[RPG] Wrath of the Gods

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Jackson heeft ondertussen opstandig zijn armen over elkaar geslagen. Dit hele gedoe kan echt gewoon niet waar zijn. Hij luistert zwijgend naar de protesten van zijn medereizigers. Hij kon zich daar best wel bij aansluiten.
Hij is dan ook opgelucht als hij Sören even vanuit zijn ooghoek hoort knikken op zijn woorden. Hij heeft tenminste niets raars gezegd door sceptisch uit de hoek te komen.
Hij fronst als er mensen bij naam genoemd worden door de vreemde oude man. 'Hoe weet hij dit allemaal?'

Voorzichtig wordt er her en der gesuggereerd om toch maar in te gaan op de eisen. Jay kijkt opzij als er een meisje, Soraia, nogal resoluut naar voor stapt en verkondigt dat ze meegaat naar Olympus. Meent ze dit nu echt?
Jay slikt eventjes als de man uiteindelijk hem ook bij naam noemt en hij weet zich even geen houding te geven. Hij weet niet meer hoe hij zich hierbij moet voelen en voelt zich vooral verward.

Met de twijfels die door zijn gedachten malen, kjkt hij toe hoe de man langzaam weer uit elkaar valt in glas en de ramen zich opnieuw vormen. De stem laat een doodse stilte na en Jackson kijkt om zich heen naar de mensen in zijn buurt.
Dit is té eigenaardig om waar te zijn, maar tegelijkertijd vertelt hem een gevoel dat het gewoon niet anders kan dan waar zijn.

De stilte wordt verbroken door Kate die suggereert om met een aantal te proberen om de deur open te krijgen van de vertrekhal. Ryan vraagt cynisch welk vliegtuig naar Olympus gaat en ook Sofia lijkt dat het beste plan. Gaëlle merkt op dat ze haar ticket gaat omwisselen en loopt naar de infobalie.
Jay weet het niet. Hij blijft nogal aarzelend staan met zijn gitaar in zijn handen.

Hij kijkt eventjes naar Sofia die zich net heeft voorgesteld. Omdat hij het wel zo fair vindt dat hij zich ook even voorstelt, antwoordt hij op haar. "Jackson McGowan." Reageert hij met een lichte glimlach naar haar.
"Dus... Olympus hé." Zegt hij dan nogal droogjes. "Die bestemming had ik niet echt in gedachten."

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Shin is dankbaar als er een meisje naar hem toe komt, die het glas uit Badger's poot haalt. Ook een blonde man komt erbij, die zegt dat hij wel iets weet over wonden bij dieren. Hij stelt zich voor als Thor. Shin wil ze beiden een enthousiaste knuffel geven, wanneer ineens alle stukken glas naar één kant beginnen te schuiven. Shin's ogen worden steeds wijder, als het tot hem doordringt dat er een man ontstaat uit het glas. Een beetje angstig kijkt hij rond, maar tegelijkertijd vindt hij het best wel spannend en cool.

Dus hij luistert met grote ogen naar de woorden van de oude man. Verschillende mensen beginnen ongelovig te roepen dat ze bewijs willen en er niets van geloven. Shin houdt zijn mond. Dit was veel te interessant om te onderbreken! Hij hoort Thor zachtjes iets zeggen over dat het hem wreed lijkt dat goden een vliegtuig hebben laten crashen. Dat is eigenlijk ook iets wat Shin niet helemaal begrijpt. Omdat die goden oorlog hadden, moesten ze onschuldige mensen vermoorden?

Hij wil net reageren, wanneer hij een bittere smaak in zijn mond krijgt. Het duurt een aantal seconden, voor hij zich realiseert dat het naar wijn smaakt. Oké, waar kwam dat ineens vandaan? Geschrokken, brengt hij zijn hand naar zijn mond. Hij had al weken geen alcohol gedronken. Shin knippert met zijn ogen en ineens is de smaak verdwenen. "Whoa, dat was raar.." Mompelt hij.

