[RPG] At the other side of the world (10)

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose blijft Noah strak aankijken maar hij lijkt in geen enkele vorm een reactie te tonen - iets wat haar nog meer frustreert. Ze wil weer tegen hem in gaan en woorden naar hem toe sneren om hem pijn te kunnen doen, om hem te laten zien hoeveel ze hem haat. Zijn redelijk kalme bewegingen zijn alleen de reden dat ze niet nog meer tegen hem in gaat - de kalmte van zijn bewegingen voorspelt namelijk niets goeds. Het is te doordacht. Er ging iets gebeuren en het was niets goeds.

Dan loopt Noah naar Sam toe, van wie hij de pols vastpakt. Zijn woorden en het vermakelijke glimlachje voorspellen niets goeds. Rose haar blik schiet meteen naar Kit toe die de deur op slot doet. "Kit, nee.. Toe.." verlaat het al snel haar mond, waarna ze angstig richting Noah en Sam kijkt.

Hetgeen wat ze ziet zorgt ervoor dat ze kippenvel krijgt. De aanraking van Noah lijkt als een soort van vergif te werken op Sams huid. Zijn aanraking zorgt er namelijk voor dat de botten die onder haar huid zitten, volledig zichtbaar worden. Het ziet er vreselijk uit.
"Noah!" zegt ze meteen geschrokken. "Nee, Noah alsjeblieft!" Ze stapt meteen op hem af met als doel om hem van Samantha weg te trekken.

Ze komt echter nooit verder dan een aantal stappen. Het wordt opeens compleet zwart voor haar ogen en er gaat een enorme dreun van geluid door haar hoofd heen. Ze houdt haar handen op haar oren en ze schreeuwt het uit van de pijn. De zwarte waas voor haar ogen wordt afgewisseld met verschillende beelden die aan haar voorbij schieten.
Een bloedrode donkere kamer waarbij er bloed uit de muren loopt. Een gedaante op de grond. Haar moeder. Het geluid van gillen en schreeuwen. Duistere gedaantes. Een brandend gevoel aan haar huid. Pijn. Een blond meisje aan de andere kant op de grond. Weer een zwarte waas. Pijn. Haar botten. Dan ziet ze het bloeddoorlopen gezicht van haar zusje. Sneeën die haar gezicht bedekken - haast niks meer over hebben gelaten van haar eens zo onschuldige, vrolijke en onbezorgde gezichtje.
Rose gilt het uit, met haar handen nog altijd op haar oren gedrukt. Ze is zich niet meer bewust van de omgeving en geluiden om zich heen. Ze hoort alleen nog de hopeloze kreten en schreeuwen in haar hoofd.
Weer een zwarte waas. Dan opeens ziet ze twee andere lichamen. Adam en Chase. Het bloed lijkt weg te trekken uit hun lichamen. Heel de vloer is bedekt met de warme rode vloeistof. De huid lijkt af en toe weg te trekken, wat eenzelfde beeld geeft als wat ze net bij Samantha had gezien.
"Nee.. Neenee.. NEE!" gilt ze. Ze zakt op haar knieën op de grond, haar ogen strak dichtgeknepen.
Bloed aan haar handen. Overal open wonden. Beiden van de lichamen kijken haar met opengesperde ogen aan. Snakkend naar adem. Bloed proestend.
Dan opeens een bleke hand op haar schouder. Het lijkt alsof ze alleen de botten voelt. Wanneer ze zich omdraait ziet ze haar uitgemergelde moeder tegenover zich staan. Het lijkt alsof alleen het dunne bleke vel haar botten nog bij elkaar houdt. Dan ontstaan er opeens sneeën zoals ze bij Celeste had gezien over heel het lichaam van haar moeder. Langzaam en sinister druipen er dikke druppels bloed uit de sneeën.

"nee.." snakt ze nu naar adem. "nee.." De woorden komen er nu alleen nog maar fluisterend uit. De tranen rollen over haar wangen. De pijn die ze voelt is ondraaglijk. Haar huid brandt en haar hart breekt.

Celeste haar blik is op Rose gericht. Ze volgt elke beweging van haar. Ze ziet haar pijn en ze hoort haar schreeuwen. Ze ziet precies wat Rose ziet. Ze voelt haar pijn en ze wil alleen maar dat ze het nog meer voelt. Dat het alleen maar nog erger wordt.
Ze wilden hun Noah terug? Dan konden ze die krijgen.

