[RPG] Project Initium

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Welkom!

Het verhaal
Nabije Toekomst, Europa
Al jarenlang werkt de overheid in het geheim aan een project om de perfecte mensen te creëren, Project Initium. Door jarenlang onderzoek en testen is het hun gelukt om het DNA te veranderen en te manipuleren, zonder de testpersoon te laten sterven. Nu bevinden zich onder de normale mensen enkele van deze testpersonen. Ze zijn genetisch gemanipuleerd en proberen een relatief normaal leven te leiden, zonder zichzelf bekend te maken aan de buitenwereld. Hoewel hun uiterlijk niets verteld over hun verandering, bezitten ze allemaal iets wat hun bijzonder maakt, de één zijn/haar intuïtie is veel sterker, bij de ander is zijn/haar kracht vele malen sterker en zo gaat het door. Maar de manipulatie heeft hun allemaal wat gekost, diegene die jong waren toen ze gemanipuleerd werden verloren grote delen van hun geheugen en werden erna niet bij hun ouders geplaatst. Sommige worden als te gevaarlijk gezien om vrij rond te lopen en andere raakten alles kwijt wat ze hadden.

De overheid geeft ze de kans om alles te krijgen wat ze willen, als ze doen wat zij willen. Ze komen onder de leiding staan van Generaal Epps. Hij vertelt hun wat ze moeten doen om terug te krijgen wat ze willen hebben. Maar Epps is een man zonder geweten en vele leugens. De groep kan hem niet vertrouwen en de vraag is of ze hier wel aan toe zijn. Zijn ze bereid om tot alles te gaan om alles te weten te komen. Kunnen ze ontdekken dat de bedoelingen van de overheid puur liggen in hun als testobjecten gebruiken of vallen ze ten prooi aan de meedogenloze technieken van Generaal Epps.

En wat gebeurd er als ze besluiten de overheid de rug toe te keren? Krijgen ze de kans om verder te leven en zich veilig te voelen, of zullen ze worden opgejaagd als prooien?

Personages
Vrouwelijk
Catie - Eve Scotts - 20 jaar (Aanpassingsvermogen + kracht)
San Riddle – Signe Skarsgard – 22 jaar (Elektrisch geladen)
Indian Violet - Amelia (Amy) Primrose - 17 jaar (Ondoordringbare huid)

Mannelijk
Pottergirl - John Morgan – 21 jaar (Hyperdeductie + Macrozicht)
TheKimKommer – Liam Ashcroft – 24 jaar (Enorme kracht + Lichaam herstelt sneller)
Angel – Christopher Segel – 25 jaar (Super gehoor)
Margo – Zachary Pletcher – 21 jaar (Regeneratie)
Tengaar – Aiden Voight – 22 jaar (Bovennatuurlijk uithoudingsvermogen)

Paar feiten op een rijtje

De RPG speelt zich af in de nabije toekomst, de wereld lijkt dus nog steeds op die van ons.
Generaal Epps heeft je personage wat geboden om mee te gaan. Dit is de reden dat je meegaat, denk hierbij aan; geld, volledige vrijheid, de kans om iemand te ontmoeten uit je verleden, je ouders weer zien etc.
De groep wordt constant in de gaten gehouden en ze moeten dagelijks contact hebben met Generaal Epps om te bewijzen dat ze er nog zijn.
Ze krijgen geen wapens mee, ze moeten het doen met hun krachten.
De groep verzamelt in een groots gebouw in London, ze worden begeleid naar een bespreekkamer. Epps zal daar alles uitleggen.
Voor diegene die nog niet gepost hebben als de groep vertrekt, voor jullie verzin ik een mooi entree (:

And finally, have fun!

-----------------------------------------------------------

Afbeelding

Eve knikt even naar de man die haar begeleidde naar de kamer waar de bespreking zou plaatsvinden. Ze voelt zijn ogen in haar rug branden als ze de bespreekkamer instapt, maar ze negeert het volledig. Ze laat haar handen over het zwarte shirtje glijden wat ze aanheeft om het goed te strijken. Ze loopt de bespreekkamer rond, het was een grote kamer, witte muren, wit plafond en een donkere vloer. Een groot bureau staat op een kleine verhoging met een groot scherm erachter. Een deur ernaast. Voor de rest staan er wat stoelen. Geen enkele versieringen aan de muur. 'Typisch Epps,' denkt ze bij zichzelf, 'Geen fratsen.' Dan loopt ze naar de enorme ramen toe. Vanaf hier heeft ze een prachtig uitzicht op London.

