[RPG] The Blood of Sado

Moniek · The Dark Mod

Lichtelijk angstig kijkt Selene toe hoe Syll op haar af komt. Hij had haar dus toch gezien. Oh sh*t, oh sh*t, denkt ze nog steeds. Hij ziet er heel erg boos uit en dat bevalt haar maar niks. Wat moest ze hier nu aan doen? Hij probeert zijn staf uit haar handen te trekken, maar ze houdt stevig vast.

"Syll... Ik begrijp dat je boos bent op Dorothy," zegt ze. Nee, eigenlijk begrijpt ze dat totaal niet, maar ze doet toch maar alsof. "Maar Liz en Helena," ze gebaart bij het noemen van Helena's naam naar Helena omdat ze niet denkt dat Syll haar al kent, "zij hebben niets gedaan. Liz is pas net weer terug in Sado en Helena is al helemaal nieuw!" vervolgt ze. Oh sh*t, oh sh*t, gaat het in haar hoofd nog altijd door. Selene is eigenlijk een enorm watje, tegen iemand opkomen durft ze nooit en zeker niet tegen haar eigen familie.

"Je krijgt je staf pas terug als je weer een beetje gekalmeerd bent," zegt ze met een (poging tot een) vastberaden gezicht. Ze houdt zijn staf stevig vast, mooi niet dat hij die los ging trekken. Voor de zekerheid houdt ze haar eigen staf toch ook nog maar paraat, al zal ze het toch vast niet durven die te gebruiken, maar misschien zag het er intimiderend uit. Ofzo.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena kijkt Liz met een vlugge maar vage glimlach aan als ze besluit mee te komen. Ze knikt, ten teken dat ze de juiste keuze maakt en neemt haar mee de trapjes van het verhoog af. Al een heleboel gasten hadden het op een lopen gezet – die waren waarschijnlijk gewoon veel slimmer – en het lijkt Helena het beste om zich ook niet meer in de strijd te mengen en dekking te zoeken tot de rust wedergekeerd is. Ze zet het zo op een lopen dat ze niet beseft dat het schild rondom hen opvallend vlug verdwenen is. Ze hoort een vloek langs haar oor suizen en Liz raken. Helena draait zich om om te zien wat er gebeurd is, maar wordt al net zo snel zelf geraakt.

Een intense en amper uit te houden pijn treft haar en verspreidt zich razendsnel naar elke vezel in haar lijf. Helena valt verkrampt van kop tot teen op de grond terwijl een hoog, hels gekrijs vanuit haar mond over het hele plein weergalmt en ze schokkerige, ongecontroleerde bewegingen maakt. De pijn snijdt door haar heen alsof ze bij vriestemperaturen in een vijver ligt en er niet meer uitraakt, vurig wensend dat het zo snel mogelijk zou stoppen.
Het duurt misschien maar enkele seconden, maar het lijkt een eeuwigheid geduurd te hebben wanneer de vloek opgeheven lijkt te zijn. Helena blijft op de grond liggen terwijl de pijn heel erg langzaam afneemt. Met een zwakke, half gecontroleerde beweging draait ze haar hoofd en probeert met half toegeknepen ogen toch hun belager te onderscheiden.

Langzaam rolt Helena door tot op haar knieí«n, waarna ze terug rechtstaat. Ze strompelt naar Syll toe, maar langzaam versnelt haar pas. Bij hem, duwt ze hem met alle kracht die ze in zich heeft weg zodat hij tegen een paar stoelen van de gasten valt. Ze richt haar staf met trillende hand op hem.

"Als je.. nog één keer.. die vuile Cruciatus Curse op me gebruikt," Helena moet moeite doen om haar zinnen af te maken en haalt trillerig adem, "ik zweer het je, kerel... Dan ram ik die staf door je hersens." Ze moet toch met iets dreigen. Helena kijkt hem vuil en woedend aan.
"Wat in godsnaam bezielt je? Hoe durf je zo je vrouw aan haar lot over te laten? Hoe dúrf je? Ze hield van je, jij houdt van haar, jullie stonden voor het f*cking altaar!" Langzaam laat ze haar staf zakken, als ze ziet dat Selene die van hem nog altijd vast heeft. Geweld gebruiken heeft geen zin.
"Je verdient haar niet. Je verdiende haar gewoon niet. Hoe kon je... Mensen als jij..." Ze wil iets zeggen, maar slikt letterlijk haar woorden terug in, met zichtbare afkeer. "Smerige, hypocriete, kortzichtige idioot."
Vervolgens keert ze zich van hem af. Hier wil ze geen tijd en energie meer aan verspillen.

Enjolras · King of Babylon

Nathan heeft moeite om zich te focussen. Her en der gebeuren dingen die hij maar half volgt. Hij probeert zich te concentreren. Terwijl de Bebrilde Death Eater de Ceremoniemeester nog onder bedwang probeert te houden, is er een Mankende Death Eater die wanhopig de orde probeert te bewaren. Eén Death Eater ligt alvast verlamd op het verhoogje. Zijn wand had Nathan nu in zijn bezit. Nathan probeert heel snel rond te kijken en te tellen. Hij ziet er nog minstens vier.

