[RPG] You are going to Hogwarts

Harry, Ron & Hermione

Het verhaal:

Het jaar is 1991. We schrijven 1 september, zo rond de klok van 11:00 uur. De Zweinstein Express staat op het punt te vertrekken vanaf perron 9 ¾ op King’s Cross. Aan boord zijn alle aspirant eerstejaars. Hun eerste schooldag is een feit. De trein brengt hen naar Zweinsveld. Al daar stapt men over in bootjes, waarbij men begeleidt wordt door Hagrid, de opzichter van Zweinstein. Het eerste wat hen te wachten staat is de sorteerceremonie. De sorteerhoed zal vertellen in welke afdeling je terecht komt. Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf of Zwadderich. Jouw eigen voorkeur zal worden meegenomen in de overweging. Op het moment dat je gesorteerd bent begint het schooljaar pas echt. Alle eerstejaars vakken komen aan bod. Te weten: vliegles, Kruidenkunde, Bezweringen, Toverdranken, Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Transfiguratie, Geschiedenis en Astronomie. Er is gekozen om de RPG in 1991 te laten beginnen, zodat het synchroon loopt qua gebeurtenissen aan het eerste boek. Zodoende vormen de toegelaten RPG-ers een extra groep leerlingen naast de bestaande personages uit het boek.

Griffoendor
- Lauren Koblensky / V / Lacrimosa
- Tammy Moore / V / MissMyrna
- Ian Agron / M / Genner
- Alex Auden / M / Sweet Hermione
- Mauritz Heywood / M / xMissme

Ravenklauw
- Thomas Brown / M / Alice
- Beth Fin / V / Reflex
- Noah Kinney / M / Charlie
- Joanna Martin / V / Lana
- Callen MacDuff / M / HRH

Huffelpuf
- Emily White / V / Bernou
- Tom Stanfield / M / HRH
- Johnny Griffiths / M / Chris Gamgee
- Cleo Lawson / V / Carrick_Fergus

Zwadderich
- Sarah Watson / V / MissMyrna
- Denis Greene / M / xMissme
- Gary MCDarrin / M / Lupos
- Eliza Burrow / V / Jill

Docenten:
Bezweringen/Charms: dhr. Banning / Flitwick
Transfiguratie/Transfiguration: mevr. Anderling / Mc Gonagall
Geschiedenis/History of Magic: dhr. Kist / Binns
Toverdranken/Potions: dhr. Sneep / Snape
Kruidenkunde / Herbology: mevr. Stronk / Sprout
Verweer tegen de Zwarte Kunsten / Defence against the Dark Arts: dhr. Krinkel / Quirrel
Astronomie / Astronomy: mevr. Sinistra
Vliegles / Flying lessons: mevr. Hooch

Roosters:

Griffoendor

Afbeelding

Ravenklauw

Afbeelding

Huffelpuf

Afbeelding

Zwadderich

Afbeelding

Huishoudelijke mededelingen:

Enkele mededelingen van huishoudelijke aard:

Het bos op het schoolterrein is verboden gebied.
Tussen de lessen door mag er niet getoverd worden.
In de tweede week worden er proefwedstrijden gehouden voor de Zwerkbalteams.
De rechtergang van de derde verdieping is dit jaar verboden terrein voor eenieder.

Veel plezier!

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

De wielen van het karretje dat Joanna voor zich uit duwt, denderen met een hels kabaal en tegen lichtsnelheid over de vloer van King’s Cross dat perron 9 en 10 met elkaar verbindt. Vol enthousiasme rent Joanna zo’n twintig meter voor haar moeder uit, die moeite moet doen om haar dochter bij te houden en met een afkeurende blik laat weten dat het best wel wat trager kan. Haar koffer schokt bijna van de kar af, om nog maar te zwijgen van de kat die er in haar mand boven op staat en niet weet wat haar overkomt. Zelfs de andere reizigers aanwezig moeten maken dat ze op tijd hun tenen terugtrekken. Maar Joanna is te opgewonden om het allemaal te beseffen. Integendeel, al rennend draait ze haar hoofd om richting haar moeder.

