[RPG] At the other side of the world (10)

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sam schrikt op door een stem –Noah’s stem. Ze blijft als verstijfd staan en ziet hem uit een schaduw verschijnen. ‘Vind jij het leuk om zo met ons te spelen als je eigen levende poppetjes?’ kaatst ze zijn vraag terug, waarbij ze wat rechter gaat staan en hem strak aankijkt. Ze probeert haar houding brutaler te laten overkomen dan die eigenlijk is. Sam heeft namelijk geen idee tot wat deze versie van Noah in staat is.
Noah begint alwéér over haar oma en Sam kan een verveelde zucht niet onderdrukken. Hallo, Sam was hier, niet haar oma, die was duidelijk slimmer wat betreft Noah en had hem al een jaar geleden opgegeven.

Onwillekeurig zet Sam een stap achteruit waarbij ze met haar rug tegen een spiegel aan komt te staan, als Noah op haar afkomt. ‘Alsof ik dat nog niet gemerkt had,’ mompelt ze bij zijn opmerking over haar magie. Wanneer Noah haar dwingt om te draaien, doet Sam niet veel moeite om tegen te stribbelen, wetend dat Noah nu de overhand had. Het enige wat ze kon hopen was dat hij of ergens nog wat sympathie voor haar had, of er iemand anders zou komen.

Haar blik vindt die van Noah in de spiegel en ze leek de waanzin in zijn ogen te kunnen zien. Dan ziet ze hoe zij zelf verandert in het spiegelbeeld en ze houdt haar adem angstig in. In het spiegelbeeld zal ze zichzelf, maar nu zo’n 30 jaar ouder en het gaat maar door. Snel schiet ze met haar hand naar haar gezicht en voelt ze met haar vingers over haar huid. Haar spiegelbeeld doet hetzelfde, al voelt Sam gelukkig niet de rimpels die de spiegel doen beweren. Zodra ze beseft dat het niet echt is, rukt ze zich los uit Noah’s greep. ‘Is dat alles wat je kunt? Een wereld vol illusies? Het koninkrijk van Prins Noah?’ ze zet een stap bij hem vandaan en kijkt hem met afschuw aan, ‘Ik kán tenminste nog oud worden.’

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose blijft alsmaar doorlopen tussen de spiegels door. Het feit dat ze constant vergezeld wordt door minimaal twee keer haar eigen spiegelbeeld, begint haar nu een akelig gevoel te geven. Er was hier namelijk niks anders. Alleen zijzelf en haar weerspiegeling. Ze wil zich niet voorstellen hoe het zou zijn als ze hier niet uit zou weten te komen.
Het valt haar echter op dat ze geen enkele keer een afslag naar links of naar rechts hoeft te nemen. Het lijkt alsof ze alleen maar rechtdoor kan, terwijl het haar eerder juist duizelde door al het links en rechtsaf slaan.

Rose blijft even aarzelend staan wanneer ze haar spiegelbeeld niet meer ziet. Ofja, niet haar eigen spiegelbeeld. Het is namelijk Kit die recht voor haar staat.
“Kit?” verlaat het aarzelend haar mond. Rose kijkt nog even snel achter zich, waar ze zichzelf weer ziet, om zich vervolgens weer om te draaien en door te lopen, richting Kit.

Ze kan het haast niet geloven dat ze nu opeens gewoon weer in de kamer staat, op zo’n makkelijke en snelle manier. Alsof het nooit moeilijk was geweest om het doolhof uberhaupt uit te komen.
Dan pas dringt het besef ook tot haar door dat ze inderdaad uit het doolhof is. Geen spiegels meer, geen donkere gangen, geen fluisterende Noah. Opgelucht omhelst ze Kit dan ook. “Ik ben Sam onderweg kwijt geraakt.. Er stond opeens een spiegelmuur tussen ons in..” vertelt ze. “Ben jij Ryan nog tegengekomen?” vraagt ze hem vervolgens.

