Welkom op Harry Potter Forum! 


Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen Ga naar pagina Vorige  1 ... 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37  Volgende

King of Babylon



Offline

Houseitem
BerichtGeplaatst: zo dec 18, 2011 18:20 

Afbeelding

Dat vreemde warm-makende gevoel dat hij had gehad toen hij enkele tellen geleden de stem van Donovan had gehoord, keert nu terug wanneer Helena hem aanspreekt. Het gevoel was even warm, misschien nog een tikkel sterker zelfs. Maar het verdwijnt al snel wanneer Helena blijkt van antwoord voorzien te zijn op de vraag die hij zonet in de groep had gegooid. Datgene wat hij had gedacht, werd zonet bevestigd. Weg warm gevoel. Zijn maag draait om. Een beetje het gevoel dat ene Harry Potter heeft bij het zien van ene Cho Chang. Maar dan kouder. En misselijkmakender.

Nathan beantwoordt de "brb-blik" van Helena met een "dankjewel-blik". Hoewel ze hem zonder veel omwegen duidelijk had gemaakt waar het op staat en hij er nu niet bepaald een warm gevoel aan overhoudt, het feit dat ze zo tegelijkertijd zo medelevend is, doet 'm ergens toch deugd. Hij besluit de vele vragen die in 'm opkomen deze keer niet luidop te stellen. Moet hij zich nu zorgen maken? Wie weet er allemaal dat ik 'ook zo ben'? Is mijn verse bloemkolenhuis wel veilig genoeg?

Zonder enige notie te hebben voor al het anders dat nog gebeurt op dat moment, zet hij een laatste stap dichter bij Damien. "Uhm, het was fijn kennis met je te maken - enzo -, maar ik denk dat ik dan maar eens huiswaarts ga." Geen enkele vezel in zijn lichaam heeft op dit moment nog zin in de buurt van de vele lijken te zijn. En dan heeft hij het niet alleen over diegene onder de grond. "Nog bedankt voor die foto," besluit hij te zeggen, waarop hij zich van de groep verwijdert en richting de Treurwilg begint te wandelen.



Afbeelding

Joseph houdt de drang om theatraal en fierce met zijn ogen te rollen onderhuids wanneer hij ziet hoe Donovan minstens even fierce, doch met paniekerige blik, naar hen toe komt stappen. Strak blijft Joseph ‘m aankijken wanneer Donovan ‘m de hand reikt. Met harde hand schudt hij die.

“Er moet toch iemand het touw in handen nemen, je pense,” antwoordt hij kordaat op Donovan’s openingszin. Joseph maniakale foto-actie was hem blijkbaar niet ontgaan. Op zijn beurt, de blik op Donovan’s gezicht, was Joseph ook niet ontgaan. Maar het lijkt hem momenteel geen goed plan om ‘m daarmee te confronteren. Al zeker geen strak plan wanneer Donovan het over de denkbeeldige olifant in de denkbeeldige kamer besluit te hebben.

Joseph is echter niet de eerste om de man van antwoord te voorzien. Geheel tegen de geĂŻmproviseerde regels in, besluit Elisabeth het woord te nemen. Terwijl zij haar relaas doet, blijft Joseph even strak kijken. Dit lijkt hem de beste tactiek zo weinig mogelijk argwaan te wekken bij omstaande. Vooral geen theatraliteiten uithalen dit keer. Vooral dat niet. Wanneer Elisabeth hun opponent duidelijk maakt dat ze niks met het recentste lijk te maken heeft, verliest Joseph die strakheid. Hij vindt het vreemd dat hij daar zelf nog niet aan had gedacht tijdens zijn vingervlugge fotosessie. Ze zou er zowaar nog iets mee kunnen te maken hebben ook. En dat kind hangt rond jouw arm, Joseph. Geen theatraliteiten, geen theatraliteiten.

Die laatste geestelijke regel wordt volledig vertrappeld door Donovan die heel geforceerd afscheid van hen neemt. Dit kan natuurlijk niet gebeuren zonder een laatste keer over de Dark Mark van Elisabeth te wrijven. “Ik hoop het ook, ik hoop het ook,” antwoordt Joseph al even geforceerd wanneer Donovan hem gelukwenst met zijn zoektocht. “Ik houd je op de hoogte,” gaat hij verder en klopt bevestigend op zijn borst – verwijzend naar de collectie Magische Foto’s in zijn binnenzak.

Fcuk non-theatraliteiten, denkt Joseph plots net wanneer hij de hand van Donovan weer los wil laten. Met een forse greep sleurt hij eerdergenoemde dichterbij. Hun conversatie lijkt wel een touwtrekking met polsen en woorden. “Ik ga heel kort zijn en er verder geen woorden meer aan vuil maken, meneer Hastings. Jij hebt niks gezien. Zodoende ik ook niet. En als je ook maar één woord loslaat
,” eindigt hij in drie puntjes. Het ‘dan’-gedeelte van die zin laat hij open. Kwestie van spanningsopbouw. Met een laatste strakke blik knikt hij richting Donovan. “Tot genoegen.”

_________________
Drive on. Drive on. My special one.


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Wonderland

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma dec 19, 2011 19:04 

Il Burgemeester van Sado

Vermoeid slaat de burgemeester even zijn ogen neer. Eerst het meisje en de ceremoniemeester, nu die jongen. Wat gebeurde er allemaal in zijn dorp? Wanneer hij zijn ogen weer open doet ziet de burgemeester een meisje voor zich staan. Hij vernauwt zijn ogen even in een poging zich te herinneren wie het ook al weer is. Hij had haar niet lang geleden nog eens gezien, maar hij kon het echt niet terug halen. Was het zijn nieuwe secretaresse, de burgemeester kijkt even bedenkelijk. Oh nee, dit was dat meisje dat op burgerzaken was komen werken.

De burgemeester wilt net zijn mond open doen om wat te zeggen wanneer er een man naast hem komt zitten. Even kijkt hij verbaasd opzij naar de man, wat deed die nu hier, zat die niet... Dan tovert hij een zelfverzekerde uitdrukking op zijn gezicht en bemoedigend kijkt hij opzij naar de andere man en dan naar Helena. Langzaam komt hij overeind en zet hij wat stappen naar voren. Hij kijkt naar de mensenmassa en gebaart dan naar Helena.

"Okay. Kunt U ervoor zorgen dat de omgeving afgezet wordt? En laat meneer Hastings maar een handje helpen." Even kijkt de burgemeester Helena aan, dan loopt hij naar voren en baant hij zich een weg naar het graf, alwaar hij op de rand gaat staan. Uit zijn zak haalt hij zijn wand tevoorschijn en met een wuif van de stok tovert de burgemeester een groot zilveren doek tevoorschijn, dat hij langzaam naar beneden laat dwarrelen en zich om het lichaam van Martin vouwt. Zo, nu was in ieder geval het vreselijke aanzicht verdwenen. Dan draait hij zich om naar de menigte en met een handgebaar probeert hij hen tot stilte te manen.

"Het is vreselijk wat er gisteren en vandaag gebeurd is. Onnodig en ik zal dit dan ook niet tolereren. Wees niet bang beste mensen. Sado zal weer tot rust komen. Vanaf nu is het afgelopen. Ik beloof jullie dat dit de laatste dode is!"

_________________
    Que sera, sera.


 Profiel  

Queen of Babylon

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Shiz
BerichtGeplaatst: di dec 20, 2011 3:18 

Afbeelding

Helena wacht op verdere orders en neemt het hem niet kwalijk dat er niet meteen iets komt. Hij werpt even een blik op de man die naast de burgemeester is gaan zitten – zich afvragend wie nu zomaar naast een man met hoge functie gaat zitten – en geeft stilletjes aan zichzelf toe dat hij gelijk heeft. Helena glimlacht wat awkward naar de man – want glimlachen is nu eenmaal één van haar specialiteiten – maar ze lijkt hem volledig te ontgaan.

Ze knikt echter wanneer de burgemeester aangeeft wat er van haar verlangd wordt.
“Zeker, sir. Zullen we doen.” reageert ze, waarna ze zich op haar hielen omdraait en Donovans richting uit stapt. Deze lijkt echter druk in gesprek te zijn met een koppel, dus Helena vertraagt haar tred en komt op een meter afstand van hen tot stilstand.


Afbeelding

Elisabeth houdt haar gezicht zo gladgestreken mogelijk wanneer Donovan tegen haar uitvaart dat ze had moeten vertrekken. Alles om geen argwaan op te wekken bij de omgeving. En het gaat haar tamelijk makkelijk af, vindt ze zelf. Ze tovert zelfs een hartelijke glimlach op haar gezicht, wat totaal misplaatst zou zijn als iemand in de buurt die er niet moest zijn de conversatie zou kunnen overhoren. Elisabeth geeft geen krimp wanneer Donovan haar hand vast neemt. Wanneer hij echter veelbetekenend druk op haar pols uitoefent, versmallen haar ogen zich weer licht.

Net wanneer Donovan haar wil loslaten, trekt ze met een behoorlijk venijnige snelheid haar hand terug, alsof ze een elektrische schok ervaart.