Magie zoals elke heks bezit was inderdaad niet mogelijk in de kerkers. Je staat op geen enkele manier in contact met de natuur of welke andere vorm energie ook te benutten is. Hetgeen wat Celeste nu met Rose doet is dan ook geen normale vorm van het toepassen van magie. Het is een vorm van duistere magie. Geen fysieke vorm, maar geheel mentaal. Als buitenstaander is er niks af te lezen aan de buitenkant van Rose. Voor Rose is het echter de meest afschrikwekkende vorm van pijn. Alsof haar vlees brandt en haar hart uitbloedt. De pijn die ze voelt dringt in merg en been tot haar door. Zowel fysieke als emotionele pijn. Een ondraaglijke pijn.

Angel · Hotemetoot

Noah sluit zich af van het geroep van Rose. Tot ze begint te gillen alsof ze levend gevilt wordt. Niet bedoeld om hem te stoppen, er lijkt iets aan de hand te zijn. Noah laat zijn blik door de kerkers heen gaan. Er was niets te zien. Hij wil zich weer tot Sam richten maar dan stort Rose zich gillend op de grond. Haar gegil laat hem niet onaangetast, het dringt zijn oren binnen en lijkt langzaam na te galmen in zijn hele lichaam. Kippenvel verspreid zich over zijn armen en tranen wellen op in zijn ooghoeken. Zijn grip op Sam verzwakt nu al zijn aandacht naar Rose uit gaat. Er is niets wat hem tot nu toe zo in zijn ziel heeft weten te raken als de intense pijn die Rose lijkt te voelen. Abrupt laat hij Sam los en begeeft hij zich naar Rose. “Rose..” hij hurkt bij haar neer, ze lijkt zich in een andere wereld te bevinden. “Rose.” Zijn stem is dit keer een stuk strenger, hij wil dat het stopt. Het zenuwachtige heen en weer flitsen van zijn ogen verraad zijn werkelijke gemoedstoestand. Ze maakt hem bang. Ontzet legt hij een hand op haar voorhoofd en probeert hij haar trillende handen onder controle te houden.

“Wat is er aan de hand!?” hij recht zijn rug weer, gefrustreerd werpt hij een blik op Kit en Sam. “Hebben jullie dit ook afgesproken? Is dit onderdeel van jullie zieke plan.” Sneert hij Sam toe. Gefrustreerd haalt hij een hand door zijn haren heen, het lukt hem niet om nu koelbloedig en kalm te reageren. Hij is de controle erover aan het verliezen. Opnieuw hurkt hij naast Rose neer. Hij doet verwoede pogingen haar wangen droog te wrijven en slaat tenslotte onwennig een arm om haar heen. Hij trekt haar daarbij dicht tegen zich aan. Haar hele lichaam trilt, het is verschrikkelijk. “Je mag naar huis, oke? Het komt goed.” Breekt hij dan. Zacht wiegt hij haar heen en weer in een poging haar te bedaren, in een poging zelf weer te kunnen bedaren. Had hij Rose nu tot waanzin gedreven, was het echt zo ver gekomen? Hij had haar wel laten gaan, heus wel. Dit was nooit zijn intentie geweest.

Terwijl hij haar probeert te troosten valt zijn blik op de enige persoon die wel kalm kan blijven. Celeste. In haar ogen kan hij een soortgelijke blik aflezen als de avond dat ze ruzie hadden gehad. Roerloos staart ze naar Rose.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit slikt onwillekeurig als hij Rose smekend zijn naam hoort zeggen terwijl hij de deur op slot doet. Hij kijkt haar aan met een blik dat hij geen keuze heeft en laat de sleutels weer in zijn broekzak glijden.
Hij zou liever ook hebben dat juffrouw Rose zich hier al niet meer bevond maar in feite is ze even schuldig als Sam. Jij bent ook schuldig.
Kit bant snel de gedachte uit zijn hoofd en kijkt zwijgend naar Noah die nog steeds Sam vast heeft. Wat is hij van plan?

Maar dan begint Rose hysterisch te gillen terwijl ze zich op de grond laat vallen.
Kit trekt grote ogen terwijl zijn wangen witbleek trekken. Krijgt ze één of andere toeval of wat is dit?!
Hij bijt verstikt op zijn lip en wil net Rose overeind helpen als Noah Sam los laat en zich zelf over Rose gaat ontfermen.