Rose zet weer een stap terug en kijkt vervolgens weer naar het spiegeldoolhof. Ze moet eventjes rillen. Dat doet haar beseffen dat ze het eigenlijk nog best wel koud heeft, met haar natte kleding. Ze blijft eventjes stilletjes naar de deuropening kijken. De lol en gezelligheid is er eigenlijk een beetje vanaf gegaan. Ze heeft eigenlijk op het moment vooral zin om iets lekker warms aan te trekken en gewoon te gaan slapen.

“Wat moet Noah eigenlijk met zo’n doolhof?” verlaat het na een korte stilte haar mond, met haar blik nog steeds op de deur gericht. Nog steeds geen Sam of Ryan.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit bijt gespannen op zijn lip terwijl hij de deur, die toegang geeft naar het spiegeldoolhof, in de gaten houdt. Waar blijven de anderen toch? Is Noah iets met hen van plan? Hij vouwt zijn handen samen en laat zijn vingers kraken. Allemaal om zijn zenuwachtigheid ergens kwijt te kunnen.

Hij knippert dan ook met zijn ogen als Rose plots uit het niets opduikt.
'Ja, ik ben het echt.' Antwoordt hij snel als hij de onzekerheid merkt in Rose haar stem. Hij glimlacht als ze hem omhelst en knuffelt haar dan ook terug. Tenminste al één iemand die weer terecht is van de groep. Nu Sam en Ryan nog.

Hij houdt haar bij de schouders vast, want ze ziet er maar bleek uit en hij wil niet dat ze plots flauw valt. Hij luistert naar haar uitleg en knikt dan lichtjes.
'Sam en Ryan heb ik niet meer gezien sinds we elkaar kwijt raakten in het doolhof. Ik botste plots tegen Noah aan.' Hij haalt diep adem en slikt. 'Ik snap echt niet dat hij me zomaar weer hier naartoe heeft geleid. Ik had meer een ellenlange preek verwacht.' Jep, Kit is duidelijk in de war door Noah zijn gedrag. 'Misschien is hij Ryan en Sam aan het zoeken om ze terug te brengen?' komt er licht twijfelend uit zijn mond.

Angel · Hotemetoot

Sam legt haar vinger op de zere plek. Zijn lip trekt een fractie iets op waarna hij haar met een grom ruw tegen de spiegel achter haar duwt. Een oprechte en pure emotie, al is het wellicht niet de meest gewenste op dit moment. Met zijn hand rondom haar keel geklemd houdt hij haar tegen de spiegel achter haar gepind. “Nog wel ja. Daag me niet uit om daar verandering in te brengen.” Dreigt hij. Zijn ademhaling vertraagd weer iets en zijn hartslag daalt wanneer hij kalmeert. Zijn ogen doorboren nog even de hare voordat hij haar, net zo plots als het begonnen was, weer los laat.

De spiegels beginnen weer te verschuiven en hij klopt even zacht tegen haar wang aan "Welterusten Sam" met een glimlach verdwijnt hij weer, Sam achterlaten met alleen zichzelf en haar spiegelbeeld. Hetzelfde lot dat Ryan eerder onderging.

Noah stapt het spiegeldoolhof uit en treft daar Kit en Rose aan. Zijn blik blijft net iets langer op Rose hangen. Met een grimas sluit hij de deur achter zich en draait hij deze op slot. “De derde verdieping is verboden terrein voor jullie.” zijn woorden zijn zwaar en dreigend. "Je kunt je vrienden morgenochtend weer ophalen." streng kijkt hij de twee aan voordat hij de sleutel in zijn jaszak laat glijden "Kit..." Het is een stil commando om Rose naar haar kamer te begeleiden.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

"Hm.. Ik hoop het.." knikt Rose wanneer Kit oppert dat Noah misschien Ryan en Sam is gaan zoeken om ze terug te brengen. Samen met Kit blijft ze dan ook stilletjes voor de deur staan. De optie om er weer in te gaan om ze te zoeken leek haar immers niet het slimste.

