[RPG] At the other side of the world (10)

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

"Oh, leuk!" glimlacht Rose wanneer Feira de spiegeltjes aan hun schenkt. "Zolang je me niet elk moment van de dag lastig gaat vallen, he Chase." knipoogt ze met een lachje. Maar al te graag neemt ze de spiegeltjes aan, die ze voor nu even op een van de kastjes neerlegt. Ze zouden straks vast nog wel terug komen.

Zodra ze het weg heeft gelegd, haakt ze vrolijk haar arm in die van Feira, waarna ze gezamenlijk de deur uitlopen.

"Maar hoe kan het dan dat je niet wist dat je moeder een poes was? Je merkt het toch wel als ze opeens verdwijnt?" vraagt Rose nieuwsgierig, inhakend op het gesprek dat net nog aan de gang was. "Of was ze al heel lang een poes?"

Leah Johnson Pocock

"Vergeet de rozen niet." zegt Leah, waarbij ze de rozen van het kastje afpakt en het licht dat nog brand uitzet. Ze loopt vervolgens ook de deur uit, met de rozen in haar armen, waarna Chase de deur achter hun dicht kan doen.

Feira en Rose lopen voor hun uit alvast over het pad, richting het ravijn. Het is nog wel een klein afstandje lopen maar ze zouden er over een minuutje of 10 wel moeten zijn. In die tussentijd zit ze echter wel met Chase 'opgescheept'.
Leah schraapt eventjes zachtjes haar keel wanneer ze langs hem loopt. Haar vingers gaan even over de bladeren van de rozen. "Je denkt toch niet dat jullie iets kunnen vinden he? Bij Maleficent?" vraagt ze dan maar. Het was altijd het makkelijkst om gewoon over Rose te praten dan over wat anders. Daar waren ze het tenminste haast wel altijd over eens. "Ik bedoel.. Je denkt toch niet dat ze zal overwegen om over die brug heen te gaan?"

xMissme · Volleerd Tovenaar

Rose haakt haar arm in die van Feira en samen stappen ze het huisje uit, een pad op. ,,Lang verhaal,'' zegt Feira. ,,Gelukkig sta ik bekend om m'n praatkunst.'' vrolijk lacht ze. Alvorens ze haar verhaal begint, kijkt Feira even achterom en ziet ze Leah uit het huis stappen, nog wachtend totdat Chase ook komt. Feira glimlacht even. Misschien was het wel goed als ze met z'n tweetjes even praatten. Sinds Adam en Leah een jaar geleden hun eigen plek op hadden gezocht, leek het contact tussen hen koeltjes te verlopen.

,,Mijn zussen, Keira en Meira, zijn misschien niet zo onhandig als ik ben, maar ze hebben er wel een potje van gemaakt. Vlak nadat ik de eerste keer van huis ging om een reis te maken - ja, die reis - experimenteerde Keira met toverdrankjes en daar had m'n moeder dus van gedronken. Dat veranderde haar in een poes en - niet bepaald tactisch - hebben ze dat voor mij verzwegen! Niet te geloven toch! Stelletje draaikonten!'' Feira lacht. Ze kon er om lachen - haar moeder misschien niet.

,,Keira is sindsdien naarstig op zoek geweest naar een tegengif, maar ze wist niet hoe dat drankje in elkaar zat dat m'n moeder had gedronken. Dat is heel riskant! Want je weet nooit wat dan helpt en wat niet helpt - wat het erger maakt. Met dat eekhoorndrankje van Chase kon Keira eindelijk een tegengif brouwen, dus afgelopen keer hebben Keira en Meira me alles uitgelegd.''

,,Oow, die zussen van me. Daarbij vergeleken zijn jij en Daisy echt engeltjes,'' zegt Feira, en ze schiet weer in de lach. ,,Weet je dat Keira en Meira er een handje van hebben om me te bespioneren met hun kristallen bol? Waarschijnlijk zijn ze nu aan het borrelen terwijl ze ons aan het bekijken zijn - als een soort toneelstuk voor vermaak, alleen dan in de kristallen bol!''

Afbeelding

Noah is uitzonderlijk kort en het stond Gloria niet aan dat ze op deze manier behandeld werd. Goed. Gloria had haar eigen visite ook niet altijd even vriendelijk behandeld. Sterker nog: niet vriendelijk. Soms belandde visite een paar meter onder de grond in Gloria's achtertuin. Maar dan nog! Gloria was best wel oud, en ze verdiende respectvol te worden behandeld.

