|
Geplaatst: wo jun 22, 2011 23:08

Ongelovig zet Alex zijn pas voort door het bos. Hij is een kwartier geleden afgezet door een van de professoren en het leek hun een uitstekend idee om hem zelf de weg naar het kamp te zoeken. Het was toch een survival met een reden? Hoewel Alex een halfblood is, gaat hij thuis vrij muggleâish door het leven en gaat hij al jaren naar de scouts. Iets wat hij altijd wijselijk voor zijn medestudenten heeft verzwegen uit angst dat ze dat belachelijk zouden vinden.
Aangezien Alex altijd erg ordelijk en netjes is, zijn modderige kampplaatsen naar zijn mening niet meteen een pretje. Toch heeft hij enkele dingen bijgeleerd die misschien wel nuttig kunnen zijn voor de survival, hoewel de desbetreffende vaardigheden allemaal wel op de mugglewijze zijn. Alex haalt zijn staf boven en mompelt zachtjes âlumosâ. Tot zijn opluchting kan hij zich nu een beetje beter oriĂ«nteren en vindt hij hopelijk snel de kampplaats van zijn klasgenoten. Alex spitst zijn oren, maar kan tot zijn teleurstelling geen stemmen horen, zelfs Shawns luidruchtigheid kan hij niet waarnemen.
Terwijl Alex verderloopt overpeinst hij al hetgene dat hij vandaag heeft meegemaakt. Eigenlijk is hij helemaal niet naar Parijs geweest, maar bij zijn ouders. Zijn ouders hebben nieuws verkondigd waarvan hij niet goed kan oordelen of het positief of negatief is en Alex is er ook nog niet uit hoe hij het aan Christine moet vertellen, want zij zal er vast het meeste om gekwetst zijn. Dat hoopte hij zelfs, want dat zou een blijk geven dat ze wel echt om hem geeft. Met de aangename gedachte aan Christine, zet hij zijn pas verder. Tot zijn weerzin heeft hij zijn voet in een modderpoel geparkeerd. Geweldig. Maar wacht! Modder. Dat betekent dat hij zich dicht bij een meer of rivier bevindt. Met zijn stok als een zaklamp voor zich uitstekend, steekt Alex zijn hoofd door de struiken en ziet de maan weerspiegelen in het meer. Als de groep verstandig is, en dat is bij Alexâ klasgenoten nu niet altijd te verwachten, vestigen ze zich bij een meer zodat ze zich kunnen verfrissen en drinken. Alex voelt zich even een echte stoere survivalman dat zich elk moment kan inschrijven voor Expeditie Robinson, klaagt over de ongetalenteerde deelnemers die in bikini liggen te zonnen en in een handomdraai een boom omhakt.
Alex wil aanstalten maken om keurig langs het meer te lopen, tot hij een onduidelijke verschijning ziet. Het doet hem vaag denken aan de enge kampverhalen die oudere scoutsbegeleiders wel eens âs nachts durfden te vertellen over demonische vrouwen die je proberen te verdrinken als je te dicht bij een meer komt. Maar dit is geen spookachtige moordenares, maar de liefde van zijn leven in hoogsteigen en bovenal stijve persoon! Alex heeft even bedenktijd nodig over het feit dat Christine aan een boom hangt en loopt om het meer om wat dichter bij haar te kunnen zijn. Waarom verroert ze geen zin en heeft ze haar mond zo raar staan? Alex laat zijn staf over het water glijden en ziet dan dat het vervaarlijk snel omhoog stijgt en zich langzaam maar zeker een weg naar haar borst stijgt. Misschien kwam Alex in actie omdat Christines onbestaande cupmaat mogelijk onderkoeld kon raken, maar het mag gezegd worden dat hij helemaal in redder in nood-modus overschakelt. Alex loopt zo dicht mogelijk naar Christine toe, tot de oever het niet meer toelaat en laat zich dan in het koude water zakken. Huiverend voelt hij zijn hemd tegen zijn huid plakken en waadt â veel te traag naar zijn zin- naar Christine toe. Zijn kleren voelen zwaar aan en het water begint steeds meer te stijgen. Zo goed en kwaad als het kan, bereikt Alex de boom waar Christine aan vast is gekluisterd. Met zijn staf zo hoog en veilig mogelijk in zijn hand geklampt, richt Alex bevend op het touw dat om haar zit. De eerste en tweede keer mist hij, omdat het zo donker is, hij het zo koud heeft en een doorweekte en zowat levenloze Christine in zijn nabijheid is.
âSorry, sorryâŠâ, fluistert hij nerveus. Alex drukt zijn staf tegen het touw en merkt dat de vezels beginnen te knappen. âWie heeft dit gedaan, Christine?â, vraagt hij in de hoop dat Christine eindelijk wat zegt of een teken van leven geeft. Maar haar blik zegt genoeg en haar ogen staan bang en wanhopig. Als het touw het volledig begeeft, probeert Alex zo snel mogelijk Christine van de boom te rukken en naar de oever te brengen. Dit verloopt ook niet eenvoudig, maar Christine drijft nogal soepel mee, hoewel ze angstaanjagend stijf aanvoelt. Bij deze waarneming knapt iets bij Alex: namelijk de vraag wie hier verantwoordelijk voor is. Wie zou Christine Ă©cht zoiets aandoen? Met deze furieuze gedachte, voelt hij enige adrenaline door zijn lijf stromen en bereikt sneller dan verwacht de rand van het meer. Alex houdt Christines hoofd boven water en tracht haar zo veilig mogelijk uit het water te vissen.
Na heel wat gedoe liggen ze allebei op het gras. Het kan Alex zelfs even niet schelen dat hij volhangt met groen waterspul, modder en andere vuiligheden. Nahijgend staart hij naar de lucht en laat zijn hoofd dan naar rechts zakken. Christine verroert nog steeds geen vin. Alex gaat op zijn knieĂ«n zitten en neemt nogal radeloos Christines lichaam waar. âChristine, zegt iets, doe iets, wat dan ookâ [size=](508)[/size] Wat moet hij met haar aanvangen? Allerlei dramatische beelden schieten door zijn hoofd, hoewel mond-op-mondbeademing misschien nog ok klinkt. Maar dit is geen goede timing.
Dan tikt hij na een tijdje te twijfelen op haar arm. Vastberaden, maar toch wat onzeker over de uitwerking probeert hij een toverspreuk uit: "Renervate!"
Laatst bijgewerkt door Lacrimosa op do jun 23, 2011 18:12, in totaal 1 keer bewerkt.
|
|