Hij kijkt snel op naar Celeste terwijl hij hoopt dat zij er voor niets tussen zit dat Rose daarnet zo deed. Maar hij heeft er een naar gevoel over. Met Celeste mag je niet te veel dollen, dat heeft hij ook ondervonden.
Daarna laat hij zijn blik naar Sam glijden. Zij heeft nu ongeveer vrij spel omdat Noah geen aandacht meer voor haar heeft. Als ze maar geen domme dingen gaat doen. Kit houdt zich dan ook maar voor het zekerste klaar.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Samantha recht haar rug ietsje en lacht Noah’s opmerking in eerste instantie weg. Wat wilt hij doen? Haar vermoorden? Zonder enig resultaat probeert ze haar pols uit zijn grip te trekken, maar na een blik op haar arm, kijkt ze Noah woedend aan. ‘Doe het dan.’ Beantwoord ze snerend zijn gefluister. ‘Maak in ieder geval nu eens eindelijk een besluit.’ Ze houdt zijn blik vast, hij zal haar in ieder geval aan moeten kijken.
Haar aandacht –en die van Noah- wordt echter getrokken door Rose die begint te schreeuwen. Opgelucht dat Noah haar nog niet vermoord heeft, wrijft ze over haar arm heen. Hoewel Sam in eerste instantie denkt dat Rose zo doet om de aandacht van Noah te krijgen, blijft ze ook doorgaan wanneer Noah naast haar staat.

Ontzet kijkt Sam naar Rose, waarbij de situatie alleen maar lijkt de verergeren. Ze moeten weg uit deze kerker, Sam beseft heel goed dat ze hier machteloos is en dat de deur op slot zit, staat haar totaal niet aan. ‘Kit, maak de deur weer open.’ Commandeert ze dan ook, waarbij ze hem een blik geeft die er niet om liegt.

‘Ik heb hier niets mee te maken,’ sist ze Noah toe, waarbij ze ook bij Rose neerknielt. ‘Ga aan de kant.’ Ze kijkt hem vurig aan, waarbij ze voorzichtig Rose haar oogleden openspert, om daar een doodsbange blik in aan te treffen. Ze snuift. ‘Dus nú mag ze naar huis.’ Verwoed schudt ze haar hoofd. ‘Is dit soms een of andere bijwerking van je macht hier in Between?’

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose schudt heftig haar hoofd en probeert met alle kracht die ze heeft de beelden uit te sluiten - wat niet lukt. Wanhopig snakt ze naar adem terwijl ze een hand op haar voorhoofd voelt, gevolgd door tranen op haar wangen. Woorden die er worden gesproken in de kerkers dringen door de akelige kreten in haar hoofd niet tot haar door. Ze voelt vaagjes dat ze lichtjes wordt meegetrokken en ze voelt een arm om haar heen en iemand die aan haar ogen zit en - de pijn is ondraaglijk. Ze ziet niets anders dan de bebloedde muren om zich heen.

Dan opeens is het compleet zwart voor haar ogen. De kreten zijn verdwenen en er is niks anders dan stilte om haar heen. Het is alsof ze in het niets is belandt. Angstig knijpt ze haar ogen helemaal dicht.
Snakkend naar adem spert ze opeens haar ogen open. Angstig kijkt ze om haar heen. Ze ziet de grauwe muren van de kerkers. De muren en de vloer zijn schoon. Er liggen nergens lichamen. Haar blik schiet meteen naar haar handen. Geen bloed. De woorden die gesproken worden dringen nog niet volledig tot haar door. Ze kijkt naar haar ene zijde, waar ze Sam ziet, en naar haar andere zijde, waar ze Noah ziet.

In een reflex duwt Rose meteen de arm van Noah van zich af wanneer ze merkt dat hij degene is geweest die haar naar zich toe had getrokken. De angst is uit haar ogen af te lezen.
"Ga weg, alsjeblieft." verlaat het trillend haar mond. De tranen rollen nog over haar wangen heen. "Blijf uit m'n buurt." smeekt ze haast, terwijl ze over de vloer achteruit schuifelt - verder van Noah vandaan. Ze wil hem niet om zich heen hebben. Ze wil zo ver mogelijk van hem vandaan zijn. "Alsjeblieft, alsjeblieft."

