Een of ander persoontje hierboven heeft mij een sort of gedwongen tot het lezen van de boeken. Maar achteraf ben ik best wel blij dat hij dat gedaan heeft, want het heeft me weer aan het lezen gekregen.
Het begin van het eerste boek vond ik tegenvallen. Toch had ik maar 20 bladzijdes nodig om in het verhaal te raken. Dat maakte eigenlijk ook al dat ik het zeer aangenaam lezen vond. Vooral het idee tot aan de Hongerspelen zelf. De onwetendheid en de angst.
Maar ook ik ben van mening dat personage erg oppervlakkig blijven. Meer dan een beetje informatie wordt er eigenlijk niet gegeven. Zo keek ik dus enorm op van Haymitch, toen ik hem in de film zag. In mijn ogen was hij een logge man van een jaar of 45-50. Kun je nagaan...
De Hongerspelen zelf vond ik erg mooi omschreven. Luguber. Ok. Maar behalve dat een goede manier om eens naar de wereld om ons heen te kijken. Want zijn wij op onze manier niet op dezelfde manier bezig af en toe.
In ieder geval moet me wel van het hart dat ik het boek erg voorspelbaar vond. Het feit dat Katniss en Peeta eerst samen mogen overleven en dan later alsnog niet...
Verder leest het boek als een trein, maar hapert het door het gebruikte ik-perspectief. Dat of ik ben gewoon verwend geraakt door Rowling haar 'de schrijver vertelt' perspectief/alwetende schrijver. Ik ben het ook eens met degene die zegt dat de personages nogal oppervlakkig blijven. 
Heel origineel vind ik het concept niet, want het deed mij veel denken aan Gladiator anno ver in de toekomst :') En nog meer komt het in de buurt van menig Japanse survivalfilm.
Kan maar een reactie geven: die zag ik dus niet aankomen hé 
Morgenochtend maar gauw boek drie op de kop tikken en uitlezen het verhaal. Can't resist en ik moet nu gewoon te weten komen hoe alles gaat eindigen :') En dan heb ik met 1 week de trilogie doorlopen. En toch heb ik er wel een dubbel gevoel bij. Het leest als een trein ondanks het minder prettige ik-perspectief. En door het concept roept het bij mij toch wel een haat/liefde-verhouding op.
Ik moet eerst maar een nachtje gaan slapen om mijn gedachten over het laatste boek op een rijtje te kunnen zetten :') De grande finale had ik al wel zo'n beetje verwacht. Maar dan het echte einde.. nee didn't saw that one coming. En ook wel typisch hoe eenvoudig Collins het einde eigenlijk afraffelt in mijn ogen. Ja, het is geschreven vanuit Katniss haar perspectief en dat het einde zich dus puur toelegt op hoe zij haar omgeving aanschouwt: kan ik begrijpen. Maar dat andere personages ofwel niet aan bod komen ofwel niet worden nader uitgelicht op het einde vind ik jammer. Beetje mijn zelfde mening over het einde van de HP-reeks. Leuk dat all was well, maar het is juist leuker om te weten te komen hoe het met de rest gaan naast alle hoofdpersonages.
:
