Chase kust dankbaar zijn dochters handen en staat op “Prima, ik weet zeker dat wanneer het moment daar is je een keuze kan maken.” Glimlachend werpt hij een blik op zijn horloge “Ik moet gasten ontvangen. Als je me zoekt dan hoor ik het wel, ik zie je sowieso om 8 uur op het bordes.” Met een knipoog en een aanmoedigende glimlach stapt hij het kasteel weer in. Diep van binnen weet hij al welk pad ze zal kiezen, het zit in haar genen.



Noah plaatst zijn handen op zijn knieën en wrijft met zijn arm een zweetdruppel van zijn voorhoofd. Noah kon als kleine jongen al slecht tegen zijn verlies en ook nu kan hij het maar moeilijk verkroppen. Na drie herkansingen was het echter wel duidelijk dat hij de meiden niet meer zou inhalen, ook al zouden ze nog de hele dag door spelen. Het was een mooie afleiding geweest, al zijn zorgen verdwenen naarmate hij fanatieker werd. Hij kon echter niet tegen ze op, ze lieten hem van links naar rechts rennen en zijn benen hadden de strijd een uur geleden al opgegeven. “Dan hadden jullie de bal vast behekst.” Mompelt hij een beetje verbitterd. Zelfs zijn oude karakter eigenschappen wil hij nu niet meer omarmen, zelfs al verliest hij daarmee zijn identiteit.

Geagiteerd blaast hij even uit “Laten we ons even opfrissen en dineren.” Hij glimlacht wrang, al doet hij duidelijk zijn best. Bij het opbergen van de rackets valt hij opnieuw door de mand wanneer hij die van hem bruut op zijn plek gooit. Hij mompelt even zacht iets over hekserij en oneerlijk spel en begeeft zich met afhangende schouders naar de badkamers.

Chase staat al op het bordes te wachten. Hij heeft zijn handen plechtig voor zich gevouwen en kijkt met een kalme blik de donkere nacht in. Op zijn glimlacht licht een tevreden glimlach, maar uit zijn ogen is tegelijkertijd enige bezorgdheid af te lezen. Wanneer hij zijn naam hoort draait hij zich met een glimlach om. Zijn blik valt direct op Rose en haar rugzak, toch blijft zijn glimlach onverstoord zijn gezicht sieren. Trots spreid hij zijn armen om haar te omhelzen. Hij wist dat ze deze keuze zou maken en hij kan ermee leven. Het kwam goed, Leah zou over haar waken. Op een dag zou hij haar opnieuw in zijn armen kunnen sluiten. De zorgen en het verdriet zou uit haar ogen verdwijnen, ze zou eindelijk opnieuw kunnen beginnen. Hij zou ervoor zorgen dat ze alles zou krijgen wat haar hartje begeerde. Nu op dit moment is dat Noah.

“Het komt allemaal goed.” Hij drukt een kus op haar kruin en houdt haar stevig vast. Met een mistroostige glimlach neemt hij weer afstand “Ik denk dat jij de juiste persoon bent om Between veilig te betreden. Jij hebt hem aan je zijde staan. Niet die patser Ryan, die is overmoedig en jong zoals ik destijds was. Ik weet zeker dat je over een tijdje terug keert, ouder en wijzer dan ik je nu laat gaan.” Glimlachend klopt hij haar zacht op haar wang “En vast nog mooier.”

Voorbereid op dit vertrek tilt hij de kleine tas naast hem op en overhandigd hij hem aan zijn dochter. “Er zitten een paar boterhammen, wat fruit en water in.” Nu toch een beetje nerveus schraapt hij zijn keel “Ga maar snel, anders ben je te laat en bedenk ik me misschien nog.”



Noah heeft zijn verliest aanvaard en zich opgefrist. Eenmaal in de eetzaal zit Celeste al op haar gebruikelijke plek. Met een glimlach neemt hij naast haar plaats. Ondanks het kleine gezelschap dineert Noah nog altijd alsof hij thuis is. Netjes en volgens de regels. Pietluttig laat hij zijn blik over het bord van Celeste gaan dat al gevuld wordt met eten.

Bijna vaderlijk pakt hij haar bord en schuift hij het naar achteren. De opscheplepel pakt hij streng, doch zacht, uit haar handen en plaatst hij terug op tafel. “Tafelmanieren.” Hij glimlacht dunnetjes en vouwt zijn vingers voor zich in elkaar “We wachten gewoonlijk tot iedereen aan tafel zit. In dit geval is dat alleen Sam, omdat Kit nog onderweg is.” Glimlachend werpt hij nog even een blik opzij. Nu hij weet hoelang Celeste al in Between verblijft is zijn respect voor haar gegroeid, maar kan hij het niet helpen van tijd tot tijd belerend over te komen. Speels vouwt hij een servet open en plaatst dat op haar schoot, zo.

Noah grinnikt even als Celeste het servet in zijn kraag stopt, dat kietelt! In de weerspiegeling van zijn bord probeert hij zichzelf een keurende blik toe te werpen. ”Gelukkig kan ik alles hebben.” Besluit hij dan maar. Afwachtend werpt hij nog een blik op de deur, hij krijgt nu ook wel trek en het eten werd koud. Ongevraagd schenkt hij voor zichzelf en Celeste een glas rode wijn in.

“Celeste…” zijn glimlach zakt weg en zijn blik wordt serieus “Jij hebt toch niks te maken met de slechte nachtrust van Sam?” De gedachte is de laatste tijd wel vaker bij hem opgekomen, toch kan hij zich niet voorstellen dat Celeste daartoe in staat is. Of misschien ook juist wel, hij wist prima hoe het was om je te verliezen in een wraakplan.




