[RPG] Wrath of the Gods

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Soraia let eigenlijk nergens op. Ze is gewoon lekker aan het luisteren naar muziek en beweegt haar hoofd gelukzalig mee. Ze had nul zorgen momenteel, buiten het feit dat ze straks een andere vlucht moest zoeken. Het was allemaal een avontuur voor Soraia. Heerlijk de wereld verkennen en wanneer ze zin had pas weer terug gaan naar Santa Maria da Feira, het stadje waar ze vandaan komt. Ze zou ondertussen vast wel wat baantjes vinden.

Dan is er opeens een hele witte flits en Soraia gaat geschrokken overeind zitten en haalt haar oordopjes uit. Een enorme knal luidt. Ze springt van het bankje af en rolt er onder, om zichzelf te beschermen. Angstig kijkt ze toe hoe het vliegtuig terug uit de lucht valt, de baan op, in vlammen. De ramen in de vertrekhal barsten en paniek breekt uit. Het personeel schreeuwt in het Frans tegen elkaar, maar Soraia verstaat er niks van. Ze is half verdoofd en half verblind.

Ze weet totaal niet wat ze moet doen, maar probeert hier rationeel over na te denken. Ze besluit het vrouwtje met het rode haar (Noora), van het bankje af te trekken, om haar ook veilig te stellen. "We moeten dekking zoeken!"

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Hoewel de vertrekhal eerder nog leeg was, begint die langzaam vol te stromen met mensen. Kate observeert onopvallend en categoriseert iedereen die binnenkomt, van de chagrijnige piloot tot de work-a-holic die vlakbij Kate driftig op een laptop aan het typen is. Bij de vrouw die plotseling een pruik afdoet blijft Kate's blik even hangen. Dat komt nogal verdacht over, maar als de vrouw rustig blijft zitten - voor nu - ontspant Kate zich weer.

Ze richt haar blik weer naar buiten toe, waar het vliegtuig nu langzaam aan het optrekken is. Kate is nog steeds geïrriteerd om de taxichauffeur, maar is realistisch genoeg om te accepteren dat ze dan maar een vlucht van een paar uur later moet pakken. Voor nu focust ze zich erop om wakker te blijven-

En dan ziet ze hoe een enorme vuurbal ineens het vliegtuig opslokt. Een explosie. Even ziet Kate een andere explosie voor zich, in een andere tijd - maar dan beseft ze wat er aan de hand is. De meeste doden van een explosie komen van de resulterende schokgolf, niet van de explosie zelf.

"Iedereen op de grond!" brult Kate, terwijl ze zichzelf al van haar stoel afwerpt. De schokgolf heeft inmiddels de ramen van het gebouw bereikt; het glas breekt in een duizend stukken uiteen en vliegt de hal binnen. Kate hoort in de verte geschreeuw in het Frans, maar focust zich op in- en uitademen.

Uiteindelijk is het over. Kate graait haar stok van de grond en komt moeizaam overeind. In de hal ligt de hele vloer onder het glas, buiten staat wat nog over is van het vliegtuig in brand - en daar had jij in kunnen zitten, Kate, denkt ze dof - en er is een enorme chaos.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Imogen heeft de moed nog niet opgegeven en blijft het ene telefoontje na het andere plegen in de hoop om toch nog een ticket de kunnen bemachtigen bij een andere luchthaven. Met een geërgerd blik kijkt ze naar de hond die begint te keffen, waardoor ze haar gesprekspartner niet al te best kan verstaan. "Ja, ik wil wel genoegen nemen met economy class. Echt geen business class? Ok. Op naam van Imogen Clarck. C-l-a-r-c-k."

Imogen klapt met een zelfvoldane glimlach haar laptop dicht. Als alles goed gaat kan ze misschien nog haar meeting halen. Over een uur heeft ze een andere vlucht en de uren die ze in het vliegtuig moet doorbrengen kan ze nog besteden om zich tot in de puntjes voor te bereiden. Imogen gunt zichzelf een deugddoende slok van haar koffie totdat...