Het meisje dat had geholpen met Badger's poot, geeft aan dat ze mee zal gaan. Enthousiast begint Shin te glimlachen. Avontuur! Hij vindt het ook wel een beetje eng dat de man iedereen bij hun naam lijkt te noemen - aangezien naar zijn weten zowel die van hem als die van Thor kloppen. Nou, dat scheelde weer een voorstelrondje. Vlak hierna, valt de man uit elkaar en zijn de ramen ineens weer intact. Het vliegtuigwrak is er nog altijd.

De anderen lijken verschillende dingen te willen. Shin wil graag meedoen aan deze opdracht, hoe vreemd het ook klonk. En die oude man was redelijk eng, want hij had totaal geen emotie op zijn gezicht voor zo'n 95% van zijn speech. De vrouw die zich had voorgesteld als Ulrika, heeft het over een vliegend paard uit een Disneyfilm en Shin zit verwoed te zoeken naar de naam. Natuurlijk was het totaal onbelangrijk, maar als fan moest hij toch alles weten?

Omdat er mensen zichzelf voor beginnen te stellen, besluit hij dat hij niet achter kan blijven. "Ik ben dus Shin. Shin Yun. Dit is Badger." He wijst even op de pup en richt zich dan tot Thor. "Jij kon helpen met zijn poot?"

Shin hoopt dat ze überhaupt de deur open zullen krijgen, aangezien ze daar eerder moeite mee leken te hebben. En dan? Moesten ze naar Griekenland of iets dergelijks? Hij heeft eigenlijk niet zoveel zin om in een vliegtuig te stappen, momenteel. Zijn huidige vliegtuig lag af te branden op de startbaan.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Sören knippert nog met zijn ogen: het licht dat hij feller had zien worden was er echt geweest. Hij kijkt om zich heen en vraagt zich af of anderen het ook gezien hebben. Niemand lijkt er echter acht op te slaan, en Sören neemt maar aan dat hij het gehallucineerd heeft.

Wat hij klaarblijkelijk niet hallucineert zijn de laatste woorden van de oude man die hen had toegesproken. En wonderbaarlijk genoeg verandert hij terug in het glas dat hij was. Het glas zat weer terug. Betekende dat dat het niet waar was geweest wat hij had gezien? Dat hij had lopen dromen, of zoiets?

Sören kijkt Sofia aan - wiens naam de man ook had opgenoemd - als ze zich afvraagt hoe ze naar Olympus moeten komen. ,,Het liefst niet per vliegtuig,'' mompelde Sören, en zijn blik richt zich weer op het wrak. Dan stelt Sofia zich officieel voor, evenals Jackson en Shin. ,,Ik ben Sören Axelsson,'' stelt hij zichzelf dan ook voor.

Sören grijnst als hij Ulrika's opmerking over dat vliegende paard hoort. Meerdere mensen vatten de situatie met nogal wat sarcasme op: Katherine, Ryan. Sören vraagt zich af op het gepast was met dat vliegtuig wat er nog altijd lag te branden. Dan ziet hij hoe een drietal brandweerwagens de vliegbaan al oprijdt om de brand te blussen. Hulpdiensten zouden ongetwijfeld dadelijk hier binnen vallen.

Alhoewel het sarcasme overheerste, leken de meesten ervan overtuigd dat ze maar moesten doen wat de man had gezegd - aangevoerd door die Soraia. Sören wist het nog niet zeker; Gaëlle wist het wel zeker: zij ging niet mee. ,,Ik weet niet of dat zo'n goed idee is,'' zegt Sören als ze aanstalten maakt om haar ticket in te leveren. ,,Dadelijk staat deze hal vast vol met dokters, politie en psychologen die ons trauma-hulp gaan verlenen en dergelijke; die laten ons niet zomaar ergens heengaan lijkt me,'' Serieus kijkt hij Gaëlle aan, en keert zijn blik dan naar Kate. ,,Katherine toch?'' vroeg Sören haar. ,,Katherine's plan lijkt me het best. Ik denk dat we voor nu het best weg kunnen gaan - of we nu wel of niet besluiten te doen wat die knakker wil dat we doen.''

