Reflex
Schoolhoofd
Woonplaats: Wonderland
|
|
 Geplaatst: ma jan 02, 2012 22:35
Tevreden kijkt Rodrick naar het bureau in zijn nieuwe kantoortje. In de hoek staat nog een grote koffer, maar zijn bureau glimt zowat na vier maal schoon te zijn gemaakt met een magisch doekje, dat hij elke keer opnieuw met zijn toverstok volledig reinigde. Hij kon zelfs een vaag spiegelbeeld zien, zo schoon was het bureau. Op de rechterhoek van het bureau stonden twee fotolijstjes, met in elk een foto van zijn twee favoriete vrouwen op deze wereld. Net iets links van het midden liggen vier veren precies recht en daarnaast ligt een stuk perkament, klaar om beschreven te worden. Rodrick kijkt even naar de grote boekenkast achter zijn bureau en hij glimlacht. Zijn droom…
Rodrick had best al eens als burgemeester gewerkt, maar dat was in een muggle dorp geweest. Iedere wizard wist dat als je echt naam wilde maken je toch zeker burgemeester moest worden van een dorp als Sado. Daarnaast wist evengoed elke wizard dat als je wat te verbergen had je in Sado moest gaan wonen, daar zou niemand er naar vragen. Dat er twee weken geleden vier mensen waren vermoord, dat was wat hem betreft een kleinigheidje. De Heer van het Duister was verslagen, dus er zouden waarschijnlijk sowieso geen rare dingen meer gebeuren.
Tevreden glimlacht Rodrick en hij richt zijn wand, die hij vrijwel altijd vast heeft zodat hij geen rare dingen aan zou hoeven raken (hij houdt de stok zelfs vast als hij slaapt), op de deur. De deur glijdt zachtjes open en Rodrick loopt in een rustig tempo zijn kantoortje uit. Nu moest hij op zoek naar burgerzaken, daar had hij met Snoepje afgesproken om hen en hun lieftallige kleine meid aan te melden. Dan kon hij zich gelijk even introduceren, hoewel het eigenlijk de bedoeling was dat hij dat op het gala zou doen. Rodrick was wel benieuwd naar zijn werknemers, het was in ieder geval een opluchting dat hij zijn magische status niet verborgen hoefde te houden. In het muggle dorp was dat altijd zijn grootste zorg geweest. Daar tegenover stond dat hij hier de status van Cecilia verborgen moest houden, wat hij evengoed heel erg belangrijk vond.
Wanneer hij zijn kantoor uit is sluit Rodrick de deur vier maal opnieuw voordat hij de trap afloopt naar hoofdingang, waar hij zijn vrouw zou ontmoeten. Rodrick vond het stiekem wel een voordeel, dat zijn vrouw de gewone ingangen moest nemen. Zo wist hij altijd wel een beetje waar ze aan zou komen als hij met haar afsprak en stond ze nooit zomaar achter hem. Dat vond hij zomaar wel een fijn idee, maar dat zou hij natuurlijk nooit tegen Cecieltje zeggen. Hij zou niet durven. Daar was ze veel te snoepig voor. :’)
Bij de hoofdingang aangekomen wacht Rodrick rustig af, terwijl hij de ruimte een beetje rondkijkt. Een koperkleurig bordje geeft aan waar burgerzaken is en dat stelt hem gerust, dan kon hij Cecilia er zo heen leiden. Hij was verder behoorlijk tevreden over het interieur van het gemeentehuis, hij hoefde er niets aan te veranderen. Het had een oude uitstraling, het toonde wat van de geschiedenis van het dorp. In een vitrine aan de wand lag een tak van de treurwilg, met daarnaast een van de oude amuletten. Ze lagen er als een soort schat om de bezoekers te herinneren aan wat er gebeurd was in het verleden en om hen er aan te herinneren dat vrede belangrijk is. Rodrick lacht nogmaals tevreden. Zijn schoonvader had eindelijk zijn belofte echt waar gemaakt, hij had nu eindelijk echt een goede baan gekregen.
Op het plein waar twee weken geleden nog de zo gruwelijke bruiloft had plaatsgevonden zit Mairi op een bankje. Het was een mooie zonnige dag, een beetje hetzelfde weer als op de dag van de bruiloft. Mairi staart naar de plek waar Dorothy gestorven was. Ze zat hier de laatste tijd vaker op het bankje, meestal ’s middags na haar werk. Het gaf haar rust en de mogelijkheid om na te denken. Iets waar ze thuis momenteel nauwelijks aan toe kwam, haar aandacht werd opgeslorp door haar grootmoeder. Steeds vaker wilde ze haar grootmoeder gewoon naar het bejaardentehuis brengen, want de zorg was veel zwaarder dan ze van te voren had gedacht. Toch vond ze dat ze dat niet kon maken. Daarom moest ze haar rust dan maar vinden op een bankje op het plein.
Vandaag had ze de middag vrij, aangezien vanavond het gala ter ere van de nieuwe burgemeester en de val van Voldemort zou zijn. Ze was er nog niet zeker van of ze er wel heen moest gaan. Ze zou zich mooi aan moeten kleden, zich optutten. Mairi was bang een flater te slaan en daarom leek het haar eigenlijk beter om maar niet te gaan. Dan kon ze in ieder geval geen misser maken… Het leek haar ook heel fijn om een avond op de bank thuis door te brengen.
