[RPG] Cruiseship

Carrick_Fergus · Beginnend Tovenaar

Austin McIntyre

Austin zit nog altijd op dezelfde plek, daar waar Summer hem had achtergelaten. Austin weet niet of ze van hem nu verwachten dat hij gaat helpen, en zelfs al zouden ze het van hem verwachten, veel gaat er dan niet gebeuren. Want ik bedoel, kijk naar hem, er komt zelfs geen enkel woord uit die jongen. Austin had hier niet mee ingestemd dat deze vakantie op zo'n ongelofelijk drama zou uitlopen, maar ja wie wel.

Hij werpt voor twee seconden even een blik op de laken waar Em Em onder ligt. Al gauw wend hij zijn blik echter af. Ja hij kende Emily misschien net, maar dat maakt haar dood er uiteraard niet beter op en niet alleen dat. Austin heeft het gevoel dat hij zijn beste vriendin heeft kwijt geraakt.

Jalf · The Immortal Mod **Woonplaats:** Hopes Peak Academy

Misha reikt Eloisa een paar pleisters aan zodat ze deze op haar voeten kan plakken. Hij luistert naar wat ze zegt. "Brand breekt niet zomaar uit," zegt hij, "Waarschijnlijk een heel vervelend ongeluk. Ik denk niet dat iemand hier opzettelijk brand zo stichten." Hij zucht terwijl hij even over het denk kijkt. Er zijn mensen dood. Mensen die hij nauwelijks kende, dus sociaal-emotionele schade zou bij hem beperkt blijven tot afschuw en persoonlijke schrik. "Ik ken eigenlijk niemand echt goed. Ana en Chris zijn veilig, maar dat zijn ook de enige die ik echt ken. Ik heb geen idee hoe de overledenen heten..."

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Zwaar hoestend strompelt Lauren de trap op. Overal is rook en ze ziet niets, maar ze weet dat ze hier weg moet. Nadat ze op de ziekenzaal wakker werd van gegil en een brandalarm, zag ze paniek in de ziekenzaal. Het was er niet erg druk, alleen zij lag er en de zuster die er werkte. Deze verdween echter al snel de zaal uit, waarschijnlijk om gewonden te helpen. In haar absoluut niet charmante ziekenhuisoutfit is Lauren uiteindelijk haar bed uit gekomen, om in een vlammenzee terecht te komen. Via de personeelsuitgang wist ze voorzichtig een weg omhoog te vinden. Tot haar immense opluchting ziet ze dan toch eindelijk het dek verschijnen.

Eenmaal boven laat Lauren zich uitgeput op de grond vallen. Ze ademt zwaar om zoveel mogelijk van de frisse lucht te absorberen. Dolblij dat ze eindelijk veilig is, kijkt ze met betraande ogen van de verstikkende rook en het plotselinge licht om zich heen. En al wat ze ziet is chaos.

OOC: Lauren is back! <3

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Proestend komt Gallagher bij zijn positieven. Compleet gedesoriënteerd knippert hij met zijn ogen, die onmiddellijk beginnen te tranen. Hoestend door de combinatie van rook en de inhoud van een glas water dat hem blijkbaar zojuist in het gezicht is gegooid probeert hij iets te begrijpen van wat er om hem heen gebeurt.

'Que se passe-t-il? Qu'est-ce que la fumée -' begint hij, tot hij Dominic herkent, en Summer, en een ander meisje dat met een leeg glas in haar hand bij hem staat. Hij schudt even zijn hoofd en probeert het gedeelte van zijn hersenen te activeren waarin Frans niet zijn eerste taal is. 'Wat is er gebeurd?' brengt hij dan schor uit.

Gallagher kijkt naar Dominic, die een poging doet om overeind te komen, maar hij ziet er uit zoals Gallagher zich voelt - zwak en lichtelijk in paniek. Ze moeten hier weg zien te komen.

