Thomas en Juliet hun onderonsje gaat vrolijk verder. Terwijl hij het idee voorstelt moet hij het nu doen met een knikje. Een knik van Thomas zijn hoofd. Omdat hij zich niet bepaald welkom of uitgenodigd voelt blijft hij staan, wachten tot Juliet en Thomas weer tussen de bomen uit het zicht verdwijnen. En zelfs dan blijft hij nog naar het punt staren waar ze uit het zicht waren verdwenen.

Een rilling gaat over zijn rug als de kou hem eraan herinnert terug te keren naar het kasteel. Met lege handen komt ook hij terug in de stallen, waar de meeste al zijn. Damon heeft blijkbaar wel voor eten op tafel gezorgd, zoals het hoort. Hij was niet voor niets deel van de staf. In stilte geeft hij zijn paard af aan een bediende. Met opgetrokken neus neemt hij even de nieuwe vrouw in zich op. Zonder het te beseffen trekt hij precies hetzelfde gezicht als Stella destijds had getrokken bij haar eerste ontmoeting met Feira. Wat een onverzorgd type, zelfs haar kousen matchen niet. Ze is in elk geval in een erg geanimeerd gesprek met de twee zusjes, wat Noah als een kans ziet om Thomas aan te spreken. Dit moest maar eens uitgepraat zijn.

“We moeten praten” meldt hij als hij naast zijn broer gaat staan. Net zoals Thomas is zijn blik op de zusjes en Feira gericht. Na een kort moment kijkt hij opzij “nu..”



Chase heeft tot zijn eigen ontzetting ook geen succes gehad tijdens de jacht. Iets wat waarschijnlijk te wijten valt aan zijn frustratie jegens Leah en Adam. Bij gebrek aan concentratie geeft hij de strijd op en voegt hij zich bij de rest. Feira is er al, maar van Leah en Adam ontbreekt elk spoor. Zo te zien zijn de zusjes dan ook nog niet op de hoogte van de terugkeer van hun vader. Volgens Chase is daar een logische verklaring voor. Ze moesten natuurlijk eerst een strategie verzinnen. In tegenstelling tot Noah geeft hij het paard niet af aan een bediende. Hij ruimt zelf zijn spullen op, terwijl hij het gesprek tussen Feira en de zusjes probeert te volgen.

Chase zijn mondhoeken trekken automatisch iets omhoog. Feira haar vrolijke stemgeluid kon je moeilijk negeren. Hij kijkt even van Daisy naar Jarrod en weer terug naar Feira. Hij verbergt met enige moeite een grijns, Feira was duidelijk nog niet helemaal bijgepraat over het koningschap. Feira haar activiteiten zijn dan ook niet bepaald de gebruikelijke activiteiten die je aan het hof verwacht. Feira viel sowieso een beetje uit de toom, maar dat was nou net wat hij altijd zo leuk aan haar vond. De kwajongen in hem botst nu met zijn functie.

Hij fronst dan ook even bedenkelijk “Zeep?” vraagt hij tenslotte. “Niet om de gangen om te soppen tot glijbaan, toch?” Natuurlijk wel, dat was het enige waarvoor Feira altijd zeep nodig had. Hij vouwt zijn armen even autoritair over elkaar “Dat is niet toegestaan, verboden zelfs. Net zoals slingeren aan de troonluchters en het binnenshuis gebruiken van je bezem.” Hij knikt even naar Feira haar bezem “Ik heb jullie gewaarschuwd, geen kattenkwaad.” Streng kijkt hij het drietal aan “ik moet aan het werk.” Hij werpt even een blik om zich heen, al het aanwezige personeel zou zijn waarschuwing nu gehoord moeten hebben. Mooi.

Met een schuin optrekkende mondhoek loopt hij langs hun heen “Het zeep ligt in de voorraad kast op de begane grond, links van de keuken. Ik zou de hal op de tweede verdieping gebruiken, die met de marmerenvloer richting de danszaal. Die is lekker breed.” Fluistert hij. De middenweg tussen zijn ware aard en zijn titel is gevonden. Zolang het personeel denkt dat hij regeert zoals Sammie en Stella dat deden en hij de rest te vriend kon houden was hij een gelukkig man. Nouja, bijna.

