Noah glimlacht even opgelucht wanneer Celeste zich bij hen voegt. Hij controleert nogmaals de gespen bij de anderen paarden, een manier om zichzelf bezig te houden en vooral niet Rose haar kant op te hoeven kijken. De spanning is zo voelbaar dat zijn eigen paard er wat onrustig van wordt en ongeduldig begint te schuifelen.




Met in zijn kielzog Kit wandelt Ryan de stallen in. Bij het voorbijgaan van Celeste kriebelt hij even zachtjes in haar haren zoals hij dat ook bij haar paard ziet doen. Lachend begeeft hij zich naar het paard dat hem toegewezen is. “We houden straks een wedstrijd. Als we straks een start en eindpunt kiezen dan moeten de laatste twee verliezers vanavond afwassen.” Met een grijns zwaait hij zijn been over het paard en gaat hij zitten. Zijn paard, al net zo druk als Ryan zelf en aangemoedigd door zijn temperament, stapt gretig naar voren. Ryan lijkt zich daar niet zo druk om te maken en begeleid hem vrolijk tussen de anderen paarden door richting de grote staldeuren.

“Alleen op een overzichtelijk stuk. Ik wil niet dat jullie te ver afdwalen.” Merkt hij op. Wat hem betreft waren alleen Kit, hij en Celeste diegene Between goed genoeg kende om ook gevaar te herkennen. Al twijfelt hij op dit moment aan Celeste haar beoordelingsvermogen. Glimlachend schudt hij zijn hoofd, ze had er in tijden niet zo blij uit gezien. Het was wel duidelijk dat iets of iemand een vuurtje in haar had aangewakkerd. “Let je wel een beetje op” plaagt hij haar zachtjes als hij naast haar komt rijden.

Noah glimlacht tevreden bij het zien van de rode wangen van Celeste en spoort zijn paard aan. Ze vertrekken. Over het gazon van het kasteel, langs de donkere dreigende bossen waarbij de schaduwen hun soms lijken op te slokken. Het tempo wordt hoger en de wind waait door hun haren. Een moment van ultieme vrijheid, hoe beperkt die vrijheid voor hem en Celeste ook mag zijn.

Het hoefgetrappel trommelt bijna ritmisch op de aarde onder hun. Aan de rand van het bos ligt voor hun een uitgestrekte weide. Glooiende heuvels zover als het oog reikt. Het gras is op sommige plekken hoger dan anderen en mist drijft over de heuvels heen. Een mysterieus schouwspel. Noah kijkt even achterom, scant de omgeving en wisselt een blik met Celeste alvorens hij het teken geeft. “Probeer niet teveel het hoge gras in te rijden.”

Met geweld zetten de hoeven zich af op de donkere aarde onder hun. Het startsein is gegeven. Ryan maakt zijn beloftes waar en probeert hun direct de pas af te snijden. Noah, niet bang uitgevallen en bekend met de omgeving, gooit zijn paard aan de kant en duwt Ryan terug op het lager gelegen gras.

Als Noah zijn paard het zijne terug dwingt naar het overzichtelijke lage gras bromt hij


even verontwaardigd. Hij blikt even achterom om te zien waar de rest is. Hij gaat niet zo snel als hij zelf verwacht had. Dat komt voornamelijk omdat zijn paard net zo enthousiast is als hijzelf. Dat resulteert in een paar vrolijke bokkensprongen waarbij Ryan meerdere keren bijna op zijn hals terecht komt. Lachend drukt hij zichzelf terug in het zadel, een beetje opgelaten om het feit dat hij nu verder achter ligt dan de bedoeling was.

Ryan is aan het verliezen van Celeste, aangemoedigd door haar woorden duwt hij zijn hakken nog eens in de flanken van het paard. Het wapperende blonde haar voor hem komt snel dichterbij. Hij werpt een blik achterom naar Kit, zijn grootste concurrent. Hij verliest liever helemaal niet, maar zeker niet van Kit. Dan zou hij zijn weddenschap verliezen.