Dan komt opeens Noah het doolhof uitgelopen. Het voelt alsof er een baksteen in haar maag valt, zo'n bedrukkend gevoel krijgt ze er meteen van. Afwachtend kijkt Rose Noah zwijgend aan terwijl ze zich op het moment heel bewust wordt van hun verschijning. Helemaal doorweekt na een dronken bui en vele bommetjes in een ondergronds bad.
Haar wenkbrauwen schieten meteen omhoog wanneer hij de deur achter zich sluit en hem op slot doet. Dit leek helemaal niet op dat hij Sam en Ryan zou vinden en terugbrengen, juist precies het tegenovergestelde. Hij sloot ze gewoon op?! Verontwaardigt kijkt ze hem dan ook aan, vooral wanneer hij Kit een stil sein geeft dat hij haar naar haar kamer moet brengen.

"Dat kun je niet maken!" protesteert ze meteen, waarbij ze een stap naar hem toezet en hem ontzet aankijkt. "Noah!" Ze staat nu bij hem en heeft z'n arm vastgepakt. Ze schudt even ongelovig haar hoofd en werpt even snel een blik naar Kit en weer terug naar Noah. "Ik ga nergens heen." zegt ze met opeen geklemde kaken. "Jij gaat nergens heen. Niet totdat je ze eruit hebt gelaten." Ze blijft hem indringend aankijken en geeft hem nog een kneepje in z'n arm. "Laat ze eruit."

Angel · Hotemetoot

Noah werpt een blik op de rebelse Rose. Bij de aanraking van haar koude hand op zijn arm kruipt het kippenvel over zijn armen omhoog. ‘ Ik ga nergens heen.’ “Dat is wel duidelijk, anders was je allang weer thuis geweest.” Ze knijpt hem zelfs, niet heel hard, maar toch duidelijk voelbaar. Het feit dat ze knijpt is iets wat niet geheel onopgemerkt aan hem voorbij gaat. “Nee” zijn stem is streng en vastberaden.

Hij trekt haar vingers zacht van zijn arm af en blijft haar pols dan beet houden. “Je bent dronken, je ziet er niet uit.” Snauwt hij zachtjes “Kit, breng haar naar haar slaapkamer” het bevel is dwingender dan de keer ervoor. Hij wil haar niet zelf brengen, hij wil afstand bewaren.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose moet haar tanden op elkaar klemmen om niet tegen hem uit te vallen wanneer hij duidelijk maakt dat het niet gaat gebeuren. Zijn "nee" galmt herhaalt zich zelfs een aantal keer in haar hoofd.

"Thanks to you." snauwt ze terug wanneer hij zegt dat ze dronken is en er niet uit ziet. "Fijn dat het je niet bevalt." Ze kijkt hem aan zoals ze hem tot nu toe nog nooit aan heeft gekeken, nog niet eens toen ze hem in het begin van hun tijd samen niet had gemogen. Haar blik is koud en er zit geen tikkeltje sympathie of begrip in.

"Kit, toon alsjeblieft een beetje begrip, in tegenstelling tot de heer hier, en laat me doen wat ik wil." zegt ze op haar beurt tegen Kit. Haar blik is nog steeds met afgunst op Noah gericht. "Ik ga namelijk nergens heen." houdt ze voet bij stuk. Vervolgens kijkt ze even kort naar Kit. "En als ik ook maar een klein beetje van waarde voor je ben, dat laat je me m'n gang gaan. Ik weet zelf de weg wel terug te vinden wanneer ik dat wil."

Rose richt haar blik weer op Noah, waarbij ze ruw haar pols uit z'n hand trekt. Ze slaat haar armen over elkaar heen en kijkt hem met nog altijd dezelfde koude en afstandelijke blik aan. "Fijne avond, heer."
Ze ging nergens heen. Dan zou hij haar hardhandig mee moeten slepen. Ze bleef hier staan totdat Ryan en Sam uit dat doolhof kwamen. Zo simpel is het.

