[RPG] Survivor

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Bill Dayton

Bill hoort een wazig geluid naast zich. Hij scheurt zijn blik los van het wrak en ziet een keurige man naast zich staan. Bill laat zijn blik over de man heen glijden. Hij leek zo kalm, en dat in zo'n chaotische situatie. Wat... wat zei hij eigenlijk?

"W-water..." mompelt Bill, meer tegen zichzelf dan tegen de man, terwijl zijn hoofd begint te registeren wat de man zei. "Oh, sure."
Water, dat kon hij wel gebruiken ja. Zijn keel voelde zo ruw, alsof er iemand met een staalborstel doorheen ging. Hij kijkt rond over het eiland, en wijst naar de bebossing.

"Zou er iets van een beekje lopen, of iets dergelijks?" oppert hij. Als Texaan heeft hij op de lagere school wel eens lessen gehad over survivallen in de woestijn, gezien het hoge aantal dode wandelaars per jaar, maar dat was toch wel flink lang geleden - en dit was ook bepaald geen woestijn.

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Felix ziet dat de wanhopige vrouw aan de man schud, en hij steekt zijn arm uit om haar tegen te houden. "Niet doen!" zegt hij en de man valt slap op de grond. Felix snelt naar hem toe en gaat met één been over hem heen zitten. Hij drukt met zijn handen een paar keer tegen zijn borstkas, en blaast dan weer nieuwe lucht in zijn longen. Net zoals hij net had gedaan. Zo gaat hij wanhopig door, en dan voelt hij aan zijn hartslag.

"Bonk. Bonk. Bonk." Drie verschillende hartslagen bonken. Éen wanhopig en trillerig, een ander bang en wanhopig, en de laatste zwakjes. Die eerste is van Felix. De laatste van de man. Hij leeft nog wel. Maar er is een kleine kans dat hij het overleeft.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sarah luistert zwijgend naar Charles die de huidige situatie begint op te sommen tegen Emily. Het vliegtuig is neergestort. Onwillekeurig gaat haar blik weer naar de ravage verderop.
‘Hmm?’ afwezig kijkt ze Charles aan, ‘Oh, ja, natuurlijk.’ Ze beantwoordt zijn glimlach ietsje onzeker. Terwijl ze met hem meeloopt naar de rand van het strand, verwondert ze zich over de kalmte en controle die de man uitstraalt.

Charles deelt mee dat hij op zoek naar water gaat. ‘Ik let wel op haar..’ ze neemt plaats naast Emily en kijkt dan nog eenmaal op naar Charles, ‘Blijf niet te lang weg, okay?’

Sarah haalt even diep adem en richt zich op Emily. ‘Emily?’ begint ze, ‘Charles komt zo terug, ik ben Sarah. Hoe voel je je?’ Ze weet eigenlijk niet zo goed wat ze met Emily aan moet, en hoopt maar dat of Emily snel beter aanspreekbaar wordt of Charles er weer is.

Angel · Hotemetoot

Charles vouwt zijn handen degelijk voor zich en kijkt naar de man voor zich. Hij is verward, maar lijkt met de opdracht om water te zoeken weer iets te hebben om zich op te focussen. Op iets anders dan het drama om zich heen, de pluimen rook, de schreeuwende mensen en de wrakstukken die als confetti over het strand verspreid liggen. Hij knikt en glimlacht goedkeuren “Vast wel. Ik kijk even of er nog wat tussen het puin te vinden is.”

Het mag dan onbeleefd zijn om andermans bagage te doorzoeken, vandaag is het geoorloofd. Daarbij zijn sommige koffers al open gesprongen, anderen gesmolten van de hitte of zijn de sleutels zoek. In een rugzak vind hij een zakje nootjes met het vliegtuig logo erop. Bij het wrak zelf liggen nog meer koffers, maar zolang de dreigende rookwolken blijven opstijgen waagt Charles zich niet bij het vliegtuig. Hij wend zijn gezicht af van een man die roerloos op zijn buik in het zand ligt.

