[RPG] Cladis Creek

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle duwt mee terwijl verscheidene andere mensen haar beginnen te helpen. Een meisje op kisten begint tegen de stoel aan te trappen, en Giselle raakt er even door afgeleid. Hoe vond ze na die klap nog de kracht om zo te trappen? Er komen nog twee mannen helpen en ze trekt haar handen terug. Ze droogt haar tranen als het meisje vrijkomt.

Ze knikt als ze vraagt hoe het gaat.
"H-h-het gaat," snikt ze met stokkende adem. "Ik heb pijn, maar... het gaat. Ik ga niet dood."
Ze wenkt met haar hoofd naar de deur.
"Laten we hier in ieder geval naar buiten gaan," zegt ze.

Moeizaam door haar pijnlijke enkel klautert ze van de bank af en strompelt door het gangpad, over bewusteloze of dode mensen - ze weet niet in wat voor staat ze verkeren en wil het ook eigenlijk niet weten - tot ze op haar eigen tas in het gangpad stuit. Ze knielt en pakt haar tas mee - ze moest iets bij zich hebben wat van pas kon komen. Doekjes... make-up remover doekjes, danwel, maar het blijven doekjes. Wattenschijfjes... alcohol! Nee, nagellakremover... zou dat ook desinfecterend zijn?

Ze bereikt de ontwrichte deur van de bus en stapt de bus uit. Nu ze enigszins gekalmeerd is begint de pijn toe te slaan. Ze zakt door haar knieen en gaat op de grond zitten. Auuw... haar enkels doen pijn. Ze rommelt in haar tas en vindt de doekjes en haar ballerina's. Ze veegt vluchtig haar voeten die onder het glas en bloed zitten af om de grootste scherven eruit te halen en trekt dan haar ballerina's aan.

Ze gaat voorzichtig weer rechtstaan en kijkt om zich heen. Ze liggen in de middle of nowhere, omgeven door bomen, onderaan de berg. Ze kijkt om zich heen.
"HELP!" begint ze te schreeuwen. "HEEEELLP!"
Ze speurt de bomen af. Ze ziet hoe iets verderop het terrein eruit ziet alsof het ooit een weg geweest moet zijn. Ze strompelt die kant uit. Daar moet hulp te vinden zijn!

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay draait zich nog even weer de bus in als hij het tienermeisje haar tas ziet pakken. Dat is misschien nog geen slecht idee, aangezien ze hier min of meer gestrand zitten. Hij gelooft niet echt dat er ook maar één iemand zijn mobieltje nog werkt, of ook maar één streepje signaal heeft in dit verlaten hol.
Hij trekt even een pijnlijk gezicht terwijl hij aan zijn tas begint te trekken die wonderbaarlijk nog min of meer in het bagagerek ligt.
Met een moeizame zwiep gooit hij de tas over zijn schouder en wandelt de bus weer uit.

Algauw laat hij de tas weer vallen, die met een zachte plof op de grond belandt.
Finlay hurkt zich terwijl er een pijnlijke grimas op zijn gezicht verschijnt, en opent zijn tas om zijn fles water te zoeken die hij nog had meegenomen voor gedurende de busrit.
Snel neemt hij een paar slokken en verslikt zich haast als er iemand begint te roepen voor de hele omgeving.

'He, wil je even kappen?!' zijn hoofd staat ondertussen op barsten door een buil die zich vanachter bevindt op zijn kruin door de botsing met het bagagerek tijdens het zwieren van de bus. 'Zoek liever of er niets in de buurt is.' Hij grist een verrekijker uit zijn tas en gooit die haar toe.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt ontzet om als iemand haar tot stilte maant.
"Het spijt me dat ik graag gered word!" snauwt ze hem toe. Ze kijkt ontdaan naar de verrekijker die hij haar toegegooid heeft. Ze tuit haar lippen, kijkt de jongen nijdig aan, en pakt dan voorzichtig de verrekijker op. Waarom had hij überhaupt een verrekijker bij zich?

Ze draait zich terug naar de plek die een weg leek te zijn en zet de verrekijker aan haar ogen. Of het stukje grond een weg was kan ze niet zeker van zijn... wel ziet ze in de verte een ouderwetse windmolen staan. Windmolen... dat betekent dat er een boerderij zou moeten staan... en dat betekent dat er mensen zijn!

