[RPG] Cladis Creek

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay trekt een panisch gezicht als ze compleet begint door te draaien en het hele gebied ondergilt. Hij kan zweren dat hij net haar gegil hoorde echoën in de verte. Gestoord mens.

'Nou, jij hebt in ieder geval geen humor.' mompelt hij enigszinds tegen zichzelf zodat ze niet opnieuw gaat freaken. 'Fine, dan ga ik wel met je mee...Als je perse naar dat dorp wil. De anderen blijven hier.'
Hij draait zich naar de bus en schraapt zijn keel. 'Sommige zullen het misschien grof vinden klinken, maar het is nu eenmaal beter zo dat jullie ondertussen de koffers van de overledenen onderzoeken. Misschien dat je nuttige zaken zult terug vinden die van pas kunnen komen voor ons.' Hij kijkt dan even naar Giselle. 'Euh...Poppetje en ik gaan naar het dorp. Okay?'

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Als ze zich net heeft genesteld, roept een man op om de spullen te doorzoeken. Dat klinkt Maxime als muziek in de oren - spullen doorzoeken zonder raar aangekeken te worden. Ze krabbelt langzaam omhoog en knikt naar de man. "Ik begin wel vast," zegt ze, als ze ziet dat hij met 'Poppetje' naar de molen gaat.
Als ze de bus weer instapt, en zich bedenkt dat ze eigenlijk helemaal haar armen niet omhoog kan brengen om spullen te pakken, merkt ze op dat alle bagage toch al naar beneden is gevallen. Ze begint vooraan in de bus en bemachtigd verschillende spullen uit de tassen van de inmiddels overleden mensen. Portemonnees en kostbaarheden stopt ze in haar eigen tas, functionele spullen stopt ze in een gevonden plastic zak. In verschillende tassen vindt ze etenswaren, flesjes drinken, pleisters en jassen of vesten. Maxime werpt een blik op haar plastic tas en concludeert dat het daar no way in gaat passen. Aangezien alle ramen toch al gesprongen zijn, besluit ze de spullen gewoon naar buiten te gooien aan de kant van de deur. Veel effectiever dan alles in een plastic tas proppen.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Het duurt even voordat Alex door heeft dat er een man naar haar toe is gekomen, die haar nu blijkbaar ondersteunt. De actie van haar arm die om zijn schouder werd gelegd, heeft ze niet compleet meegekregen. Ze knippert verward met haar ogen. Vervolgens stelt de man haar ineens nogal veel vragen. "Ik denk het.." Mompelt ze op de eerste vraag, terwijl ze de betekenis van zijn andere twee vragen probeert te ontcijferen in de chaos in haar hoofd.

Ze staart even naar de vingers die hij omhoog houdt en fronst, waardoor er een pijnscheut door haar hoofd gaat. "Drie?" Brengt ze vragend uit. Er zijn dode mensen, er zijn mensen buiten aan het schreeuwen, en deze vent wil weten of ze kan tellen? Blijkbaar zijn ze onderweg naar de uitgang van de bus en Alex weet niet of ze het ermee eens is of niet. "Nee, nee, mijn boek ligt er nog!" Oké, dit was geen goede eerste indruk. "En de rest van mijn spullen." Gooit ze er dus maar snel achteraan.

Ze draait haar hoofd richting het bagagerek, waar haar tas ergens moet liggen. Alleen is zo'n beetje alle bagage eruit gevallen en kan ze zo snel haar tas niet zien. Maar al haar spullen zitten er in, omdat ze een hekel heeft aan tassen op haar schoot. Het is al zo claustrofobisch in een bus.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle snikt.
"Ik wil niet naar het dorp," bokt ze. Ze kijkt met getuitte lippen op naar de jongen. "We weten niet eens of er een dorp is."
Ze kijkt naar de grond. Ze haalt even diep adem, en veegt haar tranen dan van haar wangen. Dan staat ze zuchtend op.
"Okay, ik wil er wel heen," zegt ze terwijl ze diep ademhaalt en zichzelf mentaal weer op orde maakt.

Ze kijkt een beetje beduusd naar hem en staart dan snel weer naar de grond als hij haar poppetje noemt. Ew.
"Laten we gaan kijken of er mensen zijn," zegt ze. Ze begint alvast te lopen.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay kijkt haar aan, als het wel lijkt dat ze aan het bokken is, en onderdrukt sterk de neiging van te gaan zuchten. God, wat was dit vermoeiend zeg.
Uiteindelijk besluit ze dan toch van te gaan, en hij knikt even. Eindelijk.
'Goed, dan vertrekken we.' Hij kijkt om naar de groep en ziet dat er al iemand druk bezig is met spullen te verzamelen. Goed zo. Dat zal nog goed van pas komen in de komende tijd dat ze hier moeten vertoeven.

