Noah kijkt tevreden toe hoe Celeste achter het kamerscherm verdwijnt, die rust duurt echter niet lang. Kit is boos. Een vaas valt aan scherven op de grond, maar Noah blijft achterover geleund in zijn stoel zitten. “Lucht dat op?” Noah trekt zijn wenkbrauwen even op en schudt zijn hoofd. Hij wordt iets alerter als Celeste weer in het gesprek betrokken wordt. “Is dat een dreigement?” Geïrriteerd en vermoeid wrijft hij over zijn slapen “Kit, ga je omkleden en kies een kostuum uit.”

Niet erg onder de indruk van Kit zijn woede-uitbarsting maar wel zichtbaar geïrriteerd zet hij het glas wijn aan zijn lippen. Onrustig staat hij op, maar laat hij Kit verder met rust. Hij opent de dozen met maskers en laat zijn vingers langs de jurken glijden. “Lukt het Celeste?” zijn stem is nu weer warm en zorgzaam

Celeste komt sneller dan verwacht weer achter het kamerscherm vandaan. Noah zijn blik glijdt over de prachtige blauwe zoom van haar jurk omhoog naar haar armen en schouders. Hij richt zijn blik naar de grond en wacht tot haar jurk dichtgeritst wordt. Celeste lijkt op dat moment een beetje ontdaan te zijn van de beschuldiging. “Het was gewoon een misverstand.”

“Genoeg!” blaft bij Kit toe als hij Celeste beledigd. “We zien je wel bij het eten, we gaan de hapjes van morgenavond voorproeven. De kleermaakster zal de kleding wel naar je kamer brengen. Je kunt gaan.”

Met een geruststellende uitdrukking wandelt hij naar Celeste toe en pakt haar hand vast om haar zachtjes naar een spiegel te begeleiden. Hij verwacht dat Kit nu vertrekt, zoals hem is opgedragen.

Vanachter haar kijkt hij haar via het spiegelbeeld aan “Sshh, morgenavond wordt een prachtige avond.” Hij plaats zijn handen even op haar armen en knijpt er zachtjes in “En jij zult in het middelpunt van de belangstelling staan, daar zorgen we wel voor.” Met een glimlach drukt hij een kus op haar achterhoofd en snuift hij even de zoete lucht van haar haren op. “Alleen misschien niet in deze jurk, hij te blauw.”

[Nog even bannerloos]
Ryan

Zijn voeten slepen achter zich aan over de stenen vloeren van het paleis. Twee grote mannen hebben een jongeman vast aan zijn armen. Aan het einde van de gang staat de koning, hij lijkt het te druk te hebben om echt aandacht aan hem te besteden. Geen wonder, het paleis werd hermetisch afgesloten. De jongeman verbergt zijn grijns door zijn hoofd verslagen te laten hangen.

“Uwe hoogheid, we hebben deze jongeman op heterdaad betrapt. Hij probeerde het servies te stelen.”
Chase kijkt op van een stuk papier “Ik heb hier geen tijd voor…” verzucht hij vermoeid “Sluit hem op, ik besluit over twee dagen wel wat ik met hem doe.” Wuift hij het kleine incidentje weg.

Ze vervolgen hun weg de trappen af naar de kelders. “Ik ben onschuldig, ik heb niets gedaan.” Jammert de jongeman met een dramatische snik in zijn stem “Ik heb een vrouw en kinderen, wat zullen ze wel niet denken als papa vanavond niet thuis komt.” Een cel wordt geopend, het teken voor de jongeman om een laatste smeekbede te starten. Hij grijpt het vest van de man vast en kijkt hem met grote ogen aan “Ik heb spijt van mijn daden, ik moest de monden van mijn kinderen voeden. Meneer – “ zijn polsen worden geketend “alstublieft, ken genade.” De bewaker moet de man letterlijk van de andere bewaker aftrekken voor hij hem de cel kan ingooien. Ook zij hebben het te druk met het opvolgen van alle veiligheidsmaatregelen rondom het bal.

“Ik ben onschuldig!” hij rammelt hard aan de tralies, nogmaals en nogmaals tot hij de deur hoort dichtvallen. Alsof er niets gebeurd is haalt hij zijn neus op en stapt hij bij de tralies vandaan. “Dat ging makkelijk” mompelt hij tegen zichzelf. Hij grijnst en ontbloot daarmee een kleine sleutel die hij tussen zijn tanden geklemd heeft. Niet veel later is hij niet langer geketend en staat de deur van de cel wijdt open. Hij klopt het stof van zijn kleding af en werpt een bedenkelijke blik om zich heen. Nu hij binnen de kasteelmuren is, is het tijd voor plan B.

Noah vind het bijna spijtig dat hun moment samen alweer verbroken wordt. Hij had kleine aanrakingen gemist. Een omhelzing of meer. De geuren, de warmte, hij weet zeker dat ook Celeste het gemist heeft. Korte ogenblikken als deze geven zoveel rust.