Sören wist hoe vervelend psychologen waren; toen hij had aangegeven dat het hem oprecht niet boeide dat hij een blessure had opgelopen en daardoor moest stoppen met wat zijn ouders wilden dat hij deed, had de psycholoog dat als het 'wegstoppen van problemen gezien'. Dat zorgde weer voor wat meer maandelijkse uitgaven voor Sörens ouders. ,,Iedereen moet naar New York,'' zegt hij dan tegen Gaëlle. ,,Maar we kunnen het toch nog wel even uitstellen? Mensen daar begrijpen het vast als ze op het nieuws zien dat je vlucht ontploft is.'' Want o: dit kwam echt wel op het nieuws...

Apollo · 5e jaars

Ryan hoort dat sommige het plan van de oude man geloven en zien zitten. Gaëlle daar in tegen wilt haar ticket omwisselen en zo snel mogelijk weg. Ryan kijkt richting de balie. Geen werknemers van het vliegveld in de buurt. Hij staart naar buiten en ziet dan dat de brandweer buiten druk in de weer is met het vliegtoestel. Ach, iedereen in het wrak is toch al dood. Het enige wat ze redden is waarschijnlijk de zwarte doos van het vliegtuig. De specialisten gaan dan onderzoeken wat er precies gebeurd is en uiteindelijk komen ze erachter dat het vliegtuig op onverklaarbare wijze is neergestort.

Ryan pakt zijn koffer die naast hem ligt. Hij was bijna vergeten dat hij een koffer vol met geld bij zich droeg. Waar ze ook heen gaan, de koffer neemt hij mee. Zijn baas zou waarschijnlijk denken dat hij dood is als hij van het ongeluk hoort en dan heeft hij de koffer voor zichzelf. Een kille glimlach verschijnt rond zijn lippen. Dit kan kan nog eens positief voor hem uitpakken. Natuurlijk als hij terugkwam met de koffer, zou hij beloond worden met een flink som geld. Maar dat bedrag zal nog niet eens vijfentwintig procent zijn van de hoeveelheid die hij bij zich draagt. In ieder geval mogen de hulptroepen niet weten dat hij nog leeft. Ze moeten denken dat hij dood is, oftewel ze moeten hier weg.

Ryan herinnert zich de woorden van Kate. Hij loopt vol zelfvertrouwen naar de nooduitgang en staart even naar de deur. Deze uitgang is zo ver mogelijk verwijderd van de brandweer, misschien zouden ze kunnen ontsnappen. Nou ja ze, in ieder geval hij. Ryan zucht even en grijpt dan naar de deurknop. Hij rukt er met volle kracht aan en valt bijna sukkelig om - hij had niet verwacht dat het zo makkelijk ging - als hij de deur met een grote zwaai open trekt. Ryan draait zich om. ”Deze deur is open” roept hij. Maar wat nu?

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle draait zich om als iemand van haar mannelijke lotgenoten laat weten dat haar plan niet zo geweldig is. Ze haalt haar schouders op wanneer hij vertelt dat de hulpdiensten hier zo zijn.

“So what?” antwoordt ze hem. “Niemand is zwaar gewond. Het ziet er hier niet eens uit alsof er ook maar iets gebeurd is.” Gaëlle maakt een gebaar naar het zichzelf gerepareerde raam. “Zie jij hier iemand die hulp nodig heeft? Ik niet. En als ik mijn mond hou over de oude man die herrees uit de niet bestaande glasscherven, heb ik die ook helemaal niet nodig. Het is trouwens mijn volste recht om medische bijstand in welke vorm dan ook te weigeren.” Ja, Gaëlle kent de wet. Ze gaat niet voor niets naar Harvard. Ze knikt kort met haar hoofd naar het wrak.
“Dat ze die hulptroepen maar sturen naar dáár en de nabestaanden van de slachtoffers. Ik heb geen hulp nodig, alleen maar een vlucht naar New York. En liefst zo snel mogelijk, meneer…”

Gaëlle zwijgt aarzelend. Ze had graag een naam willen toevoegen aan haar pleidooi, maar ze is die eigenlijk al vergeten. Ze had op die korte tijd ook zoveel namen gehoord. Gaëlle kijkt hem even inschattend aan. Wie denkt hij wel niet dat hij is, zomaar even beslissen of zij haar vlucht wel even kan uitstellen of niet.
“Het kan je misschien ontgaan zijn, maar ik zit niet in dat vliegtuig. Dus ik heb geen ander excuus dan een zogenaamde vertraging. En dan bedoel ik geen vertraging die lang genoeg is om een tripje naar Griekenland te maken. Dus als je me nu wilt excuseren, doe ik mijn ding en ga ik mijn ticket omruilen.”

