[RPG] Survivor

Angel · Hotemetoot

Het is 15:00 uur Amerikaanse tijd. Na circa 2 uur vliegen kreeg het toestel te maken met een ernstige vorm van turbulentie.

Afbeelding

Charles werpt een blik op zijn horloge. Er is iets meer dan een uur verstreken sinds het moment hij voor het laatst op zijn horloge keek. Het moment waarop het vliegtuig onverwacht begon te trillen en te schudden, handbagage viel en glazen op de grond vielen. Vele meters verderop ligt het vliegtuig in tweeën gebroken op een hagelwit strand. De verf is zwart geblakerd en dikke rook wolken stijgt samen met de sterke kerosine lucht op. Er was een luide knal, paniek en rook. Mensen gillen, roepen om de naam van hun geliefde of staren in shock naar het uitgebrande vliegtuig. Ondanks het enorme geweld aan geluid oogt het eiland vredig en vooral verlaten. Er komen geen mensen uit nabij gelegen dorpen aangerend en het wateroppervlak oogt ruw en onbevaren.

Charles trekt zijn blik los van de seconde wijzer en knielt bij de gewonde vrouw neer. Hij glimlacht even zuinigjes waarbij de snede die over zijn wang loopt pijnlijk trekt. Naar omstandigheden een kleine verwonding die te verwaarlozen valt. Hij heeft alleen wat kneuzingen en snijwonden opgelopen die dankzij de adrenaline nog niet eens voelbaar zijn.

Kalm ontknoopt hij zijn stropdas en bindt hij deze om de bovenarm van de vrouw. “Emily?” hij kijkt haar schattend aan en neemt haar hoofd tussen zijn handen. Zijn blik gaat naar de plakkerige rood gekleurde haren op haar hoofd.

Ropandina · Schoolhoofd **Woonplaats:** Schuilen voor de regen

Catherina García

Catherina was net bezig met een schets op haar tekenblok als ze mensen hoort gillen. Haar potlood schiet uit en ze valt met haar hoofd hard tegen de stoel voor haar. Ze voelt een pijnlijke steek in haar voorhoofd. Ze grijpt ernaar met haar hand. Dan ziet ze dat de man die tijdens de vlucht naast haar zat op de grond ligt, met lege ogen wijd opengesperd. Ze knielt bij hem neer en probeert te kijken of hij nog ademt. Blijkbaar heeft hij een behoorlijk harde klap gemaakt, aangezien hij niet meer ademt. Ze staat op en ziet bloed aan haar hand. Ze raakt lichtelijk in paniek.

Catherina kijkt om zich heen. 'Wat moet ik doen, en wat is er gebeurd?' vraagt ze zich af. 'Waar zijn we überhaupt?' Ze ziet mensen over elkaar heen buigen en ze ziet mensen sterven. Overal liggen doden. Ze kijkt nog een keer naar de man, die naast haar zat. Net had ze het nog niet door, maar nu ziet ze dat hij onder het bloed zit. Langzaam wordt het zwart voor haar ogen. Ze gaat nog net voor ze vallen kan zitten op een lege stoel. Dan raakt ze buiten bewustzijn.

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Felix kijkt in shock toe naar het brandende en rokende toestel waar nog altijd mensen anderen proberen te redden. "Nee." fluistert hij. "Dit kan niet." Het was inderdaad onvoorspelbaar wat er gebeurd was. Felix zat rustig een tijdschrift te lezen, toen het toestel opeens begon te trillen. Tassen vielen op hem en zijn maag keerde om. Toen waren ze neergestort. Hij is ternauwernood ontsnapt door gewoon simpel keihard weg te rennen. Daarna was er in het toestel ook nog een ontploffing geweest.

Felix is normaal heel goed in het meehelpen bij dit soort situaties, maar nu is hij sprakeloos. Dan ziet hij een vrouw op de grond liggen, met haar gezicht naar beneden. Niemand besteedt aandacht aan haar. Felix rent naar haar toe, draait haar om en legt zijn hoofd op haar borst. Er is een zwak geklop hoor- en voelbaar. Snel begint Felix haar te reanimeren. Hij telt. "1, 2, 3." Dan drukt hij zijn lippen tegen de haren en blaast haar lucht in. Hij doet dit een paar keer, en legt dan zijn zijn hoofd weer op haar gezicht. Het zachte geklop is verdwenen. Dood. Felix sluit zijn ogen en wil dat het allemaal één grote droom was.

