[RPG] Beauxbatons #2

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Florence Gravois

'Je eerste kus?' brengt ze dan ongelovig uit, waarna er een lach volgt. Boy, dat was best vreemd. En cute tegelijkertijd. 'Ik wist dat meisjes op elkaar oefenden met zoenen enzo,' Ze vangt zijn blik enkele keren, heel kort, maar niet lang genoeg om het opvallend te laten zijn. 'Achja, logisch zeker dat jongens dat ook doen.'

En dan is Matt opeens heel dichtbij en wordt dit afstand steeds kleiner en kleiner. Het blauwe drankje van eerder is nu wel uitgewerkt, maar de drank van bij spin the bottle niet. Ze weet dat ze dit kon verwachten en naturally zou ze nu haar gezicht wegdraaien, want dit is allemaal te serieus voor haar doen. Maar de drank maakt dat haar hoofd wat foggy is en wanneer ze de warme adem van Matt in haar nek voelt, wil ze al helemaal niet meer weerstaan.

Haar ene hand plaatst ze langs Matts kaaklijn en lichtjes steekt ze haar nek uit om de laatste afstand tussen hen te overbruggen. Zachtjes en nog wat aarzelend kust ze hem. Het eerste contact tussen haar lippen en die van hem doet een rilling langs haar rug lopen, waarna ze terwijl ze nog steeds aan zijn lippen hangt, zich wat rechter zet om beter aan hem te kunnen. Haar armen vallen nu om zijn nek en -

F*ck Flor, wat doe je nu? schiet er opeens door haar heen. Ze verbreekt de kus meteen en kijkt even schuldbewust weg terwijl ze op haar lip bijt. 'Oh dieu,' zucht ze zachtjes tegen zichzelf wanneer ze haar vingertoppen over haar lippen laat gaan en volledig beseft wat er net gebeurd is. Besluiteloos kijkt ze Matt aan, ze weet het nu helemaal niet meer. Waar ze net nog eerder naar de heck no kant aanleunde, weet ze nu helemaal niet meer wat ze wil.

Wat moet ze nu doen? Zich weer op hem storten en haar verstand compleet uitschakelen? Dat zou alles in ieder geval veel simpeler maken. Een klein glimlachje verschijnt op haar gezicht als ze beseft hoe lang ze Matt nu al de hele tijd zit aan te gapen zonder iets te zeggen. 'Well, dat was onverwachts,' zegt ze dan maar zachtjes. 'Of eigenlijk niet,' voegt ze er al snel bedenkelijk aan toe. Dit had ze al kunnen voorzien. Wat ze niet had kunnen voorzien, was wat zij net deed. Maar het was zeker niet mis.

Melody · Hotemetoot

Er speelt een grijnsje om haar lippen wanneer Shawn het over teambuilding heeft. Ze lacht eventjes wanneer hij na zich even goed uitgerekt te hebben, z'n armen om haar heen klemt. Aww.
"Ik ben ook moe." knikt ze dan ook, terwijl ze hem liefjes zijdelings aankijkt en hem een kusje op z'n hoofd geeft.

"Tijd voor ons om naar bed te gaan." besluit ze, waarbij ze zich uit Shawn's omhelzing haalt en opstaat, om vervolgens hem aan z'n hand te pakken en ook overeind te helpen. Ze laat z'n hand echter niet los als ze eenmaal beiden staan.
Terwijl ze aanstalten maakt om naar de tent te lopen met Shawn, blijft ze even staan. Ze deelde haar tent natuurlijk met Christine. "Oh, maak je geen zorgen, we jagen hem zo wel weg." zegt ze dan ook snel wanneer ze zich heeft omgedraaid naar Chris. Of nouja, hij zou vast wel mogen blijven, Chris zou geen overlast aan hun hebben, uhu. "Trusten, guys."

Enora kijkt Shawn even vrolijk aan voor ze hem aan z'n hand mee neemt naar de tent toe.
"Hmm.. Eindelijk." murmelt ze terwijl ze zich op haar bed laat vallen en Shawn daarin half met zich meetrekt. Eindelijk alleen met Shawn, en eindelijk *gaap* op bed.