Angel · Hotemetoot

Noah doet zijn best om zijn uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden, maar het lukt hem niet om zijn verbazing volledig verborgen te houden. Het was alsof hij tegenover Sam stond, alleen was het Rose. Hij had haar wel eerder koppig meegemaakt, maar dit sloeg echt alles. Geïrriteerd klakt hij met zijn tong, ze haalt het bloed onder zijn nagels vandaan.

Hij buigt iets naar haar toe en werpt haar dezelfde koude blik terug “Fijn, dan blijf je hier tot morgenochtend staan.” Zichtbaar geagiteerd en niet geheel tevreden met de uitkomst van hun gesprek duwt hij haar aan de kant en beent hij zich nijdig een weg de hal in richting zijn eigen kamer. Hij draait zich daarbij even kort om "Ik wil jou morgenochtend om 9 uur nuchter spreken." zijn vinger wijst dreigend naar Kit voor hij zich weer omdraait en naar zijn kamer toe loopt.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

De schrik is in Sam’s ogen te lezen wanneer ze ruw tegen de spiegel achter zich wordt geduwd. Het enige wat ze kan zien zijn de ogen van Noah. Noah, de lieve, zorgeloze jongen die ooit haar hart had gestolen. Zo vaak had ze zo in zijn ogen gekeken, had ze zijn manier van doen geobserveerd en met hem gelachen.. Maar die tijd was al lang voorbij, lang voordat de mensen naar Alusia kwamen.. Voordat Rose kwam. Ze wordt terug naar realiteit getrokken, wanneer ze Noah’s hand pijnlijk om haar keel voelt klemmen. ‘Noah..’ brengt ze bijna smekend uit, maar ze krijgt alleen maar woede terug. In de ogen die haar nu aankijken, is er bijna geen spoor meer te bekennen van die vroegere Noah.

De secondes waarin Noah haar tegen de spiegel gepind houdt, lijken een eeuwigheid te duren. Wanneer ze dan eindelijk uit zijn greep is, zoekt ze houvast bij de spiegels en wrijft ze met haar hand over haar pijnlijke keel.
Zodra haar omgeving in beweging komt, stapt ze voorzichtig bij de spiegel vandaan. Haar blik vindt die van Noah, waarbij ze haar haar ogen schuchter afwendt als hij op haar wang klopt. En dan is hij weg, Sam alleen achterlaten, omringd door alleen haar eigen spiegelbeeld. ‘Noah?!’ roept ze hem nog na, terwijl ze de randen van de spiegel afgaat waar hij zojuist doorheen is gelopen.

Het wordt donker in het doolhof en Samantha heeft haar pogingen om uit de kleine ruimte komen opgegeven. Ze zit met haar rug tegen een spiegel aan en heeft haar armen om zich heen geslagen. Het was koud, en haar haren wilden maar niet drogen. De stilte waarin ze zit, geeft haar een onheilspellend gevoel. Ze heeft geen idee hoelang ze daar al zo voor zich uit zit te staren.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit blikt opgelucht op als Noah eindelijk de kamer uitkomt. Meteen kijkt hij of Ryan en Sam in zijn kielzog aangelopen komen. Maar er is niets anders dan donker te zien.
Noah vergrendelt de deur en Kit onderdrukt snel de neiging van er iets op te zeggen, want het zou toch alleen maar om problemen vragen. Rose daarintegen kan het niet laten en zegt in feite wat Kit aan het denken was.
Hij kan ze daar toch niet zomaar opsluiten? Nu ja, in feite wel. Hij is de koning van Between en zijn wil is wet. Maar dat terzijde!

Zwijgend kijkt hij naar zijn meester als die zijn naam zegt. Maar er ligt natuurlijk een heel andere betekenis achter; namelijk Rose naar haar kamer brengen. Kit weet niet goed of hij dat wel wil. Rose richt zich meteen op hem, en met ieder woord dat ze zegt moet Kit haar alweer gelijk geven. Maar in feite zou hij naar zijn meester moeten luisteren. Help?
Voor het zekerste houdt hij zich maar afzijdig tussen Rose en Noah, en maar goed ook want uiteindelijk is Noah zwaar chagrijnig om Rose haar gedrag en besluit van naar zijn kamer te gaan. Net als Kit trusten tegen hem wil zeggen, draait zijn meester zich weer om. Oh nee, het dreigend vingertje.

