|
|
 Geplaatst: vr jun 21, 2013 23:04
‘Ach Celeste.. Hetzelfde lot?’ ze lacht even, ‘Misschien, maar voor zover ik weet is er niemand hier voor jou overgestoken. Heb jij wel iemand aan de andere kant van de brug die jou mist?’ Nu is het Sam’s beurt om haar spottend aan te kijken.
Ah, nu komen ze blijkbaar in de buurt. ‘Gevoelig onderwerp?’ vraagt ze liefjes, waarna ze voor Rose en haarzelf twee glazen inschenkt met water. ‘Je hebt toch niets te verbergen? – Oh, weet Noah eigenlijk waar je gewoond hebt voordat je hierheen kwam?’ Ze neemt rust wat slokken van haar glas, waarbij haar blik op Celeste blijft hangen. De vragen van Celeste blijven onbeantwoord door Sam, Celeste staat totaal niet in een positie om vragen te stellen.
Celeste laat op geen enkele manier een reactie zien wanneer Samantha het heeft over of er mensen aan de andere kant van de brug zijn die haar missen. Ze laat de woorden simpelweg gewoon niet tot haar doordringen.
"Als jullie je zo bekommeren om wat Noah wel of niet weet, waarom vragen jullie het hem niet gewoon?" antwoordt ze met een zucht. Ze had geen zin meer om de dames antwoorden te geven. "Ik snap ook niet waarom je denkt dat ik dingen die ik "blijkbaar van Noah verberg" wel aan jullie zou vertellen." Dit ging helemaal nergens over. "Just get to the point, het begint te vervelen." zegt ze dan ook met een fake glimlachje.
Ook Sam begint er genoeg van te krijgen. Op deze manier komen ze nooit ergens met Celeste. Ze werpt een blik over haar schouder naar Rose en zucht dan even geïrriteerd. Rose had dan eerder vandaag misschien wel grote woorden gebruikt, maar ze blijkt maar weer eens tot niets in staat te zijn.
Voordat ze zich weer tot Celeste richt, haalt Sam een fles whisky tevoorschijn uit een tas. Nadat ze een flinke slok heeft genomen, kijkt ze Celeste schattend aan. ‘Goed,’ knikt ze dan, ‘Als jij nu eens gewoon eerlijk antwoord, kunnen we hier heel snel mee klaar zijn. Zo niet..’ Ze grijnst even, waarna ze een mes op tafel legt. ‘Dus.. Kijk. Er zijn een paar dingen die wij niet helemaal begrijpen. Jij beweert dus dat Noah van de een op de andere dag, veranderd is in een koelbloedig monster, zonder dat jij daar iets mee te maken hebt?’ Ze wacht even voordat ze verdergaat, ‘En dat het gewoon puur toeval was, dat jij precies op dat moment hem leerde kennen?’ Ze schudt afkeurend haar hoofd. ‘Ik geef je nu nog een kans, om gewoon eerlijk te vertellen wat je met Noah hebt gedaan.’
Celeste trekt kort haar wenkbrauwen op wanneer Sam een fles whiskey uit een tas pakt en hiervan drinkt. Dat deden de dames vaak genoeg. Ze luistert naar de woorden die vervolgens haar mond verlaten. Als ze eerlijk zou antwoorden.. right. Alsof ze ook maar een beetje achter de waarheid zouden komen.
Ze kijkt even kort naar het mes op de tafel. Ze moet er weer even om grijnzen. Het feit dat Sam dat zojuist op tafel heeft gelegd, zorgt er bij Celeste juist voor dat ze precies het tegenovergestelde zou geven van wat ze wilden. Niets dus.
Ze knikt eventjes zo nu en dan wanneer Sam aan het praten is. Bij haar uiteindelijk vraag zwijgt ze eventjes en wacht ze met haar antwoord. Daarna kijkt ze haar indringend aan. "Geen toeval. Een kwestie van tijd." zegt ze. "Ik heb niets gedaan, heb hem alleen maar bijgestaan. Zoals ik al eerder zei: Between happened." En ze glimlacht.
"Oh hou toch op. Wij weten heel goed dat je op een of andere manier onder zijn huid bent gekropen. Hoe verloren Noah ook ooit is geweest, diep van binnen was hij er altijd - tot nu."
Celeste haalt haar schouders op. "I don't know. Tot jullie hier kwamen ging het prima met hem. Sinds jullie komst is hij compleet omgeslagen." zegt ze. "Misschien moeten jullie het wel gewoon bij jullie zelf zoeken."
Lachend kijkt Sam Celeste aan. ‘Liefje, je hebt echt geen idee wie je voor je hebt, he?’ Rose en zij weten wel beter dat het niet aan hun komst heeft gelegen. Noah heeft niet voor niets een jaar lang zielig rozen laten bezorgen, om dat plots te veranderen in een boeket met lijken.
‘Goed, je hebt je kans gehad om te stoppen met dat gelieg en gekronkel van je.’ Besluit ze schouderophalend. Ze loopt naar de tafel en neemt het vlijmscherpe mes in handen, waarna ze de scherpe rand even langs haar vingers laat gaan. Ze kijkt Rose nog even waarschuwend aan –Rose moest het niet wagen om nu voor Celeste op te komen- , voordat ze zich weer omdraait en op Celeste afstapt. Ach, en ze zal niet meteen heel erge dingen met Celeste gaan doen..
‘Nogmaals,’ fluistert ze, waarbij ze het mes langzaam in de rechter arm van Celeste laat glijden en er een lange snee ontstaat. ‘Wat heb je met Noah gedaan?’ Dan komt ook de voornaamste reden van de fles whisky naar voren. Om Celeste nog wat meer te overtuigen –of gewoon omdat het wel een leuke bijkomstigheid is- trekt ze de huid wat uit elkaar bij de snee en laat ze de alcohol erin stromen. ‘We willen niet dat het gaat ontsteken, natuurlijk.’ Ze knipoogt even spottend, waarna ze zelf ook een slok neemt.
_________________
The bravest are surely those who have the clearest vision of what is before them, glory and danger alike, and yet notwithstanding, go out to meet it. - Thucydide
|
|