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Chloe negeert de bijtende pijn van de wond op haar been terwijl ze gecontroleerd en voorzichtig de wond afspoelt. Het zoute water is misschien niet ideaal en haar ogen houden het water in de gaten op schaduwen. Het was te vroeg voor etenstijd van de vissen dus ze verwacht niets te zien, maar dit was onbekend water en ze heeft geen idee welke vissen er in het water zullen zitten. Als ze de wond goed heeft afgespoeld ziet ze dat de wond niet eens zo diep is. Chloe draait zich om en loopt langzaam het water uit.

Alles om haar heen is in paniek, het strand is een grote chaos en toch voelt Chloe een rust in haar lichaam. Het voelt als dezelfde rust die ze altijd voelt vlak voordat ze een witte haai vangen om die te voorzien van een zender. En toch is het anders. 'Een shock reactie waarschijnlijk' denkt ze. Ze loopt weg van het wrak, weg van de gillende mensen en vlakbij ziet ze een man die zich om een vrouw ontfermt. Maar Chloe krijgt het gezicht van de man niet heel scherp. Ze laat zichzelf op het zand zakken en probeert zich te focussen op de wond op haar been. Ze moest hem verbinden met iets.. Ze haalt haar rugzak van haar rug en opent die. Ze altijd verband bij voor noodgevallen, met haar werk kon ze beter voorbereid zijn. Na enkele minuten heeft ze het verband gevonden en zoekt iets in haar tas om de wond te ontsmetten. Als ze niets kan vinden vloekt ze zacht.

"Mijn bagage... Daar zit de rest in," mompelt ze.

Ze kijkt om zich heen. De bagage lag overal... Als ze geluk had was er nog iets van haar tas over..

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Felix accepteert maar dat het is gebeurd, en kijkt dan pas naar zijn eigen verwondingen. Het ongeluk heeft niet veel gedaan, hij heeft alleen een grote kras door zijn gezicht en in zijn been zit een diepe wond. Die diepe wond doet wel pijn. Felix loopt naar de zee waar net een meisje met lang bruin haar vandaan komt en besluit zijn wonden af te spoelen. Hij ontbloot zijn tanden en trekt een pijnlijk gezicht als het zoute water in aanraking komt met zijn been. "Auw..." kreunt hij. Hij gooit nog wat water over zijn gezicht en loopt dan terug de menigte in.

Dan ziet ze hetzelfde meisje wat hij net had gezien op de grond zitten, zoekend naar iets. (Chloe) Maar het belangrijke is dat ze verband heeft! Felix hinkt haastig naar haar toe en knielt voor haar neer. "Wil je alsjeblieft mijn wond verzorgen?" kreunt hij.

Lilly · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** In mijn eigen fantasie

Trillend draait Aliesé haar hoofd weg van het verwoeste vliegtuig.
Ze zat net even te slapen toen het vliegtuig angstwekkend begon te trillen, en werd met een schock wakker.
Alles viel op de grond, en de engste gedachten schoten door haar hoofd.
Ze kan het gewoon niet aanzien, hoe het vliegtuig daar ligt, overrompeld van de lijken, zwartgeblakerd van de rook.
Vluchtig kijkt ze om zich heen.
'Mélissa.' fluistert ze. Zachtjes kruipt ze naar een lichaam toe. 'Mélissa!' dit keer schreeuwt ze, en de tranen rollen over haar wangen.
Ze had naast deze Mélissa gezeten in het vliegtuig, en het was iemand geweest waar ze het best nog wel goed mee kon vinden.
'Het is ijdele hoop dat je denkt dat ze nog leeft, Aliesé', fluistert ze in zichzelf.
Aliesés hand gaat naar de nek van Mélissa toe, klaar om geen hartslag te voelen.
Bonk. Aliesé schrikt van de klop die ze hoort. Ze. Ze leeft nog, maar dat zal niet voor lang meer zijn, want de volgende klop komt slechts 10 seconden later.
In tranen en tuiten slaat Aliesé haar armen rond Mélissa.
'Hou vol Mélissa, het komt goed.' probeert ze haar te troosten, maar ze weet zelf best dat het niet goedkomt, dat het gedaan is met Mélissa. Aan haar eigen wonden besteed Aliesé op het moment geen aandacht. Nu gaat Mélissa voor.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Bill Dayton