Kit slikt als de woorden doorsijpelen van Noah. 9 uur. Nuchter.
Hij knikt snel en wendt zijn blik dan af. F*ck
Versuft laat hij zich neervallen in een fauteuil waardoor het deken, dat er op ligt, lichtjes naar beneden schuift op de hoofdleuning door Kit zijn gewicht.
Zachtjes kijkt hij op naar Rose dat er nog steeds opstandig staat te wezen.
'Laten we hier slapen. Tot Sam en Ryan weer worden los gelaten. Ik zit toch al in de problemen dus ik kan nog wel een beetje meer tegen zijn schenen schoppen van mijn meester.' Hij glimlacht schamper en staat weer recht en grijpt een paar dekens van twee grote sofa's waar ze gemakkelijk kunnen in liggen. 'En ik krijg het niet over mijn hart om je alleen te laten.'
Hij steekt een deken naar haar uit.'Hier.'

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose kijkt Noah met dezelfde verbeten blik na. Wat een zak. Ja. Hij was nog erger dan dat ze hem ooit had gekend en het beviel haar absoluut niet. Als dit was wie hij is van nu af aan, dan mocht 'ie weggaan en weg blijven.

Rose slaat vervolgens een zucht en laat haar armen weer zakken en kijkt een beetje hopeloos naar de deur. Ze loopt er naartoe en begint er een beetje aan te trekken en schopt er uiteindelijk een keer tegenaan wanneer hij niet open gaat. Met nog een diepe zucht draait ze zich weer om richting Kit en knikt dan eventjes. "Ja, al laat hij ze pas over een week of een aantal maanden vrij - ik ga hier niet weg tot ze eruit zijn." zegt ze, waarbij ze met een bemoedigend glimlachje naar Kit kijkt. Ze hoopt er natuurlijk niet op dat het zo lang gaat duren.

Ze glimlacht eventjes licht naar Kit wanneer hij haar een deken geeft en zegt dat hij haar niet alleen wil laten. "Thanks Kit.." Ze gaat echter nog niet op een van de sofa's zitten. In plaats daarvan laat ze zich tegen de deur op de grond glijden. Ze trekt haar knieën op en legt de deken eroverheen, waarna ze stilletjes naar Kit blijft kijken, met haar aandacht op de deur en de geluiden erachter gericht. Er is echter niks te horen.

"Waarom noem je hem nog steeds meester, Kit?" verlaat het dan uiteindelijk haar mond. Ze fronst eventjes. "Wat is het ergste wat hij je aan kan doen? Waar ben je zo bang voor?" vraagt ze zachtjes. Ze zucht eventjes lichtjes. "Hij is echt totaal verandert.."

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit glimlacht naar Rose als ze hem bedankt voor het deken. Het is ook maar het minste wat hij momenteel kan doen, en als ze dan toch moeten wachten...Kunnen ze het beter een beetje aangenaam maken.
Hij laat zich in een sofa zakken en onderdrukt een fikse geeuw terwijl hij het deken rond hem slaat. Nu de drank zo goed als helemaal uitgewerkt is, voelt hij hoe de slaap aan het overnemen is.