Kit leidt Gloria en Jesse naar hun vertrekken. ,,Dus, Kit toch? Vertel eens iets over jezelf - en Noah. Hoe zijn jullie hier nu precies terecht gekomen?''

Angel · Hotemetoot

Chase steekt zijn handen in zijn zakken en loopt achter Feira en Rose aan. Dat hij nu de hele wandeling naast Leah moet lopen geeft hem een ongemakkelijk gevoel. Leah zo te zien ook. Sinds wanneer schraapte die haar keel alvorens ze iets zei. Het onderwerp is gelukkig Rose. Zoals altijd wanneer dit soort spaarzame momenten plaats vonden.

“Er is niets zo kracht als hoop. Dat wil ik haar niet afnemen, maar ik achter de kansen heel klein.” Zucht hij zacht. Hij werpt een blik op de dames voor hun, zo te zien amuseren ze zich. “Dat weet ik niet.” Hij kijkt haar even zijdelings aan “Jij kent haar langer, wat denk jij?” Hij wendt zijn blik weer af “Ik slaap soms niet omdat ik bang ben dat ze de brug oversteekt. Omdat ik weet hoe het voelt. Ik ben bang dat haar verstand het niet zal winnen van haar hart, uiteindelijk niet. Die bewakers stonden er niet alleen voor de bevolking, het was ook voor Rose. Wat ik probeer te zeggen, als ik een brug naar het onbekende had gehad, dan was ik die direct overgestoken zonder erbij na te denken wat de gevolgen zouden kunnen zijn.” Hij glimlacht schamper “gelukkig heeft ze jou genen.”

Chase vertraagd zijn pas nog iets, net zoals zijn stem. “Ik weet vrij zeker dat Noah leeft. Het enige wat me gerust stelt is dat als ze oversteekt ik ervan overtuigd ben dat haar niks zal overkomen. Ik weet dat je Noah niet mag en dat hij labiel is en onbetrouwbaar. Maar hij kijkt naar haar zoals Adam en ik ook naar jou konden kijken. Ik ben alleen zo bang dat hij haar nooit meer laat gaan.“

Afbeelding

Zodra de deur terug in het slot valt blijft het even stil in de eetzaal. Op de gang zijn niet veel later de vage geluiden te horen van iets wat lijkt op een verhitte discussie.

“Ik wil ook naar huis” sneert hij, zijn ogen rood en vochtig. Zijn hand klemt zich kwaad om de nek van de jonge vrouw die hij tegen de deur gedrukt houdt. Dan laat hij haar plots weer los. Zijn hand grijpt nu naar zijn haar en verstrengeld zich daarin. “Je hebt geen idee hoe graag ik naar huis wil. Ik wil ook een normaal leven, ik wil onbelangrijk zijn. Ik wil…” zijn stem is weer iets gedaald, maar de trilling in zijn stem houdt aan. Het is een jaar geleden. Een heel jaar. Die gedachte snijdt door hem heen als een mes. Hij betrapt zich er steeds vaker op dat hij verlangt naar de dood. Dat hij zelfs jaloerse gevoelens heeft tegenover de anderen. Hun gezelschap is niet genoeg. Het vult de leegte niet, het is niet oprecht. Hij mist het zo. Hij sluit zijn ogen even en blaast diep uit. In gedachten kan hij de muziek en het gelach horen van een ver verleden. De geuren van het eten, van de mensen. Hij bijt op zijn lip en opent zijn ogen. De blikken van de anderen zijn gespannen op hem gericht.

“Ik denk niet dat we zo nog verder kunnen..” hij knippert het vocht in zijn ogen weg “Sorry.” De wijnglazen springen uit elkaar waarna hij ijzig stil wordt. Na een minuut gaat de deur van de eetzaal weer open. Noah stapt over het lichaam heen naar buiten en sluit de deur achter zich. Zijn blik is leeg voor hem uitgericht “Kit, we eten in de keuken zelf. Daar is meer keuze. Ik zal jullie later vergezellen.” Met die mededeling beent hij weg. Via de serre naar de achtertuin. Zijn neusvleugels gaan jachtig heen en weer. Met een grom met een stenenbeeld het ontzien. Het valt op de grond in stukken terwijl Noah met gebalde vuisten rondjes in zijn tuin begint te ijsberen.

