Noah kijkt op bij het horen van ritmische hakken op de dansvloer. Celeste. Hij vouwt zijn handen plechtig in elkaar en richt zijn blik weer op de dansers voor hen. “Dat is lastig in te schatten. Ik hoop in elk geval van wel.” Hij draait een ring om zijn vinger herhaaldelijk rond, het enige stille signaal van innerlijke onrust. De mogelijkheid dat Rose ook oversteekt ontkent hij. Als ze bij hem wilde zijn, dan had ze geen uitnodiging nodig gehad. Daarbij is Rose tegenwoordig toch niet meer het middelpunt van zijn gedachten. Ook daar sluit hij zich nu zoveel mogelijk vanaf, want zijn liefde voor haar deed pijn. De laatste tijd zelfs nog meer dan de maanden ervoor, wetend dat ze teleurgesteld in hem zou zijn. Die pijn, die ondragelijke pijn die bleef branden wilde hij niet meer voelen. Die had hij de laatste dagen weten te vervangen met wraakgevoelens richting Maleficent. Hoe onwaarschijnlijk het ook was dat ze morgenavond aanwezig zou zijn. Daarnaast had hij Celeste. Hij kijkt even glimlachend naar haar op, het hoofddoel is om zijn kasteel te vullen met levend volk, hoe meer hoe beter.

“Zou het niet fijn zijn om morgenavond in een zaal vol levenden te staan. Om echt gelach te horen en hun warmte te voelen.” Hij verstrengeld zijn vingers in haar vrije hand en aait haar hand zorgzaam met de toppen van zijn vingers. Hij deelde met Celeste de eenzaamheid, de hunkering naar de goede oude tijd. Niemand anders begreep dat, zelfs Kit niet.

Als je het over de duvel hebt. Kit is gearriveerd en brengt hem het nieuws dat het plan van start is gegaan. “Mooi. Dan kun je hier blijven tot morgenavond, tenzij je de rest van je dag eerst nog elders wil doorbrengen?” Een vraag waarop hij maar een antwoord op verwacht.

“Laten we naar de paskamers gaan. Kit moet nog een heel pak aangemeten krijgen en volgens mij heb jij ook nog geen jurk uitgekozen.” Hij staat op en trekt Celeste daarbij zacht overeind. Hij behandeld haar alsof ze van porselein is en ze bij het minste geringste zou breken.

Noah vouwt zijn armen op zijn rug als hij Celeste naar de jurken ziet lopen. “Er zijn nog stoffen en borduursels aanwezig, dus je kunt de jurken nog naar eigen smaak aanpassen.” Zijn blik glijdt even af naar Kit “Dat geldt ook voor jou Kit.” Hij glimlacht, zelfs Kit verdient een zorgeloze avond. Dit is zijn manier van bedanken. Een rek vol kostuums, hoeden, maskers en alles wat Kit denkt nodig te hebben.

Tussen alle jurken voor Celeste hangt opvallend genoeg geen enkele rode jurk, dat terwijl alle anderen kleuren wel aanwezig zijn. “Als dat is wat je wil, dan help ik je.” Noah glimlacht “Je mag ze allemaal passen.”
Hij stelt zich nog behulpzamer op als hij zonder commentaar instemt met het verzoek om haar maskers op te halen. Hij knikt “Ik ga ze wel even halen.”

Hij buigt nog net niet voor Celeste als hij de kamer verlaat en de deur achter zich sluit. Hij sluit zijn ogen even genietend, het kasteel lijkt nu al gevulder dan de dagen ervoor. Dat komt voornamelijk omdat iedereen druk bezig is met de voorbereidingen. Linten worden uitgerold en aan de trapleuningen bevestigd, lakeien rennen heen en weer met borden eten.
Boven is het echter weer even stil en verlaten als anders. Noah zijn glimlach zakt samen met de wegstervende geluiden op de achtergrond weg. De slaapkamer van Celeste is rustig en sereen. Haar hemelbed is keurig opgemaakt en het duurt niet lang voordat hij de maskers ziet liggen.

Noah stapt de dozen met maskers op en brengt ze zoals Celeste aan hem gevraagd had naar beneden. Bij de deur staat de kleermaakster zenuwachtig heen en weer te draaien, ze wordt nog zenuwachtiger wanneer ze Noah in het vizier krijgt. Die vraagt haar niks maar opent de deur. Zijn blik valt meteen op Kit en Celeste. Kit houdt haar hand vast op een niet bepaald hoffelijke manier. Uiterlijk kalm houdt hij de deur voor de kleermaakster open zodat ook die de kamer weer kan betreden. Hij plaatst de maskers op tafel, zijn stilte ijzig en duidelijk aanwezig.

“Kom maar, ik help je wel even.” Hij glimlacht vriendelijk naar de kleermaakster en pakt het meetlint uit haar handen. Met een uitgestreken gezicht wandelt hij naar de twee toe en cirkelt hij als roofdier om zijn prooi heen, Kit. Bij Celeste blijft hij even staan, hij plaatst zijn arm zorgzaam om haar middel en trekt haar zachtjes iets naar achteren. Zelf neemt hij de plaats in waar zij zojuist stond, recht tegenover Kit. “We zijn allemaal een beetje gespannen voor morgenavond, nietwaar?” hij laat het meetlint tussen zijn vingers door glijden en werpt het vervolgens om Kit zijn schouders heen. Hij trekt het meetlint daarbij strakker aan dan nodig en laat het vervolgens wat vieren om de juiste maten aan de kleermaakster door te geven. “Om mijn avond te laten slagen, is het laatste wat ik wil blessures.” Hij glimlacht wrang en laat hij meetlint weer van Kit zijn schouders glijden. “Je weet dat ik je oprecht graag mag Kit.” Hij stroopt zijn mouwen op en loopt langs hem heen “Laat dit een waarschuwing zijn, Celeste is me erg dierbaar en als jij ook maar een haar op haar hoofd krenkt dan zal het je bezuren.” Fluistert hij zijdelings in zijn oor. Hij heeft er geen flauw idee van dat Celeste diegene was die zich opdrong. Daarbij is hij inderdaad wat gespannen, alles moest perfect verlopen.

Nu hij zich schuin achter Kit heeft geïnstalleerd wacht hij tot het moment waarop Kit weer enigszins ontspant. Het moment waarop Kit denkt dat hij gewaarschuwd is, op die zucht of ontspanning van de spieren. Aan de andere kant, waarom zou hij wachten ze hebben nog een hoop te doen. Met een grijns draait hij zich naar de kleermaakster “Hmm welke maten heb je nog meer nodig..” kieskeurig klakt hij met zijn tong “Misschien moeten we ze nek even opmeten.” Noah zijn gezicht verhardend weer als hij het meetlint rond Kit zijn nek gooit en hem ruw naar achteren trekt. Hij trekt het koord goed aan [b]“eens zien hoeveel centimeter…” [/b]Noah laat Kit weer los “Aaha!” Alsof het allemaal een spelletje is geeft hij de kleermaakster haar meetlint terug en de maten van Kit zijn nek door.

Hij ploft neer in een fauteuil “Tijd om de kleding te passen.” Hij glimlacht even geruststellend naar Kit “Kunnen we hier ook wat muziek en wijn krijgen?” Bedenkelijk krabt hij aan zijn kin “Celeste, misschien moet je beginnen met de blauwkleurige jurk. Oh en Kit, heb je al het jasje gezien met de kleurrijke borduursels, misschien kunnen ze die vermaken.” Hij neemt een glas wijn aan, zand erover. Wat gebeurd was is gebeurd, nu gaan ze weer verder met de voorbereidingen.