[RPG] The Blood of Sado

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

“Beste genodigden, ik wil jullie graag welkom heten voor de begrafenisceremonie van Dorothy Colson, die veel te jong het leven heeft moeten verlaten.” Na deze afgezaagde openingszin die hij al jaren geleden op school leerde, vervolgt hij zijn speech. Terwijl hij spreekt kijkt hij naar de groep mensen om hen het gevoel te geven dat hij met hen meeleeft en zich betrokken voelt. Hij heeft zich echter al jaren geleden van dit soort gevoelens weten te distantiëren, anders overleef je het niet lang in deze beroepstak. Hoewel hij moes toegeven dat de dood van een collega hem toch wel had geraakt, al was het maar uit puur egoïsme. Bang dat hem ook iets zou overkomen. Maar nee, vandaag zou alles vlekkeloos verlopen.

’Ook herdenken wij het betreurenswaardige overlijden van mijn welgewaardeerde collega. Welke mede het slachtoffer werd van de ramp die zich gisteren voltrok, vervolgt hij met een monotoon geluid. Zo gaat het standaard ritueel nog even door en het is letterlijk muisstil op de heuvel nabij Sado. Deze begraafplaats was zoveel mooier dan die in zijn dorp. De prachtige treurwilg maakte het decor compleet. Zelfs de grafzerken kon iemand als hij wel waarderen, een mooiere plek voor een kerkhof kan hij niet bedenken.

Als iedereen in slaap gevallen lijkt te zijn – begrafenissen zijn uiteraard al niet om vrolijk van te worden maar als je dan ook nog eens een ceremoniemeester hebt die eigenlijk weinig persoonlijks weet te vertellen vanwege het feit dat hij nul komma nul voorbereidingstijd heeft gehad, is het helemaal slaapverwekkend – verheft hij ineens zijn stem: ’Beste familie, vrienden, dorpsbewoners. Ik vraag u om naar voren te komen en de twee overledenen een laatste dienst te bewijzen.’

Hij knikt kort naar de 12 personen die de kisten zullen dragen naar de laatste rustplaats van Dorothy en de Ceremoniemeester. Zelf loopt hij voorop richting de twee gaten in de grond die vanochtend vroeg al zorgvuldig zijn uitgegraven. Hij verwacht dat de aanwezigen vanzelf zullen volgen.

Aangekomen bij de gaten in de grond merkt de ceremoniemeester iets vreemd op. Er lijkt iets in het graf van Dorothy Colson te liggen. Hij gaat wat dichterbij en wordt dan lijkbleek. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Hij begint te bibberen als een rietje. Nu begrijpt hij pas echt waarom niemand deze job op zich wilde nemen. Sado was een vervloekt dorp.

Afbeelding

Het is dat ze hier is met een doel, maar verder vindt ze dit één van de meest nutteloze begrafenissen die ze ooit heeft bijgewoond. De ceremoniemeester houdt verplicht wat standaard praatjes en dat is het. Geen persoonlijke praatjes, niets.
Ze kijkt ondertussen zo onopvallend mogelijk rond naar wie allemaal aanwezig zijn. ’Had dat meisje dan helemaal geen familie gehad? Er waren zo weinig aanwezigen. En niemand van de familie die een woordje deed…’

Als de ceremoniemeester uiteindelijk aankondigt dat ze de doden de laatste eer zullen gaan bewijzen moet Kyla moeite doen niet direct van haar stoel op te vliegen en richting het graf te gaan. Ze houdt zich in en stoot Philip langs haar aan. ’Kom, opstaan!’ Fluistert ze. ’Jij bent aan de beurt om je praatje te houden, bij het graf. Als de anderen ook opstaan neemt ze Philip opnieuw bij de arm en loodst hem mee.

Op de plek waar zometeen het lijk van Dorothy Colson moet komen te liggen ligt al een lichaam. Verschrikt doet de ceremoniemeester een paar stappen achteruit. Te laat om het afschuwelijke beeld van een jongeman met opengereten lichaam niet in zijn hoofd op te nemen. Een beeld dat hem altijd zal bijblijven. Ook het briefje dat in zijn handen geklemd zat is maar al te goed op zijn netvlies geprent.

MEER ZULLEN VOLGEN, WEES GEWAARSCHUWD!

Wat de ceremoniemeester niet weet, maar de lezertjes zometeen wel, is dat het om het lichaam van Martin Drew gaat. Een jongeman die maar zeer kort heeft kunnen genieten van het leven in Sado. Zonder nog om te kijken rent de kersverse ceremoniemeester van Sado weg. Wat had hij zich gruwelijks vergist. Dit was niet het mooiste kerkhof wat hij ooit gezien had. Nooit zou hij hier nog terugkeren.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Elisabeth kijkt met een scherpe blik op naar Joseph wanneer hij het nodig acht haar met behulp van een aanraking goed te keuren, maar blijft staan op haar plek zonder enige vorm van verzet of ongenoegen te tonen. Wil ze dit goed doorstaan, zal ze zelfzeker en sterk moeten overkomen. Maar er zijn grenzen, en het visuele zintuig is meer dan voldoende om dit soort besluiten te trekken, lijkt haar.

“Ik zou het ten zeerste appreciëren dat je me enkel aanraakt wanneer het nodig is,” zegt ze met vaste en duidelijke stem. “Joseph,” voegt ze er dan aan toe, om te kennen te geven dat ze hem begrepen heeft, maar ook om hem duidelijk te maken waar het op staat. Elisabeth houdt zijn blik geruime tijd zonder te knipperen vast terwijl hij verder zijn uitleg doet, waardoor ze te laat door heeft dat hij haar staf tussen de plooien van haar rok grist. Ze grijpt uit reflex tevergeefs enkele keren ernaar en ziet hoe hij ze in de binnenkant van zijn gewaad steekt. Merde! Elisabeth moet moeite doen om haar gezicht in de plooi te houden en een vloek te onderdrukken, maar ze besluit te zwijgen, wil ze de vrede tussen hen min of meer bewaren. Al voelt ze nu al aan dat het niet simpel zal zijn.

Ze besluit echter te doen alsof er net niets gebeurd is, en tovert een warme, liefdevolle glimlach op haar gezicht, waarna ze knikt. “Bien sûr, mon amour,” zegt ze, terwijl ze overtuigend klinkt. Fake it till you make it. De opdracht is simpel. En met een plop verdwijnen ze, arm in arm, om een seconde later in de buitenlucht weer te verschijnen.

Elisabeth heeft niet de tijd om de omgeving in zich op te nemen daar ze wat haastig aan haar arm door Joseph wordt verder getrokken. Pas wanneer ze zitten, krijgt ze de kans om voorzichtig om zich heen te kijken. Aan de gezichten van de andere aanwezigen te zien, was hier zeker geen feest aan de gang. Haar blik blijft hangen bij Donovan wanneer ze hem wat verder op de rij ziet zitten en ze hoopt uit de grond van haar hart dat hij zich aan zijn woord houdt en zich inderdaad niet meer gaat moeien met Josephs en haar zaken. Een fractie van een seconde later wordt ze zich bewust van de onzekere, angstige indruk die ze uitstraalt. Als reactie daarop vouwt ze de vingers van haar rechterhand in die van Joseph – alsof het de normaalste zaak van de wereld is – en kijkt ze recht voor zich uit, om dan te beseffen dat ze zich op een begrafenis bevinden. Een dubbele begrafenis. Wat is er gebeurd? gaat er door haar heen wanneer ze de woorden van de ceremoniemeester oppikt.

Elisabeth neemt de omgeving achter de ceremoniemeester in zich op en ziet dat er twee foto’s van de slachtoffers vooraan staan. Ze knijpt haar ogen wat kleiner om ze van op de afstand waarop ze zit beter te kunnen zien. Het waren een man en een vrouw, blijkbaar. Haar blik blijft hangen op de foto van de vrouw en ze fronst haar wenkbrauwen een beetje. Om een of andere reden had ze het gekke gevoel dat ze de vrouw al eerder gezien had.

Wanneer de aanwezigen worden verzocht om op te staan, blijft Elisabeth zitten, turend naar de foto. Ze buigt zich voorzichtig naar Joseph toe zonder haar blik af te wenden.
“Wie is dat?” fluistert ze, zodat alleen hij haar kan horen. Dat de ceremoniemeester plots zonder reden wegrent, ontgaat haar volledig omdat al veel volk voor hen opgestaan is.

