[RPG] Tartarus

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Welkom in Tartarus!

Het verhaal
De onderwereld: een plaats met vele betekenissen en weinig informatie. Het enige wat men weet is dat je er alleen kunt komen door te sterven. (Maar niets is wat het lijkt.) De onderwereld is een georganiseerde wereld waar niets is wat het lijkt. Iedereen die je er tegenkomt is al dood; voor de bovenwereld dan. Allemaal staan ze onder leiding van één man en hij heeft alle touwtjes in handen. Zijn brein bepaalt wie er sterft, wanneer en hoe.

Maar kom je terecht in een dodelijk ongeluk of wordt je neergestoken? Het moment dat je al het leven weg voelt glijden, is het moment waarop hij je een aanbod doet. Hij speelt in op je grootste angst: de dood. Hij kan je leven redden, maar het heeft een prijs. Zodra hij je leven redt zul je alles moeten doen wat hij je opdraagt. Je zult je familie nooit meer zien, je vrienden nooit meer spreken en niets zal meer hetzelfde zijn. Je zult leven in een wereld onder de straten waar je ooit liep - een duistere wereld met meer wanhoop dan hoop. Elke uitgang wordt streng bewaakt door de ‘honden’ van de grote baas. Je komt alleen boven als hij dat wilt, op het moment dat hij het wilt en je doet wat hij wilt dat je doet.

Een kleine groep vraagt zich af of er een mogelijkheid is om te ontsnappen. Sommige kennen elkaar langer, anderen hebben elkaar misschien twee keer gezien, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Ze willen weg uit de onderwereld en ver weg van deze plek hun eigen bestaan opbouwen. Durven ze de gok te nemen om te ontsnappen? En hoe komen ze ooit weg uit de Onderwereld?

Personages
Vrouwelijk
Catie – Mila Baker – 19 (17) - Assasin
Tengaar – Elina Freeman – 23 (19) - Builder
San Riddle – Lara Madeleine – 18 (15) - Guard

Mannelijk
Jalf – Damiën Whyte –27 (24) - Guard
TheKimKommer – Sebastian Wright –25 (24) - Trainer van de assasins
Blijerd – Ryan Lewis –23 (21) - Trainers van de guards

Belangrijke Informatie

Niet iedereen kent elkaar en je weet dus ook niet precies wie welk verleden heeft.
Iedereen woont in zijn eigen appartement (bestaande uit 1 kamer met een aangelegen badkamer)
Er is geen natuurlijk licht. De lampen branden feller overdag dan dat ze ’s nachts doen.
Het ‘centrum’ van de Onderwereld bestaat uit een groot plein met het rechtsgebouw, de grote bibliotheek, het gebouw van de Guards, de eetzaal en het ‘ziekenhuis’.
Kleine wonden helen sneller dan toen ze nog in de Bovenwereld woonden. Maar een kogel door je hoofd of een mes in je hart betekent gewoon het einde.
De Onderwereld zelf, de appartementen zitten in flatgebouwen van niet hoger dan drie verdiepingen. De straten zijn goed verlicht, simpel en overzichtelijk. Er is nergens iets speciaals of leuks te vinden. Het is een algemeen deprimerende plek.
Voor vragen of onzekerheden, stalk me gerust of stalk het OOC-topic (:

Hoe beginnen we…
De groep zal elkaar voor het eerst als groep ontmoeten. Via fluisteringen is het verhaal rond gegaan dat er een groepje wilt ontsnappen en er wordt gesproken over een grote afleiding om elkaar de kans te geven om elkaar te ontmoeten. Tijdens de grote afleiding ontmoeten ze elkaar in een van de achterkamers van de bibliotheek. De kamer heeft drie uitgangen voor als dat nodig is. Als je de grote afleiding mist, dan mis je de eerste vergadering… Mis de grote afleiding niet!

--------------------------------------------------------------

Afbeelding

De nacht was lang en vermoeiend geweest, maar zelfs na de ruime tien uur die ze geslapen had, voelt ze zich niet beter. Ze stapt onder de douche vandaan en pakt een handdoek. Als ze zich afgedroogd heeft slaat ze de handdoek om haar lichaam heen en bestudeerd haar spiegelbeeld even. In haar nek zijn lichte vingerafdrukken te zien en ze schud haar hoofd. Ze zouden morgen verdwenen zijn. Ze loopt terug naar de andere kamer en als ze zich uiteindelijk aangekleed heeft laat ze zich weer op bed vallen. Een tijdlang ligt ze stil op haar bed, starend naar het plafond en haar gedachtes proberend te ordenen. En dan voelt ze het.