“Ik heb nu niet bepaald een keuze gehad over mijn doen en laten sinds ik hier gearriveerd ben,” zegt ze zacht maar klaar. Ze grijpt terwijl naar haar pols en verzekert zichzelf ervan dat haar mouw ver genoeg reikt terwijl Joseph de conversatie verderzet. Haar blik zou door Donovan heen snijden, als haar ogen messen waren. Wat haar betreft had ze genoeg duidelijk gemaakt aan beide heren dat ze weg zou gaan. In praktijk is ze nu echter soort van gegijzeld door Joseph. Heeft hij dan niet door dat dit geen pleziertripje voor haar is? Is hij werkelijk zo naïef? Elisabeth wendt haar blik af wanneer ze ziet dat een andere vrouw op het perfecte moment om hen te onderbreken lijkt te wachten. Ze was meer dan welkom, ook al betekent het dat Elisabeth haar opmerking over nogmaals Veritaserum door haar strot rammen moet inslikken.


Afbeelding

Twijfelend wacht Helena even af tot de conversatie afgerond lijkt, want ze voelt er niet veel voor om het drietal te onderbreken. Aan het getrek en geruk tussen de twee mannen en de blik van de vrouw te zien ging het niet over puppy’s en regenbogen, maar hey, ze waren in gesprek met Donovan. Dan doe je sowieso wel wat viezer dan normaal. Helena schenkt beiden een verontschuldigende glimlach vooraleer ze een stapje dichterbij zet.

“Excuseer, mag ik hem even lenen?” vraagt ze zonder zich verder vragen te stellen bij hen, maar nog voor ze antwoord krijgt, glimlacht ze dankbaar en trekt Donovan aan zijn elleboog een metertje van de twee weg. “We moeten de boel afzetten,” zegt ze zacht, maar niet onhoorbaar voor de directe omgeving. Ze draait zich om wanneer ze hoort dat de burgemeester het volk is beginnen toespreken. Ze voelt zich om een of andere reden meer op haar gemak wanneer ze zijn woorden hoort. Hij zal er wel een paar Schouwers op zetten, extra beveiliging voorzien. Ze knikt wanneer hij zijn korte speech afrondt om zichzelf wat moed te geven en neemt dan haar staf.

“Ik denk dat jullie beter naar huis gaan, ik denk wel dat het afgelopen is voor vandaag,” zegt ze tegen het koppel, waarna ze een felrood glinsterend licht fabriceert. Langzaam begint ze te stappen en een magische lichtlint te spannen. Terwijl kijkt ze Donovan kort aan.

“Ik mag nu een vertekend beeld hebben van dit dorp, maar gebeuren zulke zaken hier vaker?” Helena doet geen moeite om haar bezorgdheid te verbergen en scant terwijl het gebied om te zien of Nathan nog in de buurt is. Hij is momenteel een beetje prioriteit nummer één geworden voor haar.


Afbeelding

Elisabeth probeert haar kalmte en sereniteit terug te vinden tijdens de korte onderbreking. Ze denkt er even aan om Joseph into character met zich mee te trekken, maar voelt er vrij weinig voor. Haar blik gaat de richting uit waar de vermoorde jongeman ligt. Het wordt haar allemaal een beetje te veel. Te veel vragen en veronderstellingen malen door haar hoofd. Donovan stond, gezien wat hij wist, haast te springen om haar aan te geven. Wat als ze hier wel iets mee te maken had? Zou ze dan echt zo geschrokken zijn? Het was een gruwelijk zicht. Elisabeth huivert en grijpt weer met haar rechterhand naar haar arm. Gelijk voelt ze haar maag omdraaien en ze voelt het bloed uit haar gezicht wegtrekken wanneer haar gedachten haar nog verwarder maken. Ze schudt haar hoofd.

“Ik moet even
” zegt ze mompelend tegen Joseph. Ze kijkt hem bewust niet aan. “Ik ben niet ver
” Elisabeth stapt snel weg van Joseph en botst daarmee met een “Hmpf!” tegen een zwierig gekapselde hipster. Wat geschrokken grijpt ze hem vast om zichzelf recht te houden.
“Excuseer! Het spijt me
” brengt ze uit terwijl ze de jongeman aan kijkt en haar blonde krullen terug achter haar oor legt. Dan besluit ze zich vlug met een zucht neer te zetten op het dichtstbijzijnde stoeltje, wil ze vandaag niet voor de tweede keer op een onbewuste manier van kortbij kennis maken met de grond.

_________________
    ..*Eleka nahmen nahmen ah tum ah tum eleka nahmen*..


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Aboard of the SAR 19D 3360 Shaun

Houseitem
BerichtGeplaatst: di dec 20, 2011 14:05 

Afbeelding


Wanneer Callen zich distantieerde van de mensenmassa ging het allemaal erg snel. Zo waren Donovan en de man met de camera (lees: Joseph) verwikkeld in de strijd om de titel: wie is het alphamannetje? Gevolg door een intrigerend schouwspel vanaf de zijlijn tussen Donovan, de man die de camera zojuist had en diens vrouw. Callen stond er te ver vanaf om echt goed door te krijgen wat ze nu bespraken. Maar het zal vast niet gaan om een weddenschap van een Quidditch-wedstrijd die nu vereffent word. Althans, zoveel kon Callen er wel van afstand uit opmaken. Noch was het een 'gezellige' familiereĂŒnie die je dikwijls ziet bij een uitvaart. Nee, er moest iets anders achter steken. Maar wat, daaromtrent taste Callen in het duister. Gezien er op steenworp afstand er zoveel gaande was, ontging het hem volkomen dat er ook alweer mensen waren die, verslagen al dan niet, plaats namen op een stoeltje even verder op.

Net op het moment dat Callen diep verzonken in gedachten zit, wordt hij ruw uit zijn overpeinzingen gehaald. Ditmaal, als zijn ogen hem niet bedrogen, door iemand die warempel aan toe nog door zou kunnen voor jawel: burgemeester. Het had Callen niet moeten mogen verbazen, maar toch. Dat er zich in een idyllisch dorp als Sado toch nog iemand geroepen voelde om te dienen als burgervader. En zeker met deze ongewone gang van zaken vroeg hij zich direct af of de burgemeester in kwestie nu nog wel zo blij was met zijn post. Immers, met kommer en kwel van deze aard zou niemand blij zijn. Enigszins gelaten hoorde hij de woorden aan van de burgemeester. Jaja, dat zeggen ze allemaal. Maar ondertussen weten ze net zo goed als ik dat zij dit nooit onder controle kunnen krijgen. En belofte maakt schuld, zeker hier in Sado. Zoals gebruikelijk dacht Callen er het zijne van.

Na de korte interventie van de burgemeester merkte hij op hoe Helena in de weer was om het plaats delict af te zetten. Was zij nu ook al lid van het MFI? Maar het kan natuurlijk ook dat zij dit van hogere hand door had gekregen. Gezien de ceremonie allang en breed afgelopen was, het rumoer ten einde was, kwam Callen tot de slotsom dat hij niet langer hier nog iets te zoeken had. Incognito probeerde hij zich te onttrekken aan de groep. En zo kwam het, dat Callen rustig weg liep over hetzelfde pad als waar hij even geleden gezamelijk met Helena was komen aanlopen vanaf de Pub. De Pub, ja, een beetje moed indrinken kan ik nu wel gebruiken. Zodoende liep hij op automatische piloot terug naar het dorp. Dat Liz zich nog bevond onder de mensenmassa en dat Polly nergens was te bekennen drong even niet tot Callen door. Maar al spoedig zou hij daar achterkomen, nu hij het plein van Sado al naderde.

Wat een moment om in dit dorp te arriveren dacht Callen mistroostig op het moment dat ie bij het plein linksaf sloeg. Hij probeerde zijn gedachten wat te ordenen door zijn benen te strekken en een borrel te halen bij de pub. Toen Callen eenmaal weer voor de pub stond viel het hem op hoe leeg het pand eruit zag. :idea: D'oh, de uitbaatster had natuurlijk de pub gesloten om eveneens richting de ceremonie te gaan! en toen dat kwartje eenmaal gevallen was maakte Callen rechtsomkeert. Er hing een merkwaardig serene rust in Sado. Alsof er geen vuiltje aan de lucht hing, ongeacht de schokkende gruwelijkheden van gisteren en vandaag. Het weer vandaag deed ook niets vermoeden gezien de zon aardig door de wolken wist heen te breken. Zulke dagen zijn toch wel het prettigst om te hebben met een ceremonie. Het is al treurig genoeg en dan moet het zeker ook nog regenen. Dat geeft menig gast al meteen een grafstemming mee. Maar niks van dit alles. Nu was de desbetreffende ceremonie toch al niet gewoontjes te noemen. Want sinds wanneer heeft een ceremoniemeester een kans van 50% opdat hij/zij tijdens zijn/haar werk dodelijk getroffen wordt? Nu Callen er zo over nadacht vond hij het allerminst vreemd om de collegiale ceremoniemeester het hazenpad te zien kiezen na het aanschouwen v/d plaats delict annex laatste rustplaats to be voor Dorothy.

