Alweer ons 10e topic!!!


Het land Between.

Een diepe kloof in de aarde loopt dwars door heel Alusia. Gehuld in mist is het lastig om te zien wat zich aan de andere kant bevindt. Het ravijn is te diep om in af te dalen, maar er is een centrale plek waar het mogelijk is om over te steken naar de andere zijde. In de hoofdstad van Alusia verschijnt elke avond in het schijnsel van het maanlicht een touwbrug naar de overkant. Schitterend in het maanlicht is deze brug een streling voor het oog en is het verleidelijk om de brug van dichterbij te aanschouwen. De licht zilveren brug lijkt zacht te zingen in de wind en is volgens de volksverhalen gemaakt van het zijdezachte engelen haar.
Toch vereist het enige moed om de dunnen, doch sterke touwen te betreden. Niet wetend wat je aan de overkant zal aantreffen. Zij die oversteken zijn gewaarschuwd, hun terugkeer is namelijk niet gegarandeerd.
Met het oversteken betreedt je namelijk niet alleen de wereld aan de andere kant van het ravijn, maar een geheel ander universum. The World Between. Een wereld waar de eeuwig slapende naartoe gaan, zij die op de rand van de dood balanceren en zij die nog niet klaar zijn om definitief over te steken naar het schimmenrijk. Of zij die brutaal of wanhopig genoeg zijn om levend deze zijde te betreden doormiddel van de brug.

Over het land Between, zoals het in de volksmond wordt genoemd gaan vele verhalen de ronde. Van afschuwelijk tot het mooiste wat je ooit hebt gezien. Romantisch van aard, vertelsels uit nachtmerries. In elk berust een kern van waarheid.

De meester en heerser van het rijk is zelf verdoemd om hier tot in de eeuwigheid te blijven. Hij fluistert in de oren van hen die verloren zijn, in de dromen van hen die het toelaten. Er zijn zelfs verhalen dat hij ook de niet stervende naar de andere zijde lokt, als vermaak en entertainment voor zijn gebrek aan levende schepsels.
Volgens hen die op de rand van de dood hebben gebalanceerd is het prins Noah. Gehuld in het zwart zal hij je verwelkomen in zijn wereld. In staat om je diepste wensen in vervulling te laten gaan zal hij je in zijn greep houden. Een enkeling laat zich niet bang maken of verleiden door al de schoonheid die het land Between kan bieden en keert terug. Terug voor een tweede kans in het leven.

1 jaar later…



Er is een jaar verstreken. De dag begint, de dag eindigt en de tijd kruipt voorbij. Dagen, weken en maanden gaan voorbij. Seizoenen vervliegen. Gevangen in zijn eigen wereld is Noah de schim geworden uit de vertelsels van de levenden. Noah staat buiten en ademt de frisse buitenlucht in. Het licht zakt langzaam achter de heuvels, dezelfde zonsondergang zoals deze aan de andere kant van het ravijn te zien is. Het enige wat hij deelt met de andere kant. Hij sluit zijn ogen even, droomt dat wanneer hij zijn ogen opent hij weer aan de andere kant staat. De wind blaast zachtjes tegen zijn oor en speelt trucs met zijn hoofd. Voor een moment kan hij haar fluisterende stem horen. Omhult in duisternis opent hij zijn ogen. Achter zich ligt een groot kasteel, niet het kasteel waarin hij geboren is. De lichten ontbranden, maar het kasteel oogt er niet vriendelijker door. Het gesteente is donker van kleur en ondanks de weelderige rozen die en andere planten erom heen blijft het een sombere uitstraling hebben.

Noah staat in de tuin bij de rozenstruiken. Een vast ritueel dat hij elke week opnieuw uitvoert gaat van start. Zijn vingers glijden over de zachte rozenblaadjes voor hij er een paar afbreekt. Hij bergt ze op in zijn zadeltas en klimt op zijn paard. Hij trekt de mantel van zijn cape iets verder over zijn hoofd en vertrekt richting de rand van het ravijn.

De tocht voert hem over mysterieuze valleien, weides vol bloemen en donkere wouden. Vanuit de verte klinken soms vreemde geluiden, Noah is eraan gewend geraakt. Hij is niet bang, ook niet in het donker. Dit was zijn wereld, hij had hier niets te vrezen. Niets behalve de vretende eenzaamheid en hunkering naar zijn oude leven.

Onderweg humt hij zacht een wijsje dat hij lijkt te herhalen. Het zweeft mee op de wind en weerkaatst tegen de rotsen. Bij het ravijn aangekomen blijft hij op gepaste afstand, wetend dat hij niet kan oversteken. Zijn blik gaat even omhoog. Een donkere wolk verhult de maan. Hij wacht. Hij wacht nog langer en wordt beloond. Het witte maanlicht schuift vanachter de wolken vandaan. Opnieuw neuriet hij het lied. Ditmaal lijken de klanken mee te zweven op de lucht naar de overkant van het ravijn. Ze vormen zachte zangerige woorden voor zij die hun best doen het te horen. Maar bovenal onthullen ze de zilveren brug naar de overkant.

