Todd Haynes gebruikt de stijlmiddelen uit de jaren vijftig cinema om juist een horror-beeld te schetsen van een tijdperk waarin mensen vooral niet zichzelf moesten zijn. Een vrouw moest haar plaats kennen als de steunpilaar van haar man. Een Afro-Amerikaanse man moest niet denken dat hij gelijk was aan zijn blanke buren. Een homofilie kon beter doen alsof hij een heterofiele gezinsman was dan dat hij openlijk te koop liep met zijn afwijkende seksualiteit.
De toon van het verhaal is bikkelhard en maakt korte metten met het idee dat de fifties zo'n paradijselijke en onschuldige tijd zouden zijn geweest, nee, we zien hier juist een tijdperk waarin het individu ondergesneeuwd raakte onder de sociale druk om te moeten voldoen aan het perfecte plaatje. Gelukkig dat het met een zeker gevoel voor spot wordt gebracht zodat het cynische verhaal nooit zwaar op de hand raakt.
Te midden van die wereld van schijn en façade speelt Jullianne Moore een vrouw die haar waardigheid probeert te houden terwijl ze aan alle kanten het doelwit wordt van roddel en spot. Ze weet haar rol een zekere dualiteit te geven in hoe ze naar datgene wat haar overkomt kijkt vanuit een liberale visie, maar die door haar positie als blanke huisvrouw ook merkt hoe zij gevangen zit in een wereld die nog niet rijp is voor de gelijkwaardigheid van het individu. Het mooiste aan haar rol is dat aan het einde