Zijn blik gaat even naar de vrouw in de branding. Iedereen reageerde anders op wat er zojuist gebeurd was. Als het niet echt gebeurd was dan was het misschien zelfs fascinerend geweest. Bepakt met een half flesje water, een zakje nootjes, een in elkaar gedeukt blikje cola en een rolletje mentos begeeft hij zich snel terug naar de rand van het strand. Hij hoopt dat de andere man meer succes heeft.

“Ik heb wat water gevonden.” Hij legt de spullen naast Sarah in het zand en werpt een schattende blik op Emily. De hitte brandt op zijn toch al niet erg bruine huid en laat zweetdruppels op zijn voorhoofd verschijnen. Terwijl zijn blik tussen het uitgestrekte strand en Emily heen en weer gaat rolt hij de mouwen van zijn overhemd op. Zijn voorhoofd rimpelt iets als hij in gedachten verzonken voor zich uit staart.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Bill Dayton

Bill kijkt de man fronsend na als hij verklaart het puin te gaan doorzoeken naar water. Oh. Natuurlijk. Daar had Bill en Gen niet aan gedacht. Bill kijkt twijfelachtig achterom naar het woud. Wie weet hoe diep zo'n beekje in de bebossing ligt. Hij zou uren kunnen dwalen en zelf uitdrogen, of verdwalen. Zeker als de jongen niet meekwam, wat hij toch wel enigszins verwacht had.

Dan nu maar eerst het puin doorzoeken. Overmoedig komt Bill in eerste instantie vrij dicht bij het wrak, maar deinst hoestend achteruit als hij weer grote hoeveelheden rook inademt. Bovendien is de hitte die van het toestel afkomt onverdraaglijk.

Hij weet welgeteld één flesje water te vinden. Het plastic is nog zacht en zijn vingerafdrukken staan er nu in, en er drijven een paar kleine stukjes plastic in het water, maar dat maakt nu niets uit. Bill draait de dop open en drinkt gulzig. Er blijft een klein bodempje over, en dat stopt hij in de binnenzak van zijn leren jas.

Als hij verder het strand afloopt, vindt hij een paar ontplofte frisdrankblikjes, en twee blikjes Sprite die nog heel zijn. Nog wat verder vindt hij een fles scotch - ongetwijfeld uit de Business Class - en nog een laatste flesje water dat hij kan vinden. Met zijn buit wandelt hij terug naar de overlevenden, richting de overlevenden.

Hij legt voor de dames en de nette heer de frisdranken en één van de flesjes water neer, en pakt zelf de fles scotch. Hij gaat naast het gezelschap zitten, draait de fles open en neemt een flinke teug. Hij draait de dop erop, legt de fles voor zich neer en kijkt fronzend naar het wrak.

En nu? Hoe lang tot er reddingstroepen komen? Hij haalt zijn oude mobieltje uit zijn binnenzak en drukt hem aan, gezien hij uit stond voor de vlucht.

Geen bereik, natuurlijk niet. Hij houdt het toestel een beetje omhoog in de ijdele hoop dat het iets zal verbeteren, maar dat doet het niet. Hij kijkt nogmaals achterom naar de bebossing. Het lag er zo stil en vredig bij, en vooral zo onbebouwd. Als hier iemand zou moeten wonen kon het alleen maar een privé-eiland van een miljonair zijn; anders waren er toch allang mensen komen kijken, te hulp geschoten?

Ergens was het een mooi plaatje. Het meest tropische dat hij ooit had gezien was Las Vegas, en daar stopt het wel. Zulke spierwitte stranden, dat exotische bos... dit was absoluut een nieuwe ervaring voor Bill. Maar wanneer hij zich weer terugdraait naar het wrak, valt de schoonheid van het eiland volledig in het niet.

Hij gaat wat meer onderuit zitten om zijn ribben te ontlasten, en drinkt nog wat meer van de scotch. Hij trekt een pijnlijk gezicht bij het slikken; de brandende alcohol deed zijn schrale keel niet veel goed, maar het was beter dan niets.

"Hoe lang denk je dat het duurt voor die Unga Unga autoriteiten van dit eiland hier in actie komen?" vraagt hij skeptisch aan de mensen naast hem.

