[...] De volgende dag, en dag vol veranderingen.




Het is een regenachtige ochtend. Op de gang kan hij een lakei horen slepen met een koffer, het gaat vandaag echt gebeuren. Niet in staat om aan te zien hoe ze vertrekken, ook al wonen ze uiteindelijk nog binnen een straal van 2 kilometer, trekt hij zijn rijlaarzen aan.

Met een zucht duwt hij de deur open en stapt hij de gang op. Hij gaat een stukje rijden, even weg van dit alles.



Noah klopt op de deur van Delia. “Goedemorgen.” Roept hij tegen de nog dichte deur “Ik ben het, Noah. Ik dacht ik begeleid je naar het ontbijt, aangezien je de weg nog niet weet.” Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt de gang door “En dit kasteel is groot genoeg om in te verdwalen.” Zijn oog valt op een aantal koffers een aantal deuren verderop. De kamer van de ouders van Daisy en Rose. Al gauw gaat de kamerdeur ernaast open en wandelt een vermoeid uitziende Chase door de gang. Er staan donkere kringen onder zijn ogen en hij loopt nogal stug door. Zo te zien gaat hij rijden.
“Chase..” hij fronst even “Hoogheid?” Chase geeft geen antwoord en Noah loopt snel met hem mee “Waarom staan er koffers bij de familie Pocock, gaan ze weg?” Er gaat een vlaag van paniek door hem heen “Kunnen ze terug naar een eigen wereld? Is er een manier gevonden om-“
Chase onderbreekt hem. “Nee. Ze verhuizen naar het dorp.”
Terwijl Chase door loopt blijft Noah verbaasd staan. “Het dorp?” rolt het verafschuwd uit zijn mond. Waarom zou je in een dorp gaan wonen als je een kasteel tot je beschikking had.

“Waar gaan jullie naar toe?” hij staat bij de deur van Adam en Rose hun kamer. “Chase zegt dat jullie in het dorp gaan wonen…” zijn blik gaat naar de deur van de twee zusjes “Weten Daisy en Rose dit al? “ Het zijn niet zijn zaken, toch bemoeid hij zich er mee. “Waarom?”

“Een beter verblijf dan in het kasteel zelf is onmogelijk. Het is een belediging voor het hof.” Hij trekt zijn neus op zoals zijn moeder dat ook kan. Afgunstig en met een ontzettend groot gebrek aan begrip voor de situatie. “We hebben bijna nog een hele vleugel vrij, het kasteel is groot genoeg om een eigen leven in te leiden. Als jullie toch niet van plan zijn te blijven, waarom zou je dan extra je best doen om er je thuis van te maken.” Goed zijn persoonlijke ‘affectie’ voor Leah helpt ook niet erg in deze situatie. Dat en het feit dat hij het typische voorbeeld is van een rijkeluiskindje. Het idee om in een klein huisje in het dorp te wonen doet zijn nekharen al overeind staan. “Daarbij zijn jullie officieel geen inwoners van Alusia. Hebben jullie dit al met Chase besproken.” Hij vouwt zijn armen eigenwijs over elkaar “Want volgens mij kan dat echt niet zomaar..” Hij lijkt even na ta denken en glimlacht dan oprecht “een huwelijk zou uitkomst bieden.” Zijn glimlach blijft onverbroken op zijn gezicht hangen. Dit vond hij stiekem wel leuk, Leah een beetje stangen. Zij mocht hem niet, nou dat was wederzijds.

Op de achtergrond klinkt de paranoïde stem van Delia. “Wat?” lichtelijk geërgerd draait hij zich om. Ze maakt een verloren indruk op hem en doet hem nog het meest denken aan een bang klein vogeltje. Noah zijn harde gezichtsuitdrukking ontspant iets “Ohja we zouden gaan ontbijten.” Met nog een laatste afkeurende blik richting Leah haakt hij zijn arm in die van Delia.

“Ik bedacht me dus dat we naar de keukens konden gaan, zelf alle lievelingsgerechten konden uitzoeken en deze dan naar de kamer van de zusjes konden brengen. Die zijn vast moe vanwege het feestje en dan kunnen we gezellig met z’n allen op bed ontbijten.” Hij grijnst en begeleidt haar mee richting de heerlijke etensgeuren.

Noah houdt halt “Dat ben ik ja” antwoord hij Sebas. “In de buffetzaal beneden, of de dinerzaal op de 1e verdieping.” Hij glimlacht “Of in de keuken zelf. Dat is wat wij gaan doen, wij kiezen in de keuken ons favoriete ontbijt uit en serveren het op bed.” Zijn blik gaat even naar Delia “Op bed bij de anderen.” Verduidelijkt hij. Niet in bed met Delia. Hij grinnikt even om zijn eigen gedachten. “De zusjes slapen nog dus het idee was om het daar heen te brengen. Je mag best mee naar de keuken. Dan ontbijten we daarna allemaal gezellig bij hun op de kamer. Bij Daisy.” Ohja, hij geeft zijn koppelpoging niet zomaar op. Het mocht gisteravond overduidelijk niet gelukt zijn, maar hij is vastbesloten om Sebas aan Daisy te koppelen. Een mooie afleiding voor Daisy en ter compensatie van zijn eigen faalangst jegens Rose.

De bewuste kamerdeur van de zusjes is inmiddels open gegaan. “Dat is de locatie van ons ontbijt” knikt hij een beetje teleurgesteld over het feit dat het nu geen verassing meer is. Rose is een stuk minder fris en fruitig als de rest. Verbaasd trekt hij een wenkbrauw op “Heb je een kater..” vraagt hij haar alsof Rose een heilige is. Zijn verbaasde gezichtsuitdrukking vloeit over naar een valse grijns “Ik zal wat kruiden halen.” Hij neemt haar nog eens goed in zich op voor hij zich weer tot Sebas en Delia wendt.

“We kunnen ook wat kruiden in de keuken halen, we waren toch onderweg naar de keuken voor een goed ontbijt.”

[…] De volgende dag.

De danszaal toont vandaag meer als een kunstatelier. Overal staan potten verf met kwasten en op de grond liggen lampionnen. Het is een nationale feestdag in Alusia. Een eeuwenoude traditie waarbij je samen met iemand een lampion de lucht in laat gaan en een wens mag doen. Uiteraard dienen deze lampionnen eerst door de deelnemers zelf versierd te worden.

Dienstmeiden staan met brede glimlachen te wachten op de deelnemers. Noah is te laat. Hij slaapt nog, maar ligt niet in zijn eigen bed. Sterker nog, hij heeft een uiterst vreemde plek uitgekozen om zijn ogen te sluiten. De bibliotheek. Zoals wel vaker had hij de nacht doorgebracht in de bibliotheek, hij kon de slaap weer eens niet vatten. Zijn armen liggen op de tafel voor hem en zijn hoofd rust deels op zijn ene arm en een opengeslagen boek. Links van hem staat een half leeg glas whiskey en zijn overhemd kreukt door de vreemde houding waarin hij zit. Niet echt een prinswaardige indruk.