Plots gaat het heel, heel erg snel. Hij ziet hoe Donovan een poging doet het één en ander te redden, terwijl de bruidegom-die-niet-langer-een-bruidegom-is een opmerkelijke aggressie-aanval krijgt en die afreageert op een meisje van wie hij de naam niet kent en Helena. Eén vernield theeservies en een arme duif later zie hij hoe de Grote Death Eater zich op Donovan richt. Hij weet niet wat te doen. Helena gaan beschermen? Donovan helpen? Wanneer hij een opmerkelijk krakend geluid hoort, maakt hij zijn besluit.

"DONOVAN! LET OP!," probeert hij nog te schreeuwen. Alsof alles in een slechte Mugglefilm in slowmotion wordt afgespeeld, ziet Nathan het nu ook voor hem gebeuren. Hij heft zijn wand en richt die op de grote tak. Met een Non-Verbale Spreuk die hij in zijn zesde jaar op Hogwarts had geleerd, kan hij nog net de helft van de tak vloeibaar maken. Ondanks zijn verwoede poging de klap voor Donovan te beperken, werkt zijn spreuk niet snel genoeg. Het puddinggedeelte van de tak raakt Donovan's rechterbeen. Het harde deel van de tak raakt alsnog Donovan.

"F*CK!"

Afbeelding

Gesikte Death Eater draait zich abrupt om en gaat op zoek naar zijn wand. Dit vond hij het meest hatelijke van de meest hatelijke dingen tijdens een duel. Je wand verliezen. Het zag er ten eerste al debiel uit, ten tweede voelde hij zich dan altijd als een naakt kuikentje dat letterlijk voor de leeuwen is geworpen. Daar, denkt hij, wanneer hij zijn wand gelukkig snel terugvindt.

Genoeg. Ze waren hier niet gekomen om uren lang te duelleren en op het nippertje aan Dodelijke Vloeken te ontsnappen. Daar heeft hij geen zin. Tijd om de boel te bedaren en hen duidelijk te maken dat er niet met hen te sollen valt. Hij richt zijn wand op zijn hals, waardoor zijn stem als het ware in stereo over het plein galmt. "MAAK HET AF!," roept hij richting de Bebrilde Death Eater die nog steeds de Ceremoniemeester onder dwang houdt.

Afbeelding

Nathan schrikt zich te pletter wanneer plots een krakerige stem over het hele plein te horen is. Maak het af? Maak wat a-... Hij maakt zijn eigen gedachte niet meer af wanneer hij merkt dat de krakerige stem het over de Ceremoniemeester heeft. No way. Hij heeft geen idee waar dat plotse heldhaftige gevoel vandaan komt, maar om de één of andere manier was hij on a roll. Hij heft zijn wand en doet een paar stappen richting de Bebrilde Death Eater.

Afbeelding

Finally, denkt hij wanneer hij de krakerige stem van zijn kompaan herkent. Hij had zich de hele tijd al op een afstandje gehouden. Hij was niet meer van de jongste. Dat was zacht uitgedrukt, want hij was werkelijk de oudste van de groep en niet zo goed meer te been. En dat wilde veel zeggen met een mankende in je clubje. Hij had het hele geduelleer dus maar aan zich voorbij laten gaan.

Wanneer hij echter merkt dat een jongeheer met colbertje een wanhoopsdaad doet om alsnog die arme ceremoniemeester te redden, steekt hij er letterlijk een stokje voor. Zo snel als hij kan, komt hij vanachter de boom tevoorschijn en beweegt zich met zijn cane vooruit. Al snel komt hij bij de jongen met het colbertje aan.

"Rustig knappe jongen, rustig," zegt hij terwijl hij Nathan in bedwang houdt door zijn cane tegen diens hals te drukken. "Wie niet horen wil, moet voelen, helaas." Zonder het echt te beseffen drukt hij zijn cane gevaarlijk hard tegen Nathan's hals aan, waardoor die naar adem begint te happen.

Afbeelding

F*ck, denkt hij wanneer hij een koude stok tegen zijn hals voelt. Wanhopig probeert hij zich los te wrikken, maar tevergeefs. Het was ook weer te mooi om waard te zijn natuurlijk. Niet dat die Ceremoniemeester hem iets kon schelen, maar het voelde niet juist. Het was natuurlijk ook niet juist. Het was in feite injustice ten top. En dat zal dan wel dat plots gevoel van heldhaftigheid verklaren. Dat gevoel verdwijnt echter met de seconde, nu hij een nieuwe prioriteit in zijn leven had: naar adem happen.

Afbeelding

Geen moeite, vindt hij het. Hij had geen idee waarom, maar zoals het van een Ceremoniemeester wordt verwacht, was dit een aardig slungeltje met weinig spierkracht dat zich niet eens durfde te verzetten. Terwijl de rest hevig aan het duelleren was, keek hij gezellig toe. Hij was het back-up plan als het echt fout ging. Als de boel dreigde te exploderen. Dus hij wachtte af.

