Rode lokken haar kriebelen in Ryan zijn gezicht. Zijn ogen schieten jachtig heen en weer naar het hoge gras, maar het kleine meisje voorkomt dat hij volledig in paniek raakt. Hij voelt hoe haar kleine vingers zijn shirt nog iets steviger vastpakt en ze haar koude wang in zijn nek drukt. Zijn blik gaat over haar kanten jurk die op meerdere plekken gescheurd en vies is. Ze heeft geen schoenen aan en haar voeten zijn zwart van de modder. Ryan kantelt zijn hoofd iets als zijn blik op haar tenen valt. Ze zijn spitsig en zwart geblakerd, beslist geen schattige kleine meisjes tenen. Zijn nekharen gaan overeind staan als de zachte stem van het meisje tegen zijn oor aan blaast en zijn eigen woorden herhaalt ‘ Niet bang zijn.’ Haar kleine scherpe vingernagels lijken nu door zijn shirt heen te prikken,



Noah verstrengelt zijn vingers zacht met de hare, ze zijn koud geworden van de regen maar de vorm van haar hand lijkt vertrouwd aan te voelen. Klein en kwetsbaar. “Door goed te luisteren en te hopen dat hij niet in paniek van ons vandaan rent. We vinden hem wel.”

“Het is hier gevaarlijk voor jullie. De levenden vallen op in deze wereld, jullie hebben daardoor een aantrekkingskracht op alles wat hier leeft. In positieve en negatieve zin.” Hij geeft daarmee niet direct antwoord op haar vraag en loopt door.


Ryan durft niet te bewegen. Zijn ademhaling is vlak, alsof hij zijn adem in houdt. Zijn mondhoek trilt ligt en zijn ogen staan angstig. Zijn armen heeft hij niet langer beschermend om het meisje heen geslagen maar hangen losjes langs zijn lichaam. Hij wacht op het moment dat de adrenaline zijn lichaam overneemt, op een moment waarop hij het meisje, of wat ook is, kan afschudden. Voor ze hem letterlijk dood knuffelt. “Rose?”

Ryan knippert met zijn ogen alsof hij ontwaakt uit zijn trans. Het gevoel in zijn armen en benen keert terug “Sam!” Hij trekt aan de armen van het meisje, maar die lijkt zich als een zuignap aan hem vast te houden. Bij elke beweging die hij maakt boren haar kleine vingers dieper in zijn rug. Zelfs wanneer hij gaat staan klemt ze haar benen als een koala om hem heen. “Kit? Help!” Paniekerig probeert hij het meisje van zich af te schudden, struikelt hij en glijdt hij onderuit in de modder. “Ga van me af!” Even komt hij los, zijn vingers graaien in de modder voor zijn gezicht in de modder wordt geduwd een suizend geluid zijn gehoorgang in treedt en alles zwart wordt.

Noah kijkt op en trekt Rose instinctief dichter tegen zich aan. Ver van hun vandaan klonken nu jammerende kreten die van Ryan afkomstig leken te zijn.

Hoewel het niet Sam haar commanderende woorden zijn die hem bij bewustzijn doen komen, is de timing akelig goed. Met een flinke hap lucht schiet hij overeind om vervolgens beduusd weer iets terug te zakken. Alsof hij onder water was geduwd en nu weer boven kwam. Zijn hart klopt wild in zijn borst en zijn ogen schieten schuw heen en weer naar het hoge gras.

Blij om Sam te zien trekt hij in een stevige omhelzing. Vanaf haar schouder houdt hij de omgeving nog altijd nauwlettend in de gaten. “Ik -…we moeten-…Er was iemand..” hakkelt hij “Ik dacht dat- hier weg.” Zijn zinnen komen verdraaid zijn mond uit. Hij verkeerd nog altijd in lichte shock en probeert de traumatiserende beelden een plekje te geven. Between was en is een vreselijke plek, dat wist hij, maar nooit had hij het van zo dicht bij meegemaakt.

Een vreemde klei smaak verspreid zich door zijn mond. Realiserend dat zijn hele gezicht onder de modder zit maakt hij zijn mond vrij en trekt hij daarbij even kort een vies gezicht. Enkele seconden houdt de klei hem meer bezig dan zijn omgeving, heel even maar. Met trillende benen gaat hij staan en houdt hij Sam haar arm stevig vast, hij knijpt er even angstvallig in schuifelt subtiel iets achter haar om zich te verschuilen voor het gevaar. Het gras beweegt opnieuw, een schaduw wordt zichtbaar en Ryan probeert nu volledig achter Sam te verdwijnen. “Het is terug…” fluistert hij hees,



Noah was eigenlijk van plan om eerst Rose naar het veilige lage grasgebied terug te brengen en daarna op zoek te gaan naar Ryan. Het is niks persoonlijks, maar Ryan staat beslist lager in rangorde dan Rose als het gaat om het redden van een leven. “Het kwam daar vandaan.” Besluit hij uiteindelijk.

Hij klemt zijn hand nog iets steviger om de hare en begint richting het geluid te lopen. Het stopt met regenen waardoor de geluiden om hun heen iets beter te filteren zijn. Twee figuren worden zichtbaar, ze hebben ze gevonden.

Ryan knikt, niet helemaal overtuigd van Sam haar plan van aanpak. Bang krimpt hij iets ineen, het ziet er niet naar uit dat hij daadwerkelijk in staat zal zijn om te rennen zonder enige aanmoediging van Sam haar kant. Het gras beweegt, Ryan maakt een zacht piepend geluid en knijpt zijn ogen dicht.

Verrast kijkt hij op wanneer hij zijn naam hoort en hij een glimp van Rose opvangt. Noah staat schuin voor haar en Sam heeft zo te zien haar woord gehouden. Als hij eerder niet aangevallen was had hij nu het hardst gelachen. Nu volgt er alleen een schampere glimlach bij het zien van het modder afweersysteem van Sam.



Zodra hij Sam en Ryan volledig in het vizier heeft heft Sam haar hand op. Even denkt hij dat ze hem behekst, maar die illusie wordt snel weggenomen als een dikke klont modder zijn gezicht raakt. Uit afweer heeft hij nog net zijn gezicht iets kunnen weg draaien. Het resultaat is een half gezichtsmasker van druiperige klei met hier en daar zelfs nog een klein grassprietje. Hij knippert even met zijn ogen en wrijft verafschuwd de modder onder zijn oog vandaan terwijl de rest over zijn wang naar beneden glijdt.

Vanachter hem klinkt zacht gelach. Het klinkt bijna als muziek in zijn oren, hij had Rose al lang niet meer oprecht horen lachen. Met opgetrokken neus veegt hij zoveel mogelijk modder van zijn wang en breekt er een glimlachje door. “Dankjewel Sam.” Glimlachend schudt hij zijn hoofd “Ik weet zeker dat als ik een gevaarlijk monster was geweest dit me had afgeschrikt.” Vervolgt hij sarcastisch. Aan de andere kant, hij is blij dat het alleen wat modder is. Aangezien hij ironisch genoeg voor het gevaarlijke wezen werd aangezien.

Zijn blik valt op Ryan. Een in elkaar gedoken Ryan die als enige niet echt kan lachen om het voorval, onder de modder zit en bleker dan ooit te voren. “Nu we deze eigenwijs hebben gevonden kunnen we gauw terug naar veilige grond.” Onderzoekend laat hij zijn blik nog eens over de jongen gaan. Hij heeft Sam haar kleding beet alsof hij een bang klein kind is.

In de verte kan hij de vogel horen, een mooie manier om hun weg terug te vinden. “Laten we gaan.”