"Mensen!" roept ze naar achteren. "Er zijn mensen daar!"
Ze strompelt terug naar de bus.
"Ik zag een windmolen staan," zegt ze. "Dat betekent dat er een boerderij moet zijn!"

Felix Fortana · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Bij An!

Zijn geroep heeft blijkbaar wel effect gehad. Iemand is hem komen helpen en na wat gesukkel is hij toch uit de bus geraakt. "Dank je wel." oprecht dankbaar kijkt Tristan zijn redder in nood aan. Buiten begint het al wat meer te schemeren. Het duurt nog wel een tijdje vooraleer het echt donker is. Maar zijn redder had gelijk. Het zou ook nog een tijdje duren eer ze iedereen uit de bus hebben. Daarom bind Tristan het stukje stof rond zijn voet, klemt met zijn handen zijn knie vast om zo de pijn te verlichten en loopt dan rustig ook richting de bus. Tijdens het wandelen komt hij vol verbazing zijn schoenen tegen die door de busramp uit de bus zijn gesmeten. Snel doet hij deze aan en loopt door. Beter gezegd, hij hinkt en sleept zo zijn rechterbeen achter zich aan.

De blik van de vrouw die hij hoogstens een klein kwartiertje geleden aan het plagen was is kil koud en zielloos. Hij slikt en langzaam maar zeker dringt het tot hem door dat hij geluk heeft gehad. Voorzichtig loopt Tristan verder, trekt even zijn broek op om deze direct erna weer een beetje naar beneden te trekken en ziet vol verbazing dat zijn rugzak nog redelijk heel is. Lang leven oude Dakini rugzakken. Wat een kwaliteit ! Hij tilt deze over zijn rug, wrijft zijn bril schoon en kijkt de bus rond. "Hallo?" roept hij dan maar. "Zijn er nog mensen die hulp nodig hebben?" zijn stemt galmt door de bus. Het is misschien een beetje onnodig maar Tristan hoopt toch op nog enkele overlevenden die nog niets van zich hebben laten horen. Misschien zijn ze buiten bewustzijn en worden ze nu wakker van zijn stem?

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay doet de trui strakker rond zijn been, krabbelt recht en grijpt de fles water in zijn handen. Hij neemt zijn tas ook in de hand en beent naar Giselle toe als ze verrukt roept dat er daar een boerderij is.

Hinkend loopt hij naar haar toe en grijpt de verrekijker uit haar handen. Haastig zoekt hij de plaats wat ze meent te hebben gezien, en er verschijnt een grijns rond zijn lippen. 'Géweldig! Daar zullen ze ons zeker wel helpen met een beetje op te lappen. En dan kunnen we daar contact zoeken om thuis te geraken.' Hij kijkt opzij naar haar en steekt de fles water naar haar uit. 'Drinken?'

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Langzaam maar zeker beginnen de mensen de bus te verlaten. Niemand lijkt iets te geven om de dame die onder het lijk ligt. Lekker sociaal. Ze blijft trekken, maar met die pijnlijke arm lukt het niet om het dode gewicht ook maar een milimeter in beweging te krijgen.

Ietwat geirriteerd kijkt Myra op als ze iemand hoort roepen. De jongen met de bril die eerder vooraan in de bus lag. Hij stelt stomme vragen. "Nee hoor!" roept ze sarcastisch, "Ik sta hier voor de grap een lijk te verplaatsen om een persoon die misschien wel bekneld zit te bevrijden." Urgh. Hier kan ze dus niet tegen. Ze vroeg toch om hulp.

Ze zucht terwijl ze verder aan het lijk begint te trekken. Zonder succes. Dan kijkt ze weer naar de jongen. "Sta daar niet zo." zegt ze bits, "Help me liever."

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle knikt en pakt de fles water aan. Ze neemt gretig een paar slokken.
"Dank je," zegt ze. Ze hobbelt richting de bus en stapt naar binnen. Vanaf de voorkant van de bus kijkt ze naar alle mensen.
"Er is een huis verderop!" deelt ze de mensen in de bus mee. "Ik ga hulp halen, alles komt goed!"

Ze stapt de bus weer uit. Ze is zelf te slap om goed te kunnen helpen, en bovendien heeft het veel meer zin om hulp te halen. Met moeizame passen loopt ze richting de windmolen. Ze kijkt achterom naar de jongen waarvan ze de fles water kreeg.
"Kom mee!"