Uit haar tas haalt ze een spiegeltje tevoorschijn en ze controleert haar make-up even. Het ziet er nog perfect uit. Ze kijkt naar de deur waar zij doorheen was gekomen. Ze vraagt zich af wat voor soort mensen er allemaal komen opdagen en wat de uiteindelijke bedoeling is van dit hele gedoe.

Tengaar · Schoolhoofd

"Ja, okay. Ik snap het nu wel, wil je mijn arm loslaten."

Zuchtend loopt Aiden door de gang van het gebouw. De man lijkt niet gemakkelijk los te laten, maar nu hij stilt staat bij een deur voelt Aiden zijn grip verslappen. Wat klungelig schud hij zijn arm los van één van zijn begeleiders.

"Eindelijk" Gooit hij er wat geïrriteerd uit. De man opent de deur en gebaart hem om naar binnen te gaan. Aiden kijkt naar de man en vervolgens naar de andere begeleider die meegelopen is en vervolgens weer naar de eerste. Een lichte grijns verschijnt op Aiden zijn gezicht.

"Je had het niet in je eentje gedurfd hé." zegt hij tegen de man. Zonder te wachten stapt hij lachend de kamer in. "Losers" mompelt hij er achteraan. Aiden scant snel de kamer, maar het valt niet te missen dat de kamer overdreven wit is en een onbekende vrouw in de kamer naar hem staat te kijken.

"Well, hello." zegt hij tegen de jonge dame. Hij bekijkt haar van top tot teen. Niet slecht. Ergens wilt Aiden fluiten maar dat lijkt hem toch net iets te ver gaan. Vluchtig doet hij zijn vest weer netjes en loopt naar de vrouw toe en steek zijn hand uit.

"Aiden Voight" stelt hij zich simpel voor.

Angel · Hotemetoot

Chris laat zich een stuk vrijwilliger naar de plek van bestemming begeleiden dan zijn voorganger. Dit alles was routine en hij loopt er dan ook bij alsof het een normale werkdag is. Ontspannen, zijn ene hand ontspannen in zijn broerzak terwijl zijn vrije hand nonchalant zijn stropdas wat losser trekt. Zijn stem weerkaatst vrolijk tegen de wanden van de gang als hij geanimeert een praatje maakt met zijn begeleidster en begeleider. Perfect uitgebalanceerd. Vriendelijk, charmant en op de rand van een flirt. Maar hoewel hij volledig bij het gesprek lijkt te zijn dat hij volgt zijn zijn gedachten bij de naderende deur voor hem. Elke vezel in zijn gehoorsysteem zoekt naar geluid vanachter die deur. Ze zijn er. "Ze zitten dus tegenover de bakker op de hoek, kan niet missen." glimlacht hij als de deur geopent wordt en hij afscheid moet nemen van zijn begeleiders. Hij steekt nog even zijn hand op om ze gedag te zeggen "Succes ermee! Fijne dag"

Er zijn al twee anderen aanwezig, een jongen en een meisje. "Hoi" begroet hij beide met een vriendelijk knikje. Zijn blik gaat even door de kamer. Wow, ze hebben echt hun best gedaan om hem zo..simpel mogelijk te houden. Hij mist zelfs het tikken van een klok in deze holle ruimte. Onbezorgd en blij om nieuwe gezichten te ontmoeten stapt hij dan ook op de twee af. "Christopher Segel, maar je mag gewoon Chris zeggen" stelt hij zich voor met een charmant mond trekje.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Beton. Alles is van beton. Strak, wit, minimalistisch, sober. Karakterloos. John kijkt nog eens naar zijn begeleider. Een man met brede schouders en een flinke snor, een jaar of vijftig, overduidelijk iemand die geen plezier heeft in zijn werk. En aan zijn linkerduim te zien heeft hij een voorliefde voor modeltreinen. John kijkt weer voor zich uit, hopend op nuttige informatie om te verwerken.

