Shawn haalt kort zijn wenkbrauw op wanneer Casey die 'als vrienden dan' toevoegt op haar zin, maar zegt er niets op. Misschien ligt dit aan hem, maar hij heeft het nooit eerlijk gevonden om hen 'gewoon vrienden' te noemen. Maar hé, als zij dat zichzelf wilt wijs maken moet ze dat vooral doen.

Hij kijkt voorzichtig haar richting op na zijn opmerking over de timing van haar ~bekentenis. Haar reactie is niet echt vriendelijk. Hij weet niet wat hij verwacht had, maar natuurlijk had hij zoiets in gedachten moeten houden. Het is Casey; niemand's woorden veranderingen zich in messen zoals Casey's woorden dat doen. Niemand kan Shawn's binnenste laten imploderen of ervoor zorgen dat hij een zwaarte in zijn maag voelt zoals Casey dat kan. "Wow," zegt hij zachtjes. Hij stapt een beetje van haar weg, zorgt ervoor dat ze niet naast maar tegenover elkaar staan.

Het is aan zijn uitdrukking te zien dat die woorden hem kwetsen. "Wow. Ik had niet gedacht dat je dat zou gebruiken als punch-line," zegt hij langzaam en geïrriteerd en beledigd. (En 'dat' is de zwangerschap maar hij kan het woord 'zwanger' niet meer zeggen want dat is te zwaar). "En FYI, ik hoef geen sorry te zeggen, ik ben je niets verschuldigd. Jij zat Alo af te lebberen omdat je je verveelde en aandacht nodig had. Jij wist dat ik met Enora ging, en toch heb je me gezoend. Waar zij bij stond. Als je me terug wilt hebben, zeg dat godverdomme dan gewoon,in plaats van her en der dingen te verpesten." Zijn toon is bitsig.

Hij kijkt haar voor een tijdje nijdig aan. Dit is zo typisch: hij zegt of doet iets en Casey blaast het op in zijn gezicht. Hij wilt eraan toevoegen dat bescherming niet enkel zijn verantwoordelijkheid was maar hij kan zichzelf er niet toe brengen. Hoe twisted het mag zijn, ze heeft gelijk. Dat was zijn schuld. Hij kijkt weg.

Zijn irritatie slaat om naar iets anders, iets zachters bij het horen van wat ze te zeggen heeft. Sinds... jij uit mijn leven bent, heb ik niets meer. Een rilling loopt over zijn rug en hij denkt dat dit niets te maken heeft met hun huidige locatie. Ze haalt de zwangerschap aan en Shawn staart naar Casey alsof hij van steen gemaakt is; alsof hij zich niet meer kan bewegen. En net als hij denkt dat ze hem niet nog meer dingen kan laten voelen, haalt ze aan dat ze denkt dat ze niet genoeg is.

Dat is het stomste dat hij ooit heeft gehoord.

"Stop daarmee," zegt hij op een ietwat commanderende manier. "Stop. JIJ bent niet genoeg? Dat is onzin, Case. En het is niet jouw schuld dat wij niet werken. Dit hier?" Hij gebaart naar haar en naar zichzelf. "Dit is nooit een happy-go-lucky koppel geweest. We hebben het geprobeerd en het is gefaald. Niet jouw fout." Zie, en hij klinkt zo zelfverzekerd en okay, al is de werkelijkheid dat hij praktisch uit elkaar is gevallen nadat ze uit elkaar zijn gegaan toentertijd. Hij had altijd het idee dat hij het er zwaarder mee had, net zoals hij het meestal zwaarder met alles heeft dan normale mensen. Hij maakt zich teveel zorgen en laat nooit los.

"En wat het verdergaan betreft," gaat hij verder. "Laten we niet doen alsof ik een engel ben. Jij en Alo, gisteren, dat was niet mijn zaak. Maar het voelde als mijn zaak. Dus stop met het zeggen dat het jouw fout is, dit allemaal. Het is niet eerlijk om jouw acties meer gewicht te geven en mijn acties te vergeten. Je kunt onze geschiedenis niet herschrijven; je kunt het niet jouw schuld maken." Stilte. Hij plukt aan zijn stropdas en stapt ietsjes dichterbij. Dit is zo idioot op zoveel verschillende niveaus. Casey die zichzelf de schuld geeft van dingen die betrekking hebben tot hem, terwijl het andersom zou moeten zijn.