Ronddolend kind, verdwaald en weerloos. Hunkerend naar de andere zijde.




Chase slaat met zijn vuist op tafel. “In twee weken tijd zijn er drie mensen als vermist opgegeven. Ik heb de brug vervolgens een week lang laten beveiligen en wat blijkt, na een week weet hij zelfs hun naar de overkant te lokken.” Chase verstrengeld beide handen in zijn haar “Nog even en ik patrouilleer zelf elke nacht.” Met een klagend zucht schuift hij zijn stoel naar achteren. Zijn vaste plek aan het hoofd van de tafel is bezet. Als hij op staat kijkt hij verbeten die kant op “Deze vergadering is afgelopen.” Hij keert Maleficent met een brom de rug “Ik krijg visite” mompelt hij waarna hij de zaal uit beent.

Bij een raam houdt hij even halt. In de verte, links van het dorp, kan hij iets zien glinsteren. Het is de schittering van de brug in het maanlicht. “Noah waar ben je mee bezig..” verzucht hij zacht.

Ze hebben een diner. Gezellig met z’n allen. Hij hoopt dat het Rose haar befaamde soep is, alles is beter dan een avond aan het hof. Hoewel hij nog altijd op de troon zit is het Maleficent die de dienstregeling uit maakt. Hun levens zijn allemaal veranderd. Toch heeft het ook iets positiefs gehad. De waarheid over zijn rol in de familie Pocock bijvoorbeeld. Hij heeft er een dochter bij gekregen en daarmee ook extra zorgen.

Gewapend met niet veel meer dan een olielamp loopt hij door het dorp. Bij een klein schattig huisje blijft hij staan en klopt hij op de deur. Hij is laat, iedereen zou er vast al zijn.

Noah blijft Kit star aankijken, zijn mondhoeken onbewogen. Noah heeft de laatste tijd geen gevoel voor humor meer. Vanavond zeker niet. Het is precies een jaar geleden sinds hij verbannen werd. Hoewel hij heer en meester is over het land Between is hij niet tevreden te stellen. Hij mist thuis. Niet alleen Rose, maar alles eromheen.

“Dat klopt.” Antwoord hij. “Het is de eerste dag van de week. Heb je nieuwe rozen geplukt?” het is geen vraag, hij gaat er vanuit dat Kit zijn taak heeft volbracht. “Ik wil dat je ze naar hetzelfde adres brengt onder dezelfde voorwaarden. Ik wil niet dat ze je ziet.” Sinds een half jaar liet hij bij Rose elke week een verse bos rozen bezorgen. Kit snoeide ze in Alusia en moest ze ongezien bij haar voordeur afleveren. Geen kaartje, niks. Dat Noah op deze bewuste avond ook altijd zelf rozen plukt verteld hij Kit niet. Kit hoeft zijn zwakke kant niet te zien. Kit kan namelijk niets meenemen uit het land Between. Als dat zo was geweest dan waren het zijn eigen rozen die hij liet bezorgen, dan had hij haar brieven kunnen schrijven en cadeaus kunnen sturen. Nu geeft het plukken van de rozen hem alleen het gevoel dat hij zijn rozen aan Rose geeft. Het houdt hem bezig. Hij vermoed dat Rose zelf denkt dat ze van Thomas zijn, of een stille aanbidder. Hij zucht zacht en werpt een blik naar de overkant. Deze avond valt hem zwaar.





“Ja, de vergadering liep uit.” Verzucht hij waarna hij met een glimlach naar binnen stapt. Hij zegt haar niet waar de vergadering over ging, al waren de geruchten in het dorp niet voor haar te verbergen. Hij wrijft gulzig in zijn handen en loopt nieuwsgierig naar de eettafel toe. “De kokkin op het hof zou jaloers zijn. Je hebt jezelf overtroffen.” Verlekkerd loopt hij een rondje om de tafel maar blijft hij overal vanaf.

Zijn blik blijft hangen op een vaas rozen. De kopjes beginnen een beetje te hangen, ze hebben duidelijk hun beste tijd gehad. “Aah nee, nou ben ik het weer vergeten. Ik had verse bloemen voor je willen halen.” Verzucht hij waarbij hij zijn eigen hand even zacht tegen zijn voorhoofd slaat. “Ik maak het goed, het eerste wat ik morgen doe is eigenhandig de mooiste bos bloemen op de markt kopen.” Wat een suffe vader is hij toch, hij heeft niet eens een bosje bloemen voor haar meegenomen. Terwijl er op de voordeur wordt geklopt tilt Chase de rozen uit de vaas. “Ik gooi deze wel even weg lieverd.” Roept hij. Hij voelt zich volkomen thuis hier, dat blijkt wel als hij met de bos richting de prullenbak loopt.

Noah trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt verontwaardigd naar Kit. “Je denkt toch niet dat ik jou ga dicteren wat ik in een brief zou zetten. Dat zou pas kwellend zijn, voor ons beide. Ik hoop niet dat je taken je gaan vervelen.” Dat laatste verlaat grommend zijn mond. Waar bemoeide Kit zich mee. Kit moest doen wat hem opgedragen werd, niet in zijn ziel spitten. Dan doet hij een mogelijk nog belachelijker voorstel. Een zeer verleidelijk voorstel waar hij zich niet aan wil overgeven. Een verwarde jongen man onderbreekt hen.