OOC: En ook Gallagher is weer van de partij (:

Moniek · The Dark Mod

Alex heeft de brand ook overleefd en voelt zich op wat kortademigheid en huistbuien na vrij goed. Ze heeft geen idee wat er precies aan de hand is, waar iedereen is en of iedereen het overleefd heeft. Ze gaat op zoek naar mensen die ze kan helpen en komt dan op de gang bij de hutten Dominic en Gallagher tegen, die er allebei niet zo best uit zien maar gelukkig wel heelhuids lijken te zijn. Summer is ook van de partij, die er in ieder geval lichamelijk nog wel oké uit ziet, hoewel wat hysterisch.

"Kom op, we gaan jullie hier weghalen," zegt ze in haar meest geruststellende stem tegen Dominic en Gallagher - ze zien er allebei namelijk erg (begrijpelijk) gepanikeerd uit. "Het komt wel goed. Het belangrijkste is dat jullie wat frisse lucht krijgen nu."

Ze assisteert Dominic in zijn pogingen om overeid te komen en ondersteunt hem in een poging hem ietwat stabiel te krijgen. Wow, dat gaat nog moeilijker dan gedacht. "Kun je lopen?" vraagt ze.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Chris Robertson - Animator

Met ingehouden adem kijkt Chris toe als Ana zelf probeert op te staan. Tijdens haar eerste stap staat hij klaar om haar op te vangen, maar dat blijkt niet nodig te zijn. Dan ziet hij haar blauwe ogen die hem verloren aankijken. Hij voelt een steek in zijn hart en zijn geweten begint weer verwijten te maken: Dit is je eigen schuld, Chris. Jij hebt al deze mensen dit aangedaan en waarom? Omdat je zo nodig indruk moest maken op Ana. Denk je dat ze nu onder de indruk is? Ik dacht het dus niet. Je hebt zoveel levens verpest. Ben je nu eindelijk tevreden?

Hij probeert zichzelf af te leiden en focust zich compleet op Ana. ”Ik ga mijn arm om je schouders heen leggen, zodat we zeker weten dat je niet zult vallen,” zegt hij zacht tegen haar. Even kijkt hij haar aan, maar hij ziet geen spoor van protest in haar, en dan legt hij zijn arm om haar heen. Ze voelt nog steeds heel koud. Bijna net zo koud als Leonard. Hij krijgt bijna geen lucht meer bij deze gedachte, maar dan spreekt hij zichzelf streng toe. Eerst Ana naar haar kamer brengen, daarna mocht hij instorten.

Chris leidt Ana door de verlaten gangen van het schip naar haar kamer. Het is bizar hoe normaal deze kant van het schip eruit ziet. Behalve een milde rooklucht is er niks te merken van de hel die zojuist heeft plaatsgevonden. Een geluk bij een bizar groot ongeluk dus. Hij houdt de deur voor haar open en met zachte hand zet hij haar op bed neer. ”We zijn er. Ga maar even op bed zitten, dan fris ik je wat op.”
Eigenlijk is het beter als ze even onder de douche gaat, maar het lijkt hem niet verstandig om haar daarbij te helpen. Daarnaast heeft Chris nog vers op zijn netvlies staan wat er de vorige keer gebeurde toen Ana een douche nam. Daarom loopt hij naar de badkamer, maakt een washandje nat en komt naast haar zitten. Met het washandje probeert hij zo zacht mogelijk haar gezicht te ontdoen van de vieze roetvegen. Als haar gezicht een beetje is opgeknapt, volgen haar armen en handen.

Als Ana er weer enigszins toonbaar uitziet, zegt hij tegen haar: ”Ga maar lekker slapen, Ana. Morgen zal alles er weer een beetje beter uit zien. Wil je dat ik nog even bij je blijf?”