Of Callen nu met zijn korte afwezigheid op het kerkhof argwaan had gewekt of niet deerde hem niet. Het spel Cluedo werd immers gespeeld, niet Wie is de Mol?. Slachtoffer: Dorothy Colson, geslacht: [/pun intended] vrouw, leeftijd: onbekend, x jaar oud, aspirant-echtgenoot van Syll Whyte. Bleek van mudblood afkomst te zijn. Moordwapen: een dolk. Locatie van plaats delict: het plein van Sado. En dan nu kwam er een tweede scenario bij. Slachtoffer: ene Martin, geslacht: man, leeftijd: onbekend, x jaar oud. Aspirant-burger-van-Sado. Bloedstatus: gezien het voorval... Mudblood? Moordwapen: legio, nader onderzoek door het MFI dient dit vast te stellen. Locatie van plaats delict: zeer toepasselijk, het kerkhof. Hoe macaber de beide gebeurtenissen ook mogen zijn, ja, bij tijd en wijle hield Callen wel van een potje Cluedo. En wat is er nu leuker dan levensecht Cluedo te spelen? :') Net zoals Callen een aantal keren levensecht Stratego heeft mogen spelen en de spion heeft mogen ontmaskeren als simpele bromsnor (lees: sergeant) waarmee zijn maarschalk zich veilig waande, was dit wel dĂš aangelegenheid om Cluedo eens real-life mee te maken ofzo..

Ooc: Ochja, soms dwalen de gedachten nu eenmaal af op het banale af enzo (a)

_________________

Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in my eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak.


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Sado!
BerichtGeplaatst: ma dec 26, 2011 18:04 

Afbeelding

Rustig wacht hij de reactie van de burgemeester af. Of eigenlijk is hij al weer half vergeten wat hij had gezegd. Hij weet in ieder geval dat hij het juiste heeft gezegd. De blik die de jonge vrouw even verderop op hem werpt merkt hij niet op.

Tevreden kijkt hij toe hoe de burgemeester al snel opstaat en zijn advies opvolgt. Hij glimlacht als de burgemeester van Sado uiteindelijk bij het graf komt en daar de menigte toespreekt. De juiste man op de juiste plaats. Hij heeft medelijden met de man, hij weet wat ’n zware taak burgemeester van Sado zijn is. In Sado houdt een burgemeester het nooit lang vol. En dat was maar beter ook, zeker in deze tijden. Ook deze burgemeester moest niet al te lang meer zijn taken vervullen in deze roerige tijden.



Afbeelding

Kyla probeert iedereen zo goed mogelijk te observeren. In tegenstelling tot de rest van de mensen blijft ze kalm en kijkt rustig om zich heen. Dit kon haar interessante informatie opleveren voor hetgeen ze vanochtend had ontdekt.

Het enige wat haar dwarszit is dat ze Philip nergens meer ziet. Hij had net toch vlak achter haar gelopen. Maar goed, dat waren zorgen voor later. Die man kon prima voor zichzelf zorgen. Hoewel.. Ze ziet hoe verschillende mensen in de weer gaan om foto’s te maken en mensen te kalmeren. Maar pas als de burgemeester ten tonele verschijnt keert de rust echt weer een beetje terug. Raar toch dat mensen zo in elkaar zitten. Alleen maar omdat hij de burgemeester is hebben de mensen vertrouwen in hem. Terwijl hij net zoveel weet als de rest op dit moment. Waarschijnlijk dan toch. Ze hoopt vurig met de burgemeester mee dat dit de laatste dode is die zal vallen.



Afbeelding

Niemand lijkt nog op hem te letten. Iedereen is te druk bezig met paniek zaaien. Hij zit rustig op zijn stoel en kan alles mooi overzien. De man die hij zojuist vervloekt had staat achteraan de groep mensen. Ook niemand die op hem let. Hij staart wazig voor zich uit.

Hij staat op van zijn stoel, houdt zijn toverstok in zijn hand, verborgen onder zijn gewaad. Zo rustig mogelijk loopt hij op Philip af en gaat vlak achter hem staan. Hij buigt zijn gezicht naar hem toe en fluistert zacht iets in zijn oor. Omwille van het feit dat hij onder imperio staat zal de man precies doen wat hij zegt.

Zonder nog enige tijd te verspillen loopt hij opnieuw terug naar de stoelen en neemt plaats op dezelfde plek als waar hij net gezeten had. Opnieuw genietend van het schouwspel.

Hij weet al precies wat er gaat gebeuren, maar toch vind hij het mooi om te zien. Philip baant zich langzaam een weg door de menigte. Al snel komt hij op de voorgrond, waar de burgemeester staat, die net de mensen heeft toegesproken. Iedereen kijkt zijn kant op dus kan hij onopvallend tot vlakbij de burgemeester komen. Zijn toverstok heeft hij al in zijn hand. Gericht op de burgemeester.

’U liegt,’ zegt hij kalm. ’Er zullen nog veel meer doden vallen. Dit is een waarschuwing. Een serieuze waarschuwing. Zijn stem klinkt vlak, emotieloos. Precies zoals het een echte schurk betaamde. De man die hem heeft aangestuurd is tevreden. Nu het klapstuk nog.
’En daarbij kunnen we geen modderbloed burgemeester gebruiken,’ vervolgt hij. We hebben een echte leider nodig, een leider die moeiijke beslissingen durft te nemen. Bedankt voor uw inzet.

Even lijkt iets hem te willen tegenhouden maar de imperio is te sterk. De man twijfelt er geen moment aan dat het fout zal gaan. Inmiddels is het volledig stil geworden op het kerkhof.
AVADA KEDAVRA!’ klinkt het dan fel en zonder een spoortje twijfel. Een groene flits. Hij ziet hoe de burgemeester verbijsterd boven op het lijk van Martin Drew valt.

Happy birthday Sado.

_________________
'I've to go back, haven't I?' 'That is up to you.''
Do I have a choice?' 'Oh Yes.' Dumbledore smiled at him. 'We are in King's Cross you say? I think that if you decided not to go back, you would be able to...let's say...board a train.'


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: di dec 27, 2011 20:52 

Afbeelding

“Geheugenverlies of niet. Hiervoor heb je een keuze gehad. En het was de meest verdorven keuze die je had kunnen maken. Misschien heb je hier niets mee te maken. Dat klopt. Maar je hebt er sowieso indirect wat mee te maken en dat is misschien wel even erg. Mevrouw Balcombe”
; sluit Donovan af, terwijl hij een allerlaatste glimlach aan het koppel schenkt. Donovan is erg tevreden met zichzelf. Hij heeft iets teweeg gebracht; ze angst aan gejaagd. Nu maar hopen dat ze beseffen dat er met hem niet te sollen valt én dat ze hem zo weinig mogelijk lastig vallen in de toekomst.

Helena maakt zich voor een keer nuttig, door hem subtiel van het koppel weg te trekken. Perfecte timing. Al zal hij dat nu ook weer niet luidop zeggen. Je mag niet te snel met complimentjes gooien, een mens zou er kapsones van krijgen.
Donovan zorgt ervoor dat het resterende lint om het gebied wordt gespannen zodat alles netjes afgebakend wordt. Hij negeert het koppel waar hij net nog mee heeft gediscussieerd verder en luistert zonder op te kijken naar Helena. Zwijgend maakt hij een strakke beweging met zijn arm zodat het lint stevig aangespannen wordt. “Ik heb nog nooit een moo-“, hij zwijgt even alsof hij betrapt wordt op een leugen, “moord meegemaakt in Sado. Maar ik heb wel gehoord dat hier vroeger hele vreemde dingen gebeurden. Ook een ‘bloedoorlog’, maar of het zo extreem was als deze weet ik niet. De meeste mensen die het meegemaakt hebben zijn al overleden, seniel of in het bejaardetehuis.”

Donovan laat zijn staf zakken en bekijkt tevreden het gebied dat ze hebben afgebakend. Daarna kijkt hij naar Helena en glimlacht een beetje treurig: “Welkom in Sado. Niet is hier wat het lijkt.”

Na die woorden uitgesproken te hebben hoort hij de meest gevreesde spreuk achter zich weerklinken. Bij de bruiloft, waar er een heleboel death eaters waren gestrand, was de kans op een Avada kedavra meer of minder reĂ«el. Donovan draait zich om en gaat half voor Helena staan. Hij laat verontwaardigd en geschokt zijn mond open zakken als zijn voormalige werkgever levenloos op het blijkt te liggen. Donovan kon de burgemeester altijd wel appreciĂ«ren. Ook al haalde hij het soms in zijn hoofd dat Donovan ‘de koffiejongen’ was en hij zijn achternaam wel eens verkeerd uitsprak. Oh en een eindejaarsbonus moest hij ook dringend eens uitvinden. Maar nu ligt hij nogal ongeflatteerd op Martins lijk. En dat had hij nu ook weer niet verdiend. Donovan rukt zijn blik weg van dit onprettige aanzien en kijkt dan met een ‘not the mayor, you btch’-blik naar Philip. Waarom heeft die sukkel, een halfblood, nota bene zoiets gedaan? Hij heeft duidelijk nooit in Ravenclaw gezeten. Donovan richt zijn staf op Philip en roept haastig: ‘EXPELLIARMUS!’