“Natuurlijk” knikt Noah waarna hij zijn handen weer van haar schouders laat afglijden. Geduldig wacht hij tot ze opnieuw achter het kamerscherm vandaan stapt. Wanneer ze dat dan eindelijk doet vormt zijn mond een geluidloze O. Deze gaat geleidelijk over naar een tevreden glimlach. Hij houdt de doos met maskers wat nutteloos tussen zijn vingers geklemd terwijl hij haar volledig in zich op neemt. “Hemels, zoals altijd” fluistert hij zacht. De twinkeling in zijn ogen kleurt weer grijs, alsof een wolk zojuist voor de zon is geschoven. Zijn mondhoeken zakken iets naar beneden al doet hij zijn best de glimlach vast te houden. Er is plots iets veranderd.

“Hij is wel erg…..wit” merkt hij zacht op. Toch blijft zijn blik gehypnotiseerd op haar hangen. “Misschien, is het wel leuk om de kleermaakster er nog een element aan kleur te laten toevoegen. Een subtiel element. Niet dat hij zo niet mooi is, zo is de jurk ook perfect.“

Plots beseft hij dat hij de zwarte doos met maskers nog in zijn hand heeft. Hij reikt haar deze aan, nog steeds ergens een beetje van slag door. “Er moet nog wel iets aan de verbeelding over worden gelaten, ik zie je masker liever nog niet.”


Chase kijkt op als zijn dochter zijn naam noemt. Achja, dat doet hem eraan herinneren dat hij haar morgen de hele dag in haar kamer moet opsluiten. “Rose” hij glimlacht en legt het stuk perkament weg. “Hoe voel je je? Gaat het allemaal een beetje?” hij slaat zijn arm om haar heen en kijkt glimlachend op haar neer. “Mama slaapt. De koorts is weer iets gezakt en de dokter houdt het in de gaten. Ik weet zeker dat er snel betere tijden komen, dan is dit allemaal achter de rug.”

“Ik ga geen feestje vieren, het laatste wat ik wil is beschonken mensen die zich richting het ravijn begeven.” Chase is wat nors, het onderwerp haalt momenteel het bloed onder zijn nagels vandaan. Zelfs nu Rose erover begint. Hij wil haar wel vertrouwen, maar kan het niet.

Hij pakt haar bij haar schouders beet en kijkt haar serieus aan “Beloof me dat je hier blijft.” Zijn blik is zorgelijk.




Noah laat zijn blik op hun handen rusten. Hij ademt rustig in en uit en kijkt dan op in haar blauwe ogen. Ze zijn als de zee, diep en oneindig blauw. En gevaarlijk, maar dat beseft hij zich niet. “Het is je jurk, het enige wat nog ontbreekt is de sluier. Het is net een..trouwjurk” verzucht hij zacht “Je moet de jurk aan doen, deze vind je het mooist. Het is niet de jurk zelf, het is het idee erachter. Het symboliseert een toekomst, iets waar hier geen sprake van is.”

“Morgenavond kunnen we alles even vergeten.” Hij laat haar een rondje draaien en trekt haar even dicht tegen zich aan. Zijn wang laat hij zacht tegen haar blonde lokken rusten terwijl hij zacht mee deint met de muziek die vanuit de danszaal te horen is. Hij zucht en sluit zijn ogen, onbewust dwalen zijn gedachten af naar een andere dame.

Wanneer hij zijn ogen weer opent is het is bijna een teleurstelling om haar blonde lokken te zien. Iets waar hij zich op zijn plaats om meerdere redenen schuldig om voelt. “Je moet wel oppassen voor rode wijn en andere viezigheid.” Hij laat haar los, zich bewust van de aanwezigheid van de kleermaakster.

Noah knikt terwijl Celeste haar hand aangename tintelingen op zijn wang achterlaat. “Je hebt gelijk.” Hij stopt nu op zijn beurt een plukje haar achter haar oor. Ze heeft nu de werking van een magneet op hem. De afstand die hij eerder creëerde overbrugt hij nu weer. Hij voelt hoe haar adem zacht tegen zijn gezicht aan blaast, haar zijdezachte haar dat nu tussen zijn vingers door glijdt.

“Zou je dat kunnen, een eeuwigheid van ….dit” Hij doelt op deze wereld, op zichzelf. Hij fronst dan ook en zoekt het antwoord in haar blauwe ogen. “Wie heeft jou destijds verbannen?” vraagt hij haar zacht, niet begrijpend waarom een vrouw zo sereen verbannen zou kunnen worden.

[Nog even bannerloos]
Ryan

Ryan stopt de sleutel terug in zijn zak en begeeft zich zo onopvallend mogelijk door het kasteel. Nu hij eenmaal binnen de muren van het paleis is, is zijn plan geslaagd. Iedereen is veels te druk met het gemaskerde bal om echt aandacht aan hem te besteden.

Hij flirt daarbij brutaal met de keukenmeiden, voorziet zichzelf van een lunch en vult zijn buideltas met de mooiste kandelaars. Alsof hij in het rijksmuseum is loopt hij door de grote hal en bekijkt hij de vele schilderijen, waarvan de meeste portretten zijn.