Afbeelding

Helena volgt even het gesprek tussen de mannen links en rechts van haar, en ziet dan pas dat Mairi ook is gearriveerd. Ze lijkt haar niet te zien zitten want ze loopt naar een stoeltje ver weg. Tevergeefs probeert ze nog haar aandacht te trekken door wat naar haar te zwaaien, maar dan staakt ze haar pogingen ook. Ten eerste leek het haar not done om ‘Heee, Mairi, kom er gezellig bij, joh! Hier is nog plaats!’ te roepen op een begrafenis die deprimerend hoort te zijn. Ten tweede moet ze zelf maar beslissen waar ze wil gaan zitten. Ten derde begon de ceremoniemeester net met spreken op het moment dat ze toch net overwoog om Mairi te roepen.

Dus kijkt Helena, met een serieuze blik op haar gezicht, voor zich uit, terwijl ze zich afvraagt hoe lang zulke ceremonies meestal duren. Ze zat hier nog maar een halve minuut te luisteren naar oninteressant en standaard geneuzel en ze verveelde zich nu al. De hele ceremonie gaat nogal saai en onpersoonlijk verder, en Helena raakt in gedachten van zelfmedelijden verzonken en frunnikt wat aan de twee haarelastiekjes die rond haar pols zitten, waarbij ze af en toe eens eentje tegen haar pols laat kletsen.

God, wat is het hier saaaai… Klets. Zet er eens wat vaart achter, alsjeblieft… Klets. Ik was beter gewoon naar huis gegaan. Wat doe ik hier in godsnaam eigenlijk? Wat een rotjob, ik zit hier verplicht te zítten… Klets. Tijd te verdoen. Klets! Ik had het hoofdstuk over Chronisch Levensbedreigende Kruiden er al helemaal door kunnen jagen! URGH! Klets klets!

Niet dat ze geen respect heeft voor de doden, maar Helena is nu niet bepaald geduldig genoeg voor dit soort zaken, en zeker niet als ze vervelend zijn. Maar dan komt er gelukkig schot in de zaak. Ze mogen een laatste eer bewijzen! Het zit er bijna op! Wat ongeduldig schuifelt Helena op haar stoel heen en weer en ziet hoe hier en daar een aantal mensen opstaan en de ceremoniemeester naar voren volgen. Zelf staat Helena dan ook op.

“Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga alvast naar voren. Ik wil hier zo snel mogelijk weg,” laat ze Callen, Nathan en Damien weten, waarna ze zich tussen hen door manoeuvreert en niet al te gehaast, al is het maar voor de indruk, naar voor stapt. Helena houdt echter halt wanneer ze de ceremoniemeester als voor zijn leven ziet wegrennen. The hell..? gaat er door haar heen. Verbaasd kijkt ze hem na, maar dan hoort ze aan de lege graven rumoer en wat paniekerige geluiden weerklinken, die al snel luider worden. Alsof hij haar partner in crime is, in plaats van haar hatelijke kantoorcollega, zoekt Helena gealarmeerd de blik van Donovan op. Om één of andere reden leek het haar een taak voor hen om op te lossen wat er aan de hand was. Dan zet ze er snel weer de pas in en wurmt zich met getrokken staf tussen de mensen die zich ondertussen verzameld hebben rond het toekomstig graf van Dorothy.

“Excuseer, mag ik even? Ga eens opzij… Excuse- OH!” Helena hapt geschrokken naar adem wanneer ze iemand niet al te gezond aantreft in het gat. Haar ogen gaan wijd open staan wanneer ze de persoon in het graf lijkt te herkennen.
“Martin!” brengt ze geschrokken uit, terwijl ze een hand voor haar mond slaat. Bijna springt ze het graf in om hem nog te helpen, maar de kleur op zijn gezicht laat haar weten dat hij al lang heen is.

“DONOVAN?” roept ze om hulp, omdat ze niet weet wat ze hier mee aan moet. Dan pas leest ze de gruwelijke mededeling die bij Martin is geschreven. Geschokt en angstig blijft ze naar het lichaam van Martin kijken, vechtend tegen tranen. Want in eerste instantie lijkt hij maar een nieuwelingetje in het dorp te zijn. Niemand in het dorp weet dat Helena samen met Martin haar weinige jaren op Hogwarts als klas- en huisgenoten versleten heeft.

Harry, Ron & Hermione

Na een poos wachten, wat wel een eeuw leek te duren, verscheen dan eindelijk de ceremoniemeester ten tonele. Alles goed en wel met fatsoen moet je doen, maar het moest natuurlijk niet gaan naar verveelt naar een toespraak te moeten luisteren. Gelukkig bleek de ceremoniemeester een routinier in zijn vak want al snel kwam hij tot de oproep aan de aanwezigen om een laatste eer te bewijzen aan Dorothy. Helena gaat de groep voor en loopt alvast naar beneden toe. Nadat Callen een aantal andere aanwezigen voor heeft laten gaan, sluit hij aan in de rij. Met rustige tred loopt hij richting het graf van Dorothy. Op de weg daar naar toe is hij in gedachten verzonken. Zodoende krijgt Callen weinig mee van de rumoerigheid die zich ontvouwde op het moment dat de ceremoniemeester de benen neemt.

Luttele seconden later wordt Callen desondanks ruw gestoord en is het 'aarde aan Callen'. Hij staat op een steenworp afstand van het graf en aanschouwt de tumult die er heerst. Er is veel geroezemoes in de groep, maar waarom ontging Callen volledig. Tot hij Helena met wijdopenstaande ogen ziet en met een blik dat boekdelen spreekt. Dat kan maar weinig goeds betekenen, bovendien.. een begrafenis dient ordelijk en stil te verlopen. Niet chaotisch en rumoerig. Dus dat er iets niet in de haak is, dat begon nu toch wel te dagen bij Callen. Wat Callen echter nog steeds niet wist is wat de aanleiding was voor Helena om zo verbijsterd voor zich uit te kijken alsof ze water zag branden. Ze roept naar Donovan, maar waar die te bekennen is mag Joost weten. Enfin, de nieuwsgierigheid in Callen wint het van de kant: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Hij 'elleboogt' zich dan ook door de rij naar voren, terwijl hij zich her en der verontschuldigt. Na even komt hij in de buurt van Helena. Hij was van plan te vragen wat er loos was, tot hij in zijn ooghoek het graf zag wat in feite Dorothy haar laatste rustplaats zou worden. In plaats van dat het een diep, leeg gapend gat was, lag er al iets in. En hoewel voor Callen de persoon (lees: Martin) volledig onbekend was, zag het er nu niet smakelijk uit.

Hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden en dacht ondertussen.. 'waarom moest ik nu weer zo nodig mee? Zo beland je mooi met je neus in zaken waar je helemaal niet in betrokken wilt worden...' Desondanks kon hij moeilijk anders dan meeleven met hoe akelig Martin aan zijn eind was gekomen. Als dit een voorbode zou zijn voor anderen dan zou het nog een lucratief handeltje worden om uitvaartondernemer te worden hier in Sado! Tja, letterlijk: iemand zijn dood is iemand zijn brood. Met dank aan DE's èn Huize Rust in Vrede een non-stop aanlevering van nieuwe uitvaarten :') Opeens heb je het: je wordt uitvaartondernemer!

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zit rustig op haar stoeltje. Ze ziet Helena nog naar haar zwaaien en even kort zwaait ze terug, ze heeft niet door dat het meer een soort van wenken is, aangezien haar aandacht ook nog stevig op Callen gericht is. Of ja, op het ontwijken van hem. Gelukkig lijkt hij niets door te hebben of haar niet te herkennen, wat haar een beetje gerust doet stellen. Misschien herkende hij haar helemaal niet meer! Was ze ongerust om helemaal niets! Gelukkig begint uiteindelijk de ceremoniemeester te spreken, waardoor Mairi haar aandacht daar op kan richten.

Mairi volgt het praatje van de ceremoniemeester wel volledig en trekt af en toe een ernstige blik. Arme Dorothy... En wat krachtig van die ceremoniemeester, het was wel een collega die vermoordt was! Ze kijkt in de richting van de gaten en zucht zachtjes. Het was maar een trieste gebeurtenis. Ze had in haar leven nog niet veel begrafenissen meegemaakt, welgeteld één, die van haar grootvaderen het hele gebeuren voelde wat onwennig aan. Maar goed, zou een begrafenis ooit als 'gewend' aanvoelen? Waarschijnlijk niet... Even kort denkt ze aan haar moeder, die ook dood is, maar van wie ze de begrafenis niet bewust heeft meegemaakt, aangezien ze nog zeer jong was.