Een trilling in het appartement en dan volgt het geluid van ergens een explosie. Snel gaat ze overeind zitten en dan staat ze op. Bij de voordeur pakt ze de klink vast en een seconde twijfelt ze. Dan doet ze de klink naar beneden. Op de straten is het een chaos, meerdere mensen hebben de explosie gehoord en Mila kijkt in de richting van waar iedereen naartoe wijst. De rook ontwikkelt zich al en Mila durft te zweren dat er een gebouw in de brand staat. Kalm als ze altijd al is blijft ze even staan kijken. Dan draait ze zich om en stapt naar binnen toe. Ze pakt haar sleutels en nog geen vijf minuten later staat ze weer buiten. Ze sluit de deur achter zich en zonder haast loopt ze naar de trap. De bibliotheek. Dat is is de plek waar ze moet zijn.

OOC:: Ht is ongeveer 5 uur in de middag [A] Aangezien dit niet echt duidelijk vermeld is. Nu dus wel [A]

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Damiën steekt een sigaret op en kijkt het plein over. Niets aan de hand... Nog niets, maar als de geruchten waar zijn zou er snel iets gaan gebeuren. Hij blaast de rook uit en sluit zijn ogen even.

Het was gisteravond laat geworden, Mila had nogal de tijd genomen haar klus af te maken. Het was niet de eerste keer. Eigenlijk had hij op dit moment het liefst nog in bed gelegen, maar daar was op dit moment geen sprake van. Het stond iets te gebeuren.

Slechts enkele seconde later gebeurt het. Een explosie. Mensen in paniek. Chaos. Dat was het teken. Nonchalant gooit hij zijn sigaret weg en loopt hij de bibliotheek binnen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Joaquin bestudeert aandachtig de bouwplannen die her en der verspreid liggen. Hij heeft al enkele vruchteloze pogingen achter de rug om de werfleider ervan te overtuigen dat de fundering van hun nieuw project het ongetwijfeld zal gaan begeven als er niet beter materiaal wordt ingeslagen. Joaquin versmalt zijn ogen tot afkeurende spleetjes als zijn baas zijn idee afkeurt, maar hij gaat er wijselijk niet op in, wetend dat het een type is dat geen enkel weerwoord duldt.

Joaquin is net van plan om verder af te zakken naar de andere builders die druk in de weer zijn met materiaal te sjouwen om aan de klus te beginnen. Joaquin is fysiek wel tamelijk sterk en hij spant zich tijdens het werk voortdurend in om respect te krijgen van de andere builders, maar hij ziet de haat en frustratie in hun doffe ogen en hij vraagt zich meermaals per dag af hoe lang de vermoeide mannen al met al die bakstenen staan te sleuren.

Joaquin wil net een zak cement van een andere builder overnemen als een grote klap door de werf zindert. Stof, brokstukken en andere gruzelementen suizen door de lucht en bedekken de werklui met een grijze laag. Joaquin komt kuchend overeind en hoopt dat de doordringende hoge toon die zijn trommelvliezen teistert snel zal verdwijnen. Hij laat zijn blik glijden naar de groteske, angstaanjagende builder die naast hem staat en verbijsterd voor zich uitstaart. Dan ziet Joaquin pas de ravage die de explosie heeft aangericht. Mensen lopen gillend door de straten en proberen krampachtig te ontsnappen van de rook en van de mogelijkheid dat er een twee explosie zal ontstaan. Alleen is het besef dat ze niet kunnen ontsnappen nog veel verontrustender. De paniek begint ook de andere builders te besmetten: ze laten prompt hun materiaal uit hun handen vallen en weten zich niet snel genoeg van de bouwplaats te verwijderen. Joaquin ziet in deze massapaniek zijn kans schoon om zich een weg te banen naar de afgesproken plaats.