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit kijkt gespannen naar Rose die nog altijd in een soort van pijnlijke worsteling met zichzelf zit. Terwijl er niets te zien valt, lichamelijk dan.
Sam kijkt naar hem om en zegt dat hij de deur moet openen. Als ze maar niet denkt dat hij gaat doen wat zij zegt. Vergeet.Het.
'Daar moet de Heer over beslissen.' mompelt hij terwijl zijn blik weer naar Rose gaat.
Opeens houdt het op en hij hoort hoe hard ze aan het snikken is terwijl ze op adem probeert te komen. Zijn hart kan het nog amper aan.

Dan ziet hij hoe Rose verwoed Noah zijn arm weg duwt en ze - haast angstig - van hem wegkruipt. Hij kan het niet meer aan en doet de resterende afstand zelf om zich daarna bij Rose te hurken.
'Het is voorbij, juffrouw Rose...Je bent veilig nu. Vertrouw me maar.' fluistert hij haar toe terwijl hij haar voorzichtig in zijn armen neemt en ze zachtjes optilt.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sam haalt opgelucht adem als Rose weer terug in de realiteit komt. ‘Rose, sshh,’ probeert ze haar te kalmeren waarbij ze voor haar hurkt en zo ook tussen Rose en Noah inzit. ‘Kun je staan? Lopen?’ Onderzoekend kijkt ze Rose aan. Ze wilt net haar hand uitreiken, als Rose opgetild wordt door Kit. Vurig kijkt ze hem aan, hem vertrouwen. Waar zijn vertrouwen ligt, hebben ze zojuist wel kunnen ontdekken.
Ze laat haar blik even heen en weer schieten tussen Noah en Kit, en besluit dat ze hoe dan ook weg uit deze kerker moeten. Celeste staat zo rustig op de achtergrond dat je haar bijna zou vergeten, iets wat Sam nu wel goed uitkomt. Met Kit’s armen om Rose heen, plukt Sam behendig de sleutels uit Kit’s broekzak. Het duurt eventjes, maar dan heeft ze de juiste sleutel gevonden en haast ze zich naar de deur.

‘Loop,’ ze slaat de deur open en kijkt Kit dwingend aan. ‘Anders laat je Rose nú los.’

Angel · Hotemetoot

Noah slaat zijn ogen neer en geeft geen antwoord op de beschuldigen van Sam. Rose lijkt te ontwaken uit een zeer slechte nachtmerrie. De nachtmerrie voor Noah begint dan nog maar net. Als een bang kind kruipt ze van hem weg terwijl ze hem smeekt niet dichterbij te komen. Zijn hart breekt. Het is nog pijnlijker dan een jaar lang naar haar verlangen, nog pijnlijker dan haar laatste woorden. Het ergste is dat hij het allemaal aan zichzelf te danken heeft.

Zijn mond staat gespannen als de tranen oncontroleerbaar over zijn wangen naar beneden bungelen. Kit voegt zich bij Samantha en ontfermt zich ook over Rose. Noah zijn blik blijft op Rose gericht, haar angstige blik naar hem voor altijd in zijn geheugen gegraveerd.

Afgewezen door Rose krabbelt Noah nu weer overeind. Hij onderneemt niet eens actie als Sam de deur opent en Kit naar buiten gebiedt te gaan. “Kit.” Zijn stem is droog en trilt “Breng ze allemaal naar huis, allemaal.”

Zijn blik dwaalt af naar Celeste. Zij was de schuldige van deze paniekaanval, hij weet het zeker, maar heeft niks om het te bevestigen. Zijn lotgenoot, zijn porseleinen pop heeft zijn waarde verloren. Hun verstandhouding is op scherp gezet. Het geeft hem in elk geval iets om over na te denken, iets anders dan de gedachte aan Rose. Celeste was een grote teleurstelling, het is uit zijn ogen af te lezen. Verslagen wendt hij zijn blik af loopt ook hij de stenen trap op naar boven.