Melody · Hotemetoot

Emily Brown

Emliy kijkt de man die haar hoofd nog vast heen aan en probeert te volgen wat hij zegt. Emily, Charles, 15.08, neergestort vliegtuig, hoofdletsel, Chicago, schaduw. Emily, Charles, 15.08, neergestort vliegtuig, hoofdletsel, Chicago, schaduw. Emliy probeert de woorden in haar hoofd te herhalen om ze goed tot zich door te laten dringen. Haar hand gaat in een reflex naar haar hoofd toe. Ze voelt de stof van de blouse en kijkt vervolgens naar haar hand wanneer ze deze terugtrekt. Bloed.

Zonder het nog goed en wel te beseffen tilt Charles haar op. Op dat moment bedenkt ze dat als het een normale situatie was geweest de bezorgdheid van een man die ze blijkbaar nog maar twee dagen kent nogal vreemd kon zijn. Haar blik gaat weer naar de stukken vliegtuig verderop. Maar dit was geen normale situatie. Ze hadden een vliegtuigcrash overleefd.

Emily knikt even lichtjes wanneer Charles haar in de schaduw heeft neergelegd en vervolgens zegt dat hij op zoek gaat naar water. Ze blijft hem nakijken tot hij uit het zicht is verdwenen en ze zich bewust wordt van de vrouwenstem die ze eerder ook van dichtbij had gehoord. Ze kijkt naar haar op. Sarah.
“Ik..” begint ze. Ze fronst even. Sarah’s vraag maakt haar ervan bewust dat ze op het moment zelf de blouse tegen haar hoofd aanhoudt. Voorzichtig trekt ze hem terug en kijkt ze naar het bloed. Haar bloed. “Het gaat.” fronst ze. “Alleen m’n hoofd..” Het dreunt. “Het dreunt.”

Haar blik schiet weer naar de chaos verderop terwijl de twee mannen weer terug komen gelopen. De woorden van de tweede man gaan langs haar heen. Ze fronst. “Zijn er mensen die er erger aan toe zijn?” Het is een retorische vraag. Natuurlijk waren er mensen die er erger aan toe waren. Gewonden, doden.. “We moeten ze helpen.” Ze probeert op te staan maar een duizeligheid neemt het meteen over en zorgt ervoor dat ze weer terug op de grond gaat zitten en haar hand weer tegen haar hoofd aanhoudt. “We moeten ze helpen.”

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Chloe heeft alles weer goed afgespoeld en loopt rustig het strand weer op. Op een wat rustigere plek dan net gaat ze voorzichtig zitten om zeker te zijn dat er niet weer zand in de wond komt en dan haalt ze haar tas van haar schouders en begint er weer doorheen te zoeken. 'Fck, ik heb natuurlijk geen schaar of iets om het verband te knippen.' bedenkt ze. Vlug kijkt ze rond, er ligt niet veel verderop een koffer die open is gesprongen. Misschien zat er een vijl of nagelschaartje in de toilettas? Voorzichtig staat ze weer op en loopt naar de koffer toe. Al snel komt ze tot de conclusie dat de koffer van een man was en dat ze er niets aan had. Ook in de toilettas vind ze niets nuttigs, alleen een tandenborstel, tandpasta, scheergel en een klein flesje mondwater. De scheermesjes zijn verdwenen.

Met een zucht gaat ze weer op het zand zitten en terwijl ze haar opties af probeert te gaan - ze kon naar het wrak lopen en daar zou vast iets scherps liggen - ziet ze iets glimmen naast ze koffer. Kort kijkt ze ernaar totdat ze realiseert dat het een gebroken stuk spiegel is. Ze pakt het stukje op, heel groot was het niet en bekijkt het. Dit zou misschien scherp genoeg zijn... Ze veegt het zand er voorzichtig af, blaast nog even ertegen voor de zekerheid en haalt dan het verband tevoorschijn. Snel test ze of het scherp genoeg is. Opgelucht haalt ze adem als na wat moeite het toch lukt. Zonder om zich heen te kijken begint ze snel met het verbinden van haar been om erna vlug haar arm te doen. Als ze klaar is heeft ze nog verband over en met het verband in haar hand staat ze op, hijst haar rugzak op haar schouders en kijkt om zich heen.