Daarnaast vond ze het ook maar een vreemde bedoening, een gala, na de dood van die vier mensen. Een feestje leek haar gewoon niet erg gepast. Ze vond het eigenlijk ook wel een beetje eng, er zouden veel mensen zijn, de laatste keren dat ze zich in die situatie had bevonden waren er mensen gestorven. Het leek gewoon niet veilig. Aan de andere kant was een feest wel een uitgelezen kans om de nare gebeurtenissen weer een beetje te vergeten en om het te missen… Wie weet wat ze zou missen! De roddel van de eeuw misschien wel. Niet dat Mairi zo'n roddeltante is, maar goed. Ze is en blijft een vrouw.
Mairi zucht en staart naar haar voeten. Ze kijkt een beetje somber. Met haar hand voelt ze in haar zak, waar de ring in zit. Ze fronst even en zucht dan, terwijl ze een beetje met haar ogen rolt. Nu niet aan denken. Mairi trekt haar hand weer uit haar zak en slaat haar handen ineen. Ze legt haar hoofd in haar nek om naar de lucht te kijken en zucht opnieuw. Wel of niet gaan? Dat is de vraag. :')
Zachtjes sluipt Amy over haar kamer in het huis van Kyla. Haar ogen heeft ze op het raam gericht. De afgelopen twee weken waren vrij zwaar geweest. De sfeer in het huis was niet goed geweest en Amy had uiteindelijk begrepen wat er gebeurd was in de tijd dat Kyla van huis was geweest. Het had haar niet veel gedaan, maar ze het idee dat dat niet voor Kyla gold. Het had haar één ding opgeleverd, ze had af en toe toch naar buiten kunnen sluipen. In de afgelopen twee weken had ze, gehuld in een zwarte mantel, wat door het dorp gelopen. Ze had het stadshuis gevonden en was er zelfs even binnen geweest. Ze was de afdeling burgerzaken niet opgelopen, maar had er een tijdje af staan luisteren en ze wist precies wat ze weten wilden. Alleen de vraag over de lievelingskleur had haar een beetje vreemd geleken, maar goed.
De afgelopen dagen was het haar echter niet gelukt om buiten te komen en ze was zelfs geen krant tegengekomen. Ze had begrepen dat er vanavond een gala was en Amy hoopte dat het haar zou lukken weg te komen. Ze wist niet of Kyla er heen zou gaan, maar zelf had ze onder het matras van haar bed al een jurk liggen, die ze een paar dagen geleden uit een winkeltje had kunnen stelen. Ze moest en zou naar dat gala gaan. Ze was zelfs bezig geweest om haar haren wat te fatsoeneren en hoewel het nu korter was, was het nog steeds geen net kapsel. Ze zou er want mee moeten vanavond. Hoewel de wilde look haar ook wel amusant leek tussen al die netjes opgedofte mensen. Amy grinnikt.
Uiteindelijk beslist Amy om naar beneden te lopen. Zonder te zien of Kyla in de kamer is ploft Amy op te bank. Ze pakt het boek wat ze in de boekenkast had gevonden, het was een spreukenboek en Amy had wat lopen oefenen in de tijden dat ze het huis niet uitgekund had. De spreuken waren moeilijker dan die ze op Hogwarts had geleerd. Het was minstens zevende jaars stuff. Het had veel moeite gekost, maar enkele van de spreuken had ze onder de knie, hoewel ze niet goed wist waarvoor ze ze zou kunnen gebruiken. Het zou misschien ooit wel eens van pas komen om een bosje bloemen in een stel schoenen om te kunnen toveren. Waarschijnlijk met bloemenprint, in haar geval, want die spreuk lukte nog niet helemaal naar behoren. Het had haar in ieder geval bezig gehouden en weer wat terug gebracht in de magie, want ze had een tijd moeten doen zonder de mogelijkheid tot toveren. Weliswaar stond er niet het type boeken in de kast dat Amy graag gelezen had, maar goed. Ze moest het er maar mee doen…
_________________
|
|
D'oh, de uitbaatster had natuurlijk de pub gesloten om eveneens richting de ceremonie te gaan! en toen dat kwartje eenmaal gevallen was maakte Callen rechtsomkeert. Er hing een merkwaardig serene rust in Sado. Alsof er geen vuiltje aan de lucht hing, ongeacht de schokkende gruwelijkheden van gisteren en vandaag. Het weer vandaag deed ook niets vermoeden gezien de zon aardig door de wolken wist heen te breken. Zulke dagen zijn toch wel het prettigst om te hebben met een ceremonie. Het is al treurig genoeg en dan moet het zeker ook nog regenen. Dat geeft menig gast al meteen een grafstemming mee. Maar niks van dit alles. Nu was de desbetreffende ceremonie toch al niet gewoontjes te noemen. Want sinds wanneer heeft een ceremoniemeester een kans van 50% opdat hij/zij tijdens zijn/haar werk dodelijk getroffen wordt? Nu Callen er zo over nadacht vond hij het allerminst vreemd om de collegiale ceremoniemeester het hazenpad te zien kiezen na het aanschouwen v/d plaats delict annex laatste rustplaats to be voor Dorothy. 
xD