Een kamer. Duidelijk de kamer. Statig, modern, dure materialen, geen enkel functieloos object. Overheidsgrondgebied. Grote ramen. Dubbel glas, kogelvrij, praktisch onbreekbaar. Uitzicht over Londen. Aan het gezichtspunt te zien zaten ze ergens in Zuid-Londen.

Een aantal lotgenoten waren al gearriveerd. Uiteraard. Dit was niet iets dat enkel om hem ging. Hij wist dat er meer waren. En nu waren ze verzameld. Er ging iets gebeuren. John werpt een blik op de drie.

Een jonge vrouw, zijn leeftijd, vrij knap, aan haar make-up te zien nogal perfectionistisch, haar lichaamshouding spreekt boekdelen. Zij wil weten waarom ze hier is. Logisch. Wie niet?

Een jongeman. Stelt zich voor als Aiden, nogal een flirt - dat gaat nog gezellig worden, denkt John met een mentale zucht -, overschat waarschijnlijk zijn vermogens en is te zelfverzekerd voor zijn eigen bestwil.

Een tweede jongeman. Christopher. Iets gereserveerder, vertrouwt volledig op zijn gehoor aan zijn hoofdbewegingen te zien, komt gebalanceerd en kalm over. Het zou me niets verbazen als hij zich ontpopt tot een leider.

John loopt naar het raam, draait zich met zijn rug naar het uitzicht en blijft observeren zonder zichzelf voor te stellen. Sterker nog, die gedachte komt niet eens in hem op.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Eve ziet de deur opengaan en met een lichte nieuwsgierigheid kijkt ze naar de jonge man die binnenkomt. Hij lijkt door twee bewakers te zijn begeleid en ze vraagt zich af waarom. Het feit dat hij haar van top tot teen bekijkt is iets wat ze wel gewend is. Als hij zijn hand uitsteekt en zich voorstelt pakt ze zijn hand aan. Ze wilt net antwoorden als de volgende binnenkomt en zich voorstelt als Christopher of Chris. Nog geen minuut later komt er nog iemand binnen. Hij stwlt zichzelf echter niet voor. Ze besluit er geen aandacht aan te geven en ze glimlacht even naar Aiden en Chris.

"Mijn naam is Eve Scotts," zegt ze met een charmante glimlach.

Ze moet toegeven dat zowel Aiden als Chris er niet verkeerd uitzien, maar ze weet zeker dat het niet de bedoeling is van Epps dat ze iets met één van hun krijgt. Dan had hij haar persoonlijk op de hoogte gesteld en duidelijk gemaakt wat de bedoeling is. Daarnaast weet ze dat dit ook mensen zijn zoals zij. Ergens is ze benieuwd wat hun krachten zijn. Toch vraagt ze het niet, ze is eerder nieuwsgierig naar de laatste jongen. Ze draait zich naar hem toe en stapt naar hem toe.

"En hoe mogen we jou noemen?" vraagt ze dan.

Tengaar · Schoolhoofd

De schone dame stelt zich voor als Eve Scotts. Aiden geeft een kort knikje en glimlacht naar haar en laat vervolgen haar hand los. Een goed geklede man komt binnen. De zelf vertrouwen sprong er vanaf en hij is duidelijk klaar om actie te ondernemen. Voor wat dat dan ook moge wezen. Hij stelt zich voor als Chris. Dat kan hij wel onthouden. Eve stelt zichzelf voor en Aiden besluit haar voorbeeld te volgen.

"Aiden Voight." zegt hij terwijl hij wat losjes zijn hand omhoog steekt als groet en laat hem weer snel zakken.

Niet veel later komt er nog een man binnen. De populatie mannen begon in ernstig toe te nemen. Hij kijkt de groep rond en zegt niets. Aiden haalt kort zijn wenkbrauw op. Opnieuw lijkt Eve de eerste stap te nemen.