Na toch een kleine gedachtendwaling richt Mairi haar aandacht weer op de ceremoniemeester die aan het einde van zijn praatje is gekomen. Mairi volgt Kyla, Philip, Helena en Callen naar de gaten in de grond. Haar ogen houdt ze op de ceremoniemeester gericht en Mairi fronst wanneer ze ziet hoe de ceremoniemeester een stap achteruit doen en die frons groeit alleen maar wanneer de ceremoniemeester begint te rennen. Wijfelend blijft Mairi staan, wat is er aan de hand? Wanneer de reactie van Helena ook niet geruststellend blijkt te zijn wankelt ze naar de rand, toch enigzins nieuwschierig naar wat er in hemelsnaam aan de hand is. Wat kan er nu voor ergs in het graf zijn? Het ergste wat in haar op komt is dat er een heleboel vieze beesten in het graf liggen en dat de ceremoniemeester lichtelijk fobisch is. Maar Helena had dat niet geleken de vorige dag, dus dat leek haar ook weer niet logisch. Wat zou er dan aan de hand kunnen zijn? De daadwerkelijke reden komt nergens in haar op, maar Helena's reactie maakt haar ongerust.

Met een bonkend hart stapt Mairi nog wat verder naar voren. Ze blijft strak naar voren kijken terwijl ze naast Callen gaat staan. Dan pas durft ze het gat in te kijken en wat ze ziet gaat haar fantasie volledig te boven. Geschrokken drukt Mairi haar hoofd naar haar schouder, sluit ze haar ogen, grijpt ze de hand/arm van de dichtstbijzijnde persoon en slaakt ze een paniekerig kreetje. Wat ze gister had gezien was vreselijk, maar dit... En het briefje. De wonden... Het gaat haar verstand volledig te boven.

Als versteend blijft Mairi staan. Wie was die jongen? Wat betekende dat briefje?! Gingen er nog meer slachtoffers vallen? Haar gedachten gaan naar de verhalen die ze van haar grootmoeder had gehoord over 'vroeger'. Een rilling glijdt over haar rug en dan durft ze pas terug omhoog te kijken. Een diepe zucht ontglijdt haar lippen, terwijl ze naar het lichaam in het graf kijkt. Dan pas merkt Mairi dat ze in haar schrik iemand beet heeft gepakt, vlug trekt ze haar hand terug en dan kijkt ze pas wie ze zojuist had beet gegrepen. En dat antwoord bevalt haar niet...

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Damien zet grote ogen op als Nathan maar liefst de eigenaar blijkt te zijn van drie tele..dingesen. Hij had vast rijke ouders. Dat moet wel, waarom zou hij anders zo’n colbertje dragen? Damien knikt bevestigend als Nathan de juiste naam geeft voor een muggle-veer.

“Precies. Ik heb ooit in Londen eens een lichtgevende pen gezien in een winkeltje. Of eentje met glitters. Dat is toch veel specialer dan zo’n saaie veer?”

Damien glimlacht vriendelijk naar Helena en de jongen die ze heeft meegenomen naar de ceremonie. Misschien is dat wel Helena’s vriendje. Of date. Een lugubere date dan wel. De locatie van de date, niet de jongen. “Ik ben Damien Leighton”, antwoordt hij terug. Hij had nog graag wat andere vragen willen stellen aan de jongen, maar de ceremonie gaat al snel van start.
Damien heeft altijd al moeite gehad om zich lang te concentreren en heeft tijdens de vijf zielige minuten dat de speech duurde aan zijn lens gefrunnikt, zijn haar geschikt, naar Nathan geside-eyey’t, gefantaseerd over glitterpennen, zich geïrriteerd aan de stoeltjes die niet goed zitten, een foto getrokken van zijn schoenen, zich afgevraagd wat hij straks zal eten, al de kassabonnetjes die in zijn vest zaten nagelezen en naar het hoofd naar het meisje dat voor hem zit gestaart. Dat hoofd kwam hem trouwens bekend voor. En jawel, het bleek de enige echte Liz te zijn. Damien heeft samen met Liz in Gryffindor gezeten. In tegenstelling tot hem, was Liz aanzienlijk beter in het onthouden van wachtwoorden. Damien heeft Liz altijd aardig gevonden en wil wel een praatje met haar slaan. Alleen… Hij is bang dat ze lastige vragen gaat stellen over zijn leven na Hogwarts en dat wil hij niet.

Alsof de Gryffindor-reuniê nog niet groots genoeg was, begon bij Damien pas echt door te dringen welke Dorothy er begraven ging worden. “Dorothy Colson…”, fluistert Damien geschokt. “Ik ken haar. Ze was jager in het Zwerkbalteam en…”
Dan gebeuren er een heleboel rare dingen: de ceremoniemeester vlucht wel, Helena schreeuwt… Damien voelde dat er hoognodig aan ramptoerisme moet gedaan worden. “Kom”, zegt hij tegen Nathan zoals het een ware dappere Gryff zich betaamt.

Afbeelding

De ceremoniemeester is gearriveerd en begint aan de nodige formaliteiten. Het is voor Donovan een geruststellend idee dat het beroep van ceremoniemeester nog mistroostiger is dan het zijne. Donovan slaat zijn benen op de meest mannelijke manier die er is over elkaar en wipt er ongedurig mee op en neer. Hij hoopte dat de ceremoniemeester correct zijn werk uitvoert en het allemaal snel voorbij is. Het feit dat Dorothy buiten Liz geen naaste vrienden of familie heeft om een laatste groet te geven, geeft hem een gevoel van plaatsvervangende ongemakkelijkheid.
Donovan laat zijn hoofd over de verschillende grafzerken glijden. Hij probeert de bekladde stenen te negeren die volstaan met scheldwoorden en focust zich dan op een behoorlijke duur uitziende en imposante grafzerk. Donovan kantelt zijn hoofd en bestudeert dan de naam die er op staat gegraveerd. Horatio Adams.

Donovan keek afwachtend en zichtbaar nerveus naar de dikke bebrilde man die voor hem zat en zijn inschrijvingsformulieren bestudeerde. De man liet zijn veer boven de vakjes van de verschillende bloedstatussen glijden.

“Pureblood, hmm?”

“Ja”, antwoordde Donovan kort, terwijl hij voor de vijfde keer al aan de knoop van zijn das voelde. Na halsoverkop gevlucht te moeten hebben, heeft hij voor Sado gekozen in de hoop om een veilige schuilplaats te hebben. Dit gemeenteraadslid leek hem echter een beetje te erg op de rooster te leggen. De man heeft na al die tijd nog altijd geen kruisje geplaatst en laat de veer tussen zijn mollige vingers cirkelen.

“Je liegt.”

Donovan slikt, knippert wat te vaak met zijn ogen en verliest duidelijk zijn kalmte. Tevreden blijft de man hem aankijken, waarna hij zich over de bureau buigt.

“Ik weet dat je liegt. En geloof me… Ik zorg ervoor dat de nodige consequenties zullen volgen.”

Donovan kijkt terug op als de ceremoniemeester opschuift zodat iedereen zijn of haar laatste groet kan uitbrengen. Hij ontwijkt met zijn blik de grafzerk en wil aanstalten maken om naar Dorothy’s graf te gaan. Deze mysterieuze flashback heeft Donovan al genoeg geteisterd, maar de ware verafschuwing volgt pas echt als hij Joseph achter zich ziet zitten wanneer hij opstaat. Hij kijkt met een echte ‘are you for real?’-blik aan als hij de vrouwelijke DE al heel mee gechaperonneerd naar de ceremonie. Donovan wil als zijn trots nogmaals in de strijd gooien door een boosaardige staarcompetitie te starten met Joseph, maar dat is misschien niet erg respectvol voor een begrafenis. En Dorothy heeft al genoeg leed gehad. Een non-verbale bitchfight is dan behoorlijk overbodig. Toch zal Dorothy, God hebbe haar ziel, snel genoeg ondervinden dat het haantjesgedrag tussen Joseph en Donovan maar een miniem probleem zou blijken te zijn vergeleken met hetgene dat nu zou gebeuren.