Gelukkig drukt Imogen op haar kartonnen bekertjes altijd een dekseltje, anders was haar peperdure jasje van Chanel al volledig besmeurd. Een enorme klap die Imogen nog niet meteen kan plaatsen weerklinkt door de vertrekhal. Uit reflex drukt ze haar laptop beschermend tegen haar borst als de vrouw naast haar de anderen alarmeert. Imogen klemt haar hand om een van de stoelpoten en knijpt haar ogen dicht. Haar oren blijven nog even suizen wanneer ze het waagt om te kijken wat er precies gebeurd is. Heel de vertrekzaal bestaat uit een sinistere glinstering van al het gebroken glas. Imogen gaat langzaam maar zeker recht staan, nog verdoofd van de klap en de onverwachte gebeurtenis. Pas dan ziet ze de oorzaak van de knal: het vliegtuig waar Imogen zonet nog dolgraag had ingezeten staat in brand.

"Oh...", lijkt het enige wat ze op dit moment kan uitbrengen, hoe stom het ook klinkt. Vervolgens neemt ze haar mobiel: normaal gezien kan ze ontzettend goed overweg met het ding, maar nu beginnen haar handen te trillen. Stop daarmee, Imogen. Bewaar je kalmte en stel je niet aan. Ze belt de hulpdiensten op en perst haar mobiel tegen haar oor. "Hallo, ik..."

Geen bereik: Imogen die het gewoon is om in één vingerknip alle mogelijke hulp vanbuiten af te krijgen voelde zich plotseling heel erg hulpeloos en kwetsbaar. Twee gevoelens waar ze nog maar zelden mee is geconfronteerd geweest.

Apollo · 5e jaars

Het verbaast Ryan hoeveel mensen de vlucht gemist hebben, sinds zijn binnenkomst waren er nog enkele gearriveerd. Ryan laat zijn blik langs een paar mensen glijden en schikt als een enorme lichtflits hem verblind. Hij schermt instinctief zijn ogen met zijn arm af en laat zich vallen op de grond als hij verschillende mensen aanwijzingen hoort schreeuwen. Ryan hoort hoe de ruiten breken en voelt dan een felle pijn in zijn schouder. Hij kijkt erna en ziet dat er een stuk glas inzit. ”Verdomme” vloekt hij. Ryan trekt het glas eruit - vloekt nogmaals - en negeert het bloed. Hij staat op, beent zich naar de kapotte ruit en staart geschrokken naar het vliegtuig dat op de grond is geknald en in brand staat. Dit kan er ook nog eens bij, denkt hij.

Ryan draait zich om en zoekt of er iemand hulp nodig heeft, niet dat hij hier ervaring mee heeft. Wat moet hij doen? Ryan kijkt naar de vrouw (Imogen) die hulpeloos met haar mobiel in haar hand staat en stapt op haar af. ”Gaat het?” vraagt hij vriendelijk. Wat een domme vraag, natuurlijk gaat het niet. Ryan staart even naar zijn wond dat nog steeds bloedt en kijkt dan weer naar haar. ”Ben je gewond geraakt?” vraagt Ryan weer.

Lupos · Volleerd Tovenaar **Woonplaats:** Over the rainbow

Thor is nog altijd in gedachten verzonken, New York, the city that never sleeps. Hij zou er binnenkort zijn, zodra hij een nieuwe vlucht zou te pakken krijgen. Glimlachend kijkt hij naar vliegtuig dat vertrekt. Hij zou straks ook op een vliegtuig zitten en meer zien dan hij ooit had durven dromen. De hoge gebouwen, de drukte, broadway. Soms kwamen dromen uit en hij zou er binnenkort in een leven.