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay neemt de fles weer aan als het meisje een paar gretige slokken heeft genomen.
Hij kijkt op als ze hem roept als teken dat hij mee moet komen.
'Laten we met de hele groep vertrekken. Het wordt gauw donker, als we dan nog moeten terug keren...Wordt een beetje riskant met al die bochten en bergen hier.' Hij hinkt terug naar de bus en wurmt zich naar binnen. 'Ow f*ck' als hij ziet hoe de donkerharige meid een ander aan het helpen is door een dooie van haar te trekken. Snel grijpt hij de arm van de levensloze man en begint mee te trekken tot hij eindelijk van het meisje af is. Dan helpt hij het meisje overeind en kijkt haar bezorgd aan. 'Kan je lopen? We moeten nu echt wel gaan.'

Hij laat haar los, grijpt de EHBO doos mee vanuit de bus en stapt weer uit.
'We kunnen gaan.' hij grist een zaklamp uit zijn tas als de zon begint onder te gaan. 'Kom op, mensen! Het dorp is niet zo ver.'

Melody · Hotemetoot

Mason Bondeau

Mason kijkt naar rechts wanneer en jongen bij de ingang vraagt of er nog mensen hulp nodig hebben. Vervolgens kijkt hij naar rechts wanneer er aan het einde van de bus geroep te horen is. Zijn hoofd gaat weer naar rechts en hoewel hij in een normale situatie graag nog een aantal keren om had gekeken om het 'kijken-naar-een-tennis-wedstrijd'-effect te creëren, lijkt deze situatie daar niet al te gepast voor.
"Hey! Volgens mij heeft ze hulp nodig!" roept Mason richting de jongen. Vervolgens komt een dame even kort binnen om te laten weten dat er een huis verderop is. "Hey!" roept hij dan weer naar de andere kant van de bus. "Iemand gaat hulp halen!" laat hij overbodig even weten.

Mason kijkt even om zich heen en bukt onhandig bij de man die naast hem had gezeten. Hij houdt even z'n vinger onder z'n neus om te kijken of hij ademt, maar ook aan z'n pols te voelen is hij verre van levend. Mason kijkt even de vloer over. Overal ligt bloed en is het vol scherven. Hij reikt onhandig over de man heen richting zijn tas die verderop op de grond ligt. Wanneer hij die te pakken weet te krijgen, doet hij hem snel om en gaat vervolgens weer mank recht staan.

Mason kijkt weer even naar de achterkant van de bus. Half mank weet hij zich overeind te houden en richting achteren te begeven. Hij moet steun zoeken bij de verschillende stoelen en rekken om z'n ene been niet al te veel te belasten. Eenmaal daar observeert hij even de toestand. De vrouw die aan het lijk aan het trekken is, lijkt niet veel succes te hebben.
"Ik denk dat het makkelijker is om dat lichaam eraf te rollen in plaats van het op te tillen en zo boven haar weg te krijgen, gezien de toestand en het resultaat tot nu." zegt hij met een fronsje. Maar dan komt er een andere man helpen. Met veel getrek is de dode vrouw dan ook van de niet dode vrouw afgehaald. "Zo kan het ook."

Strompelend en steunend loopt Mason richting de uitgang van de bus. De jongeman en dame schijnen nogal haast te hebben. "Wat een haast, wat een haast. Laten we de rest dan maar aan hun lot achter?" Mason trekt even een verschrikt gezicht. "How cruel." Ze komen wel net uit een crash, eh. Ze hebben nog niet eens de situatie kunnen overzien! "There are still people inside, y'know."

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt ongelovig naar de jongen als ze zegt dat ze moet wachten. Wat, was hij stom? Even later komt er nog een jongeman die zegt dat ze niet zo moet haasten.
"Ik laat niemand aan hun lot over, ik ga hulp halen!" zegt ze ongeduldig. "Er zijn mensen daar die ons kunnen helpen, waarom begrijpen jullie daar niks van?"
Haar paniekerige gedrag begint weer de overhand te krijgen. Ze wil weg, ze wil daar weg, ze wil weg van het wrak en al die dode, bloederige mensen en ze wil hulp, hulp voor zichzelf, hulp voor de anderen. Niemand in die bus was in staat om anderen zo goed te helpen als nodig is, waarom wil hij haar tegenhouden om hulp te halen?