Aiden kijkt naar de man terwijl Eve met hem probeert te praten. Hij slaat zijn armen over elkaar. Wat denkt de man te bereiken met deze instelling, zo kom je toch nergens.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Nerveus loopt Signe samen met haar begeleider door de hal. Naarmate de hal verder achter ze ligt, wordt Signe wat rustiger. Steeds heeft ze het gevoel dat ze in de gaten wordt gehouden. Op een neurotische wijze trekt ze aan de grijze handschoenen die haar handen sieren. Al elf jaar lang wordt ze verplicht om handschoenen te dragen in de nabijheid van anderen, maar nog steeds is ze daar niet aan gewend.

Het duurt niet lang voor Signe's begeleider stopt bij een witte deur en deze voor haar openhoudt. Met een korte hoofdbeweging maakt hij aan haar duidelijk dat dit de plek is waar ze op dit moment moet zijn. Signe knikt even kort terug naar de man en stapt daarna de kamer is. De kamer is heel minimaal ingericht; niet direct haar smaak, maar zo kon ze wel goed in de gaten houden wie er allemaal in de kamer waren en wat ze aan het doen waren. Ze ziet dat er al drie mannen en één vrouw in de kamer verzameld zijn.

"H-hoi, ik ben S-signe..." mompelt ze even zacht. Daarna gaat ze naast de deur staan. Op deze manier kon ze iedereen in de kamer goed in de gaten houden, zodat ze een eventuele belaging zou kunnen ontwijken. Deze mensen had ze nog nooit eerder gezien, waarom zouden ze nu hier in deze kamer bijeen zijn gebracht? Signe vindt de hele situatie een beetje raar.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Gefrustreerd laat Liam zich omringt door vier man door de troosteloze gangen heenleiden. Zijn blik glijdt van links naar rechts terwijl zijn hand een vuist vormt. Hij was niet gek. Tegen de tijd dat hij er twee zou kunnen uitschakelen, hadden de andere twee hem al lang verdoofd. Hij stopt zijn vuist weg in de zak van zijn versleten leren jas, schudt zijn hoofd en loopt zwijgend door. Er kwam vast een beter tijdstip om zich hieruit te halen. Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was, maar als ze wisten dat er meer man nodig was, betekende dit vast niet veel goeds..

Als ze bij een deur stoppen kijkt Liam even verbaasd op naar de man links van hem. Wat was er achter deze deur dat ze hem van 4 man beveiliging nu alleen verder wilden laten gaan? Liam trekt een wenkbrauw op, blijft de man met een spottende blik aankijken maar laat verder geen beweging zien. Liam kan een glimlach niet onderdrukken als de man duidelijk geirriteerd de deur voor hem opent en hem naar binnen duwt.
Bij het aangezicht van de vreselijk witte steriele kamer en de vreemde groep mensen daarbinnen, haalt Liam zijn zonnebril van zijn neus, stopt deze weg en haalt een hand door zijn haren. Vlak naast hem bij de deur staat een schichtig blond meisje en een duidelijk overladen van zelfvertrouwen donkerharige bij een van de drie mannen in het vertrek. Liam schudt zijn hoofd en glimlacht even.

"Een goede middag." Zegt hij tegen niemand in het bijzonder.

Dan loopt hij in de richting van het raam. Tijdens het lopen haalt hij zijn sigaretten uit zijn zak en tegen de tijd dat hij tegen het kozijn aangeleund staat heeft hij hem aangestoken en neemt er een eerste haal van.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Eve. Aiden. Christopher. John herhaalt de namen even in zijn hoofd zodat zijn hersenen ze goed kunnen registreren. Ondertussen tikt hij een sigaret uit het pakje dat hij uit zijn jaszak gehaald had. Terwijl hij deze aansteekt hoort hij hoe er iemand - zonder twijfel Eve, afgaand op het specifieke geluid van de voetstappen - op hem af loopt. Hij kijkt op. Ze stelt haar vraag en hij kijkt haar aan terwijl zijn ogen zich iets vernauwen.

