|
Geplaatst: zo mei 06, 2012 17:37

Langzaam wordt Mel wakker met de gedachten van de vorige avond en er ontstaat een lichte glimlach rond haar lippen. Whisky, wist ze, moest ze niet te vaak drinken, want ze kon er niet zo goed tegen. Maar Caleigh had het geen beter moment kunnen aanbieden en tenslotte; ze had al op bed gezeten. Dus hoe dronken ze ook had geworden, niemand had haar naar bed hoeven rollen.
Wat had ze genoten van de aanwezigheid van Caleigh. Ze had dicht bij haar gezeten, van alles vertelt en Mel had alle woorden en blikken in haar geheugen opgeslagen. Naarmate de whisky meer door haar bloed stroomde, had Mel wel iets meer moeite met alles precies voor de geest halen. Maar het belangrijkste was; de avond gaf haar een heerlijk gelukzalig gevoel.
Als ze loom haar ogen opent en deze laat wennen aan het licht, ziet ze dat Caleigh niet meer in de kamer is.
Plotseling beseft Mel dat ze door de aangename verassing van Caleigh helemaal is vergeten om nog bij Luc te gaan kijken. De schrik slaat haar plotseling weer om het hart. Snel springt ze op uit bed, weet in haar haast nog net een broek mee te graaien en probeert deze zo goed als kan al rennend aan te trekken. Bij de kamer van Luc stopt ze en klopt ze eerst zachtjes. Maar zachtjes gaat al vrij snel over in een steeds zenuwachtigere hardere klop.
"Luc!" Roept ze er als versterking nog extra bij.
Het schuldgevoel dat er oplaait en de bijbehorende herinneringen probeert ze te negeren door nog harder op de deur te kloppen.

Om iets voor zichzelf goed te praten, is Eric tot laat opgebleven om nogmaals alle informatie die hij heeft tot in de puntjes door te nemen. Zowel zijn eigen aantekeningen als het gevonden boekje in Kalne heeft hij meerdere malen op verschillende manieren bestudeerd. Maar tot zijn frustratie, leverden ze niets nieuws op, en wisten ze zijn gedachten niet volledig in beslag te nemen. Uiteindelijk is hij na een koude douche naar bed gegaan en heeft een paar uur geslapen.
Als de zon door de ramen naar binnen schijnt, blijft Eric in de eerste instantie nog op bed liggen. Hoewel er meer dan voldoende in For te onderzoeken was, kan hij er met zijn verstand nog steeds niet bij waarom het hem niet lijkt te lukken hier zoals voorheen zich volledig in te storten.
Uiteindelijk staat hij op, kleed zich aan en als hij er zeker van is dat hij alles heeft, verlaat hij de kamer. Een paar deuren verder ziet hij Mel op blote voeten en een duidelijke net uit bed coupe op de deur van Luc en Isra kloppen. Eric glimlacht een keer, maar loopt dan de andere kant op, richting de trap naar beneden.
Beneden ziet hij vrijwel direct Furie en Isra aan een tafeltje bij het raam zitten. Een snelle blik door de rest van de ruimte leert hem dat het de enige twee van de groep beneden zijn. Eric schudt zijn hoofd, loopt naar de bar en bestelt koffie. Hij kon zich wel elke keer voornemen om in ieder geval zijn best te doen om het niet op te zoeken, maar het lot leek dat toch telkens te dwarsbomen. Als hij zijn koffie heeft, loopt hij naar het tafeltje toe.
"Morgen Dames," Zegt hij en kijkt kort van Isra naar Furie voordat hij op een vrije stoel erbij gaat zitten. Als hij, misschien te laat, beseft dat Isra en Furie in gesprek waren zegt hij; "Excuus als ik jullie onderonsje verstoor."
Hij glimlacht even wrang, neemt een slok van de hete koffie en zet de beker dan op tafel neer.
"Maar ik wil zo snel mogelijk For in en wilde polsen of jullie misschien een idee hebben waar te beginnen.."
_________________ Cos I am taking back what’s mine I am taking back the time You may call it suicide But I’m being born again
|
|