Hoestend en het stof van zich weg kloppend haast hij zich naar het plein door zich te laten meeslepen door de panikerende menigte. Wanneer hij de rand van het plein heeft bereikt, verzwakt hij zijn tred en houdt zijn blik strak op de bibliotheek gevestigd. Dit is de plaats waar ze hadden afgesproken. Nog even. Hij werpt een vluchtige blik over zijn schouder als hij de trappen van de bibliotheek oploopt en werpt dan een blik op de man die voor hem loopt. Duidelijk ook iemand die op dit moment gewacht heeft.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Zuchtend duwt Georgia het kennelhek dicht. Toen ze aan deze taak begon had ze gehoopt op lieve schattige en opgedirkte poedeltjes, de honden die ze nu tegenover zich had waren alles behalve lief, schattig en opgedirkt. De honden die wat verder waren in de training vielen haar godzijdank niet meer aan, maar deze nieuwelingen bezorgden haar nog elke dag bijtwonden. Gelukkig heelden de wonden hier relatief snel, maar op dagen als deze was ze toch liever een builder, hoewel daar evengoed gevaren aan zaten.

Georgia begeeft zich naar haar piepkleine kantoortje wanneer ze een harde klap hoort. Het teken! Het is dus waar... Even blijft ze stokstijf staan in overweging of ze een van de honden ter bescherming mee moest nemen, maar dan besluit ze het niet te doen. Ze zou veel meer opvallen met dat grote zwarte grommende exemplaar aan haar zijde en opvallen was wel het laatste wat ze nu zou willen.

En dus verlaat Georgia zonder hond het gebouw en in een snel tempo loopt ze naar de bibliotheek. De chaos op straat probeert ze zoveel mogelijk te negeren, zodat ze zelf niet ook in paniek raakt. Gelukkig komt ze al snel op plaats van bestemming aan en zonder ook maar één keer om te kijken loopt ze achter twee mannen aan naar binnen toe.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Sebastian veegt met zijn vrije arm over zijn voorhoofd terwijl hij de deur met zijn andere hand open maakt. Hij had geen flauw benul van de tijd, maar een uurtje hardlopen heeft hem goed gedaan. Net als hij de deur open heeft, voelt hij het gebouw schudden en hoort buiten een explosie. Even twijfelt hij, maar loopt dan toch naar binnen. Snel loopt hij door naar de badkamer. Dan was hij maar wat later, maar hij ging echt in zijn hardloop kleren en onder het zweet kijken of de geruchten waar waren.

Ongeveer vijf minuten later stapt hij de badkamer weer uit, trekt hij schone kleding aan en onderweg naar buiten trekt hij nog snel een banaan uit zijn fruitschaal tevoorschijn.

Eenmaal buiten blijft hij even staan kijken naar de chaos die zich op het plein afspeelt. Er ontstaat een lichte glimlach rond zijn lippen, hij haalt zijn schouders op en loopt door. Hij had het niet verwacht, maar de geruchten leken waar.
Bij de bibliotheek ziet hij nog net een dame naar binnen lopen, die hij zich vaag meent te herkennen. Hij haalt een hand door zijn nog vochtige haren en loopt dan achter haar aan de bibliotheek binnen.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Met zijn zakmes maakt Jeron zijn nagels schoon terwijl hij wacht tot Elina terugkeert uit de kruipruimte waar ze bijna tien minuten geleden in was verdwenen. Hij had een hekel aan dit soort klussen, waarbij zijn lichaam hem beperkte in zijn kunnen. Elina had echter wel iemand nodig die haar gereedschap kon aangeven, en dus zat Jeron te wachten bij de opening in de grond. Onbewust neuriet hij een bluesmelodie.

Wanneer de explosie, die relatief dichtbij plaatsvindt, het gebouw laat schudden, staat Jeron onmiddellijk op. Dan buigt hij zich over de opening van de kruipruimte heen om te zien of Elina niets mankeert.

'Dat was het teken,' zegt hij, zijn stem laag maar goed verstaanbaar.

Hij steekt zijn hand uit zodat Elina die kan pakken om uit de kruipruimte te komen.

Tengaar · Schoolhoofd

Elina veegt met de achterkant van haar hand het zweet van haar voorhoofd. Even neemt ze een momentje om te ademen en rustig naar haar werk te kijken. In de kruipruimte waar ze is, is het pikke donker op het licht dat haar zaklantaren na. Ze glimlacht als ze Jeron hoort neuriën. Ten minste nog iemand die iets vrolijks uit zijn mond kan laten komen in deze godvergeten plek. Elina besluit dat ze tevreden is met haar werk. Zo te zien werkt alles weer, maar 100% zeker kon ze er niet van zijn tot ze boven alles kan testen. Tevreden geeft ze een klap op het systeem.

