Chase kijkt met ingehouden adem toe hoe Rose de bloemen bij het ravijn neer legt. Het doet hem pijn om haar zo verdrietig te zien. Hoewel hij zelf Leah haar hand heeft vastgepakt, lijkt hij dat bij het zachte kneepje in zijn hand pas echt te beseffen. Zijn blik gaat even naar hun handen. Hij zucht zacht en richt zijn blik weer voor zich uit. Hij mist haar, nog steeds. Zelfs nu nog. Zijn blik gaat opnieuw naar Rose. Zou hun gemis net zo hartverscheurend zijn?

Rose, als een echte dochter van Leah biedt Sam een roos aan. Haar houding oogt kalm en vriendelijk, die van Samantha alles behalve dat. Hij knarst zijn tanden even over elkaar en zijn grip rondom Leah haar hand verstevigd onbewust iets. Als vader kan hij zich hier niet mee bemoeien. Daar had hij zelf ook altijd een hekel aan gehad. Toch zou hij Samantha maar al te graag een oorvijg geven.

Het geruzie gaat door en eindigt bijna vlak voor hun neus. Wat verrast is hij te laat om zijn hoofd weg te draaien. Samantha plant twee kussen op zijn wang en Chase doet zijn best om boos te blijven kijken. Tegen Leah doet ze al net zo onaardig.

Dit is zijn moment. Hij schraapt zijn keel, laat Leah haar hand los en recht zijn rug. “Nee.” Het dankje laat hij weg “We hebben zelf al plannen gemaakt. Buiten het kasteel, zonder jullie.” Chase plaatst zijn arm over Leah haar schouder en gebaard haar om te draaien. Tijd om terug te gaan. “Jullie verdienen elkaar” hij glimlacht en draait zich ook om.



Noah werpt even een bedenkelijke blik om zich heen. “Er is niets om je zorgen over te maken. Ik heb het allemaal onder controle. “ probeert hij de situatie een beetje te sussen. De eetzaal en vooral zijn inhoud roept duidelijk nogal wat vragen op. Kit wil zich even opfrissen "Prima. We bewaren wel wat, misschien wil je straks nog iets."

“Laten we naar de keuken gaan.” Om zijn woorden kracht bij te zetten loopt hij richting de keuken. Achteraf gezien baalt hij dat hij geen feestmaal heeft laten maken. Het diner was simpel van aard geweest, ze hadden immers geen bezoekers verwacht. Het eten dat bereid was stond ook nog eens in de eetzaal. Gelukkig is er vers brood, chocopasta en pindakaas.

“Morgen is er meer. We hadden niet op bezoekers gerekend.” Noah glimlacht een beetje beschaamd, vooral richting Celeste en Jesse. Vooral Celeste houdt hij graag zo dicht mogelijk bij zich. Het idee dat hij niet alleen is, dat iemand hetzelfde door maakt als hem geeft hem op een moeilijke avond als deze wat rust. “Wil er iemand thee, of melk?” De kokkin schrikt duidelijk op van de onverwachte bezoekers in de keuken en begint direct wat schone borden voor hun te pakken.

Niet veel later zit Noah op een barkruk aan het aanrecht een boterham met pindakaas te smeren. Timide werpt hij een blik op de anderen. Het voelt als vanouds. De goede oude tijden waarbij ze diners oversloegen om gezellig in de keuken te eten. Met elkaar, als familie. De herinnering doet hem plezier en pijnigt hem tegelijk.

Chase is wat verrast door Leah haar tweede aanraking als ook haar andere hand zich om de zijne vouwt. Was het Samantha haar aanwezigheid? Jaloezie? Of was zijn vaderlijke kant hartverwarmend. Misschien een combinatie van beide. Het houdt hem de terug weg naar het huisje in elk geval goed bezig. Hij glimlacht even zelfvoldaan als hij beseft dat ze zojuist een vooruitgang hebben geboekt. Alsof ze in therapie zaten.

Eenmaal terug bij het huisje houdt hij netjes de deur voor alle dames open. Eenmaal binnen gooit hij zijn jas terug op de kapstok en ploft hij op de bank neer. “Zeg Feira, waar was jij eigenlijk van plan te verblijven vannacht? Je kan natuurlijk gewoon op het kasteel logeren.” Hij grijnst “Dat is tegenwoordig toch een soort heksenhostel geworden.” Feira weet zelf ook wel dat Chase niets tegen heksen heeft, zeker niet tegen Feira. Hij hield van haar. In een niet romantische manier.

Bij de realisatie dat hij straks terug moet keren naar een kasteel vol hitsige heksen fronst hij even. Niemand wil toch een oma die eruit ziet alsof het je zusje kon zijn, dat was onnatuurlijk. “Bij nader inzien, kan ik de komende tijd niet hier in het dorp logeren?” Met een pruillip trekt hij de fles wijn naar zich toe om deze te ontkurken.