'Op die vraag kan ik geen uitsluitend antwoord geven,' zegt hij droogjes, niet zonder een hint van ironie. Hij snapt ook wel dat ze hem zijn naam vraagt, maar de manier waarop ze de vraag formuleert staat hem toe om een voor zijn doen bijdehand antwoord te geven. Hij neemt een trek van zijn sigaret. 'Maar ik zal zo vrij zijn om aan te nemen dat je mijn naam graag wilt weten.' zegt hij, nadat hij de eerste rook langzaam uit zijn neusgaten heeft laten ontsnappen. 'John.' Hij kijkt het kleine groepje kort rond.

Na Johns introductie komen er nieuwe groepsleden binnen. Johns ogen schieten van het meisje dat zich voorstelt als Signe (de combinatie van haar handschoenen en het feit dat ze zo dicht bij de deur blijft staan geeft John genoeg informatie om aan te nemen dat haar kracht iets te maken heeft met aanraking) naar de jongeman die naast hem komt staan en ook een sigaret aansteekt. Bij hem geen fysieke eigenschappen die op een bepaalde kracht duiden. Maar de beschadigde neus spreekt boekdelen. Nu hadden ze niet alleen en leiderstype maar ook een rebel. Dit kon nog wel eens interessant worden. Of extreem vermoeiend. John neemt nog maar een trek van zijn sigaret.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Amelia loopt vlot met haar begeleider door de gang. Haar begeleider is niet erg spraakzaam en blijft recht voor zich uit kijken. 'Ik hoop dat de anderen wat spraakzamer zijn dan deze suffe begeleider,' denkt ze bij zichzelf. Ze heeft geen idee waarom ze een bespreking hebben en met wie ze überhaupt die bespreking heeft. Toch kijkt ze er wel naar uit, wie weet wat er staat te gebeuren!
Verveeld rolt ze de mouwen van haar blouse op terwijl ze loopt en niet meer op haar begeleider let. Als ze ineens een kuchje achter zich hoort, ziet ze dat haar begeleider is gestopt bij een deur. Met een zucht loopt ze terug en gaat de deur binnen die haar begeleider open houdt.

Binnen ziet ze al behoorlijk wat mensen staan. Bij de deur staat een blonde jonge vrouw en verderop staat nog een andere met een hele groep jonge mannen erbij. Amelia heeft het gevoel dat ze veruit de jongste is, maar is niet van plan dit te laten doorschemeren. Ze is vast even veel waard als de rest, aangezien ze allemaal om dezelfde reden bijeen geroepen zijn. Niet goed wetend wat te doen loopt ze maar richting de groep.

"Hallo," zegt ze zo zelfverzekerd mogelijk. "Hebben jullie enig idee waarom we hier precies zijn?" vraagt ze aan niemand in het bijzonder.

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Zachary Pletcher

Zach zou in normale omstandigheden alles behalve akkoord zijn met zoveel begeleiders om zich heen. Zo weinig controle voor zichzelf. Maar hij weet wat hij wil en hij weet wat hij ervoor moet doen. Deze situatie is maar een kleinigheid en binnen enkele ogenblikken, kan hij de controle weer overnemen. Kennis is het uiteindelijke doel. Daarvoor kan hij zich voorlopig wel wat onderdanig opstellen, als dat is wat van hem verwacht wordt. Zeker als het om slechts zo'n kort tijdsbestek gaat.

Bij de deur gaat er echter wel een vlaag van opluchting door hem heen, nu hij niet meer zo nauwgezet in het oog gehouden wordt. Maar natuurlijk zal hij eenmaal binnen ook wel bestudeerd worden. Net zoals Zach nu al zelf de anderen in zich opneemt. Hij laat kort zijn blik over iedereen glijden, maar blijft hangen bij het meisje aan de deur, dat zich bijzonder afzijdig houdt. Vooral haar lange handschoenen vallen enorm op.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Generaal Epps

Met een glimlach die niets verraad stapt Epps de kamer in, via de andere deur. Mooi, iedereen was aanwezig. Hij loopt naar het bureau toe en kijkt de groep aan.

"Neem gerust plaats," zegt hij met een enige ironie.

Als de meeste zitten, want sommige zullen vast blijven staan, is hij even stil. Een voor een kijkt hij ze aan. Allen van hun hebben een kracht die hij kan gebruiken en sommige zelfs twee, maar niet allemaal zijn ze even loyaal aan hem. Maar daar is hij prima op voorbereid.

