Noah trekt verbaasd zijn wenkbrauwen iets op. Rose had meer woorden tegen hem gesproken dan ze de afgelopen 24 uur had gedaan. Hij glimlacht, tevreden nu hij weer enige hoop op een toekomst heeft gekregen. Hij lacht om haar theorie over de winnaar “Die laatste optie was nooit in mij opgekomen, maar het is een goede kanshebber.”




Bij het zien van de gemene grijns van Kit grinnikt hij even “Je hebt nog niet gewonnen.” Roept hij waarna hij zijn paard het hogere gras in stuurt om Kit zo alsnog te snel af te kunnen zijn. Dat dit een roekeloos besluit is realiseert hij zich geen moment.

Het hoge gras ritselt wild tussen de benen van het paard. Ryan lacht en zwaait uitdagend naar Kit “Tot bij de fini-oef!” Weer een bok. Er volgt er nog eentje. Ryan grijpt de manen van het paard stevig vast. Dit waren geen vreugdesprongen, het paard trapt naar het gras. Of beter gezegd, iets in het gras. Een wilde rodeo rit volgt en Ryan komt met een klap op de koude grond onder hem terecht. Het paard rent trouw aan de voorspellingen van Rose het hoge gras weer uit, duidelijk overstuur en verward rent het tussen de anderen paarden door.

Noah recht zijn rug “Hey!” roept hij verontwaardigd als Ryan het hogere gras in duikt. “Kom eruit!” gebiedt hij de jongen vanaf afstand. Hij wil Ryan een halt toe roepen, maar de afstand is te groot. Een sprintje zou zeer waarschijnlijk resulteren in een valpartij. Rose zou haar paard niet in bedwang kunnen houden. Zo beheerst mogelijk verhoogd hij het tempo.

“Je hebt me nooit verteld dat je helderziend bent…” mompelt hij verbaasd als Ryan inderdaad van zijn paard valt. Hij verdwijnt daarmee uit het zicht, iets wat een gespannen gelaatsuitdrukking tot gevolg heeft.


Ryan opent zijn ogen. De grassprieten draaien voor zijn ogen en een warm straaltje bloed loopt zijn neus uit. Hij was eerst hard in aanraking gekomen met de hals van het paard en er daarna afgevallen. Als hij al een reputatie had, dan was die nu volkomen om zeep geholpen. Ver weg klinkt de geagiteerde stem van Noah “Jaja, ik kom al.” Mompelt hij terwijl hij overeind krabbelt. Hij kan net over het gras heen turen en zwaait even richting de anderen “Het gaat wel!” roept hij met een vertrokken gezicht. Achter hem klinkt geritsel. De wind lijkt te fluisteren tussen het hoge gras, ze zijn niet alleen.

Noah draait zich weg van Rose “Kit! De wedstrijd is afgelast, kom terug.” Roept hij terwijl Celeste al in hoge snelheid hun kant op komt gereden. “Ik ga hem-“ zijn blik blijft op het bewegende gras hangen. Rose haar paard heeft zijn hoofd laten zakken en knabbelt aan het gras, van zijn berijdster ontbreekt ieder spoor.

Snel laat hij zich naast het paard zakken “Jawel, Ryan is erin gereden en van zijn paard gevallen.” Hij zucht gefrustreerd en wanneer nog iemand vraagt of Rose ook het hoge gras in is gelopen is zijn antwoord kribbiger dan bedoeld. “Ja Rose is hem meteen gaan zoeken.” Snauwt hij met een gefrustreerd gebaar naar de ontbrekende ruiter op het paard van Rose.

“Rose?” snel duwt hij het hoge gras aan de kant en baant hij zich een weg tussen het hoge gras door. Boven hen pakken dikke wolken zich samen en het duurt niet lang of het begint te regenen. Het draagt bij aan de grimmige sfeer. In het gras is het lastig je te oriënteren en de regen maakt de ondergrond glad en modderig. De wind speelt spelletjes met je hoofd en de dikke druppels regenwater vertroebelen het zicht. “Rose?” zijn stem trilt van de spanning. Hij veegt het natte haar uit zijn gezicht en loopt verder, Ryan heeft nu geen prioriteit meer.




Ryan werpt zijn ogen ten hemel “Geweldig, een flinke regenbui was net hetgeen waarop ik zat te wachten.” Verzucht hij. Hij hoort iets, zijn de anderen hem zoeken? Vlak achter hem ritselt er iets. Geschrokken draait hij zich om, maar het enige wat hij ziet is het hoge gras. “Hallo?” hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en tuurt in het rond. Hij veegt een natte pluk haar uit zijn gezicht en draait zich om. Aan de grond genageld blijft hij staan. De kleur trekt uit zijn gezicht, zijn mondhoeken zakken naar beneden en zijn hart lijkt even stil te staan.

Een paar seconden blijft hij als bevroren staan voordat zijn ledematen weer licht genoeg zijn om te bewegen. Wat volgt is een glijpartij door de modder. Hij zet het op een rennen door het hoge gras. Opgejaagd door hetgeen hij gezien heeft terwijl hij wild met zijn armen maait om het overtollige gras aan de kant te duwen.

Noah? Noah draait zijn hoofd in de richting van het geluid. Hij begint die kant op te rennen en botst dan tegen iemand op. Rose. Haar geschrokken blik komt hem akelig bekend voor, een blik die hem de rest van zijn leven zou blijven achtervolgen. Hij schrikt op zijn beurt als Rose haar armen om zijn middel slaat. Zijn mondhoeken krullen zich iets tot een glimlach., maar hij durft haar nog niet terug te omarmen.

Het moment is echter van korte duur. De angst voor het hoge gras is terug en hij kan niets anders doen dan luisteren naar haar gebroken zinnen. Het opgeluchte gevoel van haar angst voor het gras blijkt misplaatst te zijn als ze haar blik afwendt en een verontschuldiging mompelt. Hij wil haar sowieso niet bang zien, maar om daarvan de bron te zijn doet pijn. Pijn die hij verdiende. Hij fronst verontrust “Ik ben hier, niets zal je kwaad doen.” Ook ik niet..

Vanachter haar duiken de gele ogen weer op, ze loeren vanaf afstand naar hun. Noah zijn blik kruist die van het wezen die met onaards gejammer terug het hoge gras in verdwijnt. Uitnodigend steekt hij zijn hand uit “Je hoeft niet bang te zijn.” Fluistert hij zacht, zich bewust van de dubbele betekenis van die zin. Hij glimlacht geruststellend, maar in zijn ogen weerspiegelt zijn eigen onzekerheid.