Ryan is zoals bekend diegene met een concreet plan om uit de tussenwereld te ontsnappen. Daar is hij echter niet heel open en eerlijk over en alleen de grove details worden bekend. Omdat het hun enige hoop is is de verwachting dat de rest hem zal volgen. Een tocht door de tussenwereld die niet zonder kleerscheuren zal verlopen.

Want wat is eigenlijk Ryan zijn motief om naar deze wereld af te reizen? De liefde tussen hem en Celeste bloeit pas net op en voor een beetje liefde en avontuur neemt hij wel hele grote risico’s. We weten dat Ryan uit een groot gezin komt met alleen maar zusjes en dat hij samen met zijn vader de ouderrol op zich heeft genomen. Nog meer redenen om als je er goed over nadenkt te twijfelen over zijn motieven. Want waarom zou hij hun dan allemaal achterlaten met het risico nooit meer terug te keren. De reden, zijn moeder. Toen er meer bekend werd over de tussenwereld zag Ryan de kans om naar hun gezin toe de grootste heldendaad te verrichten. Hun moeder terug brengen. Achter die vrolijke Ryan schuilt dus een dubbele agenda die voortkomt uit liefde, maar zoals we inmiddels dankzij meerdere personages weten daarom ook erg gevaarlijk is. Want hoe ver gaat hij voor die moederliefde? Volgens het plan dient namelijk een heks geofferd te worden. Sam of Celeste?

Ryan zijn prille liefde voor Celeste zou grote gevolgen kunnen hebben voor het verloop hiervan. Bovendien zet hij daarmee de poorten naar de tussenwereld, Alusia en wellicht vele anderen werelden open. Het is immers helemaal niet zeker dat zijn moeder nog in Between is.


Noah zijn liefde voor Rose sleept hem er telkens weer doorheen. Ik verwacht dat hij langzaam maar zeker, zeker gezien hun laatste kus, weer de oude zal worden en daarmee ook Rose zal willen veroveren. Rose werd tenslotte verliefd op de brutale en eigenzinnige Noah en zijn bagage, niet op de volledige zelfverwoestende versie van zichzelf. Ik kan niet voorspellen hoe hun reis precies zou zijn verlopen, met Thomas zijn terugkeer ongetwijfeld met wat onrustige tijden.

Ik heb altijd gedacht dat we of alle poorten zouden open gooien, hiermee zouden oude gestorven personages kunnen terugkeren, de mensenwereld weer toegankelijk zijn en tal van nieuwe mogelijkheden voor een verdere verhaallijn beschikbaar zijn. Aan de andere kant zou dat ook egoistisch zijn, en als ik dan aan een afronding van het verhaal denk en daarmee ook een happy end dan zou het een mooie gedachte zijn om de niet gestorven personages terug te laten keren naar Alusia. Dat betekend wel voor vele personages een hartverscheurend afscheid.

Ik zou het daarbij mooi vinden als Celeste en Noah vrede vinden in hun verbanning. Wat betreft Noah zijn verhaallijn zou ik het mooi vinden als door een vreemd wonder er nieuw leven in Between kan worden gecreëerd. Een kindje van hem en Rose zou geweldig zijn. Wellicht dan ook een klein afscheidsfeestje doormiddel van een bruiloft in Between. Daarna zou ze echter moeten vertrekken, Between is ten slotte geen plek om een kindje te krijgen. Thomas en Noah kunnen vrede sluiten en afspreken dat Thomas als oom voor hun zoon/dochter zou zorgen bij de afwezigheid van Noah. Wellicht zou het door een spreuk mogelijk zijn dat Noah en Celeste elke volle maan Alusia kunnen bezoeken tot de zon op komt. Celeste kan dan eindelijk de familie van Ryan bezoeken.

Ik stel me dan ook voor dat Between door het geluk van hun beide niet langer een donkere gekwelde plaats is maar juist opbloeit. Een eerste lente beleefd en een mooie plek wordt. Een plek waar roze bloesem aan de bomen hangt, zonnebloemen de eerst kale vlaktes bekleden en het gezang van vogels weer hoorbaar is. Een plek waar er altijd een regenboog aan de hemel staat, een fijne plek.

