Noah reageert schichtig op haar aanrakingen. Hij slikt de brok in zijn keel weg “Nee” hij schudt zijn hoofd, hij gelooft haar niet, hij gelooft niet dat ze een leven hier aan kan. Hij wil en kan het niet geloven, nog niet. Want hij weet iets waar Rose nog geen weet van heeft, iets wat opnieuw haar wereld op z’n kop zou zetten. Haar moeder was stervende.

“Je krijgt wel spijt!” De handen die op zijn wangen rusten pakt hij vast en dwingt hij ruw omlaag. Het is nu zijn beurt om haar wangen tussen zijn handen te nemen, al is het gebaar minder zorgzaam dan dat van Rose. “Ga naar huis, je moet naar huis.” Hij smeekt het haar nu bijna. Zijn smeekbedes worden serieuzer, dwingender van aard als hij haar bovenarm stevig beet pakt en haar even kort door elkaar schudt.



Chase murmelt zacht iets in zijn slaap en trekt zijn benen iets verder op. Een zachte kus op zijn voorhoofd doet hem ontwaken en zijn ogen openen. Reebruine ogen staren naar hem terug en heel even denkt hij Rose te zien. Zodra zijn ogen zich op het beeld voor zich scherp stellen ziet hij dat het Leah is. Hij glimlacht flauwtjes en wrijft in zijn ogen. “Goedemorgen” fluistert hij zacht. Hij is moe, heel erg moe. De dagen duurden te lang en de nachten veels te kort. Zelfs als hij sliep piekerde hij over Rose. Dan was er nog Leah haar griep die de artsen tot zijn grote frustratie niet onder controle kregen.

Hij gaat iets overeind zitten en rekt zich uit. Twee avonden in een stoel slapen was ook niet erg goed voor je spieren. “Hoe voel je je?” hij wrijft even bezorgd over haar arm en kijkt haar onderzoekend aan “Ik regel vandaag nog een andere arts, aan deze prutser hebben we niets.” Zijn hand heeft hij verplaatst naar haar voorhoofd. Hij zucht diep, alle zorgen om zijn twee vrouwen begonnen hem nu al op te breken. Een goede nachtrust zou helpen. Rose haar terugkomst zou helpen.




Ryan trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op “Ik weet zeker dat je gemist wordt, waarschijnlijk weet je dat alleen niet.” Hij glimlacht lichtjes. Hij voelt zich bijna schuldig om nu zijn familie ter sprake te brengen terwijl Sam niemand heeft.

“De enige zoon in een gezin met verder alleen maar dochters.” Hij glimlacht bij de gedachte aan al zijn zussen. Ze zullen hem over een paar dagen wel gaan missen. “Heel vermoeiend al die vrouwen, maar ook heel erg gezellig.”

“Dus, nu toch allemaal kamergenoten zijn…” hij grijnst “Je snurkt toch niet he?”

Noah zijn grip op Rose verzwakt direct bij de aanwezigheid van Celeste. Rose richt zich eindelijk niet meer op hem, maar lijkt ook nog niet van plan te vertrekken. Sterker nog, Celeste krijgt nu allerlei beschuldigingen naar zich toe geworpen. Hij laat zijn blik tussen de dames heen en weer glijden. Een groter verschil was niet mogelijk, het donkere haar van Rose stak af bij het lichtblonde haar van Celeste. Rose haar gedrag heeft nu niet bepaald een kalmerende uitwerking op hem, zo kent hij haar helemaal niet. Ze is jaloers op Celeste. Hij snuift even, ze heeft niets om jaloers op te zijn. Celeste onderging hetzelfde lot als hem. Hij sluit zijn ogen en telt tot tien om zichzelf te beheersen als Rose hem vraagt wat ze gedaan en gezegd heeft.

