn ‘hypno’ krachten), dat hij niet terug keerde. Natuurlijk was er ook een andere reden, maar daar dacht Ian liever niet aan. Na ongeveer een maand zo geleefd te hebben, wrong er toch iets in hem. En in het begin dacht hij dat het dat wel kon weg drinken. Hele stammen heeft hij uitgeroeid door die gedachten. Geen zorgen, het waren onontdekte stammen in Afrika en Nieuw-Zeeland, niemand zou ze missen. Maar zelfs Ian had door dat hij wel een beetje erg veel dronk voor een vampier.

En toch was zijn onrust niet verdwenen. Zijn gedachten ging onbewust steeds vaker naar Yokai. Naar het tripje naar het pretpark waar hij met Charu die zweefmolen had laten ontploffen en naar de lessen, waar hij het wel een beetje naar zijn zin had gehad omdat hij zo meer te weten kwam over andere monsters en zo mogelijk op zichzelf hun zwakheden kon ontdekken. Het dreef hem helemaal gek en onbewust begon hij ook steeds richting Yokai te reizen en in de omgeving te jagen. Tot op de dag van vandaag, dat hij toch had besloten terug te gaan. Ergens had hij er ook wel zin, al zou hij dat nooit toegeven. Hij was benieuwd naar wat er allemaal gebeurt was, wie wie had vermoord in de tussentijd en stiekem, heel stiekem, was hij ook benieuwd naar hoe het met Jade ging. Want in de onbewaakte momenten van zijn bewustzijn, gingen zijn gedachten toch ook wel vaak naar haar uit.

Maar voordat zijn gedachten daar verder op door konden gaan, zette Ian zich af tegen de boom. De boom hoorde je gewoon kraken maar Ian negeerde dat en liep richting de school. Hij wist dat hij op dit moment sterker was dan normaal omdat hij zoveel mensenbloed in zich had van de afgelopen maand. Maar dat zou ook niet meer lang duren. Een rilling liep over zijn rug als hij dacht aan dat instant bloed dat hier werd geserveerd maar hij bleef doorlopen.
Alsof hij nooit weg was geweest liep Ian op zijn gemak richting de leerlingenkamer. Daar zou vast wel een oude gezicht zijn, al hoopte hij niet dat het die oude toverknol van een schoolmeesteres was. Haar zou hij liever nog niet tegen willen komen. Met een arrogante blik kijkt Ian de leerlingenkamer door. Jammer, niemand. Hij pakte een vergeten boek van een tafel af en liep door naar de stoel die het meest centraal stond. Zodat je niet om hem heen kon als je naar binnen stapte. Zonder de titel van het boek te lezen sloeg Ian hem open en begon te lezen, zijn oren gespitst naar iedereen die binnen kwam. Wachten tot hij een stem herkende.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Terwijl zijn neus nog steeds hevig bloedt, richt Charu zijn aandacht volledig op Spasme. Het is prachtig dat ze eindelijk eens van zich af bijt, bijna letterlijk. Hij ziet het haar nog wel doen.

Ze duwt hem tegen de grond aan, grommend tegen zijn gezicht. Hij grijnst. "Eindelijk... Eindelijk bijt je eens een keer van je af," sist hij lachend, "waarom doe je dat normaal ook niet."

Met die woorden zet hij zijn voeten tegen de buik van de hellhound aan en duwt haar zo van zich af, maar voor hij ook maar iets kan doen hoort hij stemmen in de verte. Hij kent ze niet, maar mochten ze hem zijn prooi af willen nemen dan was dat het laatste wat ze zouden doen.

Een roodharige vrouw komt op hem af redden, een kruisboog in haar hand. Charu lacht, een pijl zal hem niet tegen houden. Een stekende pijn schiet door zijn rechterarm. De vrouw heeft een pijl afgeschoten en de pijn is ondragelijk.

Wijwater... het kan niets anders zijn... De pijl is in wijwater gedoopt. "Feeks..." sist Charu naar de vrouw, "Ik vermoord je..." Hij wil op haar aflopen, maar de pijn is ondragelijk. Twee sterke armen pakken hem beet. Hij kan geen kant meer op.

[...]

