Noah besluit direct om niet verder te vragen naar haar verbanning. Het was duidelijk een gevoelig onderwerp. Geen wonder als het je eigen ouders waren die je verbannen hadden. “Ik zie je zo bij het eten.” Hij geeft haar een kus op de wang en draait zich om. Bij de deur blijft hij nog even twijfelend staan. Hij weet niet hoe hij haar moet troosten, of hij maar moet troosten. Daarbij is een emotie als verdriet zijn grootste vijand. Hij weet niet of hij Celeste haar tranen zou kunnen weerstaan, of hij ermee om zou kunnen gaan. Lust, wraak, vreugde, dat waren de gevoelens die hij kon beheersen. Verdriet niet,

En dus laat hij haar alleen achter. Hij zucht en wandelt naar de eetzaal waar diverse hapjes staan uitgestald. Hij pakt een vork van tafel en prikt er wat eten op. Kieskeurig laat hij zijn kaken even malen “Dit hoef ik niet” hij pakt een glas water en spoelt zijn mond.