En dat gezegd zijnde, baant Gaëlle zich verder een weg naar de infobalie. Ze stopt echter met lopen na een pas of drie omdat ze ziet dat elke balie onbemand is. Gaëlle kijkt om zich heen. Buiten Daniël de piloot, was er geen enkele werknemer te bespeuren.

Gaëlle kucht kort, om een beetje het fail-gevoel dat ze ervaart te maskeren, want dit was wel een teleurstellend feit na haar verdediging. Ze draait zich terug om en wandelt terug naar de anderen, als ze ziet dat Ryan een deur heeft gevonden die leidt naar een andere ruimte.

“Ik moet gewoon even iemand vinden die me kan verder helpen, da's alles,” zegt ze dan tegen Sören terwijl ze langs hem loopt, richting Ryan. Ze kijkt hem bewust niet aan als ze het zegt, om haar trots een beetje te behouden in plaats van aan haar kleine nederlaag toe te geven, aangezien ze vermoedt dat hij haar stiekem een beetje uitlacht.

Expecto Petra · 6e jaars

Sofia luistert naar de sarcastische opmerking over het vliegend paard uit de disneyfilm en de vrouw die een heel pleidooi houdt en over haar ticket om willen zetten. Sofia ziet alleen geen personeel behalve de piloot en daar komt deze vrouw zo te zien ook snel genoeg achter.

Steeds meer mensen stellen zichzelf nog voor nadat de man hun namen allemaal eigenlijk allemaal al genoemd heeft. Ze hoort Jackson zijn opmerking die hij er droogjes achteraan plakt. "Niet veel mensen hadden dit in gedachten om ook maar één keer in hun leven te doen waarschijnlijk." Ze schenkt een glimlach naar hem terug.

Sören lijkt een goede redenatie te hebben en voegt Sofia er dus nog aan toe: "Mensen verwachten echt niet dat je zo één, twee, drie weer op de plaats van bestemming bent hoor. En voordat er überhaupt iemand hier wegvliegt zonder onderzocht te worden of er niets met ze aan de hand is... Dat laten ze ook niet zomaar toe lijkt mij."

Sofia kijkt naar de brandweer die bij het vliegtuig is. Wat is ze blij dat ze daar niet inzit. Liever een tripje naar Olympus dan een tripje naar het hiernamaals.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

De woorden van de man blijven in Imogens hoofd spoken. Ze houdt zich nog meer bezig met de vraag hoe hij persoonlijke informatie van haar heeft kunnen achterhalen dan wie hij überhaupt ís. Of hoe iemand uit glassplinters kan ontstaan, that is.
Imogen schudt met haar hoofd om de gedachten los te laten: je hebt geen tijd voor die nonsens, prent ze zich in. Er is een ander vliegtuig dat op te je wacht. Ondertussen zijn de andere mensen aan het keuvelen, namen aan het uitwisselen en zich luidop aan het afvragen wat ze nu eigenlijk moeten doen. Imogen heeft zo'n vermoeden dat de meerderheid niets bijzonders te doen had in New York en er was zelfs een meisje bij dat naar Olympus~ wou gaan. Imogen kan het amper bedwingen om met haar ogen te rollen.

"Ik betwijfel het dat er nog een tweede vlucht zal volgen, om eerlijk te zijn", zegt ze tegen Gaëlle die gelukkig ook niet in al die onzin geloofd. "Ik heb een ticket in Orly kunnen bemachtigen, misschien kan jij het daar ook proberen?"