“Ik vraag me af hoe gevoelig Maleficent is voor manipulatie. Indien Feira en ik niks kunnen vinden op het kasteel overweeg ik de optie om Samantha persoonlijk aan de andere zijde af te zetten. Ik zie Maleficent haar niet achterna reizen.” Hij ontkurkt de fles wijn en schenkt de glazen vol. Hij heft zijn glas “Laten we proosten op een happy end!”



“Ja, graag.” Antwoord hij de op de vraag of hij thee wil. In stilte eet hij verder terwijl hij luistert naar Celeste. Hij doet zijn best de melodie te herkennen, maar voordat hij erachter is wat ze humt stelt ze hem een vraag. “Kit is levend. We hebben een overeenkomst gesloten, hij is de enige die heen en weer kan en mag reizen tussen beide werelden.” Misschien moest hij direct maar open kaart spelen over de anderen. “In het kasteel wonen nog een aantal mensen die nog leven.” Nog wel ja, ze hadden vanavond bewezen niet langer nuttig te zijn. “Zij hebben de brug overgestoken om een geliefde te zoeken, of uit pure nieuwsgierigheid.” Hij roert wat in zijn thee “Zoals ik al zei, Kit is de enige die het mag. Morgen hebben we het kasteel weer voor ons zelf.” De gaten mogen ze zelf invullen, al is het wat hem betreft meer dan duidelijk.

Gloria. Hij was de oude vrouw bijna vergeten. Ze beweert dat Celeste zijn vriendin is waardoor Noah zijn mok thee abrupt weer neer zet. Hij schudt zijn hoofd “Nee. Celeste is hier te gast.” Hij glimlacht zwakjes en ontwijkt subtiel Celeste haar blik. Hij richt zijn blik weer snel op zijn boterham en neemt er een hap van. Liefde is nu niet een onderwerp waar hij al te lang stil wil blijven staan. Natuurlijk mist hij het. Dat is het grootste gemis hier. Liefde in elke vorm.

Jesse heeft totaal geen uiterlijke gelijkenissen met Rose. Hij is een jongen. Wel hebben ze gemeen beide menselijk te zijn. Toch is Jesse dood, Rose niet. Noah bestudeerd hem in stilte als hij Kit helpt en eet zijn boterhammen op. Het is de vriendelijke manier van spreken, zijn behulpzame houding en het feit dat het allemaal geen act is. Noah glimlacht even lichtjes als Jesse enthousiast over de pindakaas begint. Jesse had zonder het zelf te beseffen erg veel geluk. Zonder dat ook Noah het zich echt realiseerde. De gelijkenissen die Noah vindt in Jesse zijn karakter en dat van Rose zorgen ervoor dat de frons van zijn wenkbrauwen minder scherp worden, zijn kaak iets ontspant en zijn hele gelaat bijna onopvallend iets verzacht. Dat maakt hem vergevingsgezind en meer voor rede vatbaar naar Jesse toe. Anders dan bij Kit, die soms op zijn tenen om hem heen moet lopen om hem niet op stang te jagen.

“Eet smakelijk” vermakelijk kijkt hij toe hoe Jesse zich na het verzorgen van Kit stort op zijn boterhammen. Zijn eigen stuk boterham krijgt hij maar moeilijk weggeslikt. Al kan dat ook liggen aan hetgeen wat Celeste zojuist tegen hem zegt. Begreep hij haar nu goed? Of begreep zij hem niet en was er sprake van miscommunicatie. Met enige moeite slikt hij het stukje boterham door. “Dat is heel aardig van je…” hij is nog altijd verbaasd “Maar ik zie niet in hoe je zou kunnen helpen.” Was Celeste geen mooie porseleinen pop maar een brute moordenaar. Even dringt het besef bij hem binnen dat hij eigenlijk geen idee heeft wie Celeste is. Het enige wat hij ziet is de mooie schil aan de buitenkant. Dat en het trieste lot dat ze samen delen.

“Dus Jesse, wat deed je hiervoor?” verplaatst hij zijn aandacht weer naar Kit.

Het komt niet as een complete verassing dat Jesse in de verpleging werkt. Hij glimlacht zuinigjes en roert wat in zijn thee. Bij het woord gamen trekt hij even zijn neus iets op. Noah hoeft niets te weten van de technologie. Dat had zijn moeder hem vroeger bijgebracht. Terwijl Jesse zijn gedachten afdwalen naar vroeger, gebeurd bij Noah hetzelfde. De lepel blijft even stil tussen zijn vingers hangen. Vroeger. Toen ze nog klein en zorgeloos leefde. Naja, zorgeloos was het gezin achteraf nooit geweest.

Hij kijkt op als Jesse hem vraagt wat ze hier op een normale dag doen. Hij neemt eerst een slok thee om te zoeken naar de juiste formulering van zijn antwoord. Tja, wat deden ze hier eigenlijk. Hij besluit eerlijk antwoord te geven. “Niet zoveel eigenlijk. Ik lees een boek, paardrijden of wandelen om wat frisse lucht te krijgen. “ het klinkt niet bijster interessant realiseert hij zich. Nogal deprimerend eigenlijk. Feit is dat hij niet zoveel deed op een dag, “In zelfmedelijden zwelgen, eindeloos voor uit staren en soms verplicht Kit me tot een potje schaken of gaan we op jacht.” Hij zet zijn kom thee terug op tafel “ Ik krijg ook niet zo vaak visite.” Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op, hij is klaar met eten “Ik wens jullie nog een fijne avond toe.”

