[RPG] Charming

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Al meteen had Tom besloten dat hij de gil en de ijzeren geur van bloed in de lucht niet zou gaan opzoeken. Maar tot zijn goedkeuren heeft ook Elaine hier geen behoefte aan. Het moge wel duidelijk zijn wat er aan de hand was en hoe ongelovelijk stom dat was van een van de andere vampieren.
Hij haalt kort zijn schouders op als ze tot de conclusie komt dat ze elkaar in Atlantic City moeten hebben ontmoet. Het was bij haar net zo vaag als bij hem, en dat scheelde. Dan miste hij daar in ieder geval niets wat dus belangrijk had kunnen zijn.

Tom trekt een wenkbrauw op en glimlacht geamuseerd.

"De nacht is zeker nog jong," Zegt hij en zet zijn bril weer op. "en ik ben zeer benieuwd naar die whiskeycollectie.. Daar zullen zeker wat goede jaren tussen zitten." Bij het laatste klinkt er een duidelijk geamuseerde toon in zijn stem.

Hij neemt een laatste haal van zijn sigaret, gooit de rest weg en steekt zijn arm naar Elaine uit.

"Waarheen, Señorita?"

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Elaine kijkt Tom aan als hij zijn bril weer opzet en ze glimlacht bij zijn woorden. Natuurlijk zitten er goede jaren tussen en het heeft Elaine weinig moeite gekost om het te verzamelen. Als Tom zijn arm uitsteekt neemt Elaine die aan en glimlacht charmant.

"Wat galant," zegt ze op een wat plagende toon, "Ik zal de weg wel wijzen."

En samen lopen ze richting haar huis, verder weg van de indringende geur van het bloed. Ze bedenkt zich dat ze deze nacht zo niet gepland had, maar dat het misschien toch nog een leuke nacht zou kunnen worden. Enkele straten verderop opent ze het hek van de voortuin en loopt naar de deur toe. Ze duwt de sleutel in het slot en draait eraan. Als ze naar binnen stapt loopt ze uit puur automatisme door en pas bij de deur naar de woonkamer realiseert ze zich dat Tom haar huis niet inkan. Ze draait zich om en doet een paar stappen naar de deur. Ze grijnst even en haalt een hand door haar haren heen.

"Macht der gewoonte..." zegt ze dan, "Maar kom binnen..."

Ze glimlacht even. De woorden zouden genoeg moeten zijn om hem toe te staan in haar huis.

"Ik moet je wel waarschuwen, als ik ontdek dat je zonder toestemming binnenkomt en aan mijn spullen komt... Zal ik wraak nemen."

Ze trekt kort haar wenkbrauw wat plagend op en loopt dan door naar de woonkamer. De woonkamer is modern ingericht, maar het opvallendste is toch wel de enorme boekenkast die volledig gevuld is. Ze loopt door naar een van de kastjes en opent die.

"Dit is slechts een klein gedeelte van mijn collectie, de rest ligt in de kelder. Kies een jaar," zegt ze dan tegen Tom terwijl ze zelf plaatsneemt op de bank.

IrethR · 3e jaars

Als Mina hem loslaat en naar het lijk toe stapt loopt James met haar mee. Hij inspecteert de nekwond. Vlakbij de grootste slagader, een wel heel toevallige plek voor een messteek. Als hij dichterbij bukt - de geur van het bloed hardnekkig negerend- merkt hij dat de snee niet diep genoeg is geweest om zoveel schade toe te kunnen richten. Als hij daar de veel te kleine plas bloed bij optelt komt hij al snel tot de conclusie dat dit geen mensendaad is geweest. Well, f*ck.

Hij gaat weer rechtop staan en doet een paar passen achteruit om zich verder te distanciëren van al het bloed dat nog op straat ligt. Hij besluit niets over een vampier te zeggen, aangezien hij niet meteen het hele dorp wantrouwig wil hebben over zijn soort. Of in ieder geval niet meer dan dat ze waarschijnlijk al zijn. Dan komt Charte opeens bij hen staan met de onschuldige vraag of er wat gebeurd is. De blik in haar ogen (onschuld, met een kleine flikker van trots) bevalt hem helemaal niets, maar hij kan niet met zekerheid zeggen dat zij er iets mee te maken heeft gehad. Er zijn immers nog meer vampieren los in het dorp en Charte had een flesje bloed gedronken in de bar.

"De politie bellen lijkt me inderdaad het beste idee nu," zegt hij in de stilte die er is gevallen na Drew's woorden. "Heeft er iemand een mobiele telefoon?"