"Iemand die het echt nodig heeft, maar het wel gaat overleven," mompelt ze tegen zichzelf.

Ze weet dat er genoeg gewonden zijn, maar daarvan waren er ook genoeg die het nooit zouden overleven. En Chloe weet dat ondanks ze wonden kan verzorgen en verbinden, ze nooit zware wonden zal kunnen verzorgen. Ze wist bijtwonden te verzorgen, lang genoeg totdat iemand het ziekenhuis bereikte, maar ergere wonden dan dat zou ze niets mee kunnen. Ze schud haar hoofd, ze moest zich concentreren. Kort kijkt ze rond en ziet verderop, bij de rand van het woud wat mensen zitten en ze besluit er naartoe te lopen. Als ze vlakbij is ziet ze dat het twee mannen en twee vrouwen zijn.

"Kan ik hier iets doen om te helpen? Een niet te grote wond die echt moet worden verbonden?" vraagt ze als ze bij het viertal aankomt en de nadruk legt om 'echt'.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sarah knikt even bevestigend als Sarah constateert dat haar hoofd pijn doet. Ze kijkt even naar de blouse die ondertussen rood is gekleurd en trekt een pijnlijk gezicht. ‘Het komt vast wel goed,’ probeert ze Emily dan maar iets gerust te stellen, al heeft ze geen idee of dat klopt. Ze zijn neergestort. Op een strand, en er zijn nog geen ambulances, reddingsdiensten, of wat er normaal hoort te zijn, gekomen.

Charles komt weer terug, samen met een andere man die naast haar plaatsneemt. Wanneer de man met zijn mobieltje in de weer gaat, om het vervolgens op te geven, schudt ze even met haar hoofd. Zo’n oud ding had in de stad al slecht bereik, laat staan op een eiland. Haar eigen mobieltje zat echter in haar tas, die hopelijk ergens op het strand zou liggen.

Ze haalt haar schouders op bij zijn vraag over autoriteiten. ‘Ze zullen vast zo wel komen. Dat moet wel.’ ze zucht even. ‘Een neerstortend vliegtuig valt niet te missen. Toch?’

Emily wordt onrustiger naast haar. We moeten ze helpen. Sarah bijt even op haar lip en kijkt nogmaals de mensen op het strand. Natuurlijk heeft ze gelijk, maar Sarah heeft nu eenmaal geen idee wat ze zou moeten doen met iemand die ernstig gewond is.
Wanneer er iemand aankomt met de vraag of ze kan helpen, knikt ze. ‘De hoofdwond?'

De woorden van Emily blijven nog een tijdje door haar hoofd gaan. ‘Misschien moeten we inderdaad kijken of we nog mensen kunnen helpen op het strand,’ ze kijkt de rest vragend aan. Verderop bij het vliegtuig vindt nog een ontploffing plaats, waardoor Sarah alweer gaat twijfelen aan haar woorden.

Angel · Hotemetoot

Charles laat zijn blik even over Bill glijden, de manier waarop hij de fles Scotch naar zijn mond breng en zijn sceptische manier van praten. Charles laat zijn hand even bedenkelijk over zijn kin gaan, hmm. Het eiland oogt behoorlijk onbewoond, al weet hij niet wat zich achter die zee van groen woud bevindt.

Emily weet een bijna hartverwarmende glimlach bij hem naar boven te brengen. “We helpen er niemand mee om onszelf opnieuw bloot te stellen aan gevaar. Hoe spijtig dat ook is. We kunnen momenteel niet te dicht bij het vliegtuig komen, er is nog steeds ontploffingsgevaar.” Met een zucht neemt hij naast haar plaats en legt hij zijn hand op haar schouder. Een vriendelijk gebaar waarbij hij voorkomt dat ze plots zou opstaan. Terwijl Chloe zich bij hun voegt draait hij de dop van het waterflesje, kennelijk is ze in het bezit van verband. Hij neemt een klein slokje water en geeft het flesje door aan Emily.

“Misschien zou je inderdaad haar hoofd kunnen verbinden. De wond lijkt oppervlakkig, maar door haar haren heb ik het nog niet goed kunnen bekijken.” Zijn blik gaat naar Emily haar hoofd “Ze kreeg een aktetas op haar hoofd.”