Hij neemt de zaklamp beter in de hand en merkt dan dat Giselle al aan het wandelen is. Op een korte afstand volgt hij haar en zorgt er voor dat ze zien waar ze heen lopen. 'He, hoe heet jij eigenlijk? Ik ben Finlay.' Nu ze toch met twee op verkenning gaan, kunnen ze evengoed elkaar een beetje leren kennen.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Eindelijk schiet iemand haar te hulp. Niet de jongen met de bril, maar een andere man, die lichtelijk ongeschoren is. "Thanks." zegt ze kort als ze samen het lijk weten te verplaatsen. Ze glimlacht even, maar de man is net zo snel verdwenen als dat hij gekomen is.

Dan richt ze haar aandacht op de Aziatische dame. "Gaat ie?" zegt ze, terwijl ze tegen de stoel aanleunt, "Als je kan lopen, kunnen we het beste gaan. D'r schijnen een aantal mensen hulp te willen gaan zoeken."

Er blijken steeds meer mensen de crash overleeft te hebben. Een dame met een muts, een meisje dat haar nogal aan zichzelf deed denken, beide waren haar nog niet opgevallen. Er klinkt wat gegil buiten. Het poppenmeisje dat eerst naast het blonde meisje met krullen zat stond buiten stennis te schoppen. Begrijpelijk, maar niet handig.

De man die haar hielp met het lijk komt binnen en zegt dat hij en Poppenmeisje naar het dorpje verderop gaan. "Succes," zegt ze, terwijl ze haar tas pakt en naar buiten gaat. Ze gaat in de deuropening van de bus zitten en rommelt in haar tas. Ze vist er een geplet pakje sigaretten uit, die helaas allemaal vergaan en niet meer rookbaar zijn. Sh.t. Ze kijkt de bus in. "Hey..." vraagt ze, "Hoe heten jullie eigenlijk?" Tsja, als ze hier misschien nog een tijdje zouden zitten, was het wel zo handig om wat namen te weten.

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Ongeduldig schreeuwt er een meisje dat hij daar niet zo als een halve zot moet blijven staan maar moet helpen. Tristan zelf wil helpen maar kan toch niet alles weten? Hij kan toch onmogelijk weten wat er zich allemaal afspeelt aan de andere kant van de bus? Omdat hij dus een beetje uit het veld geslagen is staat hij daar maar. Wanneer hij dan uiteindelijk in actie komt is hij te laat en heeft iemand het meisje al geholpen. Daarom loopt hij met zijn rugzak half hinkelend half wankelend, terug de bus uit.

Eenmaal daar hoort hij het meisje waar hij in de bus naar toe wou vlak voor de crash iets roepen. Blijkbaar is ze het allemaal beu en wil ze naar huis. Tristan grinnikt en kan het vrolijke er wel van in zien. Hij loopt naar het meisje toe en kijkt anderen die erbij staan even kort analyserend aan. Als ze iets zeggen van het dorp en dat ze er naar toe willen knikt Tristan geïnteresseerd. "Ik wil ook wel mee gaan." Zegt hij tegen de jongen. "Voor het geval we haar, ..." Zijn blik gaat naar het meisje "een beetje in toom moeten houden." Zijn knie gaat al stukken beter, pijn doet het nog en het is nog rood en gezwollen maar wandelen lukt wel.

Hij volgt hen wanneer ze aan beginnen met wandelen en hoort de jongen zich voorstellen als Finlay. Zo enthousiast als Tristan is, nodigt hij eerst zichzelf uit om mee te gaan en stelt hij zichzelf nu ook maar voor. "Ik ben Tristan trouwens."

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt om als er een andere jongen bij hen komt om mee te gaan richting de windmolen. De jongeman - Finlay - vraagt haar hoe ze heet, waarna de andere jongeman - Tristan - zich voorstelt.
"Giselle," zegt ze. "Ik heet Giselle."
Ze wrijft even ongemakkelijk over haar armen terwijl ze verder stappen. Jezus, wat was het koud. Er gaat ineens een ontzettende rilling door haar heen, terwijl het net helemaal niet zo koud was. Het zou wel gewoon het vallen van de nacht zijn die haar deed rillen.

