Rose haar brede lach wordt beantwoord met een tevreden glimlach. Daisy mocht volgens haar misschien stralen, Rose was het meest stralende middelpunt voor hem. Hoewel Delia haar reactie even op zich laat wachten heeft hij dat nu niet eens door. Niet wetend hoe zenuwachtig hij Delia maakt door aan haar haren te zitten kijkt hij weer op. “Ooh…” zijn blik schiet even tussen de meisjes heen en weer. Net stond hij nog min of meer te flirten met Delia, nu Rose erbij is lijkt dat hem ervan te weerhouden ermee verder te gaan. “Mooi hoor” complimenteert hij haar beleefd.

Het was inderdaad een mooi feest. Tijd om eens echt zijn best te doen om plezier te hebben. Geen zorgen over waar Thomas was, geen zorgen over alles wat hem dwars zat. Gewoon een zorgeloze avond vol plezier. “We hebben ook Twister. Kaartspelletjes en heel veel lekkers.” Noah glimlacht en knikt naar een tafel met opvallende roze suikerspinnen. Zou Thomas het huis van zijn moeder al hebben bereikt? Zijn blik is even afwezig op de taart gericht. Focus. Hij tovert opnieuw een brede glimlach op zijn gezicht en zet bij zichzelf en Samantha een flauw feesthoedje op.

Lachend haakt hij zijn armen in die van Rose en Delia en begeleidt hij hen mee naar de dansvloer. Even pronkerig als altijd, met twee dames aan zijn arm. Toch heeft hij maar echt oog voor eentje. Rose, direct onder het kopje overige zorgen. Een vriendschap die hem alles waard was maar steeds verder oversloeg naar verlang. Verlangen naar meer. Met een grijns laat hij beide een rondje draaien “Hoe werkt dat Twister spel eigenijk?” vraagt hij hun.




De voordeuren zwaaien open en een verwilderde Chase stapt, enigszins mank, naar binnen. Er zitten scheuren in zijn blouse en zijn haar toont warriger dan ooit tevoren. “Gelukt!” roept hij verrukt. Hij heeft samen met Feira het ultieme verjaardagscadeau weten te bemachtigen. Niet wetende dat de jarige een feestje in een zaal heeft klopt hij eerst aan bij haar kamer, maar kan hij haar daar niet vinden. Ook de gezamenlijke woonkamer is leeg, het personeel heeft duidelijke instructies gekregen de volwassenen niet te vertellen in welke zaal het echte feest gaande is.

Dan maar bij haar ouders aan kloppen. Nog altijd even enthousiast trommelt hij op de deur van Leah en Adam. “Het is ons gewoon gelukt, ik wist dat het ging lukken.” Uit pure dankbaarheid drukt hij een dikke kus op Feira haar wang en klopt hij nogmaals op de deur voor hem. “Een origineler cadeau kan er toch bijna niet zijn.” Grijnst hij terwijl hij vrolijk een jampot omhoog houdt. Vrolijk tikt hij even tegen het glas waarachter een prachtig miniatuur wezentje zit met kleine sierlijke vleugels. Zijn persoonlijke elfje.

Noah luistert geamuseerd naar de speluitleg van het spel Twister. Het klonk wat vreemd, maar zeker ook amusant. Hij glimlacht breed, aangestoken door Rose haar enthousiasme. “Ik verheug me er nu al op. Ik begrijp nu ook waarom het niet zo praktisch is het tegen de muur te hangen.”

“Ohja, laten we vooral de taart niet vergeten.” Hij werpt even een blik op de taart een verderop. Het is een taart bestaande uit verschillende lagen met een hoop kaarsjes en prachtige versieringen. “Daisy moet straks de kaarsen nog uitblazen.”

Grinnikend kijkt hij Rose na en ziet hij vanaf een afstand toe hoe ze zich op de suikerspinnen stort. Hij begroet haar opnieuw met een bijna vertederde glimlach “Dat is te zien ja” glimlacht hij. Daar staat ze dan, dansend met in haar ene hand een enorme roze suikerspin en in haar andere hand een glas champagne. Zorgzaam pakt hij het glas champagne uit haar handen en houdt hij deze voor haar vast. “Pas op dat je niet met je wilde moves een suikerspin in iemand haar haren drukt.”

“We moeten trouwens nog wel even een verjaardagsliedje zingen. Misschien kunnen we dat doen voordat ze de kaarsjes op de taart uit blaast.” Hij kijkt even naar Delia “Jij ziet er ook wel uit alsof je kan zingen, vanaf nu zit je in ons zanggroepje.” Hij grijnst bij het idee van hun drie achter een microfoon.

Noah werpt een quasi strenge blik op Rose “tututu” hij schudt zijn hoofd ‘afkeurend’ als Rose duidelijk maakt dat ze haar suikerspin graag in de haren van Samantha zou duwen. Misschien konden ze even een avond zonder gekat en drama. Hij grinnikt om haar goede humeur en moet vervolgens een flinke hap suikerspin incasseren. “Mmm, mnou” pruilt hij waarna hij nog even plagerig naar haar plakvingers hapt.

Terwijl de dames het ideale zangmoment uitdenken likt hij nog even nagenietend zijn lippen af. “Ik heb ook geen verborgen zangtalenten, geen zorgen.” Hij grijnst “alhoewel ik wel een hoop talenten heb, maar je kunt niet alles hebben.” er volgt een arrogante grijns gecombineerd met wat onschuldig knipperende ogen.