Ik heb geen idee of Melody het er meer eens zou zijn maar ik zou het volgende een lief einde vinden;


Het is een heldere zomernacht, de sterren zijn duidelijk zichtbaar en een zachte zomerbries waait zacht over het kasteelterrein. Noah zijn voeten blijven rusten in het groene gras. Perfect gemaaid, als een tapijt dat zich uitstrekt. Hij bukt even en laat zijn vingertoppen over het gras glijden. Dat deed hij altijd, het gras hier voelde altijd anders aan dat hetgeen dat in Between groeide. Zijn blik glijdt naar de heldere sterrenhemel boven hem voor hij verder door de paleistuinen loopt richting het kasteel. Ondanks de vele jaren die verstreken zijn is hij geen dag ouder geworden, alleen de wijsheid in zijn ogen verraad dat hij geen twintiger meer is. Zijn bloedeigen dochter heeft al de eerste fijne lijntjes rondom haar ogen, hij zou voor zo voor een jongere broer kunnen door gaan. Vanavond brengt hij echter geen bezoek aan haar, dit bezoek is speciaal voor Rose.

Via het balkon betreedt hij de slaapkamer van Rose. De balkondeuren staan open en de gordijnen bewegen zachtjes heen en weer. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als hij haar vredig in bed ziet liggen. Een opengeslagen boek op het nachtkastje, samen met een foto van haar en hun dochter. Haar zilvergrijze haren liggen sierlijk op het kussen gedrapeerd en haar borstkast beweegt zacht heen en weer. Hij neemt plaats op haar bedrand en verstrengeld zijn vingers in de hare. Zacht, maar getekend door het leven. Toch vind hij haar nog steeds even mooi als de eerste keer dat hij haar zag. Zo blijft hij even zitten, in stilte luisterend naar niets anders dan haar zachte ademhaling tot het uiteindelijk stil wordt.

Slaperig opent ze haar ogen die even moeten wennen aan het donker. “Noah?” vraagt ze enigszins verrast door zijn bezoek. Hij tilt haar hand op en kust deze zacht “Goedenavond” glimlacht hij “Lekker geslapen?” Met een slaperige grijns kijkt ze naar hem op “Ik wist niet dat je vanavond al kwam, ik begin echt vergeetachtig te worden.” Hij helpt haar voorzichtig het bed uit en helpt haar in haar ochtendjas “Zolang je mij maar niet vergeet, volgens mij is er niets mis met je geheugen.”

Haar vingers strijken even langs zijn nog jeugdige gezicht, dat deed ze altijd en hij beantwoorde dat dan altijd met een tedere kus op haar lippen. “We gaan even wandelen.” Bij haar protesterende gezichtsuitdrukking schudt hij zijn hoofd “Ja, nu nog op dit tijdstip” bevestigd hij haar vraag voor ze hem gesteld heeft.

Het is niet koud vanavond en samen wandelen ze door de paleistuinen. Hij maakt haar even aan het lachen, zij doet hem nog even blozen en dan houdt hij halt. Rose haar blik is naar de heldere sterrenhemel boven hun gericht. “Het is helemaal geen volle maan” vragend kijkt ze hem aan “Hoe kan jij dan hier zijn?”
Liefdevol stopt hij een grijze lok haar achter haar oren “Weet je nog dat we onze trouwbeloftes hadden aangepast, we hebben tot de dood ons scheidt eruit gehaald. Dat leek ons gezien de situatie niet zo gepast.” Hij wrijft over haar hand en neemt en legt zijn andere hand tegen haar wang aan “Het is tijd Rose.” Rose haar uitdrukking gaat even van verward naar bezorgd en dan ontsnapt er een traan uit haar ooghoek. Noah tilt haar op en drukt zich stevig tegen zich aan als hij zijn weg door de paleistuinen voortzet. Over de brug naar Between, naar de plek waar ze voor altijd samen kunnen zijn. Alusia achter hun latend, naar een wereld voor prachtige kleuren en muziek. De volgende ochtend zal Rose door haar dochter worden gevonden. Vredig in bed met een glimlach op haar gezicht en een roos tussen haar vingers.

Voor altijd samen.

THE END.

Hier ook een berichtje! Het is hier erg stil, zijn er naast mij en Melody nog anderen die zo nu en dan nog eens een kijkje nemen? Al is het maar puur voor de nostalgie...