“Mam, sneller! Straks zijn we te laat! De trein wacht niet!” roept ze achterom. Het is pas twintig voor elf, maar dat is totaal naast de kwestie. Slippend komt ze tot stilstand wanneer ze andere kinderen en jongeren ziet met zowat dezelfde bagage. Joanna vermoedt dat ze hier moet zijn, aangezien er een aanzienlijk aantal mensen aanwezig zijn met uilen in kooien. Een beetje awkward kijkt ze ernaar. Joanna had niet voor niets een kat gekozen: naast uilen en padden leek een kat haar het meest normale huisdier om mee te nemen. Waarom die uilen in de mode lijken, is haar momenteel nog een raadsel. Een glimlach verschijnt om haar lippen wanneer ze een jongen nogal quasi-nonchalant door een bareel ziet verdwijnen. Dit moest het zijn.

Joanna loopt erop af terwijl – ze was haar al half vergeten – haar moeder zich bij haar voegt, die een vermanende opmerking maar achterwege laat wanneer ze gadeslaat hoe de andere kinderen met hun ouders lijken te verdwijnen door tegen een bareel te staan.

Joanna komt naast een aantal andere meisjes en jongens tot stilstand. Ze kijkt even links en rechts om zich heen vooraleer ze haar mond open doet.

“Is het hier voor perron 9 ¾?” vraagt ze in het algemeen, maar toch subtiel, in de hoop dat ze niet al te debiel klinkt. Wie weet wisten de personen in haar directe omgeving niet wat ze bedoelde. Joanna en haar ouders hadden ook vreemd opgekeken toen ze het perronnummer op haar treinkaartje in de gaten kregen. Maar er gebeuren op deze plek te veel ongewone dingen waardoor Joanna er wel van uitgaat dat haar omstaanders weten wat ze bedoelt.

Harry, Ron & Hermione

Tom staat met zijn ouders op perron 9 ¾ andere eerstejaars met hun familie gade te slagen. Hoewel ie niet kon wachten tot deze dag eindelijk zou aanbreken, was het op de muur afrennen tussen perron 9 en 10 voor Tom allang geen verrassing meer. Een meisje verschijnt vol enthousiasme op het perron, waardoor zij genoodzaakt is in volle vaart snel af te remmen. Het doet Tom zachtjes glimlachen, voor heel wat zal dit de eerste keer zijn dat zij op perron 9 ¾ arriveren. De bosuil in de kooi op zijn karretje klikt met haar snavel. "Alsjeblieft Strica," zegt Tom terwijl ie een veldmuis in de kooi stopt. "Voor jou is het natuurlijk ook helemaal nieuw".

Zodra het meisje zich afvraagt of dit perron 9 ¾ is en kort zijn kant op kijkt, knikt Tom. Domme vragen stellen bestaat niet, hoogstens vragen naar de bekende weg. Desondanks is Tom niet het type dat meteen bij zo'n vraag antwoord met een sarcastische opmerking. Het is niet meer dan normaal dat men graag wil weten of ze op het juiste perron zitten. Hij loopt af op het meisje en stelt zich voor. "Voor het geval je mijn antwoord hebt gemist, je bent op het juiste perron aanbeland." "Mijn naam is Tom, Tom Stanfield.", vervolgt Tom snel. Hij merkt dat er een kat in een mand bovenop haar karretje staat. "Hoe heet jouw kat en is die ook jachtbelust op uilen?" zegt ie met een knipoog terwijl ie op Strica wijst.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Sarah loopt naast haar vader terwijl ze af en toe een blik werpt op de huiself die haar karretje duwt. Squeebles had moeite om het lompe ding met zijn korte armpjes vooruit te krijgen en daarbij bleef zijn kussensloop telkens afzakken. Sarah had tegen haar vader gezegd dat ze de kar net zo goed zelf wilde duwen (niet zozeer om de huiself de moeite te besparen, maar meer omdat ze zo'n zin had om naar Hogwarts te gaan en haar spullen dichtbij zich wilde houden), maar haar vader had erop gestaan dat de huiself hen naar het perron zou vergezellen.

Er heeft zich al een groepje mensen op het betreffende perron verzameld en Sarah hoort haar vader een afkeurend geluidje maken. Hij mompelt iets over het trekken van Muggle-aandacht en meer discretie. Sarah haalt haar schouders op en neemt de kar van Squeebles over. De huiself kijkt haar dankbaar aan voordat hij achter de benen van haar schuifelt.

Ze hoort een meisje vlakbij haar vragen of dit het juiste perron is. Sarah draait zich naar haar toe.