Ropandina · Schoolhoofd **Woonplaats:** Schuilen voor de regen

Nina Liv

Nina begint lichtelijk gepikeerd te worden. Ze schudt het haar uit haar gezicht. Ze kijkt gelaten toe hoe Gallagher zijn ogen opent en om zich heen kijkt. Opeens voelt ze haar maag omdraaien door de rooklucht. Ze rent naar het dek en hangt over de reling heen. Na een paar minuten komt ze weer overeind. 'Zo,' denkt ze. 'Dat voelt al een beetje beter.' Ze voelt even aan haar neus. Ze haalt haar hand weg en ziet een mengeling van bloed en roet op haar hand. Ze stapt weg bij de reling en gaat zitten. Ze kijkt even om zich heen, doet haar handen voor haar ogen en begint zachtjes te huilen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Ana heeft het fut niet om te protesteren als Chris zegt dat hij zijn arm om haar schouder gaat leggen. Het is alsof het absoluut niet belangrijk is. Ze merkt niet eens het verschil in de gangen naar de kamers. Zonder tegenstribbelen gaat ze op haar bed zitten als Chris dat zegt en daar blijft ze zitten. Ze werkt gewillig mee als hij met een washandje haar gezicht doet. Het kan haar eigenlijk niets schelen. Als hij uiteindelijk vraagt of ze wilt dat hij nog even blijft kijkt ze hem zwijgzaam aan.

"Ik wil graag alleen zijn," zegt ze uiteindelijk na een korte stilte.

Haar stem klinkt gecontroleerd, alsof alles in haar probeert om de controle te hebben over haar lichaam. Ze wilt alleen zijn en rust hebben. Ze moest zichzelf onder controle krijgen en dat zou alleen lukken als ze alleen was.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Chris Robertson - Animator

Ana blijft de hele tijd doodstil zitten en Chris is bang dat ze in een shock is geraakt. Op zijn EHBMO-cursus heeft hij niet geleerd hoe hij daar mee om moet gaan en hij begint zelf lichtelijk in paniek te raken van Ana’s toestand. Uiteindelijk geeft ze hem antwoord en diep van binnen in hij opgelucht dat hij bij haar weg mag.

”Oke,” mompelt hij zacht terwijl hij naar haar probeert te glimlachen. ”Als er iets is, moet je gewoon iemand roepen, hè.” Hij geeft haar een zacht kneepje in haar hand en verlaat dan de kamer. De deur is nog niet achter hem dicht als zijn tranen beginnen te stromen.

Wazig dwaalt hij een beetje door de gangen. Hij durft niet terug naar het dek, want hij is bang voor wat hij daar allemaal aan gaat treffen. Het beeld van een dode Leonard achtervolgt hem telkens en de namen van alle doden zweven door zijn hoofd. Ryan. Hadrian. Leonard. Emily. Lizzy. En het was allemaal zijn schuld. Zijn eigen, stomme schuld. Hij is verantwoordelijk voor vijf doden. Vijf. Vijf passagiers allemaal dood.
Chris heeft geen idee waar hij is, maar hij laat zich langzaam op de grond glijden. Woest slaat hij met zijn vuisten op de grond. Dit was allemaal zijn schuld.

Afbeelding

Kapitein Horatio McCallister zit rustig van zijn avond te genieten. Het schip lag goed op koers naar de volgende bestemming van de feestgangers en het was een mooie avond om op zee te zijn. Plots begint er een lichtje te branden op zijn bedieningspaneel. ’Kortsluiting in de feestzaal… Die kids hebben waarschijnlijk het geluid veel te hard gezet en een stop laten springen. Blij dat ik er hier niks van kan horen.” schiet er door zijn hoofd heen. Hij besluit er niet te veel aandacht aan te besteden. Even later komt er een collega binnen die hem een kop koffie aanbiedt en een tijdje staan ze over het weer te kletsen dat aan het einde van de week schijnt te verslechteren. De kortsluiting is hij alweer vergeten…

Zijn collega is net de controlekamer weer uit wanneer er een alarm af gaat. Na één blik op zijn bedieningspaneel ziet hij dat de kortsluiting een brand heeft veroorzaakt in de feestzaal. Snel steekt hij zijn hoofd naar buiten en beveelt zijn collega’s om de boel zo snel mogelijk te blussen. Kapitein McCallister trekt zich weer terug in de controlekamer en houdt de situatie in de gaten met behulp van de beveiligingsbeelden. Hij ziet grote paniek in de feestzaal: mensen rennen heen en weer en proberen elkaar zo goed mogelijk te helpen, een enkeling blijft gedesoriënteerd staan terwijl de brand verder om zich heen slaat. Waarom blijven zijn collega’s? Dit loopt helemaal uit de hand! Snel grijpt hij naar de telefoon om de hulpdiensten aan de tand te voelen. De telefoon gaat een flink aantal keren over en daarna wordt hij doorgeschakeld naar de voicemail. Hij vloekt binnensmonds en grijpt zijn jas. Hij gaat zelf maatregelen nemen.