Loom kijkt hij op naar Rose als ze zich voor de deur laat neer zakken. Niet meteen comfortabel maar volledig haar keus en dat gaat hij ook respecteren.
Een zwakke glimlach verschijnt op zijn lippen als Rose hem vraagt waarom hij Noah nog meester noemt. 'Ik heb het nooit anders geweten. altijd heb ik hem zo moeten noemen in Alusia. En nu is hij heerser van Between. Dus waarom zou ik hem plots Noah noemen? Ik sta niet boven hem.' Hij zucht en laat zich meer onderuit zakken zodat hij naar het plafond kan staren. 'En ik heb nu eenmaal een afspraak met hem. Al vraag ik me af hoe lang dat dat nog zal duren.' Hij bijt verstikt op zijn lip. Hij wil niet dood. Nee, niet helemaal. Hij wil niet dood als een onvrij man. Want dat is hij nu eenmaal. En als Noah zijn leven neemt, is hij voor altijd gedoemd om bij Noah te blijven staan.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose luistert stilletjes naar Kit's verhaal. Haar blik is op de grond gericht terwijl ze nadenkt over zijn woorden. Misschien staat hij niet boven Noah, maar hij zou zichzelf in ieder geval als een gelijke moeten zien. Ze front eventjes lichtjes wanneer hij het heeft over een afspraak tussen hun twee. Ze besluit er op het moment niet verder naar te vragen. Het leek in ieder geval niks wat positief zou aflopen.

"Weet dat je niet alleen staat, he Kit?" zegt ze echter nog. Ze kijkt even naar hem op en glimlacht naar hem. "Wij zijn er nu ook voor je. En ik ben niet bang om tegen hem in te gaan." Ze zegt het laatste met een knipoogje.

"Laten we maar proberen te slapen.. Je moet morgen best vroeg nuchter en wel Noah terechtstaan. Je kan er maar beter fit voor zijn." Ze beseft dan ook pas dat ze eigenlijk best wel uitgeput is. Voor ze dan ook op kan staan om op een sofa te gaan liggen, worden haar ogen al zwaar.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit trekt zijn blik los van het plafond en kijkt Rose zwijgend aan.
Hij glimlacht verstikt als ze hem zegt dat hij er niet alleen voor staat.
Misschien inderdaad niet meer in de toekomst, maar zijn gehele jeugd en het leven tot en met nu heeft hij effectief alleen gestaan.

Hij haalt diep adem, veegt een verdwaalde traan weg in de hoop dat Rose het niet merkt en knikt dan als ze begint over zijn confrontatie met Noah.
'Ja, daar heb je gelijk in.' Hij legt zich neer in de sofa en laat zijn adem ontsnappen. Net als hij zijn ogen wil sluiten, ziet hij hoe Rose haar ogen dichtvallen terwijl ze nog aan de deur zit. Hij schudt zijn hoofd met een zwakke glimlach en kruipt nog een keer uit zijn plaats.

Hij hurkt zich naar Rose, steekt een arm onder haar benen en ondersteunt haar rug met zijn andere arm en tilt haar zo op.
Hij wandelt naar de andere sofa toe en legt er haar zachtjes neer en trekt het deken goed over haar.
'Trusten...Juf- Rose.' Hij geeuwt, laat zich weer in zijn sofa vallen en sluit de ogen.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sam schrikt wakker als ze plots languit op de grond ligt. Terwijl ze haar hand naar haar bonkende hoofd brengt en haar ogen opent, ziet ze dat het weer licht is in het doolhof. Ze krabbelt overeind en wordt daarmee meteen met haar eigen spiegelbeeld geconfronteerd. Ze zag er beroerd uit. Met haar hand raakt ze haar keel aan, waar zich een pijnlijk rode afdruk heeft gevormd van Noah’s hand. Haar hingen plat naast haar hoofd en door het weinige slapen, heeft ze grote kringen onder haar ogen.
Als ze haar haar een beetje probeert te fatsoeneren, valt haar blik op iets achter haar. Snel draait ze zich om, beseffend dat ze niet langer in opgesloten zit in een kleine ruimte en begint ze de gang door te lopen. ‘Ryan?!’ ze versnelt haar pas en gaat op haar hurken bij hem zitten, terwijl ze hem even liefjes port. ‘Ryan.. Alles goed? Heeft Noah je hier ook achtergelaten?’ begint ze vlug te praten, blij om iemand anders dan haarzelf te zien, ‘Ik dacht dat hij me hier nooit meer uit zou laten. Oh, wat ben ik blij om jou te zien!’

[RPG] At the other side of the world (10)

Wie is er online