Ze mag haar eigen wonden schoonmaken, Noah gaat haar daar niet bij helpen. Niet na wat ze Rose heeft aangedaan. Hij weet nog niet eens zeker wat het precies is dat ze haar heeft aangedaan.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit trekt een gezicht als Sam overduidelijk misbruik heeft gemaakt van de gelegenheid om zijn sleutels uit zijn zakken te pikken en dan nog eens ook te gaan commanderen. En dan vraagt de meid zich af waarom niemand haar wil?
Hij wil net iets snauwend tegen haar zeggen als hij de gebroken stem van zijn heer hoort.

Geschrokken kijkt hij om naar hem. Hij heeft zijn meester al in veel slechte perioden gezien. Maar deze keer lijkt hij echt gebroken te zijn. Breng ze naar huis. Allemaal.
'Heer-' begint hij aarzelend. 'Ben je het zeker?'
Hij bijt op zijn lip en kijkt zwijgend naar Noah. Maar die reageert niet meer en verlaat de kerker zonder nog een woord te zeggen.

Kit probeert zich te concentreren op de situatie en richt zijn blik naar Sam. 'Moeten er nog spullen ingepakt worden om naar huis te gaan?'
Hij wandelt dan ook de kerker uit terwijl hij Rose beter in zijn armen neemt en begint dan aan de wandeling naar hun kamer toe.

Eenmaal aangekomen, legt hij Rose voorzichtig neer op haar bed.
'Juffrouw Rose? Gaat het een beetje met je?' Hij kijkt haar bezorgd aan terwijl hij over haar buigt. 'Je hebt maar weinig kleur.' mompelt hij verder.
'Moet ik je spullen inpakken? Dan kunnen we vertrekken naar Alusia.'

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose laat Kit en Sam voor de rest maar over zich ontfermen. Het enige wat ze wil is hier zo snel mogelijk weg gaan. Zo snel mogelijk. Ze knijpt haar ogen dicht wanneer ze de stem van Noah hoort. Ze mochten naar huis. De woorden snijden op de een of andere manier na al hetgeen wat er gebeurt is alsnog door haar heen. Ze zal deze keer echter zonder aarzelen de kans met beide handen pakken en hier zo snel mogelijk vandaan gaan.

Eenmaal op de kamer - waar Ryan waarschijnlijk ook nog is - laat Rose zich voorzichtig door Kit op het bed neerleggen. Ze blijft zwijgend op de rand van het bed zitten. Haar blik is recht voor haar uit gericht. Ze wil ja knikken en zeggen dat het gaat, maar het gaat helemaal niet. Ze wil hier weg. Ze schudt haar hoofd en haalt even haperend adem.
"Ik heb niks nodig." komt het schor uit haar mond. "Als we maar zo snel mogelijk weg zijn."

Celeste Willow

Celeste blijft strak naar Noah kijken wanneer ze zijn teleurgestelde blik in z'n ogen ziet. Ze snuift even en schudt haar hoofd. Ze had hem verlost uit z'n emotieloze zelf, de dames hadden gekregen wat ze wilden en ze hadden hun doel behaald. Ze zouden hier wegkunnen. Allemaal.
Zou er een andere manier zijn geweest om Noah's ogen te openen voor alle emoties om hem heen? Celeste betwijfelt het. Rose was precies zijn gevoelige punt waar hij geraakt kon worden. That's it.
Zijn teleurgestelde blik doet haar echter niets. Ze heeft nooit om zijn drama gevraagd. Ja, ze had hem misschien wel naar zijn emotieloze zelf geduwd, maar het had hem alleen maar geholpen alle pijn uit te sluiten. Hij was net als haar. Hij zou hetzelfde als haar voelen.
Daarnaast was ze nooit van enorme waarde voor hem geweest - waar ze zich bewust van was. Ze had hetzelfde lot als hem. Ze zaten hier samen vast voor een eeuwigheid. Hoewel anderen zouden komen en gaan, bleven zij altijd over. Dat koesterde hij - om niet alleen te kunnen zijn. Meer dan die waardering had ze nooit echt van hem gekregen, ze was van geen andere emotionele waarde voor hem. Niet zoals zijn vrienden en familie voor hem waren geweest. Niet zoals Rose voor hem was geweest. Zijn teleurstelling en zijn gebroken blik doen haar daarom niets.