Hij twijfelt over of hij het volgende moet zeggen. "Bovendien, je had gelijk. De zwang- de zwangerschap." Pauze. "Dat was mijn schuld." Hij haalt zijn schouders op. "En ik had iets moeten bedenken om je ouders ervan te overtuigen om mij te betrekken in wat je hebt meegemaakt toen je weg was. Ik had beter mijn best moeten doen om erbij te zijn." Dit zijn dingen die hij gelooft, waarvan hij weet dat ze vast staan. Hij wilt alleen niet dat ze het met hem eens is, want dan kan ze het hem kwalijk nemen. Als ze zijn gedachten hierover deelt, dan zal ze hem haten.

En dat is iets waar hij niet mee om zou kunnen gaan. "Dus stop, okay? Niet jouw schuld. Het was nooit jouw schuld." Hij heeft de neiging om haar arm even aan te raken of zo; om haar te troosten op een manier waarmee hij bekend is. Maar het is waarschijnlijk beter om zijn handen in zijn broekzakken te houden.

Shawn's keel zit een beetje dicht. Ze zegt dat het niet zijn schuld was, maar dat heeft niet echt een effect op hoe hij ernaar kijkt. Desalniettemin apprecieert hij haar woorden. Hij denkt dat dit het einde van het gesprek is; dat ze even oncomfortabel zullen rondhangen en dan actief op zoek gaan naar een weg naar buiten. Maar nee, in plaats daarvan vraagt ze of hij haar terug wilt. Hij schrikt best van die vraag - het is zo direct; het eist een antwoord, nu. Probleem is: hij heeft geen antwoord. Shawn moet over dit soort dingen nadenken, hij heeft tijd nodig om alles te over-analyseren.

Maar de manier waarop Casey naar hem kijkt... Hij heeft geen tijd. Hij ziet in haar ogen dat als hij zegt dat hij hierover moet nadenken, dat gelijk zal staan als een 'nope'. En het is geen 'nope'. Het is Casey for god's sake. "Casey..." Hij maakt een onbeholpen gebaar met zijn handen en glimlacht uiteindelijk lichtelijk en onzeker. "Case." (Niet denken aan het feit dat hij technisch nog in een freaking relatie zit met Enora; niet denken aan het feit dat Casey gisteren Alois heeft gezoend; niet denken aan Shawn's mini-moment met Naomi).

"Wat denk je zelf?" En nu staan ze wel erg dicht bij elkaar en hij wilt haar niet teleurstellen. Hij wilt haar blij maken. En het is Casey. Hij tilt zijn arm op en legt zijn hand half op haar gezicht en half op haar hals. "Wat denk je dat ik wil?" Het lachje op zijn gezicht zegt genoeg. En de manier waarop zij naar hem kijkt zegt ook genoeg. Dus hij zet zijn verstand op nul en overbrugt de korte afstand tussen hun lippen. Het voelt erg veel als de zoen van de nacht ervoor; intens en geladen. Hij trekt zijn gezicht weer terug en kan een hele lichte glimlach niet van zijn gezicht af houden.

"Zegt dat genoeg over wat ik wil?"



#yolo

Dorian kijkt wantrouwig naar de deur en wil eigenlijk besluiten dat het verstandiger is om buiten te blijven. Voordat hij het volledig beseft staat hij echter ook binnen, meegesleurd door zijn impulsieve klasgenoten. Hij schuifelt wat richting Enora die hij in het vage licht kan onderscheiden van de rest. Hij schraapt zijn keel om zijn stem minder hoog te laten klinken en dan klapt de deur dicht en is het aarde donker. Zijn armen schieten automatisch naar zijn hoofd als hij wat in elkaar krimpt. Gelukkig kan niemand hem in deze situatie zien. Hij zucht even diep en recht zijn rug iets, hij moest nu kalm blijven. Ze moesten nu allemaal kalm blijven. Met een trillende hand, die alles behalve kalm oogt trekt hij zijn toverstok.