Als zijn benen zijn gewicht niet meer kunnen dragen laat hij zich in het koele gras zakken. “Ik wil ook naar huis.” Mompelt hij met een snik. Hij laat zijn schouders afhangen en houdt zijn blik op het gras voor zich gericht. Zijn lichaam schokt zachtjes als hij geluidloos begint te snikken.

Melody · Hotemetoot

Sneller dan verwacht is het al tijd voor een intro! Vandaar hierbij geen een, geen twee, maar een driedelige post! xD Wees maar gerust, eentje zal er binnenkort wegvallen :')

Rose Pocock

Rose luistert vol enthousiasme en nieuwsgierigheid naar het verhaal van Feira. Al Feira's verhalen waren altijd leuk om naar te luisteren, je hoefde maar een onderwerp te noemen (en dat het liefst zo gek mogelijk) en Feira wist er genoeg over te vertellen!

"Ooh! En toen je terug kwam was je moeder natuurlijk weg en hadden jullie 'opeens' een nieuw huisdier!" grinnikt Rose.

Haar wenkbrauwen trekt ze even verbaasd omhoog wanneer ze over haar zussen vertelt. "Kunnen ze dan echt elk moment zien wat we aan het doen zijn? Bij iedereen?" vraagt ze verbaasd, terwijl ze rustigaan verder wandelen. De buitenlucht deed in ieder geval goed.

Leah Johnson Pocock

"Ik weet het niet.. Ze zal in ieder geval niks roekeloos doen, zo is ze niet." zegt Leah bedenkelijk. "Als ze al iets zou doen, dan zou ze daar eerst tig keer over nadenken, gelukkig maar."

"Hij is gevaarlijk Chase.. Misschien niet altijd, maar vroeg of laat gaat het mis. En daar ben ik ook bang voor, dat hij haar niet meer laat gaan en dat het mis gaat." zegt ze. Ze bijt op haar lip wanneer hij het over zichzelf en Adam heeft. "Misschien zelfs niet op fysiek gebied, maar wat nou als ze hem zelf niet meer wil laten gaan? Dan wordt alles des te kwetsbaarder." Ze zwijgt eventjes. "Alles wat je dierbaar is, is des te gevaarlijker." Dat weet ze zelf maar al te goed.

Vanachter een van de stenen beelden staat er iemand naar het kasteel te kijken. Het is een vrouwelijke gedaante met een zwarte mantel en ze lijkt er niet echt van onder de indruk. Dat zal dan ook zijn omdat ze het kasteel al vaak genoeg heeft gezien, het is niks nieuws voor haar. Het ziet er zelfs uit alsof ze verveeld op iets staat te wachten. Iets dat elk moment naar buiten kan komen.

"Ah.. Daar ben je dan." Er speelt meteen een licht grijnsje op en onder haar kap door kan je zelfs pretlichtjes in haar ogen zien verschijnen. "Prins Noah."
Ze staat op een redelijke afstand en praat dus gewoon tegen zichzelf, iets wat ze wel vaker doet. Ze kijkt toe hoe hij begint te ijsberen. "Niet een al te best humeur vandaag, prinsje?" zegt ze zachtjes. Het grijnsje speelt nog steeds om haar lippen. Ze kijkt toe hoe hij zich in het gras laat zakken.. en wat is dat nou? Ziet dat er nou uit alsof hij aan het huilen is? "Oh oh, arme prins."

Ze tuit even haar lippen en kijkt zo nog even een poosje toe. Ze lijkt wat overwegingen te maken. Dit was het moment waar ze het afgelopen jaar - misschien zelfs wel langer - al naar uitgekeken had.

Ze zet zich af tegen het stenen beeld en loopt vervolgens richting de plek waar prins Noah op het gras is neergezakt. Wanneer ze dichtbij genoeg is, schraapt ze eventjes zachtjes haar keel.
"Euhm.. Gaat het wel?" verlaten de woorden voorzichtig haar mond. Ze laat vervolgens de kap van haar mantel van haar hoofd afglijden. Onder de kap vandaan verschijnen heldere blauwe ogen en blonde lokken haar die sterk afsteken tegen de duistere kleur om hun heen. "Is alles in orde?" Ze kijkt hem bezorgd aan.