Blijerd · Happy to kill **Woonplaats:** New New York

Laten we het erop houden dat Matt alles verwacht had, behalve hetgeen wat er nu gebeurt. Hij had gedacht dat Flor hem weg zou duwen, haar hoofd de andere kant op zou draaien, een excuus zou bedenken en nog veel meer van dat soort ongein. Als hij dan - na maanden er alleen maar over hebben kunnen dromen - eindelijk Flor's lippen op de zijne voelt, gaat er een heel aangename rilling door zijn lichaam. Zijn hart gaat tekeer als een gek. Dit mag voor zijn gevoel wel eeuwig duren. Helaas duurt het moment veel te kort. Enkele seconden later is het namelijk alweer voorbij.

Nog steeds heeft hij niet helemaal door wat er gebeurd is. Met grote ogen staart hij Flor aan. "Soort van..." Mompelt hij dan uiteindelijk. Hij blijft in dezelfde positie zitten, unable to move. "Dus... Wat nu?" Vraagt hij dan maar. Dat is wel een heel belangrijk detail. Ze kunnen namelijk niet nu doorgaan met de survival alsof er niks gebeurd is. Ze kunnen elkaar ook niet ontwijken en awkward doen in elkaars gezelschap.

Het is nu al een hele tijd later en nog steeds hebben ze geen dieren geluiden gehoord. Niet dat Matt daar nu aandacht aan besteedt, maar het is een best wel belangrijke bijzaak die betrekking heeft op de duur van hun kleine uitje het bos in. Hij zegt er dan ook niks van, in de hoop dat Flor het ook niet opmerkt en ze er nog de hele nacht kunnen liggen.

Skywalker · Schoolhoofd

Enora staat op, en Shawn gaat welwillend met haar mee. Hij vraagt zich af waar ze van plan is naartoe te gaan - ze weet toch wel dat Naomi ligt te pitten in zijn tent? Maar ze lopen richting de tent van haar en Christine, en ze zegt dat hij (i.e Shawn) later wel weggejaagd wordt. Pfft. Als hij slaapt, slaapt hij. Hij weet niet hoe die twee van plan zijn hem ooit weg te jagen. Maar goed, dat zijn zorgen voor later. Daarnaast, waarom zou Chris hem weg willen?

"Slaap lekker! En het was fijn jullie te leren kennen!" roept hij dan nog snel tegen Adam, Ceasar en Einstein.

Al gauw nestelt hij zich naast Enora in het eenpersoonsbedje. Wat niet zo perfect past. Maar hey - zo dicht bij elkaar liggen vindt hij lang niet erg. "Je hebt me nu wel je bed in gelokt, maar verwacht geen actie," zegt hij met een lachje in zijn stem. Kort daarna gaapt hij. Het was zeker een lange dag. En avond. Vol drama en wat-niet. En nu is hij moe. "Slaap lekker..." mompelt hij. Hij drukt Enora stevig tegen zich aan, gaapt nogmaals, en valt niet lang daarna in een diepe, diepe slaap.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Christine luistert naar de uitleg die Adam geeft. Eigenlijk had ze er nog niet bij stilgestaan dat ze zich had voorgesteld als Adam. Ze ging er automatisch vanuit dat het haar echte naam niet was en stelde zich geen vragen bij de mannelijkheid ervan; Shawn noemt haar immers ook Chris, terwijl ze een meisje is, ook al zou je dat niet aan haar – tot haar grote ergernis – onderontwikkeld lijf zien dat in een tent van een trui verstopt zit. En ze moet haar gelijk geven dat ‘Amanda’ suckt. Maar blijkbaar heeft de naam ‘Adam’ meer betekenis dan gewoon een hippe roepnaam. Christine snapt er niet veel van, maar gaat er maar van uit dat het misschien beter zo is. Ze glimlacht zwakjes naar Adam wanneer die haar schattig noemt. Dat had ze al vaak gehoord. Eigenlijk was ze het een beetje beu gehoord, maar wat doe je daar aan…

En dan komt er weer een nieuwe persoon de jungle uitlopen naar hen. Serieus, Maxime, het is niet meer grappig nu… denkt ze verbitterd terwijl ze zich levendig inbeeldt hoe die stomme directrice Alex verplicht naar Parijs stuurde. Met een zure kop kijkt ze naar het vuur. De nieuwe mensen kunnen er niks aan doen, maar het maakt haar slecht gezind.

