[RPG] The Blood of Sado

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena buigt zich al voorover om het been van Donovan grondig te onderzoeken, als hij plots in protest gaat. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt Helena Donovan aan. Zijn toon bevalt haar niet. Helemaal niet, zelfs. Zo minachtend, alsof ze waardeloos is. Het kwetst haar ergens wel. Maar ze laat het niet zien aan de buitenwereld.

"Excuseer...?" vraagt ze, met toch wat verontwaardiging in haar stem. Verbaasd blijft ze hem aankijken. Het is even stil.
Helena stopt haar staf terug weg. "Bon, mij niet gelaten. Blijf dan maar zo liggen met je been." Waarom wou ze dit doen? Ze vervloekt het feit dat wanneer ze Heler is ze een eed moet afleggen om iedereen te helpen, wie die personen ook zijn. Maar Helena wílt Donovan zelfs niet meer helpen. Ze was al weer even vergeten hoe vervelend en arrogant hij kan zijn.

"Niet dat je er op deze manier wel iets mee kan doen. Maar goed. Als je er zo rotsvast van overtuigd bent dat je het zelf beter zal kunnen of dat je een ander kan vinden die met zijn of haar Pure handen wel aan je mag zitten, ga dan vooral je gang maar. Veel geluk met de zoektocht."
Helena gunt hem geen blik meer waardig, en veert weer recht van haar knieí«n. Dat hij het zelf maar oplost als hij het zoveel beter weet. Ze schopt zelfs een wrakstuk van een stoel aan de kant dat eventueel had kunnen fungeren als kruk.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Je hebt zo van die types die na elke discussie meteen kwaad weglopen en Helena is er een van. Met een gezicht waar het wantrouwen van afdruipt, monstert Donovan Helena en haar acties, die al heel snel uitblijven.

Donovan trekt verrast een wenkbrauw omhoog als Helena insinueert dat hij alleen maar Purebloods in zijn leven toelaat. Hij zou zich vereerd moeten voelen en het als een geslaagde actie moeten beschouwen, maar toch knaagt het.
Niet te geloven dat dat kind me nu een preek staat te verkopen, ook al heeft ze wel heel erg gelijk, denkt hij terwijl hij zijn ogen rolt. Eigenlijk doet zijn been wel heel erg veel pijn en zover hij weet is er niet meteen iemand in de buurt met een helersdiploma. Hoofdschuddend kijkt hij toe als ze melodramatisch zijn kruk aan de kant. Er had nog een muziekje achter gekund en het was een perfecte videoclip geweest voor een zielig lied van Bruno Mars of iets dergelijks. Met een zucht besluit hij Helena terug te roepen.

"Ten eerste: het gaat niet om jou. Vind je het vreemd dat ik niet zomaar iedereen vertrouw dat medische spreuken op me wil experimenteren? Ten tweede heb je ook maar een béétje ervaring op dit gebied? En néé dat bedoel ik niet cynisch of sarcastisch, maar serieus. En ten derde: ik en mijn been geven je het volste vertrouwen, maar als er ook maar iets misloopt dan-."

Wat er dan gaat gebeuren weet Donovan nog niet, dus hij besluit haar het voordeel van de twijfel te geven.

Enjolras · King of Babylon

Hij reageert niet wanneer Donovan zijn vraag bevestigend beantwoord. Tuurlijk was het niet de bedoeling. Het was een geniale 'openingszin' geweest als het wél de bedoeling van Donovan was geweest om Nathan letterlijk te crushen, maar helaas. Tot zijn opluchting ziet hij dat Helena komt aanzetten - levend.

Hij besluit weer recht te gaan zitten en neemt, onbewust, dezelfde pose als Donovan aan. Hij wil reageren wanneer Donovan zijn ongenoegen uitdrukt over Helena, maar heeft daar de tijd niet voor wanneer ze gelijk zijn been begint te betasten en haar hulp aanbiedt. Maar blijkbaar was Donovan daar niet zo mee opgezet.

Hij vindt het ietwat onbeschoft hoe Donovan reageert op Helena's hulp. Hij kent Helena niet. Of. Naja. Zowat een uurtje of drie vier, hoogstens. Van wat hij er van had onthouden was ze een vrouw met een mening, doch erg vriendelijk en met een enorme mensenkennis. Vooral dat laatste dan. Nathan ziet geen enkele reden om haar hulp te weigeren. "Nou, uhm. Dat was tactvol," zegt hij terwijl hij blijft zitten en ziet hoe Helena nog een overblijfsel van een stoel wegschopt.