Wanneer Donovan zijn laatste groet wil uitbrengen, zet de kakelverse ceremoniemeester het op het lopen. Ondanks het feit dat je voor zo’n baantje sowieso op de vlucht zou gaan, kreeg Donovan een erg onbehaaglijk gevoel over zich heen. Argwanend kijkt hij om zich heen, alsof er elk moment een bebrilde, een grote, een lollige en watnogmeer Death Eater ten tonele gaan verschijnen. Als Helena zijn naam als noodkreet uitschreeuwt besluit hij, met alle kalmte die hij op dit moment nog beheerst, naar het graf te stappen. Want stiekem kickt hij er wel op dat hij blijkbaar dé persoon bij uitstek is om geroepen te worden. Waar zou de mensheid in Sado staan als hij er niet was? Nergens, zo dacht Donovan tevreden terwijl hij nog een stap vooruit zet. We laten Donovan beter in de waan dat Sado sowieso een puinhoop was, met of zonder Donovan Hastings.
En over puinhopen gesproken: Donovan werpt een blik op het graf van Dorothy waar Martins overblijfselen overheen gedrapeerd liggen. Donovan slikt en deinst terug, terwijl hij zijn staf op het graf richt. Daarna bukt hij zich en vormt geluidloos de boodschap die op het briefje staat.

“Martin Drew”, zegt hij dan zacht. Hij herinnerde zich nog het bezoekje dat Martin gisteren aan het gemeentehuis bracht. Hij kende Martin ook nog oppervlakkig van school. Ook al vond Donovan Martins vaagheid en vergezochte ideeën soms strontirritant, toch heeft zijn vrij hoge intelligentie hem een hoop punten voor Ravenclaw opgeleverd. Maar het feit dat Martin eveneens een mudblood is, verontrust Donovan nog veel meer dat het feit dat er een mederaafje dood en gemarteld voor hem ligt.

“Blijf allemaal kalm”, zegt hij nogal overbodig en op een zakelijke toon. “Wie heeft hem voor het laatst gezien? Kende iemand Martin überhaupt goed? Heeft er iemand verdachte personen gezien vooraleer de ceremonie begon?”
Dat laatste richt hij vooral op Damien en Nathan die als eerste aanwezig waren. Maar Donovan zou zijn bromance nooit van zo’n akelige dingen verdenken. Daar heeft Nathan toch wat te veel stijl voor.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Van een afstandje volgt hij de gebeurtenissen. Tot zijn tevredenheid loopt alles tot nu toe volgens plan. Hoewel de ceremonie zeer slaapverwekkend is wacht hij toch geduldig af. Deze ceremoniemeester was juist uitgekozen om het contrast straks nóg groter te laten zijn. Het zou de bewoners nog veel meer schrik aanjagen. Hun bedroefde stemming en medeleven met andere dorpsbewoners zou straks omslaan in angst. Pure angst. Niemand zou zich nog veilig voelen in dit zeer interessante dorpje.

Hij had zich al vaker afgevraagd waarom het hier niet wemelde van de psychologen. Waarschijnlijk omdat het zelfs voor hen niet te vatten was hoe dit dorp in elkaar stak. En dat alles in combinatie met de zeer merkwaardige en interessante geschiedenis van het dorp. Nee, je moest wel heel goede research doen wilde je dit volledig snappen.

Hij begint een beetje spanning te voelen als de ceremoniemeester richting het gat in de grond gaat. Hier kan hij enorm van genieten. Zoals voorspeld ontstaat direct een chaos zodra het lijk van Martin Drew wordt ontdekt. Dat de ceremoniemeester direct wegvlucht valt hem tegen. Hij is nog dommer dan ik dacht. Want als je zo laf bent zou je met je volle verstand niet eens naar Sado zijn gekomen. Maar goed, dat was natuurlijk ook gebeurd met een beetje hulp van buitenaf.

Rustig wacht hij af hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Hij had de onzichtbare touwtjes volledig in handen. Alle pionnen stonden of staan op hun plek. Niets kan fout gaan. De bewoners zouden opnieuw vol afschuw zijn na de gebeurtenissen van gisteren. En dan te bedenken dat dit nog maar het begin is, dat alle radertjes pas net zijn gaan draaien. Op allerlei plekken. Zonder dat iemand het door heeft.

Mankend met zijn been doet hij een paar stappen naar achter, om zich vervolgens achter de treurwilg te verstoppen. Niemand mocht hem nu zien.

Afbeelding

Ze sleept Philip mee naar voren toe, maar als ze bijna bij het graf zijn aangekomen klinkt er ineens een hoop geroezemoes onder de mensen voor haar. Sommige mensen duwen en trekken en in de wirwar is ze al snel Philip kwijt. Wat is er in vredesnaam aan de hand?

Ze probeert zich een weg naar voren te banen. Ze hoort Donovan, een medewerker van de gemeente vragen ‘wie hem goed gekend heeft?’. Heeft hij het nu over de ceremoniemeester? Maar nee, hij noemde de naam Martin. Uiteindelijk staat ze helemaal vooraan en ziet dan het lijk liggen. Nu begrijpt ze wel waarom er zo’n oproer is ontstaan. Deze jongeman – aan de hand van zijn gelaatstrekken schat ze hem tussen de 20 en 25 – is duidelijk overleden aan een hevige sectumsempra-spreuk. Daar viel weinig tegen te beginnen.

Maar waar was Philip nu weer? Ze kijkt geërgerd om zich heen. Kon haar man nu nooit vijf minuten in haar buurt blijven?

Afbeelding

Rustig zit hij op zijn stoel te luisteren naar de begrafenis. Hij had er in zijn leven inmiddels al zoveel meegemaakt dat het een soort van hobby was geworden. Al klonk dat nogal crue. Maar goed, de definitie van een hobby is toch ‘een activiteit die je in je vrije tijd vaak beoefend’? Dan waren begrafenissen beslist zijn hobby.

Al is hij er deze keer wel voor werk. Hij had zich een glasheldere en duidelijke taak gesteld. Ten eerste niet opvallen; maar dat vindt hij niet zo moeilijk. Hij kijkt gewoon afwisselend bedroefd en medelevend en als de ceremoniemeester iedereen vraagt naar voren te komen staat hij langzaam op. Hij begeeft zich met de menigte richting het graf. Op z’n gemakje, terwijl hij de rest van de mensen observeert.

Hij wist wie hij moest hebben. Zijn omschrijving was duidelijk geweest. Kort voordat de begrafenis was begonnen waren een vrouw en een man samen aan komen lopen. De vrouw had nogal gemaakt happy family gespeeld – zoiets doorzag hij tegenwoordig al snel – en ze hadden plaatsgenomen aan de rechterkant. Sindsdien was hij ze geen moment uit het oog verloren.

Hij snapt niet precies waarom er zo’n oproer ontstaat, maar hij weet wel dat hij op dit moment moet toeslaan. Voorzichtig begeeft hij zich achter het gehuwde paar en grijpt naar zijn toverstok. Niemand die dit ziet, alle aandacht is naar voren toe gericht. Heel zachtjes fluistert hij ’Imperio’. Vervolgens draagt hij de man op tot stilstand te komen. Daarna loopt hij rustig door, want eigenlijk is hij ook wel benieuwd vanwaar deze oproer is ontstaan. Als een volleerd acteur probeert hij ernstig kijkend dichterbij de plek des onheils te komen.

Afbeelding

Totaal verbijsterd hoort hij Liz zeggen dat hij zijn jus d’orange maar bij een ander moet bestellen. Hoe durft ze zo’n toon aan te slaan? Het is toch haar werk? Hij krijgt niet de kans te reageren, want dan is ze al weg. Al kan ze het blijkbaar niet laten hem nog even duidelijk te maken dat ze naar de begrafenis moet. Moest hij zich nu schuldig voelen? Nou helaas dat zou niet gebeuren. Hij snapte überhaupt niet waarom Liz naar die begrafenis ging. Dorothy had haar toch ook voorgelogen? En kijk eens wat voor onheil haar dat had gebracht. Ze was gisteren ook bijna omgekomen in de brand in dat huis. Ze kon zich maar beter niet meer bezighouden met dingen omtrent Dorothy, dat leek hem wel duidelijk. Wie weet wat er op de begrafenis wel allemaal niet zou gebeuren.

Hij kijkt rond maar merkt dat er eigenlijk verder niemand in de Pub is. Ook geen personeel. Mooi is dat. In ieder geval kunnen ze dus nog wel wat personeel gebruiken, denkt hij optimistisch.

Na nog vijf minuten gewacht te hebben of er iemand zal komen besluit hij naar het toilet te gaan en dan maar te vertrekken. Hij zou later wel terugkeren als Polly er wel was.
Als hij echter terugkomt van het toilet staat er een glas verse jus op de bar. Verbaasd loopt hij terug naar zijn kruk en kijkt om zich heen. Niemand te zien. ’Hallo? Is daar iemand?’ roept hij richting de keuken. Geen reactie.