“Eigenlijk gebeurt er hier geen hol,” reageert ze nogal verbitterd op Caesar zijn jungle-vraag terwijl ze haar sigaret leeg trekt en gewoon in het vuur gooit. Goodbye cuteness, hello bitchyness. Dan kijkt ze ietwat verbaasd op wanneer Enora Shawn meetrekt naar hun tent. OK dan?

“Oh, ga je gang! Ik leg me wel naast Matt!” roept ze hen nog na, met een vleugje ironie in haar stem. Ze zucht. Zo bedoelde ze het nu ook weer niet. Maar hey, ze is opeens gewoon slecht gezind. Anders zou ze er ook geen probleem mee gehad hebben. Ze kijkt naar alle anderen: de nieuwelingen en Lea. Caesar zag er echt wel… ouder uit.

“Seg, hoe oud ben je eigenlijk?” vraagt ze hem rechtuit, ook weer een beetje bruut, terwijl ze hem eens goed in haar opneemt. Haar blik blijft op zijn baard hangen. Hij zag er minstens dertig uit of zo. Ze kijkt verontschuldigend naar hem en de anderen.

“Sorry, zo ben ik normaal niet. Ik ben gewoon een beetje slecht gezind op het moment.” verklaart ze dan, in de hoop dat de nieuwelingen al geen oordeel over haar aan het vellen zijn, want Christine is nu wel iemand die wilt dat iedereen haar op zijn minst OK vindt.

Melody · Hotemetoot

Enora moet zelf ook een gaap onderdrukken wanneer Shawn wat zegt over actie en hem in haar bed lokken. "Hmm." murmelt ze dan ook, met haar ogen al gesloten, terwijl ze heerlijk tegen hem aan kruipt.

"Trusten.." fluistert ze zachtjes terug. Ze opent haar ogen eventjes en ziet dat hij al aan het wegdutten is. Met een lief glimlachje kijkt ze even naar zijn vredig slapende gezichtje in het donker. Ze drukt hem een zacht kusje op z'n lippen, waarna ze zich lekker cosy tegen hem aan laat drukken, heerlijk dicht en warm bij hem, waarna ook zij in slaap valt.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Lea Bennett

Shawn besluit om dan iedereen voor te stellen - met wat aanpassingen, of course, wat onder andere Naomi en Aimée betreft :') - en vraagt ook aan Adam hoe het nou met haar zit. Lea luistert geïnteresseerd naar Adams antwoord, maar heeft er voor de rest een 'whatever'-attitude tegenover. Mensen zijn mensen, etc., voor de rest kan het Lea weinig schelen.

Dan komt er een grote jongen - man - iemand die er in ieder geval veel ouder uit ziet dan de doorsnee Beauxbatons student - bij het vuur ploffen die zich voorstelt als Ceasar. Lea vindt het nogal random dat er plotseling een overvloed is aan nieuwe studenten, maar het zal wel.

Als Aimée vraagt of er nog iemand mee gaat zwemmen is Lea geneigd terug te antwoorden niet met jou, maar besluit dat ze op het moment te moe en lui is om een bitchfight te starten. Ondertussen smeren Shawn en Enora hem, met een amusante - voor Lea - opmerking van Christine als gevolg, waarna ze ook nog eens aan Ceasar vraagt hoe oud hij is.

Christine verontschuldigt zich meteen, maar Lea zegt: "Er is niks mis met wat eerlijkheid, Christine." Nu overvalt moeheid haar een beetje, dus ze besluit dat het maar eens tijd wordt om haar bed in te duiken. "Maar ik ga slapen denk ik." Ze haalt haar arm van Cam weg en staat op. "Cam, ga je mee?"