Hij wacht net zolang tot hij uit een vreemde gedachtegang wordt gerukt door een krakerige stem die hij herkent als die van zijn kompaan. Alhoewel. Kompaan was niet het juiste woord. Ze waren dan wel partners in crime, hij heeft het nooit echt kunnen vinden met de Death Eater die hem nu beveelde een onschuldige man om te brengen. Hij was de jongste van de groep. Hij was nieuw. Erin gerold via zijn vader, je kent het wel. Dit was pas zijn derde echte interventie. Nog nooit iemand geood. Echter wel al vaak genoeg gewatertand op het idee. Was het dan eindelijk zover?

Smalend kijkt hij de Ceremoniemeester recht in de ogen. "Ik zou je om je laatste woorden kunnen vragen, maar dat is zo cliché," fluistert hij. "I prefer kort en bondig," zegt hij daarna, alsof hij dit al jaren doet. Hij lacht even om de zielige blik van de man. "Don't look at me, jongen. Als je dat groepje gefrustreerde feesthangers wat beter in de hand had gehouden, dan was het allemaal zo ver niet hoeven komen. Maar helaas voor jou. Enfin. Groeten aan dat bloedbesmeurde kind. AVADA KEDAVRA," roept hij uiteindelijk. "Asta la vista."

OOC: Tja, DE's zijn ook mensen met gevoelens en gedachtegangen he :'). Sorry, lange post. Maar ik ben er dus een weekendje niet, dus daarom. Feel free om alle DE's over te nemen wanneer nodig. Ik maak nog even een overzichtspostje in het OOC-topic, zo meteen.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Hij staat op het punt om Helena en Liz uit te schakelen met een verlamspreuk als ineens voor zijn neus al twee spreuken worden afgevoerd. Verschrikt kijkt hij hoe ze op de grond creperen van de pijn. Zijn verbazing stijgt nog meer als hij ziet dat spreuk is uitgevoerd door Syll Whyte, de volbloed. Die jongen was nu natuurlijk compleet de weg kwijt. Totaal niet meer de rustige persoon zoals hij hem kende van het Ministerie.

Dan hoort hij ineens ergens achter zich een Avada Kedavra. Dit gaat de verkeerde kant op. Snel weegt hij af waar zijn hulp het hardst nodig is. Die twee halfbloeden kunnen nu in ieder geval geen kwaad aanrichten dus dan maar op de rest af.

Hij loopt zo snel als hij kan – dat is niet heel snel vanwege zijn mankende been, een overblijfsel van een mislukte spreuk – richting het lijk van de Ceremoniemeester. Hij vloekt zacht. WAt waren dit voor onervaren mannen in vredesnaam.

Op zijn weg richting het lijk ziet hij ineens een bekende op de grond liggen. 'Rennervate!' Roept hij snel om de verlamming van zijn collega ongedaan te maken. Hij had zijn hulp nu hard nodig.

Afbeelding

Syll wordt steeds kwader op Selene als zij weigert zijn staf terug te geven. Hij hoort eigenlijk nauwelijks wat ze zegt, zo kwaad is hij. 'Natuurlijk wist die Liz ervan, het was toch haar beste vriendin,' zegt hij, verbaasd dat Selene daar anders over kan denken. Geef m'n staf verdomme terug!

Dan wordt hij ineens wild op de grond gesmeten en moet zijn staf, die Selene ook nog steeds vastheeft, wel loslaten. Hij kijkt omhoog om te zien wie dit veroorzaakt heeft en ziet dat het de vrouw is die hij net had aangevallen en die blijkbaar Helena heet.

Opnieuw ontgaan hem de helft van de woorden die tegen hem gericht zijn. Hij begrijpt niet hoe zij boos kan zijn op hem. Het was hun verdiende loon. 'ZE HEEFT ME VERDOMME GEBRUIKT! VERRADEN! AL DIE TIJD VOORGELOGEN. WIE IS HIER NOU HYPOCRIET?' Hij wist niet dat hij zulke woede in zich had. Hij dacht niet dat iemand die hier was hem ooit zo kwaad had gezien. Maar het maakte hem voor deze ene keer even niet uit wat mensen van hem dachten.

Zijn hart klopte in zijn keel, hij zweette alsof hij net de marathon had gelopen. Hij kon niet meer helder nadenken en hapte naar adem. Hij wilde hier weg, weg van al die mensen, de chaos, deze situatie. Hij wilde deze dag zo snel mogelijk vergeten en zichzelf het liefst voor altijd ergens verstoppen, waar hij deze mensen nooit meer hoefde te zien.

Hij krabbelt overeind, loopt richting Selene en trekt in één ruk zijn toverstok uit haar handen. Vervolgens zet hij het op een lopen richting één van de straten grenzend aan het plein, zonder ook nog maar één keer om te kijken.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Oef, eerst wordt zijn wand afgenomen, dan wordt hij lamgelegd. Dat gaat niet erg goed. Verlamd blijft hij liggen, nogal logisch, omdat hij dus verlamd is. Maar goed. Uiteindelijk wordt hij gelukkig toch nog opgemerkt en kan hij overeind komen. Kwaad zoekt hij naar de jongen die zijn wand heeft en wanneer hij deze opmerkt, tegen een boom aan gedrukt door DE met de ~~axe~~cane, stampt hij er naar toe. De lol is hij even kwijt.