"En hoe denk je nu thuis te raken met dat manke ding van jou?" vraagt hij daarna ietwat sceptisch en op een toon alsof hij een vader is die zijn zoontje de les spelt. Heel even raakt hij het been van Donovan nog aan, alsof het nog niet duidelijk was dat hij met 'manke ding' dat been bedoelde. "HEL -!" besluit hij haar uiteindelijk na te roepen, net op het moment dat Donovan dat ook besluit te doen en hij er een soort van preek aan toevoegt.

"Dan heb je alsnog één been over en ben je nog steeds niet gefaald in het leven, want mankende Death Eaters en Death Eaters met canes zijn er bij de vleet," vult hij de preek aan op zijn 'flauwe mopjes'-gewijs. Flauwe mopjes. Tja. Je hebt mensen die altijd van die oneliners vertellen en je hebt mensen met flauwe mopjes. Nathan was een 'ik eet van beide walletjes'-type, afhankelijk van hoe hij zich voelt. Ongemakkelijk resulteert al gauw tot een flauw mopje. Zoals nu dus.

OOC: JA. Ik had dus al gepost, maar daar kwam Viool weer met een post ertussen, dus ik heb het maar zo aangepast dan @@.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Nog steeds boos negeert Liz wat Mairi zegt. Toch steekt het ergens wel. Misschien heeft Mairi gelijk en wist ze nergens van. Anders is het toch opvallend dat ze allerlei mensen helpt die niet fullblood zijn - Helena, zijzelf. Althans, Liz vermoedt dat Helena ook geen fullblood is, gezien haar reactie. Maar haar excuses aanbieden doet ze niet - daar is ze toch echt te koppig voor.

Ze zwaait met haar staf en fluistert zachtjes 'Wingardium Leviosa,' waarna Dorothy de lucht in zweeft. Voorzichtig komt Liz overeind en ze gaat het altaar af. Met haar staf voor zich uit laat ze Dorothy met zich meezweven. In een langzaam tempo wandelt ze het dorpsplein af, in de richting van Dorothy's huis. Nog even kort laat ze haar blik op Mairi vallen, in de hoop dat deze misschien toch nog even langskomt straks.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena is pissed. Ze wil al half en half wegbenen wanneer Donovan toch nog tegen haar begint te spreken. Ze blijft staan en kijkt hem over zijn schouder aan terwijl hij zijn geblaat aanhoort.

Neen, het gaat niet om mij, maar sinds je me ontmoet hebt, zit je wel altijd op mijn kap! En ik doe niet aan experimenteren, ik wéét wat ik doe. Onnozelaar. Nu weer terugkrabbelen, he... Ja, dit denkt Helena. Ze kijkt hem met een boze blik aan die perfect aantoont dat hij best maar oppast met wat hij zegt.
Eigenlijk zou ze hem gewoon hardop willen zeggen wat ze net dacht. Maar Helena wil er geen energie aan verspillen. Koppig als ze is, weigert ze hem te antwoorden op zijn vragen. Hij heeft er geen recht meer op, na haar zo aangesproken te hebben. Helena hoort Nathans mopje, kijkt hem een microseconde aan en moet moeite doen een grijns te onderdrukken, wat ze wat probeert te camoufleren door terug op haar knieí«n te gaan en Donovans beenbreuk te observeren.

Zonder aarzelen grijpt ze met beide handen Donovans onderbeen vast en geeft er een harde ruk aan. Een luide krak die onwaarschijnlijk pijnlijk moet zijn is hoorbaar in een grote straal rondom hen. Ja. Dit had dankzij wat magie ook een beetje minder pijnlijk en met een waarschuwing gekund, maar daar is Helena te kwaad voor. Maar draai het of keer het: zijn botten staan ten minste al terug recht. En wat niet weet, niet deert. Nog steeds zwijgend haalt Helena haar staf boven en richt die op Donovans been.

"Crus emendetur..." zegt ze luid en duidelijk, zich focussend op het been dat nu dik en blauw ziet. Helena hoort hoe de uiteindes van de gebroken botten zich krakend terug aan elkaar hechten. Ze wacht enkele seconden, neemt het been vast en plooit en strekt het zonder enige hapering.