Imogen heft haar laptoptas terug op, werpt een blik op haar horloge en doet haar uiterste best om niet naar het vliegtuig te kijken. Ze wou altijd volledige controle over haar gevoelens. Niemand hoefde te weten dat een vliegtuigongeval tot een van haar grootste angsten behoort. Door zich volledig te focussen op de vlucht die ze nu moet nemen en de voorbereidingen op haar reis, probeert ze de ramp uit haar geheugen te wissen.

Imogen beent naar Ryan die een deur heeft gevonden. Mooi, want Imogen heeft geen tijd voor psychologische bijstand en ze hoeft ook geen dekentje, kop koffie en een troostende hand die op haar schouder klopt. Of nja, dat tweede misschien wel. "Goed", zegt ze terwijl ze met haar schouder tegen de deur duwt. "Ik ga hier weg en wie nog een tweede vliegtuig wil halen mag een taxi met me delen".

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Sommige mensen schijnen het wel een goed idee te vinden om op zoek te gaan naar de Olympus, ook al hebben ze zijn geen idee hoe ze daar moeten komen (mythologische plek, hallo?) en of de goden mogelijk niet kwaadaardig zijn. En dat is als de goden echt bestaan en dit niet een groepshallucinatie was.

Nee, Kate is er nog steeds voor om de deur open te breken en de hulpdiensten binnen te laten, zodat de situatie overgedragen kan worden aan de juiste autoriteiten. Ze is niet de enige die het helpen van de goden niet ziet zitten: Gaëlle verkondigt nuchter dat ze haar vliegticket wil omwisselen.

Een man die zich voorstelt als Sören gaat daar tegenin, met de opmerking dat de hal snel vol zal staan met doktoren, politie, enzovoorts. Hij spreekt dan Kate aan met 'Katherine' en geeft aan dat hij het met haar plan eens is. "Ik prefereer Kate," reageert ze, "En ik verwacht niet dat we snel wegmogen - ik wilde de deur openkrijgen om de hulpdiensten binnen te laten. Weggaan lijkt me niet verstandig nu het onmiddellijke gevaar geweken lijkt te zijn - het gaat hier om een mogelijke terroristische aanslag, het minste dat ze zullen doen is ons ondervragen."

Ze is even stil, en voegt er dan aan toe: "Al weet ik niet hoeveel we ze kunnen vertellen, want een 'boodschapper van de goden' zal er bij hen niet in gaan." En Kate heeft genoeg redenen om geen psychologische evaluatie te willen, dus ze is zeker niet van plan om ook maar iets te zeggen over 'goden'.

Ondertussen heeft Ryan een deur opengekregen en is Gaëlle is inmiddels weer terug - geen wonder, Kate verwacht niet dat de komende dagen ook maar iets hier vandaan zal vliegen. Ook gaat een vrouw - ze had zich voorgesteld als Sofia? - verder over hoe de meeste mensen niet zouden verwachten 'dit' te doen (het helpen van terroristen? Ja, dat stond inderdaad niet op Kate's to do-list) en besluit Imogen om weg te gaan.

"Ik denk dat je dat tweede vliegtuig ook niet zal halen," geeft Kate aan. "Zoals ik al zei, ze laten je niet zomaar weggaan." Al hinkt zij zelf ook naar de deur, want ze wil kijken waar de hulpdiensten blijven.

Apollo · 5e jaars

Ryan ziet dat Imogen, Gaëlle en Kate zich naar hem toe benen. Het maakt hem niet uit wie nog meer volgen of hier blijven. Hij heeft zijn keus gemaakt. Zo snel mogelijk afhaken en er vandoor gaan met het geld.

Ryan opent de deur en betreed de volgende ruimte. Het is een donkere trappenhal dat zachtjes wordt verlicht door een klein lampje. Recht voor hem zit nog een deur met het welbekende nooduitgangbord.