Phillips staf tolt door de lucht en Donovan vangt hem –aangedaan door het hele gebeuren- stuntelig op. Eerder angstig en geshockeerd dan fierce en dreigend blijft hij naar Philip staren. “Philip, waarom..?”


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Wonderland

Houseitem
BerichtGeplaatst: wo dec 28, 2011 16:19 

Afbeelding

Mairi zit nog steeds met haar hoofd in haar armen op de stoeltjes. Mairi heeft niet in de gaten dat Nathan en Callen al weg gaan, ze heeft niet in de gaten dat de burgemeester op staat en ze heeft ook niet in de gaten dat de onbekende man die naast de burgemeester zat even op staat en dan weer gaat zitten. Ze hoort de woorden van de burgemeester wel ergens in de verte, maar ze besteedt er geen aandacht aan. Ze was het drama wel een beetje zat. Ze zou het liefst vijf jaar terug in de tijd gaan en een andere keuze maken. Wat was ze dom en naĂŻef geweest.

Mairi blijft hetzelfde zitten. Pas wanneer ze een luide stem hoort kijkt ze op. Ze ziet nog net hoe een groene flits de burgemeester vol in zijn borst raakt. Als in slow motion lijkt de arme man achteruit te vallen. Ze kan het van hieruit niet zien, maar de burgemeester is ongetwijfeld zeer onflatteus op het lichaam van Martin gevallen. En zo werd het graf van Dorothy het graf van Martin én de burgemeester. Het is weer eens een bizarre dag in het o zo mooie Sado.

Verstomd blijft Mairi zitten, pas wanneer Donovan daadkrachtig expelliarmus roept kijkt ze weg van de plek waar de burgemeester even daarvoor een bemoedigende speech gaf. Ze volgt de lijn terug die de wand naar Donovan toe maakte en haar blik komt uit bij de man die ze diezelfde ochtend in het café had gesproken. Vol afschuw kijkt ze naar hem. Hij had zo... Simpel geleken. Zeker niet iemand die zoiets zou doen... Dan glijdt haar blik naar de vrouw met wie Philip aangekomen was. Langzaam komt Mairi overeind, terwijl ze haar wand uit voorzorgsmaatregel uit haar gewaad tevoorschijn trekt. Wie wist nog wie wat zou doen? Langzaam beweegt ze zich naar de groep, haar wand heeft ze nog in haar hand. Mairi kijkt van Donovan, naar Philip, naar Kyla.


Ooc: Kort, maar het is een reactie. Zo snel mogelijk door. @@ xD

_________________
    Que sera, sera.


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Sado!
BerichtGeplaatst: za dec 31, 2011 19:39 

Afbeelding

Ze heeft de hoop dat dit de laatste dode is in haar gedachten nog niet uitgesproken of de burgemeester valt dood neer op de grond. Geschokt kijkt ze toe hoe het lijk van de arme man met een klap bovenop het lijk van Martin terechtkomt. De verbijsterde en tegelijkertijd angstige blik die nu voor eeuwig op het gezicht van de burgemeester staat is afschuwelijk om te zien. Snel wendt ze haar blik af.

Dan pas kijkt ze de andere kant op om te zien wie de spreuk heeft afgevoerd. Een altijd koelbloedig emotieloze Kyla vergeet dan ineens totaal dat het niet toegestaan is om de buitenwereld te laten zien dat je een mens bent.

’PHILIP!’ krijst ze. Dit kan toch niet. Nee ze moest zich vergissen. Er stond net vast iemand anders vlak langs Philip die de spreuk heeft afgevuurd. Maar als Donovan haar man ontwapend en vraagt ‘waarom’ wordt haar angst bevestigd.
’NEE! Dit Kan niet,’ brengt ze paniekerig uit. Ze stormt op haar man af. Als een malloot begint ze hem door elkaar te schudden maar Philip toont geen enkele reactie. ’Wat heb je gedaan Philip, wat heb je gedaan?’ Tranen rollen over haar wangen. Snel veegt ze ze weer weg in de hoop dat niemand ze gezien heeft.

Ze slaat haar man in zijn gezicht. En nog eens. En nog eens. ’PHILIP REAGEER, WAT IS ER MET JE AAN DE HAND!’ Geen reactie. ’HIJ IS BEHEKST! MIJN MAN IS GEEN MOORDENAAR!’

Ze zakt op de grond neer. De spanningen van deze dag worden haar teveel. Ze plaatst haar handen voor haar ogen. Ze probeert met al haar wilskracht haar emoties te bedwingen en logisch na te denken. Er moet een verklaring zijn.

_________________
'I've to go back, haven't I?' 'That is up to you.''
Do I have a choice?' 'Oh Yes.' Dumbledore smiled at him. 'We are in King's Cross you say? I think that if you decided not to go back, you would be able to...let's say...board a train.'


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma jan 02, 2012 21:12 

Afbeelding

Donovan slaat het hele spektakel gade. Moest het een film zijn, dan zouden de critici het afkeuren omdat het over the top is. Helaas is het de harde realiteit. Donovan kijkt naar Phillips staf die hij nog stevig in zijn hand heeft. Hij voelt zijn hand er stevig om heen knellen en lost zijn greep uit angst dat het hout zal gaan knappen.

Zou Phillip degene zijn die achter de moord van Dorothy én Martin zit? Hij kon het moeilijk geloven, maar meestal zijn het ook wel de personen waar je het 't minst van verwacht. Donovan luistert naar het hartverscheurende gegil van Kyla. Het doet pijn, als degene waar je van houdt niet blijkt te zijn zoals hij zich voordoet.

Donovan hoopte dat er iémand de moeite zou doen om haar te troosten. Zelf kende hij Kyla oppervlakkig, maar niet goed genoeg om zo maar op haar toe te stappen. Bovendien was hij ook niet bepaald het figuur dat schouderklopjes gaat uitdelen. Donovan wijst met zijn staf naar de bewolkte lucht en zegt dan zacht: "Expecto Patronum".

Donovan kijkt toe hoe zijn patronus door de lucht kringelt en terug in rook op gaat om de boodschap over te brengen naar het gemeentehuis. Sado was geen veilige plaats meer en Donovan wist niet hoe lang hij hier nog onbekommerd zou kunnen schuilen.


OOC. Ik heb géén idee of dat patronusgedeelte klopt. Maar in OotP werden patronussen als communicatiemiddel gebruikt. Misschien wordt hetzelfde wel toegepast in het gemeentehuis om hulpdiensten in te roepen :').


 Profiel  

Beginnend Tovenaar

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Sado!
BerichtGeplaatst: ma jan 02, 2012 21:29 

Ook aan deze tweede, afschuwelijke dag kwam een einde. Het was nu meer dan duidelijk dat er onheilspellende dingen gebeurden in Sado. Iedereen voelde dat dit niet het laatste was. Terwijl Voldemort zijn bloedoorlog vecht is het in Sado tot nu toe opvallend rustig gebleven. Te rustig misschien wel, gezien het verleden van dit dorpje. Al leken weinigen dat nog te weten.
Nu lijken de twee dingen juist om te keren. Terwijl Sado steeds meer in de greep raakt van een bloedoorlog, neemt de macht van Voldemort af. Een paar dagen na de start van het verhaal wordt Voldemort definitief verslagen door de Uitverkorene; Harry Potter.

In Sado blijft het na de dood van de burgemeester ook vrij rustig. Het nieuws over het grote gevecht op Zweinstein bereikt hen uiteraard ook, Sado ligt immers vlakbij Zweinstein, maar de effecten ervan zijn nog niet echt duidelijk in het dorp. Ook de rest van het land lijkt nog een beetje in afwachting. Er zijn immers nog honderden dooddoeners. Weliswaar zonder leider, maar toch.

In Sado is inmiddels een nieuwe burgemeester gevonden. De dorpsraad heeft bedacht dat Sado ook wel een feestje kan gebruiken om het einde van de bloedoorlog te vieren en natuurlijk om de burgemeester en zijn gezin een warm welkom te heten. Het zal worden gevierd in de vorm van een gemaskerd bal waarbij het hele dorp is uitgenodigd. Iedereen verheugt zich erop, de voorbereidingen zijn in volle gang
.




Afbeelding

’Binnen,’ zegt hij kort en streng. Zijn ogen richt hij niet op de deur, zijn bezoeker moest zich niet belangrijk voelen. De man die hij had verwacht komt de kamer binnen. Woedend kijkt hij de man aan.

’Het werd tijd!’ Blaft hij hem toe. ’Waar heb je verdomme gezeten?’


’Sorry meester, ik ben gekomen zo snel ik kon,’ antwoordt de man met trillende stem. Hij buigt zijn hoofd naar de grond en kijkt zijn meester niet aan. Hij loopt naar de tafel waar de andere man aan zit en neemt plaats in een stoel tegenover hem.

’Leugenaar.’ Hij pakt zijn toverstok en achteloos vuurt hij een Crucio op de man af. Het moest duidelijk zijn wat er gebeurt als zijn orders niet opgevolgd worden.
Na een tijdje is hij het zat en heft de spreuk weer op. ’Ga zitten en begin met je verslag. Geen gemaar.’