'Nee, dit is de verzamelplek voor de jaarlijkse vergadering van uilenliefhebbers,' zegt ze op een licht sarcastische toon. Er waren echt belachelijk veel uilen. Een jongen die vlakbij hen staat heeft er ook een en voert het beest net een veldmuis. Sarah trekt een gezicht. Ze was blij dat ze zelf geen uil had, ze hield niet van vogels. Dan glimlacht ze naar het meisje om haar eerdere opmerking een beetje te verzachten. 'Grapje. Dit is het juiste perron.' De jongen met de uil stelt zich voor als Tom en geeft het meisje een serieus antwoord op haar vraag. Sarah draait zich weer om en kijkt naar haar vader. 'Gaan we nu, pap?'

Haar vader knikt en legt een hand op haar schouder. Hij vertelt haar voor de duizendste keer dat het fijner is om te rennen de eerste keer en Sarah rolt met haar ogen en zucht om te laten weten dat ze dat allang wist.

'Tot later!' roept ze naar het meisje en de jongen die Tom heet terwijl ze begint te rennen. En: 'Ik heet Sarah trouwens!', vlak voor ze door de poort verdwijnt en op het door de gigantische stoomtrein overschaduwde perron arriveert.

Bernou · 7e jaars

Een beetje nerveus trippelt Emily achter haar ouders aan. Haar vader duwt haar karretje en zelf draagt ze een klein hokje met haar pad Vince. Ze kijkt even naar haar treinkaartje in haar andere hand. Het perronnummer komt haar niet bekend voor. Het klopte ook niet. Er bestond toch niet zo'n perron? "Perron 9¾," mompelt ze. "Pap! Waar is dat?" Haar vader haalt zijn schouders en stelt voor het aan iemand te vragen. Emily neemt haar karretje over en loopt een stukje verder.

Dan valt Emily's oog op een groep die tussen perron 9 en 10 staat. Ze hoort iemand vragen naar het perron waar zij ook naar op zoek is en gaat er snel bij staan. Haar ouders laat ze achter zich. Een ander meisje verdwijnt door de muur. Met grote ogen kijkt ze er naar. "Moeten we daar doorheen om op het perron te komen?" vraagt ze dan een beetje nerveus in het algemeen. Vanuit haar ooghoek ziet ze dat haar ouders weer bij haar komen staan.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Joanna maakt een sprongetje van schrik wanneer ze een vreemd, onmenselijk en best wel vuil en lelijk wezentje een kar ziet vooruitduwen waar hij amper groot genoeg voor is. Ze knippert een paar keer met haar ogen terwijl ze de huiself bekijkt en hoopt dat haar moeder, of andere Muggles geen notie nemen van het wezen. Een meisje loopt erachter en beantwoordt haar vraag, waarna ze verdwijnt van het perron, huiself incluis. Ze stelt maar geen vragen. Of nog niet.
Ze kijkt om wanneer een jongen met een wilde bos aan blond krullend haar zich aan haar voorstelt. Joanna vraagt zich af of hij zich niet al eens geïrriteerd heeft aan zijn haar, zoals zij dat zo vaak doet, maar bedenkt zich dan dat jongens niet met zulke zaken bezig zijn. Ze glimlacht wanneer Tom zich voorstelt.

“Ik heet Jo. Anna.” vervolgt ze dan vlug wanneer ze merkt dat haar moeder de conversatie opvallend onopvallend meevolgt. Ze wist maar al te goed dat haar moeder liever wilde dat ze haar volle naam gebruikte. Eens op de trein, zou ze zich officieel laten omdopen tot Jo. Dat is gewoon veel hipper. Ze werpt een blik op Strica, die druk bezig is een muis van elkaar te rijten. Het zag er niet zo appetijtelijk uit en dat zal vast wel te zien zijn aan Joanna’s gezichtsuitdrukking. Zoveel horror had ze namelijk nog nooit in haar leven gezien, dus wendt ze haar blik weer naar Tom.

“Ze heet Feathersparx. Lange naam, en een beetje vreselijk ook wel. Maar zo heette ze al en nu reageert ze op niets anders meer. Ik ben al blij dat ik haar zo ver gekregen heb om op ‘Sparx’ te reageren.” Joanna moet stiekem aan zichzelf toegeven dat het toch wel de kat met de hipste naam was die er in de winkel rondliep. Ze kijkt naar Feathersparx. De naam was misschien nog niet zo erg gekozen. Want ze beweegt wel zo licht als een veer – al doet elke kat dat wel – en haar volledig witte vacht zag er wel shiny uit. Feathersparx daarentegen lijkt het volledig te ontgaan dat er over haar gepraat wordt en staart gebiologeerd naar de muis die Strice naar binnen aan het werken is.