Vervolgens tovert ze een zwachtel tevoorschijn en begint zijn been handmatig in te windelen. Zonder Donovan aan te kijken – daar is ze nog altijd veel te kwaad voor – zegt ze zakelijk: "Het zal nog gevoelig zijn voor een week, en je steunt er voor de rest van de dag beter niet te veel op. Dan kan het beter rusten. Morgen kan je er terug volledig op lopen." Voor iets tegen de pijn zal hij maar naar de kruidenier moeten, of zelf een geweldige spreuk opzoeken, want zij geeft hem niet, koppig als ze is. Ze blijft zich focussen op de windel. Wanneer ze klaar is, staat ze op, zelfvoldaan dat ze heeft laten zien dat zij ook haar talenten heeft.
Zonder een woord te zeggen of Donovan aan te kijken wandelt ze bij hem weg, naar Nathan.

"Hoe is het met jou?" vraagt ze dan, terwijl haar koele stem terug plaats maakt voor een vriendelijkere toon. In haar ooghoeken trekt Liz de aandacht, die met het lichaam van Dorothy voor zich uitzwevend wegwandelt. Een beetje triest kijkt ze naar het tafereel.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Wanneer Helena toch richting Donovan en Nathan vertrekt, blijkbaar is de pijn al een heel stuk verdwenen, blijft Mairi haar na kijken. Dan ziet ze Liz voorbij komen met Dorothy en ze zucht. Ze zal later als alles gedaan is wel langs gaan om te kijken hoe het gaat, waarschijnlijk vooral ook uit schuldgevoelens en een gevoel van verantwoordelijkheid.

Mairi kijkt toe hoe haar collega's aan het werk gaan en zelf stapt ze naar de ceremoniemeester. Treurig kijkt ze naar zijn gezicht, zijn ogen staren leeg omhoog. Mairi bukt zich om zijn ogen te sluiten. Het was een aardige man geweest, hoewel een beetje vreemd. Even schiet er een gedachte door haar hoofd dat ze het lichaam ergens op een verlaten plek zou moeten dumpen, vanwege de dreigementen van de Death Eater. Maar waarschijnlijk is het beter dat niet te doen, dat zal misschien alleen maar meer problemen opleveren. En ze zouden waarschijnlijk zeggen dat de beste man hevig gevochten heeft of zo en dat hij daarom dood moest. Peinzend kijkt ze naar het lichaam. Na die paar jaar dit werk kon ze precies herkennen welke slachtoffers gedood waren door de groene straal en welke door een andere vloek. De lichamen waren altijd voor hen om op te ruimen, net als de rest van de mess.

Dan ziet Mairi dat haar baas haar kant op komt. Ze slikt en kijkt hem aan als hij voor haar staat. In zijn ogen ziet ze een soort van medeleven. "Gaat het, Mairi?" bezorgdheid klinkt in zijn stem, wanneer hij tegen haar praat. Mairi knikt zwijgend, terwijl ze weer naar het dode lichaam kijkt. "Ga naar huis. Wij ruimen het hier wel op. Ga bijkomen. Je eigen dorp..." Weer spreekt hij tegen haar, maar deze keer klinkt zijn stem wat dringender. Mairi knikt opnieuw. Naar huis. Dat is waarschijnlijk een goed idee. Wanneer ze zich om wilt draaien om weg te gaan, drukt haar baas een briefje in haar hand. Vragend kijkt ze hem aan, maar hij is al weggelopen. Enigzins nieuwschierig vouwt Mairi het briefje open, wanneer ze leest wat er op staat stokt haar adem.

Dodenlijst.
Naam: Dorothy Colson. Status: Mudblood. Extra: Geeft zich uit als pureblood, gaat trouwen met Syll Whyte. Bron: Anoniem, inwoner Sado.

Mairi voelt hoe het zweet haar uit breekt. Ze wisten het, haar collega's wisten het. Er is een verrader in Sado. Een verrader. Haar adem versnelt. Haar handen verkreukelen het briefje. Haar instinct zegt dat ze moet rennen, weg van hier, weg van deze plek. Weg van de doden (nou ja, eigenlijk nog maar één nu Dorothy weg is), weg van de doden die niet dood hadden hoeven zijn. Mairi wilt rennen, maar haar benen voelen zwaar. Daarnaast voelt ze opnieuw braaksel opkomen. Dit keer belandt dit niet op de schoenen van Donovan, maar op die van de ceremoniemeester. En dan pas begint ze te rennen, terwijl de paniek gezellig met haar mee rent.