Bill kreunt moeizaam. Hij ligt op zijn rug, bekneld onder een rij stoelen die door de klap samengedrukt zijn en zijn longen nu indrukken. Zijn benen zijn nog enigszins vrij. Hij weet niet goed hoe of wat er gebeurd is, heeft geen idee hoe lang hij out is geweest. Hij weet dat er een explosie plaats heeft gevonden, iets verderop in de cabine, maar de adrenaline maakt alles wazig. Het feit dat hij bekneld zat heeft hem grotendeels gered van levende verbranding, hoewel smeltend plastic van de armleuning pijnlijk op zijn arm drupt. Al het geknetter van vuur, klappen, dreunen van onderdelen die afbreken en op de grond vallen, gegil en gejammer van stervende mensen is een grote doffe ruis op de achtergrond, samen met een aanhoudende piep in zijn oor. Zijn hart is het enige dat hij luid en duidelijk hoort; oorverdovend hard klopt het in zijn keel.

Met moeite wurmt hij zijn handen vrij en begint tegen de stoelen voor hem te duwen, waar bijna geen beweging in komt. Hij duwt met zijn knieën, weet de stoel langzaam maar zeker verder van hem af te duwen, en kan uiteindelijk met volle trappen de stoel van zich af wrikken. Hij rolt om en belandt met een doffe plof op het gangpad.

De ravage om hem heen is onbeschrijflijk en misselijkmakend. Hij zit in een nog relatief afgesloten deel van de cabine; zeker, het vliegtuig is in tweeën gebroken, maar het afgebroken deel ligt vol brandend puin. De romp zit vol met gaten, maar niet groot genoeg voor een volwassen man om doorheen te komen. De nooduitgang wordt geblokkeerd door een andere stoelenrij. Het vuur is zo groot en hevig dat de zwarte rook zich sneller ontwikkelt dan dat het vliegtuig kan ventileren, en de cabine vult zich steeds sneller met rook. Nu moet hij snel zijn; zijn survival instinct kickt in en zijn gedachtegang maakt een bloedsnelheid.

Half struikelend en kruipend loopt Bill verder naar achteren. Hij weet niet hoe de buitenkant ervoor staat, maar hij redeneert dat ontsnappen via de vleugels haast niet mogelijk zal zijn; de motoren zullen ongetwijfeld vlam gevat hebben, en de vleugels zelf waren waarschijnlijk ook gewoon afgebroken. Hij komt aan bij de staart van het vliegtuig, vlak voor de ruimte waar de stewardessen zich kunnen terugtrekken tijdens de vlucht. Daar zit een tweede nooduitgang; de deur gekreukeld en klem in de deurpost. Bill bonst op de deur, ramt er met zijn schouders tegenaan, geeft een paar flinke trappen en weet na een aantal verwoede pogingen de nooddeur los te wrikken en open te kunnen gooien. Hoewel zijn ribben gekneusd zijn voelt hij geen pijn. Een half gesmolten noodglijbaan, die zich normaliter uitvouwt en een ontsnappingsroute biedt aan de passagiers, rolt uit zijn mechanisme en druipt naar beneden.

Bill knielt neer, en laat zichzelf naar beneden zakken. De staart van het vliegtuig ligt omhoog, en Bill kijkt met enige huivering naar de diepe grond naar beneden. Hangend aan het vliegtuig kijkt hij nog eenmaal de cabine in, en hij vangt de blik op van een stewardesse die op de grond ligt. De helft van haar gezicht is zwartgeblakerd, en de make-up van het huilende meisje is uitgesmeerd over haar wangen. Haar hoedje ligt verfrommeld naast haar.
"Help," jammert ze zachtjes. Bill slikt, sluit zijn ogen, en laat zich vallen.

Bill ploft op de grond, kreunt weeral van de pijn, en staat dan op. Hij moet hier weg, zo snel mogelijk, zo ver mogelijk. Strompelend rent hij weg van het wrak. In de verte ziet hij wazige silhouetten van andere overlevenden die al zijn ontkomen. In de buurt van een man die zich over een vrouw ontfermt [Charles] ploft Bill neer op het witte zand, op zijn rug. Nu hij uit de directe noodsituatie is, kickt de pijn in. Hij ademt hortend en stotend, en de pijn in zijn ribben is ondragelijk. Dan wordt hij overvallen door een massale hoestpartij, en hoest meer rook op dan hij ooit heeft geïnhaleerd met sigaretten. Als zijn lichaam enigszins gekalmeerd is, krabbelt hij heel langzaam en voorzichtig op en kijkt met lege ogen naar de ravage.