Angel · Hotemetoot

Noah schrikt op van een zacht geschraap. Eerst denkt hij dat het Kit is, maar de stem die volgt is te zacht en te vrouwelijk om van Kit te zijn. Hij kijkt niet meteen op, maar blijft met ingehouden adem zitten. Rose? Er was een moment geweest precies als deze. Hoewel het nu onbenullig leek in verhouding met wat er nu gaande was. Langzaam kijkt hij op. Hij komt bedrogen uit. De vrouw lijkt totaal niet op Rose. Haar blonde lokken steken af tegen de donkere lucht en haar ogen zijn zo blauw als de zee. Overrompelt haalt hij zijn mouw even vluchtig langs zijn ogen. Hij knippert nog eens en heeft even wat tijd nodig om zich te herpakken. Dan breekt er een licht sarcastisch lachje door "jullie doden duiken ook overal op." Lacht hij door zijn natte wimpers heen. Hij wrijft even in zijn ogen. "Ik heb een slechte dag" hij haalt zijn schouders op en krabbelt overeind om zijn positie nog iets minder kwetsbaar te laten lijken. "Wie ben jij?" Rolt het een beetje kribbig uit zijn mond. Het masker gaat weer omhoog, hij wil vooral niet laten zien hoe kwetsbaar hij momenteel is. Hoe gebroken hij zich voelt.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Feira schiet in de lach als ze Rose hoort. ,,Ja, in één keer hadden we er een huisdier bij. Een poes, die vervolgens twintig jaren levendig door het huis loopt - zo mak als een lammetje - of - poes.'' Feira glimlacht.

,,Oeeei!'' zegt Feira lacherig - het wijntje van zojuist speelde een klein rolletje in Feira's theatraler wordende gedrag. ,,Ze kunnen écht alles zien. Maar als ze ons voor een nachtje kwijt zijn, dan moeten ze ons weer helemaal opnieuw opzoeken. En dat is geen pretje! Eén keer bespioneerde ik m'n overbuurvrouw - ook een heks - met m'n kristallen bol toen ik en m'n zussen haar verdachten van paddestoelendiefstal. We hadden echt de zeldzaamste champignons weten te bemachtigen, en zij stal ze! Die dingen waren een fortuin waard! Dus ik hield haar de hele dag in de gaten, maar ja, haar dagelijkse leventje was zo saai dat ik in slaap viel. Twee uur later werd ik wakker, en wat denk je? Ze was met de noorderzon vertrokken! Kennelijk wist ze dat we haar in de gaten hielden met haar eigen kristallen bol en zodra ik sliep, is ze hem gesmeerd! We hebben haar nergens terug kunnen vinden...'' Feira kijkt Rose met een verontwaardigde glimlach aan.

,,Gelukkig doen m'n zussen geen vlieg kwaad. Heel anders dan m'n oma. Zij is... ja... hoe zeg je dat... een gekke, gestoorde moordenaar...?'' Feira schiet in de lach. ,,Enerzijds maar goed dat ze de pijp uit is...''

,,Hee, we kunnen wel een keer wat lol trappen met zo'n kristallen bol,'' stelt Feira dan voor. ,,Chase in de gaten houden of zo. Dat is vast lachwekkend.'' Feira knipoogt naar Rose.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Ze blijft met dezelfde bezorgde blik naar hem kijken wanneer hij niet meteen reageert. Ze moet er onnodig lang door blijven fronzen. Wanneer hij uiteindelijk z'n stem toch laat horen, lacht ze ook eventjes kort om zijn reactie en haalt even kort haar schouders op. Ze is echter niet dood..

"Een slechte dag?" verbaasd trekt ze haar wenkbrauwen even op en fronst weer. Haar blik glijdt even naar het stenen beeld dat verderop nu in stukken ligt. "Hm.. Ik dacht dat het hier nooit slechter kon worden dan dat het altijd al is geweest."

Ze kijkt toe hoe hij in z'n ogen wrijft en overeind krabbelt. "Oh oh, arme prins." Haar wenkbrauwen schieten weer even kort omhoog bij zijn kribbige toon. "Last van stemmingswisselingen?" "Oh, sorry, dat is me volledig ontgaan! Ik ben Celeste." Snel steekt ze haar hand naar hem uit en glimlacht vluchtig, waarna ze hem weer bezorgd aankijkt. Voorzichtig brengt ze haar hand naar z'n arm toe en wrijft er eventjes kort over. "Weet je wel zeker dat het gaat, prins Noah?"