Dan gebeurd er veel in een keer. Een witte flits verblind Thor en hij hoort een vrouw schreeuwen dat ze op de grond moeten gaan liggen. Een oorverdovende knal volgt. Thor laat zich vliegensvlug op grond vallen, en rolt onder een stoel. Onhandig, door zijn lengte, stoot hij zijn hoofd meermaals. Maar hij lijkt er niets van te voelen. Vlug probeert hij zijn ogen en oren te bedekken. Beide bedekken gaat natuurlijk niet en Thor zit onhandig te klungelen. Wat, in godsnaam, was er aan de hand? Hij hoort geschreeuw. Langzaam kruipt hij van onder de stoel . De vloer is bezaait met glasscherven en een deel van zijn rugzak lijkt kapot te zijn. Hij pakt zijn rugzak op en houd hem stevig vast. Buiten staat het wrak van het vliegtuig nog altijd in lichterlaaie. Hij slikt, wat een geluk dat hij daar niet op zat.

Hulpeloos, nog steeds zijn rugzak in alle macht tegen hem aangedrukt , kijkt hij om zich heen, zonder eigenlijk echt werkelijk iets op te nemen. Zo een chaos had hij nog nooit mee gemaakt. Op elanden jagen, ranger zijn, daar kon hij alle situatie aan. Maar zoiets ? Hulpeloos en in shock kijkt hij verdwaast om zich heen. Hij rilt.

Moniek · The Dark Mod

Abigail kijkt vanaf her stoel toe hoe er in zeer korte tijd nog veel meer mensen binnen komen die zo te zien allemaal ook hun vlucht gemist hebben. Dat vrolijkt haar wel op, dan is ze tenminste niet de enige. Gedeelde smart is halve smart ofzo. Nee, eigenlijk vindt ze het gewoon leuk om de rest een beetje uit te lachen.

Dan is er ineens veel licht en een harde klap en vliegt er overal glas rond. Instinctief houdt ze haar handen voor haar gezicht, maar tegen de tijd dat ze beseft wat er gebeurd ligt al het glas al op de grond. Enkele mensen roepen wel om dekking te zoeken, maar dat heeft in haar ogen al weinig zin meer. Ze blijft even staan en kijkt in het rond. Ze ziet al gelijk het vliegtuig liggen en kijkt er even met open mond naar. Dan komt ze weer bij haar verstand en kijkt ze omlaag. Ze heeft wat wonden op haar armen, maar niks wat er diep lijkt te zijn. Ze veegt wat losse scherfjes van haar af en schudt haar haren uit.

Ze kijkt rond naar de anderen. "Iedereen oké?" roept ze. So far ziet ze behalve veel geschokte mensen niemand met erge verwondingen.

"Well, wtf. Ik denk dat ik mijn asshole van een taxichauffeur maar een bedankbriefje moet sturen after all," zegt ze hardop tegen niemand in het bijzonder.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Voordat Shin weet wat er gebeurt, is er een felle lichtflits en klinkt er een knal buiten, die blijkbaar zo luid is dat ze het door de dikke glazen van de ruiten kunnen horen. Met grote ogen staart hij naar het vliegtuig - zijn vliegtuig - dat brandend en in brokken naar beneden valt. Iemand roept dat iedereen op de grond moet en Shin bedenkt zich geen twee keer. Met een spastisch bewegende Badger in zijn armen, duikt hij naar de grond, terwijl hij met één hand de andere man meetrekt. Binnen een paar seconden, breken de ruiten en vliegt er glas in het rond. De pup in zijn armen stribbelt tegen en in een moment van verwarring, verzwakt zijn grip om de hond. Het dier weet te ontsnappen en hysterisch piepend wurmt het dier zich onder een stoel.

Shin laat langzaam het shirt van de jongen los. Er klinkt een dof gepiep in zijn oren, dat zowel een resultaat van de explosie kan zijn, als het geluid van Badger. Ergens meent hij mensen te horen praten, maar zijn blik is gefocust op het brandende vliegtuig, dat hij vanuit de lege ramen kan zien. "세상에.." Het is een tijd geleden dat hij zijn moedertaal heeft gesproken, maar het is het enige wat in hem opkomt.