Hij neemt maar weer plaats aan de bar en neemt een slok van zijn jus. Dan pas bemerkt hij het briefje dat langs het glas ligt. Opnieuw verbaasd pakt hij het op en leest het. Zij was niet degene voor wie ik je waarschuwde. Langzaam zet hij zijn glas neer. Wat was dit nu weer? Hij had helemaal niet meer gedacht aan het merkwaardige briefje dat hij enkele weken geleden had gekregen. Hij had wel gelijk actie ondernomen, maar door de drukte van de bruiloft was hij het verder totaal vergeten. Maar wie was het dan wel?’ Vraagt hij zich hardop af. Het onderwerp heeft nu opnieuw zijn volledige aandacht.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Hoewel de hele ceremonie vreselijk saai was, kon Liz toch niet voorkomen dat er tegen het einde enkele tranen over haar wang liepen. Het feit dat Dorothy eigenlijk zo alleen was beseft ze nu pas. Ze wist wel dat Dorothy ontzettend blij was toen Liz weer terug in het dorp kwam wonen, maar pas nu realiseert Liz dat ze één van de weinige vrienden was die Dorothy had. Verder was ze warm opgenomen in de familie Whyte - maar gisteren hadden ze haar keihard laten vallen. Het zou haar niet moeten verbazen, maar toch kan het er bij Liz niet in dat Syll niet is gekomen.

Als de ceremoniemeester iedereen naar voren vraagt, staat ze als één van de eersten op. Al vrij snel komt ze aan bij het graf. Net na de ceremoniemeester ziet ze wat daar ligt. Geschrokken wendt ze snel haar blik af van het vreselijke tafereel. Ze merkt niet eens dat de ceremoniemeester ervandoor gaat.

Terwijl Liz daar maar staat, wordt ze omver geduwd door enkele mensen die naar voren proberen te komen. Eerst is dat Callen, die ze herkent uit de pub. Pas als Donovan om kalmte maant, begint Liz te beseffen dat er iets goed mis is. Er is niet alleen iemand vermoord, die persoon ligt in Dorothy's graf. Ze kijkt nogmaals in het graf en leest dan pas de boodschap die bij Martin staat geschreven.

Enjolras · King of Babylon

Ik ga hier nog goed in worden, denkt Nathan bij zichzelf wanneer de ceremonie van start gaat. Voor zijn entree in Sado - overigens nog niet zo heel lang geleden, goh, toch zeker twee dagen - zoiets, ja? - had hij weinig tot geen ceremonieën of belangrijke bijeenkomsten meegemaakt. Sado brengt daar duidelijk verandering in. Eén ding had hij in ieder geval al geleerd: ceremonieën zoals deze zijn saai en traag. Of tenminste, toch zolang de ceremonie zijn gebruikelijke gang gaat en niet te pas en te onpas wijzigt in een heus wandgevecht. Nathan heeft niet veel nodig om zijn gedachten volledig de vrije loop te laten gaan en de inhoud en kern van de ceremonie in een mum van tijd te verliezen. Voor hij het weet dagdroomt hij over glitterende pennen en over wat voor mogelijk fascinerende en onkuise kiekjes je met een Magische Camera kan maken.

Hij schrikt pas wakker wanneer Helena hen laat weten de menigte te volgen en hij gaat er vanuit dat ze op dat moment in het hele gebeuren zijn aangekomen waarop de kisten de putten in de grond worden gedumpt. (Of zoals de nieuwe ceremoniemeester van dienst er naar zou verwijzen: gaten in de grond). Ergens wil hij blijven zitten - ook al zijn de stoelen alles behalve comfortabel en voelt hij nu al hoe zijn achterwerk er geen deugd van heeft, maar een wrang en klein schuldgevoel voor de overleden Ceremoniemeester - met grote C, uit respect - trekt hem toch recht. Wel, het is vooral de opeenvolging van onderstaande audiovisuele beelden die hem tot rechtstaan aanmanen: een korte gil, een weglopende Ceremoniemeester (blijkbaar nog incapabeler dan zijn voorganger), geroezemoes, meer geschreeuw, verbaasde blikken, enkele "oh my god's",... Mogen het allemaal voorbereidingen zijn op een onverwachte climax. Met een simpele "Kom" zeult Damien 'm mee naar de plaats van delict. Als een schoothondje volgt hij zijn baasje op de voet.

Aangekomen bij de putten in de grond, besluit hij dat intuïtieve volgen even te laten voor wat het is. De weinige mensen die aanwezig zijn op de begrafenis hebben besloten een spirituele cirkel te vormen rondom de putten en de combinatie van weggetrokken gezichten en weghollende Ceremoniemeesters doet 'm toch twee keer nadenken vooraleer zichzelf tussen armen en schouders door te wurmen en het schrikbarende beeld zelf op te nemen. Wanneer hij de naam van Martin hoort passeren, besluit hij om niet zelf een kijkje te gaan nemen. Heel wijs, vindt hij dat van zichzelf. Een ware Ravenclaw, zouden anderen misschien wel opperen. Hij doet het vooral uit zelfbescherming. Of beter gezegd: om gênante situaties zoals spontane tranen in de ogen en vieze-voor-eeuwig-op-het-netvlies-gebrande-beelden te vermijden.

Wanneer Donovan zijn stem verheft en soort van de leidinggevende functie inneemt, vult Nathan's lichaam zich met een warm gevoel van veiligheid. Voor enkele luttele seconden wordt hij terug gekatapulteerd naar het vliegende terras - maar wanneer hij de massieve krullen van Damien weer opmerkt, schiet hij zichzelf terug naar het heden. Donovan zijn stem mag dan wel een gevoel van vertrouwen geven - ze gaan dan ook way back -, Damien maakte een geanimeerd gifje op papier voor 'm. Nuances.

Donovan werpt uiteindelijk - bewust of onbewust, Nathan weet het niet zo goed - zijn laatste vraag naar Nathan en Damien. Nathan gaat spontaan aan het denken? Hadden ze iets opmerkelijk gezien? Iets vreemd? Heel even wil hij 'dude, het is Sado, alles is vreemd en onbetrouwbaar' antwoorden, maar dat laat hij vallen. Hij draait zijn tong mentaal tien keer in het rond vooraleer zijn mond open te doen. Dat ronddraaien kan onbewust een set-up zijn voor een pay-off die heel misschien binnen de volgende twee weken kan gebeuren - maar dat terzijde. "Uhm, nee, ik - of ja, wij - nee, niks gezien. Nee," antwoordt hij wat haperend. Heel eerlijk was zijn antwoord natuurlijk niet. Hij had helemaal geen oog gehad voor wat-dan-ook-behalve alles wat Damien aan had of deed of mee bezig was.

“Wat is er gebeurd dan?” besluit hij te vragen. Ergens heeft hij een vaag vermoeden en hij hoopt stiekem dat dat wat nu heel erg voor de hand ligt, niet waar blijkt te zijn. Als in één van die putten werkelijk het lijk van Martin Drew ligt – dan vindt Nathan het een onverwachte en vooral onrustwekkende bevestiging van wat hij de afgelopen twee dagen al heimelijk had lopen denken: Sado wordt gezuiverd. Een korte huivering gaat over zijn rug bij dat idee en besluit een stapje dichter bij Damien te zetten.

Afbeelding

Houd je ogen open. Zie alles. Mis niks. Dat zijn de woorden die bij Joseph de hele tijd door het hoofd spoken van zodra hij plaatsneemt op dat oncomfortabele stoeltje. Zijn ogen schieten de hele tijd van links naar rechts, boven en onder. Hij probeert het subtiel aan te pakken en zich zo relaxed mogelijk te gedragen. De manier waarop Elisabeth haar rechterhand in die van hem vouwt, helpt daarbij. Wanneer ze echter besluit haar mond open te doen en een vraag te stellen, valt hij even uit zijn concentratie.

"Dorothy Colson, ze stond op het punt te trouwen, maar heeft helaas het loodje moeten leggen. Malheureusement," antwoordt hij met enige hautaine naklank. Het is dat zij zijn surrogaatvrouw is dat hij haar van een antwoord voorziet - alle andere informatie die hij wist, hield hij wijselijk voor zichzelf. Een ware Slytherin, zouden sommigen opperen. Net wanneer hij besluit zijn hoofd weer weg van haar te kantelen, staat het kleine groepje aanwezigen recht om de Ceremoniemeester te volgen naar de maagdelijke graven. In een mum van tijd springt Joseph recht en volgt de man met drifitige stappen op de voet. Hij wil zo dicht mogelijk bij de massa blijven - ook al is dat een totale discrepantie met zijn karakter om eerlijk te zijn.