Jammerend staat de man weer op. De pijn trekt langzaam weer weg, hij gaat terug in de stoel zitten. Hij kijkt angstig naar de toverstok van de man die voor hem op tafel ligt. Hij is er niet gerust op dat deze man het niet nog eens zal doen. Daarvoor kent hij deze genadeloze man te goed.

’Ik ben echt zo snel mogelijk gekomen
er zijn nog nieuwe ontwikkelingen met betrekking tot Kyla Shaw,’ begint hij dan snel. ’Ik denk dat we haar nu bijna zover hebben. Er is nog maar één zetje nodig en we hebben haar waar we willen.’ Onzeker kijkt de man naar zijn meester. Hopend hem tevreden te stellen.


Aandachtig luistert hij naar wat de man te vertellen heeft. Als hij zo dom is om met zijn beste nieuws te beginnen zoals gewoonlijk, dan schiet het dus niet op. GeĂŻrriteerd luistert hij naar wat de man nog meer over de ontwikkelingen rondom Kyla te vertellen heeft. Als hij na een tijdje volledig verslag heeft gedaan staat hij op en begint rond te lopen.

’Goed, dat is één ding? Maar hoe zit het met de rest?’ Zegt hij op kwade toon. ’Hoe is het m Syll Whyte? Susannah Hunter? En wat te denken van Donovan Hastings? Schiet dat een beetje op?’ Even laat hij een stilte vallen. De man geeft niet direct antwoord. En dat zegt genoeg. ’En Polly Mc Molly, Aaron Gray en Stacey Singer? En weet je zeker dat Mairi Brewer nog steeds niet door heeft? En Nathan Taylor, hoe zit het daar mee? Zo kan ik nog wel even doorgaan verdomme!

Hij loopt op de man af, grijpt hem bij zijn keel en tilt hem zo uit zijn stoel. Hij kan er niet tegen als iemand alleen maar stilzwijgend luistert, terwijl hij het zo zwaar verpest. Met een duw laat hij de man weer los. ’En hoe is het met je vriendinnetje? Doet zij een beetje haar werk?’ Zegt hij op gemene toon, hopend dat dat wel effect heeft. ’Luister, we hebben niet veel tijd meer. Alle projecten moeten worden versneld nu de Heer van het Duister is gevallen. Dit is nog onze enige kans. Een prachtige kans. Verpest hem alsjeblieft niet!

Hij doet opnieuw een stap naar de steeds angstiger kijkende man. ’Ander is je vriendinnetje er geweest, dat weet je.’ Hij loopt naar de andere kant van de kamer waar een enorm bord hangt met allerlei foto’s, namen en een grote plattegrond van Sado. Je zou bijna denken dat die man Prison Break gekeken had, zo lijkt het.

’Ik heb een aantal collega’s van me benadert en die zullen je helpen. Ze komen dadelijk hierheen om alles te bespreken. We moeten dit vandaag nog regelen. Alles moet verder worden uitgestippeld en vooral uitgevoerd,’ zegt hij terwijl hij het bord bestudeerd.

Dan draait hij zich om en nogmaals vuurt hij een crucio op de man af. ’Overdenk ondertussen je zonden,’ voegt hij er kil aan toe.

_________________
'I've to go back, haven't I?' 'That is up to you.''
Do I have a choice?' 'Oh Yes.' Dumbledore smiled at him. 'We are in King's Cross you say? I think that if you decided not to go back, you would be able to...let's say...board a train.'


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Wonderland

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma jan 02, 2012 22:35 

Afbeelding

Tevreden kijkt Rodrick naar het bureau in zijn nieuwe kantoortje. In de hoek staat nog een grote koffer, maar zijn bureau glimt zowat na vier maal schoon te zijn gemaakt met een magisch doekje, dat hij elke keer opnieuw met zijn toverstok volledig reinigde. Hij kon zelfs een vaag spiegelbeeld zien, zo schoon was het bureau. Op de rechterhoek van het bureau stonden twee fotolijstjes, met in elk een foto van zijn twee favoriete vrouwen op deze wereld. Net iets links van het midden liggen vier veren precies recht en daarnaast ligt een stuk perkament, klaar om beschreven te worden. Rodrick kijkt even naar de grote boekenkast achter zijn bureau en hij glimlacht. Zijn droom


Rodrick had best al eens als burgemeester gewerkt, maar dat was in een muggle dorp geweest. Iedere wizard wist dat als je echt naam wilde maken je toch zeker burgemeester moest worden van een dorp als Sado. Daarnaast wist evengoed elke wizard dat als je wat te verbergen had je in Sado moest gaan wonen, daar zou niemand er naar vragen. Dat er twee weken geleden vier mensen waren vermoord, dat was wat hem betreft een kleinigheidje. De Heer van het Duister was verslagen, dus er zouden waarschijnlijk sowieso geen rare dingen meer gebeuren.

Tevreden glimlacht Rodrick en hij richt zijn wand, die hij vrijwel altijd vast heeft zodat hij geen rare dingen aan zou hoeven raken (hij houdt de stok zelfs vast als hij slaapt), op de deur. De deur glijdt zachtjes open en Rodrick loopt in een rustig tempo zijn kantoortje uit. Nu moest hij op zoek naar burgerzaken, daar had hij met Snoepje afgesproken om hen en hun lieftallige kleine meid aan te melden. Dan kon hij zich gelijk even introduceren, hoewel het eigenlijk de bedoeling was dat hij dat op het gala zou doen. Rodrick was wel benieuwd naar zijn werknemers, het was in ieder geval een opluchting dat hij zijn magische status niet verborgen hoefde te houden. In het muggle dorp was dat altijd zijn grootste zorg geweest. Daar tegenover stond dat hij hier de status van Cecilia verborgen moest houden, wat hij evengoed heel erg belangrijk vond.

Wanneer hij zijn kantoor uit is sluit Rodrick de deur vier maal opnieuw voordat hij de trap afloopt naar hoofdingang, waar hij zijn vrouw zou ontmoeten. Rodrick vond het stiekem wel een voordeel, dat zijn vrouw de gewone ingangen moest nemen. Zo wist hij altijd wel een beetje waar ze aan zou komen als hij met haar afsprak en stond ze nooit zomaar achter hem. Dat vond hij zomaar wel een fijn idee, maar dat zou hij natuurlijk nooit tegen Cecieltje zeggen. Hij zou niet durven. Daar was ze veel te snoepig voor. :’)

Bij de hoofdingang aangekomen wacht Rodrick rustig af, terwijl hij de ruimte een beetje rondkijkt. Een koperkleurig bordje geeft aan waar burgerzaken is en dat stelt hem gerust, dan kon hij Cecilia er zo heen leiden. Hij was verder behoorlijk tevreden over het interieur van het gemeentehuis, hij hoefde er niets aan te veranderen. Het had een oude uitstraling, het toonde wat van de geschiedenis van het dorp. In een vitrine aan de wand lag een tak van de treurwilg, met daarnaast een van de oude amuletten. Ze lagen er als een soort schat om de bezoekers te herinneren aan wat er gebeurd was in het verleden en om hen er aan te herinneren dat vrede belangrijk is. Rodrick lacht nogmaals tevreden. Zijn schoonvader had eindelijk zijn belofte echt waar gemaakt, hij had nu eindelijk echt een goede baan gekregen.


Afbeelding

Op het plein waar twee weken geleden nog de zo gruwelijke bruiloft had plaatsgevonden zit Mairi op een bankje. Het was een mooie zonnige dag, een beetje hetzelfde weer als op de dag van de bruiloft. Mairi staart naar de plek waar Dorothy gestorven was. Ze zat hier de laatste tijd vaker op het bankje, meestal ’s middags na haar werk. Het gaf haar rust en de mogelijkheid om na te denken. Iets waar ze thuis momenteel nauwelijks aan toe kwam, haar aandacht werd opgeslorp door haar grootmoeder. Steeds vaker wilde ze haar grootmoeder gewoon naar het bejaardentehuis brengen, want de zorg was veel zwaarder dan ze van te voren had gedacht. Toch vond ze dat ze dat niet kon maken. Daarom moest ze haar rust dan maar vinden op een bankje op het plein.

Vandaag had ze de middag vrij, aangezien vanavond het gala ter ere van de nieuwe burgemeester en de val van Voldemort zou zijn. Ze was er nog niet zeker van of ze er wel heen moest gaan. Ze zou zich mooi aan moeten kleden, zich optutten. Mairi was bang een flater te slaan en daarom leek het haar eigenlijk beter om maar niet te gaan. Dan kon ze in ieder geval geen misser maken
 Het leek haar ook heel fijn om een avond op de bank thuis door te brengen.

Daarnaast vond ze het ook maar een vreemde bedoening, een gala, na de dood van die vier mensen. Een feestje leek haar gewoon niet erg gepast. Ze vond het eigenlijk ook wel een beetje eng, er zouden veel mensen zijn, de laatste keren dat ze zich in die situatie had bevonden waren er mensen gestorven. Het leek gewoon niet veilig. Aan de andere kant was een feest wel een uitgelezen kans om de nare gebeurtenissen weer een beetje te vergeten en om het te missen
 Wie weet wat ze zou missen! De roddel van de eeuw misschien wel. Niet dat Mairi zo'n roddeltante is, maar goed. Ze is en blijft een vrouw.