Ryan loopt naar de deur en zet zijn hand op de knop. Zodra zijn hand de deurknop raakt, ziet hij niks meer. Ryan grijpt met één hand naar zijn ogen en leunt met de andere tegen de deur. Wat gebeurt er met hem! Vraagt hij zich ontdaan af. Hij laat zijn hand zakken en kijkt voor zich uit. Hij begint geleidelijk aan weer te zien en knippert verdwaasd met zijn ogen. Ga naar het Louvre ziet hij verkrast verschijnen op de muur. Hij knippert nogmaals en de boodschap is verdwenen. Hij staart verward naar de muur. Wat was dat in vredesnaam? Was dit een daad van een god? Een god die hem volgens de oude man had gekozen?

Ryan weet nu dat hij niet weg kan vluchten. Het was een aangenaam idee, maar niet realistisch. Niet na vandaag. Hij weet wat hij gezien heeft en dat hij zijn boodschap moet opvolgen. ”We moeten naar het Louvre” brengt hij zelfverzekerd uit terwijl hij de hal weer instapt. ”Ik weet dat het gek klinkt. Maar dat is onze volgende bestemming”.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

De jongen naast hem stelt zich voor als Jackson en een andere man stelt zich voor als Sören. Zijn naam klinkt Skandinavisch. Verschillende mensen vinden het het beste idee om weg te gaan, zeker omdat er hulpdiensten beginnen te arriveren. Iemand heeft de deur open gekregen, die blijkbaar niet meer zo zwaar op slot zat als eerst. Gaëlle wil echter niet meewerken. Shin bijt even op zijn lip. Moest hij haar laten gaan of niet?

Hij steekt zijn handen in zijn zakken en zucht. Zelf wil hij echt niet in een vliegtuig stappen en dit avontuur leek hem best interessant. Hij snapt niet waarom sommigen al druk in de weer zijn om te bedenken hoe ze hun volgende vliegtuig gaan halen.

Hij fronst, wanneer hij een briefje in zijn zak voelt. Zat dat er al? Hij haalt het eruit om te controleren wat het is en knippert met zijn ogen. Dit is niet zijn handschrift. Ondertussen hoort hij Ryan zeggen dat ze naar het Louvre moeten. Hij weet niet hoe hij daar bij komt, maar hij besluit zijn eigen boodschap maar door te geven.

"Ehm, guys? Iemand heeft een briefje in mijn zak gestopt, ofzo. Er staat dat ik, of wij, naar de Notre Dame moeten gaan." Hij kijkt even bedenkelijk en grijnst dan. "Een speurtocht! Waar gaan we eerst heen?"

Expecto Petra · 6e jaars

Sofia ziet dat Imogen wil vertrekken door de deur die Ryan open heeft weten te krijgen. 'Hebben ze zo'n haast opeens dat ze hier weg moeten? Is het de angst die hen weg drijft, angst dat het misschien toch allemaal wel waar is wat de oude man had gezegd?'

Ze richt zich naar Imogen die weg wil gaan. "Vanwaar die haast? Zoals Kate zegt, zullen de hulpdiensten je willen ondervragen, verklaringen afnemen. We kunnen niet zomaar weglopen en hopen dat een ander vlieg..." Sofia wordt midden in haar zin gestopt door een stem die in haar oor fluistert. Deze stem verteld haar naar de Notre Dame te gaan. Ze merkt dat het weer niet iemand is die hier zo in de hal te zien is.

Dan ziet ze Ryan uit het gangetje terugkomen en hoort ze hem zeggen dat ze naar het Louvre moeten. Dan komt Shin ook met de mededeling naar de Notre Dame te moeten.

"We moeten naar de Notre Dame. Dat werd mij net toegefluisterd en ik weet dat het niet een van jullie was. Ik stel voor dat we in ieder geval bij elkaar blijven. We zitten allemaal dezelfde situatie. Dan kunnen we elkaar beter helpen bij al dit onverwachte."

xMissme · Volleerd Tovenaar

Sören kijkt Gaëlle vriendelijk aan als ze hem van repliek dient. ,,Niet zo scherp,'' zegt hij, glimlachend. ,,Ik wil alleen maar dat we niet met z'n allen in de problemen komen.'' Pittige tante, die Gaëlle. Ze wist wat ze wilde. Sören mocht dat wel.