En dan gaat het plots nogal snel. Voor hij het goed en wel beseft ziet hij de Ceremoniemeester weghollen en Sado achter zich te laten. Een wrang gevoel van falen overvalt Joseph plots. Wat heeft hij gemist? Heeft hij iets over het hoofd gezien? Zonder verder na te denken, onderneemt hij actie om zijn eigen vragen van antwoord te voorzien. Hij wurmt zich langs een kortgeknipte vrouw vandaan en staat dan pal voor de put in de grond. Het zicht dat daarop volgt, is werkelijk afgrijselijk. Een recent-toegetakeld lijk, siert de put. Heel even krijgt hij een zure smaak in zijn mond, maar hij slikt door - herpakt zich - en draait zich dan abrupt om. Net wanneer hij zijn mond wil opendoen - is iemand hem voor.

Joseph voelt veel - heel veel - wanneer hij de stem meteen aan het gezicht van Donovan kan koppelen. Een typische ‘hij weer’-blik kan hij niet laten, maar in tegenstelling tot wat hij normaliter zou gaan doen, gaat hij niet in op wat Donovan te verkondigen heeft en zoekt zijn eigen weg. Zijn blik blijft onverwacht op de Camera van een drukbehaarde jongeman hangen. Met twee stevige stappen staat hij naast eerdergenoemd persoon. “Mag ik even?” vraagt hij zonder op een antwoord te wachten en ritst vervolgens de Magische Camera uit de handen van Damien. Zelfverzekerd draait hij zich vervolgens weer om en neemt de nodige foto’s van het lijk van Martin. Op zo’n onopvallend mogelijke manier neemt hij ondertussen ook zoveel mogelijk foto’s van omstaanden en hun gezichten.

Eigenlijk is dit het werk van de recherche op welke bevoegde instantie met een beetje politie in zich, bedenkt Joseph bij zichzelf. Maar hij handelt nu heel instinctief en aangezien zijn ogen op dit moment duidelijk tekort schieten om alles op te nemen en vast te stellen wat er vast te stellen valt, lijken foto’s hem een uitstekend idee. Als ware hij een sluwe vos legt hij de nodige blikken en reacties vast. Hij heeft werkelijk weinig tot geen idee wat hij moet aanvangen en waar hij moet beginnen – dus doet hij het maar grondig en uitgebreid. Elke verse print laat hij nauwkeurig in de binnenzak van zijn kostuum verdwijnen.

Wanneer zijn blik op Elisabeth valt, besluit hij zijn aandacht voor het onverwachte lijk te laten verzwakken en die aandacht aan zijn zogezegde vrouw te schenken. Don’t blow the cover, denkt hij wanhopig bij zichzelf wanneer zijn ogen de haren vinden. Hij richt zich eerst terug op Damien. Terwijl hij met zijn handen door zijn haar gaat, overhandigt hij die zijn fototoestel terug. “Merci bien,” zegt hij daarna en laat zijn nu vrijgekomen hand in zijn broekzak verdwijnen. “Ik ben Joseph Balcombe. Bedankt voor de leen,” eindigt hij en met een blik die tussen ‘heel erg bedankt’ en ‘ik stel voor dat je geen vragen stel’ blijft hangen, knikt hij een laatste keer. Daarna draait hij zich om en gaat hij met zijn handen door de blonde haren van zijn vrouw met aanhalingstekens. Hij heeft haar een zachte kus op de wang. “Niet kijken, schat.”

Harry, Ron & Hermione

Terwijl Callen zich na Helena al vrij snel had gemeld bij het graf, kwamen de anderen langzaamaan ook polshoogte nemen. Waaronder en niet gelimiteerd tot Donovan, Damien, een of ander echtpaar (lees Kyla en Philip), een of ander geveinsd echtpaar (lees: Joseph en Elisabeth) en Mairi. Laatstgenoemde ging staan naast Callen, welke op zijn beurt nog steeds niet door had wie nu naast hem stond. Callen was immers even uit het veld geslagen, door het levenloze lichaam van Martin wel te verstaan. Uiteraard is het niet vreemd om dode lichamen op een kerkhof tegen te komen. Maar op deze manier was toch uiterst curieus te noemen. Nee, logischer was het geweest om een kist aan te treffen waar ledematen uit steken alsof het wortelen van een boom zijn. Enfin, doet er ook niet toe, Callen had in elk geval niet door dat nu net Mairi naast hem stond. Wat al wel spoedig duidelijk werd bij Callen was hoe laatst genoemde milady de onderarm en hand van hem vastgreep. En dat niet alleen, out of the blue vergezelde ze dat met het slaken van een paniekerige kreet. Die twee waren voldoende om 'aarde aan Callen' te bewerkstelligen.

Hij keek opzij om te kijken wie zich nu in paniek aan hem had vastgeklampt. Er stond een jonkvrouwe met kastanje bruin haar, welke licht krullend was, naast hem. Zij bleek de eigenaresse te zijn van de hand, die ze, zodra zij zelf er van bewust was geworden dat ze zojuist Callen had beet gegrepen, snel weer terug trok. Callen zijn blik bleef gericht op Mairi. Want haar gelaat verried dat zij op de een of andere manier Callen herkende. En dat deed Callen zijn wenkbrauwen fronzen, niet in de laatste plaats omdat hij een geheugen als een zeef heeft als het gaat om gezichten herkennen + naam er aan koppelen, nee te meer omdat al snel de gedachte zich meester maakte: heb ik wat van u aan? gevolgd door moet ik u ergens van kennen? In de constellatie sloeg Callen geen acht op de echtgenoot van het geveinsde echtpaar (lees: Joseph) die druk in de weer was met een magische camera om het plaats delict vast te leggen. Was Callen dat echter opgevallen, dan had ie sarcastisch gedacht: "Hoe fijn om iemand onder ons te hebben die deel uitmaakt van het MFI (ofwel Magisch Forensisch Instituut)"

Ondertussen hadden alle aanwezigen kans gezien om zich te verzamelen rondom ~~Dorothy haar~~ (correctie: maak daar maar van) Martin zijn laatste rustplaats. Dit deed Callen ertoe besluiten wat meer afstand te nemen tot de open liggende rustplaats annex kuil en hij voegde zich bij de achterste rijen van de mensenmassa. Nog steeds was zijn onderbewustzijn verwoedt op zoek naar een match tussen de afbeelding v/d vrouw die op Callen zijn netvlies stond gebrand van even geleden en uiteraard de naam. Het kwartje echter was nog steeds niet gevallen. Wie zou Callen uit de droom helpen?

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Il Burgemeester van Sado

In een vlot tempo loopt de burgemeester over straat. Hij was al veel te laat voor de begrafenis van de ceremoniemeester en hij vond toch echt dat hij even zijn neus moest laten zien. Een ambtenaar. Ja. En ook dat arme meisje! Wanneer hij daar aan denkt schakelt de burgemeester nog een paar tandjes bij en loopt hij nog wat vlotter, gelukkig ziet hij niet ver voor zich de poorten van het kerkhof al opdoemen.

Wanneer de burgemeester over het kerkhof loopt rilt hij onbehagelijk. Dit was niet zijn favoriete plek in Sado, te meer omdat hij wist wie er allemaal begraven lagen en hij vele van de verhalen had gehoord over hoe deze mensen gestorven waren. Gelukkig leefde hij zelf nog wel een poosje. Hij was sowieso niet van plan in Sado te sterven, zodra zijn ambtstermijn er op zat zou hij zeker terug naar Londen gaan.

In de verte ziet hij de groep mensen al om de graven staan en vluchtig loopt hij er naar toe. Dan pas hoort hij het rumoer en fronsend komt hij wat dichterbij. Dan kan hij uit het rumoer opmaken wat er is gebeurd en geschrokken blijft hij staan. Nee! Niet in zijn Sado! Wankelend zoekt de burgemeester een plekje naar de stoelen, waar hij een beetje apatisch voor zich uit staart. Hij wist dat hij wat zou moeten doen, als burgemeester zijnde, maar hij was gewoon te geschrokken!

Afbeelding

Mairi houdt Callen goed in de gaten, wanneer hij zich wat naar achteren begeeft. Dan durft ze het uiteindelijk aan om weer in het gat te kijken en een troosteloze uitdrukking verschijnt op haar gezicht. Het was de tweede dag op rij dat er wat akeligs gebeurd was en het briefje beloofde ook al niet veel goeds. Mairi kijkt even opzij naar Donovan en Joseph die allebei op hun eigen manier de leiding nemen, het leek bijna een battle, zo deden ze allebei hun best. Mairi haalt vermoeid haar schouders op en manoeuvreert zich dan tussen de mensen door wat naar achter. Eenmaal los gekomen uit de groep loopt ze, zonder naar Callen te kijken nu, terug naar de stoeltjes.