“Tot morg-“ Leah vraagt hem even mee te lopen. Verbaasd kijkt hij haar even na voordat hij opspringt en zich naar de deur toe haast. Wat wantrouwend stapt ook hij naar buiten. “Ik wist niet dat je bang was in het donker.” Lacht hij het ongemakkelijke gevoel even weg “ik wil best even met je meelopen naar huis.”

Toch lijkt dat niet de echte reden te zijn. Leah klinkt ernstig en de inhoud van het gesprek is zwaarder beladen dan dat het is. “Dat is toch vanzelfsprekend. “ glimlacht hij aarzelend. Onderzoekend kijkt hij haar aan. “Natuurlijk zal ik er altijd voor haar zijn.” Hij haalt een hand door zijn haar en grinnikt “Ik heb negen levens. Ik heb er daarvan al enkele verspilt, maar ik heb er nog genoeg over.”

Leah maakt een verwarde indruk, ze lijkt zelfs een beetje droevig. Hoe zeer hij ook zijn best doet om een vrolijke draai aan het gesprek te geven, de bedompte sfeer blijft hangen.

Hij pakt zacht haar beide schouders beet en zoekt haar blik op. “Leah. Wat is er? Je weet toch dat ik het je vergeven heb. Het was bovendien mijn eigen schuld. Daisy en Adam draaien wel bij, dat Rose er zo goed mee om gaat had ik nooit durven dromen. Ik ben jou veel dankbaarder. Jij hebt me Rose geschonken” hij glimlacht “en teruggegeven.” Hij aait even over haar schouders “Je hoeft me niet te bedanken.”

Hij trekt haar in zijn armen en drukt haar eventjes dicht tegen zich aan. Ze moest niet zo gek doen. Gezien hun lengte verschil drukt hij met gemak een kus op haar kruin alvorens hij haar weer los laat. “Dus, redt je het in je eentje of moet ik even met je mee lopen naar huis?”




[….]

Vandaag is er precies een jaar en een dag verstreken. Een emotioneel zware dag voor Noah, die toch al niet al te goed leek om te gaan met zijn verbanning. Hij hinkelde voortdurend heen en weer tussen zijn emoties. Zelfs gisteravond nog. Spijt, jaloezie, verdriet, haat. Alles passeerde de revue. Toen was daar Celeste weer. Ze was als een engel die elke keer verscheen. Mooi, rustig en vredig. Ook bleek ze een heks te zijn, iets waar Noah in eerste instantie minder van gecharmeerd was. Vredig, ook dat was ze in bepaalde opzichten niet. Maar bovenal was ze kalm en had ze haar emoties onder controle. Ze had misschien geen vrede met haar verblijf hier, maar ze ging er stukken beter mee om dan Noah. Hij moest weten hoe ze het deed. Tijd voor een nieuw begin, een nieuwe dag.

Noah zijn rug en nek voelen wat stijf aan. Geen wonder, want hij is op de vloer van de eetzaal tegen de muur in slaap gevallen. Wanneer het zonlicht zijn gezicht beschijnt knijpt hij zijn ogen ontkennend dicht. Met een zachte kreun opent hij zijn ogen. Hij wrijft er even in en kijkt verbaasd de eetzaal rond. Geen lichamen. Geen spoor van wat er gisteravond had plaats gevonden. Alsof het niet gebeurd was.

Noah zijn blik glijdt naar Celeste. Haar blonde lokken lijken wel van goud in het zonlicht. Met een zucht laat hij zijn hoofd even tegen de muur achter zich rusten. Zijn blik strak vooruit. Leeg. Er is niets uit af te lezen. Na enkele minuten zo gezeten te hebben veranderd zijn gelaat. De spieren rondom zijn mond plooien iets omhoog. Een lichte grijns ontvouwt zich, alsof iemand zojuist een mop verteld of alsof er iets leuks is gebeurd. Een nieuwe dag, een nieuw begin. Een nieuwe Noah? Iets in hem is veranderd. De deprimerende sfeer die om hem heen hangt lijkt verdwenen te zijn. Zijn ogen tonen niet langer vermoeid en vol verhalen. Ze zijn kil en grijs. Noah heeft een manier gevonden om met alles om te gaan. Of is hij simpelweg van het pad af geraakt, is er iets geknakt gisteravond?

Hij staat op en wandelt naar de deur. Onderweg laat hij zijn vingers over een stoffige piano glijden er geen rekening mee houdend dat dit de schoonheidsslaapjes van anderen zou kunnen verstoren. Hij vervolgt zijn weg naar de danszaal. Misschien wel de meest verlaten ogende zaal van heel het kasteel. Aan de zijkant staat een oude platenspeler en Noah zet hem aan. Door de verlaten hallen klinkt het schelle geluid van muziek.