De zachte geluiden die hem eerder misschien waren ontgaan neemt hij zorgvuldig in zich op. Er was iemand in de kelder. Geen gevangenen, want die zaten er niet meer. Hij laat zijn hand langs de ruwe vochtige muur glijden als hij de trappen af naar beneden loopt. Stemmen worden duidelijker, helderder van vorm. Opnieuw een kreet, dit keer zo duidelijk hoorbaar dat hij de stem ervan herkent. Niet dat hij Celeste ooit eerder heeft horen gillen, maar ze is het, hij weet het zeker.

Wat hij aantreft is gruwelijk. Celeste is geketend, Sam duidelijk de martelaar en Rose is tja…aanwezig. Zijn blik glijdt over de bloedende armen van Celeste naar de brandnetels in Sam haar handen. “Dat zou wel passend zijn.” Antwoord hij op Celeste haar laatste verwensingen richting Sam. Hij bevochtigd zijn lippen even en spant zijn kaken aan. Van kalmte is geen sprake meer, al probeert hij de situatie niet te laten escaleren. “Wat heeft dit te betekenen?” sist hij terwijl hij een stap dichterbij Sam zet. Hij wil als het even kan een verklaring voor hij Sam en Celeste van plaats laat wisselen. Ze heeft zijn porseleinen pop kapot gemaakt. Zijn heiligdom geschaad.

Noah zijn frustratie groeit met elke stap die Sam dichterbij zet en elk woord dat haar mond verlaat. Verbeten kijkt hij haar aan. Laat haar maar nog een stapje dichterbij zetten, toe maar. Hij scheurt zijn blik los van Sam als ook Rose niet langer zwijgt. “En wat is het dan dat Celeste in mij naar boven heeft gehaald? Wat ben ik dan?” hij wil dat ze het zegt, voor hem uitspreekt. Afwachtend kijkt hij haar aan tot het geluid van de ketens weer te horen is.

“Je hebt het gehoord, maak haar los.” De woorden zijn hard en dwingend terwijl zijn ogen die van Sam lijken te doorboren. “Nu. Voordat ik op de proef stel wie jou zou komen redden.” Noah begint zijn geduld te verliezen, iets wat steeds duidelijker wordt aan zijn gespannen lichaamshouding. De gebalde vuisten, de op elkaar geklemde kaken.

De woorden van Rose neemt hij geduldig in zich op. De woorden doen pijn, maar werken tegelijkertijd bevestigend. Bevredigend zelfs, want had hij niet gewild dat Rose hem zou haten. Zodat ze nooit meer zou terug keren naar Between. Toch snijden de woorden door hem heen. Er was ooit een onbezorgde dag geweest dat hij niets van dit alles wilde. Dat Rose de enige was waarvan hij wist dat hij haar nooit pijn zou doen en zij nooit zulke woorden zou uitspreken. Een tijd waarin hij haar dichtbij zich had willen houden. Lang geleden, nu was dat allemaal voorbij.

Hij slikt de spanning op zijn kaken weg en sluit even net iets langer dan gebruikelijk zijn ogen. Kit is er nu ook, al lijkt Celeste geen gebruik van zijn aanbod te willen maken. Hij draait zich even iets naar haar toe en laat zijn blik over haar verwondingen glijden. Hij legt zijn vinger even bedenkelijk tegen zijn lippen aan en draait zich weer naar de andere dames toe. “Hmm, blijkbaar heb ik een reputatie hoog te houden.” Zijn ogen flitsen naar Sam. Haar eigen plan zou zich nu tegen haar keren, ze kon hier tenslotte geen magie uitoefenen. Zijn mondhoek trekt vermakelijk iets omhoog voordat hij stevig haar pols vast pakt. Zijn vingers klemmen zich stevig om haar huid heen “Je bent vreselijk onbeschoft geweest tegen onze gastvrouw. En dit is niet de eerste keer dat ik je waarschuw Sam.” Spreekt hij haar kalm toe en houdt haar blik vast. Zijn ogen glijden heel even af naar arm, waarvan in het schijnsel van de fakkels nu haar beenderen zichtbaar worden. Met zijn vrije hand wenkt hij Kit “Kit, zou je zo vriendelijk willen zijn de deur op slot te doen.” Hij glimlacht even en klopt Sam met zijn vrije hand op haar wang “Het doet maar heel even pijn.” Fluistert hij.

ooc: Denk aan Pirates of the Caribbean....XD