Eenmaal op het dek aangekomen zijn er een flink aantal minuten gepasseerd. Onderweg is hij geen enkele collega tegengekomen. Hoe was dat mogelijk? Zijn hart slaat een slag over als hij wat verfomfaaide mensen op het dek ziet zitten. Eén jongen zit naast een laken en ziet eruit alsof hij in shock is. Dan komt er plotseling een meisje de zaal uit. Waren er nog mensen binnen? Hij beseft dat hij zelf de brand in moet als hij dat wilt controleren. Hij heeft niet echt een keus… Voor de laatste keer haalt hij diep adem en dan verdwijnt hij de vlammenzee in. Hij heeft geen enkel idee waar hij zich bevindt, maar ergens in de verte hoort hij stemmen.

Horatio ziet voor zich twee meisjes en twee jongens. De meisjes maken het zo te zien redelijk, maar de jongens waren verder heen. Snel trekt hij zijn wand tevoorschijn en met een simpele spreuk laat hij de jongens zweven. Hij wenkt naar de meisjes dat ze hem moeten volgen. Als een soort schapenherder leidt hij het kleine groepje naar buiten.
Als hij buiten staat, wijst hij met zijn staf naar zijn keel. Hij heeft een aantal belangrijke mededelingen voor de groep.

”Dames en heren, ik ben niet trots op wat hier vanavond gebeurd is. Vanwege een miscommunicatie waren mijn collega’s niet op tijd bij jullie en dit betreuren wij zeer. De EHBMO is onderweg en de...” Even stopt hij. Dit is het grootste dieptepunt in zijn carrière als kapitein en hij trekt dit zich persoonlijk aan. ”… de lichamen zullen daar weggehaald worden. Deze krijgen uiteraard een waardig einde. Ik verzoek jullie allemaal om je zo snel mogelijk te laten controleren door de EHBMO en daarna naar je hut te gaan, zodat deze procedure van start kan gaan. Alvast bedankt voor jullie medewerking en nogmaals mijn medeleven.”

De kapitein blijft nog even op het dek staan om de situatie in de gaten te houden en als aanspreekpunt voor als mensen eventueel nog vragen hadden. Zijn hersenen draaien overuren terwijl hij alles op een rijtje probeert te zetten. Er moest veel geregeld worden: hij wil een goed gesprek met zijn collega’s voeren, er moeten verzekeringszaken geregel worden, het schip moet gemaakt worden en de Shippers hebben vervangende slaapplaatsen nodig. En hij moest een hartig woordje met Chris en Summer spreken.

OOC: Even het OOC-topic checken allemaal (:

Indian Violet · Klassenoudste Ravenklauw

Summer merkt niet precies meer wat er gebeurd. Dominic komt bij, andere mensen komen helpen, Gallagher komt bij, harde stemmen, weg hier, rook... De Kapitein komt ook nog even voorbij en voor ze het weet zijn de jongens naar buiten gezweefd. Stommelend en hoestend loopt ze naar buiten, waarbij ze tegen allerlei dingen aan knalt en soms bijna voorover kukelt. Eindelijk buiten luistert ze vaag naar wat de kapitein te zeggen heeft. De EHBMO komt zo spoedig mogelijk. Dat is al de tweede keer dat ze naar het Cruiseship moeten komen. Summer heeft geen zin om nog eens een hele controle van hen te krijgen, de vorige keer was niet echt een pretje. Het idee dat iedereen nu veilig buiten is en er binnen niets meer te doen is, geeft Summer de geruststelling dat ze wel naar haar kamer kan. Ze heeft teveel rook ingeademd en wil liever even alleen zijn.
Op weg naar haar kamer moet ze enkele malen stoppen om even goed uit te hoesten. Haar zicht is lichtelijk vaag en haar ogen prikken van de rook. Ze trekt haar elastiek uit haar paardenstaart zodat haar haar even los kan hangen, die staart begon haar hoofd behoorlijk pijn te doen. Door haar haar in haar gezicht merkt ze de jongen die op de grond zit en met zijn vuisten op de grond slaat bijna niet op.
"Chris," zegt ze zachtjes als ze ziet wie het is. Ze laat zich naast hem zakken en laat haar hoofd op zijn schouder rusten. Ze zitten nu in hetzelfde schuitje. De kapitein wil vast met hen praten en dat lijkt geen gezellig gesprek te worden.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Chris Robertson - Animator