Niinza · Professor

Helena bevestigt dat het haar wand is. Mooi, dat scheelt. Stacey gaat ook weer overeind staan. Helena vraagt wie er gewond is en hoe ernstig het is, maar Stacey haalt loos haar schouders op. Ze weet het niet echt heeft zich er niet echt bezig mee gehouden. Ze kijkt van een afstandje toe hoe Helena met Donovan in discussie gaat over zijn been, of zoiets.

Staceys aandacht gaat naar iets anders. Het is het lichaam van Dorothy. Het zweeft door de lucht behulp van Liz' toverkunsten. Stacey voelt zich lichtelijk nutteloos en gaat maar bij Nathan, Helena en Donovan staan. Ze negeert de discussie tussen hun.
"Is er nog iets dat ik kan doen?" vraagt ze kortaf.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Langzaam loopt Syll door de straten van Sado. Hij is nog aan het uitpuffen van alle plotselinge gebeurtenissen, het gevecht en zijn sprintje van daarnet. Hij voelt hoofdpijn opkomen. Hij probeerde alle dingen tegelijk te begrijpen, maar dat wilde nog niet echt lukken. Misschien dat hij op zijn favoriete plekje weer tot rust zou komen.

Hij komt opnieuw voorbij Verzorgingstehuis Rust&Vrede, dat hij enkele uren geleden nog de andere kant op was gepasseerd. Toen had de dag er een stuk vrolijker uitgezien. Nog steeds kijkt hij af en toe achterom om te zien of hij gevolgd wordt. Dit is gelukkig niet het geval. Hij gaat nu heuvelopwaarts richting de treurwilg toe. Hij ligt er op dit moment op zijn mooist bij, volop in bloei.

Bij de stam van de boom ploft hij neer. Hij leunt met zijn rug tegen de boom, maar het duurt even voor hij een comfortabele positie heeft gevonden. Hij zou hier zo wel een paar uur kunnen blijven zitten. Lekker in het zonnetje. Niemand om hem heen. Misschien dat hij dan wat inzicht zou krijgen in wat er allemaal gebeurt was vandaag. En vooral waarom.

Hij kijkt om zich heen. Rechts van hem ligt het kerkhof. Het kerkhof waarop binnen enkele dagen Dorothy vast ook zou worden begraven. Er lagen hier veel jonge mensen, was hem een keer opgevallen toen hij de grafstenen had bestudeerd. Volgens zijn vader was er hier heel wat jaren terug een soort oorlog uitgevochten. Hij zei er nooit veel over, behalve dat het aan de bloedbesmeurden had gelegen. Op dat soort momenten was hij daar altijd heel stellig in, wilde er verder ook niks over kwijt. Dus had Syll het op en duur maar gelaten er nog verder naar te vragen.

Vandaag voelde Syll voor het eerst écht wat zijn vader altijd bedoelde. De bloedbesmeurden probeerden werkelijk alles om er bij te horen, zo wist hij nu. Deze ontdekking deed hem verschrikkelijk pijn. Vooral van Dorothy kon hij het werkelijk niet begrijpen. Ze gingen samenwonen, een huwelijksreis maken. Ze waren een jaar gelukkig samen geweest. En blijkbaar had ze dat alleen maar gedaan om er bij te horen. Terwijl ze er helemaal niet bijhoorde. Haar ouders waren dreuzels. Ze zaten niet regelmatig in het buitenland voor zaken, zoals Dorothy vaak beweerde. Hoe had hij í¼berhaupt kunnen geloven dat haar ouders geeneens tijd hadden voor de bruiloft van hun eigen dochter?

Zo gingen zijn gedachten maar door. Zijn perspectief over alles was volledig veranderd. Het voelde raar. Vooral omdat hij wist dat nu alles zou veranderen. Zijn hele toekomstplanning lag weer volledig overhoop en dat maakte hem onzeker.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Met een uitgestreken gezicht luistert Donovan naar Nathans waanzinnig gevoel voor humor. Veel mensen lachen uit beleefdheid met flauwe mopjes, om de andere persoon toch een beetje het gevoel te geven dat hij humor heeft. Maar Donovan behoort niet tot "˜veel mensen'.

