âTot morg-â Leah vraagt hem even mee te lopen. Verbaasd kijkt hij haar even na voordat hij opspringt en zich naar de deur toe haast. Wat wantrouwend stapt ook hij naar buiten.
âIk wist niet dat je bang was in het donker.â Lacht hij het ongemakkelijke gevoel even weg
âik wil best even met je meelopen naar huis.â Toch lijkt dat niet de echte reden te zijn. Leah klinkt ernstig en de inhoud van het gesprek is zwaarder beladen dan dat het is. âDat is toch vanzelfsprekend. â glimlacht hij aarzelend. Onderzoekend kijkt hij haar aan.
âNatuurlijk zal ik er altijd voor haar zijn.â Hij haalt een hand door zijn haar en grinnikt
âIk heb negen levens. Ik heb er daarvan al enkele verspilt, maar ik heb er nog genoeg over.â Leah maakt een verwarde indruk, ze lijkt zelfs een beetje droevig. Hoe zeer hij ook zijn best doet om een vrolijke draai aan het gesprek te geven, de bedompte sfeer blijft hangen.
Hij pakt zacht haar beide schouders beet en zoekt haar blik op.
âLeah. Wat is er? Je weet toch dat ik het je vergeven heb. Het was bovendien mijn eigen schuld. Daisy en Adam draaien wel bij, dat Rose er zo goed mee om gaat had ik nooit durven dromen. Ik ben jou veel dankbaarder. Jij hebt me Rose geschonkenâ hij glimlacht
âen teruggegeven.â Hij aait even over haar schouders
âJe hoeft me niet te bedanken.â
Hij trekt haar in zijn armen en drukt haar eventjes dicht tegen zich aan. Ze moest niet zo gek doen. Gezien hun lengte verschil drukt hij met gemak een kus op haar kruin alvorens hij haar weer los laat.
âDus, redt je het in je eentje of moet ik even met je mee lopen naar huis?â 
[âŠ.]
Vandaag is er precies een jaar en een dag verstreken. Een emotioneel zware dag voor Noah, die toch al niet al te goed leek om te gaan met zijn verbanning. Hij hinkelde voortdurend heen en weer tussen zijn emoties. Zelfs gisteravond nog. Spijt, jaloezie, verdriet, haat. Alles passeerde de revue. Toen was daar Celeste weer. Ze was als een engel die elke keer verscheen. Mooi, rustig en vredig. Ook bleek ze een heks te zijn, iets waar Noah in eerste instantie minder van gecharmeerd was. Vredig, ook dat was ze in bepaalde opzichten niet. Maar bovenal was ze kalm en had ze haar emoties onder controle. Ze had misschien geen vrede met haar verblijf hier, maar ze ging er stukken beter mee om dan Noah. Hij moest weten hoe ze het deed. Tijd voor een nieuw begin, een nieuwe dag.
Noah zijn rug en nek voelen wat stijf aan. Geen wonder, want hij is op de vloer van de eetzaal tegen de muur in slaap gevallen. Wanneer het zonlicht zijn gezicht beschijnt knijpt hij zijn ogen ontkennend dicht. Met een zachte kreun opent hij zijn ogen. Hij wrijft er even in en kijkt verbaasd de eetzaal rond. Geen lichamen. Geen spoor van wat er gisteravond had plaats gevonden. Alsof het niet gebeurd was.
Noah zijn blik glijdt naar Celeste. Haar blonde lokken lijken wel van goud in het zonlicht. Met een zucht laat hij zijn hoofd even tegen de muur achter zich rusten. Zijn blik strak vooruit. Leeg. Er is niets uit af te lezen. Na enkele minuten zo gezeten te hebben veranderd zijn gelaat. De spieren rondom zijn mond plooien iets omhoog. Een lichte grijns ontvouwt zich, alsof iemand zojuist een mop verteld of alsof er iets leuks is gebeurd. Een nieuwe dag, een nieuw begin. Een nieuwe Noah? Iets in hem is veranderd. De deprimerende sfeer die om hem heen hangt lijkt verdwenen te zijn. Zijn ogen tonen niet langer vermoeid en vol verhalen. Ze zijn kil en grijs. Noah heeft een manier gevonden om met alles om te gaan. Of is hij simpelweg van het pad af geraakt, is er iets geknakt gisteravond?
Hij staat op en wandelt naar de deur. Onderweg laat hij zijn vingers over een stoffige piano glijden er geen rekening mee houdend dat dit de schoonheidsslaapjes van anderen zou kunnen verstoren. Hij vervolgt zijn weg naar de danszaal. Misschien wel de meest verlaten ogende zaal van heel het kasteel. Aan de zijkant staat een oude platenspeler en Noah zet hem aan. Door de verlaten hallen klinkt het schelle geluid van muziek.