Terwijl ze de windmolen naderen, ziet ze in de verte een soort moestuin liggen dat vastligt aan een iets wat ongetwijfeld een boerderij moet zijn; dichterbij nog ligt een ander klein huisje. Het begon wat donkerder te worden en er hing een lage bergmist over het terrein, maar Giselle kon toch uiteindelijk duidelijk opmaken dat er een dorpje lag.

Terwijl ze naderen en naderen, komen ze uiteindelijk een bord tegen met een plattegrond.

Even blijft Giselle er staan en kijkt gebiologeerd naar de kaart. Het bord was oud, vervallen en half beschimmeld.
"Kijk," zegt ze tegen Tristan en Finlay. "Cladis Creek. Ik heb echt nog nóóit van deze plek gehoord."
Ze kijkt het bord voorbij naar het dorpje. Ze stapt naar voren.
"HALLO? HALLOOOO? IS DAAR IEMAND? WE HEBBEN HULP NODIG!"

IrethR · 3e jaars

Terwijl de rest bezig was op hulpgeroep af te gaan en als idioten buiten om hulp te schreeuwen is Genim één voor één alle buspassagiers afgegaan om te controleren of er niet toevallig toch nog iemand een kloppend hart heeft. Zou vreselijk vervelend zijn als iemand die misschien een iets hardere klap heeft gehad dan de rest pas over een paar uur wakker zou worden en vervolgens helemaal alleen in een bus vol dode mensen in paniek zou raken. Niet cool.

Met een kleine pijnkreun staat hij op van waar hij naast de laatste -helaas ook overleden- passagier gehurkt zat. Hij hoopt dat hij niemand gemist heeft, maar met de wirwar van lichamen zou het eigenlijk best mogelijk zijn dat hij iemand over het hoofd heeft gezien. Hij kijkt schuin naar beneden naar de flinke glasscherf die nog steeds tussen zijn sleutelbeen en schouderblad uitsteekt en besluit dat dat ding er onderhand maar eens uit moet. Hij zet zich schrap tegen de wand van de bus (de kant die niet ingezakt is), bijt zijn tanden stevig op elkaar en trekt de scherf er in een enkele ruk uit. Net als een pleister, was zijn redenering.

"Holy fu-," kapt hij zichzelf af. Een pleister heeft nog nooit zo'n zeer gedaan. Hij zet zich zo goed en zo kwaad als dat het kan weer af van de wand en grijpt zijn sporttas van waar hij die iets eerder in een bagagerek (aangezien die toch bijna allemaal leeg waren gegaan tijdens de crash) heeft geplaatst. Terwijl hij half lopend, half strompelend naar de ingang van de bus gaat zoekt hij in zijn tas naar zijn EHBO-box, die hij zich nu pas herrinnert meegenomen te hebben naar de competitie die ochtend. Als hij ziet dat er al iemand in de deuropening zit, besluit hij achter haar te gaan zitten, met zijn rug tegen de wand aan. Hij haalt een desinfecterend doekje uit de doos en drukt deze tegen de snee waar hij net glas uit heeft getrokken aan. Hij sist een beetje van de felle pijnscheut die dit teweeg brengt, maar negeert het verder.

"Genim," antwoordt hij als hij het meisje naar namen hoort vragen. "Jij?"

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Met de toon waarop Giselle haar naam uitspreekt is Tristan bijna geneigd om zijn arm uit te steken en beleefd haar hand te schudden. Dat is ook de reden waarom hij een beetje voorzichtig zijn arm op heft maar deze uiteindelijk maar weer laat zakken en het gewoon op een beleefde knik houdt. Het dorpje komt dichter en dichterbij terwijl ze verder wandelen. Ze houden even halt aan een bord in het begin van de stad. Op het bord staat een plattegrond getekend van Cladis Creek.

De naam siddert nog even wat na in zijn hoofd wanneer Giselle de woorden uitspreekt die Tristan ook net denkt. "Je bent niet de enige, ik ken hier in deze omstreek zo goed als niets. Laat staan zo een dorpje als dit." Maar niet getreurd. Het ziet er misschien even allemaal niet zo rooskleurig uit maar Tristan houdt de moed erin. Op één of andere manier is het wel spannend. In een vreemd dorpje aankomen, met allemaal verschillende soorten mensen die in het begin van de dag allemaal hetzelfde doel hadden. En nu door deze wending weer hetzelfde doel voor ogen hebben gekregen: overleven en hulp zoeken.