Dan komt Gaëlle erachter dat er niemand achter de balie zit. Dat had Sören in eerste instantie zelf ook niet in de gaten. Sören knippert even met haar ogen als ze kucht en grinnikt dan zachtjes. Sören merkt op dat ze hem niet aankeek; na haar gepassioneerde verdediging moest dit toch wel een beetje een domper voor haar zijn. ,,Ik had het ook niet door,'' mompelt Sören met een onschuldige glimlach. Sören knikt dan vriendelijk naar Sofia als zij zijn betoog bij lijkt te willen sterken.

Imogen lijkt er ook vandoor te willen, maar ook Katherine volgt de redenatie van Sören zelf en van Sofia - alhoewel ze hem eerst zegt haar 'Kate' te noemen. Sören haalt z'n schouders op: ,,Got it.'' Ryan weet al een deur open te krijgen en zij hinkt hem achterna - dat hinken was Sören nog niet eerder opgevallen. Hij fronst even.

Dan treedt er verwarring op. Ryan, die de nooduitgang doorgaat, stopt ineens. Dan zegt hij dat de groep naar het Louvre moet. Op dat moment licht het schermpje van Sörens mobiele telefoon op. Hij kijkt onbegrijpend naar de tekst op het scherm. Ondertussen haalt Shin een briefje uit zijn broekzak en maakt duidelijk dat hij naar de Notre Dame wil. En Sofia lijkt er ook ineens heel zeker van te zijn dat de groep naar de Notre Dame moet. Iets fluisterde haar het in haar oor?

Sören knikt als Sofia zegt dat iedereen bij elkaar moet blijven. ,,Dat lijkt mij ook het beste,'' zegt hij. ,,Alleen ik denk dat we moeten doen wat Ryan zegt. Ik heb het gevoel dat we het best naar het Louvre kunnen gaan.'' Want dat stond in het sms'je. Waren dit echt goden? Of hadden de terroristenook al zijn mobiele nummer?

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle blijft in de buurt van Imogen en Kate staan en kijkt de eerste aan wanneer ze zegt dat ze nog een ticket in Orly heeft kunnen bemachtigen. Ze overweegt serieus om misschien via daar een ticket te krijgen, maar zucht dan.

“Het heeft geen zin,” zegt ze, vrij toonloos. Gaëlle heeft geen rotte frank te veel, ze heeft maar een beperkt budget voor komend jaar waar ze haar huidig ticket nog net heeft uit weten te knijpen. Geld voor een nieuw ticket zit er helaas niet in.

Merde…! denkt Gaëlle gefrustreerd terwijl ze haar muziekspeler in haar broekzak steekt. Als ze haar handen terughaalt, merkt Gaëlle dat er een stuk papier naar de grond dwarrelt. Omdat ze een propere en milieubewuste dame is, bukt ze zich om het op te rapen. Dan pas komt ze erachter dat ze het papier niet herkent. Het lijkt een briefje te zijn. Met een frons op haar gezicht vouwt ze het open en begint geluidloos de boodschap mee te lippen.

Zwijgend blijft Gaëlle naar het briefje staren als ze het gelezen heeft. Ondertussen bemerken anderen hun boodschappen ook en beginnen te discussiëren. Gaëlle leest haar boodschap opnieuw. En opnieuw.

“… Ik zorg voor je familie… Zal hun situatie slechter worden…” Gaëlles blik blijft op deze zinnen hangen. Vooral op de laatste. Als ze faalt, zal het slechter worden. Wie wist van haar familie? Wie wist van haar plichtsgevoel, haar doel, haar situatie? “Ga naar Notre Dame… Liefs…”

Liefs… herhaalt Gaëlle in gedachten. Wat was dit? Ze kijkt op van haar briefje en hoort dan de discussie verder gaan over waar ze naar toe moeten gaan. Louvre of Notre Dame…

“We moeten naar Notre Dame…” zegt ze dan, wezenloos, terwijl ze haar briefje dichtvouwt. Om een of andere reden kreeg ze een soort van vertrouwen in haar boodschapper. Had ze een keuze? Als haar familie zo veilig blijft...