[/meeste nutteloze post ever, maar ik werd door Ji gedwongen, pfft]

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Iedereen druipt langzaam maar zeker af, off to bed. En als dat nog niet het geval is, dan bepaalt Christine dat even zo of beschikken haar klasgenoten over het vermogen om selectief blind te zijn. Christine werpt nog even een blik op het kampvuur, daarna op de tent die ze met Enora deelt. Aarzelend blijft ze zitten. Het is haar tent. Niet dat Shawn er niet in mag, maar Christine kan zich al allerlei dingen voor haar geestesoog halen die zich daar zouden kunnen afspelen en waarvoor Shawn zijn hand niet zou omdraaien. En Christine voelt er niets voor om een buzzkill en getuige te zijn, mocht er iets zijn. Dus, er zit niets anders op. Christine neemt het zekere voor het onzekere, voegt de daad bij het woord en baant zich een weg naar de tent van Shawn en Matt. Dan moet ze voor een keertje maar eens de nacht bij Matt spenderen. Zou hij het erg vinden? Neen, vast niet.

In het donker manoeuvreert Christine zich weg van het vuur, tussen de tenten door, naar achteren, zich bedenkend of ze Matt zou moeten wekken om hem te informeren, als hij al slaapt of er gewoon bij zou moeten kruipen en zien wat morgen geeft.
Mocht de grond egaler geweest zijn, had Christine misschien haar evenwicht kunnen houden, maar ze slaat haar voet pijnlijk om in een kuil en valt daardoor op de tent van bestemming. De tent vervormt helemaal – want het is een zeer flexibel stofje – en met een harde slag smakt ze op iets, nee, het is iemand zo te voelen, neer die in de tent ligt. Met een ‘Hmpf!’ probeert ze zich van Matts lijf af te rollen en ploft ze op de grond. Met een pijnlijke blik op haar gezicht, grijpt Christine naar haar enkel. Auw =(

“Oh Matt, sorry, het spijt me zo!” kermt ze naar Matt in de tent, denkt ze. “Ik wilde je niet wakker maken. Dat verdomde gat in de grond…!”

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Naomi wordt plotseling wakker als ze iets zwaars op zich voelt. Ze hoort hoe Christine zich verontschuldigt tegenover Matt, maar zij is niet Matt. Zij is Naomi. Ze zit meteen rechtovereind en springt woest uit bed terwijl ze Christine van zich af duwt.

"Vuile b*tch!" exclameert ze. "Ik heb je met rust gelaten tot nu toe, maar na die opmerkingen van jou vanavond en nu mijn nachtrust te hebben verpest, krijg je wat je toebehoort, kreng"

Met die woorden verstijfd ze Christine compleet, waardoor het meisje geen woord meer kan uiten en niet meer kan bewegen. Zonder er over na te denken mompelt ze 'levitate' en gaat ze er met Christine voor zich uit vandoor, de jungle in. Uiteindelijk komt ze bij een meer aan. Het meer waar Matt het hoogstwaarschijnlijk over had en dumpt ze Christine hardhandig neer tegen een boom. Heel gemakkelijk bindt ze haar vast op dezelfde manier dat Shawn vast zat. Zo verstijfd zou Christine onmogelijk los komen. Een grijns hangt op Naomi's gezicht.

"Vaarwel."

En ze verdwijnt weer richting haar tent met een blij gezicht.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Christine is nogal bekommerd met haar voet bezig en bedenkt zich dat ze vooral haar schoen niet moet uitdoen om erger te voorkomen, wanneer plots iemand haar tot bitch bombardeert. Geschrokken kijkt ze op om te zien wat er aan het gebeuren is, als ze Naomi als een woeste neushoorn uit haar tent ziet stormen. Hell to the no dat Christine dáármee in de tent kruipt! Dan maar tussen Shawn en Enora!

Christine blijft eigenlijk tamelijk chill zitten wanneer Naomi op haar schreeuwt. Wat gaat ze in godsnaam uitvoeren met de ganse klas om hen heen?