Mairi zucht en staart naar haar voeten. Ze kijkt een beetje somber. Met haar hand voelt ze in haar zak, waar de ring in zit. Ze fronst even en zucht dan, terwijl ze een beetje met haar ogen rolt. Nu niet aan denken. Mairi trekt haar hand weer uit haar zak en slaat haar handen ineen. Ze legt haar hoofd in haar nek om naar de lucht te kijken en zucht opnieuw. Wel of niet gaan? Dat is de vraag. :')


Afbeelding

Zachtjes sluipt Amy over haar kamer in het huis van Kyla. Haar ogen heeft ze op het raam gericht. De afgelopen twee weken waren vrij zwaar geweest. De sfeer in het huis was niet goed geweest en Amy had uiteindelijk begrepen wat er gebeurd was in de tijd dat Kyla van huis was geweest. Het had haar niet veel gedaan, maar ze het idee dat dat niet voor Kyla gold. Het had haar één ding opgeleverd, ze had af en toe toch naar buiten kunnen sluipen. In de afgelopen twee weken had ze, gehuld in een zwarte mantel, wat door het dorp gelopen. Ze had het stadshuis gevonden en was er zelfs even binnen geweest. Ze was de afdeling burgerzaken niet opgelopen, maar had er een tijdje af staan luisteren en ze wist precies wat ze weten wilden. Alleen de vraag over de lievelingskleur had haar een beetje vreemd geleken, maar goed.

De afgelopen dagen was het haar echter niet gelukt om buiten te komen en ze was zelfs geen krant tegengekomen. Ze had begrepen dat er vanavond een gala was en Amy hoopte dat het haar zou lukken weg te komen. Ze wist niet of Kyla er heen zou gaan, maar zelf had ze onder het matras van haar bed al een jurk liggen, die ze een paar dagen geleden uit een winkeltje had kunnen stelen. Ze moest en zou naar dat gala gaan. Ze was zelfs bezig geweest om haar haren wat te fatsoeneren en hoewel het nu korter was, was het nog steeds geen net kapsel. Ze zou er want mee moeten vanavond. Hoewel de wilde look haar ook wel amusant leek tussen al die netjes opgedofte mensen. Amy grinnikt.

Uiteindelijk beslist Amy om naar beneden te lopen. Zonder te zien of Kyla in de kamer is ploft Amy op te bank. Ze pakt het boek wat ze in de boekenkast had gevonden, het was een spreukenboek en Amy had wat lopen oefenen in de tijden dat ze het huis niet uitgekund had. De spreuken waren moeilijker dan die ze op Hogwarts had geleerd. Het was minstens zevende jaars stuff. Het had veel moeite gekost, maar enkele van de spreuken had ze onder de knie, hoewel ze niet goed wist waarvoor ze ze zou kunnen gebruiken. Het zou misschien ooit wel eens van pas komen om een bosje bloemen in een stel schoenen om te kunnen toveren. Waarschijnlijk met bloemenprint, in haar geval, want die spreuk lukte nog niet helemaal naar behoren. Het had haar in ieder geval bezig gehouden en weer wat terug gebracht in de magie, want ze had een tijd moeten doen zonder de mogelijkheid tot toveren. Weliswaar stond er niet het type boeken in de kast dat Amy graag gelezen had, maar goed. Ze moest het er maar mee doen


_________________
    Que sera, sera.


 Profiel  

The Girl Who Lived

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Storybrooke

Houseitem
BerichtGeplaatst: ma jan 02, 2012 23:38 

Afbeelding

Liz is, nadat ze haar blik van Martin heeft kunnen scheuren, achteruit gestapt door de menigte. Eerst wist Liz niet goed waarnaar ze op weg was, maar al snel beseft Liz dat er maar één plek is waar ze nu naartoe moet. Ze baant zich een weg door de menigte en knielt neer bij de kist van haar vriendin.

Aangezien Martin al in het graf ligt, bestaat bij Liz niet de illusie dat er een vreemde in de kist van Dorothy ligt. Ze legt haar hand op de kist en voelt een traan over haar wang glijden. Waar Dorothy dit alles aan verdiend heeft, is haar compleet onduidelijk. Ze zit een poosje stilletjes naast de kist.

Dan ontstaat er commotie rondom het graf. Voorzichtig kijkt ze om. Nog net ziet ze dat de groene flits de staf van Philip verlaat en dat de burgemeester dramatisch achterover in het graf verdwijnt. Liz is zo vertwijfeld en in de war dat ze niet eens echt schrikt. Kyla verschijnt en schopt een scĂšne zoals Liz niet van haar gewend is. Vertwijfeld komt ze overeind en loopt ze naar de vrouw toe. Eerst blijft ze op een afstandje staan, maar dan neemt Liz een beslissing. Ze loopt op de vrouw af, knielt naast haar neer en slaat een arm om haar schouder.
'Het komt wel goed,' zegt ze zacht, hoewel ze niet zo goed weet of dat wel zo is.

[..]


Afbeelding

Susannah wandelt rustig van haar huis door het dorp. Ze heeft een huisje toegewezen gekregen, niet ver van de villa van de Whytes. Op dit moment passeert ze die dan ook. Hoewel het niet erg netjes van haar is, heeft ze na haar verhuizing nog geen tijd gemaakt om even langs het gemeentehuis te gaan.

Als ze langs het dorpsplein wandelt, valt haar blik op een vrouw die daar zit. Ze besteedt er verder weinig aandacht aan. In de korte tijd dat ze er is heeft ze opgevangen dat hier iets vreselijks is gebeurd, maar erg kan het Suze niet raken. Er is zoveel vreselijks gebeurd in de oorlog, maar die is nu voorbij. Bovendien was het iets met een liegende modderbloed.

Ze schrikt op uit haar gedachten als ze bijna het gemeentehuis passeert. Ze stapt langzaam de hoofdingang door naar binnen. In de hal staat een man. Suze groet de man even kort en stapt dan langs hem heen burgerzaken binnen.

_________________
    If I could give you just one gift, do you know what it would be? Confidence. That, or a scented candle.


 Profiel  

Queen of Babylon

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Shiz
BerichtGeplaatst: di jan 03, 2012 10:06 

OOC:: Beschouw dit als twee posts aub. Een reactie na de burgemeesters dood en een timeskippost :') Ik doe het echt niet express ^^"

Afbeelding

Helena luistert met ongeveinsde interesse naar Donovans duistere weetjes over de geschiedenis van Sado. Wanneer hij vermeldt dat er misschien nog enkele mensen van toen leven, flitst het beeld van AĂŻsha voor haar geestesoog. Wellicht omdat het de eerste en enige bejaarde in Sado is die een niet te vergeten indruk op haar nagelaten heeft. Helena wil net een potentieel logische kettingreactie aan speculaties aanvatten, wanneer ze achter Donovan de vloek des doods hoort weerklinken en een helgroen licht pijlsnel van rechts naar links ziet flitsen. Zo snel als Donovan zich omdraait, verschanst ze zich achter hem en grijpt ze de achterkant van zijn pak vast, alsof hij als haar levend schild moet fungeren. Dapper, right.

Er lijkt echter niets te gebeuren in haar zeer directe omgeving. Helena lost daarop haar greep en zet aarzelend een halve stap opzij om te kijken wat er gebeurd is. De man die haar zonet nog al speechend hoop had gegeven, lag nu voer voor de wormen te wezen. Ze houdt haar staf zo stevig in haar vuist geklemd dat haar knokkels wit zijn, in het bijgeloof dat ze dan iets beter beschermd is tegen kwaad. Ook al is ze een loser binnen het gebied van magische defensie. Pas als Donovan iemand ontwapent, rukt ze haar blik af van haar used-to-be-baas.

Helena had een Death Eater verwacht. Of iets in die trant. Misschien had ze zelfs haar gestoorde vader verwacht die haar had weten te vinden. Maar, neen. Phil zag eruit als een gewone burger, iemand als haarzelf en iedereen hier aanwezig, iets dat Kyla door haar reactie bevestigt. Wanneer die begint te krijsen en zich als een gek op de man stort, blijft Helena aan de grond genageld het drama aanschouwen. Ze is opgelucht wanneer Donovan enige actie onderneemt en houdt zich verder op de achtergrond. Zelf zou ze niet geweten hebben wat doen of wie hoe te verwittigen, en een nietsnut-gevoel zou haar volledig in beslag nemen, als ze niet al volledig verbijsterd en bang zou zijn. Het enige waar Helena nog aan denkt is zo snel mogelijk thuis raken, vooraleer ze deel uitmaakt van dat massagraf. Kon en durfde ze nu toch maar Verschijnselen


Hoewel er de daaropvolgende twee weken niets lugubers gebeurt, zorgt Helena ervoor dat ze enkel alleen is binnen de veilige muren van haar huis. Pas wanneer het nieuws bekend raakt over de val van Voldemort, is Helena wat meer ontspannen. En er komt een bal om dat en de aanstelling van McCloud als burgemeester te vieren. Natuurlijk had Helena met haar voorliefde voor mode en beauty al enkele jurken gespot én gepast in de periode dat ze pas was ingetrokken in Sado, nog voor ze zich had ingeschreven. Het was alleen een kwestie van de meest stijlvolle jurk uit te kiezen.

