 Geplaatst: do jun 27, 2013 12:24
De sfeer op het kasteel is grimmig. Iedereen weet het. Zelfs het weer lijkt zich aan de situatie aan te passen. De zon schijnt al dagen niet, het regent veel en de temperatuur is lager dan gemiddeld rond deze tijd van het jaar. Het is het dagelijkse gespreksonderwerp van de dienstmeiden voor het begin van hun dienst, in de keuken en tussen de andere bedrijvigheden door. Zelfs de eens zo koppige kokkin heeft tranen boven haar eten laten ontsnappen. s' Avonds branden de dorpslieden een kaars en hopen ze allemaal op een goede afloop.
De tijd dringt. Spoedig zou het niet meer te vermijden zijn. Het verlies van Leah zou heel het hof raken. Haar charme heeft het vertrouwen van het personeel gewonnen. Haar doorzettingsvermogen heeft velen geïnspireerd. De liefde van de koning voor haar is niemand ontgaan, nog lang zal het sprookje in de oren van kleine kinderen worden gefluisterd. Zeker nu het sprookje bijna voorbij is.
Chase draagt Leah trouw zoals elke avond de trappen van het kasteel op. Voorzichtig plaatst hij haar in bed, zonder haar ooit zijn angst voor de toekomst te tonen. Glimlachend schuift hij een extra kussen achter haar rug en ontdoet hij haar van haar sloffen.
“Als het morgen mooi weer is dan kleden we je warm aan en neem ik je even mee naar buiten.” Met een glimlach trekt hij de sprei over haar bleke benen heen. “En Nina, de jonge dienstmeid die altijd het beddengoed verschoont, wil morgen dolgraag je nagels lakken.” Chase zorgde ervoor dat er altijd iemand bij Leah was op de spaarzame momenten dat hij even absent was. Een taak die iedereen met liefde voor hem uitvoerde en momenten waarop Leah vaak extra verwend werd door het personeel.
Chase sprak weinig over haar ziektebeeld, al ontkende hij het niet. Hij genoot van elk moment samen, al pijnigde het hem haar zo te zien. Dus als hij erover sprak dan maakte hij een grapje om de ernst ervan te verdoezelen. “Ik sta met 2-1 voor, dus vanavond is je kans om er weer een gelijke stand van te maken.” In kleermakerszit neemt hij naast haar plaats op het bed en schudt hij een aantal speelkaarten.
Leah Johnson Pocock
Leah geniet van haar dagen. Chase dringt er niet meer op aan om constant weer nieuwe dokters te zien wat voor Leah een hele opluchting is - natuurlijk is hij nog overbezorgd maar zijn aandacht gaat nu veel meer naar hun tijd samen, hun mooie momenten die ze nog hebben. Hoewel ze zich vaak heel moe voelt en ze zo nu en dan dagen heeft dat ze liever het bed niet uit willen komen door die vermoeidheid en door de pijn die ze zo nu en dan heeft - heeft ze er alles voor over om elke dag weer uit bed te komen en er het beste van te maken.
Ze laat zich graag door Chase verwennen net zoals vele jaren geleden, alleen net in een andere toestand. Daarnaast heeft ze vaak bezoek van anderen en beseft ze keer op keer weer dat Alusia altijd een thuis voor haar is geweest. En hoe vaak haar gedachten ook bij Rose, Daisy en Adam zijn en hoe veel zorgen ze zich ook maakt - ze probeert ondanks alles zo veel mogelijk te lachen en genieten, vooral voor Chase.
"Iemand met hoffelijke manieren zou medelijden met me hebben en me expres laten winnen." zegt Leah. "Maar we weten beiden dat je dat niet bent." lacht ze. "En maar goed ook, want ik ga natuurlijk gewoon geheel eigenhandig van je winnen." Ze pakt met een lach haar kaarten aan en gaat expres even verzitten zodat Chase zeker niet naar haar kaarten kan kijken, waarna ze haar eerste zet doet.
Leah eet wat van de koekjes die op een schaaltje op het bed liggen. De dienstmeisjes brachten altijd wel wat lekkers. "Chase?" vraagt ze na een poosje spelen. Ze kijkt naar hem op en er verschijnt een voorzichtig glimlachje op haar gezicht. "Zullen we dansen?" vraagt ze hem. "En geen smoesjes dat je nog steeds niet kan dansen.. toe?"
Chase kijkt lachend naar haar op “Je maakt misbruik van de situatie.” Glimlacht hij “Dat terwijl ik net aan de winnende hand was.” Hij legt zijn kaarten weg en klimt van het bed af. Met een diepe buiging biedt hij zijn hand aan en helpt hij Leah van het bed.
“Er is geen muziek” fluistert hij zacht als hij haar in zijn armen neemt en voorzichtig met haar begint te dansen.
[...]
Een week later.
Na vele dagen regen schijnt vandaag voor het eerst de zon. Vogels fluiten en zonlicht glijdt tussen de gordijnen door naar binnen. Sommige ramen staan op een kier en voeren de zoete lucht van zomerbloesem naar binnen. Chase zit op bed, zijn armen stevig om Leah heen geslagen, haar handen veilig in de zijne geklemd. Zijn kin rust zachtjes op haar hoofd terwijl hij geconcentreerd naar haar zwakke ademhaling luistert. Het feit dat Rose veilig terug is gekeerd geeft hem nu juist de extra kracht om sterk te blijven.