Noah loopt moedwillig achter Thomas aan. Wanneer hij hem aanspreekt blijft het even stil. Zeg het maar? Onderzoekend neemt hij zijn broer nog eens in zich op. Had hij dan werkelijk geen benul van zijn gedrag. “Ik begrijp dat dit allemaal lastig voor je is, maar je maakt het er ook niet makkelijker op. De enige met wie je praat is Juliet. “ hij vouwt zijn armen over elkaar “Ik ben je broertje, als je iets dwars zit kan je dat ook bij mij kwijt. Want ik ben wel bezorgd om je, ik vraag me af hoe het met je gaat. Ik zoek tenminste contact. Jij kijkt me soms niet eens aan, je bent kortaf en je hebt nog geen enkele keer gevraagd hoe het met mij gaat. Jouw dood mag geen excuus zijn. Ik weet dat het lastig is, maar geniet er nu dubbel en dwars van.” Dat laatste is misschien wat hard, maar Noah is nou eenmaal recht door zee op momenten als deze. En hij is kwaad, teleurgesteld zelfs. “Ik ben voor jou door een hel gegaan. Ik hoef daar geen bedankje voor, het enige wat ik wil is dat alles is zoals het was. Ik wil mijn broer terug, mijn broer die altijd achter me stond. Onvoorwaardelijk. Zelfs nu. “ zijn stem wordt snauwerig. “Je ontwijkt Rose zelfs. “ verwijt hij het hem, niet wetend van hun ruzie.

Hij ademt even diep in en uit “Als jij mij nu de rug toe keert…Dan krijg je pas echt het monster dat je nu denkt te zien. Dat beloof ik je. “ Want zo voelt hij zich. Na gisteravond behandeld Thomas hem anders, niet meer zoals vroeger. Dat geeft hem het gevoel dat hij het hem verwijt, dat hij niet verder kan kijken dan de gruwelheden, alsof hij een buitenstaander is.

De boze uitdrukking verdwijnt vrijwel direct van zijn gezicht. Zo kent hij hem weer, kalm en vol wijsheid. “Ik had gisteren iemand nodig die me niet zei dat alles goed zou komen. Ik verwijt je niet dat je die avond weg ging, maar ik was bang dat je nooit meer terug zou komen.” Nu gaat hij zich nog schuldig voelen ook, hoe had hij kunnen denken dat Thomas hem in de steek zou laten. “Het is niet jouw schuld, je bent aan niks schuldig.” Beschaamd richt hij zijn ogen op de grond.

Als het onderwerp naar Rose toe draait kijkt hij weer op. Had Rose hem een standje gegeven? Hij bijt op zijn lip, deels om een grinnik te verbergen. “Dat wist ik niet..” hij haalt licht zijn schouders op “Dan heb je de eerste ‘ruzie’ ook maar gehad.” Slechte timing alleen.

Hij glimlacht, opgelucht dat alles uitgesproken is. Onduidelijkheden zijn opgelost, ze hadden elkaar gewoon verkeerd begrepen. En dan komt dat ongemakkelijke gevoel in een klap terug, anders dan zojuist. Alsof? Thomas insinueert dingen zonder ze uit te spreken en Noah kan het niet helpen zich een beetje betrapt te voelen. Wat onzin is, want hij en Rose zijn alleen vrienden. Er is niets voorgevallen, helemaal niets. En toch voelt het fout. Hij is dankbaar dat Thomas nu diegene is die zijn blik afwendt, want hij kan hem nu niet recht aan kijken. “Rose en ik…zijn gewoon vrienden. Goede vrienden.” Hij zoekt naar de juiste woorden om hun plotse vriendschap te verklaren “Rose begrijpt me. Ik zie nu in waarom ze zo speciaal voor je is.” Hij legt zijn hand op zijn broers schouder “Daar hoef jij je echt geen zorgen over te maken.” Bemoedigend knijpt hij even in zijn schouder, nu wel in staat om hem weer aan te kijken. En toch… Hij slikt het droge gevoel in zijn keel weg en glimlacht. Hij weet wel waarom hij zich er schuldig om voelt, omdat hun vriendschap veel meer waarde voor hem heeft dan Rose of Thomas beseft. Omdat hij letterlijk hetzelfde vonkje heeft ontdekt als zijn broer en alleen vanwege die gevoelens voelt hij zich al schuldig tegenover Thomas. Nu Thomas terug is zou hij dat kunnen uitschakelen, dat moest. “Ik ben blij dat we het uitgepraat hebben. Nu kun jij het uitpraten met Rose.”