“Ik weet niet hoe ze met uilen is,” antwoordt ze naar eerlijkheid, en misschien wel een beetje te serieus. “Ik heb haar nog nooit in de buurt van een uil gelaten. Maar waarom heeft bijna iedereen een uil mee?” Joanna fronst haar wenkbrauwen. “Dat zijn toch nachtwezens die altijd buiten zitten, ik snap niet wat je daar aan hebt?”

Joanna kijkt om naar het andere meisje dat vraagt of ze daar doorheen moeten om op het perron te komen. Joanna knikt vol overtuiging.
“Ja,” antwoordt ze, “blijkbaar is dat een geheime poort naar onze trein.” Haar stem schiet van enthousiasme. Dat had ze gelezen in één van de vele schoolboeken die ze gekocht had. Die boeken zijn enkel nog dicht geweest om te eten en te slapen sinds ze in haar bezit zijn. Ze hoopt dat haar moeder ook wel op het perron kan, maar dat zal wel, toch?

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Met een brede grijns op haar gezicht loopt Beth over het station. Haar knalgele jurk, die waarschijnlijk beter had gepast bij iemand met een minder bleke huidskleur, danst om haar lichaam. In haar rechterhand houdt ze een eveneens knalgele riem vast, met daaraan een enorm grote kat die achter haar aan dribbelt. In haar linkerhand houdt Beth haar kaartje. Even kijkt ze kort achterom, naar haar moeder en diens 'ik dump hem wel wanneer mijn man weer thuis komt' lover. De lover duwt haar karretje. Eindelijk ging ze naar Hogwarts, eindelijk. Het was jammer dat haar vader er niet was om haar uit te zwaaien, maar goed. Ze ging.

Wanneer Beth bij een groepje leeftijdsgenoten aankomt blijft ze staan. Gefascineerd kijkt ze naar hen en dan giechelt ze om de opmerking van Joanna. "Uilen bezorgen onze post, gekkie." zegt ze vrolijk en ze tilt haar kat op en aait die. Nog steeds gefascineerd kijkt ze naar de jongen en het meisje die zich aan elkaar voorstellen. "Ik ben Beth, Beth Fin." zegt ze dan vrolijk, terwijl de kat hardnekkige pogingen doet om los te komen. Terwijl ze haar armen steviger om de kat slaat kijkt ze even om naar haar moeder, die voor het poortje al op haar staat te wachten.

"See you on the other side!" zegt ze dan, waarop ze opnieuw giechelt en ze huppelt naar haar moeder, met de kat nog in haar armen. Beth stapt door het poortje en kijkt dan, opnieuw gefascineerd, naar de trein. Haar grote ogen spert ze open, terwijl ze de Hogwarts Express in zich op neemt. Met een paar snelle stappen loopt ze naar de trein en daar legt ze een hand op het rood van het voertuig. Glunderend draait ze zich om, nog steeds met de kat in haar armen. "Het is echt!" zegt ze opgewonden tegen haar moeder, die ondertussen druk in gesprek is met een collega. Glunderend kijkt Beth om zich heen. Ja, ze zou nu eindelijk echt naar Hogwarts vertrekken.

Harry, Ron & Hermione

Zodra Tom ziet dat er opnieuw een meisje langs komt, ditmaal vergezelt met haar vader en huiself moet hij in zich zelf toch wel lachen om de sarcastische opmerking. Naar buiten toe echter laat Tom dit niet blijken. "Dat had ik kunnen bedenken!" Naderhand blijkt dat ze Sarah heet. Die heeft wel gevoel voor humor, denkt Tom terwijl hij Sarah ziet verdwijnen door de poort heen. Ondertussen verschijnen er meer eerstejaars die klaar staan om richting Zweinstein te gaan. Zo is er een meisje aan komen lopen met een klein koffertje met haar vader in haar kielzog. Na even stil gestaan te hebben duwt ze vervolgens het karretje voort. Zodra ze op hoorafstand staat van Tom en hij merkt dat ze vraagt of ze daar door heen moeten, zoals Sarah kort geleden demonstreerde, knikt ie.