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Jay grijnst en aait Badger die hem onder het speeksel blaft. Hij wil net antwoorden op Shins vragen en zichzelf ook voorstellen als hij een luide knal hoort. Geschrokken kijkt hij om en ziet hoe het vliegtuig waar hij normaal had moeten inzitten, neerstort in de vorm van een vuurbal.
Voor hij goed en wel kan reageren, hoort hij overal geroep, voornamelijk dat hij dekking moet zoeken op de grond. Hij staat echter zo verstijft als maar mogelijk is, helemaal geschokt.

Gelukkig heeft Shin wel de tegenwoordigheid van geest om te reageren en hij duikt de grond op, Jay met zich meetrekkend. Jay voelt de lucht uit zijn longen geperst worden als hij op de grond terecht komt, net op tijd.
Hij slaat zijn armen in een reflex over zijn hoofd, tegen het rondvliegend glas. Een gepiep klinkt in zijn oren en hij slikt.
Terwijl hij bekomt van de eerste schok, beseft hij dat zijn net-iets-te-lang-dutje hem van een gewisse dood heeft gered. Nou, dat is dan de reden van het missen van zijn vlucht, het feit dat het ontploft is.

Hij blikt op naar Shin die naast hem op de grond ligt. "Dank je..." is het enige dat hij over zijn lippen krijgt. "Dank je." Mompelt hij nogmaals, zijn stem vreemd klinkend voor zichzelf door het gepiep in zijn oren.
Als Shin hem niet mee had getrokken, had hij vast en zeker glas uit zijn lichaam kunnen prutsen.
Jay duwt zich voorzichtig weer overeind, terwijl hij voelt hoe zijn armen trillen door de schok. Hij blijft eventjes versuft zitten en bijt op zijn lip. Hij gaat even met zijn hand door zijn haar.
"Ben jij ok?" Vraagt hij dan aan Shin, naast hem.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Kate Morgan

Kate dwingt zichzelf om uit haar verdoving te komen. Dit is niet Irak, houdt ze zichzelf voor. Voor nu lijkt het erop dat de onmiddellijke dreiging over is. De oorzaak van de explosie is echter onbekend, dus het is mogelijk dat er nog meer volgt. Het lijkt Kate in ieder geval een goed idee om hier weg te komen en de hulpdiensten te bellen.

Maar blijkbaar is er hier geen telefoonbereik, te oordelen naar de geshockeerde gezichtsuitdrukking van de workaholic in de buurt van Kate. Sowieso moet de eerste prioriteit eventuele gewonden zijn. Niemand lijkt op het eerste gezicht ernstig gewond, behalve een jongeman die een eindje verderop - met flink gevloek - een enorm stuk glas uit zijn schouder trekt, waarop het meteen begint te bloeden.

Terwijl de jongeman naar Kate en de vrouw met de laptop toe begint te lopen, herinnert Kate zich weer dat hij eerder geagiteerd leek te zijn omdat hij niet kon bellen. Als dit een terroristenaanval is, is het heel goed mogelijk dat ze het netwerk van tevoren al plat hebben gelegd om verzoeken om hulp te voorkomen, denkt Kate.

De jongeman vraagt aan de workaholic of ze gewond is. "Zou je je niet zorgen moeten maken over jezelf?" zegt Kate, terwijl ze naar hen toe beent. Ze dropt haar stok tegen een toevallig nog rechtstaande stoel aan en scheurt een stuk stof van haar shirt af. "Wil je soms doodbloeden?" zegt ze op een ruwe toon, terwijl ze ondertussen een geïmproviseerd tourniquet aanbrengt om de bloedende schouderwond van de jongeman.

