Noah zet een aantal boeken terug op z’n plek, keurig gesorteerd op alfabet. Het is een taak die hij niet door het personeel laat uitvoeren, een taak om orde in zijn hoofd te scheppen. Het is dan ook niet vreemd dat hij juist nu hier is. Hij glimlacht flauwtjes naar Celeste “ik had er geen rekening mee gehouden dat wanneer ik mijn uitnodiging niet persoonlijke aan mensen zou richten er misschien ook ongewenste gasten zouden komen.” Hij plaatst een laatste boek terug op zijn plaats en draait zich naar haar toe. “Dat weet ik nog niet.” Hij wrijft met zijn hand het stof van de kaft van een boek “Er is al een drenkeling.”

Hij zucht en werpt een blik om zich heen en loopt naar haar toe. “Je moet oppassen voor Ryan.” Hij stopt een pluk haar achter haar oor, maar zijn blik blijft serieus. Hij meende wat hij zei. Een verzoek dat op het randje balanceerde om een eis te worden. “Wat zijn jouw wensen als het gaat om de bezoekers?”

Noah snuift “Het is hier geen vakantieoord waar je kunt komen en gaan.” Noah is nog altijd erg verbitterd om het feit dat hij niet terug kan met als resultaat dat hij niemand een terug weg gunt. Egoïstisch, ja. Maar het geeft hem meer rust dan wanneer hij anderen de brug over zou zien steken zonder dat zelf te kunnen. Celeste haar blik doet de wraakgevoelens weer langzaam weg ebben. Ze had het niet naar haar zin. Dat stelt hem teleur, al moet hij toegeven dat ook hij het zich anders had voorgesteld.

Hij draait een blonde lok haar rond zijn vinger “Organiseer een thema feestje, activiteiten of een meidenavond. Het zijn tenslotte ook jouw gasten.” Hij glimlacht liefkozend en legt het boek in zijn vrije hand terug op de boekenplank. “Als je wil paardrijden, wandelen of wat dan ook dan moet je het zeggen.”

Hij tilt haar kin met haar wijsvinger iets omhoog zodat hij haar recht in de ogen kan kijken “Maar niet met Ryan, niet zonder Kit of mij erbij.” Zijn woorden klinken streng, iets wat hij met een glimlach nog iets probeert te verzachten. Hij tikt haar zachtjes op haar neus “Je bent net als hun een gewone sterveling, en dat is precies de reden waarom ik me wel zorgen maak.” Celeste zou hem niets meer waard zijn als ze haar leven zou verliezen, dat en het feit dat ze ook verbannen was is hetgeen dat hun bindt. Als dat er niet meer was, dan was er niks meer wat hun zou binden. De nieuwe gasten gaven hem het gevoel dat hij weer alleen zou achter blijven. Sam achtte hij tot alles in staat. Ryan was concurrentie en een verleiding.”Beloofd?”

Waarom? Omdat Celeste zijn gezelschap duidelijk op prijs stelde en omdat hij niet verlaten wil worden voor een simpele dorpeling. Ze geeft overigens geen antwoord op zijn vraag, ze beloofd het dus niet. De frons op zijn voorhoofd verdwijnt als Celeste zijn hand vast pakt. Hij is al haar zondes direct vergeten en wijt alles nu aan Ryan.

Een beetje uit het veld geslagen blijft hij staan. Vroeger had hij tal van activiteiten kunnen bedenken. De plaatselijke kermis, de markt, een potje sparren, een ritje op de vliegende draken, feestjes en om het vrouwenhart te plezier een picknick of andere activiteit. Het kost hem nu echter veel meer moeite. Between had die uitwerking op hem, hij kon nergens de lol van inzien. Hij zucht diep. Dit was bovendien niet zijn beste ochtend. Hij had ruzie met Rose, vreselijke ruzie. Eigenlijk had hij met iedereen ruzie. Hij knijpt even zachtjes in haar hand “Een ander keertje.” Schuldbewust kijkt hij haar aan “Ik heb erg slecht geslapen vannacht, dit is niet het juiste moment.”

Hij drukt een kus op haar wang en laat haar hand weer los, hij kan het niet opbrengen om nu iets ‘ gezelligs’ met Celeste te ondernemen. “Ik ga nog wat proberen te slapen en dan beloof ik je dat we later deze dag iets gezelligs gaan doen.” Hij klemt het boek weer onder zijn arm en glimlacht “Ik zie je straks bij het diner.”