Tom krijgt te horen dat het meisje aan wie hij zich had voorgesteld Joanna heet. "Leuk om kennis met je te maken. Mag ik je Jo noemen?" ( (a)

) Tom heeft door dat Joanna zich liever kortweg Jo laat noemen maar zich toch met volledige naam voorstelt omdat haar moeder in de buurt staat. "Dat is inderdaad een lange naam voor een kat. Ze doet mij denken aan een Siamees of Heilige Birmaan qua kleur." zegt Tom in reactie op Jo haar antwoord. Op de vraag waarom iedereen een uil meeneemt fronst Tom zijn wenkbrauwen. Pas wanneer hij zich richt op de omgeving valt hem inderdaad op dat er meer zijn met een uil. "Ik heb Strica gekregen van mijn ouders. Liever had ik ook een kat gehad. Dat zijn meer mijn type dieren. Maar voor een bosuil ziet ze er mooi uit. En het is handig om te hebben." "Voor de post inderdaad", beaamt Tom nadat een meisje genaamd Beth Fin dit al reeds opperde. Tom ziet toe hoe Beth haar armen om haar eigen kat steviger slaat. Na enkele tellen is Beth niet meer te zien, daar zij in achtervolging van Sarah door de poort is verdwenen richting de Zweinstein Express. "Zullen we ons richting de trein begeven?", vraagt Tom in het algemeen aan Emily en Joanne. "Dames gaan voor", voegt Tom galant toe terwijl hij een gebaar maakt ala: ga maar voor.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Keurig op tijd staat Lauren met haar gezin op het befaamde perron. Lauren heeft al lang en vaak over dit moment nagedacht. De kledij die ze voor deze gelegenheid ging aandoen zat al volledig in haar hoofd en de persoonlijke spulletjes die ze zou meenemen naar het kasteel heeft ze zorgvuldig bij elkaar gesprokkeld. Toch verliep deze dag wat hectischer dan verwacht. Haar vader had het de hele tijd over een belangrijke vergadering waar hij nog heen moest en Laurens moeder en zus –Imogen- zitten voortdurend van die stomme herinneringen op te halen over de eerste keer toen Imogen naar Hogwarts ging. Met een gezicht kijkt Lauren naar haar zus die haar lange haar achterover zwiept en net niet ermee tegen Laurens hoofd tikt. Laurens zus had zowat alles bereikt wat er te bereiken viel in Hogwarts: hoofdmonitor van Ravenclaw, jager in het zwerkbalteam, altijd prachtige scores… Lauren heft dapper haar hoofd op en probeert zo kalm mogelijk de omgeving in zich op te nemen: het ging er allemaal behoorlijk chaotisch aan toe en overal waar ze keek kwam ze dieren, bijzondere gewaden en enorme koffers tegemoet. Lauren omklemt haar armen stevig om het rieten korfje waar haar sneeuwwitte kat in ligt te slapen en voelt vlinders in haar buik zweven van nervositeit.

Ondertussen vangt Lauren enkele flarden van het gesprek achter zich op. Het gaat blijkbaar over haar toekomstige afdeling. Deze discussie is al langer aan de gang en Lauren weet maar al te goed dat ze in Slytherin of in Ravenclaw terecht zal komen, omdat haar familie daar ook heeft gezeten. Haastig draait ze zich om.

“Ik weet niet echt waar Lauren in hoort”, hoort ze Imogen met een luide stem zeggen. “Het kan gebeuren dat de sorteerhoed niets in haar ziet”. Ze voegt er een vals glimlachje aan toe en Lauren doet haar uiterste best om haar zus niet met haar kattenkorfje op het hoofd te timmeren of in tranen uit te barsten. Stiekem heeft Lauren de panische angst om a plein publique te horen te krijgen dat ze niet in Hogwarts thuishoort om vervolgens voor de hele zaal terug naar huis af te druipen.

“Wacht maar…”, gromt ze nijdig, terwijl ze zich terug omdraait om niet meer naar dat stomme hoofd van haar zus te kijken. Lauren begint tot haar grote opluchting steeds meer mensen te zien die ook aan de kleine kant zijn en waarschijnlijk eerstejaars zijn. Nieuwsgierig neemt ze het meisje in zich op met het karretje waar een huiself aan bungelt. Een beetje triest denkt ze aan haar eigen huiself die ze een heel jaar moet missen (en het feit dat het beest niet langer haar garderobe kan onderhouden). Lauren trekt nerveus haar jurk recht en werpt nog een laatste blik op haar lakschoenen of er écht geen stofje opzit. Ze wil absoluut niet dat haar klasgenoten haar net zo stom gaan vinden als haar zus.