Bij Nathan en Death Eater met de cane aangekomen kijkt hij zijn collega even aan. Dan begint hij aan Nathan's lichaam te voelen, op zoek naar zijn wand. Wanneer hij die voelt grist hij de wand terug en heel muggleachtig tuft hij pissig op de schoenen van Nathan. Dan gaat hij op zoek naar Helena, want met dat monster heeft hij ook nog een appeltje te schillen. Helaas is die idioot die voor zijn beurt de Cruciatus Curse op haar afvuurde verdwenen. Hoewel, zo idioot was hij misschien niet. Een fullblood hoort tenslotte zich aan hun kant te scheren. En dat er hier en daar fulls zijn die zich daar niet aan houden ergert hem ook al enorm. Ja, het lachen is hem echt vergaan. :')

Kwaad kijkt hij naar Helena. Hij begint opnieuw spreuken af te vuren die richting Helena en Selene schieten. Her en der raakt hij een stoel, waarop die een meter de lucht invliegen en met een harde klap neerkomen. Het kan hem niet schelen wat hij raakt. Wraak. Wraak.

Afbeelding

Mairi staat nog steeds twijfelachtig tussen de stoelen. Ze ziet hoe om haar heen mensen geraakt worden. Syll die Helena en Liz aanvalt en Helena die naar Syll toe stormt. Om maar in actie te komen gaat Mairi naar Liz toe, die nu alleen is en waarschijnlijk veel pijn heeft. Ze strijkt de haren uit Liz's gezicht en pakt haar vast. "Kom," fluistert ze tegen Liz. Ze kijkt even zorgelijk naar Helena, die zo kort na de Curse alweer op haar benen staat. Dat kan niet goed gaan.

Ze ziet in haar ooghoek hoe Donovan duelleert en hoe Nathan 'gevangen' wordt genomen. Dan ziet ze vlak achter haar rug stoelen door de lucht vliegen. Ze richt haar wand op de stoel die haar kant op komt, waarop de stoel in as uit elkaar valt. De roet deeltjes vallen neer op haar voeten. Even kijkt ze kort terug naar Liz, dan weer naar Nathan. Opnieuw overvliegt de twijfel haar, maar dan schiet ze overeind. Ze grijpt haar wand goed beet, wanneer ze beseft dat ze iets gaat doen wat ze nog nooit heeft gedaan, opstandig zijn. :') Even haalt ze diep adem en dan richt ze haar wand op de DE die Nathan tegen de boom gedrukt houdt. "Accio cane!"

Mairi ziet hoe haar spreuk doel raakt en ze kijkt gespannen naar de cane die door de lucht haar kant op komt en naar de DE die door de cane die wegvliegt voorover tegen Nathan aan valt. Behendig vangt ze de cane op en enigzins geschrokken over wat ze heeft gedaan kijkt ze naar het ding. Ze gooit het ding van zich af en draait zich dan om, van plan om zich snel uit de voeten te maken.

Moniek · The Dark Mod

Selene luistert naar wat Syll zegt en trekt een beetje een raar gezicht. Ze zei toch helemaal niet dat Liz het niet wist? Liz heeft er alleen in haar ogen verder weinig mee te maken, toen zij terug kwam naar Sado hadden ze toch allang trouwplannen? Vervolgens gaat hij eens flink tekeer tegen Helena. Ze had hem eigenlijk nog nooit zo boos gezien en het beviel haar maar niks. Gelukkig pakt hij dan zijn staf en loopt hij weg, voor hij nog meer random mensen aan gaat vallen. Ze laat hem maar gaan, ze vreest voor haar eigen welzijn als ze erachter aan gaat.

Dan richt ze haar aandacht op Helena, maar voor ze iets kan zeggen worden zij en Helena aangevallen door een DE. Oh nee, niet ook dat nog. Ze kan ook niet terug aanvallen want ze hoorde verdorie aan hun kant te staan, ze is toch een Whyte! Als haar vader zou zien dat ze aan de "verkeerde" kant staat was ze nog niet jarig. Ze tovert daarom alleen maar een schild om haarzelf en Helena heen – één van de weinige dingen die ze nog een beetje redelijk kan – en kijkt Helena aan.

"Zeg Helena? Misschien ehm... Is het een goed idee om te vertrekken? Inmiddels lijkt zo'n beetje iedereen hier het op je gemunt te hebben," oppert ze. Zelf was ze in ieder geval niet van plan nog langer te blijven, het werd haar toch een beetje te heet onder haar voeten en ze wilde zich sowieso tegen geen van beide partijen keren. Als ze hier weg kon komen zonder al te veel vijanden gecreí«erd te hebben was zij tevreden.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz staat op met behulp van Helena en ze zetten enkele stappen als Liz ineens een afschrikwekkende pijn voelt. Ze schreeuwt het uit en stort op de grond, waar ze heftig heen en weer schokt. Maar hoe hard ze ook gilt, de pijn blijft en lijkt steeds erger te worden. Tot haar grote opluchting stopt het toch. Ineengedoken blijft ze op de grond liggen, wachtend tot het terugkomt. Ze hoort Helena weglopen en vraagt zich af waar ze in hemelsnaam in terecht is gekomen.