Zijn woedeaanval ebt langzaam weg en maakt plaats voor melancholie. Chris schrikt op uit zijn gedachten wanneer hij opeens een warm lichaam naast zich voelt. Even denkt hij dat het Lauren is, maar dan herkent hij Summers blonde haren en hij slaat zijn arm om haar heen. Het is fijn om even dicht bij iemand in de buurt te zijn. ”Wat hebben we er een zootje van gemaakt, hé Sum,” mompelt hij.

Dan beseft hij dat Summer helemaal niet weet hoe de brand is ontstaan. Moet hij het haar nu vertellen? Zijn ogen flitsen over haar gezicht. Zo te zien stond het huilen haar nader dan het lachen. Hij kan het nu niet doen. Vannacht gaat hij diep nadenken over een geschikte verklaring. Daarna gaat hij het pas aan Summer en misschien daarna aan de rest vertellen. ”Ik ben blij dat je nog leeft. Toen je achter de rest aanging, dacht ik echt dat het met je gedaan was,” zegt hij zacht. ”Hoe gaat het met de rest?”

Diep van binnen weet Chris wel dat het behoorlijk onbeschoft is om zich hier te verbergen, maar hij heeft op dit moment niet het lef om zich op het dek te vertonen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Ana reageert niet op zijn woorden of op het kneepje in haar hand. ze voelt zich leeg. De tijd tikt langzaam voorbij en stil blijft ze zitten. Zonder te bewegen staart ze naar een dood punt. Haar gedachten razen echter door haar hoofd heen. Ze moest iets doen. Ze moest iets doen om de controle terug te krijgen. Na een tijd staat ze op. Ze dwingt zichzelf om schone slaapkleding te pakken en naar de badkamer te lopen. In de badkamer hangt ze haar schone kleding op, ze draait de deur op slot en zet de douche aan. Langzaam kleed ze zich uit en haar vieze kleding dumpt ze in de vuilnisbak. Ze wilt ze nooit meer aan. De duidelijke geur van rook, de roet die erop zat. Alles herinnerd haar aan wat er gebeurd is en ze wilt het gewoon niet.

Als ze uiteindelijk onder de douche staat merkt ze wel dat het water eigenlijk te heet is, maar het deert haar niet. Ze wast haar haren meerdere keren. De geur moest eruit. En ze scrubt haar lichaam hardhandig. Zoute tranen vermengen zich met het hete water en ze heeft geen idee hoeveel tijd er is verstreken als ze onder de douche vandaan stapt. Ze droogt haar lichaam af en trekt de kleding aan die ze had gepakt. Dan opent ze de badkamer en loopt naar haar bed toe. Ze kruipt onder de dekens en sluit haar ogen. Vechtend tegen de tranen probeert ze in slaap te vallen. Hoe eerder ze sliep, hoe eerder deze nachtmerrie over zou zijn.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Eloisa pakt de pleisters van Misha aan en begint die op haar voeten te plakken. Hij geeft haar antwoord en Eloisa knikt langzaam. Voor ze echter wat terug kan zeggen verschijnt de kapitein, die een wel heel verkeerd kleurtje zelfbruiner heeft gebruikt, op het dek. Hij heeft het over een miscommunicatie en Eloisa kijkt even met opgetrokken wenkbrauw naar Misha.