Voordat hij een spreuk kan uitspreken is Shawn hem voor. Beslist het engste moment in zijn hele leven. Shawn zijn verlichtte zwevende hoofd. Of eigenlijk hetgeen wat volgt, gegil en een duwende kracht welke niet tastbaar is. Alsof een onzichtbare rugby speler hem naar de andere kant van de kamer gooit. Met een doffe klap beland hij een een krappe ruimte, een kast om preciezer te zijn. Nog wat verdoofd van de klap opent hij zijn ogen. Hij durft niet te bewegen, hij moest zich nu vooral heel erg stil houden. Terwijl zijn ogen langzaam wennen aan het donker gaat het licht weer aan.

Hij hapt naar adem als hij beseft dat hij niet alleen is. Naast hem staat een bezem die hem zojuist de schrik van zijn leven heeft gegeven. Zachte stemmen even verderop trekken zijn aandacht. Het zijn Shawn en Casey.

Die grijpen blijkbaar het moment aan om hun hart te luchten. Dorian zijn mond vormt meerdere keren een geluidloze O. Zijn wenkbrauwen fronsen, gaan hoog omhoog en fronzen weer. Hij kan niet letterlijk al hun woorden verstaan, maar het is genoeg om ontzet te blijven zitten. Hij luistert de twee echt niet bewust af, al houdt hij zich wel bewust stil en doet hij geen moeite zijn aanwezigheid kenbaar te maken.

“Stop asjeblieft….” verzucht hij klagend als hij het niet langer kan aanhoren. Met zijn voet duwt hij de kastdeur verder open. Met een kreun krabbelt hij overeind en drukt hij zijn mouw tegen zijn neus, hij heeft tijdens de val een bloedneus opgelopen. “Het zegt dat je niet weet wat je wil. Of eigenlijk wie je wil.” mompelt hij. Hij schudt zijn hoofd en strompelt hun voorbij “Dit is echt verschrikkelijk. Als ik nu hier sterf, dan sterf ik terwijl ik naar een soort mislukte Titanic scene kijk.” Uch, hij had liever niets van dit alles meegekregen. Misschien gaat hij nog liever de confrontatie met een spook aan dan dat hij deze hele soap heeft moeten aanhoren. Hij had hun natuurlijk ook eerder kunnen onderbreken, maar hij wijt het aan de situatie dat hij dat niet heeft gedaan. Hij verkeerde vast in shock. In shock van het feit dat een onzichtbare kracht hem zojuist een hoek in had gegooid, in shock van Casey haar zwangerschap.

Hij moet hier weg, hij kan al deze highschool drama niet aan. “Hallo?” roept hij “Kan iemand ons horen?”

Holy sh#t! Shawn schrikt een beetje van Dorian's plotselinge verschijning - hij dacht toch echt dat hij en Casey hier alleen waren. Nadat de aanvankelijke schok verdwenen is echter, realiseert Shawn zich dat Dorian ook alles heeft gehoord. En mogelijk gezien. Een gevoel van schaamte bekruipt hem en hij krijgt onmiddelijk de neiging om alles aan Dorian uit te leggen. Hij wilt niet dat Dorian het verkeerde idee krijgt, namelijk. Hij wilt niet dat Dorian denkt dat dit allemaal een spelletje voor Shawn is, want dat is het niet.

Plus, Dorian is zo... beoordelend. Het is te horen aan de neerbuigende manier waarop hij praat. Casey snauwt Dorian wel meteen af, en Shawn zou lachen om haar reactie als hij zich niet zo zwaar voelde. Het ontgaat Shawn niet dat Casey van hem weg stapt. (Ergens steekt dat een beetje).