Niet heel veel later hoort ze een andere zorgzame vrouwenstem. De vrouw strijkt haar haren uit haar gezicht en maant haar mee te komen. Wie het is en wat haar bedoelingen zijn kan Liz niets schelen, ze weet alleen dat ze weg moet. Ze staat dus op en wacht, compleet in de war, tot de vrouw haar zegt wat te doen.

Afbeelding

Toegeven zou hij het nooit doen, maar Ralph is enigzins van slag als geen van de Death Eaters echt lijkt te reageren op zijn orders. Hij moet daar verdorie echt werk van gaan maken, er is veel te veel uitschot aan het werk. Terwijl Ralph daarover nadenkt, ziet hij tot zijn afschuw een groene flits voorbijkomen. Ook ziet hij hoe Liz en de nieuwe vrouw ineenkrimpen van de pijn van een Crucio. Dat Syll deze afvuurde ziet hij niet.

Hij laat zijn blik vlug over het plein gaan en ziet het levenloze lichaam van de ceremoniemeester. Geschokt trekt hij zijn staf en hij zoekt naar zijn kinderen. Syll stormt tot zijn opluchting het plein af. Ralph rent in hoog tempo richting Selene.
'Ga naar huis,' zegt hij, Helena compleet negerend. Vervolgens gaat hij tussen hen en wat Death Eaters instaan. Hij vuurt een nonverbale verlammingsspreuk af op de Lollige. Wie spreuken op zijn dochter afstuurt, die zal het weten ook. Death Eater of niet.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena draait zich terug om naar Syll wanneer die op haar begint te tieren. Vol ongeloof staart ze hem aan. Ze staat ook een beetje wankel op haar benen. Haar hoofd tolt een beetje.

"Je zou hetzelfde gedaan hebben! Je hebt geen idéé hoe comfortabel en zorgeloos je leventje is, puur en alleen omdat je een Pureblood bent! Veroordeel haar niet zo!" Helena haalt wat sneller adem als ze dit getierd heeft, zo boos is ze, en het betert er niet op wanneer Syll wegloopt.

"FINE! RUN AWAY, COWARD!" schreeuwt ze hem na. Ze schudt haar hoofd afkeurend, maar ook omdat een kloppende pijn begint te overheersen. Ze kijkt naar Selene, die naast haar staat, geen idee hebbend wie of wat ze is, laat staan dat ze Sylls zus is. Ze heeft maar weer te laat door dat er weer op haar en haar omstaanders gevuurd wordt.

Helena brengt een hand naar haar hoofd wanneer Selene tegen haar spreekt. Haar staf steekt ze uit ter verdediging naar waar de stralen vandaan komen.
"Geloof me, ik probeer hier al weg te komen sinds ik die vrouw van Dorothy heb wegge-" Helena stoot haar voet tegen een straatsteen en struikelt grandioos. Tot overmaat van ramp kruist ze de baan waar een rondvliegende stoel langs suist. Deze raakt Helena vol op haar hoofd. Met een laatste pijnlijke kreet zakt ze bewusteloos op de grond in elkaar. Haar staf rolt enkele meters verder uit haar hand. Een straaltje bloed loopt over haar voorhoofd naar beneden.

Afbeelding

De DE is druk bezig met Nathan op te hangen, wanneer zijn cane plots verdwijnt. Hij verliest zijn evenwicht, en daarmee ook zijn wapen, en valt tegen Nathan op. Een beetje verbaasd kijkt hij om, terwijl hij zijn hand terug om Nathans hals sluit.

Hij merkt de vrouw op die zijn cane weggooit. Is dat niet die Brewer die voor The Ministry werkt? En ze zit hém dwars? Hij kijkt even naar Nathan, houdt hem nog even vast vooraleer hij hem met een smak op de grond gooit. Hij keert zich naar Mairi en hinkt op haar af.

"BREWER!" roept hij naar haar. Hij komt bij haar tot stilstand en raapt zijn cane terug op. "Wat doe je hier al?" Hij heeft er totaal geen idee van dat Mairi hier woont. Hij houdt zijn staf waarschuwend tegen haar keel.
"Ik zou maar oppassen als ik jou was, of ik moet je aangeven. Mij hinderen is verzet tegen The Ministry. En dus verzet tegen The Dark Lord." Hij kijkt haar waarschuwend aan. "Waar ligt je loyaliteit? Doe je job, dan doe je al genoeg."

OOC:: Even Helena uitgeschakeld, het is even goed geweest voor haar xD

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan is maar al te trots op zijn geslaagde protego-spreuk die een veilig schild om Helena heeft gevormd. Hij is zich echter totaal niet bewust van het feit dat de Grote Death Eater hem nu verdenkt van moord met voorbedachte raden. Donovan is ervan overtuigd dat zijn heldendaad voor vandaag er volledig op zit, maar als hij de Grote Death Eater hoort bulderen, wordt hij al snel uit zijn gedachten gehaald.

Donovan weet niet waar hij het meeste scandalized om moet zijn: het feit dat de Death Eater denkt dat Donovan hem wou vermoorden óf het feit dat hij hem beschuldigd van een mislukte spreuk. Want Donovan had die Avada Kedavra spreuk heus wel fatsoenlijk kunnen uitvoeren. Tsk.
Verafschuwd deinst Donovan achteruit als de Death Eater steeds dreigender dichterbij lijkt te komen en op de koop toe er nog een hoop lamstralen erbij gooit. Zo behendig mogelijk probeert Donovan deze te ontwijken, maar is nogal besluiteloos qua spreuken. Is het wel een goed idee om de Death Eater nóg kwaad te maken?