Ryan zit achter een struik te wachten, wanneer hij voetstappen hoort springt hij niet direct op. Hij was opgegroeid met zussen, hij wist dat als ze zich nog bedacht ze te laat zou zijn. Hij laat haar daarom bewust nog even onwetend en wacht tot hij zijn naam hoort. Met een grijns krabbelt hij overeind en hijst hij de rugzak op zijn rug. “Natuurlijk ben ik er nog. Dames komen altijd te laat.” Hij wrijft het gras van zijn broek en loopt naar haar toe “Dappere keuze. Noah kan zich deze keer maar beter als een goede gastheer gedragen, anders zal ik hem eens flink de les lezen.” Bluft hij vrolijk.

Celeste geeft niet het gewenste antwoord op zijn vraag, ze zorgt zelfs voor nog meer twijfel. Ze wil hem niet voor een keuze zetten. Keuzes, ze lijken elkaar in rap tempo op te volgen en steeds zwaarder te gaan wegen. “Ja, vast wel.” Verzucht hij.

Het zojuist besproken onderwerp komt op dat moment de eetzaal binnen gerend. Ze is te laat en zich daar gelukkig ook bewust van. “Het eten is nog warm, we konden best even wachten.” Glimlacht hij flauwtjes. “Kit reist momenteel heen en weer, je weet hoe zwaar die reizen soms kunnen zijn. Ik verwacht hem pas na het avondmaal.” Noah pakt de opscheplepel die hij Celeste had afgenomen op “Eet smakelijk” glimlacht hij voor hij de lepel in de pan laat glijden.

In gedachten verzonken snijdt hij een stukje vlees af. Zijn gedachten zijn bij de dames aan tafel en hun eindeloze strijdt. Hij kan inderdaad niet kiezen. Beide verwijt hij dingen. Beide hebben misstappen gemaakt, maar hoe kan hij hun veroordelen na alles wat hij zelf heeft gedaan. Zelfs al zou Celeste de boosdoener zijn van Sam haar nachtmerries, ook al heeft Sam onterecht een onnatuurlijke afkeer jegens Celeste. Diep van binnen wil hij het de dames zelf laten uitvechten en er niet langer tussen zitten. Het bewust dan maar een keertje uit de hand laten lopen, hun eigen wonden laten likken. Toch kan hij het niet, hij is het hun verschuldigd. In gedachten verzonken kauwt hij op zijn stukje vlees, zijn blik afwezig op een van Celeste haar kleurrijke schilderij gericht.

Hij mist haar, hij mist Rose. Snel prikt hij wat groente op zijn vork en scheurt hij zijn blik los van het schilderij. “Mis je hem?” vraagt hij plots. Hij kijkt Sam over het randje van zijn glas wijn aan en neemt een slok “Kit.” Verduidelijkt hij. Terwijl hij de volle smaak van de wijn door zijn mond laat gaat wisselt hij een korte blik met Celeste. Een flauwe grijns speelt om zijn lippen. Als hij Celeste en Sam ooit een zusterlijke relatie kon schenken dat deed hij dat graag. Dit is voor de gezelligheid, voor het geroddel waarvan hij weet dat Celeste het heel haar leven heeft moeten missen. Om de sfeer er deze avond in te houden. Omdat ook hij de broederlijke gesprekken en het geroddel met zijn broer mist.

Ryan laat zich lachend vooruit duwen “Ik ben geen dame” pruttelt hij zacht terwijl hij de brug oversteekt. Opgewekt springt hij met beide benen van de brug op het vaste land van Between. “Nou, dat voelt als vanouds. Het is hier weer een dooie boel.”

Verbaasd trekt hij zijn wenkbrauwen op als er een man met een vogel komt aanwandelen en theatraal in elkaar zakt. Welkom in Between, bedenkt hij zich. Nieuwsgierig kijkt hij om zich heen en bestudeerd hij de uitgeputte man op de grond. “Kssshhh”” hij wappert met zijn armen om de vogel bij de man weg te jagen. Zelfs de gieren kwamen al op hem af. Het mag duidelijk zijn dat Ryan zijn vogelkennis niet echt op het gewenste niveau is. “Gaat het wel?” op gepaste afstand hurkt hij bij de man neer. Hij wenkt Rose “Rose, kun je wat water uit mijn rugzak pakken?”



Noah knort even van het lachen omdat hij op dat moment zijn mond vol heeft. Celeste en Kit? Nee dat ziet hij niet gebeuren, maar misschien is hij dan ook de enige die Celeste op haar zwijgzame momenten heeft meegemaakt. Haar blik oneindig ver weg. Naar Alusia, wachtend op een brief. Zijn jaloezie was destijds niet volledig ondoorgrond geweest, misschien wat obsessief dat wel.

En jij? Het eten in zijn mond slikt hij met moeite door. Het lijkt droog en scherp te zijn geworden en langzaam in zijn keel naar beneden te zakken. Kit. In zijn ogen is enige opluchting af te lezen, waarna hij zijn mond bevochtigd met wat extra wijn. “Kit en ik zijn onafscheidelijk, elke avond keert hij trouw naar het thuisfront.” De woorden hebben bewust een bijna poëtische ondertoon. Hij zou Kit oprecht missen als hij niet zou terug keren, na al die maanden hadden ze een band opgebouwd. Kit was niet alleen een trouwe dienaar, maar ook een goede vriend geworden. “Mocht hij daarbij toch een nachtelijke stop maken bij een van jullie kamers, dan laat ik hem daar ook vrij in.”

Met een grijns plukt hij het servet uit zijn kraag en dept hij zijn mondhoeken schoon. Het is de eerste keer dat hij even het gevoel heeft thuis te zijn. De ongedwongen sfeer en de grapjes over en weer stellen hem op zijn gemak. De wijn en het gezelschap draagt daar zeker aan bij.