Terwijl ze terug kruipt richting de ingang van de kruipruimte hoor ze harde klap achter zich met een gigantische nagalm. Van schrik laat een klein gilletje uit haar mond ontsnappen en kijkt verschrikt achterom. Tot haar opluchting ziet Elina dat het niet haar reparatiewerk die zojuist is ontploft. Dan hoor ze de stem van Jeron.

"Dus het is zover" Mompelt ze tegen zichzelf. Snel kruipt ze verder en pakt bij de ingang de hand van Jeron die haar vervolgens omhoog brengt. Instemmend en vastberaden knikt ze op zijn eerdere opmerking. Ze slaat het stof en dergelijke van haar kleding af, loopt naar haar tas met spullen, controleert de inhoud en draait zich om naar Jeron.

"Laten we gaan" zegt ze tegen hem en met die woorden vertrekt het duo naar de afgesproken plek.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Beau knippert met zijn ogen. Een plotselinge, luidde klap, wat als een explosie had geklonken, schudde hem uit diepe gedachten wakker. is dat het teken? is het eerste dat Beau te binnen schiet. Beau kijkt in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Hij bevindt zich in een straat die naar het centrum leidt, en de afgesproken locatie is zodoende erg dichtbij. Maar is dit het teken? Beau twijfelt. Na even tobben besluit hij zich maar naar de bibliotheek te begeven. Het is niet alsof hij iets te verliezen heeft.

Met een rustige, strelende beweging veegt Beau enkele haren uit zijn ogen, terwijl hij richting de bibliotheek stapt. Beau kijkt nu en dan naar links en rechts, en beseft wederom dat deze plek de glimlach van je gezicht poetst; de gebouwen waren spookachtig, het licht was onnatuurlijk en iedereen was naargeestig. Beau slaakt een zucht uit. Hopelijk zou de explosie van zojuist hem verlossing van deze plek brengen; hopelijk.

Als Beau het centrale plein bereikt blikt hij allereerst vanaf een afstand op de bibliotheek. Een aantal mensen gaan het gebouw binnen - al dan niet gezamenlijk, maar individueel, en niet gelijk maar met kleine tussenpozen. Sommige mensen kwamen Beau - qua gezicht - bekend voor. Beau kijkt nog eens om zich heen, veegt wederom zijn haar uit zijn ogen, en loopt dan, met ingetogen pas, richting de ingang van de bibliotheek. Aldaar blikt hij eenmaal op de plaats waar de explosie vandaan was gekomen, en stapt dan naar binnen.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Bree bekijkt met toegeknepen ogen het stuk pijp dat ze net vervangen heeft en besluit dat het in orde is. Gelukkig hoefde Bree vandaag niet naar de riolering om nieuwe leidingen aan te leggen, maar hoefde ze alleen een routinecheck te doen van de pijpsysteem in de kelder van het gebouw van de guards. De tunnels zelf heeft ze op zich niets op tegen, maar de enorme viezigheid wel. En vooral vandaag had ze er weinig zin in om na haar werk compleet onder de modder te zitten en te stinken naar een beerput.

Bree zit er net aan te denken om misschien Lara op te zoeken voor een poging tot small talk (iets waar Bree niet echt goed in is, al zou ze dat graag wel willen) als ze een klap hoort, gevolgd door een licht trillen. De kelder lijkt het grootste effect van de 'afleiding' te dempen. Dus het is echt gebeurd, denkt Bree nerveus. Ze kijkt kort naar de grond en haalt diep adem. Roekeloos, impulsief, zeker van jezelf. Dat is wat je wilt zijn. Een roekeloos iemand zou helemaal niet nerveus zijn, die zou juist zin hebben in het avontuur. Kom op.

Met een vastberaden blik op haar gezicht klapt Bree haar gereedschapskist dicht. Ze laat hem staan op een plek waar ze hem makkelijk kan vinden, controleert of ze haar essentiële gereedschappen aan haar riem heeft hangen - ze gaat niet die kist meeslepen, maar het is wel handig om in geval van nood naar een van haar grote moersleutels te kunnen grijpen als wapen - en loopt dan de trap op.