Hij faalt. “Je moeder is stervende” hij kon haar niet meer beschermen tegen de waarheid, ze zou niet naar huis gaan. “Je zult spoedig inzien waarom je een leven in Between zo onderschat. Want je krijgt je wens, je zult hier blijven. Ik heb je gewaarschuwd.” Hij deelde zijn info over de stervenden normaal gesproken met niemand, dat was ongepast. Boos balt hij zijn vuisten, boos op Rose haar koppigheid, op zichzelf. Hij slikt even “Spijt komt nu te laat.” Zijn stem is zachter dan zojuist en hij wendt zijn ogen opnieuw af. Zwijgend passeert hij haar en Celeste. In stilte verlaat hij zijn eigen slaapkamer en zondert hij zich af in een van de verlaten kamers op de 3e etage.




“Kit is best oke, hij zit een beetje onder de plak, maar dat is alles. Celeste en Noah zijn diegene die wat rare tikjes hebben opgelopen in hun tijd hier.” Een ding mag duidelijk zijn, hij heeft het niet zo op de engelachtige verschijning. “Ik weet zeker dat Kit het ontzettend leuk vind. Wij moeten er voorlopig ook maar het beste van maken.”

Ook Ryan stapt uit het warme water en kleedt zich om. Samen met Sam vertrekt hij naar de grote hal, maar van Kit of Rose ontbreekt nog ieder spoor. “Zullen we hier even op ze wachten?”



Leah weet de bezorgdheid bij Chase niet helemaal weg te nemen. Griep hoorde niet zo lang aan te houden en hij is er zorgzaam als het om Leah gaat. Hij voelt haar warme hand in de zijne rusten en zucht zacht.

Hij glimlacht “Je bent een keer samen met haar in slaap gevallen.” Herinneringen van lang geleden, wat is de tijd sindsdien snel gegaan “Ik kan nog steeds niet geloven dat ze nu volwassen is.”

Hij staat op en laat haar hand los “Ik haal wat voor het ontbijt, dan zetten we de deuren van het balkon open en kun je in het zonnetje zitten. Frisse lucht zal je goed doen.” Met die belofte vertrekt hij richting de keukens. Hij informeert diverse keren bij het personeel naar Rose, maar er is nog geen nieuws. Met een gevuld dienblad voegt hij zich weer bij Leah. Er ligt bijzonder veel fruit op, verse jus d’ orange en warme croissantjes met jam. Alles om Leah te laten aansterken zodat ze Rose straks weer in haar armen kan sluiten.

Hij neemt naast haar plaats en pakt een glas sap. Zijn blik is afwezig op de tuin voor hun gericht. “Ze is nu al een dag en nacht weg. Niemand is sinds gisteravond nog teruggekeerd.” Hij kijkt Leah serieus aan “Ik moet haar gaan zoeken.”

“Ik kan hier toch niet machteloos achterblijven terwijl Rose in Between is. “ Hij zet glas neer en draait zich naar haar toe “Laten we samen gaan? Zoals de goede oude dagen, we zien het gewoon als een nieuw avontuur. Een nieuwe wereld. Samen kunnen we haar vinden, ik weet het zeker.” Hij pakt haar beide handen vast en knikt overtuigend “We zorgen dat jij snel beter wordt, ik bereid de reis voor en dan gaan we samen.”



Noah kleedt zich in een andere kamer om. Hij is nog steeds gespannen en het kost hem moeite om de knopen van zijn overhemd dicht te knopen. Warme vloeistof bevlekt de mouw van zijn overhemd en drupt over zijn hand naar beneden. Hij knijpt zijn lippen stevig op elkaar en kijkt op naar zijn spiegelbeeld. Vanuit zijn ooghoek loopt het spoor van een traan. Hij recht zijn rug en veegt hem weg.

Beneden treft hij Ryan die alleen op de anderen staat te wachten. Hij passeert hem zonder hem gedag te zeggen en neemt plaats aan het hoofd van de tafel. Niet iedereen is aanwezig, maar er zijn enkele bezoekers die toch aan tafel hebben plaats genomen. In stilte neemt hij plaats. Het geluid van de ronddraaiende lepel in zijn theekopje snijdt door de kamer heen.