“Och Naomi, hou nu toch eens o-” brengt ze uit, tot haar mond opeens verstijfd stilstaat. Wacht eens, ze kan helemaal niet meer bewegen. Verstijfd met haar handen aan haar enkel, alsof ze een standbeeld is, met haar mond nogal oncharmant open. Het enige wat ze nog kan bewegen zijn haar ogen. Vuile trut! gaat er door haar heen. Christine zou allerlei woeste bewegingen en blikken naar Naomi werpen als ze daartoe in staat was. Maar in plaats daarvan hangt ze opeens in zithouding in de lucht rond te tollen. WTF GA JE DOEN?!

Met een harde smak wordt Christine tegen de boom gesmeten. Tranen springen in haar ogen van de pijn dat dat veroorzaakt en dan begint Naomi haar nog eens vast te binden. Christine zou Naomi smekend aankijken. En daar zit ze dan, vastgebonden aan een boom, met haar handen aan haar enkels gekleefd en een fameus pijpmondje. Charmant. Lijdzaam ziet ze toe hoe Naomi haar voor dood achterlaat. Trut! Wat denk je hiermee te bereiken, he? Maak me nu ONMIDDELLIJK los of ik ram mijn toverstok waar de zon niet schijnt en ik beloof je dat het uitzonderlijk géén plezante ervaring zal worden! Ondanks Christines pogingen om te roepen en los te komen, blijft het akelig doodstil. Christine geeft maar meteen op en hoopt dat de vloek vlug opgeheven raakt. Hoe ver zou ze van het kamp zijn? Een eindje, vermoedt ze. Genoodzaakt bijft Christine voor zich uitstaren terwijl ze voelt hoe haar voeten nat beginnen te worden. Ja, ook dat nog, van alle bomen moest Naomi haar per se dumpen aan een dat half in een meer geworteld staat.

Een zucht. Als ze kon. Christine probeert te relaxen en neemt er maar vrede mee dat ze hier in het ergste geval de nacht zal moeten doorbrengen. Toch rollen er een paar tranen van vernedering over haar wangen, vooraleer ze zich probeert te vermannen. Naomi zou haar vlug terughalen denkt ze, al is het maar om te genieten van Christines reactie. Want het zou de anderen in de ochtend toch wel opvallen dat ze er niet meer is. Toch? Shawn zou toch de eerste persoon zijn die het zou opvallen, niet? Naomi zou niet het lef hebben om haar hier te laten zitten tot iemand anders haar vindt, toch? Het is toch overduidelijk wie zo’n streken met haar zou uithalen. Iedereen zou haar nog meer haten, al denkt Christine dat ze zelfs dan nog hip zou gevonden worden.

Christine wordt uit haar gedachtestroom getrokken wanneer ze opmerkt dat het water waarin ze ligt te pootjebaden opmerkelijk hoger staat. Haar handen en kuiten zitten op opmerkelijk korte tijd al onder de spiegel. De wind, waardoor het water wat meer naar voor komt? Hmm, het komt en het gaat wel niet weer, het blijft gewoon stil staan.

Na een paar minuten begint Christine echter te panikeren als ze merkt dat het water blijkbaar aan het stijgen is en ze al tot aan haar navel onder zit. Dit kan toch niet? Dit is toch een meer? Of niet? Howla, het komt al tot haar borst. En het is koud! Friggin’ KOUD! Paniek overheerst plots. Naomi, hoe kon je?! Waarom doe je dit? Als ze kon roepen, krijste ze om hulp. Als ze kon rillen, dan bibberde ze uit haar lijf. Als ze kon bewegen, gebruikte ze haar ballerina-skills om zichzelf te bevrijden. Niks lukt. Ze staat vast te kijken hoe ik me hier zit op te fokken! Geen paniek, ze weet wel hoe hoog het water maximum komt en ligt zich gewoon te verkneukelen om mij… Toch blijft het waterpeil stijgen, en Christine voelt zich als een rat in een val wanneer het water aan haar mond komt.