Snel trekt ze haar hand weer terug, wetend dat de prins hier niet gesteld op zou zijn. Ze kijkt hem met haar helder blauwe ogen verontschuldigend aan. "Sorry."
Haar korte aanraking is echter genoeg voor haar. "Kwetsbaar en gebroken, wanhopig, gefrustreerd.." Wat de prins zelf niet eens zou beseffen - wat nooit iemand hiermee kon beseffen -, is dat haar aanraking vaak genoeg is om veel dingen te weten te komen.

Elleaf · Wanted: Dead or Alive

De oude dame blijkt blijkbaar de vrienden van Noah te kennen, de menselijke vrienden. Nieuwsgierig bestuurt Jesse de discussie tussen haar en Noah. Kit probeert duidelijk om er een stokje voor te steken, maar de uitnodiging is al gegeven. In gedachten is Jesse het aardig eens met Kit, die aangeeft dat de vrouw ietswat onbetrouwbaar overkomt. Maar dat houdt hij voor zich, zeker na het zien van Noah zijn hoofd, dat duidelijk op storm staat.

In stilte wordt de rit vervolgd. Geïnteresseerd kijkt hij uit het raam, waar hij meer ziet van de omgeving dan hij op eigen houtje in de afgelopen weken heeft kunnen ontdekken. Met een bootje arriveren ze dan eindelijk bij het kasteel, waar Kit de rest bijna laat omslaan door zijn gehaaste aftocht. Jesse's blik glijdt omhoog, langs het zwarte, onuitnodigende kasteel dat opdoemt. Zelfs het licht dat uit een aantal ramen schijnt lijkt kil in plaats van warm en uitnodigend. Maar, aangezien het het eerste dak boven zijn hoofd in weken zou zijn, zou hij zelfs nog enthousiast zijn geweest als had gebleken dat Noah's kasteel niets meer dan een hondenhok was. "Jesse Petersen, mevrouw," knikt hij terug als Gloria zich voorstelt, dat was toch niet meer dan beleefd. In de hal worden ze met zijn tweeën achtergelaten door Noah en bekijkt Jesse geïnteresseerd waar ze beland zijn. Kaarsen langs de stenen muren, harnassen die onbeweeglijk aan weerszijden van de gang staan en hun voeten rusten op een dik roodkleurig tapijt.

"Bedankt," glimlacht hij als Kit terugkeert om hen te helpen een kamer te vinden. Hij loopt achter Gloria en Kit aan de trap op en luistert met een half oor naar de conversatie tussen de twee. Hij is zelf ook geïnteresseerd in het antwoord van Kit en houdt dan ook verder zijn mond. Verbaasd kijkt hij achterom als Noah roept dat ze in de keuken eten. Hij ziet er nog ellendiger uit dan eerder op de avond en beent meteen daarna naar buiten.

Als ze op de bovenverdieping belanden lijkt het zowaar iets sfeervoller te worden. "Mooi optrekje," mompelt hij, terwijl zijn hand langs de fluwelen gordijnen glijdt die voor de ramen hangen. "Woont er hier behalve jullie twee verder niemand?"

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit loopt zwijgend de trap op, maar staakt zijn passen als hij de vraag van Gloria hoort. Hij draait zich meer om naar haar en glimlacht zwak.
'Over mij valt er niet veel te vertellen. Eerst in dienst geweest in Alusia, en nu in dienst bij de Heer Noah. Hoe de Heer hier is terecht gekomen, vraag je beter aan hem zelf.' Hij kijkt haar zo vriendelijk mogelijk aan en wandelt de laatste treden dan op. Vergeet het maar dat hij die heks zomaar alle informatie zal geven. Voorzichtig neemt hij een kandelaar met vijf kaarsen van een tafeltje en wandelt zo de gang door. Uiteindelijk stopt hij bij een deur en kijkt Gloria opnieuw aan. 'Mag ik u deze kamer aanbieden?' Hij opent de deur zodat ze de mogelijkheid heeft om de kamer te bekijken.'U laat maar weten als u liever een ander wilt.'

Kit kijkt even om naar de trappen als hij Noah hoort roepen dat ze in de keuken eten. Aan zijn stem te horen is er net iets gebeurd wat niet al te best zal zijn. Hij bijt even op zijn lip, haalt diep adem en wandelt dan verder.

Hij kijkt opzij als Jesse hem een vraag stelt. 'Er wonen hier nog enkele andere.' Zo, daar is de kous ook weer mee af.
'Mag ik u deze kamer aanbieden?' hij opent de deur en kijkt Jesse afwachtend aan. 'Hetzelfde geld voor u als bij de dame. Als u liever een ander wilt... Als u me nu wilt excuseren.'