MissMyrna · Volleerd Tovenaar

Een karretje met een enorme hutkoffer en een uilenkooi erop komt het station binnenrijden. Bij nadere inspectie blijkt er een meisje achter te lopen met in haar kielzog haar ouders en haar jongere zusje Meredith. Haar ouders kijken bijna net zo verwachtingsvol als Tammy zelf, alleen kan die amper over het karretje heen kijken.
Haar ouders kijken iets wat teleurgesteld als er geen station vol gewaden te zien is en er geen spreuken doorheen vliegen. Tammy kijkt om haar karretje heen op zoek naar de plek waar ze doorheen moet. De mevrouw van het ministerie had haar precies uitgelegd hoe ze er moest komen, omdat allebei haar ouders dreuzels waren.

Als ze het smeedijzer hek heeft gevonden draait Tammy zich om naar haar ouders.
'Oke, hier is het, jullie weten wat ik heb vertelt hé?' Haar ouders knikken en nemen Meredith bij de hand.
Tammy rijd rustig met haar karretje door het hek heen en komt opgewonden aan de andere kant weer tevoorschijn. Ze kijkt met grote ogen naar alles wat ze ziet. Een enorme stoomtrein, veel leerlingen - al een deel in hun schoolgewaad - en een keur aan dieren.
Achter haar komen ook haar ouders en haar zusje tevoorschijn. Ook zij kijken vol verbazing naar alles wat er te zien is.
Tammy draait zich weer om zodat ze afscheid kan nemen van haar ouders en Meredith. Die omhelst haar stevig, alsof ze Tammy niet meer los wil laten. Tammy aait haar over haar hoofd. 'Geen zorgen Mer, voor je het weet ben ik weer thuis. En ik zal veel brieven sturen.' Meredith schenkt haar een klein glimlachje. Tammy kust haar ouders en rijd dan haar karretje dichter naar de trein toe. Onderweg komt ze langs een andere familie en ze vangt het gesprek op over afdelingen. De zus (?) van het meisje merkt op dat ze niet weet bij welke afdeling het meisje hoort. Het klinkt alsof je al hoort te weten bij welke afdeling je hoort. Tammy kijkt verbaast. Ze heeft gehoord dat je je afdeling pas op school te horen krijgt.
Als het meisje alleen is besluit Tammy haar aan te spreken.

'Neem me niet kwalijk, hopelijk ben ik niet onbeleefd maar ik ving net wat op over de afdelingen. Ik dacht dat je pas op school te horen krijgt bij welke afdeling je zit?' ze kijkt het meisje verwachtingsvol aan. 'O en ik heet Tammy by the way.' en ze glimlacht.

Chris Gamgee

Johnny liep enigszins gehaast het platform tussen sporen 9 en 10 op, met zijn ouders en oudere broer achter hem aan. Hij keek vluchtig achterom om te zien of ze hem nog volgden. "Door jouw stomme uil, zijn we bijna te laat" snauwt zijn broer Tim hem toe. Ze hadden thuis een half uur moeten wachten, voordat Johnny zijn steenuil te pakken geweest. Hij was al vrij oud en niet gewend om in een kleine kooi te zitten.

Johnny werpt een blik op een van de stationsklokken en ziet opgelucht dat ze nog meer dan twintig minuten de tijd hebben. Hij ziet verderop een aantal kinderen staan, hij vermoed aan de vragende blikken van sommige dat zij ook eerstejaars zijn. Johnny loopt op hen af. "Hoi, ik ben Johnny, je mag mijn ook John noemen". Hij was tenslotte al 12, Johnny klonk zo klein. "Jullie al enig idee in welke afdeling jullie willen? Ik wil zelf in Hufflepuff of Ravenclaw. Slytherin en Gryffindor zijn veel te arrogant voor mij. " En zijn broer zit in Gryffindor, die liep altijd op te scheppen hoe geweldig de afdeling wel niet was. Hij kon best goed op schieten met zijn broer, maar soms kon hij ongelooflijk irritant zijn.

"We hebben toch nog even?" reageert Johnny op Tom, die nu al het perron op wil gaan. Maar je weet maar nooit, Johnny had afgelopen nacht al nachtmerries dat de poort na perron 93/4 bij hem niet werkte.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Joanna kijkt verbaasd op wanneer een onbekende stem haar vraag beantwoordt. Gekkie…? Was dat dan zo’n gekke vraag?
“Ah, de post…” zegt ze, een beetje niet-begrijpend, terwijl ze zich een prehistorische postduif voor haar geestesoog haalt maar het beeld dan gauw vervangt door Strica. Beth is al de tweede persoon die zich voorstelt maar verder te enthousiast is om te wachten op een reactie. Het werd misschien nu toch wel tijd.