NAOMI NU MAG JE WEL TERUGKOMEN OM MIJ HIERUIT TE HALEN!!! Tranen stromen nu uit haar ogen van angst. Paniek alom. Langzaam stijgt het naar haar neus… Waarom… Hoe kan ze dit doen… Hoe kan ze zó wreed zijn? Iemand, iets, haal me hier nu uit, alsjeblieft… =’(

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Florence Gravois

Flor blijft naar hem kijken, wachtend tot hij iets zal zeggen wat dit alles in een duidelijker daglicht stelt. Maar dat doet hij niet. In plaats daarvan moet zij zeggen wat er nu komt. En dat weet ze niet. Het liefst zou ze gewoon doen alsof er niets gebeurd was, maar dat gaat natuurlijk niet. En het zou bovendien alleen maar voor awkward situations zorgen. Maar dat zal zeker zo zijn als ze nu niet toegeeft dat ze het stiekem zelf ook wel leuk vond hem te zoenen, dat het niet gewoon verstandsverbijstering was.

Sh*t Matt, waarom kan jij niet gewoon de beslissing voor mij nemen? Zijn vraag hangt nog in de lucht en ze weet dat er een antwoord op moet komen. Ze kijkt even naar de sterrenhemel en bij het aanzicht van de grote beer verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Het enige wilde dier dat ze zullen zien vanavond. Ze wil Matt niet kwijt. Hell, wat zou ze zonder hem? Eerst aarzelend, maar daarna met wat meer overtuiging zoekt ze zijn blik en verstrengelt ze haar vingers één voor één met die van hem en zegt dan, voorzichtig, alsof ze het moment niet wil breken: 'let's give this a shot,' waarna ze wat dichter tegen hem aankruipt voor wat warmte terwijl ze haar blik weer op de sterrenhemel richt.

Blijerd · Happy to kill **Woonplaats:** New New York

Matt kan zijn oren niet geloven als Flor zegt dat ze het wel een kans wil geven. Ze weet nu al van zijn gevoelens voor haar, maar omgekeerd had hij daar nog geen duidelijk beeld van gekregen. Daarom had hij Flor de eindbeslissing laten nemen. Zijn ingewanden doen nu ondertussen een zeer vrolijk dansje en hij moet zichzelf even een paar keer (heel subtiel) knijpen om te controleren dat het echt is. Maar, ja, hij is nu extreem gelukkig. Zijn gezicht laat dat ook zien.

"I'll promise to be on my best behaviour." Belooft hij haar. Bij Enora was dat namelijk niet altijd het geval geweest... Maar hij heeft van zijn fouten geleerd.

Enkele minuten liggen ze daar, geheel gelukkig, totdat Matt een regendruppel op zijn neus voelt. Met zijn hand veegt hij hem weg, maar dat is niet genoeg. Ondertussen vallen er meer regendruppels naar beneden. Te veel om weg te vegen en het blijven er meer worden. Even later... Hoosbui! Snel staat Matt op. Daarna helpt hij Flor overeind, waarna ze samen terug rennen naar de tent.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Camille Byron

Camille geeft een klein knikje als Adam uitleg geeft over haar naam. Ze kan het wel waarderen. En Amanda was ook niet echt een naam waar je heel erg graag mee opgescheept wilde zitten. Ze glimlacht dus even kort naar het meisje.

Cam wordt een beetje bang als er ineens een random oudere gast verschijnt die beweert dat hij ook een nieuwe leerling is. Really, what the hell? Ergens is het ook wel fijn dat ze wordt afgeleid van de vraag van Adam of zij en Lea 'together' zijn, want ze is nog steeds rood. Maar drie nieuwe mensen in één keer is toch wel wat veel. Aimée vraagt ook nog wie er mee gaat zwemmen, maar Cam is bang dat ze gaat verzuipen als ze met deze vermoeidheid het water in gaat. (Niet wetende dat Christine dit lot zo ongeveer tegemoet gaat nu.)

Ze is Lea dan ook heel dankbaar als ze voorstelt om te gaan slapen. Vlug knikt ze en staat ze ook op. Ze knikt naar Adam en Aurelie. "Welterusten. Ik zie jullie morgen wel!" Ze werpt even een korte, angstige blik op Ceasar en pakt dan Lea's hand. Snel stapt ze richting hun tent. Wat verlegen kruipt ze naar binnen. Haar gympen zet ze bij de ingang neer. Wel binnen, voor het geval het zou gaan regenen.