[...]
De terugkomst van Rose uit Between en Daisy en Adam van hun reis heeft Leah goed gedaan. Het heeft haar extra kracht gegeven en haar laten genieten van haar dagen. Ze heeft zoveel mogelijk dingen proberen te doen en zoveel mogelijk tijd proberen door te brengen met ieder van ze.
Wanneer ze de kracht er voor heeft gehad, is ze op sommigen avonden laat uit bed gestapt en naar de kamer van haar dochters gelopen. Hoewel ze al heel lang weet dat haar ziekte niet te genezen is en dat haar dagen haast op twee handen te tellen zijn, kan ze het nog steeds niet helemaal bevatten. Ze is bang maar durft het aan niemand te laten doorschemeren. Ze wil dat iedereen haar als de oude krachtige Leah herinnert, ze wil dat iedereen haar gelukkig herinnert, zonder pijn, spijt of verdriet.
De momenten dat ze Chase en Adam rustig kan bekijken in hun slaap zijn schaars. Vaak zijn hun het die haar niet alleen laten en wachten tot ze in slaap valt. Vaak doen ze geen oog dicht. Het geeft haar in ieder geval een goed gevoel dat ze ziet dat de twee nu alleen maar zo goed mogelijk met elkaar omgaan. Ze heeft er vertrouwen in dat ze samen zelfs heel ver zullen komen, dat ze zich er samen doorheen zullen slaan. Beiden vertelt ze zo vaak mogelijk hoeveel ze voor haar hebben betekend en hoeveel ze van hun houdt, zonder al te emotioneel te worden. Ze wil dat ze lachen en genieten, dat ze de hoop nooit op zullen geven en hun levens opnieuw zullen vullen en leven.
De schaarse momenten dat ze wel alleen is, doen haar pijn. Hoeveel moeite ze er ook voor doet om niet aan het eind te denken - haar eind -, kan ze er niks aan doen. Vaak genoeg is ze in de badkamer met haar rug tegen de deur aan op de grond gaan zitten, geluidloos snakkend naar adem, haar hand voor haar mond geslagen, de tranen over haar wangen rollend. Het breekt haar hart, het doet haar pijn.
[...]
Leah voelt de zachte aanraking van Chase z'n hand over haar haren. Er speelt een glimlachje om haar lippen. Haar blik gaat over Rose, Daisy en Adam heen, die aan een tafeltje in de kamer met z'n drieën een spelletje aan het spelen zijn. Ze lachen. Ze hebben het gezellig.
Voorzichtig kijkt ze op naar Chase en ook naar hem glimlacht ze. Zachtjes fluistert ze hem dat ze van hem houdt. Dat het goed is zo.
Voorzichtig en zwakjes haalt ze adem, waarna ze weer richting de kamer kijkt. De lachende gezichten van Rose, Daisy en Adam. De zachte aanraking van Chase zijn vingers.
De zon schijnt buiten. Ze kan het zien aan de helderheid van de kamer.
Er waait een zacht briesje. De dunne wittransparante gordijnen golven zachtjes op en neer.
Ze kan zelfs de zoete, zachte geur van de witte bloemen voor het raam en op haar nachtkastje ruiken.
Het is een mooie dag.
Voorzichtig sluit ze haar ogen.
Er rolt een enkele traan uit haar ooghoek.
Er speelt een licht glimlachje om haar lippen.
Het is een mooie dag.
Ze heeft er vrede mee.
[...]
Chase zit nog in dezelfde houding als een paar uur geleden. Leah ligt er vredig bij, maar hun sprookje is ten einde gekomen. Iedereen weet het. Ze stierf ruim een uur geleden, onder het toeziend oog van haar dierbare. Achterin de kamer staat de arts met een aantal leden van het personeel.
Chase zijn wangen zijn nat van de tranen die hij geluidloos heeft gehuild. Hij kan nog niet definitief afscheid van haar nemen, nog niet. Hij heeft zijn armen nog altijd trouw om haar heen geslagen, het is alsof de tijd is stil gezet. Maar het is tijd. Toch weet geen enkel personeelslid Chase in beweging te krijgen, zelfs niet nu alle kleur al uit Leah haar gezicht is weggetrokken.
Een bezorgde meid staat naast het bed, voorzichtig ontvouwt ze Chase zijn vingers uit die van Leah. “Uwe hoogheid, alstublieft…” fluistert ze zacht als Chase niet mee geeft. Met een zucht werpt ze een blik op de arts, niemand wil Leah bruut uit de armen van Chase trekken. Toch lijkt het scenario met elke minuut die verstrijkt dichterbij te komen. “Prinses Rose, het is echt tijd om afscheid te nemen.” Fluistert ze begripvol met een veelbetekenende hoofdknik naar Chase.
_________________
"Bir güzele güzelliğini hatırlatmak isterdim.. aynalardan evvel."
"Ik zou een schone aan haar schoonheid willen herinneren.. eer de spiegels dat doen."
|