"Associeerde je me nu net met Death Eaters? Dat is niet echt tactvol", antwoordt Donovan op een "˜oh no you didn't'-toon.

Natuurlijk keert Helena meteen terug na zijn beleefde repliek. Ze zou hem niet zomaar zielig laten liggen, Donovan heeft mensenkennis genoeg om dat te beseffen. Donovan probeert eerst zo relaxed mogelijk te liggen, maar omdat hij zo'n enorme controlefreak is, kan hij het niet laten om alles te observeren.

"Wat ga je doen? En hoe? En wan-AH!". Helena geeft zonder pardon een gigantische ruk aan zijn been. Met een zuur gezicht perst hij zijn lippen op elkaar en neemt het wijze besluit om geen "˜ga je je patií«nten later ook altijd zo fijn behandelen? Goh!'-opmerking te geven. Anders zou Helena zijn been nog zonder verdoving gaan amputeren.

Maar Donovan vindt het heel erg realistisch dat hij niet zomaar iedereen met zijn lichaamsdelen toevertrouwt. En al zeker niet in gebroken staat. Voor hetzelfde geld was Helena volledig onbekwaam op EHBO-vlak, net zoals Donovans geestelijke moeder (moi).

Stiekem, heel stiekem vindt Donovan dat Helena het goed heeft opgelost. Like a boss. Maar je moet altijd zuinig zijn met complimentjes: "Dankje", zegt hij tevreden, terwijl hij een stukje windel dat eigenlijk al zo goed als perfect ligt nog een halve centimeter rechter schuift.

Aandachtig laat Donovan zijn blik over de anderen glijden. Liz is druk in de weer met Dorothy. Hij twijfelt of hij haar een handje moet helpen, maar in deze toestand is het misschien beter om Liz niet te storen? Donovan legt zijn hand zonder pardon op Nathans schouder en drukt zich op. Nadenkend luistert hij naar Stacey's opmerking.

"Goh... De Whytes zijn vertrokken net zoals de meeste gasten". Hij neemt de ravage in zich op: kapotte stoelen en tafels, decoratie en bloemen die stuk gestampt zijn, het altaar dat er nu een stuk minder lieflijk uitziet...

"Misschien moeten enkelen van ons meegaan met Liz? Zij staat er nu helemaal alleen voor. Ik ken haar wel niet zo goed-"

Donovan onderbreekt zijn zin wanneer Mairi zich omdraait en wegrent van de overblijfselen van de bruiloft. Donovan merkt dan de werknemers van het ministerie op. Voor de eerste keer deze dag kan je zien dat Donovan nerveus is. Ongemakkelijk balanceert hij op zijn ingezwachtelde voet. Allerlei gedachten razen door zijn hoofd: zal er een onderzoek gaan plaatsvinden? Zullen ze documenten nagaan op vervalsing?

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Dorothy zweeft nog steeds voor haar, in een liggende positie, alsof ze slaapt. Voorzichtig wandelt Liz het dorpsplein af. Ze loopt door de straten van Sado. Het kan haar niet schelen of mensen het zien, het kan haar niet schelen dat haar eigen jurk vol bloedvlekken zit. Het gaat nu om Dorothy.

Als ze na een korte wandeling bij Dorothy's huis aankomt, aarzelt ze. Ze heeft geen sleutel bij zich, wat betekent dat ze haar staf nodig heeft. Heel voorzichtig laat ze Dorothy zakken, tot ze op de grond ligt. Vervolgens verbreekt ze de spreuk en richt ze die op de deur. Zodra deze zich opent, laat Liz Dorothy weer omhoog zweven en neemt ze haar mee naar binnen.

Boven gekomen laat Liz Dorothy op het bed zakken. De kamer is rommelig - overal liggen schoenen, van toen Liz een geschikt paar voor Selene uitzocht. Er liggen meerdere kleren, speldjes, borstels. Liz legt haar staf op het nachtkastje van Dorothy en begint op te ruimen. Zometeen zal ze Dorothy zelf een beetje opknappen, maar ze kan Dorothy toch niet in een slordige kamer leggen?