"Ik weet wel wie ik,- Hey, bemoei je niet mijn zaken, okay?" Shawn fronst en loopt Dorian voorbij om de kast te bestuderen waar die zojuist uit gestrompeld is. Nope, dat is geen geheime doorgang dus. Ugh. Hij negeert Dorian's bloedneus. Dat is net goed voor 'm. Creepy luistervink. Hij voelt ergens de drang om tegen Dorian te zeggen dat hij voor zich moet houden wat hij gehoord/gezien heeft, maar dat komt ook zo douchebag-y over, alsof er een pittige affaire tussen hem en Casey aan het woeden is. Het was maar een kus, okay. En hij en Enora zijn toch al praktisch over, toch? Dus het valt wel mee. Hij heeft niks fout gedaan. Helemaal niks.

(Zeg dat maar vaak genoeg, dan geloof je 't wel.)

Geïrriteerd richt Shawn zich op Dorian, alsof het allemaal zijn schuld is. "Niemand hoort ons," bromt Shawn, gebarend naar de muren om hen heen. "Behalve misschien de entiteiten die ons hierheen hebben gesmeten. Bedankt daarvoor, trouwens!" Het laatste roept hij naar het plafond. Hij gaat zonder naar Casey te kijken naast haar staan. Zo dichtbij dat de ruggen van hun handen elkaar aanraken. Hij doet geen poging om haar hand vast houden.

"Je kon wel eerder zeggen dat je hier was, trouwens. Ik dacht dat jij de vriendelijke moest voorstellen van jullie groepje." Tja, dat zou iedereen denken, als je kijkt naar Thomas en Naomi en Dorian. Then again, ze zijn allemaal geen engeltjes. Hij kan niet teveel verwachten hé.

Ugh, ugh, ugh.

Dorian snuift schamper als Casey hem een grote mond geeft. “Dat is grof” protesteert hij zachtjes. Bedreiging, dat is wat het is. Dat pikt hij echt niet. Of misschien ook wel. Misschien wat dit sowieso niet de beste situatie om confrontaties met klasgenoten aan te gaan.

Dorian zijn wenkbrauwen schieten automatisch iets omhoog waarna hij Shawn verwachtingsvol aan kijkt. Ha! Zie je, hij wist helemaal niet wie hij leuk vond. Hij had gelijk. Zoals hij altijd gelijk heeft, bijna altijd.
Gehaast schuifelt hij wat opzij , maar het enige wat Shawn doet is de kast inspecteren. Dorian laat opgelucht wat lucht uit zijn longen ontsnappen. Dan stokt zijn adem opnieuw, ditmaal omdat Shawn het nodig vindt om tegen de entiteiten te schreeuwen. “Sshhh….” Gebaard hij hem terwijl zijn ogen jachtig door de kamer heen gaan. Shawn zou de entiteiten nog van streek maken, als daar nu al geen sprake van was.

Zijn blik gaat even naar de twee en de manier waarop ze stilzwijgend steun bij elkaar zoeken. Als dit inderdaad een slechte film was, dan zou hij diegene zijn die zielig en alleen zou sterven. Er was altijd een koppel en een….Dorian. Zijn blik gaat nogmaals zoekend door de ruimte en onbewust wrijft hij even bemoedigend over zijn eigen arm. Hij had het koud. Het einde naderde.

Je kon wel eerder zeggen dat je hier was, trouwens. Hij verschiet iets bij Shawn zijn woorden. Back to reality. “Geloof me, ik had dit allemaal graag gemist. Ik ben niet geinteresseerd in jullie liefdesleven.” Hij recht zijn rug iets bij deze woorden in een laffe poging iets dapperder over te komen. Hij faalt en begint wat aan zijn mouw te prutsen nu zijn neus gestopt is met bloeden “Ik had niet meteen door dat jullie het waren. Ik was nog aan het bekomen van wat er gebeurd was. Daarna ontbrak steeds het juiste moment.” Heel cliché, maar het was wel gedeeltelijk waar.

Schouderophalend kijkt hij de twee aan “Ik vertel het heus niet verder.” Daar was dit te persoonlijk voor. Niet het feit dat Shawn alweer verliefd was of dacht te zijn, maar de hele zwangerschap. Hij laat zijn blik hierbij even op Shawn rusten “Maar het was wel een beetje dom van je....” verzucht hij met een betweterige, maar goed bedoelde ondertoon. Had Shawn soms ook bij de voorlichtingslessen gespijbeld. Gosh!