Anderhalve dag later komt Charu de ziekenzaal uitlopen. Hij wilde er geen minuut langer blijven. Een stevig verband om zijn bovenarm en een spalk over zijn neus. Pijn deed het niet meer, maar het bot moest weer aangroeien. Een paar dikke blauwe plekken sieren zijn gezicht. Hij kreeg die feeks die die pijl op hem afgeschoten had nog wel.

Op een stevig tempo loopt hij richting de leerlingenkamer. Er is slecht één enkele andere persoon aanwezig. Eigenlijk heeft Charu helemaal geen zin om aandacht aan deze persoon te besteden, dus loopt hij in één keer door naar de slaapkamer. Toch draait hij zich even om. De persoon op de bank... Ian. Waar had hij gezeten? Onmiddellijk loopt Charu op Ian af.

"Waar zat jij?" vraagt hij, nogal direct.

Afbeelding

Stil zit Gabriella op een stoel naast het bed van Blake. Hij was nog niet wakker geworden. Ze hoopte dat hij snel weer bij zou komen, want voor het eerst sinds tijden voelde ze zich bezorgd.

Zelf had ze weinig, wat schrammen en blauwe plekken, dus dat was nog een zeker opluchting. Andere klasgenoten waren er veel slechter aan toen. Even zucht ze en kijkt weer naar Blake.

Dan hoort ze iets. Een zwakke kreun, iemand die wakker wordt... Het lijkt achter één van de gordijnen vandaan te komen. Onmiddellijk staat Gabriella op en loopt ze naar het bed waarvan ze denkt dat het geluid vandaan komt. Jade is wakker!

"Hallo Jade!" zegt ze opgelucht, "Je bent weer wakker! Hoe voel je je?"

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Merle is oprecht verbaasd als ze Charu’s neus hoort breken. Ze is krachtiger dan ze zichzelf had ingeschat en dat geeft haar een goed gevoel. Ze strompelt weg bij Charu en schrikt dan als ze ziet hoe haar kleding doordrongen raakt met bloed. Haar brein weigert verder dienst en ze ziet nog net hoe Kyra tussen haar en Charu gaat staan om haar te verdedigen. Dan wordt het zwart voor haar ogen…

[…]

Als Merle haar ogen open doet, heeft ze geen flauw idee waar ze zich op dat moment bevindt. Ze probeert rechtop te gaan zitten, maar ze wordt duizelig en staakt haar poging al snel. Als ze een scherpe pijn in haar nek voelt, komen de herinneringen aan het eiland terug. En aan Charu… Hij was de eerste die ze hier op Yokai ontmoet had en Merle had gehoopt dat ze misschien wel bevriend zouden raken. Daar had ze nu niet echt behoefte meer aan.

Dan hoort Merle opeens een stem in haar buurt. Ze is nog te zwak om op te staan, maar probeert toch de aandacht te trekken. Ze moet weten wat er allemaal aan de hand is. Hoorde ze Gabriella? Zou zij ook gewond zijn? En hoe zat het met de anderen?
”Wie is daar?” brengt ze krassend uit.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Jade kijkt op als één van de witte gordijnen opengaat en Gabriella verschijnt. Haar stem klinkt opgelucht en ze merkt op dat ze weer wakker is. Was ze lang bewusteloos geweest dan? De vraag hoe ze zich voelt dringt eigenlijk amper tot haar door. Wat was er in vredesnaam gebeurd? Welke dag is het? Voordat ze echt kan reageren hoort ze een geluid aan de andere kant van het gordijn en ze ziet beweging achter het gordijn. Ze gokt dat er nog een bed staat en dat er iemand in ligt. Alleen het lukt haar even niet zo goed om de stem thuis te brengen. Ze kijkt Gabriella weer aan.

"Wat is er gebeurd? Waar ben ik?" vraagt ze dan, "Wie ligt er daar?"

Ze wijst bij de laatste vraag naar het witte gordijn naast haar bed. Het gordijn waar de stem vandaan kwam. Maar gelijk als ze de beweging maakt met haar arm schiet er een pijnscheut door heel haar lichaam heen en ze vloekt zachtjes.

OOC:: Als het gordijn nou opengaat kan Merle gezellig Jade leren kennen:D (en Gabriella voor zolang ze blijft hangen bij Jade)

[RPG] Yokai Academy

Wie is er online