"Ik heb helemaal niets gedaan, idioot!", briest Donovan terwijl hij toch maar een vloek naar de Death Eater afvuurt, in de hoop dat hij hem dan wel met rust zal laten. Niet begrijpend kijkt Donovan toe als de man zijn staf omhoog richt. Moeten er nog meer onschuldige duiven gaan sneuvelen?
Dan hoort hij een luid, knerpend geluid. Donovan slikt en kijkt traag omhoog. Hij ziet een van de meest brede, grote takken langzaam maar zeker knappen. De tak komt vervolgens met een grote snelheid op hem af. Nerveus loopt hij een paar passen naar voor, dan naar achter.

Hij zag het al staan op pagina 57 in de ochtendprofeet tussen de contactadvertenties en zwerkbaluitslagen: "˜Geniale tovenaar verpletterd door tak (en hij bleek nog een mudblood te zijn ook!)'

Dan komt Nathan, die zich behoorlijk suf staat te toveren, volledig in actie. Donovan hoort schril zijn naam. De tak transformeert zich in een geleiachtige substanties die nogal week op zijn lichaam terechtkomt, maar de rest van het enorm stuk hout komt pijnlijk hard op zijn been terecht. Een onaangenaam "˜krak!'-geluid is duidelijk hoorbaar en komt jammer genoeg niet van de tak. De pijn verbijtend, tast Donovan naar zijn staf dat door zijn vingers is geglipt. Met alle moeite van de wereld probeert hij het ding van zijn been af te schuiven, beseft dan dat hij verdorie toch wel een tovenaar is en zwiept het ding met een toverstokzwaaitje van zich af. Hij concentreert zich terug op de boze grote Death Eater.

"Ik ben een fúllblood! Besef je wel waar je mee bezig bent!" Want een nep-full blood zijn is écht een reden om bespaard te worden van de perikelen van een kwade death eater.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi wil net weglopen wanneer ze haar naam hoort. Ze verstijft. Hoe weet hij haar naam? De meeste DE's hielden zich helemaal niet bezig met haar afdeling. De meeste DE's vinden het allemaal allang best en nemen niet de moeite te zien wie hun zooi weer opruimt. Koortsachtig zoekt ze in haar geheugen naar een ontmoeting die ze gehad zou kunnen hebben met één van hen, maar ze kan het niet vinden. Ze voelt hoe de DE zijn staf tegen haar keel duwt en slikt.

"Ik.." zenuwachtig kijkt ze voor zich uit, naar Helena die bewusteloos op de grond ligt, naar Liz, die op haar lijkt te wachten en naar Donovan, die even uit een zet dat hij een pureblood is. "Ik woon hier..." piept ze dan. Wanneer de DE begint te dreigen voelt ze hoe ze nog verder verstijft. Ze slikt opnieuw. Dan ziet ze niet ver voor haar neus de ceremoniemeester liggen en een gevoel van schaamte voor het feit dat ze uberhaupt op het ministerie werkt overvalt haar. Langzaam draait ze zich om, zodat ze de DE aan kijkt.

Met een van haar handen gebaart ze naar de ceremoniemeester. "Ik eh.." begint ze onzeker, maar dan herpakt ze zich en kalm begint ze te praten. "Ik vraag me af hoe blij The Dark Lord is dat jullie die arme man hebben omgebracht, hij verzette zich niet eens. Volgens mij is de beste man daarnaast ook nog eens net zo pure als het de bruidegom die hij moest trouwen vandaag. Tenslotte zouden de Whytes voor zoiets belangrijks nooit een besmeurde inhuren." Ze duwt de arm van de DE naar beneden. Als hij háár al kent, dan kent hij Ralph Whyte zeker en zou hij weten dat ze gelijk heeft.

Ze draait haar hoofd weer naar Helena en Liz die duidelijk hulp nodig hebben en dan draait ze haar hoofd weer terug om de DE aan te kijken. "Zo te zien valt er inderdaad werk voor me te doen, dus als je me wilt laten gaan?" Toch enigzins geschrokken van haar eigen lef blijft ze de DE aankijken. "Alsjeblieft." voegt ze er dan snel aan toe, zich realiserend dat ze toch wel iets te veel durf heeft, met een wand op haar gericht.

@Sander, besmeurde! :'D

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

De Death Eater kijkt Donovan aan. Hij had stiekem gehoopt dat hij helemaal verpletterd zou worden onder de tak, maar iemand van de anderen heeft daar een stokje voor gestoken. Hij houdt zijn staf op hem gericht.

"Denk daar dan aan, de volgende keer als je overweegt van nog eens achter onze rug een Killing Curse op mij of een van de anderen af te sturen." Hij voelt opeens zijn linkeronderarm branden. The Dark Mark. Ze werden geroepen.