Zijn blik gaat van de jongen terug naar Kit. Zijn blik dwaalt af naar Kit zijn gebalde vuisten “Serieus?” grijnst hij spottend. Hij schudt zijn hoofd en richt zich weer tot de jongen. Kit hoefde hem niet te beschermen.

“Verbannen tot in de eeuwigheid” antwoord hij waarheidsgetrouw met een licht verbeten ondertoon. Onderzoekend laat hij zijn blik nog eens over hem heen glijden voor hij enkele passen naar voren zet. Met dezelfde bijna kieskeurig blik loopt hij een rondje om hem heen. Hij schudt zijn hoofd en pakt als een laatste controle ruw zijn pols vast. Na enkele seconde laat hij die weer los, alsof Jesse gezakt is voor zijn examen.

Hij zucht vermoeid “Je bent dood” Zijn stem klinkt teleurgesteld. Hoewel niemand, op Kit na, uiteindelijk vrijwillig hier wou blijven bleef hij hunkeren naar bezoek van de levenden. Hij verzamelde ze zelfs, hield ze soms gevangen tegen hun wil in.



Chase zijn handen maaien even door de lucht. “Maar…” protesteert hij zacht als ze de bloemen op een tafeltje neer legt. “Ze hadden al in de prullenbak kunnen liggen, voor je thee ging zetten..” Hij kan Rose haar reactie niet helemaal rijmen en kijkt haar dan ook met een frons na. Met een schouderophaal loopt hij dan inderdaad maar naar de aangewezen plek aan de eettafel. Feira zorgt bovendien voor voldoende afleiding.

Hij knuffelt haar kort en gaat zitten. “Maleficent valt eigenlijk best wel mee. Ze is zelfs wel aardig.” Hij is hoorbaar teleurgesteld in zijn eigen bevindingen. “Niet dat het iets veranderd. Ik herinner mijn personeel er zo vaak mogelijk aan dat onder die getuite lipjes een oud rimpelig vel verscholen ligt, als dat niet helpt dan begin ik over de draak in haar binnenste.” Ja, Chase kon er maar moeilijk mee omgaan dat ze nu niet de rol van slechterik op zich nam. Dat had ze destijds formidabel gedaan, het irriteerde hem als zijn personeel hun lof over haar uitspraken. Hij was Feira en Rose bijna kwijtgeraakt door haar.

Met een glimlach wuift hij zijn verhaal weg en begint hij het papier om een muffin weg te pellen. “Wat heb je meegenomen?” met grote nieuwsgierige ogen leunt hij iets over de tafel.

Noah haalt zijn schouders op. Hij zou niet de eerste zijn geweest die star bleef ontkennen dat hij nog in leven was. Dat waren zulke vermoeiende confrontaties. “Het zal je verbazen hoeveel mensen dan toch nog geloven dat ze in een droomtoestand verkeren.” Hij glimlacht schamper.

Ook Noah zijn blik gaat naar de brug en er verschijnt een mistroostige glimlach op zijn gezicht. Hij herkent bij Jesse dezelfde verlangende blik als bij die van hem, bij die van tal van anderen.
“Zet het maar uit je hoofd.” Verbreekt hij zijn dagdroom. “Niemand geraakt aan de andere zijde zonder mijn toestemming.” Zijn blik verscherpt iets en zijn gelaatsuitdrukking verhard weer “Ik ben gedoemd aan deze zijde te leven tussen de niet levenden. Hoewel ik elke grasspriet in de landschap beheers slaag ik er niet in de brug over te geraken. Als ik niet terug kan keren naar de andere zijde, dan kan de rest dat ook niet.” Hij draait zijn rug naar de brug toe. Zijn schoonheid streelt zijn ogen, maar doet pijn in zijn hart. Zijn mondhoek trekt aan de linkerkant iets omhoog en hij grijnst licht “Zelfzuchtig? Egoïstisch? Ja. En het kan me niets schelen.“

Hoewel de frustratie in Noah opborrelt als een vulkaan die zich voorbereid op een uitbarsting schieten zijn emoties alle kanten op. Het werkt op zijn lachspieren dat Jesse niet eens lijkt te weten wie hij is of wat zich hier heeft afgespeeld. Hij kijkt Jesse dan ook lachend aan en schudt zijn hoofd “Je hebt echt geen flauw idee he? Waar in Alusia heb jij het afgelopen jaar gezeten dat je dit hebt gemist. “ niet begrijpend wisselt hij een blik met Kit. Had de jongen onder een steen geleefd. Hij was pas recentelijk dood, hoe kon deze ingrijpende gebeurtenis exact een jaar geleden hem dan ontgaan zijn. Het komt geen moment in hem op dat Jesse het wellicht niet heeft meegemaakt, omdat hij op dat moment nog niet in Alusia was, dat hij geen Alusiaan is. “Wat je is je naam?” grinnikt hij.