Afbeelding

Ralph laat zijn dochter los zodra ze in de woonkamer staan.
'Onschuldig? Er was niets onschuldigs aan Dorothy!'
Hij spuwt haar naam uit. Hoewel hij in eerste instantie geschokt was door de hele situatie, voelt hij nu woede opkijken. Hoe Dorothy hen allen zo heeft weten belazeren weet Ralph niet, maar het is niet bepaald goed voor de reputatie van hun familie.
'Zie je wel dat die bloedbesmeurden niet te vertrouwen zijn.'
Hij kijkt zijn dochter doordringend aan. Hij had soms het idee dat ze het niet helemaal begreep.

Ralph draait weg van zijn dochter en begint door de kamer te ijsberen.
'Het is een schande voor de familie. Voor de naam Whyte.'
Ergens halverwege tussen de bank en het raam blijft hij plots stilstaan. Is Syll niet thuis? Waar is hij dan?

Moniek · The Dark Mod

Hoewel Selene slecht tegen de manier kan waarop haar vader de naam van Dorothy uitspreekt en praat over de andere "bloedbesmeurden", probeert ze het zo min mogelijk te laten merken. Een schande voor de naam Whyte. Pfft. Dat is ook maar een naam die hij toevallig van zijn vader heeft gehad en die zij nu weer van hem heeft. Een naam die je met niet al te veel moeite zo kan laten veranderen in iets anders. Slechts een naam, niets meer dan dat.

"Ik bedoelde Liz en Helena... Zij zijn onschuldig," zegt ze nog even zachtjes en daar laat ze het maar bij. Ze vindt Dorothy ook onschuldig. Haar vader zal het er ook wel niet mee eens zijn dat Liz en Helena onschuldig zijn, maar ze had weinig zin om de discussie aan te gaan. Ze gaat op de bank zitten en staart voor zich uit. Arme Dorothy. Ze zal haar echt missen, ze had haar graag als schoonzus gehad. Ze was niet zo verwaand als de gemiddelde andere Fullblood – zoals haar eigen familie. Ze kan gewoon niet begrijpen dat Syll en haar vader boos zijn op Dorothy. Ze was zo'n lieve meid, ze heeft alleen andere ouders dan ze dachten, so what?

En arme Liz, pas net weer terug en haar beste vriendin wordt vermoord. Ze zou toch niet alleen zijn nu? Misschien is het een goed idee voor Selene om straks even bij haar te gaan kijken, ze moest tenslotte toch nog haar schoenen ophalen bij Dorothy's huis.

Ze staat op en loopt naar de keuken om thee te maken, daar had ze wel behoefte aan. Ondertussen vraagt ze zich af waar Syll is, aangezien hij duidelijk niet naar huis kwam. Eigenlijk weet ze het antwoord daar wel op, als hij niet thuis is, is er maar één andere plaats waar hij kan zijn. Ze vraagt zich af of ze naar hem toe moet gaan, hij heeft misschien niet de emoties waarvan Selene zou willen dat hij ze had, maar een leuke dag was dit ook niet bepaald voor hem.

Ze giet de thee dan maar in een thermoskan, pakt een pakje koekjes en twee bekers. "Ik ben even naar Syll," roept ze dan naar haar vader en ze verdwijnselt naar de treurwilg, waar ze Syll inderdaad ziet zitten.

"Hey," zegt ze met een (niet al te geslaagde) poging tot een glimlach en ze naast hem gaat zitten. "Thee?" vraagt ze op een zo vrolijk mogelijke toon terwijl ze de thermoskan omhoog houdt. Ze verwacht half dat hij elk moment kan gaan zeuren dat ze weg moet, maar dan heeft ze het ten minste geprobeerd.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi rent aan een stuk door, door de straten van Sado. Wanneer ze aan de rand van het dorp gekomen is komt ze pas tot rust en hijgend valt ze tegen een muur aan en zo blijft ze een tijdje staan. Starend naar de kaasfabriek in de verte denkt ze na over het briefje in haar zak. Nee, eigenlijk de twee briefjes in haar zak. Het schuldgevoel blijft groeien. Uiteindelijk besluit ze naar huis te gaan, ze is onbewust die richting op gerend en daarnaast wordt tot over maat van ramp, want ze kan het nu echt goed gebruiken, over niet al te lang haar grootmoeder gebracht. En diens hulpen kennende kunnen ze ook al een tijd eerder op de stoep staan.