OOC: not a doctor, neem het met een korreltje zout, etc. :')

Apollo · 5e jaars

Ryan weet zich geen raad met deze situatie. Moet hij opzoek gaan naar een telefoon? Er waren vast al hulptroepen onderweg. Moest hij gedeprimeerd op een stoel zitten en denken aan de passagiers in het vliegtoestel? Nee, zo was hij niet. Hij staat niet lang stil bij dingen met wat voor ernst dan ook. Hij was altijd de emotieloze jongen geweest, die amper lacht of weent. Het is geen onderdeel van stoer gedrag of van de zaken die komen kijken bij zijn werk. Zo is hij nou eenmaal altijd al geweest.

Ryan kijkt naar de vrouw die begint over zijn wond. Hij heeft wel ergere verwondingen gehad. ”Het is niet zo erg als het lijkt” zegt hij zelfverzekerd terwijl ze een stuk stof van haar shirt scheurt. Ryan is niet gewend dat mensen zich om hem bekommeren en weet even niks te zeggen. De vrouw brengt een tourniquet aan en Ryan staart haar aan. ”Eh, bedankt” zegt hij als ze klaar is.

”Ook het vliegtuig gemist hé?” vraagt hij aan beide vrouwen alsof er niets aan de hand is. Ook zij hebben geluk gehad. Net zoals de andere mensen. Ryan kijkt rond en ziet dat er niet veel bloed in de vertrekhal te bekennen is, behalve dat van hemzelf. ”Mijn naam is trouwens Ryan” stelt hij zichzelf voor.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Gaëlle wandelt voorbij het grote raam, terug in de richting van de vertrekhal, terwijl ze toekijkt hoe op regelmatige basis een vliegtuig opstijgt. Het fascineert haar wel. Haar hoofd deint mee op de maat van de muziek waar ze naar luistert en ze zet het volume ongestoord nog een beetje hoger. Er zat niets anders op dan de volgende vlucht te nemen. Haar bagage zou hopelijk in New York nog een halve dag op de band blijven rollen.

“And it always makes me smile. I spend my time just thinking about you,” zingt ze ongestoord mee met haar muziek. Er was toch niemand die haar kon horen. Ze voelt hoe ze een beetje tot rust komt. Wanneer ze meer in de buurt van de anderen komt, houdt ze haar mond wel en keert zich met gekruiste armen terug naar het raam. Ze ziet hoe het vliegtuig waar zij op had moeten zitten zich verplaatst naar de juiste opstijgbaan. Ze blijft kijken hoe het voertuig vaart maakt en begint op te stijgen. Hierna zou ze haar ticket omruilen. En o wee als ze meer geld ervoor durven vragen…

Dan straalt het vliegtuig dat opstijgt opeens zo’n verblindend wit licht uit, dat Gaëlle haar ogen sluit en haar armen voor haar gezicht houdt. De oorverdovende knal volgt niet veel later, ook al heeft ze haar muziek nog altijd in. Geschrokken zet Gaëlle een stap achteruit terwijl ze haar armen laat zakken. Ze ziet nog net hoe een grote vuurbal naar de grond crasht vooraleer de ramen waar ze voor staat met grote kracht uit elkaar breken. De schokgolf is zo krachtig dat Gaëlle enkele meters naar achter valt. Ze bedekt haar hoofd met haar armen terwijl een regen aan glasscherven over haar neerdaalt.

Als ze niks meer over zich voelt neerdalen, zet Gaëlle zich recht en kijkt geschokt naar het vliegtuigwrak dat nu ligt uit te branden. Met een zwak gebaar trekt ze de oordoppen uit haar oren, waarna ze de andere mensen hoort. Met de muis van haar hand veegt ze een streep bloed op haar voorhoofd weg die ze vanuit haar haarlijn naar beneden voelt lopen. Dan pas neemt ze een stekende pijn in haar onderarm waar en merkt dat er een grote glasscherf in steekt. Zonder twijfelen neemt ze die vast en rukt hem eruit.