Met gretige stappen wandelt hij terug, zet de kandelaar op het tafeltje en rent haast de trappen af naar beneden toe. Met gedempte stappen wandelt hij de gang door en ziet vanuit zijn ooghoeken dat de deur van de eetzaal met een kier openstaat. Hij aarzelt even maar geeft er dan toch een duwtje aan. Kit zijn ogen verstarren algauw als hij de mensen rond de vrouw van daarnet gebogen ziet staan. De vrouw bewoog niet meer en in haar gezicht begon ze al de typische doodsplekken te krijgen. Kit weet meteen hoe laat het is, en wil haastig de eetzaal weer verlaten als de man van de vrouw plots omkijkt.
'Jij-' De man balt zijn vuisten nijdig en wandelt met grote passen naar Kit toe. 'Hij mijn vrouw, ik zijn dienstknecht!'

'Laten we alsjeblief rustig blij-' Kit heeft zijn woorden nog niet uitgesproken of hij krijgt een fikse rechtse in zijn maag, en een nijdige linkse recht op zijn neus waardoor hij met een knal tegen de kast aanbotst met zijn rug en er een heleboel servies begint uit te vallen.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose lacht om het paddenstoelen-diefstal-verhaal van Feira. "Dat is dan wel een hele bezigheid hoor, als je iemand constant in de gaten moet houden!"

Ze kan haar lach niet inhouden wanneer ze Feira over haar oma hoort, uit verbijstering hoe ze over haar oma kan praten. "Een gekke gestoorde moordenaar." "Ooh, Feira!" brengt ze uit met een lachje. "Maar goed dat ze de pijp uit is." herhaalt ze haar lachend, waarbij ze haar een zacht duwtje geeft. "Nounounou!"

"Ooh ja dat moeten we doen!" zegt Rose enthousiast. Snel kijkt ze even achterom. Het zou namelijk niet leuk zijn als hij er zelf van op de hoogte zou zijn. Gelukkig loopt hij op een klein afstandje van hun vandaan, samen met Leah. "Wie weet wat hij allemaal uithaalt." grinnikt ze.

Ondertussen komt het ravijn al in de buurt. In de verte ziet ze de dikke mist al opdoemen, die het zicht naar de andere kant helemaal bedekt.
"Heb je nooit een leuke jongen ofzo gestalkt, met die glazen bol van je?" grinnikt Rose vervolgens nieuwsgierig, waarna ze Feira met een onschuldig grijnsje aankijkt.

Angel · Hotemetoot

Noah laat zijn blik langzaam over de fijne trekjes van haar gezicht glijden. Aan haar woordkeuze te horen was ze hier al een tijdje. Want wantrouwend schudt hij haar hand “Noah Taylor.” Antwoord hij beduusd. Normaal was hij niet zo ‘ vriendelijk’ en toegankelijk. Ze heeft hem echter noga overvallen en hij heeft extra tijd nodig om alles te verwerken. Celeste.

Zijn blik gaat naar de hand op zijn arm. Opnieuw volgt een dejavu moment naar wat een ver verleden lijkt te zijn. Ze verontschuldigd zich echter snel en trekt haar hand terug. Noah, tegen al zijn gewoontes in stapt juist dichter naar haar toe. Haar aanraking is ook voor hem genoeg. Om heel andere redenen dan hij van haar zou verwachten. “Je bent niet dood…” hij pakt haar hand, houdt die vast en neemt haar volledig in zich op. Dan laat hij haar hand weer los en vergroot hij de afstand tussen hen. “Hoe lang ben je hier al?” zijn vraag heeft een achterdochtige ondertoon en zijn wenkbrauwen vormen een bedenkelijke frons.

Nu was hij altijd enthousiast als hij iemand tegen kwam die nog leefde. Meestal wachtte hij ze juist bewust op. Ze zei daarstraks dat het altijd al zo was geweest. Was ze hier al langer? Dat kon niet. Ze zag er te fris en fruitig uit om hier al langer dan een week rond te dolen. Hij is te afgeleid om in de gaten te hebben wat zich binnen de kasteelmuren afspeelt

Afbeelding

“we kunnen niets anders dan afwachten en hopen.” Is zijn reactie op Leah haar ongeruste blik. Hij richt zijn blik weer op het pad voor hun en ziet hoe Feira en Rose als twee giechelende schoolmeisjes voor hun uit lopen. Het is nu niet ver meer. Gelukkig maar, zijn gesprekstof met Leah raakt op en hun meningen dreigen uiteen te gaan lopen. Twee redenen om het gesprek te beëindigen.