Trijn · Opperste Hotemetoot

Mina heeft haar mobieltje al boven gehaald, terwijl James nog druk bezig is met het lijk te bekijken. Niet te geloven dat ze Walter te grazen genomen hebben. Ze heeft geen flauw idee waarom ze dat zouden doen. Ze hebben nooit last gehad met die man, hij deed geen vlieg kwaad.

Ze kijkt op als James vraagt of er iemand een mobieltje heeft, en hangt met één oor al aan de lijn. Ze steekt haar vinger op als teken dat de telefoon aan het overgaan is. Zo kalm mogelijk begint ze de situatie uit te leggen als er iemand aan de andere lijn antwoordt. Ze voelt een rilling over haar rug gaan, als ze uiteindelijk Charte vanuit haar ooghoeken ziet. Sinds wanneer is zij hier komen opdagen?

Uiteindelijk haakt ze in en steekt haar mobieltje weg.
'Ze zullen er binnen vijf minuutjes zijn.' Ze slaat haar armen over elkaar en laat haar adem langzaam ontsnappen.
Mina gaat dichter bij James staan, terwijl ze Charte in de gaten houdt.
Ze vertrouwt ze voor geen meter.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Garrett luistert naar Mina en James. Ze hebben beide geritsel in de struiken gehoord, maar niets gezien. Mina vraagt zich af of het een vampier is geweest, wat op het eerste gezicht niet erg logisch lijkt doordat de keel volledig is doorgesneden. Als Garrett kijkt naar de hoeveelheid bloed, lijkt het hem wel wat weinig. Maar wat voor domme vampier zou toeslaan op de eerste avond? Dat zou wel heel hypocriet zijn. Gelukkig pakt Mina vrij snel haar telefoon en belt de politie.

Niet veel later komt de politie aan. Garrett beseft dat hij Walter heeft aangeraakt en dat er dus sporen van hem op het lichaam kunnen zitten. Hij stapt op een agent af en legt het uit. "Ik heb hem alleen even aangeraakt om zijn ogen te sluiten. Dat meisje daar," zegt hij terwijl hij naar Mina wijst, "blijkt hem te herkennen, dus het leek me beter als ze de schrik in zijn ogen niet zou zien."
Dan loopt hij terug naar Drew, die nog steeds verstijft staat te kijken. "Eh, moet ik even met je meelopen naar huis?" biedt hij haar dan aan. Garrett heeft geen idee waar ze nu behoefte aan heeft en wat hij nu moet doen, maar meelopen is wel het minste wat hij kan doen.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

De politie komt, maar veel vragen owrden haar niet gesteld. Wie hecht d'r ook waarde aan de getuigenis van een verwarde vrouw? Ondertussen probeert ze zichzelf moed in te spreken. Als ze achter de waarheid wilt komen moet ze zich over haar trauma heen zetten. Abigial is dood en in paniek raken over andere slachtoffers brengt haar niet terug en zorgt er ook niet voor dat ze weer wie haar moordenaar is...

Ze schrikt op uit haar gedachte als Garret tegen haar begint te praten. "Ja," zegt ze, "Dat zou fijn zijn..." Ze glimlacht even naar hem, om aan te geven dat ze zijn aanbod erg waardeert.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Mina slikt als de politie uiteindelijk is aangekomen, en ze ziet vanuit haar ooghoeken hoe Garrett naar haar wijst. Algauw komt er een agent aangelopen die haar een paar vragen wil stellen. Aangezien zij de gene is die de overleden persoon heeft herkend. Zo goed mogelijk probeert ze de vragen te beantwoorden en laat haar adem ontsnappen als het verhoor er eindelijk op zit.

Zwijgend kijkt ze toe hoe het lichaam wordt opgeborgen, als de lijkschouwer ook is gearriveerd. En algauw verdwijnen al de auto's waardoor de rust is terug gekeerd.
Gek hoe snel een chaotische situatie in het niets kan verdwijnen.

Even laat ze haar blik over Charte gaan, haar blik spreekt boekdelen, en wendt zich dan naar James.
'Mijn huis is net om de hoek.' ze glimlacht even naar hem. 'Ik red het wel om daar alleen te geraken. Weltrusten.' Ze neemt haar tas beter vast en wandelt dan naar huis toe.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Garrett glimlacht terug als Drew reageert op zijn voorstel om even mee te lopen. Hij werpt nog even een blik op Mina, die kort ondervraagt wordt. Het is nooit leuk, maar wel ontzettend belangrijk voor de agenten, dus hij voelt zich totaal niet schuldig ondanks haar bange gezicht. Hij richt zich weer op Drew, die nog zichtbaar ongemakkelijk is. "Kom, laten we gaan," zegt hij, terwijl hij in de richting begint te lopen waar ze vandaan kwamen. "Was het de eerste keer dat je een lijk hebt gezien?" vraagt Garrett als ze aan het lopen zijn. Meteen als het zijn mond verlaat bedenkt hij dat het eigenlijk niet zo heel tactisch is om zoiets te vragen. "Eh sorry, domme vraag..." zegt hij er meteen achteraan. Way to go Garrett, way to go...