“F*ck…!” roept ze wanneer de pijn door haar arm snijdt. Gaëlle bijt op haar lip, laat het glas vallen en drukt de wonde dicht met haar hand. Uit het veld geslagen blijft ze op de grond zitten, starend naar het brandende wrak, blij dat ze twintig minuten opgesloten zat in haar eigen stank. Ze rukt haar blik los van het wrak en ziet hoe andere mensen elkaar beginnen helpen. Gaëlle probeert dan ook een poging te doen om op te staan, terwijl de honderden glassplinters van haar af vallen. Hulpeloos kijkt ze naar de anderen: ze wist zich geen raad in deze situatie. Iedereen leek ook min of meer in orde dus Gaëlle is blij dat ze geen drastische EHBO moet toepassen. Toch doet ze een poging.

“Puis-je aider? Kan ik helpen?” vraagt ze aan een vrouw die een gewonde man lijkt te helpen.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Verschillende accenten lijken te klinken in de talen die Sören kan verstaan. Maar een duidelijk Amerikaans accent maant iedereen brullend om op de grond te gaan liggen. En Sören besluit dat advies maar op te volgen. Hij zakt op z'n knieën en probeert zijn hoofd zoveel mogelijk te beschermen door zijn kin op z'n borst te zetten. Het voelt alsof hij een nog aangeboren kind was.

Het laatste rinkelende glas klinkt, en alleen het branden van het vliegtuig in de verte is nog hoorbaar. Hier en daar klinkt geschreeuw. Sörens ogen schieten - alvorens hij weer op zijn knieën gaat zitten - verscheidene kanten op. Wat was er aan de hand? Was zijn vlucht zojuist...? Sören kon het nog steeds niet bevatten.

Een vrouw die verderop zat en zojuit nog met haar laptop bezig was geweest, probeerde hulpdiensten te bereiken. Bij haar kwam een man die even daarvoor een glasscherf uit zijn schouder had getrokken, en twee andere vrouwen - één bekommerde zich om de man en de ander vroeg of ze haar hulp kon aanbieden. En dat terwijl ze zelf even terug op was gerezen uit een zee van glas. Voelde ze dan geen pijn? Het beeld van het gehavende meisje dat haar hulp aanbood bleef in het bewustzijn van Sören gegrift.

Een Latijns-Amerikaans uitziende jongevrouw had een ander met zich onder wat stoeltjes getrokken; de Aziaat met het hondje had zijn gesprekspartner naar beneden getrokken. Een vrouw met wit haar vraagt of iedereen oké is. Sören wil antwoorden, maar hij is nog verdwaasd van de klap. Het suist nog in zijn oren. Sören graait niet wetend wat te doen zijn telefoon uit zijn zak, maar trillende handen laten het ding meteen op de grond vallen, tussen het glas. ,,Sh*t...'' mompelt Sören. Er gaat een rilling door z'n lijf. Sörens armen slaan zich automatisch om hem heen. ,,Sh*t, Sh*t, Sh*t...''

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Imogen blijft onverstoord en haast op automatische piloot nummers intypen in de hoop een hulpdienst aan de lijn te krijgen, al is het maar om aan te geven dat ze alles onder controle heeft en zich niet laat bezwijken door de stress. Ze vloekt binnensmonds als haar handen niet stoppen met trillen en schudt geïrrteert met haar armen in de hoop dat het trillen zal ophouden. Dan hoort ze plots een mannenstem achter zich die zo kalm klinkt, waardoor Imogen zich even weet te bedaren. Ze draait zich om en kijkt de man aan. Vervolgens slaat ze een hand voor haar mond als ze de wonde op zijn hoofd ziet.

"Ik ben ok, maar jij... Ga even zitten".

Imogen legt haar laptop op het stoeltje en legt haar handen op zijn schouders om hem naar een van de stoelen te leiden. Dan komt de vrouw met het been (:')) op hun afgestormd. Met enige bewondering kijkt Imogen toe hoe ze zonder te twijfelen een tourniquet aanbrengt. Hier had Imogen toch wel bewondering voor: ze kan zonder problemen de beurskoers uit haar hoofd dreunen, maar essentiële dingen als dit...