Dit is niet waar hij voor getekend had.

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

OOC: Negeer deze post, hij is niet meer te verwijderen.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Sarah opent haar ogen, waarbij een verblindende zon haar tegemoet komt. Het besef van waar ze is, duurt even. Zodra haar zintuigen weer wat beginnen te werken en de piep in haar oren ietsje minder wordt, valt het gegil, de paniek en de brandlucht om haar geen echter niet meer te ontkennen. In shock gaat ze rechtop zitten en kijkt ze naar het hele tafereel om haar heen. Mensen rennen, schreeuwen, sommige liggen levenloos erbij, terwijl anderen nog een poging doen om mensen uit het water te halen. Haar blik valt op de brandende de neus van het vliegtuig, en haar mond valt geluidloos open.

Voorzichtig krabbelt ze overeind en na een paar stappen concludeert ze dat ze geen pijn voelt. Ze laat haar blik langzaam over haar eigen lichaam heen gaan en kan zo vlug ook niets zien. Verbaasd dat ze het overleefd heeft, en blijkbaar geen verwondingen heeft opgelopen, loopt ze wat hulpeloos over het strand. Ze stapt op een schelp en kijkt moeilijk naar haar blote voeten. ‘Mijn schoenen..’ mompelt ze dan. Het hele gebeuren lijkt nog steeds niet helemaal door te dringen. Hetzelfde moment wordt ze bijna omver gerend door een man [Bill]. Nadat ze een stap achteruit heeft gezet, zodat de man zijn weg kon vervolgen, kijkt ze hem na en ziet ze hem niet veel verder in elkaar zakken. Met een glazige blik in haar ogen, blijft ze even naar hem staan kijken.

Sarah spreekt zichzelf toe om zich te herpakken. Ze kan hier moeilijk de hele tijd blijven staan. Haar blik schiet even naar het vliegtuigwrak toe en vervolgens naar de andere kant waar de man van eerder nu zit en nog enkele andere mensen. Ze keert haar rug naar de paniek rondom het wrak toe en loopt ervan weg. Ze komt langs een man die over een vrouw gebogen zit en haar hoofd in zijn handen heeft. Hij noemt haar naam. Er sijpelt bloed uit een wond op haar hoofd. Hoewel haar eerste reactie is om door te lopen, blijft ze dan toch staan. Ze schraapt haar keel. ‘Gaat het goedkomen met uw vrouw?’ Ze trekt haar blouse uit, waaronder ze een topje aanheeft en reikt deze onzeker toe aan de man. ‘Voor de hoofdwond,’ verklaart ze.

Melody · Hotemetoot

Emily Brown

Vaag geschreeuw van ver weg. Geroep, gegil, gehuil. Haar hoofd voelt zwaar. Het dreunt. Emily? Ze voelt hoe twee handen haar hoofd vasthouden. Hitte. Enorme hitte en veel geluid.

Gaat het goedkomen met uw vrouw? Stemmen die dichtbij en ver weg zijn. Gesuis in haar oren. Het gegil en gehuil blijft aanhouden. Voor de hoofdwond. Een zwaar gevoel in haar armen en benen. In haar hele lichaam. Het meest nog in haar hoofd. Het dreunt. Het besef van pijn. Een knellend strak gevoel om haar arm. Het dreunen gaat in tussenfases zo nu en dan over naar een licht gevoel in haar hoofd.

De stemmen en chaos om haar heen wordt langzaamaan scherper. Met moeite knijpt ze haar ogen dicht zonder ze nog open te hebben gedaan. De chaos. Het dreunt.
Dan dringt opeens het besef van de chaos tot haar door. Ze spert haar ogen open en ademt even heftig in en uit van het besef. In eerste instantie komt ze oog in oog met een man. Zonder haar hoofd te bewegen schiet haar blik heen en weer. Een wrak. Een vliegtuig. Een neergestort vliegtuig. Het hevige ademen gaat door. Overal rook en vuur. Mensen die rennen en gillen. Gewonden op de grond en mensen die jammeren.