Al een geluk dat burgemeester McCloud had gezegd dat alle vrouwelijke werknemers eerder mochten stoppen die dag, in functie van het bal: natuurlijk moesten de dames er representatief uitzien, en die steken daar nu eenmaal veel tijd in. Wel, Helena toch, dus ze vindt het een heus topidee en kijkt dan ook regelmatig ongeduldig op van haar spreukensamenvattingen. Nog vijf minuten
 Helena werpt een blik op Donovan, die naast haar zit, aan zijn bureau en prijst zichzelf gelukkig met het weinige werk dat ze hier heeft. De dagen dat Donovan zich meer mocht voelen, waren al vlug voorbij. Sterker nog. Wanneer Susannah binnen komt op hun afdeling, neemt ze haar staf en tikt met een pas ingestudeerde spreuk haar studie-aantekeningen weg.

“Yay, we hebben werk,” zegt ze met een blik op Donovan, waarna ze opstaat. “Helaas heb ik over minder dan drie minuten gedaan en dan is dit vast nog niet afgerond. Dus handel jij dat even af, wil je?” Helena staat op en schuift haar stoel onder haar bureau, voldaan door het feit dat Donovan hier niet over mag mopperen omdat het orders van bovenaf zijn. Ze schenkt hem haar glimlach. “Tot vanavond.”

Ze zwiert haar schoudertas om zich heen en vertrekt, tamelijk in haar nopjes. Met een vriendelijke knik loopt ze langs Susannah door en loopt naar de hoofdingang. Ondertussen was het tijd en Helena is zo gepreoccupeerd met haar jurk dat ze net op tijd beseft dat ze langs de burgemeester heen loopt.
“Oh, dag meneer. Tot op het bal vanavond!” groet ze hem, waarna ze langs hem doorloopt en zich een weg baant naar de winkel. Op het dorpsplein, dat niet zo veraf gelegen was, houdt Helena even halt bij Mairi, die peinzend op een bank zit en haar bijna omver zucht.

“En ben je klaar voor vanavond?” vraagt ze zonder begroeting, in de hoop een wat luchtig gesprek te kunnen starten. Helena glimlacht en steekt zelf al van wal. “Ik moet mijn jurk nog gaan halen. Of het is te zeggen, kiezen. Ik kan maar niet kiezen of ik voor de zwarte of de rode moet gaan, weet je?” Helena spreekt alsof Mairi elke jurk tot vervelens toe al tien keer om Helena’s lijf heeft moeten aanschouwen en de knoop nu in haar plaats moet doorhakken.
“De rode is véél stijlvoller, naar mijn mening, elegant en lang, met niet teveel frul aan
Misschien een tikje gewaagd met die V-hals
 En Ă©cht wel dieprood! Die schreeuwt gewoon passie!” De verliefdheid druipt van haar stem.
“Misschien moet ik daarom juist voor de zwarte gaan. Al vind ik die vrij seutig omdat die zo hoog bij mijn hals sluit. En die lengte staat me niet aan. Niet lang, niet kort, het is er zo ergens tussenin en vrij onflatterend...” Helena staart Mairi aan en komt dan pas tot het besef dat deze totaal clueless is. Ze kucht even verontschuldigend.
“Anyway
 Wat ga jij aandoen?”

_________________
    ..*Eleka nahmen nahmen ah tum ah tum eleka nahmen*..


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Abbey Road

Houseitem
BerichtGeplaatst: di jan 03, 2012 14:56 

Afbeelding

Damien kijkt slaperig naar de koffiefilter dat elke seconde loom een druppel koffie in zijn tas laat vallen. Hij is nog maar pas wakker en gehuld in een kanariegele kamerjas dat hij ooit eens uit een hotel heeft meegenomen. Wanneer Damien op hotel gaat, neemt hij vrijwel altijd een kamerjas, alle mogelijke zeepjes, doorschijnende douchemutsen en pantoffels mee. Hij gaat altijd veel te laat slapen (want dan heeft hij veel inspiratie) waarna hij pas tegen de middag terug uit zijn bed rolt. Zwijgend overdenkt hij alle gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden. Hij had gedacht dat hij zijn missie op een rustige manier kon uitvoeren, maar andere personen hebben het duidelijk ook op Sado gemunt. Wanneer zijn tas koffie gevuld is neemt hij deze van het aanrecht en ploft neer in de draaistoel aan zijn krakkemikkige bureau. Damien zet zich dan met zijn voeten af van zijn bureau en neemt tijdens het draaien zijn ‘loft’ in zich op. Wat een samenraapsel is van rare meubels en vage kunstprojecten. Hij houdt met zijn hand zijn bureau vast als het houten doosje op zijn bureau hem in het oog springt.

Damien trekt het doosje naar zich toe en kijkt naar de verzameling foto’s die erin zit. Hij laat zijn wijsvinger erover glijden, onder de indruk van zijn collectie. Vervolgens neemt hij enkele foto’s eruit. Allemaal van mensen die een ‘besmeurde’ status hebben. Zwijgend bestudeert hij de foto van Kyla die vermoeid langs het frame wandelt, niet doorhebbend dat ze gefotografeerd wordt. Vervolgens laat hij haar foto terug in het doosje zakken en gaat dan naar het grote stapeltje dat volgt. Om de beurt bestudeert hij de foto’s die hij van Nathan heeft gemaakt. Zowel degene waar hij bewust van was, als degene die hij onbewust (ik wou getrokken zeggen, maar deze technische fototerm wordt alleen door Belgen gebruikt, blijkbaar, en het klinkt een beetje verkeerd in deze context) van hem heeft gemaakt. Een glimlach kruipt om Damiens gezicht als Nathan, awkward as ever, naar de lens wuift. Nog even.


Afbeelding

Donovan laat al voor de honderdste keer het lepeltje door zijn kop koffie kringelen. Tot grote mogelijke irritatie van omringenden. Hij laat zijn ogen over de verschillende wetten glijden die gebruikt worden wanneer een minderjarige buiten school tovert. Voor de een iets heel saai, voor Donovan een vage fantasie dat hij –in een geweldig advocatengewaad- in een rechtbank staat te pleiten. Donovan hoort Helena iets zeggen en ze komt een beetje te ‘ik ga allerlei leuke dingen doen en jij niet’-achtig over naar zijn zin. Donovan slikt een mogelijke opmerking maar in. Bovendien was er een dame binnengekomen en op een bitchende man zit geen enkel vrouw te wachten, aangezien ze in die discipline meestal zelf het beste zijn.
Donovan maakt een hmmhmm-geluid als Helena vertrekt en klapt met een professionele slag zijn studieboek dicht. Duizend driehondervierentachtig pagina’s, jawel. Donovan neemt een nieuw inschrijvingsdocument van het stapeltje en zet zijn meest charmante glimlach op naar de vrouw. Ze kwam hem niet meteen bekend voor, maar ze zag er niet uit als een type dat naïef genoeg is om vragen als ‘wat is je favoriete kleur?’ te beantwoorden. Hij schraapt zijn stem en vraagt:

“Dag mevrouw en welkom in Sado. Zou ik uw naam, geboorteplaats, geboortedatum, naam van uw ouders, beroep en vorige woonplaats mogen weten?”

Donovan keek inschattend naar de vrouw. Hij schat dat ze ongeveer zijn leeftijd heeft en na haar gezicht goed gezien te hebben gaat toch een belletje rinkelen. Vast een Slytherin, want hij trok in zijn Hogwarts-periode nogal vaak met die afdeling op. Haar gewaad was niet uitgesproken opvallend, dus haar beroep kon alle mogelijke kanten opgaan.


Afbeelding

Verrukt bewondert Cecilia McCloud haar nieuwe woonkamer. Alles was zoals ze gehoopt had: een hoog plafond, een hoop melige familiefoto’s aan de muur en sierkussentjes met een pastelkleurig ruitje. Gezelligheid ten top bij de McCloudjes.

Cecilia draait om haar as en neemt haar nieuwe woonst tevreden in zich op. Ze moet toegeven dat het nog beter had gekund en normaal gezien had ze alle spullen met één toverspreuk op de juiste plaats gezet. Alleen
 Ze heeft geen magische krachten en heeft alleen een toverstok voor de schijn. Wel een mooie natuurlijk. Als je dan toch zelf mag kiezen hoe hij eruit ziet, mag het wel iets bijzonders zijn. Cecilia werpt een blik op de grote klok. Het wordt dringend tijd dat ze naar haar Snoepje vertrekt. Natuurlijk heeft ze de hele dag aan hem moeten denken en ze hoopt dat hij snel kan wennen aan zijn nieuwe werkplaats. Ze weet dat hij moeite heeft met verandering.
Cecilia loopt naar de gang en bekijkt zichzelf in de spiegel. Ze schikt haar elegante opgestoken kapsel en trekt haar donkerblauwe mantel aan dat ze met een zilveren broche onder haar kin vasthecht.