Bij de stoeltjes aangekomen ziet ze een man zitten, die zij niet herkent. Wie weet tegenwoordig wel hoe de burgemeester van zijn/haar dorp er uit ziet? Mairi in ieder geval dus niet. Ze kijkt even naar zijn verslagen blik en zucht dan. Zo voelde zij zich ook. Wat was er aan de hand met dit dorp? Mairi gaat een paar stoeltjes bij de burgemeester vandaan ook zitten en kijkt vanaf die plek naar de groep mensen die nog steeds rondom het graf staan. Zou ze dat beeld van de jongen nog uit haar hoofd krijgen?

Terwijl ze de menigte in de gaten blijft houden valt haar blik op de man die ze vanmorgen in de bar ook tegen was gekomen. Een beetje bevreemd kijkt ze naar hem, hij stond er maar wat wezenloos bij, een eindje van de menigte. Hij stond opvallend stil. Dan haalt ze haar schouders op, ach, iedereen ging op zijn eigen manier met zo'n situatie om. Vervolgens buigt Mairi wat naar voren en legt ze haar hoofd in haar handen, terwijl ze haar ogen sluit. Wat een dag. Alweer.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Al snel staat er heel wat volk om hen heen rond de graven. Helena blijft uit het veld geslagen op haar hurken zitten en staart in het niets voor zich uit. Pas wanneer een afgeborstelde keurige man met een fototoestel bewijsmateriaal begint te verzamelen, staat Helena terug recht, licht met haar hoofd schuddend. Met een snuif door haar neus draait ze zich weg van het gat en baant zich een weg terug doorheen de toeschouwers, zodat ze niet meer op de eerste rij staat.

Dit was al de tweede dode – moord, eigenlijk – op twee dagen tijd. De tweede moord op een Mudblood. Helena weet niet wat er gaande is in Sado, maar het is beslist niets goed. Hoewel Helena beseft dat ze niet rechtstreeks in gevaar verkeert, maakt het haar toch van streek en angstig voor wat er misschien nog kan volgen. Er waren gisteren ook al Death Eaters mee gemoeid. Dit werd te gevaarlijk. Helena vraagt zich onbewust af of ze toch niet beter in het andere dorp was ingetrokken.

Helena wordt dan vanuit haar gedachten terug naar de werkelijkheid getrokken en merkt dat één van haar wangen vochtig is. Vlug veegt ze de traan weg en haalt een keer diep adem. Dit is nu niet het moment om emotioneel te worden. Ze kijkt naar Nathan, die wat verderop links van haar staat. Ze stapt wat dichter naar hem toe.

“Martin Drew – die man van gisteren bij de inschrijvingen – ligt in de put, opengereten en helemaal leeggebloed, met ernaast een al even ziekelijk bericht… Dat er meer zullen volgen, dat we gewaarschuwd zijn.” Helena haalt verward een hand door haar korte haar, waardoor het een beetje te ongecontroleerd alle kanten uit piekt. Ze bijt op haar onderlip en kijkt Nathan wat angstig aan, waarna ze zich naar zijn oor buigt.

“Je bent ook een van hen, toch..?” vraagt ze fluisterend, doelend op ‘Mudblood’, maar Helena weigert dat woord in de mond te nemen. Ze gaat terug rechtstaan. Ja, Nathan was er ook een, want Helena weet nog dat ze twijfelde of ze het dapper of net dom van hem vond om het zo publiekelijk te melden, gisteren.

“Let een beetje op, wil je?” vraagt ze hem dan bezorgd, waarna ze ziet dat de burgemeester – haar hoogste baas, met andere woorden, niet dat er zoveel hiërarchische trappen in Sado zijn – op een stoeltje zit voor zich uit te staren. Ze richt zich even tot Nathan, kijkt hem met een brb-blik aan en wandelt dan naar de burgemeester. Op een metertje afstand blijft ze van hem staan.

“Sir… Wat moeten we doen?” vraagt ze hem. “Zijn lichaam moet verwijderd worden, vooraleer heel het dorp de ramptoerist komt uithangen.” Zijn lichaam. Helena vindt het van zichzelf klinken alsof het voor haar niet meer dan een complete onbekende is. Ze slikt eens en wacht op enige reactie.

Afbeelding

Elisabeth kijkt terug naar voor wanneer Joseph antwoordt dat het om Dorothy Colson gaat. Het had net zo goed om Pietje Snot kunnen gaan, want veel wijzer wordt Elisabeth er niet van. Wanneer Joseph als een van de eersten op staat, blijft Elisabeth nog even op de stoeltjes zitten, starend naar de foto. Er was iets met die vrouw…

Voor ze het goed en wel beseft, staan zowat alle aanwezigen rond de graven gedromd met het nodige tumult, en niet allemaal schoon in een rij om beurtelings een laatste groet te brengen. Het lijkt Elisabeth verstandiger om te blijven zitten langs een kant, maar haar nieuwsgierigheid is te groot om dit aan haar voorbij te laten gaan, dus besluit ze toch maar van op te staan. Subtiel weet ze zich naar voor te werken en kijkt in de put.

Hoorbaar geschrokken hapt Elisabeth naar adem bij het aanzicht van de bloederige toestanden in het graf, waarop ze haar handen naar haar mond haalt. Zoiets gruwelijks had ze nog nooit gezien. Toch niets sinds de laatste twee uur in ieder geval. Geschrokken kijkt ze naar de omstaanders, alsof ze wilt checken of ze haar allemaal met een beschuldigende blik aangapen, maar gelukkig blijkt niemand haar te zien staan. Ergens is ze wel blij dat ze nu in het midden van de tumult staat, anders had ze wel heel verdacht geleken.

Haar oog valt op Joseph, haar enige ‘punt’ van herkenning, en observeert hoe hij als een pro alles op foto begint vast te leggen. Zwijgend houdt ze hem de hele tijd in de gaten. Wie is die man? Een Schouwer of zo? gaat er door haar heen. Elisabeth had al ondervonden dat hij niet onverstandig was, blijkt te leven voor zijn job, en nu is hij de enige die iets nuttigs blijkt te doen in plaats van als een kip zonder kop staan te kakelen.

Dan pas lijkt hij haar weer op te merken. Elisabeth blijft hem aankijken, in de hoop dat ze zo min mogelijk opvalt. Wanneer Joseph haar opdraagt van niet te kijken en haar een kus op de wang geeft, sluit ze haar ogen en legt ze haar handen op die van hem die ergens aan haar hals zijn. Ze knijpt er zachtjes in en kijkt hem dan aan.

Don’t push it, denkt ze bij zichzelf na die kus terwijl ze hem aankijkt. Ze had hem nog geen halfuur geleden gewezen waar de grenzen waren. Als haar leven er niet vanaf zou hangen, zou ze er iets van gezegd hebben. Zwijgend blijft ze hem aankijken, waarna ze licht haar hoofd heen en weer schudt. Voor omstaanders zou het lijken alsof ze niet kan geloven wat er hier gebeurt, maar Elisabeth probeert Joseph alleen maar duidelijk te maken dat ze hier niets, maar dan ook niets mee te maken heeft.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Inmiddels is hij een stuk dichter bij de plek des onheils gekomen. Inmiddels dringt hetgene wat gebeurd is langzaam door tot de menigte. Zo helder als hij net kon was geweest, zo verward voelde hij zich nu. Hij besluit wat afstand te nemen, hij kan het allemaal even niet plaatsen wat er gebeurd. Waarom was hij überhaupt op deze begrafenis?

Hij loopt terug richting de rijen met stoelen die inmiddels bijna volledig verlaten zijn. Goed, wat moet hij doen? Dan ziet hij de arme man op de eerste rij zitten die hij herkend als de burgemeester. Plots is zijn geest weer helder. Met vlotte stappen loopt hij recht op de burgemeester af. Zonder iets te zeggen neemt hij plaats langs de man, die duidelijk niet goed weet wat hij ermee aanmoet.

’Wat een toestand he,’ Zegt hij bij wijze van begroeting, volledig overbodig, tegen de hoogste functionaris van Sado. Je zou die taak maar hebben, daarvoor moet je toch stevig in je schoenen staan.

Hij kijkt even naar rechts en observeert de menigte aandachtig. Waarom weet hij niet precies. Tot hij ziet wat hij moet zien. ’Ik wil me nergens mee bemoeien…’ Zegt hij zacht. ’Maar ik denk dat de mensen verwachten dat u het min of meer uh…oplost.’ Hij kijkt de burgemeester doordringend aan. ’Iemand moet de leider zijn, de chaos uitbannen. Die leider bent u.