Ook Celeste loopt de kerkers uit direct richting haar eigen kamer. Ze ziet de tas met spullen op bed liggen. Een mistroostig glimlachje speelt op. De tas die ze een paar uur geleden vol enthousiasme aan het inpakken was. Nu Noah had gezegd dat ze allemaal naar huis mochten gaan, waren de gevolgen wel duidelijk. Ze hoefde de tas niet verder in te pakken en ze hoefde niet te hopen op een vrolijke middag. Wellicht nooit meer.

Even later ligt er een andere tas klaar op het bed, terwijl ze zelf voor de spiegel staat en voorzichtig haar wonden verzorgt. Zodra iedereen weg was, was het ook voor haar tijd om te vertrekken.
Ze trekt even een pijnlijk gezicht wanneer ze met haar hand over de snijwonden gaat. De pijn is nog steeds brandend aanwezig maar ook hier heeft ze nu een muur voor getrokken. Hoewel ze Noah uit z'n emotieloze zelf had geholpen, deed ze voor zichzelf precies het tegenovergestelde.

Angel · Hotemetoot

Ryan was op zijn bed gaan liggen, wachtend op hulp. Dan gaat de deur open en zijn daar Sam, Kit en Rose. Vooral die laatste ziet er beroerd uit. Verbaasd vliegt hij overeind “Wat is er gebeurd?” zijn wenkbrauwen schieten omhoog “Mogen we weg dan?” Ryan snapt niet wat hij in dat laatste half uur gemist heeft, behalve zijn leuke uitje met Celeste. Steeds meer vragen komen bij hem naar boven “kan iemand me even bijpraten? Ik snap niet wat er aan de hand is, ik heb namelijk opgesloten gezeten in deze kamer omdat de deur is dicht gewaaid.” Hij krabt even op zijn hoofd, waarom konden hun dan zo gemakkelijk naar binnen. Het is allemaal wel erg toevallig. De laatste persoon die hij heeft gezien is Sam, dus richt hij zich op haar “Biecht op.”

Weer een moment van schrik "Ik ben te laat!" veerkrachtig springt hij van het bed "Je moet me zo even bijpraten" roept hij voor hij de slaapkamer uit rent. Snel rent hij naar de derde verdieping. Hijgend blijft hij bij Celeste in de deuropening staan "Sorry! Ik ben veels te laat maar-" zijn blik gaat naar de wonden op haar arm en de geïrriteerde huid "Mijn god, wat is jouw overkomen?"

Afbeelding

Noah ademt onregelmatig, tussen zijn snikken door moet hij regelmatig naar een extra teug lucht happen. Buiten is het inmiddels donker geworden, maar Noah lijkt ondanks de donkere paden precies te weten waar hij heen gaat. Hij kan niet iedereen zien vertrekken, hij zou zijn aanbod intrekken of erger. Nu moet hij emoties die hij lange tijd heeft weggestopt in een keer zien te verwerken. Inclusief het oude zeer van het afgelopen jaar.

Misschien was het gerechtigheid, misschien verdiende hij het om nu alleen achter te blijven. Hij had het allemaal anders moeten aanpakken. Morgenochtend zou hij terug keren naar een leeg kasteel. Kit zou, hoogstwaarschijnlijk, na een dag weer terug keren. Celeste zou misschien ook vertrekken. Dat was misschien voor hun beide het beste. Ze hadden duidelijk de verkeerde uitwerking op elkaar, ongeacht wat Celeste haar motieven nu wel of niet waren geweest. Ze had hem aangemoedigd met de eerste moord. Hem geleerd zijn gevoelens af te sluiten. Dat had geholpen voor zolang het duurde, maar nu waren ze er weer. Heftiger dan ooit. Met vreemd genoeg tegelijkertijd een soort rust. Rose kon nog afscheid nemen van haar moeder, iedereen zou weer veilig in Alusia hun leven kunnen voortzetten. Noah met de belangrijke les dat hij zijn gevoel nooit meer mocht uitschakelen.

Onder de boom der zielen neemt hij plaats. Hij laat zijn hoofd tegen de dikke stam rusten en sluit zijn ogen. De lichtjes dalen zacht op hem neer, alsof ze hem proberen te troosten. Anderen dansen vrolijk voor zijn ogen en verlichtte de maanloze nacht. Blijf uit m’n buurt. Asjeblieft. Waar was Thomas? Thomas had hem kunnen helpen en kunnen bijstaan.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste blijft stilstaan wanneer ze opeens een stem hoort. Ryan. Voorzichtig draait ze zich naar hem om. Er vormt zich om de een of andere reden meteen een brok in haar keel. Een zwaar gevoel overwelmt haar. Ze wil met moeite haar eigen emotieloze muur omhoog houden.