Emily begint haar hoofd te schudden. Wat was er gebeurt- Dit kon niet- Ze kijkt weer in de ogen van de man. Haar blik schiet naar haar arm. Er is een stropdas omheen gebonden. Haar blik schiet weer naar de brokstukken van het nog steeds vlammende en zo nu en dan ontploffende vliegtuig. "Nee.. Neenee.." verlaat het fluisterend haar mond, in paniek.
Met een diepe frons knijpt ze haar ogen weer dicht wanneer ze haar hoofd weer voelt. Het dreunt.

Angel · Hotemetoot

Vlakbij hem ligt een man op zijn rug te hoesten, maar hij lijkt na enige tijd te bedaren. Nog iets verderop zit een jongeman en vrouw. Er vormt zich een frons op zijn voorhoofd, stilzwijgend bestudeerd hij Emily. Een andere vrouw (Sarah) vraagt naar de toestand van zijn vrouw. Met een lichte glimlach kijkt hij op “Ze heeft hoofdletsel opgelopen, maar de wond lijkt oppervlakkig. Ik vermoed een hersenschudding, ze was bewusteloos toen ik haar het vliegtuig uit droeg.” Hij pauzeert even en trekt zijn nu veels te warme jas uit. Keurig opgevouwen plaatst hij deze naast zich “Ik weet zeker dat ze een fijne echtgenoot zou zijn, maar Emily is niet mijn vrouw.”

Emily wordt naarmate ze zich bewuster wordt van de omgeving ook steeds onrustiger. Kalm dekt hij haar achterhoofd af met het de blouse van de vrouw. Hij schraapt zijn keel en werpt nog een blik op zijn horloge. “Je naam is Emily Brown. Het is 15:08 uur Amerikaanse tijd, ons vliegtuig is neergestort en je hebt hoofdletsel opgelopen.” Hij glimlacht even met een zekere blik van medelijden en kijkt naar haar gesloten ogen “We hebben elkaar twee dagen geleden ontmoet in Chicago. Mijn naam is Charles. Ik ga je zo even optillen en naar de schaduw verplaatsen.” Legt hij haar geduldig uit, hij wacht even en schept haar dan voorzichtig in zijn armen. “Mevrouw, misschien wilt u zo vriendelijk zijn mij even te assisteren?” hij glimlacht beleefd en loopt met Emily naar de rand van het strand. Hij laat haar daar terug in het koele zand zakken.

“Emily, ik ga even wat water voor je halen. Ik ben zo terug.” Hij veegt even met zijn duim over haar wang en staat op. Hij kijkt onderweg meerdere malen achterom, alsof Emily een hond was die misschien zou weg lopen.

“Pardon?” weerklinkt zijn Engelse accent beleefd. Hij staat naast Bill die behalve zijn verwondingen vooral in shock lijkt te zijn. “Misschien wilt u met mij op zoek naar water voor de gewonden?”

Ropandina · Schoolhoofd **Woonplaats:** Schuilen voor de regen

Catherina García

Catherina opent langzaam haar ogen. Ze kijkt om zich heen en ziet de man die naast haar zat tijdens de vlucht weer voor zich. Opeens schiet haar een naam te binnen. De man heette Timothy. Ze had het best goed met hem kunnen vinden, aangezien hij haar tips gaf, om betere schetsen te kunnen maken. Ze kruipt via een gat, die zich 20 cm naast haar stoel bevind naar het strand. Ze pakt net voordat ze het vliegtuig uitvalt haar schetsblok. Dan begint de paniek bij haar weer toe te slaan. Ze rent blindelings naar een man (Felix) en grijpt deze bij zijn arm. Dan valt ze op haar knieën.

'Meneer! Helpt u mij! Timothy is ernstig gewond!' Dan valt ze achterover en begint hartverscheurend te huilen. Haar schetsboek licht naast haar op de grond. Ze pakt hem en begint Timothy te tekenen, terwijl de tranen op haar schets vallen.
'Dit is Timothy. Help me alstublieft!'