"Je hebt geluk vandaag," zegt hij nog tegen Donovan vooraleer hij zich van hem afkeert zonder verder nog een vloek aan hem vuil te maken. Zelfs als ze niet opgeroepen werden, zou hij niet verder gevochten hebben. Duelleren met een kreupele, daar is niets aan. Daarbij, hun missie was Dorothy. En die missie was geslaagd.

"WE MOETEN GAAN! Stop dat hersenloos stokgezwaai! Wie er binnen tien seconden niet is, kan zich aan een straf verwachten," roept hij naar al zijn collega's. En met een plop verdwijnt hij.

Afbeelding

Dus ze woont hier? Hmm. Kan wel zijn, het kan hem niet schelen en het verklaart zeker niet waarom ze hem dwarsboomt. Hij blijft echter luisteren naar wat ze verder zegt en werpt een blik op het lijk van de ceremoniemeester. Hij heeft nu pas door dat hij dood op de grond ligt. Dit was in ieder geval niet zijn werk, maar er school wel waarheid in Mairi's verhaal: dit kon niet anders dan een Pureblood zijn.
Langzaam laat hij zijn stok zakken. Ook omdat Mairi hem naar beneden duwt. Als uitkomt op het werk dat er inderdaad een onschuldige Pureblood om het leven is gekomen tijdens de missie van vandaag, zou er nog wat zwaaien voor hen. Met die gedachte besluit hij Mairi met rust te laten, in de hoop dat ze er niets over zegt.

"Ah fijn," zegt hij, terwijl hij ook zijn Dark Mark voelt. Hij hoort een andere Death Eater roepen. Hij kijkt Mairi vervolgens waarschuwend aan.
"Maar jij zal vast wel zwijgen hierover. Als dit uit komt, dan weet ik je te vinden, Brewer." Hij knikt naar de puinhoop die hij hier gaat achterlaten. "Begin maar aan je werk. En los het probleem met dat lijk maar op," zegt hij met een knik naar de ceremoniemeester. En met een plop verdwijnt hij ook.

Glauces · 4e jaars

Aaron voelt zijn hand steeds natter worden van het zweet, zijn toverstak glijdt bijna uit zijn vingers. Dit had hij zeker niet verwacht toen hij vanochtend de deur uitstapte voor een vrolijke bruiloft... En hoezeer Aaron ook pro-fullbloods is, deze bedreigende gebeurtenis is toch niet helemaal zijn ding. Hij neemt wel aan dat ze weten dat hij een fullblood is - althans, dat hoopt hij maar, anders... nee, niet verder denken.

Het lot van de bruid lijkt nu ook te zijn getekend. Terwijl om hem heen mensen opspringen om nog een poging tot heldendom te wagen, blijft Aaron zitten. Hij weet ook wel dat het hopeloos is. Hopeloos om te proberen de bruid te redden. Het zou het dorp op vele mensenlevens komen te staan, ze zouden niet kunnen winnen. Nee, het lijkt hem maar het beste plan om zich enigszins afzijdig te houden.

Wanneer Nathan dan ook zijn richting uitkijkt, ongetwijfeld op zoek naar een beetje steun om die Death-Eathers in het nauw te brengen, doet hij net alsof hij verstijfd is van angst. In werkelijkheid is hij vooral bezig met niet overgeven. De metaalachtige geur van Dorothy's bloed dringt door tot zijn neusgaten, en in combinatie met Mairi's spuug zorgt dat voor een buitengewoon onaangenaam aroma dat Aaron niet echt kan waarderen. Understatement van de eeuw. Hij knijpt zijn ogen stijf dicht, maar zodra hij mensen hoort gillen, beseft hij dat dit ook niet de handigste gevechtsstrategie is - van je vingers in je oren stoppen, je ogen dichtknijpen en hard een liedje zingen gaan je overlevingskansen niet bepaald vooruit.

Hij staat dus op en ziet dat Mairi zich in een penibele situatie bevindt. Op de thee met een Death Eather, niet het beste idee van de eeuw. Voorzichtig sluipt hij naar hen toe, hoewel Mairi blijkbaar ook al een goede poging aan het doen is om zichzelf eruit te lullen - maar net als hij wil ingrijpen, verdwijnen de Death Eaters met een plopje dat nogal onbedreigend lijkt. Nou ja. Tot zover Aarons heldenacties, dan.

Snel haast hij zich naar Mairi toe en legt zijn hand op haar schouder. "Gaat het?" Hij fronst bezorgd. "Heb je pijn? Kan ik je ergens mee helpen?" Zijn eigen benen voelen inmiddels al wat minder aan als overkookte pudding, dus voor een beetje hulpverlening zorgen was wel het minste dat hij kon doen voor zijn dorpsgenoten.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Tot Ralphs grote opluchting verdwijnen de Death Eaters al snel. Na enkele seconden heeft Ralph zijn eigen houding weer terug. Hij recht zijn schouders en staart zijn dochter aan.
'Waar was jij in hemelsnaam mee bezig?!' vraagt hij. Zijn bezorgde gevoelens veranderen langzaam in een soort woede. Syll was natuurlijk niet heel handig bezig geweest, maar Selene leek het voortdurend voor die Dorothy op te nemen. Het enige wat hem nu spijt is dat het allemaal een beetje uit de hand gelopen is. Wat zonde van die ceremoniemeester, het was zo'n slechte man nog niet. Op die statafels na, dan.