Ze wil zeggen dat er niks aan de hand is, maar met haar huidige toestand zou zelfs Ryan daar niet intrappen. Ze zucht even diep. De huid vanaf haar sleutelbeen tot aan haar arm is geïrriteerd, rood en bedekt met bultjes. Aan de achterkant van haar linkerarm bevinden zich de drie puntjes van het vlijmscherpe mes, die met sneeën aan elkaar verbonden zijn. Op haar rechterarm de andere twee diepe sneeën. Dit kon op geen enkele manier op een "ongelukje" lijken.

"Dus jij was niet op de hoogte van hun plan?" vraagt ze. Het idee dat hij een onderdeel van hun plan was is zojuist vaak genoeg herhaaldelijk in haar opgekomen. "Het plan was niet om me een leuke middag te beloven, me af te leiden en vervolgens vast te ketenen in de kerkers?"

"Als je er inderdaad niks mee te maken had.." Het is duidelijk dat er twijfel af te lezen is uit haar ogen. Ze weet niet of ze hem nog kan vertrouwen. "Sam en Rose hebben me vastgeketend in de kerkers. Ze wilden me aan het praten krijgen over Noah - over wat ik hem blijkbaar zou hebben aangedaan." Ze is even stil. "Dit is het artistieke resultaat van Sam." doelt ze op haar wonden.
"Maar maak je geen zorgen. Ik heb ze geholpen om Noah uit z'n emotieloze wereld te wekken - hij is als vanouds."

Celeste draait zich weer om en richt zich op haar spiegelbeeld. Ze gaat voorzichtig met haar hand over haar sleutelbeen heen. Ze wil de vreugde in zijn ogen niet zien wanneer ze hem het volgende nieuws vertelt. "Jullie zijn nu vrij om te gaan." Het is alsof iets haar keel afknelt bij die woorden. "Terug naar Alusia, terug naar jullie oude leventje. Noah zal jullie niet meer tegenhouden."

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Haar blik gaat naar Noah die zegt dat ze naar huis mogen. Ze bijt even op haar lip bij het zien van de staat waarin hij is. Het doel heiligt de middelen, zeggen ze dan toch? Rose kan afscheid nemen van haar moeder, alle mensen mogen naar huis, Noah heeft zijn gevoel terug.. Dat was toch waarom ze dit vanochtend deden.
Samantha laat Kit met Rose voorgaan door de deur, waarna ze nog een laatste keer achterom kijkt naar Noah en dan in een snelle pas naast Kit gaat lopen.

‘Ik heb niets nodig,’ antwoord ze tegen Kit, ‘Rose moet zo snel mogelijk terug –voor Leah.’
In de kamer gaat ze naar de badkamer om een glaasje water te halen voor Rose. Ze schrikt op uit haar gedachten door Ryan die nogal ‘actief’ is en ook alweer weg is, voordat hem iets uitgelegd kan worden. Ze fronst even. Hij zal zo wel terug zijn.
Ze zet het glas water neer op het nachtkasje van Rose en verdwijnt dan weer even in de badkamer, waar ze met wat water haar gezicht natmaakt. Ze haalt een paar keer gecontroleerd adem en kijkt naar haar eigen spiegelbeeld. Er gaan allerlei opties door haar hoofd. Ergens had ze er helemaal niet op gerekend dat ze naar huis zou mogen. Ze kijkt zichzelf even spottend aan, was ze echt gek aan het worden? Alleen al de gedachte dat ze nu niet mee terug naar Andalusia zou gaan, lijkt onwerkelijk. En toch knaagt het aan haar. Ze schudt haar hoofd vervolgens en loopt weer de slaapkamer in. ‘We moeten gaan.’ Ze knikt naar Rose en Kit.