Joanna werpt een blik op haar moeder die nu in gesprek lijkt met een ander Mugglish uitziende moeder.
“Oh ja, graag,” zegt ze dan met lichtelijk opeengeklemde kaken wanneer Tom vraagt of Jo ook goed is. Ze luistert naar Toms mening en uitleg over hun huisdieren, maar reageert er niet echt op. Voor Joanna is een kat een kat. Ze heeft eigenlijk niet echt een idee van welk ras haar witte kat afstamt. Het is misschien wel een bastaard.
Met het hele uilen-brengen-de-post-idee in haar achterhoofd, knikt ze wanneer Tom voorstelt om naar het perron te gaan. Ze wilde eigenlijk net hetzelfde voorstellen. Er viel vast zo veel te zien aan de andere kant. Vlug stelt ze zich ook voor aan Johnny.

“Joanna heet ik. Maar ik stel mezelf zo wel verder voor, ik wil nu naar daar!” zegt ze nogal ongeduldig. Ze trekt eens aan haar moeders mouw.

“Mam, ik ga het doen!” zegt ze vastbesloten. Maar iets minder zeker van zichzelf wandelt ze naar de bareel. Ze blijft erlangs even staan, met enige schrik om het aan te raken. Wie weet viel ze wel in een diep zwart gat. Of wie weet gebeurde er wel niks en voelde ze niets meer of minder dan hetgeen er met het blote oog te zien was. Dat alles en de vraag of er op school misschien wel uilen zijn die haar post zouden kunnen sturen of brengen, malen door haar hoofd terwijl ze eens diep ademhaalt.

Nonchalant laat ze haar hand op de bareel rusten. Of althans, dat probeert ze. Want die verdwijnt gewoon in het niets en Joanna voelt niets meer dan lucht. Toch geschrokken trekt ze die weer terug, waarna ze na enige aarzeling weer hetzelfde probeert met haar voet. De voet verdwijnt, maar de grond zakt niet weg en een glimlach verschijnt om haar lippen terwijl ze toch haar ogen stevig dicht knijpt en zich langzaam door de muur begeeft.

Een paar passen verder, verandert het geluid rondom haar helemaal. Joanna opent haar ogen en het eerste wat ze ziet is de imposante, ouderwetse maar toch mooi onderhouden stoomtrein die hen naar haar toekomstige school zou vervoeren. Er heerst een kabaal van jewelste op het perron en, haar moeder vergetend, stapt ze enkele passen verder, zich mengend tussen de mensen: allemaal leerlingen met koffers en dieren, al dan niet in uniform, die druk hun vakantie-ervaringen met elkaar deelden of kleine spreukjes uitvoerden. Gefascineerd staart Joanna het aan. Ze popelt om voor het eerst voor écht met haar staf te zwaaien, ook al heeft ze stiekem al wat dingen geprobeerd.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Met nog steeds een blik vol fascinatie kijkt Beth om zich heen. Langzaamaan wordt het steeds drukker op het perron en met een gelukkig gevoel noemt Beth de mensen om haar heen op. Ze glimlacht even en ziet dan het roodharige meisje door het hek komen die zich daarnet had voorgesteld als Joanna. Beth, die de aarzeling over het 'Anna' totaal niet opgevangen heeft, stapt naar het meisje toe. Joanna heeft al dezelfde gefascineerde blik en daaruit maakt Beth op dat ze hier ook nog niet eerder was geweest. Hoewel de uilen opmerking ook wel een vermoeden had opgeroepen.

Met een lach op haar gezicht gaat ze naast Joanna staan. Ze kijkt haar even kort aan en buigt zich dan een beetje samenzweerderig naar haar toe. "Ik heb gehoord dat de trein bestuurd wordt door het schoolhoofd." zegt ze zachtjes, terwijl ze er een wenkbrauw wiebel aan toevoegt. "Hij is alleen bang dat mensen het raar zouden vinden, dus daarom weet niemand dat. Niet verder vertellen hoor!" voegt ze er nog aan toe, terwijl ze nog eens met haar wenkbrauw wiebelt. Beth komt terug overeind en glimlacht. "Mooi haar trouwens, net als die jongen van daarnet."