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Bill Dayton

Bill drukt voorzichtig op zijn ribben om te onderzoeken waar de grootste kneuzingen zitten. Hij kijkt omhoog naar de vrouw [Chloe] die vraagt of er mensen verbonden moeten worden. Gekneusd was hij zeker, maar verbandwaardige wonden had hij niet. Hij schudt zijn hoofd.

Hij kijkt de vrouw die hem antwoord [Sarah] aan en knikt. Een vliegtuig valt niet te missen, nee.
"En toch is het hier leger dan me lief is," zegt hij. Hij kijkt omhoog. "Geen helikopters, geen ambulances, niets."

Bill voelt een steek in zijn ribben en trekt weeral een pijnlijk gezicht. Hij grijpt naar de scotch en neemt nogmaals een grote slok. Hoe sneller dit verdoofd was, hoe beter.

De fles weer naast zich neerzettend, haakt hij in op de zin van de chique jongen.
"Deze jongeman heeft gelijk," zegt hij. "Als we mensen gaan proberen te redden zullen er alleen maar meer doden vallen. We moeten wachten tot de hulptroepen arriveren."
Hij zet de fles weer op zijn lippen en kijkt met een schuin oog naar hoe iedereen zich ontfermd over de vrouw met de hoofdwond. Hij schudt zijn hoofd. Deze situatie was zó bizar en surreëel.

Lilly · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** In mijn eigen fantasie

Aliesé werpt een vluchtige blik om zich heen. Allemaal mensen die bijeen zitten, andere mensen helpen, wonden verzorgen, en ga zo maar door.
'Mélissa?' fluistert ze vragend. Maar er komt geen antwoord. Zelfs geen beweging van een ooglid om te laten zien dat ze nog leeft.
Zelfs geen... zelfs geen hartslag.
Aliesé sluit haar ogen. 'Waarom?' fluistert ze in zichzelf. 'Waarom?' de tranen rollen genadeloos over haar wangen, om dan in duizenden stukjes uiteen te spatten op de grond.
Ze kan niet langer naar Mélissa blijven kijken. Zelfs een kort woord kan er op het moment niet vanaf.
Terwijl ze sterk probeert te blijven, kruipt ze naar 2 anderen [Felix & Catherina] toe, die bij het wrak zitten.
'K... kan ik m.. met iets h..helpen?' stottert ze. Alles is op dit moment beter dan blijven zitten en niets doen.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Chloe ziet dat één man zijn hoofd schud bij haar vraag en een van de vrouwen heeft het over een hoofdwond. Zij is het duidelijk niet en als dan de andere man vraagt of ze de wond van 'haar' kan verbinden. Chloe kijkt naar de laatste vrouw en het is duidelijk dat het om haar gaat. De uitleg van de man is logisch, maar ze schud haar hoofd en kijkt even naar het verband. Het zou nooit genoeg zijn om de hoofdwond goed te verbinden. Maar belangrijker, ze had absoluut geen ervaring met hoofden verbinden. Als een haai je in hoofd beet was de kans nihil dat diegene überhaupt nog leefde als die uit het water was.

"Ik denk dat het te weinig is om een hoofdwond te verbinden," zegt ze dan kalm, "En ik heb geen ervaring met hoofdwonden.."

Ze vraagt zich af of iemand ervaring zou hebben met hoofdwonden. Of dat er meerdere mensen waren die sowieso wat ervaring hadden met wonden verzorgen... Het gesprek gaat ondertussen ook over andere mensen helpen en hulptroepen en Chloe kijkt kort naar het wrak. De man had gelijk, bij het wrak was het te gevaarlijk.

"Het is inderdaad te gevaarlijk om bij het wrak te komen, anders had ik mijn tas kunnen zoeken, daar zitten meer spullen in om wonden te verzorgen," zegt ze zonder de kalmte in haar stem te verliezen, "Als het gevaar voorbij is kan ik gaan zoeken maar hopelijk komt er al eerder hulp."

Ergens is Chloe opgelucht dat deze mensen niet zo paniekerig zijn als de knul van net en hoewel een hoofdwond zeker niet prettig is, het was waarschijnlijk niet dodelijk. Gokt ze.