Boven lijkt iedereen in paniek. Niemand schenkt aandacht aan Bree, dus ze glipt met gemak het gebouw uit en loopt rustig naar de bibliotheek toe. Ze ziet een man die haar bekend voorkomt de bibliotheek instappen. Is hij niet die fancy messenger? Bree trekt even nerveus aan haar kraag. Ze ziet er in ieder geval redelijk netjes uit vandaag, in haar zwarte werkbroek en haar donkerblauwe bloes. Dan dwingt Bree zichzelf om een flauwe grijns op haar gezicht te zetten en haar handen nonchalant in haar zakken te steken, waarna ook zij naar binnen gaat.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Mila loopt rustig door de straten heen, ze zou kunnen doen alsof ze in paniek is zoals de rest van de mensen, maar zo is ze niet. Dus ze gaat door de menigte heen richting het plein waar het nog drukker is. De meeste willen weten wat er aan de hand is en ze kan zien dat er bij het gebouw van de guards druk is. Iedereen wilt uitleg, weten of het veilig is. Ze schud haar hoofd even en dan loopt ze de trappen van de bibliotheek op. Veiligheid. Alsof deze plek veilig is. Ze zucht even en dan stapt ze de bibliotheek in.

Ze loopt een andere route dan de meeste zouden doen. Terwijl ze door het pad heenloopt laat ze haar vinger over de boeken glijden. Ze glimlacht wrang, vroeger las ze veel, maar sinds ze hier was... Ze schud haar hoofd. Alles was nu anders. Uiteindelijk komt ze bij het einde van de boekenkast en kort kijkt ze om het hoekje. De achterkamer waar de ontmoeting was is slechts enkele meters van haar verwijderd. Zou ze de eerste zijn die naar binnen ging?

OOC:: Ga de kamer maar in mensen :') Verzin iets leuks over de kamer, er staat vast wel een tafel en stoelen in [A]

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Damiën kijkt de bibliotheek rond. Right, wie van deze mensen zouden allemaal dezelfde plannen hebben als hij? Veel mensen verlaten in lichte paniek het gebouw, andere zijn nieuwsgieger naar wat er buiten gebeurt. Damiën haalt zijn schouders op, het zou pas vreemd voor hem zijn als hijzelf in paniek zou rond rennen.

Aan het eind van de bibliotheek is een deur te zien. Hij grijst even, de deur naar de vrijheid? Wanneer hij zijn hand op de klink legt hoort hij een onverwacht geluid. Voetstappen die hij een paar uur geleden nog gehoord had. Hij draait zich om en ziet dat het inderdaad Mila is. Hij houdt de deur open.

"Schiet je op?" zegt hij met een grijs als ze dichtbij genoeg is om te hem te kunnen horen.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Met een diepe frons kijkt Lara naar de verdikking van haar enkel. De hele nacht had ze hard haar best gedaan om Mila bij te houden, maar op het laatste moment was het toch nog mis gegaan. Ze zucht even diep en haalt dan de verbandtrommel uit de kast. Snel en handig zwachtelt ze haar enkel in en kleedt zich verder aan. Dit was heus niet de eerste keer dat ze een enkel verzwikte, maar gelukkig heelde het hier wel sneller. Aan het einde van de avond zou ze er geen last meer van hebben.

Even twijfelt ze over wat ze nu moet doen, maar dan hoort ze een enorme klap. Direct daarna volgende de geluiden die chaos met zich meebrengt: gillende mensen, rennende voeten, knallende deuren. Ze had natuurlijk de geruchten wel gehoord, maar wie had gedacht dat dit echt zou gebeuren? Zonder er bij na te denken, trekt Lara de deur achter zich dicht en stapt de straat op.

Haar onbewustzijn leidt haar door de chaos heen, naar de bibliotheek en voordat ze het zelf kan beseffen staat ze veilig en ongezien binnen. Het valt haar op dat er verder niemand te zien is. Zit ze wel goed? En gaat ze dit echt doen? Rebelleren was echt helemaal niets voor Lara. Maar bizarre omstandigheden vragen ook bizarre maatregelen. Ze zucht diep en doet de deur voor haar open. Ze komt terecht in een donkere kamer zonder ramen. Er is nog geen mens te bekennen. Ze had het toch wel goed gehoord? Of was ze in een val gelopen? Ze weet dat het beter is om te blijven staan: dan kan ze gelijk wegrennen als er iets is. Maar haar enkel begint pijnlijk te steken en Lara ploft neer op een stoel. Zenuwachtig kijkt ze om zich heen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

En dan ziet ze een bekende gestalte naar de deur lopen. Voordat ze iets kan zeggen kijkt Damien op en als hij dan met een grijns vraagt of ze opschiet glimlacht ze licht. typisch iets voor hem. Het is dezelfde vraag die hij elke keer weer vraagt.