Tegelijkertijd doet hij zijn best om indruk te maken op Celeste. Een strijd die niet helemaal te combineren valt. Hij zwaait even uitbundig naar Kit om hem te sarren, maar moet snel weer beide teugels vast grijpen. “Verliezen zal je in elk geval niet.” Glimlacht hij als hij naast Celeste rijdt. Hij werpt even een snelle blik achterom naar Kit. “Heb je jezelf aangeleerd om te rijden?” Celeste was immers erg jong en had vast voor haar komst naar Between nog nooit op een paard gezeten.



Ver in de verte vormt zich een donkergroene streep van de bosrand. Het is nog ver weg, maar hij tekent zich nu wel duidelijk af tegen de horizon. Bij het zien van die bosrand, het gevoel van hoefgetrappel onder hem en het besef dat ook Rose te paard is bekruipt Noah een verschrikkelijk dejavu gevoel. Hun laatste momenten samen in Between. Hun eindsprint naar het bos die Rose niet haalde en hem had doen terug keren het veld in. De blijdschap en vrijheid die hij voelde ebt snel weg en maakt plaats voor een zenuwachtig gevoel.

Onbewust gaat zijn blik even naar de lucht boven hem. Geen groene vuurwolken of draak. Hij drukt zichzelf dieper in het zadel en trekt de teugels aan. Celeste en Ryan stuiven voorbij. Zijn blik gaat naar Rose, over het hogere gras en weer terug naar Rose. Langzaam galoppeert hij verder, maar hij houdt zoveel de rem erop dat het slechts een kwestie van tijd is voor hij is terug gezakt naar Rose. Niet omdat hij nou zo graag het afwasmoment wil gebruiken om nader tot elkaar te komen, hij heeft een hekel aan afwassen, maar omdat hij heen geen seconde meer uit het oog wil verliezen. “Kom op Kit!” moedigt hij de jongen aan. Subtiel stuurt hij zijn paard naast dat van Rose. Nu hij naast haar rijdt beseft hij ook weer dat Rose geen ervaren amazone is. Straks viel ze nog.

Noah glimlacht “Eigenlijk wel, maar nu kan iemand anders eens winnen.” Zegt hij met een zekere arrogantie van vroeger. Hij wil niet de echte reden van het lage tempo vertellen. “Er bestaat altijd nog de kans dat Kit of Ryan elkaar van hun paarden af rijden zodat we op een rustig tempo de finish kunnen passeren zonder te verliezen.”

Zijn blik gaat naar de anderen voor hun. Sam heeft zich er ook tussen gevoegd en er is maar nauwelijks genoeg ruimte voor de vier paarden. Hij schudt lachend zijn hoofd weer enigszins gekalmeerd nu hij Rose dicht bij zich heeft. “Wie denk jij dat er de meeste kans maakt om te winnen?”




Het onderonsje met Celeste is maar van korte duur. Kit verschijnt naast hun en aan zijn grijns te zien denkt hij al gewonnen te hebben. Dan mengt zich nog iemand in de strijdt. In eerste instantie denkt Ryan dat het Noah is, maar die hobbelt ergens achteraan. “Sam, wat een aangename verassing.” Begroet hij haar met een grijns. Zijn blik gaat even naar Kit als hij zijn paard wil laten versnellen. Die zit echter volledig klem tussen de anderen paarden waardoor het een klassieke nek aan nek race aan het worden is. De bosrand is hun eindbestemming en die nadert snel.

Ryan hangt wat opzij in een poging Kit aan de kant te duwen. “Ga eens aan de kant.” Bromt hij gefrustreerd dat hij in het midden moet rijden. Hij gooit zijn schouder tegen die van Kit aan terwijl het hoefgetrappel onder hun luider en luider wordt.

Noah bekijkt het allemaal vanaf een afstand “Zie je, we maken nog een kans.” Glimlacht hij als de heren beginnen te duwen.