"Jullie vragen je vast af waarom ik jullie hier heb laten komen," begint hij dan, "Het is heel simpel, er moeten een paar dingen gebeuren die ik niet kan toevertrouwen aan... normale mensen. Elk van jullie bezit een kracht door het project, jullie weten ermee om te gaan en het zal jullie helpen deze opdrachten te voldoen."

Hij is even stil en er zit een wat te goede glimlach om zijn lippen.

"Zoals jullie al wel weten zal je door deze missie krijgen wat je het meest begeert. Geld, vrijheid, nieuwe kansen of misschien wel je familie. Om dit te krijgen verwacht ik van jullie dat jullie zonder vragen de opdrachten uitvoer die ik jullie opgeef. De mensen waarmee jullie te maken krijgen weten van jullie bestaan, echter de normale mensen weten niets van jullie. Ik wil geen verhalen in de krant lezen over 'supermensen', dus nog steeds houden jullie je gedeisd.
Door hier te komen hebben jullie al ingestemd om mee te werken aan deze missie. Jullie zitten de aankomende tijd met elkaar opgescheept, ten alle tijden geld, de missie gaat voor. Een gewonde of een... dode, is niet belangrijk. Jullie vertrekken vandaag nog naar Amerika. Paspoorten, visum en alles is geregeld. Ook jullie tassen. Als jullie daar aankomen wordt er op jullie gewacht en worden jullie begeleid naar het hotel. Daar krijgen jullie te horen wat er als eerste moet gebeuren. Daarnaast houden jullie elke dag contact met mij persoonlijk. Reken erop dat jullie dag en nacht in de gaten worden gehouden, ervandoor gaan... zit er niet in."

Hij hoeft niet duidelijk te zijn tegenover deze mensen.

"Nog vragen?"

Afbeelding

Eve geeft de jongeman een lieve glimlach als hij antwoord geeft. Het was dus zo'n type, de situatie is haar niet onbekend. Gelukkig. Ze maakt een notitie voor zichzelf. Hoe eerder ze weer wat voor types de groep heeft, hoe makkelijker ze met ze om kan gaan. Groepsverband was niet echt haar favoriet. Er komen nog een paar mensen binnen en dan gata de andere deur open. Epps stapt naar binnen toe en Eve glimlacht even naar hem.

Generaal Epps was een breed geschouderde man, je kon zien dat hij jarenlang fysieke trainingen had gedaan. Zijn korte haren waren donker, maar beginnen langzaam grijs te worden aan de wortel. Toch lijkt hij niet echt oud. Niets verraad aan hem wat hij denkt en voelt. Het enige wat iets verraad is de glimlach en de ironie in zijn stem. Eve is een van de mensen die gaat zitten. Het verhaal is duidelijk genoeg voor haar. Epps is nooit iemand geweest die duidelijkheid geeft, dat heeft ze de afgelopen jaren wel gemerkt. Als hij vraagt of er nog vragen zijn, blijft ze stil. Ze is benieuwd of iemand wat gaat vragen.

Angel · Hotemetoot

De groep wordt groter en groter en niet iedereen lijkt even enthousiast te zijn over hun komst hier. De een zegt bijna niks, de ander is verlegen terwijl weer een ander doodleuk een sigaret op steekt. Zijn blik glijdt even kort over Signe haar handschoenen. Hij glimlacht even "Chris" stelt hij zich besluitend dat hij haar geen hand zal geven. Niet omdat hij onbeleefd is, dat zeker niet, maar de handschoenen hebben toch iets onheilspellends over zich heen.

Mag hier eigenlijk wel gerookt worden, de kamer alleen al lijkt er te steriel voor. Hij hoopt dat alles snel zal worden uitgelegd, want is er is duidelijk een hoop onduidelijkheid. Kalm neemt hij plaats op een stoel van waaruit hij iedereen even in zich op neemt. Niet door ze aan te staren, maar puur op basis van zijn gehoor. Elke stem is uniek, heeft zijn eigen geluiden en trillingen. Aan dat geluid koppelt hij hun naam zodat hij er zeker van is dat hij straks van iedereen zijn of haar naam weet. Het is John zijn stem die het meest zijn aandacht lijkt te trekken. Of is het zijn zorgvuldige woordkeuze?