Beth kijkt toe hoe haar moeders lover haar koffer naar een lege coupé in de trein sleept. Ze wist in ieder geval zeker dat ze haar hutkoffer nooit zou verwarren met die van een ander, de hare was namelijk bedekt met vele van kleur veranderende zonnebloemen die niet konden vergaan. Een cadeautje van haar vader, die had hij van zijn reis uit Zimbabwe mee terug genomen voor haar, als verontschuldiging voor het feit dat hij niet bij deze dag aanwezig zou zijn. Een beetje peinzend blijft ze er naar staan kijken, terwijl ze haar kat over zijn hoofd streelt. Ze hoort niet ver van hen vandaan een gesprek over afdelingen en nog steeds peinzend kijkt ze weer naar Joanna.

"Bij welke afdeling wil jij, Joanna?" vraagt ze, terwijl ze zich ook wat dichter naar de andere meisjes beweegt. Haar nieuwschierigheid kan zich niet bedwingen. "Ik denk dat ik bij Slytherin of Hufflepuff kom, daar zaten mijn ouders." zegt ze, half tegen Joanna, half tegen de andere meisjes.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Lauren kijkt op als ze een ander hoog stemmetje hoort en is blij dat er een leeftijdsgenootje met haar begint te communiceren en ze niet met veel moeite naar 'volwassenmensengesprekken' moet luisteren. Lauren draait zich naar het meisje om en moet even nadenken wanneer ze de vraag hoort. In principe heeft ze gelijk. Van haar moeder heeft Lauren te horen gekregen dat een magische hoed beslist over je afdeling. Voor veel mensen is het een spannend vooruitzicht, maar voor een persoon als Lauren (die uit een tovenaarsfamilie komt) lijkt haar afdeling al volledig vast te liggen. Haar ouders lijken het toch een vanzelfsprekendheid te vinden.

“Ja, op school krijg je het te horen”, zegt Lauren met enige trots dat ze dit ook weet. “Maar in mijn familie heeft zowat iedereen in Ravenclaw of Slytherin gezeten. Ik vermoed dat ik in een van deze afdelingen terecht zal komen. En jij?”. Lauren probeert de afdelingsnamen zo gewichtig mogelijk uit te spreken en is zeer blij dat ze niet over het woord ‘slytherin’ struikelt, ook al heeft ze de zinnen op een erg snel tempo uitgesproken. Maar Lauren heeft de gewoonte om onbewust nogal snel en luid te praten.

Er komen nog enkele kleine medepersoontjes bij haar staan en Lauren voelt een golf van opwinding door haar lijf stromen. Nieuwsgierig neemt ze de verschillende nieuwe gezichten in zich op en stelt vast dat iedereen er wel als best-friends-to-be-material uit lijkt te zien. Dit is dan ook geen tijd om kieskeurig te zijn.

“Waar willen jullie graag terecht komen?”, vraagt ze aan Tammy en de anderen. Lauren beseft niet dat sommige van de kinderen misschien geen flauw benul hebben van de verschillende afdelingen, aangezien ze zelf niet echt vertrouwd is met het fenomeen ‘muggle’. Dan realiseert ze zich dat ze zich nog niet heeft voorgesteld en voelt even voor de zekerheid of haar haarband nog goed zit.

“Mijn naam is trouwens Lauren”, zegt ze opgelaten tegen de anderen.

Chris Gamgee

Een van de meisjes stelt zich voor als Joanna, maar ze verdwijnt meteen door de poort naar perron 93/4. "Zullen wij dan ook maar gaan?".
Het had immers weinig zin om hier te wachten. Zonder op het antwoord te wachten liep Johnny richting de barrière die perrons 9 en 10 scheidt. Voor hij zich kan afvragen wat er zou gebeuren wanneer hij er niet doorheen zou komen staat hij al aan de andere kant. "Nou, dat was helemaal niet zo moeilijk", zegt Johnny tegen niemand in het bijzonder.

Hij hoort een aantal meisjes, waaronder Johanna, over de afdelingen praten. Johnny is onzeker of hij als jongen er bij kan komen staan, maar hij ziet zo gauw ook geen andere eerstejaars, dus gaat hij er toch op af. "Ik hoop in Hufflepuff terecht te komen, daar komen mijn ouders ook vandaan. Mijn broer zit in Gryffindor, maar daar zitten veel opscheppers in." zegt Johnny. "Als ze tenminste net zo zijn als mijn broer" voegt hij er snel aan toe. Wanneer Lauren zich voorstelt realiseert hij dat hij ook maar een paar kent. "Ik ben John of Johnny, of hoe je mij ook wilt noemen".

ooc: Korte post, maar ik denk dat het handigst/duidelijkst is als iedereen naar de andere kant gaat.

[RPG] You are going to Hogwarts

Wie is er online