Catie · Black Bird of the Sky **Woonplaats:** Winterfell

Chloe besluit dat haar bagage zoeken later kwam, eerst moest ze de wond verbinden om ervoor te zorgen dat er geen vuil meer in zou komen. Ze moest controleren wat voor wonden ze nog meer had, maar ze wist dat ze sowieso blauwe plekken had. Op het moment dat ze wilt beginnen met haar been te verbinden knielt er iemand haastig bij haar neer en het losse zand springt omhoog. Nee! Nu moest ze het weer schoonmaken! Ze kijkt de knul voor haar aan en het feit dat hij de woorden kreunt zorgt ervoor dat Chloe het idee heeft dat hij denkt dat hij zo goed als doodgaat.

"Gedraag je niet als een klein kind, je gaat niet dood," bijt ze hem toe.

Chloe haar pijngrens was altijd al hoger geweest en daarnaast weigerde ze toe te geven aan pijn, dat andere mensen dit wel deden irriteerde haar altijd al. Ze zucht even.

"Je moet het eerst schoonmaken, er zit zand in," zegt ze dan kalm, "En erna zorgen dat er geen zand of andere vuiligheid inkomt, dus stop met rennen en neerstorten in het zand. En als je wonden goed schoon zijn ga je ergens rustig, in de schaduw, zitten en wacht je af. Je bloed niet dood en zolang er andere zijn die dit verband harder nodig hebben dan jij, krijg je het ook niet."

Dan staat Chloe op, ze stopt het verband weg en ze hijst haar rugzak weer op haar schouders. Dan loopt ze terug naar het water om het zand uit de wond te spoelen die zojuist er weer in is gekomen. Ze spoelt de wond goed af en controleert haar armen, nek en gezicht op andere wonden. Een hoop plekken voelen beurs aan en ze denkt dat ze misschien ook een tand door haar lip heeft. Kort schud ze haar hoofd en gaat door met het controleren van haar armen. Schaafwonden en een kleine snijwond aan de binnenkant van haar rechterarm. Ze heeft geluk gehad... Kort draait ze zich om en ziet nog net hoe een paniekerige vrouw de knul vastgrijpt. Ze schud haar hoofd en richt zich weer op haar wonden.

OOC:: Aangezien Felix voor haar neerknielt, komt er dus ook automatisch weer zand in de wond op zijn been. En vergeet niet, Felix is een jongen dus je geen geen ze/zij gebruiken als het over hem gaat (;

OOC2:: Chloe haar post vind plaats voordat Catherina Felix vastgrijpt (ondanks dat Felix zit en zij niet...)

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Felix krijgt bot antwoord door het meisje en hij raakt hierdoor enigszins teleurgesteld. Hij herstelt zich snel, want op de een of andere manier spreekt het meisje hem moed in. "Sorry, ik heb een lage pijngrens." zegt hij spijtig en hij besluit zijn wond schoon te maken. Net op het moment dat hij op wil staan knielt er een vrouw voor hem neer. [Catherina] Ze smeekt hem en zegt dat ene Timothy ernstig gewond is. "Waar is hij?" vraagt Felix snel. Een dun armpje wijst naar het brandende toestel.

Felix rent er zo snel als zijn been maar wilt toelaten naartoe en zoekt wanhopig naar een ingang. "Kom op, er moet toch wel ergens een doorgang zijn? zegt hij zachtjes, en hij herinnert zich weer hoe hij eruit is gekomen. Ergens in het voorste deel van het toestel zat een groot gat. "Ik wil je helpen, maar jij moet zeggen waar je man zat." zegt hij tegen Catherina, die hem moeizaam heeft bijgehouden.

Ropandina · Schoolhoofd **Woonplaats:** Schuilen voor de regen

Catherina García

Strompelend omdat haar knieën onder het bloed en het zand zit rent Catherina naar Timothy toe. Ze weet dat hij niet meer te redden is, maar toch probeert ze hem tot leven te wekken. Ze blijft maar schudden, totdat ze een laatste ademhaling ziet bij hem.
'Ik ben het. Catherina. Alsjeblieft, blijf leven!' schreeuwt ze in zijn oor. Dan kijkt ze moedeloos naar de man die ze mee had genomen.
'Red hem!' gilt ze tegen hem, terwijl de tranen over haar wangen lopen. Ze staat op, en in alle paniek duwt ze hem hard naar Timothy toe.
'Doe dan iets!' jammert ze, terwijl ze steeds harder begint te huilen. Ze laat zich op de grond zakken en blijft huilen.

[RPG] Survivor

Wie is er online