Chase kan de brug nu al zien. Zijn omtrekken worden duidelijker en met elke pas mooier.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste kijkt Noah afwachtend aan wanneer hij juist naar haar toestapt. Wanneer hij haar hand vast pakt en constateert dat ze niet dood is, verschijnt er een flauw glimlachje op haar gezicht. Ze laat hem zich op haar gemak in zich opnemen, waarbij ze hem blijft aankijken.

"Al een poosje.." antwoord ze op zijn vraag. Ze stopt een blonde pluk haar achter haar oor. Ze blijft hem nog altijd recht aankijken, waarna ze zich van hem wegdraait en even een paar stappen zet. Het lijkt alsof ze even de omgeving in zich opneemt, ze neemt rustig haar tijd om wat overwegingen te maken. Ze draait zich weer naar hem toe, zonder naar hem terug te lopen.
"Meer dan een jaar, dat zeker.." verlaat het vervolgens haar mond, zonder nog steeds een exacte tijd aan te geven. Haar blik is nog steeds naar het kasteel gericht. Er verschijnt een melancholisch glimlachje op haar gezicht. "Je verliest hier een beetje het tijdsbesef." Ze scheurt haar blik weer van het kasteel af en kijkt Noah weer aan en loopt naar hem toe.

Haar blik is even op de grond gericht wanneer ze even zwijgt om de stilte van de omgeving even in te laten werken. "Het eerste jaar is het zwaarste." verlaat het uiteindelijk haar mond, waarbij ze hem met haar heldere ogen weer recht aankijkt. Ze wist precies welke dag het vandaag voor Noah was. Precies een jaar geleden was hij eindelijk naar deze kant gekomen. Prins Noah, verbannen."

Elleaf · Wanted: Dead or Alive

"Natuurlijk, bedankt," struikelt Jesse haast over zijn woorden als Kit hem een kamer toewijst. Het ge-u werkt op zijn zenuwen maar voordat hij Kit hier op kan wijzen beent de man al weg. Aarzelend stapt hij dan de kamer binnen, waar zijn mond prompt open valt van verbazing. Een groot haardvuur zorgt voor een aangename warmte en in combinatie met kaarsen zelfs voor sfeervolle verlichting. Verder ziet de kamer er vorstelijk uit, heel anders dan hij aan de buitenkant van het kasteel verwachtte. Vol enthousiasme laat hij zich op het bed neervallen en zucht van genot. Zijn ogen glijden als vanzelf dicht. Voor het eerst in weken ligt hij op een zacht, warm bed.

Dan hoort hij beneden ineens allerlei gekletter van servies. Voorzichtig opent hij één oog. Wat gebeurde daar allemaal? Met een zucht gaat hij overeind zitten en opent zijn door een klein stukje, waarna hij boze stemmen hoort schreeuwen. Aarzelend kijkt hij van het zachte bed via de trap naar beneden. Eigenlijk voelt hij er weinig voor om de oorzaak van de herrie te zoeken. Maar zijn goede geweten -wat was dat soms toch lastig- laat hem niet met rust totdat hij gaat kijken of iedereen in orde is.

Voorzichtig schuifelt hij de trap weer af, richting de bron van het geluid. De eetzaal. Hij opent de deur een klein stukje en kijkt om het hoekje heen naar binnen. Wat hij daar aantreft doet hem voor een moment zijn adem inhouden. Verderop ligt een vrouw, levenloos, met allerlei mensen er omheen. En Kit ligt op de grond, bezaaid met servies. Verdorie, dit was absoluut niet hoe hij zich de avond tien minuten geleden nog voorstelde. Niemand heeft hem nog gezien en hij overweegt even om de deur weer dicht te trekken en hier niet in betrokken te raken. Hij heeft een vrij sterk vermoeden dat hij geen enkele interesse heeft om hierin betrokken te raken. Maar zijn (professionele) plichtsgevoel houdt hem daar.