Spontaan begint hij te lachen wanneer Giselle weer een kleine uitbarsting krijgt. "Lief van je dat je ons wilt vergezellen met je stem geluid, maar ik vrees ervoor dat het verloren energie is." Zijn ogen tasten het doodse dorpje even af. "Wat een saaie bedoening is het hier toch." Ongeduldig loopt Tristan naar voren en betreedt het pad dat hun volgens de plattegrond naar het stadsplein en de herberg zou moeten leiden. "Komen jullie nog? Of ga je daar zo charmant blijven roepen?" Zijn ogen twinkelen speels en kijken hen een beetje uitdagend aan. Ah wat is het leven zonder wat actie?

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Zelfs als een vrouwlijke stem haar tegemoet komt, blijft Tia krijsen. Onder normale omstandigheden zou ze iemand die loopt te krijsen barbaars noemen, maar ze lag onder een lijk en is eventjes helemaal beduusd. Ook zou ze zich normaal verbaasd hebben over het feit dat iemand 'voor de grap' en lijk zou willen verplaatsen - hallo, dit was een zéér serieuze situatie - maar dat ontgaat haar ook op dit moment. Als het lijk eindelijk van haar afgeschoven is stopt Tia met krijsen. Haar hart bonkt hard in haar borstkas en ze ademt diep in en uit. Haar ogen staan opengespert, terwijl ze naar de drie mensen om haar heen kijkt. Als een zak zout wordt ze op haar voeten getilt, die automatisch reageren en haar overeind houden. Ze knikt sloom als teken dat ze kan lopen en strompelt in shock richting de uitgang van de bus en blijft, achter het meisje wat in de ingang gaat zitten, staan.

Na enkele seconden beginnen de hoofdpijn en de enorme pijn in haar arm echter terug te kruipen in haar lijf en wordt ze weer geconfronteerd met de realiteit; een ernstig ongeluk. Ze kijkt instinctief omlaag en ziet een aantal glasscherven in haar arm zitten. Ze begint meteen weer half te hyperventileren, maar dan zorgt ze dat haar hersenen op volle toeren beginnen te draaien en ze besluit direct dat ze haar verbandkit nodig heeft. Haar enorme en nu niet meer zo georganiseerde tas - die ze met een duidelijk rood lint heeft bekleed, zodat ze hem makkelijk terug kan vinden - ziet ze haast meteen naast de vrouw, die bovenop haar lag, liggen. Haar benen banen zich een weg door de lijken terwijl ze haar uiterste best doet om niet flauw te vallen vanwege al het bloed en viezigheid. Als ze eenmaal bij haar bagage aankomt, ritst ze deze open. Tia krijgt bijna een hartaanval als ze merkt hoe chaotisch haar tas werkelijk is; haar kleding is niet meer gevouwen en op kleur gesorteerd. Haar bakje met perfecte vierkante stukjes peer is ook van zijn plek verschoven en haar toilettas ligt open (maar gelukkig zat haar tandenborstel in een plastic omhulsel).

Van de stress begint Tia op haar wang te kauwen, terwijl ze de tas met zich mee naar buiten draagt, langs het meisje in de opening. Zonder ook maar iets te zeggen zoekt ze de meest hygienische plek uit die ze kan vinden en legt daar haar tas neer. Ze pakt haar verbandtrommel er uit en opent deze, nog steeds diep in en uit adement. De latex handschoenen gaan eerst aan, voordat ze een ontsmettingsmiddel uit haar tas pakt en haar pincet daarmee begint te ontsmetten. Als Tia eenmaal tevreden is, neemt ze haar arm onder inspectie en trekt een voor een de stukjes glas eruit. Ze gebruikt bacitracin om de wond verder te behandelen en legt alles natuurlijk helemaal netjes op zijn voorgaande plaats neer, alvorens ze verder gaat met een schaar te ontsmetten.

"Een van jullie moet een gedeelte van dit verband om mijn arm wikkelen," zegt ze monotoon, zonder ook maar eens te knipperen, tegen de groep, terwijl ze een rol verband omhoog houdt. "Degene die deze taak gaat volbrengen dient één paar latex handschoenen aan te trekken en precies 40 centimeter van het verband te knippen, met de schaar die ik zojuist heb ontsmet, en direct rechtsom om mijn arm te wikkelen." De wond was niet diep genoeg dat ze er aan dood zou bloeden, dus tot het kon worden gehecht in een ziekenhuis, zou het lap stof genoeg moeten zijn.