"Hebben we haast dan?"

Ze loopt naar hem toe en kijkt hem even kort aan. Dan stapt ze de kamer in. Ze zijn niet de eerste, maar zeker ook niet de laatste. Het enige gezicht wat er zit is een bekend gezicht. Lara. Ze glimlacht even kort naar haar en dan neemt ze plaats op een van de stoelen. Ondanks dat ze geen idee heeft wie er allemaal komen hoopt ze dat de rest niet te lang op zich laat wachten.

xMissme · Volleerd Tovenaar

De sfeer in de bibliotheek is anders dan gewoonlijk; en wat wilde je ook. Er klinkt een hoop gestommel van mensen die hun weg naar buiten zoeken, waarschijnlijk nieuwsgierig naar de plotsklapse knal van zojuist. Beau blijft stil en loopt met ingehouden tred tussen de boekenkasten door. Als hij achterom kijkt merkt hij een jongevrouw met een donkerblauwe blouse op, die de bibliotheek nonchalant binnenkomt. Zij kwam hier vast en zeker niet voor de boeken. Had Beau haar eerder gezien? Hij wist het niet, hij berichtte dagelijks zoveel verschillende mensen. Beau blijft even tussen de boekenkasten staan, bekijkt de vrouw nog eens, en beseft dan dat hij door moet; naar het kamertje.

De chaos in de bibliotheek lijkt onophoudelijk en het lijkt er op dat iedereen die van de 'vergadering' weet, hier ongezien doorheen kan komen. Gelukkig maar. Het mocht absoluut niet gebeuren dat de groep, of individuen, gepakt werden. Over pakken gesproken - op het moment dat de deur van de achterkamer in Beau's zicht komt, betreden zojuist twee mensen de kamer. Mila! schiet Beau meteen te binnen; die assasin. Beau had haar niet lang geleden nog moeten berichten over haar nieuwe opdracht. De ander was waarschijnlijk die guard die wel eens met haar mee ging.

Beau opent de deur nadat Mila en Damiën naar binnen zijn gestapt, en betreedt ook de ruimte. In de ruimte waren geen ramen, er stonden slechts stoelen en een tafel. Mila en Damiën waren niet de enige aanwezigen, er was ook een relatief jonge vrouw met bruin haar. Ook een guard waarschijnlijk; Beau had haar wel vaker gezien, ze was waarschijnlijk al een tijdje hier.

Beau knikt vriendelijk naar de drie bij wijze van begroeting, en neemt dan plaats. Helemaal op z'n gemak in dit gezelschap voelt hij zich niet; de drie kennen elkaar natuurlijk veel beter dan Beau ook maar één van hen. Beau blijft rechtop in zijn stoel zitten, laat zijn ellebogen op de leuningen rusten en veegt intuïtief het haar uit zijn ogen. Hij was benieuwd.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Wat schuchter blijft Georgia even in een boekenkast staan neuzen, hoewel ze niets ziet van de boeken die in de kast staan. Haar blik is gericht op de mensen die voorbij komen. Nu kon ze nog terug, als ze die kamer binnen ging... Georgia had al een tijd geleden geleerd dat je de mensen hier beter niet kunt vertrouwen. Had ze nu toch maar een van haar honden mee genomen, dat zou haar enige bescherming zijn.

Zenuwachtig trekt Georgia aan de vlecht in haar haren. Langzaam loopt ze langs de boekenkasten richting het kamertje waar ze zojuist al enkele mensen in had zien verdwijnen. Wanneer ze bij het kamertje aan komt trekt ze nog even haar lange rok recht en dan stapt ze naar binnen. Zonder naar de anderen te kijken loopt ze naar een stoel toe en gaat zitten. Dan pas kijkt ze op om te zien wie er nog meer aanwezig zijn.

Twee van de aanwezigen kent ze niet, de derde komt haar wel bekend voor. Georgia fronst even. Ah ja, het was die messenger. Georgia had hem vaker gezien, maar zijn naam wist ze eigenlijk niet. Ze glimlacht even kort naar hem en kijkt dan naar haar handen die ze op haar schoot heeft liggen.

[RPG] Tartarus

Wie is er online