Haastig schuift hij de deur helemaal open, voor hij zich kan bedenken, en knielt bij Kit neer. Zijn panische houding verdwijnt enigszins als hij hem checkt op verwondingen, zijn beroepshouding speelt op. Kit's neus heeft een flinke opdoffer gehad en bloedt nog steeds, maar dat lijkt niets dat niet snel weer over zal zijn. "Heb je verder nog ergens pijn?" vraagt hij zakelijk. Pas dan krijgt hij de boze man in het vizier.

"Ik zal je-, kom hier en vecht als een vent!" sputtert de man van woede. "Jullie zullen hiervoor boeten, freaks!"

Jesse krabbelt haastig overeind en houdt zijn handen in een sussende poging voor zich. "Wat is hier gebeurd?" vraagt hij over zijn schouder aan Kit, met zijn stem duidelijk een octaaf hoger. Zijn blik glijdt naar de vrouw op de grond, die nog altijd geen teken van leven geeft. In wat voor freaking Addams Family was hij beland? Aarzelend doet hij een stap richting de vrouw om de grond, maar één blik van de woeste, enigszins manisch ogende man doet hem abrupt om zijn plaats blijven.

Angel · Hotemetoot

Noah volgt elke beweging van Celeste alsof ze hem onder hypnose heeft gebracht. Noah zijn mond wordt kurkdroog. Meer dan een jaar? Langer dan hij hier was. Wie was ze dan, wat was haar overkomen?

Als ze weer naar hem toe gelopen komt houdt hij onbewust zijn adem in. Er is iemand die voelt wat hij voelt. Die weet hoe het is. Ze zijn hetzelfde. Kit probeerde het te begrijpen, maar het helemaal begrijpen zou hij nooit. Zijn eenzaamheid was niet meer in woorden uit te drukken, maar dat hoefde nu niet langer. Celeste begreep het. Hij kijkt zelfs een beetje naar haar op. Haar ogen straalden, niet alleen door de helder blauwe kleur, ze straalde kracht uit. Die van Noah waren grijs en kil geworden, leeg.

Het eerste jaar is het zwaarste. Hij knikt, knijpt zijn lippen op elkaar en spant zijn kaken. De woorden galmen na in zijn hoofd. Het lukt hem niet om haar lang recht aan te kijken en verslagen wendt hij zijn blik af. Het is nu Noah die haar zijn rug toekeert. Hij hapt even naar adem en knippert hevig met zijn ogen om zichzelf te bedaren. Hij sluit zijn ogen even en telt tot vijf. Nu opent hij zijn ogen weer en haalt hij diep adem.

“Waarom ben je verbannen?” zijn blik is op het meer voor hun gericht “Wie heeft je dit aangedaan?”

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste ziet hoe Noah's blik keer op keer weer verandert. Haar woorden hadden duidelijk een invloed op hem, dat was mooi. Haar aanwezigheid stijgt namelijk duidelijk in z'n waarde.

Ze kijkt toe hoe hij zijn rug naar haar toekeert, richting het meer. Zwijgend neemt ze zijn gedaante in hem op. Ze had hem al vaak genoeg gezien en zou zelfs al z'n gelaatstrekken en uitdrukkingen met ogen dicht zelfs kunnen schetsen. Toch is het anders om uiteindelijk hier in levende lijve bij hem te staan. Het moment waar ze al die tijd naar uit heeft gekeken.

En dan is daar de vraag die ze vroeg of laat al aan zag komen. Er verschijnt weer datzelfde melancholische glimlachje op haar gezicht. "Mijn familie.." antwoordt ze op zijn tweede vraag. Ook haar blik is gericht op het meer. Ze is niet van plan alles meteen met hem te delen. Of uberhaupt de waarheid te vertellen. Er volgt een stilte. "Dat is wellicht een verhaal voor later.." zegt ze vervolgens alleen maar, waarna ze haar blik van het meer afscheurt.

Celeste zet een aantal stappen richting het kasteel. "Het is maar eens tijd dat ik weer verder ga." zegt ze. "Wie weet zien we elkaar nog wel een keer.. Aangezien we hier toch allebei nog een hele poos zullen zitten." Ze glimlacht even naar hem. "Sterkte vandaag."
Met nog een laatste blik op Noah, draait Celeste zich om om aan te lopen. Ze is echter niet van plan om nu al meteen afscheid van hem te nemen. Haar gevoel zegt dan ook dat Noah haar niet zomaar zal laten gaan. Ze heeft nog een theekransje bij hem op het kasteel op de planning staan. Als hij nu toe zou happen natuurlijk.

[RPG] At the other side of the world (10)

Wie is er online