Fine, dan gaat ze wel alleen. Ze draait zich om en strompelt, met of zonder de jongens, richting de windmolen.
"HELP!" roept ze. "HEEEEEEEELP! IS DAAR IEMAND? HALLOOO?"

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Na de immense pijn te hebben doorstaan van de scherf in haar arm, besluit Maxime de laatste scherven ook uit haar benen te halen. Ze recht zich door op haar rechterarm te steunen en probeert met haar linkerarm de grootste scherven eruit te halen. Erg veel kracht heeft ze niet, dus ze laat de laatste paar er nog maar inzitten. Dan bedenkt ze zich dat haar tas met een verscheidenheid aan portemonnees nog in de bus ligt.
Langzaam probeer ze op te staan, wat nog best aardig lukt. Waggelend loopt ze naar de bus, stapt in en strompelt naar waar ze niet lang geleden nog zat. Maxime ziet haar rugzak bij haar voormalige buurman - die met een dodelijke hoofdwond tegen de stoel voor hem hangt - aan zijn voeten liggen. Ze trekt de tas onder hem vandaan en ziet zijn portemonnee uit zijn zak glijden. 'Die zal hij ook niet meer missen,' denkt ze, waarna ze het ding vlug in haar rugzak doet en dicht ritst.

Haar been begint weer meer te steken als ze de bus weer uit hobbelt. Als ze de bus uitstapt en verkeerd terecht komt, schiet er een fikse pijnscheut door haar been. Ze leunt vervolgens tegen de bus aan en gooit haar rugzak om haar schouders. Haar arm doet nog steeds pijn, maar dit is wel de meest efficiënte manier om haar rugzak mee te nemen. Een groepje mensen begint te discussiëren over het vertrek naar de molen. Het lijkt er dus op dat ze nog even niet zullen gaan. Met haar rug + rugzak glijdend tegen de bus aan, laat ze zichzelf rustig gaan zitten. "Ik hoor het wel als we gaan," zegt ze met een vermoeide, bittere toon. Ze heeft geen zin om nog langer te wachten en al helemaal geen zin om anderen te gaan helpen.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Alex wiebelt met haar benen, haar gedachten totaal gericht op het boek dat ze aan het lezen is. Misschien kan ze het uitgelezen krijgen, voordat ze de eindbestemming van de bus bereiken. Socializen is ze niet al te goed in, zeker niet in een vage omgeving als een bus, waarin iedereens lichaamsgeuren en ademhaling honderd keer zo intens lijken. Kortom: Alex leidt zichzelf liever af in situaties als deze.

Ze kijkt pas op, met een frons op haar gezicht, wanneer de bus begint te slingeren. Waar was die buschauffeur mee bezig? Je zou verwachten dat zo'n man de route inmiddels wel wist. Ze kijkt uit het raam om te checken of het misschien slecht weer is en ziet de vangrail op zich af komen. Ze weet nog net haar gezicht met haar armen te beschermen, voordat alles zwart wordt.

Als Alex langzaam weer bijkomt, bonkt haar hoofd en doet haar hele lichaam zeer. Ze kreunt zachtjes, terwijl ze overeind komt. Blijkbaar is ze van haar stoel het gangpad in geslingerd. Om haar heen hoort ze wel stemmen, maar ze kan niet echt opmaken wat er wordt gezegd. Ze tilt een trillende hand op en drukt deze tegen haar bonkende slaap. Het voelt warm en nat aan. Automatisch bekijkt ze haar hand, die nu inderdaad onder het bloed zit. Geweldig.

Ze duwt zichzelf met wat moeite omhoog en moet zich vastgrijpen aan een stoel om niet meteen weer om te vallen. De omgeving danst voor haar ogen en voor een paar seconden is alles weer zwart. Ze haalt diep adem en sluit haar ogen, waarna ze ze weer opent en focust op het vinden van andere mensen. Het dringt half tot haar door dat de bus gecrasht is en bij het aanzicht van de lijken die verspreid liggen in de bus, voelt ze zich misselijk worden. "O-Oh God.." Haar hese stem klinkt nogal beroerd en zwak, iets waar ze zelf eigenlijk nog van schrikt.