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Liam Miller

Liam heeft zijn iPod in zijn oren steken en ligt al kwijlend te slapen tegen zijn broer naast hem. De busritten naar hun familie aan de andere kant zijn altijd eindeloos en saai. Slapen is altijd de beste optie op tripjes als deze. Als hij echter ruw door elkaar geschud wordt, is zijn eerste gedacht dat Gabe de oorzaak is. 'Oh, kom op, Gabe, ik was helemaal niet aan het kwij-' begint hij dan al ook met een zagerige stem op zijn broer af te geven -tot hij beseft dat hier heel wat anders aan de gang is.

Geschrokken grijpt hij de arm van Gabe vast en knijpt goed door. Liam is bang. Doodsbang. En zijn broer kent hem goed genoeg om dat te weten. Bij hem moet hij zijn angsten niet verbergen -niet dat hij in een situatie als deze daar ooit toe in staat geweest zou zijn. 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!' gilt hij de longen uit zijn lijf, recht in het oor van Gabe. 'GAAAAABEEE, HEEEELP!' Want hoewel ze beiden even oud zijn, is Gabe toch zeker en vast de volwassene van de twee. En dus mag Gabe hem hier wel geruststellen.

Al snel stoot hij echter zijn hoofd hard genoeg tegen de zetel voor hem om knock-out geslagen te worden. Wat Gabe nog eventueel zou zeggen, zou hij toch nooit te horen krijgen.

[...]

Met een suf hoofd, waar hij zijn hartslag duidelijk in hoort en voelt bonken, kijkt Liam traag op. Hij leeft nog. Meteen schieten zijn ogen naar Gabe. Liam kan amper bewegen, het kost hem dan ook veel moeite een duidelijke blik te werpen op zijn allerliefste broer naast hem. 'Gabe...' brengt hij zwakjes uit. Maar zijn broer reageert niet. Nog niet, probeert hij zichzelf snel te overtuigen. Zijn ogen schieten van links naar rechts. Overal liggen lichamen van mensen. Dood. Levend. Hij weet het niet.

De situatie lijkt wel uit een horrorfilm gegrepen. Of LOST. LOST begon ook zo. Oh help, laat ons alsjeblieft niet een of andere evil donkere mistwolk tegenkomen! Met veel gesteun en gekreun, weet hij één arm tot bij Gabes hals te brengen om zijn hartslag te voelen -ook iets wat hij uit de films heeft geleerd. Liam haalt opgelucht adem -hij heeft nu pas door dat hij zijn adem aan het inhouden was- als hij bij zijn broer een hartslag waarneemt.

Verwoed begint hij wat rond te draaien in zijn stoel. Hij zit klem. Maar niet zo heel erg. Misschien kan hij zichzelf er wel uit hijsen? Zouden er nog anderen overlevenden zijn? 'Hallo?' roept hij vragend rond. 'Is hier iemand?' Zijn stem kraakt bij elk woord dat hij uitbrengt. 'Mijn broer-' Hij kijkt even zijlings naar Gabe, 'Mijn broer heeft hulp nodig!' Hij roept, maar hij heeft totaal geen idee of er iemand hem ook maar kan horen. Wie weet is iedereen dood. Angst slaat Liam om het hart. Dit is echt LOST.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Gabe Miller

Gabe, sterk bewust van het feit dat Liam tegen hem aan slaapt, kijkt peinzend uit het raam van de bus. Zijn slaap rust op het frame tussen de ramen van de bus, zodat het geluid dat de bus maakt nog dieper tot hem doordringt. Op de één of andere manier maakt het hem rustig, en maakt het dat Gabe het gedrag van zijn broertje op dit moment kan tolereren.

Plotseling gaat alles heel snel. De bus begint te slingeren, Liam wordt wakker en knijpt Gabe in z'n arm, waardoor Gabe verschrokken van de plotselinge pijn naar zijn broertje kijkt en daarna pas werkelijk beseft wat er aan de hand is. Liam begint te schreeuwen en het komt nog bij Gabe op om hem te kalmeren, maar ook Gabe beseft: het is al te laat.

Een klap met zijn hoofd tegen het frame waar hij zojuist tegen had geleund maakt een eind aan al zijn waarneming.

[...]

Mijn broer heeft hulp nodig! gonst het in de verte. En het herhaalt zich als een vage echo van ver; van hoog; van diep. Gabe wist het niet. Moeizaam opent hij zijn ogen. Meteen dwingen die zichzelf weer tot dicht knijpen. Gabe wordt overmand door een tergende hoofdpijn en een hand schiet naar zijn voorhoofd. Een zwakke kreun verlaat zijn mond. Als Gabe zijn ogen weer zo rustig mogelijk opent, en enigszins bijkomt van de schok, is het eerste wat hem te binnen schiet Liam.