Eloisa besluit het verzoek van de kapitein op de volgen. Ze glimlacht nog even naar Misha. "Bedankt voor je hulp." zegt ze tegen hem. "Ik zal me voor de zekerheid maar even laten controleren dan." Met die woorden loopt ze, weliswaar wat ongemakkelijk met die pleisters onder haar voeten, naar de EHBMO en vervolgens naar haar hut. Haar tas dumpt ze op het voeteneinde van het lege bed en in gedachten verzonken gaat ze op bed liggen.

San Riddle · Lid Orde van de Feniks

Chris Robertson - Animator

Een tijd lang blijven ze in stilte (en in Chris’ geval ook in tranen – niet erg mannelijk, al zegt hij het zelf) zitten. De aanwezigheid van Summer en het feit dat de anderen verder in orde zijn zorgt ervoor dat het stemmetje in zijn hoofd zich koest houdt en dat geeft hem rust. Een heel klein beetje. Dan begint hij het opeens ontzettend koud te krijgen.
”Kom Sum,” zegt hij zacht en hij trekt haar ophoog. Samen lopen ze het kleine stukje naar de hutten en Chris zet Summer af bij de hut die ze samen met Ana deelt. Ook tegen haar zegt hij dat ze hem altijd lastig mag vallen als ze hem nodig heeft en daarna loopt hij verder naar zijn eigen hut.

Het is stil in zijn hut. Hij mist het gezelschap van de spraakzame, vrolijke Lauren. Chris neemt zich voor om haar morgen een bezoekje te gaan brengen op de ziekenzaal. Misschien mag hij haar wel mee terug nemen als hij belooft dat hij goed op haar past.

Hij loopt door naar de badkamer en gaat daar voor de spiegel staan. Op zijn gezicht zijn de sporen van de afgelopen avond goed te zien: zijn gezicht zich onder de donkere vegen, er loopt een bloedspoor langs zijn nek en hij ziet er doodvermoeid uit. Met een zucht wendt hij zich af en trekt zijn goudkleurige outfit uit. Hij krijgt de kriebels als hij de outfit bekijkt en zodra hij uit is belandt deze dan ook in de vuilnisbak. Onder de douche wast hij zijn gezicht en hoofdwond schoon.

Tegen de tijd dat hij in bed ligt is de nacht al bijna voorbij. Aan de ene kant is Chris daar blij om, want het lukt hem niet om de slaap te vatten. Aan de andere kant komt het moment dat hij de anderen onder ogen moet zien steeds dichterbij en hij heeft nog steeds geen logische verklaring gevonden voor wat er allemaal gebeurt is gisteravond. Behalve de waarheid dan, maar de waarheid vertellen was in dit geval compleet uitgesloten. Als de rest erachter kwam dat dit allemaal door Chris’ gevoelens voor Ana kwam, was het afgelopen met hem…

OOC: Oops, beetje uitgebreid :’) De rest kan in ieder geval door met de ochtend! Als er een aantal gepost hebben, zal Chris zich ook uit bed slepen en een belangrijke mededeling doen. Post away!

Ropandina · Schoolhoofd **Woonplaats:** Schuilen voor de regen

Nina Liv

Nina zuchtte, stond op en liep met loodzware benen naar haar hut. Ze pakte een paar rijpe bessen uit een plastic zakje die ze mee had genomen, vluchtte naar de badkamer en kleedde zich uit. Ze legde de bessen even ergens neer en ging onder de douche. Toen ze eronderuit kwam deed ze haar oude kleren aan, gooide de bessen in een teil en maakte deze kapot. Ze deed wat water in de teil en legde haar vieze kleren erin. Ze bleef het wassen totdat haar shirt de kleur van bessen had. 'Zo' dacht ze. 'Dit zal ik als herinnering blijven houden. Dan kan ik denken aan de overledenen die ik net pas kende.' Haar broek deed ze gewoon wassen. Ze liep naar haar bed en plofte neer. Ze viel in een lange slaap.

[RPG] Cruiseship

Wie is er online