Angel · Hotemetoot

“Welk plan? Ik heb opgesloten op mijn kamer gezeten.” Sputtert hij verbaasd. Ryan trekt zijn wenkbrauwen hoger en hoger op om vervolgens weer diep te fronsen. “Wat!? Noah is verantwoordelijke voor zijn eigen gedrag, hoe kunne ze jou daar nou verantwoordelijk voor houden.” Hij was blijkbaar bewust niet onderdeel van hun plan gemaakt, hij had dit nooit goed gekeurd. Hij dacht dat ze vriendinnen waren, maar houdt deze gedachten voor zichzelf. Het is allemaal al pijnlijk genoeg. Dat Noah weer als vanouds is interesseert hem eigenlijk niet. De oude versie van Noah had hij nooit leren kennen, hij had deze versie van hem geaccepteerd. Rose en Sam duidelijk niet.

Verward schudt hij even zijn hoofd en probeert hij alles een plekje te geven. Dan is er ook nog goed nieuws. Slecht nieuws voor Celeste dus. “Oh…” hij glimlacht lichtjes bij de gedachten aan zijn zusjes. Die glimlach ebt snel weg bij het zien van Celeste. Misschien was hij wel de enige die haar doorzag, inclusief haar minder leuke kanten. Het was logisch dat je aan elkaar gehecht raakte wanneer je zoveel tijd met elkaar door bracht. Hij zou Kit ook moeten missen. Via het spiegelbeeld kijkt hij haar aan “Als we toch mogen komen en gaan dan kom ik gewoon weer terug. Dan hou ik er gewoon een vreemde vakantiebestemming op na.” Hij glimlacht bemoedigend en pakt een gastendoekje. Nadat hij deze heeft afgespoeld onder de kraan pakt hij voorzichtig haar arm vast en dept hij zacht op de snijwonden.

“Je moet het ontsmetten. Kun je geen magie gebruiken om het te laten helen?” Mistroostig kijkt hij naar haar verwondingen en drukt hij een kus op haar blonde haren. Hij weet dat Celeste zich in de steek gelaten zal voelen wanneer ze vertrekken, hoe mooi hij het ook inpakt, hoeveel beloftes hij ook maakt.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Aan Ryans reactie was duidelijk op te merken dat hij niks van het plan had afgeweten. Sam en Rose hadden hem blijkbaar opgesloten in hun kamer. Nu ze dit hoort beseft ze dat hij het nooit goedgekeurd zou hebben. Ergens stelt het haar gerust dat ze hem inderdaad kan vertrouwen - maar ergens doet het haar ook pijn omdat ze zich ervan bewust is dat hij al snel zal vertrekken.

Celeste zet met enige moeite een kort glimlachje op wanneer hij Between een soort van vakantiebestemming noemt en daarna met een doekje over haar wonden heengaat. "Ik weet niet of het zo makkelijk zal zijn om heen en weer te gaan." Ze trekt even een pijnlijk gezicht en schudt vervolgens met een glimlachje haar hoofd.
"Sam heeft er zoveel alcohol overheen gegooid dat het nog nauwelijks besmet kan raken." zegt ze. Ze haalt even haar schouders op. "Het ergste heb ik zojuist al een beetje met magie weten te helen, maar de rest zal moeder natuur moeten verzorgen."

Celeste sluit eventjes haar ogen wanneer hij een kus op haar haren drukt. Ze wil niet dat hij gaat. Ze wil niet achtergelaten worden. Ze wil niet weer alleen achterblijven. Langzaam opent ze haar ogen weer en pakt ze voorzichtig het doekje uit z'n hand. Met moeite weet ze een mistroostig glimlachje naar boven te brengen.
"Ga terug naar Alusia en leef je leven Ryan. Geniet van het leven, geniet van je zusjes en geniet van alles om je heen. Blijf niet met je gedachten bij Between hangen,-" Ze kijkt hem recht met haar diepe blauwe ogen aan. "en kom niet terug - het hoort geen plaats te hebben in je leven." Ze haalt eventjes adem. "Between is voor diegenen die blijven hangen tussen leven en dood, mensen die niet los willen laten en geen vrede en rust met zichzelf hebben." Voorzichtig legt ze haar hand op z'n wang. "Het is geen plaats voor jou - dat heb je me wel bewezen."

Zachtjes trekt ze haar hand weer terug en glimlacht ze nog een laatste keer. "Ik denk dat ze binnen nu en een kwartiertje wel zullen vertrekken.. Het is beter als jullie samen gaan." zegt ze, hem subtiel dwingend te gaan.

[RPG] At the other side of the world (10)

Wie is er online