Om haar heen zijn mensen lijken aan het wegduwen en mensen aan het helpen om los te komen. Alex weet dat ze zou moeten helpen, maar momenteel moet ze zich concentreren op het overeind houden van haar eigen lichaam. Verward blijft ze om zich heen kijken, haar hand tegen haar slaap gedrukt, waar het blijkbaar nog steeds bloedt. Ze krijgt de vreemde neiging om naar haar boek te gaan zoeken in de puinhoop, maar weet zelf dat het object nu totaal geen prioriteit heeft.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finlay kijkt geïrriteerd om als een jongen zegt dat er nog mensen in de bus zitten. Woah, je meent het? Maak er anders een tekening bij. Snul. Die knul heeft nog zijn handen niet uitgestoken naar iemand en dan gaat ie even wijs benadrukken dat er mensen in de bus zitten. Finlay rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar. Hij is dit soort situaties gewend. Kapuh. Houd allemaal jullie mond. X.X

Hij trekt een gezicht als hij ziet vanuit zijn ooghoeken hoe Giselle als een halve zombie begint te strompelen richting het dorp. Hij volgt haar zo snel mogelijk en grijpt haar bij de arm. 'Ben je gek geworden ofzo? Helemaal alleen als een meisje het donker in?' Zijn wenkbrauw vliegt omhoog waardoor er een frons in zijn voorhoofd ontstaat. 'Wil je dan zo graag van bil gaan met de eerste beste wildvreemde die je tegenkomt? Wees gerust...Het zal er niet liefjes aan toe gaan, zoals jij er nu bijloopt.' Naïef kind.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Giselle kijkt geschrokken om als haar arm ineens vastgegrepen wordt. Kwaad trekt ze zich los en kijkt de jongen furieus aan.
"Wat is er MIS met jou?" gilt ze in zijn gezicht. "Wat voor sick twisted humor heb jij?? Ik wil HULP halen, ik wil zorgen dat iedereen hier LEVEND UITKOMT! HOE BEDOEL JE DAT IK VAN BIL WIL GAAN? IK WIL AKOSNWFEWDSWDBGER-"
Haar stem wordt bij het gillen zo hoog dat haar tirade onverstaanbaar wordt, en ze staat letterlijk te stampvoeten op de grond. Als haar paniekbui over is laat ze zich huilend op de grond zakken, trekt haar knieën op en begraaft haar gezicht erin.
"Ik wil naar huis," jammert ze. Arme Giselle is door het hele gebeuren zo vreselijk in paniek en in shock...

Melody · Hotemetoot

Mason Bondeau

"Verstandig zou zijn als er een groepje hulp zou halen en een groepje zou blijven. In tegenstelling werd er gesuggereerd dat we met z'n allen zouden gaan." Mason houdt allebei z'n handen even omhoog. "Just sayin'"

"Hmm.." mompelt hij wanneer de dame vervolgens wegstrompelt en begint te roepen. Hij moet er even over nadenken of dat nou wel zo'n slim idee is. Gelukkig volgt de jongeman haar al snel en gaat ze in ieder geval niet in haar eentje. Het duurt echter niet lang tot er opeens gegil te horen is, wat daarna abrupt weer stopt. "Note: niet de beste aanpak dus."
Mason kijkt even om zich heen en ziet dan een andere dame tegen de bus aan staan. Die leek ook niet echt van aanpakken te weten. Hij werpt even een blik achterom de bus in, aangezien hij nog in de deuropening staat, mikt vervolgens zijn tas op de grond, om vervolgens de bus weer in te strompelen.

Hij zucht en kijkt even om zich heen en ziet dat er nog iemand is opgestaan, al weet ze zich niet echt staande te houden. Wankelend loopt hij naar haar toe, gezien zijn eigen duizeligheid nog, en ondersteunt haar vervolgens door haar arm om zijn schouder heen te slaan. "Kan je lopen?" vraagt hij. "Hoeveel is dit?" Hij steekt drie vingers op - gezien ze haar hand tegen haar slaap drukt lijkt hem dit een logische vraag. Hmm.. Weliswaar te makkelijk. Haar naam vragen? Nah, hij zou niet weten of ze het wel of niet zou weten. "Hoeveel is 2+2?" vraagt hij vervolgens terwijl hij haar richting de uitgang helpt.

[RPG] Cladis Creek

Wie is er online