Zichzelf herpakkend komt Mairi overeind en zo loopt ze richting haar huis. Daar aangekomen gaat ze naar binnen, nadat ze eerst een tijdje heeft zitten prutsen aan de deur, omdat ze door alle gebeurtenissen vergeten is dat ze daar een speciale 'houdt demente heksen binnen'-spreuk over heeft uitgesproken. Binnengekomen loopt ze direct door naar de keuken, waar ze een groot glas van een wizard vorm Wodka inschenkt. Wanneer ze deze in een slok naar achter heeft geslagen kijkt ze de kamer rond, waarop ze opnieuw heftige gevoelens op voelt komen. Mijn schuld. Haar hand grijpt naar haar glas en met alle kracht die ze in haar lichaam heeft gooit ze het glas door de kamer, waarop die tegen de muur uit elkaar spat. De scherven vallen op de grond. Mairi zakt op de grond en tranen rollen over haar wangen. Ze wist waar ze aan begon toen ze deze baan aannam, ze had vaker schuldgevoelens gehad, maar de woorden van Liz hadden haar sterk geraakt. Ik ben verantwoordelijk voor de dood van Dorothy Colson. Woest slaat Mairi haar hoofd naar achteren, waarop het de muur raakt. Ze duikt ineen van de pijn en voelt aan haar achterhoofd. Well, dat zal een dikke bult worden.

Plots hoort ze bij de deur wat rommelen en nog versuft van de pijn aan haar hoofd staat Mairi op. Langzaam schuifelt ze naar de deur. Juist, te vroeg. Een nogal fake lach tevoorschijn toverend op haar gezicht opent ze de voordeur. Voor de deur staat haar grootmoeder. Een rilling loopt over haar rug wanneer ze het oude vrouwtje ziet, er is niets meer over van de vrouw zoals ze die kende van toen ze klein was. "Hoi, oma." groet ze haar grootmoeder, maar deze loopt zonder iets te zeggen naar binnen. Oké, zo herkende ze haar grootmoeder wel. Als ze nu nog een opmerking maakt over het interieur... Afwachtend kijkt Mairi naar haar oma, maar die zegt niets. Mairi zucht. "Kom, dan zal ik U naar uw kamer leiden..." zegt ze dan, terwijl ze knikt naar de hulp. "Het is goed, je kunt gaan." Mairi kijkt de hulp na. Dan pakt ze de arm van haar grootmoeder en ze leidt haar naar de kamer, die ze de afgelopen week zo vakkundig met spreuken risico vrij heeft gemaakt. Wanneer haar grootmoeder de kamer inloopt bekijkt Mairi haar vanuit de deuropening een tijdje. Die is wel even zoet.

Teruglopend naar de huiskamer bedenkt Mairi zich dat ze naar Liz zou gaan, om te kijken hoe dat gaat. Overwegend of ze haar grootmoeder wel alleen kan laten nu ze er net is, doet Mairi toch maar weer haar jas aan. Het besluit is genomen en met tegenzin en een nog bonkend hoofd loopt ze de deur uit en zo gaat ze voor de tweede keer richting het centrum van Sado, deze keer op weg naar Dorothy's huis.

Ooc. Mja, ik had zin om te posten. xD Enn. Nu kan ze daar heen en zo. Want anders... Blijf ik toch stil hangen. Dus. Dan maar zo of zo.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Hoe moest het nu in toch met het huis dat Dorothy en hij samen hadden gekocht? Dat kon hij echt niet betalen van zijn Ministerieloontje. Sinds de nieuwe minister er was was er flink gekort op de lonen, onder het mom van 'we hebben het geld nodig voor de vernieuwingen'. Samen met Dorothy had hij het huis wel kunnen betalen, maar hoe moest dat nu?

Deze gedachten maakten hem niet bepaald vrolijker, steeds meer consequenties van wat vandaag was gebeurt vielen hem te binnen. Het voelde heel ongemakkelijk nu sommige touwtjes waarmee hij zijn leven altijd feilloos bestuurde uit zijn handen werden getrokken.

Hij was zo in gedachten verzonken dat hij Selene pas opmerkte toen ze "˜Hey' zei. Hij was blij haar te zien. Stiekem had hij ook geweten dat ze zou komen. Ze stond altijd voor hem klaar. Ondanks dat hij zich soms aan haar irriteerde, kon hij zich geen betere zus wensen. Maar hij was ook nog niet vergeten hoe ze daarnet zomaar zijn toverstok had afgepakt. En blijkbaar snapte ze ook nog niet helemaal wat Dorothy gedaan had, gezien haar houding.