Hij grijpt Selene ruw bij haar arm en met een plopje verdwijnselt hij naar huis. (OOC: En als Moniek dat niet wil dan kan Selene zich nog losrukken natuurlijk)

Afbeelding

Liz komt langzaamaan weer tot haarzelf. Tot haar afschuw ziet ze dat Helena door een stoel uitgeschakeld wordt. Ze kent de vrouw niet, maar ze heeft zich overduidelijk om Liz bekommert en daar is Liz haar dankbaar voor. Woedend richt ze haar staf en vuurt ze een willekeurige spreuk af. Haar hoofd is echter nog steeds wat warrig en wiebelig en de spreuk mist zo'n beetje alles wat er in de buurt is.

Vervolgens hoort ze tot haar afschuw dat Mairi de Death Eaters kent. Ze neemt gelijk afstand en loopt, zo vlug als haar wiebelige benen haar dragen kunnen, terug naar het altaar. Ze duwt voorzichtig een omgevallen stoel van Dorothy af en strijkt haar haren uit haar gezicht.
Wat moet er nu met haar gebeuren? Er is niemand meer om haar te begraven.. Alleen ik.

Moniek · The Dark Mod

Opgelucht kijkt Selene naar haar vader als die haar te hulp schiet en – vooralsnog – niet boos op haar lijkt. Hij gaat voor haar staan en zij richt ondertussen haar aandacht op Helena, die nu ineens bewusteloos op de grond ligt. Ze kijkt rond en ziet dat de DE's langzaamaan weer verdwijnen. Mooi, eindelijk.

"Eehm... Kan iemand Helena helpen? Ze is nogal... bewusteloos," zegt ze hardop, tegen niemand in het bijzonder, in de hoop dat iemand iets voor haar kan doen of haar desnoods naar huis kan brengen o.i.d. Voor ze kan opletten of Helena goed terecht komt echter, lijkt de woede van haar vader dan toch te komen. Hij neemt haar mee naar huis en ze kijkt hem schuldbewust aan.

"Ik... Hij was... Ze waren onschuldig," mompelt ze. Het heeft ook geen zin om er tegenin te gaan, daar zou hij alleen maar bozer van worden en uiteindelijk zou hij het toch nooit zo zien als zij het ziet, dat heeft ze al meerdere keren ervaren.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan was zich al helemaal mentaal aan het voorbereiden op een dramatisch strijd die hij half liggend moest gaan uitvoeren. Liggend duelleren was niet echt zijn specialiteit, waardoor hij zijn kansen tegen de Grote Death Eater wel erg laag inschatte. Met zijn staf in de aanslag en een "˜ik ben niet onder de indruk, of dat wil ik toch niet toegeven'-blik staart hij de Death Eater aan. Deze kondigt echter doodleuk aan dat hij samen met zijn collega's ervandoor gaat. Sputterend werpt Donovan hem een niet begrijpende blik toe. Dat was een behoorlijke... Teleurstelling was niet het juiste woord. Opluchting ook niet. Onbegrip paste misschien het beste.

Donovan zat dit allemaal te overpeinzen, terwijl zijn been er niet al te best bijligt. Hij heeft nog nooit een been gebroken, maar nu hij zijn been voorzichtig probeert te bewegen, begint de pijn pas goed door te dringen.
Naar adem happend grijpt hij naar zijn knie, wat de pijn alleen maar erger maakt. Hij doet zijn uiterste best om niet in een scheldtirade uit te barsten en is op zoek naar een voorwerp waar hij op kan steunen. Een van de klapstoelen dat naast hem is terecht gekomen springt hem in het oog. Met een grimas trekt hij de dichtgeklapte stoel naar zich toe en probeert het als geí¯mproviseerde kruk te gebruiken.

Nu pas valt hem de chaos op waarin hij is terecht gekomen: de death eaters zijn verdwenen, Nathan ligt er nogal roerloos bij, maar ziet er in ieder geval levendiger uit dan de ceremoniemeester, Aaron en Mairi zien er behoorlijk aangedaan uit en Liz zit in de buurt van het altaar.

Met alle moeite van de wereld strompelt hij langs Liz die over Dorothy gebogen hangt. Nu ziet hij pas hoe beangstigend ze eruit ziet. Bloedspetters hebben donkerrode vlekken op haar jurk achter gelaten en haar ledematen liggen er onnatuurlijk bij. Dan ziet hij dat Nathan nogal levenloos bij een boom ligt. Wat Nathan daar ligt te doen is voor Donovan een raadsel, want hij was te druk bezig met het voorspel van een duel dat abrupt werd afgebroken. Donovan doet zijn uiterste best om zijn been zo weinig mogelijk te belasten en vervloekt zichzelf omdat hij vroeger niet naar die ene EHBO-cursus voor heksen en tovenaars was gegaan. Met de beste wil van de wereld kon hij geen fatsoenlijke spreuk voor zijn been te verzinnen en dat frustreerde hem nog erger dan de snijdende pijn die door zijn ledemaat zindert.

Hij zakt voor Nathan neer, tikt met zijn toverstok op zijn colbertje en fluistert "Rennervate".

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online