Generaal Epps komt vervolgens binnen wandelen en legt hun uit wat het doel is. Belangstellend vouwt hij zijn vingers in elkaar en luisterd hij naar wat de man te vertellen heeft. Hij is wel bekend met de mysterie die er altijd rondom een opdracht hangt, je kwam nou eenmaal niet alles te weten binnen het project.

Ooh ja! Hij had nog een vraag. Vrolijk steekt hij zijn hand op "Ik heb nog een vraag." hij zet een befaamde charmante lach op "U zei dat de tassen al klaar staan..." de sfeer hoeft niet zo gespannen te zijn, Generaal Epps kan daarbij vast wel tegen een grapje. "Zit mijn armani pak er ook in? Het is mijn lievelingspak" grijnst hij. Oke, stiekem maakt hij zich echt zorgen om de inhoud van zijn tas.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Na Amelia komt er nog een jongeman binnen, waarna Generaal Epps snel volgt via een andere deur. Amelia gaat net, als een jonge vrouw met donkere lokken, ook zitten. Ze luistert aandachtig naar wat Epps te vertellen heeft. Amerika, oh nee! Dat betekent vliegen! Ze wordt al misselijk na een lange autorit, dat kan nog wat worden.. Amelia mag dan een soort van olifantenhuid hebben, tegen lange autoritten kan ze écht niet!

Als Epps vraagt of er nog vragen zijn, aarzelt Amelia of ze in het bijzijn van de groep moet vragen om reispilletjes of dat ze dit naderhand snel even aan Epps zal doen. Voor ze het weet stelt iemand een vraag over een lievelingspak. Ze hoort de ondertoon in zijn vraag en weet dat ze nu gerust kan vragen om de reispilletjes. Ze kijkt even naar de jongeman die de vraag stelde, zodat ze hem niet onderbreekt. Ze recht haar rug en steekt ook haar hand op.
"Oh, en zijn er ook reispilletjes ingepakt? Just to be sure.." Het is wat genant, maar beter dit dan naast iemand in het vliegtuig gaan zitten- jeweetwel.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Generaal Epps

Epps trekt zijn wenkbrauw op als de eerste vraag komt. Hij snuift even, maar houdt zijn gezicht in de plooi. Dan komt de vraag over reispilletjes.

"Zie ik eruit als jullie vader die controleert of alles er wel inzit. Wees blij als er volledig kledingstuk inzit," antwoord hij met een zwaar sarcasme.

Hij klapt even kort in zijn handen en de deur vliegt open. Meerdere beveiligers staan bij de deur.

"Als er verder geen belangrijke vragen zijn, dan worden jullie nu begeleid naar de auto's die jullie naar het vliegveld brengen. Ik spreek jullie over een paar uur. Ik wens jullie een fijne reis."

Niet dat dat laatste er gemeend uitkomt, maar dat maakt hem niet uit. Hij kijkt toe hoe de groep naar buiten wordt begeleid. Alles kon nu beginnen...

Afbeelding

Eve trekt haar wenkbrauw op als ze Chris hoort vragen naar zijn Armani-pak. Ze zou zelf wel belangrijkere vragen weten dan dat. Ze kijkt even naa het meisje wat vraagt naar de reispillen en ze maakt een notitie voor zichzelf, niet slim om naast haar te zitten in het vliegtuig. Eve houdt er niet zo van als anderen mensen, in haar buurt, alles eruit gooien. De beveiligers komen binnen en elegant staat Eve op. Op de gang gaat ze naast het meisje lopen met het rode haar.

"Ze zullen op het vliegveld wel reispilletjes hebben en meestal hebben ze die ook in het vliegtuig zelf," zegt ze dan en ze glimlacht even naar haar, "Het komt vast wel goed."

Als ze de aankomende tijd met deze mensen opgescheept zit, kan ze maar beter zorgen dat ze weet wie wie is en hoe iedereen zich gedraagt. Hoe eerder ze zich aan kan passen, hoe beter.

[RPG] Project Initium

Wie is er online