Een beetje wankelend kruipt ze naar één van de luchtbedden. Het is niet ideaal, maar het kan ermee door. Ze bijt even op haar lip en houdt dan het idee van een sleepover in haar hoofd, terwijl ze haar shirt over haar hoofd uittrekt. Ook haar broek gaat uit. Dan begint ze met een lichtroze blos op haar wangen in haar koffer naar haar pyjama te zoeken.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Ongelovig zet Alex zijn pas voort door het bos. Hij is een kwartier geleden afgezet door een van de professoren en het leek hun een uitstekend idee om hem zelf de weg naar het kamp te zoeken. Het was toch een survival met een reden? Hoewel Alex een halfblood is, gaat hij thuis vrij muggle’ish door het leven en gaat hij al jaren naar de scouts. Iets wat hij altijd wijselijk voor zijn medestudenten heeft verzwegen uit angst dat ze dat belachelijk zouden vinden.

Aangezien Alex altijd erg ordelijk en netjes is, zijn modderige kampplaatsen naar zijn mening niet meteen een pretje. Toch heeft hij enkele dingen bijgeleerd die misschien wel nuttig kunnen zijn voor de survival, hoewel de desbetreffende vaardigheden allemaal wel op de mugglewijze zijn. Alex haalt zijn staf boven en mompelt zachtjes ‘lumos’. Tot zijn opluchting kan hij zich nu een beetje beter oriënteren en vindt hij hopelijk snel de kampplaats van zijn klasgenoten. Alex spitst zijn oren, maar kan tot zijn teleurstelling geen stemmen horen, zelfs Shawns luidruchtigheid kan hij niet waarnemen.

Terwijl Alex verderloopt overpeinst hij al hetgene dat hij vandaag heeft meegemaakt. Eigenlijk is hij helemaal niet naar Parijs geweest, maar bij zijn ouders. Zijn ouders hebben nieuws verkondigd waarvan hij niet goed kan oordelen of het positief of negatief is en Alex is er ook nog niet uit hoe hij het aan Christine moet vertellen, want zij zal er vast het meeste om gekwetst zijn. Dat hoopte hij zelfs, want dat zou een blijk geven dat ze wel echt om hem geeft.
Met de aangename gedachte aan Christine, zet hij zijn pas verder. Tot zijn weerzin heeft hij zijn voet in een modderpoel geparkeerd. Geweldig. Maar wacht! Modder. Dat betekent dat hij zich dicht bij een meer of rivier bevindt. Met zijn stok als een zaklamp voor zich uitstekend, steekt Alex zijn hoofd door de struiken en ziet de maan weerspiegelen in het meer. Als de groep verstandig is, en dat is bij Alex’ klasgenoten nu niet altijd te verwachten, vestigen ze zich bij een meer zodat ze zich kunnen verfrissen en drinken. Alex voelt zich even een echte stoere survivalman dat zich elk moment kan inschrijven voor Expeditie Robinson, klaagt over de ongetalenteerde deelnemers die in bikini liggen te zonnen en in een handomdraai een boom omhakt.