“Eleanora, lieverd? Kom je? We gaan naar papa’s werk!”, roept ze zangerig onderaan de trap. Haar dochter zal het vast leuk vinden om haar vaders imposante werkplaats te bezoeken, dacht Cecilia. Althans dat hoopte ze, want haar dochter zit nu op zo’n moeilijke leeftijd en lijkt met niets echt blij te zijn. Cecilia trekt haar handschoenen aan en beseft plots dat ze haar verrassing voor Snoepje is vergeten.

Ze haast zich naar de keuken en neemt een mandje waar verse muffins inzitten. Cecilia maakt er een gewoonte van om haar man elke week te verrassen met lekkernijtjes en het personeel zal vast ook wel blij zijn als ze een geglazuurde muffin gepresenteerd krijgen. Bovendien zorgden Cecilia’s muffins er toch maar mooi voor dat haar Rodrickje extra stemmen kreeg tijdens de verkiezingsronde.


 Profiel  

Schoolhoofd

Avatar gebruiker

Offline

Woonplaats: Aboard of the SAR 19D 3360 Shaun

Houseitem
BerichtGeplaatst: wo jan 04, 2012 15:40 

Afbeelding


Zo had Callen de plek des onheils verlaten en zo was hij wederom terug aanbeland op het kerkhof. Ditmaal om deel uit te gaan maken van een slap melodramatische thriller welke je wel vaker aantreft bij menig B-film. Als ware het een tenniswedstrijd volgde Callen zijn ogen de groene flits van links naar rechts. Logic dictates dat de afzender zo'n groene flits zonder enige vorm van ruis om een eenvoudige reden afvuurt op de vermoedelijke ontvanger die Callen niet kon ontwaren uit de mensen die erom heen stonden. En die reden was een license to kill uiteraard. Het verbaasde Callen dan ook niet opdat de vermoedelijke afzender zich niet kon af weren. Getuige het geluid wat ermee gepaard ging, viel de ex-burgemeester (zo bleek later) pardoes in het graf wat gegraven was voor Dorothy. You couldn't have come at a better time..., yeah right. Leuk nummer van Rapalje, maar Callen was ditmaal het volstrekt oneens met de strekking van dat lied.

Alle gebeurtenissen die nadien volgden schoten aan Callen voorbij als een ritje in de achtbaan. Want dat was het toch wel geworden voor hem vanmiddag. Een ware rollercoaster. En niet in positieve zin, Callen had voor de komende maand zeker meer dan 10x zijn dagelijkse aanbevolen hoeveelheid drama en leed aan zich voorbij zien gaan. De dag waarop Callen naar Sado kwam, maakte zo je wil, direct een verpletterende indruk op hem. En die dag zou hij niet snel vergeten...

[...]

Zoals altijd echter, hoe gruwelijk ook, pakt eenieder nadien de draad weer op. Zo ook Callen. De dag na de uit de hand gelopen ceremonie op het kerkhof, regelde Callen zijn inschrijving bij de burgerlijke stand van Sado. De vragen in kwestie vereist voor inschrijving waren curieus te noemen. Wat doen de personalia van jouw ouders ertoe voor een inschrijving van jou in de registers van de burgerlijke stand immers? Enfin, om niet meteen in aanvaring te komen met de vierde macht van Sado beantwoordde Callen naar waarheid alle vragen gedwee. En onder het mom als je toch bezig bent... liet hij optekenen dat zijn lievelingskleur donkerblauw was :') Bij de vermelding van beroep liet Callen ontvallen dat hij voornemens was een apotheek op te starten in Sado. Zodoende kreeg hij na de inschrijving een woning toegewezen wat met een beetje werk in een woongedeelte en winkelgedeelte kon worden opgesplitst.

De dag van het bal ter inhuldiging van de nieuwe burgemeester van Sado brak aan. Callen werd wakker en ging opgewekt uit bed. Nadat hij zijn ochtendritueel had voltooid (welke bestaat uit rustig aan doen, douchen, de krant lezen bij het ontbijt en ten slotte tanden poetsen red.) sloot hij het woongedeelte achter zich af. Hij stapte door de deur die toegang verschafte naar zijn apotheekgedeelte van het pand. De deur was dan ook voorzien van een bordje: privé, verboden toegang, welke opdruk duidelijk te lezen viel door een ieder die als klant langs kwam. Gezien de voorgaande gebeurtenissen echter verzegelde Callen de deur, om zeker er van te zijn dat niemand behalve hijzelf toegang had tot het woondeel. Hoewel vandaag in het teken stond van het bal, wilde dat niet zeggen dat Callen als middenstander besloot de winkel de gehele dag te sluiten. Nee, aangepaste openingstijden was het devies. Dat hield in dat de apotheek eerder dan gebruikelijk sloot, tot 14:00 uur die dag was iedereen van harte welkom.

Callen rekte zich uit en kon het niet laten eens uitgebreid te geeuwen. Ten slotte liep hij tevreden naar de buitendeur om die van het slot te halen. Hij draaide het bordje open/gesloten om, zodat aan de buitenwereld bekend was gemaakt dat de apotheek klaar stond om haar klanten te ontvangen. Ten slotte liep Callen terug naar de toonbank en pakte de administratie erbij. Vaste prik op de ochtend, voordat er klanten voor je neus staan nog even rustig alles op een rijtje zetten. Het kasboek diende nog bijgewerkt te worden met de dag van gisteren. Callen noteerde hoeveel artikelen er verkocht waren en liep nadien de voorraad bij langs. Achter de toonbank was de gehele wand namelijk ingericht alsof je aanbeland bent bij een plaatselijke Jamin-winkel. Met als enig verschil: de diverse vakjes hadden niet de inhoud van zoetwaar, maar van magische, medische middeltjes. Waaronder diverse kruidendrankjes, zalfjes, potten met uiteenlopende materialen benodigd om op recept voorgeschreven middeltjes te bereiden. Te denken valt aan diverse kruiden zoals munt, tijm, rozemarijn, fisteldistel en brandnetel. Maar ook slijmerige substanties welke menig klant vol afgrijzen werd gade geslagen bij binnenkomst. Dat deed Callen altijd glimlachen, de onwetendheid van klanten over zijn metier.

Toen hij klaar was met de boekhouding, sloeg Callen de boeken dicht en schoof de administratie aan de kant. Alsof je het over de duvel hebt en warempel nog aan toe, uitgerekend op dat moment rinkelde de bel. Ten teken dat iemand de winkel was binnengestapt. Callen keek op naar de klant en aanschouwde een vrouw, gezien haar voorkomen welgesteld, rond de 35-40 jaar oud. De dame in kwestie baande zich een weg door de winkel en hield stil bij de toonbank. "Goedendag mevrouw. Waar kan ik u mee van dienst zijn?" begon Callen steevast als eerste zin. De vrouw keek met haar groene ogen Callen recht aan en sprak bedachtzaam uit: "Heeft u voor mij een middeltje waarmee mijn dochter snel af is van blaren?". Callen peinigde zijn hersenen terwijl hij als een dolle zijn complete inventaris in zijn hoofd bij langs liep. Blaren hmm? Eens even denken... idee! :idea:. "Uiteraard mevrouw. Een moment geduld alstublieft" en weg was Callen. Hij liep vanachter de toonbank naar de andere wand toe. Daar stonden allerlei standaard medicaties op voorraad in vakjes opgestapeld. Callen zijn ogen speurde de wand af en na even hielden zij halt bij het juiste vakje. Het bleek alleen wel een vakje helemaal bovenaan de wand te zijn dus met een eenvoudige wingardium leviosa spreuk landde de tube in de handpalm van Callen.

Hij hernam zijn plaats achter de toonbank en liet de tube zien. "Dit mevrouw, is het middel wat het meest effectief werkt tegen blaren. Een kwestie van dun opsmeren, laten intrekken en afwachten. Afhankelijk van de grootte van de blaar dient u het eventueel nogmaals aan te brengen. U zult spoedig merken dat de blaar als sneeuw voor de zon verdwijnt." En met die toelichting leek de vrouw genoegen te nemen. ''Dat is dan 1 galjoen, 7 sikkels en 4 knoeten alstublieft" en met het kenmerkende *KASSA!* gerinkel gleed de lade van de authentieke, origineel, antieke kassa open. Mevrouw overhandigde gepast het bedrag en Callen sorteerde de galjoen, sikkels en knoeten over de desbetreffende bakjes. Waarna hij met ferme hand de lade weer dicht schoof. "Nog een prettige dag mevrouw!" besloot Callen, waarna de dame in kwestie de deur achter zich dicht deed. Minuten werden uren en zo liep de werkdag teneinde. Callen bedacht zich dat hij nog op zoek moest gaan naar een geschikt kostuum voor het bal. Dus nadat hij de apotheek voor gesloten had verklaard, verschijnselde hij naar de Diagon Alley. Callen bezocht Madame Mallekin, die hem vriendelijk hielp aan een rokkostuum. Zeker gezien de gelegenheid vond Callen het gepast om op zijn paasbest uit te zien.

_________________

Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in my eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak.


 Profiel  
Geef de volgende berichten weer:  Sorteer op  
Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 548 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1 ... 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37  Volgende


Keer terug naar RPG Archief
Ga naar:  


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron

Powered by phpBB :: FI Theme