Dan zegt hij niets meer en staart voor zich uit. Alsof hij in een andere wereld zit.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Geen tot weinig respons. Dit had Donovan wel verwacht na deze onthutsende gebeurtenis. Martin was bovendien een nieuwe inwoners en de kans is groot dat hij, Helena en Nathan de enige zijn die hem in het dorp hebben gezien. Zwijgend laat hij zijn schoen over het zand schuren, terwijl hij een steelse blik werpt in het graf. Het rustige en veilige Sado is omgetoverd in een plaats waar angst en dreiging begint te heersen en hij weet niet hoe lang dit dorp nog een geschikte onderduikplaats voor hem kan zijn. Op twee dagen tijd zijn er ondertussen al twee mudbloods vermoord en het zou een kwestie van tijd zijn vooralleer de volgende zou volgen. En die volgende zou hij wel eens kunnen zijn.

Donovan wordt uit zijn gedachten wakker geschud als er een vervelend geflits om de omstaanders wordt afgevuurd. Hij had niet gezien dat Joseph zich ook bij de rest heeft gevoegd. Als Joseph later de foto’s terug zal bekijken, zal hij merken dat Donovans blik –die normaal iets serieus en zelfzekers- uitstraalt, plaats heeft gemaakt voor angst en nervositeit. Donovan knijpt zijn ogen geërgerd dicht om zich voor de flits te behoeden en werpt dat een kwade blik naar het tweetal toe. Hij moet toegeven dat hij bang was voor Joseph. Ok. Er waren nog meer fullbloods in dit dorp, maar dit was de enige die echt in staat is om de waarheid te achterhalen. Donovan kijkt naar Helena’s rug als die naar de burgemeester stapt en neemt dan een besluit.
Met een geveinsde glimlach zet hij enkele statige stappen richting het koppeltje toe dat bestaat uit Joseph en de DE. Hij steekt zijn hand uit en zegt:

‘Meneer Balcombe. Wat geweldig om te zien dat u nu al meteen op onderzoek lijkt uit te gaan’.

Donovan neemt Josephs hand beet en trekt het koppel dichter naar zich toe. Zijn gezicht naar de twee verborgen, zodat de rest het niet kan zien fluistert hij dreigend: ‘Waarom heb je haar niet laten gaan? Ik weet niet wat niet jullie van plan zijn. Maar ik wil er niets mee te maken hebben. Het moment dat jij uit die haard kwam, heb ik nooit gezien. Met het feit dat jullie doen alsof jullie een koppel zijn heb ik ook niets mee te maken. Als iemand ontdekt dat zij is… wat zij is, wil ik niet degene zijn die ervoor opdraait.’

Donovan knijpt in Josephs hand en werpt hem een laatste blik toe. Vervolgens laat hij zijn hand los en laat weer een gespeelde glimlach om zijn lippen kruipen om zijn onzekerheid te maskeren. Joseph moest uit zijn buurt blijven.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Elisabeth kijkt lichtelijk verstoord op wanneer Donovan opeens naast haar en Joseph staat. Wanneer hij hun intieme ruimte binnendringt, zet Elisabeth een stap naar achteren en hoort aan wat Donovan te zeggen heeft.

Elisabeth kan het niet laten om Donovan van repliek te dienen, ook al druist dat tegen Josephs regeltjes in. Buiten hem was Donovan de enige die de waarheid over haar wist, dus hoefde ze voor hem niet te faken.
“Wel, wat sta je hier dan nog te doen, als ik vragen mag?” sist ze, zodat alleen Joseph en Donovan het kunnen horen. Haar ogen versmallen zich en haar stem klinkt niet al te vriendelijk. Ondanks dat hij haar nog geen twee uur geleden geholpen heeft en hij zowaar momenten van medeleven toonde – Elisabeth kan het niet anders omschrijven – voelt ze zich nu bedreigd door Donovan. Zou hij bang zijn voor haar? Het voelt deels ook aan alsof hij een zondebok zoekt voor wat er zonet gebeurd is. Ze hoopt dat haar reactie een even dreigend effect heeft.
“Waar ben je eigenlijk bang voor, hmm? Ga dan weg en bemoei je met je eigen zaken, als je er niet bij betrokken wil zijn. Als ik het me goed herinner, was ik je probleem niet meer. Jij houdt je mond, en niemand hoeft het te weten.”

Ze gaat een stapje dichter bij Joseph staan en legt een arm om zijn midden, waarna ze Donovan aankijkt.
“En ik hoop dat ik op je discretie kan rekenen.” zegt ze dan tegen hem met een glimlach. “En mocht je het je afvragen,” vervolgt ze zachtjes, “ik heb hier niets mee te maken.” En ze knikt richting de grafkuilen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan is niet echt onder de indruk als Elisabeth hem van repliek dient. Ze voelde zich vast heel wat, terwijl ze haar arm rond de welvarende en fierce Joseph had hangen, maar Donovan wist wel beter.
Hij glimlacht vriendelijk naar haar als ze tegen hem tekeer gaat, maar hij behoudt zijn ijzige strenge blik voortdurend.

"Het was de bedoeling dat je dit dorp verliet. Dat je ons met rust zou laten. Je mag blij zijn dat we je niet hebben aangegeven. Het is ontzettend dom waar jullie nu mee bezig zijn en ik wil er niets mee te maken hebben."

Donovan smirkt nog een laatste keer en neemt galant Elisabeths vrije hand vast. "Ach mevrouw Balcombe, dit voorval moet je echt vreselijk vinden. En dat voor je eerste dag in Sado."

Dan drukt Donovan subtiel op haar pols waar haar dark mark hoort te zitten en vervolgt dan een heel stuk zachter: "niets mee te maken, hmm? Als ik me niet vergis ligt er een mudblood in dat graf. En wat ben jij ook alweer? Oh ja". Donovan lost zijn greep en zegt dan giftig: "jij kan hier alles mee te maken hebben. Dit kan jij op je geweten hebben, zonder dat je het beseft."

Donovan zet dan een stap naar achter en schenkt het koppel nog een laatste glimlach. "Ik hoop dat u snel een antwoord kan vinden, meneer Balcombe. De waarheid is misschien wel dichterbij dan je denkt." Hij laat zijn blik van Joseph naar Elisabeth glijden en ziet dan zijn baas zitten op één van de stoeltjes. Dit zou betekenen dat er eindelijk eens iets serieus zal ondernomen worden.

Afbeelding

Damien kijkt nogal gelaten toe als een man in een chique kostuum zijn camera toe-eigent en er nogal drukdoend foto's mee begint te maken. Damien zou de meneer graag willen zeggen dat hij voor een perfect resultaat de belichting moet aanpassen, het contrast niet goed is ingesteld en een andere lens zou moeten gebruiken. Maar dat was nu misschien wat ongepast. Bovendien zag deze persoon er niet als een type uit dat ook maar naar één woord dat uit Damiens mond komt zou luisteren.

Damien knikt als de meneer die Joseph blijkt te heten zijn camera teruggeeft. Misschien had hij necrofiele neigingen. Van zo'n vieze dingen foto's maken... Tsk. Maar dan ziet hij dat hij vergezeld is door een vrouw. Die er niet echt doods uitzag. Damien besteedde amper aandacht aan de vrouw. Want tja, hij is gewoon niet het type dat voorkeur geeft aan het vrouwelijke geslacht. Hij werpt er nog een blik op en komt dan tot de afschuwelijke ontdekking dat Josephs vrouw zijn Hogwarts-BFF is. Hij wist alles over haar: haar favoriete muziekgroep, welke veer ze altijd gebruikte om examens mee te maken, wat haar favoriete dessertje was... Damien had haar amper herkend nu ze behoorlijk wat kilo's was afgevallen en haar kennende zou ze nooit met zo'n kwal aan haar arm rondlopen.

Waarom Damien niet meteen naar haar toestapt is simpel te verklaren: Damien heeft een duister verleden waar zijn vriendin iets te veel over weet. Hij is naar Sado gekomen voor een reden en het zou maar even duren vooraleer ze hem zou kunnen ontmaskeren. Zenuwachtig laat Damien de camera in zijn handen rondtollen. Hij durfde niet meer in haar richting te kijken en weglopen zou ook te opvallend zijn. Bovendien was Nathan ook niet bepaald grotesk genoeg om achter te schuilen (of zoals het tijdschrift Goedele zou zeggen: Nathan is geen beer).

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online