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Felix probeert de man nog een paar keer te reanimeren en durft totaal niet te zeggen dat hij dood is. Net als er geen hoop meer is en Felix het dan uiteindelijk wil zeggen komt er een wanhopige vrouw naar hen toe. Nou begreep Felix dat de vrouw waar hij om verzorging vroeg geërgerd was, dit was behoorlijk irritant. Ze begint te stotteren en vraagt of ze ergens kan helpen. "Fijn!" denkt Felix. "Veel beter dan dat ik zelf hulp moet bieden!"

"Kom me helpen om deze man te redden." zegt hij. Felix probeert geluidloos tegen de vrouw te zeggen dat hij dood is maar dat Felix zelf dat niet durft te zeggen en hoopt dat het voor haar duidelijk is. Hij speelt nog even mee en "reanimeert" hem terwijl hij vol walging, verachting en gruwelen met zijn mond die van de man aanraakt. "Nu heb ik officieel een onbekend lijk gekust." denkt hij met een raar smaakje op zijn tong van die gedachte. Als reanimeren onder kussen valt natuurlijk.
Het wordt toch onmogelijk en Felix doet zijn mond open om het te zeggen. Maar hij durft het niet.

Melody · Hotemetoot

Emily Brown

Emily kijkt naar Charles wanneer hij naast haar komt zitten. Ze fronst eventjes. Het was gevaarlijk, ja.. Maar waar bleven de ambulances? Er moesten op de een of andere manier mensen gered worden. Waar bleven de reddingsploegen?

Emily kijkt op wanneer er een andere vrouw bij komt staan en komt vragen of ze nog wonden kan verzorgen. "Het gaat wel.. Misschien kun je het inderdaad beter voor andere wonden bewaren.." Precies op het moment dat ze dat zegt gaat haar blik blik weer terug naar Charles.
Een aktetas.. Haar gedachten dwalen even af terwijl ze afwezig een slok van het water neemt. Een aktetas op haar hoofd.. De crash.. Het vliegtuig.. De frons op haar gezicht wordt dieper. Het vliegtuig.. De man had gezegd dat ze elkaar twee dagen geleden in Chicago hadden leren kennen. Het vliegtuig vanuit Chicago.. Naar waar ook alweer?
Ze probeert na te denken en herinneringen op te halen. Ze beseft dat ze niet alleen niet meer weet waar het vliegtuig heen ging, maar dat ze ook niet meer weet waarom ze uberhaupt ergens naartoe moest vliegen, noch herinnert ze zich iets van de crash.

Ze kijkt op uit haar gedachten. "Waar ging de vlucht ook alweer heen?" vraagt ze. Met die vraag komt eigenlijk meteen nog een tweede vraag naar boven "Waar kunnen we ergens geland zijn?"

Angel · Hotemetoot

Charles knikt, er is inderdaad te weinig verband om haar hoofd te verbinden. "Misschien is het verstandiger dat we het straks even schoonmaken. De autoriteiten kunnen voor de medicatie en eventuele hechtingen zorgen." Stemt hij in. Daarbij leek de wond minder heftig te gaan bloeden. Het was tenslotte ook een aktetas geweest, geen rondvliegend metaal. "Toch bedankt." Bedankt hij de vrouw [Chloe].

Hij werpt een blik op de blauwe lucht, de al net zo blauwe zee en het woud achter zich. Iedereen lijkt gespannen om het feit dat er nog geen hulp is gekomen. Aan de hoop dat ze spoedig zullen arriveren klemt iedereen zich nu haast wanhopig vast, juist nu hulp nog ver weg lijkt. "In dit soort situaties lijkt de tijd even stil te staan, minuten worden uren." Merkt hij op een bijna diepzinnige manier op.

Charles werpt een zijdelingse blik op Emily. Hij kijkt haar even onderzoekend aan "Sidney." Haar tweede vraag beantwoord hij niet. Hij weet het antwoord niet. Toch weet ze met haar eerste vraag zijn aandacht vast te houden. "We gingen op bezoek bij Dr. Pari." Voegt hij er ter verduidelijking aan toe.

[RPG] Survivor

Wie is er online