,,Liam!'' roept hij haast uit; verschrikt, hopend dat het lot goed is geweest voor zijn broer. Hij draait zich vlug naar hem, voelt even een duizeling in zijn hoofd en neemt dan Liam in zich op. Een vlaag van opluchting gaat door hem heen als hij ziet dat Liam nog in leven is. ,,Liam! ...Alles... OK?'' vraagt Gabe met een geschrokken gezicht - op zoek naar woorden. Een vraag in een relatieve context, uiteraard. Ook Gabe kan zich in eerste instantie nauwelijks bewegen, maar ook zijn hoofdpijn speelt hem parten. ,,...gedoe man...'' kreunt Gabe weer.

Gabe heeft zijn omgeving nog niet in zich opgenomen, maar hij hoort - al lijkt het in de verte - stemmen van anderen.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay knikt even als Tristan zichzelf voorstelt. Allemaal redelijk gemakkelijke namen om te onthouden, nu nog de rest. Misschien is het zelfs al niet meer nodig om de rest te weten, wie weet vinden ze hier hulp en kunnen ze meteen kijken naar middelen om thuis te geraken. Dat klinkt als muziek in de oren.

Finlay loopt in gedachten verzonken verder en schrikt op als hij Giselles stem hoort. Hij richt zijn arm op zodat zijn zaklamp goed en klaar op de plattegrond schijnt. 'Cladis Creek?' hij schudt zijn hoofd bij de vraag van Giselle. 'één of ander boerendorpje hoogstwaarschijnlijk.'
Onwillekeurig moet hij lachen - heel misplaatst in de situatie - als Giselle opnieuw begint te schreeuwen. Wat hebben vrouwen daar toch mee?
Ondanks dat ze zo hard gilt, komt er geen reactie wat best vreemd overkomt aangezien het nog maar 7 uur 's avonds is.

Hij volgt Tristan, als die niet kan wachten om verder te gaan, en wandelt voorzichtig het dorp in. Je kan niet genoeg op je hoede zijn op onbekend gebied.
Finlay laat zijn zaklamp rondschijnen en schrikt zich te pletter als er iets onheilspellends onder zijn voet kraakt. 'What the f***'
Hij laat zijn blik naar beneden glijden en ziet dat het een restant van een pop is.
Finlay slikt en geeft het een klein schopje zodat het ritselend onder een struik verdwijnt.
Hij kijkt om naar Giselle maar wordt dan afgeleid door het feit dat de weg waar ze net op liepen verdwenen is en ze langs geen kanten terug kunnen naar de groep. 'huh?!' Hij voelt het weinige bloed uit zijn gezicht trekken.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt wanhopig naar de huizen die wat verderop staat als ze schreeuwt, maar geen antwoord krijgt. Tristan lacht en praat luchtig tegen haar, maar Giselle's blik verzacht niet. Ze kregen geen antwoord. Er klopt iets niet. Giselle's hoge stemgeluid is luid, dat zouden ze gehoord moeten hebben. Zijn de mensen dan zo schuw? En waarom liepen ze niet gewoon over straat, die dorpelingen?

Plots is Giselle op haar hoede. De sfeer, het donker worden, de flauwe nevel die in het dorp hangt en vooral de stilte zorgen ervoor dat ze zich heel erg ongemakkelijk begint te voelen. Voorzichtig schaar ze zich wat achter Finlay, maar slaakt dan een geschrokken gilletje als ze heel onverwachts iets hoort kraken. Ze kijkt omlaag naar de halfgebroken pop. Ze rilt onbewust even. Het was maar een pop. Een kind is het verloren en heeft het naast het pad laten liggen. Kan gebeuren, toch? Het was maar een klein boerendorpje, ze kon er ook niet van verwachten dat het vreselijk schoon en netjes zou zijn.

Ze kijkt Finlay met grote vragende ogen aan als hij eerst haar aankijkt en dan een "huh?!" uitslaakt.
"Wat is er?" vraagt ze, voordat ze zich omdraait en zelf rondkijkt. Haar ogen speuren de horizon af. Wa- wat? Hoe-? Ze knippert een paar keer met haar ogen. Hoe kon dit? Z-ze kwamen daar net vandaan! Hoe-?! Ze stapt gedesoriënteerd achteruit en botst tegen Finlay aan.

[RPG] Cladis Creek

Wie is er online