Ryan voelt zich een badmeester als hij op het droge toekijkt hoe de anderen het water in duiken. Gezien de hoeveelheid drank zou het zonde zijn als de avond weer een grimmige sfeer kreeg omdat er iemand was verdronken. Het was wel between waar ze waren, een ongeluk zit waarschijnlijk in een klein hoekje.

Hij lacht om Kit, Sam en Rose. “Daar was ik al bang voor” grinnikt hij als Rose hem richting de badrand probeert te trekken. Hij geeft echter niet mee en blijft lachend staan “Ik ben zuinig op mijn nieuwe pak!” schatert hij. Ach, wat maakt het ook uit. Met een brutale grijns geeft hij even mee aan Rose haar getrek, schept hij haar van de grond en rent hij naar het zwembad. Met Rose in zijn armen maakt hij een bommetje in het zwembad.

Proestend van het lachen komt hij weer boven. Hij trekt even een vies gezicht “Lavendel..” murmelt hij met opgetrokken neus “ik ruik naar bloemetjes”



Noah heeft last van slapeloosheid en wandelt door de gangen. Bij de suite van Samantha en Rose blijft hij even staan. Het is er akelig stil, te stil. Hij laat zijn hand even op de deur rusten sluit zijn ogen en zucht. Ze waren niet op hun kamer, het was inderdaad te stil.

Het duurt niet lang of hij hoort gedempt gelach vanuit de kelders komen. Met een peinzende blik tuurt hij naar de donkere smalle gang die hem tot het zwembad zal leiden. De gang is te smal en hij blijft liever ongezien. Toch trekt het zachte gelach aan hem als een magneet. Hij laat zijn hand over de koude tegels glijden tot er eentje mee geeft. Een gang verlicht met fakkels wordt zichtbaar. Een van de vele gangen die Noah in staat stelde door het kasteel te wandelen zonder ook maar een enkele ziel tegen te komen.

Zacht daalt hij de stenen trap af naar beneden. Hoewel deze gang hem naar de kerker leidt en niet naar de badkamers zelf kan hij op een bepaald punt duidelijk hun stemmen horen. Tussen hen staat slechts een muur. Bekende stemmen vullen zijn oren. Het geluid van klotsend water is hoorbaar. Hij laat zijn rug even tegen de muur rusten en neemt de lachende stemmen in zich op. Geluiden van echt plezier.

Noah voelt zich aan de andere kant van de muur als het jongetje dat niet met de anderen mag mee spelen. Hij kan hun misschien niet zien, maar als hij zijn ogen sluit kan hij zich helder inbeelden hoeveel lo ze hebben. Verbitterd balt hij zijn vuist en hoort hij hoe het geluid weer af neemt.

Na even gewacht te hebben haast ook hij zich weer naar boven. Het is gemakkelijk om hun te volgen. Hij hoeft alleen maar de natte voetstappen op het tapijt te volgen. Die leiden hem al gauw naar de 3e etage. Hij klakt even met zijn tong en loopt met een verbeten gezicht de trap op.

Als een jager die zijn prooi volgt, volgt hij de voetstappen naar een van de kamers. De kamer die leidde tot de kamer met spiegels. Kit moest beter weten. Hij slaat zijn ogen even ten hemel als er iets omvalt, maar weerhoudt zich ervan de kamer in te stormen. In een onbewaakt ogenblik glipt hij de kamer in en verschuilt hij zich achter een aantal met doeken bedekte beeldhouwwerken.

Zijn kaken spannen even aan bij het zien van Rose haar uitbundige gedrag. Ze ziet er niet uit en gedraagt zich niet als een dame. Niet het gedrag dat hij gewend is, niet het gedrag dat wenselijk is. Kit oogt vreselijk zenuwachtig, maar is naar alle waarschijnlijkheid ook dronken.

Dus ze willen een spelletje spelen. Prima. Noah zijn grijze ogen priemen in de duisternis als hij zich naar een ander gedeelte van de kamer begeeft. Hij tilt een stuk doek een stukje op en laat zijn vingers neer komen op de zware toetsen van de oude piano. De klanken dreunen zwaar door de kamer en de deur schuin achter hem zwaait onder luid gepiep open. Noah verdwijnt tussen de vele spiegels, niet wetende dat ook Celeste zich daar bevind. Zijn spiegelbeeld vult even de weerspiegelende wanden voordat hij verdwijnt.




Ryan kijkt beteuterd Kit zijn kant op. Wanneer Rose naast hem plaats neemt is dat nog een reden om niet naar Kit te luisteren. Verontschuldigend haalt hij zijn schouders op. “Het zou onbeleefd zijn ‘ mejuffrouw’ Rose in de kou te laten staan.” Hij glimlacht engelachtig en trekt de deken beschermend iets verder op. “Sam, er is nog plek genoeg.”

“Het spookt hier vast en zeker.” Ryan is wel in staat om hier een goed overtuigend griezelverhaal te vertellen “De verloren ziel van de meester dwaalt hier zielloos rond. Wachtend op levende zielen.” Fluistert hij waarbij hij Rose dramatisch iets meer tegen zich aan drukt. Hij blikt even op naar een aantal doeken iets verderop. Hij zou zweren dat hij iets zag bewegen, of beginnen zijn eigen spookverhalen hem nu angst aan te jagen. “Laten we maar weer gaan. Kit maakt zich duidelijk zorgen en ik heb het koud. Dat is de voornaamste reden dat ik hier weg wil. Jullie moeten je ook uitkleden, omkleden, voor jullie kou –“ De zware noten van een piano vullen de kamer en een deur zwaait open.


Ryan, eerst nog zo dapper, springt onmiddellijk achteruit en botst opnieuw tegen Kit en het harnas aan. Daar schrikt hij opnieuw van. Uit frustratie geeft hij Trijn een zachte duw tegen zijn schouder, alsof de jongen er iets aan kon doen. “Rose, kom. Sam, we gaan.” Sist hij zacht. Hij wenkt de dames, misschien is hij toch niet zo heldhaftig.