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Drew knikt en loopt met Garrett mee. Haar gedachten draaien op topsnelheid. Dit was ook een slachtoffer van een vampier, net als Abigail. Daar was ze zeker van. De kans is klein het dezelfde was, daarvoor zat er teveel tijd tussen en ook de slachtoffers zijn te verschillend. Ze fronst even.

Dan stelt Garrett haar de vraag of dit de eerste keer was dat ze een lijk zag. "Nee," zegt ze, terwijl ze wat voor zich uit staart en doorloopt, "Één van mijn zusjes is een paar jaar geleden vermoord." Het had geen zin om er nu mysterieus over te gaan lopen doen. "Ik moest met mijn moeder haar lichaam identificeren." Het voelt wat vreemd om dit aan iemand die ze nog maar net kent te vertellen, maar hij zou er naar verloop van tijd toch wel achter komen. Het was niet bepaald een geheim dat er 5 jaar geleden een kind vermoord is. In dit soort dorpjes zou iemand hem toch wel op een gegeven moment inlichten.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Ondanks dat Garretts niet erg tactische vraag, beantwoordt Drew hem toch. Het antwoord dat ze geeft was totaal niet wat Garrett had verwacht. "Oh sorry," zegt hij, bij gebrek aan beter. Hij heeft totaal geen idee hoe hij hierop moet reageren. Garrett heeft zelf ook ruim een jaar geleden zijn vader moeten identificeren na een auto-ongeluk. Familie identificeren is geen pretje. Eigenlijk wil hij het er verder niet over hebben, maar aangezien Drew zich ook openstelt, heeft Garrett weining keus. "Ik heb mijn vader ruim een jaar geleden ook moeten identificeren, hij had een auto-ongeluk gehad," zegt hij terwijl hij in de verte staart. "Dus als je er ooit over wil praten, je weet me te vinden." Hij draait de hoek om waarvan hij zich herinnert dat Drew zei dat ze woonde tijdens de rondleiding. "Hier ergens woon je toch?" vraagt hij, om meteen van onderwerp te veranderen.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

"Het is al goed," zegt Drew, met een korte glimlach, als Garrett zijn excuus maakt "Je zou het vroeg of laat toch te weten komen. In een dorp als dit kent iedereen elkaars levensverhaal en je hoeft mijn familie maar te noemen of de bejaarden vertellen hoe 'zielig het wel niet is dat die jongste van Anderson vermoord is'. Zo gaat dat hier. Ik heb liever dat ik het aan je vertel, dan dat je het via via moet horen."

Ze zucht even. Dan vertelt hij over zijn vader. Ze knikt even, dat moest minstens net zo vreselijk zijn. "Ik vind je wel..." zegt ze, terwijl ze hem even aankijkt. Dan gaan ze de hoek om. "Ik woon in het middelste huis daar." zegt ze, eigenlijk wel dankbaar dat hij van onderwerp verandert. Ze loopt richting het huis en blijft even op de veranda staan. "Dank je wel voor het meelopen." zegt ze dan.

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Garrett had zich de straten goed herinnerd, want ze zijn al in de straat van Drew. Hij loopt met haar mee tot aan het middelste huis, waar zij de veranda op loopt. "Geen probleem," zegt hij als ze hem bedankt voor het meelopen. "Ik zie je nog wel, welterusten!" zegt hij, terwijl hij knikt als een teken van 'tot ziens'. Hij loopt de straat uit, richting zijn eigen huis. Daar aangekomen steekt hij de sleutels in het slot, draait deze om en opent de deur. Als hij het licht aandoet, ziet hij de hele berg met dozen. Oh ja, dat moest ook nog gebeuren. Met een zucht pakt hij zijn matras en sleept deze naar zijn slaapkamer. Snel timmert hij zijn bed in elkaar en gooit het matras erop. Laat die lakens maar zitten, zo valt hij ook wel in slaap. Hij mag dan heel wat gewend zijn, verhuizen blijft vermoeiend. Hij trekt zijn kleding uit, legt deze over een doos in de hoek en ploft op het bed. Het duurt niet lang voor hij is ingedut.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Mina trekt haar ogen moeizaam open terwijl haar wekker voor de derde keer in een half uur afgaat. Nu moet ze echt wel opstaan, ze heeft geen andere keus, anders komt ze te laat in de bar. En ze moet daar nog zoveel voorbereiding doen.