Alex wil aanstalten maken om keurig langs het meer te lopen, tot hij een onduidelijke verschijning ziet. Het doet hem vaag denken aan de enge kampverhalen die oudere scoutsbegeleiders wel eens ’s nachts durfden te vertellen over demonische vrouwen die je proberen te verdrinken als je te dicht bij een meer komt. Maar dit is geen spookachtige moordenares, maar de liefde van zijn leven in hoogsteigen en bovenal stijve persoon! Alex heeft even bedenktijd nodig over het feit dat Christine aan een boom hangt en loopt om het meer om wat dichter bij haar te kunnen zijn. Waarom verroert ze geen zin en heeft ze haar mond zo raar staan? Alex laat zijn staf over het water glijden en ziet dan dat het vervaarlijk snel omhoog stijgt en zich langzaam maar zeker een weg naar haar borst stijgt. Misschien kwam Alex in actie omdat Christines onbestaande cupmaat mogelijk onderkoeld kon raken, maar het mag gezegd worden dat hij helemaal in redder in nood-modus overschakelt. Alex loopt zo dicht mogelijk naar Christine toe, tot de oever het niet meer toelaat en laat zich dan in het koude water zakken. Huiverend voelt hij zijn hemd tegen zijn huid plakken en waadt – veel te traag naar zijn zin- naar Christine toe. Zijn kleren voelen zwaar aan en het water begint steeds meer te stijgen. Zo goed en kwaad als het kan, bereikt Alex de boom waar Christine aan vast is gekluisterd. Met zijn staf zo hoog en veilig mogelijk in zijn hand geklampt, richt Alex bevend op het touw dat om haar zit. De eerste en tweede keer mist hij, omdat het zo donker is, hij het zo koud heeft en een doorweekte en zowat levenloze Christine in zijn nabijheid is.

“Sorry, sorry…”, fluistert hij nerveus. Alex drukt zijn staf tegen het touw en merkt dat de vezels beginnen te knappen. “Wie heeft dit gedaan, Christine?”, vraagt hij in de hoop dat Christine eindelijk wat zegt of een teken van leven geeft. Maar haar blik zegt genoeg en haar ogen staan bang en wanhopig.
Als het touw het volledig begeeft, probeert Alex zo snel mogelijk Christine van de boom te rukken en naar de oever te brengen. Dit verloopt ook niet eenvoudig, maar Christine drijft nogal soepel mee, hoewel ze angstaanjagend stijf aanvoelt. Bij deze waarneming knapt iets bij Alex: namelijk de vraag wie hier verantwoordelijk voor is. Wie zou Christine écht zoiets aandoen? Met deze furieuze gedachte, voelt hij enige adrenaline door zijn lijf stromen en bereikt sneller dan verwacht de rand van het meer. Alex houdt Christines hoofd boven water en tracht haar zo veilig mogelijk uit het water te vissen.

Na heel wat gedoe liggen ze allebei op het gras. Het kan Alex zelfs even niet schelen dat hij volhangt met groen waterspul, modder en andere vuiligheden. Nahijgend staart hij naar de lucht en laat zijn hoofd dan naar rechts zakken. Christine verroert nog steeds geen vin. Alex gaat op zijn knieën zitten en neemt nogal radeloos Christines lichaam waar. “Christine, zegt iets, doe iets, wat dan ook” [size=](508)[/size] Wat moet hij met haar aanvangen? Allerlei dramatische beelden schieten door zijn hoofd, hoewel mond-op-mondbeademing misschien nog ok klinkt. Maar dit is geen goede timing.

Dan tikt hij na een tijdje te twijfelen op haar arm. Vastberaden, maar toch wat onzeker over de uitwerking probeert hij een toverspreuk uit: "Renervate!"

Sacha · Dreuzel **Woonplaats:** Mijn bed ^^

Omdat mijn banner niet echt geliefd is, oke oke hij was ook niet echt gepast heb ik een andere

Afbeelding

Ceasar ziet een aantal studenten naar bed gaan. Even geleden zei een meisje tegen hem dat hier geen hol te doen was. Maar tot nu toe vindt Ceasar het nog niet erg. Even er tussen uit is altijd lekker en hij heeft nu al meer van de wereld gezien dat de zestien jaar ervoor.

Ceasar heeft het gevoel dat wat mensen hem wat raar aankeken. So what! het deed hem niets. Hij port wat met een stok in het vuur. Knoeien met vuur is altijd al iets voor jongens geweest en Ceasar was niet anders.

Eigenlijk moet hij naar bed net als de rest maar echt moe is Ceasar nog niet dus liever blijft hij hier nog even zitten. En waarom eigenlijk niet? Hij is vrij om te doen wat hij wilt. Hij kijkt naar de prachtige sterrenhemel en raakt in gedachten verzonken.
*beetje zinloze post maarja (: *

[RPG] Beauxbatons #2

Wie is er online