Ryan werpt een nieuwsgierige blik de zaal in. Gezellig ziet het er niet uit, hij wacht nog wel even op zijn nieuwe vrienden. Verveeld werpt hij nog een blik op een schilderij. Ongeduldig kijkt hij van de eetzaal naar de trap en besluit hij uiteindelijk de trap op te lopen. Daar loopt hij de schone Celeste tegen het lijf. “Goedemorgen” hij verspert met een charmante glimlach de weg. Hij kijkt haar afwachtend aan. “Het is je vergeven, jullie zijn natuurlijk ook geen bezoekers gewend.” Hij grijnst “Excuses aanvaardt.” Hij heeft het duidelijk over zijn eenzame opsluiting van gisteravond.

Er vormt zich een brok in zijn keel die langzaam als een baksteen naar zijn maag lijkt te zakken. Zijn wereld stort in. De vrouw van wie hij altijd gehouden had was ziek, heel erg ziek. Hij zou haar gaan verliezen, definitief deze keer.

In stilte kijkt hij haar aan terwijl hij alle informatie probeert te verwerken. Hij kan niets zeggen, hij weet niet wat hij moet zeggen. Hij weet niet waarom hij niet met haar mee huilt. Misschien omdat hij zich groot wil houden, haar wil beschermen door nog niet zijn eigen verdriet te tonen. Of omdat hij het nog niet volledig beseft, alsof hij naar zichzelf vanaf een afstand kijkt. Dit kon hun niet overkomen, niet nu.

Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op. Voorzichtig neemt hij bij haar plaats en trekt hij haar bij zich op schoot. “ssshhhh…” hij vouwt zijn armen om haar heen en streelt haar haren “Het komt allemaal goed. Ik ga met de dokter praten, we zijn in Alusia, er moet een manier zijn.”




”Inderdaad. Je weet niet wat je mist.” Grijnst hij speels waarbij hij haar een insinuerende blik toewerpt.. Celeste zou niet onder zijn huid kruipen zoals ze dat bij anderen vast wel kon. “Gelukkig ben ik een stabiel persoon, ik ken mezelf goed genoeg om een paar spiegelbeelden niet zo confronterend te vinden.”

Hij draait zich om en loopt met haar mee richting het ontbijt. “Helaas. Dit is wie ik ben, ik hoef me niet te verstoppen achter dure maatpakken en haarlak. What you see is what you get.” Hij laat zijn blik nu over Celeste heen gaan “Misschien zou je het ook eens moeten proberen.” Beleefd houdt hij de deur voor haar open en laat hij haar voor gaan.

Noah verschuift zijn bestek iets zodat het perfect symmetrisch naast elkaar ligt. Hij kijkt op als Kit naast hem plaats neemt en hem een goedemorgen wenst. “Goedemorgen” antwoord hij uit beleefdheid terug. Als ook Celeste plaats neemt werpt hij een blik op de klok. Hij wacht tot de wijzers aangeven dat het exact tijd is. Wanneer het moment daar is geeft hij het stille signaal dat ze kunnen eten door zelf iets op zijn bord te scheppen.


Zodra Celeste haar rug naar hem toe draait steekt hij zijn tong uit. Pfuh, wie dacht ze wel niet dat ze was. Het verbaasd hem niks dat ze naast Noah plaats neemt. De ijskoningin. Nonchalant trekt hij een stoel naast haar naar achteren en neemt hij plaats. De stilte is om te snijden en Ryan weerhoudt zich ervan iedereen een goedemorgen te wensen. Hij knipoogt even naar Kit en trommelt ongeduldig met zijn vingers op tafel. Hij heeft honger.

Eindelijk is het moment daar en mag hij eten. Hij pakt een pannenkoek en giet er wat warme jam overheen. “Hoe lang ben jij eigenlijk al verbannen?” vraagt hij Celeste oprecht geïnteresseerd.

Noah zijn ogen schieten even de kant van Celeste en Ryan op als hij in stilte een stukje pannenkoek aansnijdt. Zijn blik dwaalt af naar Ryan zijn eetgewoontes. Terwijl Noah netjes een stukje pannenkoek aan zijn vork prikt rolt Ryan de zijne met zijn handen op. Geïrriteerd kauwt hij op het stukje pannenkoek.