Ze zucht, terwijl ze met tegenzin gaat overeind zitten, en trekt een verward gezicht als ze nog net ziet hoe het gordijn aan haar raam even wild beweegt om algauw weer mee te waaien met de wind die af en toe binnen glipt. Huh? Ze had toch helemaal haar raam niet opengezet voor ze ging slapen?

Mina krabbelt recht en wandelt naar het raam toe om even naar buiten te kijken.
Hm, niets merkwaardigs te merken. Enkel de marktkramers die hun kraam aan het opstellen zijn voor de plaatselijke markt die altijd de zaterdagmorgen doorgaat.

'Hm, moeder heeft ze vast open gezet terwijl ik nog sliep.' mompelt ze tegen zichzelf en neemt dan snel haar werkuniform voor ze naar de badkamer vertrekt om zich klaar te maken.

Even later komt Mina aan bij de bar en zucht als ze de vele dozen aan de voordeur ziet staan. Halloweenversiering voor deze avond. De baas van de bar heeft dat natuurlijk goed gezien om haar weer die avond te laten trotseren, als het weer lekker druk zou worden.
Ze opent de deur en sleurt de dozen, met enige moeite, naar binnen.
Maar snel beginnen versieren voor ze weer moet openen.

TheKimKommer · Opperste Hotemetoot

Met een kleine zelfgenoegende glimlach leunt Tom tegen het raamkozijn aan en blijft zijn blik op de rustige straat hangen. Charming zou misschien, met alle veranderingen die er aan stonden te komen, misschien wel de perfecte uitvalbasis kunnen worden. De brief die aan hem geadresseerd was had hij deze ochtend toen hij thuis was gekomen gelezen en had hem slechts achteloos de schouders op kunnen doen halen. Gelijken, dat wist hij al jaren, waren ze duidelijk niet. En de regels per gemeente, dat was waarom Charming misschien wel perfect was. Het dorpje was zo klein, welke onzinnige regels konden ze hier in hemelsnaam verzinnen.
Zijn tong glijdt een keer langs zijn tanden, voordat zijn lippen zich omkrullen tot een wat valse glimlach. En alsof die regels, mochten ze er komen of zijn, dan ook maar iets van verschil uit zouden maken.

Tom zet zich af tegen het kozijn, en loopt de kamer in. Zijn jas die hij over de stoel heen heeft gegooid en zijn hoed die ernaast ligt pakt hij in het voorbijgaan op. De hoed zet hij op zijn hoofd en uit zijn jaszak haalt hij zijn sigaretten. Dan loopt hij zijn patio op en gaat in de schaduw in zijn stoel zitten, zijn laarzen gemakkelijk op de reling plaatsend. Hij glimlacht nogmaals. Charming ging hem wel bevallen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Elaine luisterd ongeinteresseerd naar de smeekbede van de man aan de andere kant van de telefoon. Het was altijd hetzelfdeverhaal, het geld was bijna bij elkaar en ze zou het zo snel mogelijk ontvangen. Of ze alsjeblieft niet langs wilde komen. Het hele gedoe verpest haar goede humeur na een nacht, die meer dan plezierig was.

"Als het geld er morgen niet is, dan hoef je je geen zorgen meer te maken over jezelf of je vrouw... Of je kinderen," zegt ze dan, haar stem is koud en zakelijk, "Zonde van je dochter... Ze speelt voortreffelijk viool."

En dan drukt ze het gesprek weg. Ze weet dat dit precies genoeg is om te zorgen dat de man volledig in paniek zal zijn en Elaine kan er alleen maar van genieten. Ze zou hem later nog wel een bezoek brengen, om hem te herinneren aan haar goedheid. Ze haalt een hand door haar natte haren heen en glimlacht even vals. Mensen zijn zo voorspelbaar. In slechts haar lingerie loopt ze door de slaapkamer heen en vist haar agenda uit haar tas. Ze bladert er doorheen en bekijkt de notities bij de dag.

Halloween... Dat had ze zelfs nog meegemaakt toen het voor het eerst naar Amerika ging. Maar zelfs daarvoor was ze er al mee bekend. Ze schud haar hoofd. Stom feest. Het enige nuttige eraan was dat het in steden zoveel makkelijker was om aan bloed te komen. Dat herinnerd haar eraan dat ze echt een donor moet vinden. Desnoods maar een eenmalige donor, die nooit meer terug zou komen. Ze gooit de agenda op het bed neer en haalt dan kleding uit haar kast. Een strakke en een donkergroen shirt wat haar vormen mooi benadrukt. Alsof Elaine ooit iets verhullends draagt. Dan loopt ze naar beneden toe. Ze heeft nog genoeg te doen...

[RPG] Charming

Wie is er online