Terwijl Noah rustig begint te eten valt het hem op dat Halwende niet eet. “Het is zonde als het koud wordt.” Mompelt hij, niet goed wetend hoe hij met de man moet omgaan. Flynn eet ook al niet. Dat is zonde van al het eten, om nog maar te zwijgen over hun manieren.

“Flynn, je kan nog steeds eten. Je zult niet verhongeren als je het niet doet, maar je smaak is je niet afgenomen. Je lichaam werkt nog net zo als voorheen.” Hoewel Noah een zekere mate van empathie voor de jongen voelt weet hij het niet zo tactvol te brengen.




Nog half slaapdronken opent Ryan de zware eetkamerdeuren. Hij wrijft even in zijn ogen en glimlacht slaperig. Hij was wakker geworden van de geluiden en geuren van het eten. Dat en zijn eigen brommende maag. Nog wat instabiel zwalkt hij naar de dichtstbijzijnde stoel. Het dutje had hem niet direct heel veel goeds opgeleverd. Hij voelde zich nu nog vermoeider dan ervoor.

“Ik was in slaap gevallen.” Verklaart hij zijn afwezigheid en warrige haar. Terwijl hij een geeuw onderdrukt scheurt hij een stuk kippenpoot los en legt dat op zijn bord. Duf laat hij zijn blik over het bestek gaan en Noah, die zelfs kippenpoten netjes aansnijdt. Tafelmanieren die hij nooit heeft geleerd en waarvan hij zich nog steeds weinig aantrekt.

“Mmmm…” ontsnapt het zijn mond als hij een hap neemt. Nu pas merkt hij de blonde jongen op die hij eerder gezien zijn labiele toestand nog niet gezien had. “Hey.” Hij veegt zijn vingers schoon met een servet “Wie ben jij?” vraagt hij vriendelijk.

Noah heft zijn glas “Op Flynn.” Hij glimlacht naar de jongen en brengt het glas naar zijn mond. Het geklop op de deur weergalmt zacht door de gangen. Alert kijkt hij op als hij zacht zijn naam lijkt te horen. Misschien was het de wind.

Zijn blik gaat naar Kit “Kit, kun jij even gaan kijken wie er voor de deur staat.” Hij vouwt zijn servet op en leunt wat achterover in zijn stoel. “Vast een verdwaalde reiziger.” Wuift hij het geklop op de deur luchtig weg.

Noah hoort wat gemompel in de gang en leunt nieuwsgierig op zijn stoel naar achteren. Het geluid van bestek, de koude wind die tegen de ramen blaast en de grote van het kasteel voorkomen dat hij het gesprek goed kan volgen. Kit verschijnt spoedig weer in de eetzaal.

Zijn alarmbellen gaan al lang niet meer af bij het horen van de beschrijving. In het begin was hij bij elk teken van een jonge man met blond haar alert het kasteel door gesprint. Hoopvol had hij vele malen zelf de deur geopend, had hij bossen doorkruist bij het gerucht van een blonde zwerver. Keer op keer was hij bedrogen uitgekomen. Zijn broer was er niet. Het waren altijd verdwaalde zielen die kwamen smeken om een uitweg, onderdak of op zoek waren naar verloren geliefden. Hij schuift zijn stoel naar achteren en veegt zijn mond af met een servet.

Kalm verlaat hij de eetzaal en loopt hij de gang op. Zodra hij dat doet maakt zijn hart een sprong, zijn adem stokt even in zijn keel en zijn oren suizen. “Thomas…” zijn stem klinkt achterdochtig als hij de jongen op afstand bekijkt. Was hij dood? Zijn zintuigen staan op scherp als hij iets dichterbij stapt en op gepaste afstand elke centimeter van hem in zich opneemt.

Hij leeft nog. Bij deze constatering volgt er geen hartelijke begroeting, geen knuffel, niks. Onbewogen blijft hij in de gang staan. Het is anders dan de keer dat hij hem dood waande. Hij had hem in zijn armen gesloten om nooit meer los te laten. Nu was alles anders.

“Waar was je?” zijn stem vibreert van de spanning.

Voor hij zich ertegen kan verzetten sluit Thomas hem al in zijn armen. Het voelt vertrouwd en veilig. Wanneer hij hem los laat en bevestigd dat hij er nu is ebt het gevoel van blijdschap weer weg en maakt plaats voor verwijten. Hij zet nog een stap achteruit bij Thomas vandaan. “Dat werd ook wel tijd, er is meer dan een jaar verstreken. Broer.” Mompelt hij duidelijk teleurgesteld in Thomas zijn late komst.

“Waar was je al die tijd? Waar was je toen ik je nodig had.” De vragen klinken verwijtend “Ik had jou nodig, ik had mijn broer nodig, meer dan ooit. Jij weet als enige wat ik doormaak.” De pijn is voelbaarder dan het moment waarop Rose en Sam hem kwamen opzoeken. Hij had hem zo ontzettend gemist.

Thomas zag er nog net zo fris en fruitig uit als een jaar geleden. Alsof er niks veranderd, alsof hij niet een jaar ouder was geworden. Noah zijn kaken spannen zich even aan als de jaloezie door zijn aderen stroomt. Jaloezie die ouder is dan dit ene jaar, maar nu extra versterkt wordt. Thomas kwam altijd overal mee weg. Zijn lieve glimlach en blonde lokken straalde een soort sympathie uit die niemand anders bezat.

“Wat onbeleefd van me. Hoe was je rondreis? Je hebt een gezond tintje gekregen zie ik.” Het sarcasme druipt van zijn opmerkingen af.