"Bedankt", zegt ze tegen Kate. Daarna begint ze we weer haar telefoon boven te halen en verder te bellen, terwijl ze het tweetal nauwlettend in het oog houdt. Het levert weer niets op. Met een verbeten gezicht stopt ze haar GSM in de zak van haar vest (om hem waarschijnlijk zo meteen terug uit te halen). "Als dit een aanval is, dan moeten we hier zo snel mogelijk weg. Misschien zijn er nog bommen in de luchthaven verborgen."

Ze gaat even aan de kant als er een donker meisje ook haar hulp aanbiedt. Imogen probeert zo vastberaden mogelijk te klinken, om haar onwetendheid over medische hulpverlening te camoufleren. "En ik ben Imogen Clarck". Imogen voegt haar achternaam er altijd aan toe, alsof dat hetgene is dat haar en haar ouders nog volledig verbindt.

Expecto Petra · 6e jaars

Sofia zit net rustig op een bankje als ze zich bedenkt dat ze de reis maar zo snel mogelijk om kan zetten. Heeft ze dat in ieder geval gedaan voordat het straks misschien wat druk wordt.

Plotseling is daar iets wat haar tegenhoudt om naar die balie te gaan. Een fel licht verlicht de hal. Een knal volgt als snel en ze ziet het vliegtuig neerstorten waar zijn in hoorde te zitten tezamen met verschillende andere mensen hier. Sofia wil duiken, maar lijkt heel even verstijft van de schrik. Hierdoor duikt ze wat laat. Ze probeert zich op te vangen met haar handen, maar wat glas heeft eerder de grond weten te bereiken. Ze voelt de steken in haar handen, maar negeert het om heel even te wachten of er nog een klap of iets dergelijks komt. Dan kijkt ze naar haar handen en ziet ze allemaal glassplinters zitten. Ze probeert er zoveel mogelijk uit te halen, staat dan op kijkt om haar heen.

Vlakbij ziet ze een man die zijn mobieltje pakt met zijn trillende handen, maar die gelijk gaat vallen. Ze hoort hem gedoe roepen en daar alleen maar staan, terwijl het mobieltje op de grond blijft liggen. Ze loopt naar hem toe en pakt het mobieltje op voor hem.

"He, gaat het wel? Heb je ergens verwond?" Ze kijkt hem vragend aan.

Apollo · 5e jaars

Imogen heeft gelijk. Dit zou zomaar een terroristisch offensief kunnen zijn, al voelde het niet zo. Het was natuurlijk ook geen domme pech, hij heeft vaak zat op tv progamma’s gekeken waar ze vliegtuigongelukken onderzochten. Maar nog nooit was een vliegtuig na opstijging zomaar brandend neergestort.

Ryan kijkt naar de donkere vrouw die zich bij hen voegt. ”Je bent zelf gewond” reageert hij op haar vraag. Hij wendt zijn blik naar de vrouw die hem met zijn wond geholpen heeft. ”Kan jij haar helpen?” vraagt hij.

Ryan ziet tot zijn verbazing dat alle deuren van de vertrekhal nog gesloten zijn. Waar blijven de hulptroepen? Hij beent zich naar een deur en probeert hem open te trekken. Zonder succes, de deur zit op slot. Hij geeft er een flinke trap tegenaan, maar ook dat heeft geen nut. Wat is er hier toch aan de hand? Hij stapt onthutst op de volgende deur af en probeert daar hetzelfde. Weer zonder enig effect.

”We zitten hier opgesloten” zegt hij tegen Imogen en de twee overige vrouwen als hij zich weer bij hen voegt. Ze kunnen natuurlijk uit het raam springen, maar de afstand naar de grond lijkt hem te hoog.

[RPG] Wrath of the Gods

Wie is er online