Ik hoef geen thee, zegt hij kortaf zonder Selene aan te kijken. Laat me met rust, laat hij erop volgen. Hij wilde eerst zijn gedachten op een rijtje krijgen en dat lukte niet als iedereen zich ermee bemoeide. Bovendien had hij ook geen zin in een confrontatie met haar. En het laatste wat hij wilde was dat ze zou zien hoe moeilijk hij het hiermee had. Hij loste dit wel alleen op.

Moniek · The Dark Mod

Zoals verwacht krijgt Selene inderdaad gelijk te horen dat Syll met rust gelaten wil worden, maar zo makkelijk geeft ze het ook niet op.

"Oké, geen thee," zegt ze terwijl ze zelf wel neemt. "Koekje dan?" probeert ze, al kan ze het antwoord daarop ook wel raden.

"Het spijt me van net," zegt ze, "dat had ik niet moeten doen." Oké, echt spijt heeft ze er niet van, maar dat ze het niet had moeten doen meende ze wel, ze had het beter over kunnen laten aan iemand anders. In ieder geval was het duidelijk dat hij er nog boos om was en het laatste waar ze nu zin in had was ruzie, dus ze hoopt dat dit goed genoeg is voor hem.

Ze maakt de koekjes wel vast open want zelf lust ze er wel één – in Selene's ogen is het altijd tijd voor koekjes. Het pakje wil echter niet al te graag open dus ze trekt er wat harder aan. Dan ineens schiet het pakje open en vliegen er een paar koekjes uit. Ze zucht diep terwijl ze in haar gedachten zichzelf vervloekt en gooit de koekjes die gevallen zijn naar een paar vogels een stukje verderop. Ze vliegen er op af en al snel zijn de koekjes verdwenen.

Ze staart er een tijdje naar en probeert niet al te veel te denken aan wat er net is gebeurd. Als ze dat zou doen zou er alleen maar meer aan haar te zien zijn hoe erg ze het oneens was met de afgelopen gebeurtenissen en dat zou nou niet bepaald bevorderend zijn voor de situatie tussen haar en Syll. Ze doet daarom haar uiterste best om haar gezicht zo strak mogelijk te houden en concentreert zich op de vogels.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll kan een glimlach niet onderdrukken als Selene het feit waarom hij geen thee wilt volledig negeert en hem vraagt of hij een koekje wilt. Nou, vooruit dan maar, zegt hij alweer iets milder gestemd. Ik heb eigenlijk toch wel honger gekregen na dat karige ontbijt van vanmorgen, zegt hij terugdenkend aan zijn halve broodje kaas en kommetje cornflakes. Nu de zenuwen verdwenen waren merkte hij pas echt dat zijn maag behoorlijk rommelde.

Als hij Selene's excuses hoort, zucht hij een keer. Hij kan er ook moeilijk boos om zijn, want het was gewoon typisch Selene om zoiets te doen. Ze had niet bedoeld hem in een vervelende situatie te plaatsen, wilde alleen maar helpen. Altijd hetzelfde verhaal. Hij had ook weinig zin hier een hele discussie over te beginnen. Die discussies gingen namelijk altijd hetzelfde.

'Het is al goed,' zegt hij na een tijdje, terwijl hij en Selene beiden naar de vogels kijken die de koekjes opeten. Ondertussen neemt hij zelf ook een hap van zijn koekje. Zijn woede voor Selene is eigenlijk alweer volledig verdwenen, naar de achtergrond gedrukt door zijn woede voor Dorothy. Wat Selene had gedaan stelde in verhouding ook totaal niks voor.

Zwijgend kijkt hij voor zich uit, hoe de vogels vechten om de laatste koekkruimels. Hij wist gewoon niet wat hij nu moest zeggen. Selene zou ook niets kunnen veranderen aan de situatie, hij moest het toch echt zelf oplossen.

'Arme Polly,' bedenkt hij zich opeens hardop. Nu heeft ze voor niets zolang in de keuken gestaan. Wat moet er nu toch met al dat eten gebeuren?' Ja, daar had hij het nu het liefst over. Gewoon de praktische zaken, dat was tenminste relatief makkelijk op te lossen.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online