|
Geplaatst: ma aug 06, 2012 13:48

Haar antwoord was de laatste aanmoediging die Eric nodig heeft. Om de twijfel te verdrijven en al het rationele buiten te sluiten. Sterker nog, als ze nu nog wilde dat hij zou stoppen, wist hij niet eens of hij dat wel kon.
[...]
Al een tijdje ligt Eric wakker in bed. Hij luistert naar haar rustige ademhaling, terwijl hij met zijn vrije hand in gedachten zachtjes haar haren streelt. Helaas was de zon weer opgekomen en was de nieuwe dag begonnen. Als hij naar haar kijkt, glimlacht hij wrang. Hoe vredig ze nu ook sliep, hij had geen flauw idee wat de ochtend zou brengen.
Hij slaakt een lichte zucht als hij beseft dat wat hij zich ook voorgenomen had, hier nu toch ligt. De laatste keer was hij weg gegaan voordat ze wakker was geworden. Maar niet alleen lagen ze nu in zijn kamer, ze had bij hem aangeklopt omdat ze duidelijk niet alleen wilde zijn.
Eric kijkt nogmaals naar Caleigh. Een zelfde ochtend als Maanstad leek hem niet aan de orde, maar wat het knagende gevoel wat hij had dan wel betekende, wist hij niet.

Mel hoort haar maag knorren, maar besluit het nog even te rekken door zich nog éénmaal onder de dekens om te draaien en op te krullen. Ze lag nog heerlijk en ze had juist zo'n heerlijke droom gehad, waar ze nu nog een keer in terug probeerde te stappen. De volgende brul die haar maag maakt is echter niet te negeren en met een licht gêne gaat ze rechtop in bed zitten en kijkt op om te kijken of ze Caleigh niet wakker heeft gemaakt. Als ze ziet dat Caleigh niet meer in bed ligt, glimlacht Mel licht. Ze stapt uit bed, maar juist als ze spullen uit haar tas wilt pakken, verdwijnt haar glimlach en slaat de schrik zich om haar hart. Alle spullen van Caleigh waren weg!
"Caleigh?!" Roept ze geschrokken tegen beter weten in in de richting van de badkamer.
Mel blijft een seconde of twee, tegen beter weten in, hoopvol luisteren naar antwoord. Als het echter stil blijft, rent ze naar de badkamerdeur toe en opent die. De schrik slaat om in complete paniek en ze draait zich weer om. Waar was Caleigh? Zonder verder erover na te denken rent Mel de kamer uit en kijkt met grote ogen de gang in, in de hoop hier alsnog een glimp van haar op te vangen. Als dit ook niet het geval is, rent ze door naar dezelfde deur die een paar dagen zonder pardon hard in haar gezicht dicht werd gegooid. Echter net voordat ze vol overgave op de deur wilt kloppen, flitst dat door haar hoofd en totaal overrompelt laat ze haar arm weer zakken. Nee, ze kon niet meer voor alles meteen zijn kant op rennen.
De tranen springen in haar ogen en ze kan een snik niet onderdrukken. Caleigh was weg en ze kon daarvoor niet bij Luc aankloppen. Verwoed veegt ze de tranen weg, draait zich om en rent dan zo snel mogelijk naar de deur van Jessa en Bennie.
"Jessa! Jessa!" Roept ze door de tranen heen als ze als een bezetene op de deur begint te kloppen. "Ze is weg!"
_________________ Cos I am taking back what’s mine I am taking back the time You may call it suicide But I’m being born again
|
|