Tijd voor een feestje! Hij had Delia eigenlijk al als verlegen bestempeld, maar dat lijkt nu toch reuze mee te vallen. Noah danst dan ook enthousiast met haar mee, soms een beetje maf en met hier en daar dan wel weer een nette klassieke dansbeweging erin. Toch klinkt de jaren 50 muziek van de oude platendraaier verfrissend vergeleken bij de klassieke muziek die hij gewend is. Oude gewoontes zijn echter niet zomaar weg te krijgen. Wanneer hij zijn handen vrij heeft pakt hij Delia haar handen vast om iets te doen wat nog het meest op een quickstep lijkt. Trots op zijn klassiek geschoolde dansmoves en omdat het goed werkt om ermee te imponeren laat hij haar nog een rondje draaien. “Kan je al een beetje aan ons wennen?” vraagt hij haar “Als je net zo kan dansen als zingen dat zal het allemaal wel meevallen. In dat geval mag je ook in ons Twister groepje deelnemen. Ik heb geen flauw idee wat ik ervan moet verwachten, de speluitleg is naar mijn idee wat vreemd.”

Zijn blik gaat even zoekend de zaal rond naar Rose. Enigszins afgeleid pakt hij Delia haar ene hand vast en laat hij haar voorzichtig een rondje om haar as draaien.

Noah grijnst “Ooh daar geloof ik niks van. Ik kan me niet voorstellen dat niemand ons vanavond zal opmerken. We krijgen vast na het eerste optreden het ene verzoek na het andere.” Houdt hij de moed er in. “Zelfs als je ergens heel slecht in bent, kun je nog altijd de rest ervan overtuigen dat het best mee valt.” Hij legt zijn arm even om haar schouder en trekt haar tegen zijn schouder aan “ooohhhoo Sandy” zingt hij melodramatisch met het Grease liedje mee. Hij verslikt zich een beetje in de laatste uithaal, eigenlijk is het helemaal niet zo best, maar doet in in elk geval zijn best om de performance te laten slagen. Hij laat haar los en haalt zijn schouders op “Een beetje zelfspot helpt enorm” knipoogt hij.

Dan valt zijn oog op Rose, zoals de hele avond al, maar ze staat niet langer alleen. Ze staat bij Dominic. Dominic die zijn hand naar de hare uitsteekt. Dominic, de vrouwen en mannenverslinder. De lompe boer. De man die naakt op de gang staat en hij in staat acht er ook zo doorheen te wandelen. Die man. Met zijn dierbare vriendinnetje. Vredelievend, zorgzaam en nu een paar glazen champagne verder. Hij verliest haar twee tellen uit het oog en dit is wat er gebeurd. Wat als hij over een kwartier zou terug keren in de zaal, wat zou hij dan aantreffen, zouden ze er nog wel zijn. Oke, Noah overdrijft lichtelijk vanwege de jaloezie. Dominic bleek namelijk ook best redelijk te zijn.

Hij glimlacht even naar Delia. Enigszins geforceerd danst hij met haar verder, al is de spontaniteit even verdwenen. Vanuit zijn ooghoeken houdt hij het stel goed in de gaten. Dit ging veel verder dan vriendschappelijke bezorgdheid of zijn plicht tegenover Thomas.



Chase zijn blik blijft even op haar hand hangen, die nu weer nutteloos langs haar heupen hangt. Het gebaar is te klein om er hoop uit te putten, maar zelfs dat kleine gebaar weet hem wel volledig af te leiden. Hij schudt even zijn hoofd, het elfje. “Overal en nergens.” Grijnst hij zo trots als een klein kind. “Het was niet makkelijk, we werden voor gek verklaard en niet bepaald aangemoedigd in onze zoektocht. Maarrr ik heb het gevonden…” hij kijkt haar met kleine pretogen aan, denk ter wat denkbeeldig tromgeroffel bij en houdt de glazen jampot dan vlak voor haar neus. “Een elfje!.” Met een onwijze tandpasta reclame kijkt hij van haar naar de jampot. “Is ze niet prachtig. Ieder meisje wil toch haar eigen elf. Daisy, krijgt nu haar eigen elf. Als een verjaardagscadeau.” Hij houdt de jampot nog wat dichterbij, zich niet realiseren dat Leah bijna scheel moet kijken om het wezentje te zien. De elf in kwestie zelf is een stuk minder blij met haar gevangenschap en slaat boos tegen het glas aan bij het zien van Leah haar neus. Chase trekt de jampot wat terug en slaat er uiteindelijk beschermend zijn armen omheen. “Ze is nog wat boos, maar ze draait vast wel bij. Ze mag uiteindelijk zelfs uit de jampot, als ze tenminste bij Daisy blijft.”

Nieuwsgierig kijkt hij even langs haar heen. Hij ziet Adam niet, al hoort hij wel geluiden vanuit de badkamer komen. Zijn blik valt even op het boek op bed. Met een betweterige glimlach en mondhoeken die aan alle kanten trekken richt hij zijn aandacht weer op Leah. Het genoegen straalt er vanaf.

“Was je aan het lezen?” vraagt hij haar dan zo serieus mogelijk. Ze waren net herenigt. Het stemt hem tevreden dat ze niet elke minuut van de dag in elkaars armen liggen. Wat raar is, maargoed ze had niet voor niets voor Adam gekozen. “Welk boek lees je?’ ditmaal is hij wel oprecht serieus. Hij las Rose en Leah altijd voor, soms viel zelfs Leah in slaap. Chase was dol op lezen, iets wat maar weinig mensen wisten. Hij mist haar, nog steeds. Hij wil niet meer van haar houden.