[Nog heel even bannerloos]
Ryan

Ryan kijkt met een schuin hoofd naar Celeste en Noah. Het koningskoppel, zo leek het. Celeste, eerst alleen bloedmooi, nu blijkbaar ook gevaarlijker dan hij dacht. Niet dat Sam niet gevaarlijk was, dat was ook een opvliegerig typje. Het is Celeste haar kalmte en stilte die hem een argwanend gevoel bezorgen.

“Is het feestje nu al afgelopen?” pruilt hij als Kit en Rose opstappen. Hij zucht “als we hier voorlopig toch vast zitten kunnen we het net zo goed naar ons zin maken.” Hij werpt een blik op Rose haar mistroostige gezicht en zucht diep. Sloffend loopt hij achter hun aan en pikt hij ook Sam onderweg op. Dat is niet het enige dat hij pikt, dat blijkt wel als ze op de gang lopen en hij met glunderende ogen een fles wijn voor hun neus laat bungelen. “Afterparty in de suite?” ondanks de trieste ogen van de anderen blijven zijn ogen schitteren van de pret, zijn glimlach onveranderlijk vrolijk. Hij doet zijn best de rest op te vrolijken “Ze weten niet wat ze missen.”



Noah kijkt Sam rustig aan en glimlacht alsof hij het met haar te doen heeft. Arme meid. Een schroeilucht bereikt zijn neusvleugels en hij kijkt om in een poging te kunnen zien wat er in brand staat. Voor heel even raakt hij in paniek, hij staat in brand! Celeste is er om alles op te lossen. In het donker knijpt hij zijn ogen boos toe en richt hij zijn blik vernietigend op Sam.
Celeste haar stem klinkt weer, engelachtig en zacht zoals altijd. Hij kalmeert en laat Sam voor nu met rust. “Graag” glimlacht hij als ze vraagt of hij Champagne wil.

De bubbels in de champagne prikkelen op zijn tong. Vanuit zijn ooghoeken volgt hij Rose, maar hij zorgt ervoor dat hun blikken elkaar niet kruizen. Als ze de zaal verlaten heeft, dan heeft hij weer oog voor Celeste. “Ik ruik naar vuurwerk” moppert hij lichtjes, nog steeds een beetje uit zijn humeur door de aanval van Sam. Met een vies gezicht trekt hij zijn neus op en nipt hij wat aan zijn champagne.

Ryan trekt zijn wenkbrauwen op bij het zien van de suite en zet de fles wijn op een kast neer. “Afgezien van het feit dat we noch dood, noch levend zijn en ergens in het midden, had het erger kunnen zijn. Hij had ons ook in de kerkers kunnen gooien, maar dit is beslist 5 sterren hotel waardig.”

Kit gedraagt zich een stuk stoerder nu hij zich niet binnen een straal van 10 meter van Noah bevindt. Hij grijnst “Oh, mooi. Ik dacht al dat je zijn schoothondje was. Blijkbaar had ik het mis…” Dat betwijfeld hij eigenlijk, maar hij gunt de arme jongen ook een avondje plezier.

Over plezier gesproken, Rose is niet bepaald in een feeststemming. Zijn blik gaat van haar bloten voeten naar het draaiende glas in haar handen. “jij hebt nog meer wijn nodig om het echt gezellig te hebben.” Bedenkt hij zich hardop. Hij bemoeit zich verder niet met het gesprek van Sam en Kit. Noah zijn gevoelens, bedpartners, relaties of motieven interesseren hem niet. Ik bedoel, de jongen was overduidelijk koekoek geworden in Between.

Ryan trekt een stoel richting het raam, draait die om en gaat erop zitten. Ook hij schenkt een glas wijn vol. Terwijl hij aan zijn glas nipt kijkt hij Rose met gefronste wenkbrauwen aan, alsof hij een moeilijke puzzel oplost. “Er zijn nog zat anderen mannen he. Je zou deze mafkees gewoon kunnen laten passeren.” Hij lacht schalks en houdt zijn hoofd even scheef om haar blik op te zoeken “Of niet natuurlijk.” Liefde, onvoorwaardelijke liefde. Dat, of ze was ook haar verstand verloren. In Ryan ze ogen is ze feitelijk in beide gevallen haar verstand verloren. Echte liefde bestond niet. Maar hij is opgegroeid tussen vrouwen, zijn zusjes. Hij weet wel hoe hij hier mee moet om gaan.

“Ik wil me er niet mee bemoeien, maar ik denk dat deze aanpak niet gaat werken. Misschien moet je hem gewoon tijdelijk los laten, feesten, genieten van wat er in Between te genieten valt. Want je krijgt duidelijk een voorkeursbehandeling. Genieten, dubbel en dwars. Feesten zoals je nog nooit gefeest hebt, alleen maar leuke dingen doen, dingen die je zelf wil doen.” Met een twinkeling in zijn ogen kijkt hij haar aan voordat hij op staat. Hij legt zijn handen even op haar schouders en knijpt er bemoedigend in. Met een lichte grijns buigt hij zich naar haar oor “Wrijf het er bij hem in. Dit hele feest is een schreeuw om aandacht, naar het levenslust die hij verloren heeft.” fluistert hij. Met een knipoog schenkt hij zijn glas bij en laat hij zich op het grote bed vallen. Dat hij daarbij wijn op de sprei morst kan hem weinig schelen. Misschien was zijn voorstel naar Rose een slecht idee, misschien zou ze Noah tegen zich in het harnas jagen. Toch gokt hij erop dat dit de manier is en dat Rose daarin ver kan gaan. In de tussentijd doet hij graag mee, hij is een levensgenieter.

“Ik heb honger!” hij kijkt Kit afwachtend aan.



“Waren ja.” Verleden tijd, niet iets om teveel aandacht aan te besteden “Samantha is een heks en de dochter van Maleficent. Een van de redenen dat ik hier terecht gekomen ben.” Hij neemt een slok champagne “Ik ben nog niet klaar met haar.” Verbitterd drinkt hij verder. Rose brengt hij niet ter sprake, Ryan kent hij niet. Hij zet zijn glas weg en sust haar volgende vragen weg “sshh..” hij legt zijn vinger tegen haar lippen en pakt het glas uit haar hand. Zachtjes trekt hij haar naar zich toe om te dansen op de muziek.

Zijn blik oogt echter verveeld, de avond was niet helemaal verlopen als verwacht. Daarbij valt het enigszins tegen, de energie die hij van de levenden kreeg was slechts tijdelijk. Het bracht niet de voldoening die hij verwacht had. Ze waren nog steeds in Between, dat was een feit.

Daarbij brengen de vluchtige blikken hun kant op hem voldoening, het gevoel van macht. Tegelijkertijd waren het die blikken die hij in het verleden zo haatte. Hij laat zijn hoofd zacht tegen haar blonde lokken rusten en werpt de smoezende toeschouwers een waarschuwende blik toe.