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Kate wil na Ryan door de deuropening gaan, maar blijft stilstaan als ze iets in haar zak voelt trillen. Ze klapt haar GSM open en ziet staan dat het de bedoeling is dat de groep naar het Louvre gaat. Van wie precies de SMS afkomstig is of waarom ze naar het Louvre toe moeten staat er niet, al gaat Kate ervan uit dat het van 'de goden' komt. Kate's eerste reactie is om in te gaan tegen wat de SMS zegt - ze wil niet onderhandelen met terroristen, goden of niet - maar realiseert zich dat als ze bij de groep wil blijven om een oog in het zeil te houden dat ze misschien beter maar wel kan doen wat er staat.

Terwijl Kate daar in dubio met zichzelf is, komt Ryan weer terug. Hij zegt op een zelfverzekerde toon dat de groep naar het Louvre toe moet, waarop andere mensen ook een duit in het zakje doen met wat zij doorgekregen hebben: sommigen het Louvre, anderen de Notre Dame.

Met een zucht draait Kate zich weer om en loopt naar de rest van de groep toe, terwijl ze het SMSje verwijdert en de GSM weer in haar zak steekt. "Ik heb ook het Louvre doorgekregen. Het is dus duidelijk dat we of naar de Notre Dame of naar het Louvre moeten, wanneer we hier wegkunnen." Ze voegt er met een sceptische toon aan toe: "Al weet ik nog steeds niet of we hier met goden te maken hebben, en of we ze überhaupt moeten helpen."

Kate denkt erover na welke keuze de beste zou kunnen zijn. Ze vindt het nogal vreemd dat 'de goden' niet gewoon duidelijk zijn. Tenzij ze de groep tegen elkaar uit willen spelen... "Ik vind ook dat de groep voor nu het beste bij elkaar kan blijven, dus we moeten één van deze locaties als eerste pakken. De logische keuze om eerst te nemen is het Louvre; de Notre Dame is een christelijke kathedraal, waarom zouden Griekse goden ons daar naar toe sturen? Terwijl het Louvre veel Griekse kunst bevat - het is heel goed mogelijk dat daar een aanwijzing te vinden is."

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Soraia kijkt verwondert toe hoe de man verder begint te praten en er gaat een rilling over haar rug heen als hij haar naam noemt en toe spreekt. Blijkbaar was hij op de hoogte van haar behulpzaamheid. Dan breekt zijn lichaam langzaam weer af in glasscherven die zich uiteindelijk weer tot de ramen vormen in het gebouw. Na dit heeft plaats gevonden, heeft iedereen een andere mening. De een wil een vliegtuig halen, een aantal willen snel weg. Sommigen zoals zij denken dat het beter is om naar de Goden te luisteren.

Ze pakt haar tas op van de vloer en hangt deze terug op haar rug. Soraia was er zeker van dat de rest uiteindelijk toch mee zouden moeten doen, ze hadden echt geen keus. "Dus... mijn naam is Soraia da Luz," vertelt ze met een glimlach, gezien iedereen zich ondertussen al had voorgesteld. Ondertussen wordt er een deur open gedaan, en Soraia kijkt geïnteresseert toe wat er gaat gebeuren. De Goden zouden dat waarschijnlijk niet toe laten en ja hoor, Ryan keert haast meteen terug met de boodschap dat ze naar het Louvre moeten. 'Hoe zou hij dat weten?' vraagt ze zich af.

Al gauw breekt er een discussie los over de Notre Dame en het Louvre. Het leek er op dat ze met zijn allen een toontje lager waren gaan zingen, want ze wilden opeens met zijn allen gaan mee werken. Ze wordt afgeleid door een fluisterende stem. "Vertrouw mij, dan bescherm ik jou... Ga naar de Notre Dame..." En dat zou Soraia ook zeker doen. Ze vertrouwde haar God compleet. "We moeten naar de Notre Dame," zegt Soraia tegen Kate. "Er is misschien een hoop Griekse kunst in het Louvre en ze willen misschien wel dat we daar wat van leren, maar ik wil wel eens weten waarom ze ons dan naar de Notre Dame sturen. Zoals je zelf als zegt is het een christelijke kathedraal."

[RPG] Wrath of the Gods

Wie is er online