Noah is nooit heel goed geweest in het afleveren van slecht nieuws. Dat valt voornamelijk te wijten aan het feit dat hij zelf niet zo goed met dat nieuws kan omgaan. Flynn hoeft dus geen tactvolle benadering te verwachten. “Ik moet even testen of je levend of dood bent.” Mompelt Noah terwijl hij ingespannen om de jongen heen loopt. Zijn neusvleugels verwijden zich iets, alsof hij aan Flynn ruikt terwijl zijn blik ingespannen op Flynn blijft rusten.

Ter controle duwt hij zijn vingers nog even tegen zijn nek aan. “Het spijt me, je bent behoorlijk dood.” Hij glimlacht bemoedigend “waarschijnlijk al kort na Thomas zijn terug keer.” Hij vouwt zijn handen plechtig voor zich en kijkt de jongen ernstig aan “Geen zorgen, je kunt alles wat je voorheen ook kon. Er stroomt nog bloed door je aderen, je hart klopt ook al is het fictief en je moet ook nog gewoon naar het toilet.” Hij klopt de jongen even op zijn schouder “Het spijt me Flynn, het spijt me echt heel erg.”

Met een zucht loopt hij de kamer uit “Als je iemand nodig hebt roep je maar, we zijn hier vlakbij.” Hij vertrekt voordat hij eventuele tranen of anderen vormen van verdriet kan opmerken. Stug loopt hij door.

Bij Rose en Sam klopt hij op de deur. Celeste heeft zich duidelijk om Ryan bekommert en hij heeft nog meer slecht nieuws. Zodra hij de deur open duwt treft hij beide meisjes aan in hun slaapkamer. De geur van warme cacao vult de kamer. De eerste keer dat hij zich met Rose in een kamer begeeft. “Flynn is zich even opfrissen.” Hij glimlacht lichtjes “Hij is…” de mededeling dat hij dood is blijft achterwege nu zijn blik die van Rose heeft gekruist. “Flynn…” hij krijgt het niet over zijn lippen nu. Snel zoekt hij de blik van Sam op en schudt hij veelbetekenend zijn hoofd.




Ryan kijkt nog een laatste keer achterom voor hij de badkamer in verdwijnt. Het warme bad sluit zich als een warme kalmerende deken om hem heen. De geuren van de aroma’s doen hem de geluiden om zich heen even vergeten. Voor het eerst is hij volledig ontspannen. Het zachte schuim drukt zacht tegen zijn rug aan.

Hij knapt er echt van op. Zijn gelaatsuitdrukking oogt weer ontspannen en zijn spieren voelen minder stram aan. Fris gewassen trekt hij een droge broek aan en opent hij de badkamerdeur. Celeste zit nog netjes op hem te wachten. Vertederd door dit gebaar breekt er een oprechte glimlach door “Ik voel me al een stuk beter.” Glimlacht hij. Hij mag dan nog wel niet de springerige brutale jongen van deze ochtend zijn, maar het is een begin. “Misschien moet ik het me ook niet willen herinneren. Beschermt mijn verstand me er onbewust van.” Bedenkt hij zich hardop.

Ryan neemt naast haar plaats op het bed en draait zijn rug iets naar haar toe. “Moet het gehecht worden of valt het mee?”

Chase

Chase bladert door wat papieren en kijkt op bij het horen van een begroeting. De stem roept niet direct herkenning bij hem op, maar wanneer hij de blonde lokken van de jongeman ziet schieten zijn mondhoeken omhoog. “Hey” hij schudt zijn hand stevig en legt het papierwerk aan de kant. Hoe gaat het hier? Chase grimast even kort, Thomas kwam binnen lopen alsof hij op vakantie was geweest. Meer dan een jaar was hij weggeweest, niets was meer hetzelfde. Hij was de liefde van zijn leven voorgoed kwijt en zijn herwonnen dochter was in Between.

“Laat die bloemen maar zitten.” Hij glimlacht voorzichtig “Ze is overgestoken naar Between om je broertje bij te staan. Ze is niet hier. Die bloemen verwelken bij de eerste stap die over die brug zet.”

Hij zucht bij de gedachte en richt zijn blik op het raam. Hij heeft gemixte gevoelens over de komst van Thomas. Hij kende hem al vanaf zijn geboorte. Maar hij was wel een jaar lang spoorloos verdwenen. Hij had zijn dochter aan haar lot overgelaten. Toch geeft het ook hoop, hoop dat Thomas zijn broertje kan redden en daarmee ook Rose weer veilig laat terug keren. “Misschien kun je wat spullen voor haar meenemen? Een brief en iets wat ze daar mist. Iets simpels, ik kan even snel een rugzak inpakken.” Glimlachend kijkt hij weer naar de jongen op, niet zeker of hij ook van de dood van Leah heeft gehoord. “IK ga het even halen, ik ben zo terug.”




Celeste haar handen voelen als een warme kruik op zijn huid. Heet, maar het doet geen pijn. Hij sluit zijn ogen even en glimlacht. “Het voordeel is dat het betekend dat we elkaar de komende avonden elke keer weer zullen zien.” Zijn flirt mist nog wat van de overtuiging van voorheen, maar hij is duidelijk op de juiste weg naar de oude Ryan. Met een lichte grijns kijkt hij achterom alvorens hij zijn schone shirt aan trekt en zich omdraait. “Bij die littekens verzin ik wel een mooi verhaal. Iets heldhaftiger dan het waarschijnlijk verlopen is.” Glimlacht hij.



Sam reageert direct, Rose blijft stil. Hij is bang dat het haar aan haar moeder doet denken, iets waar ze het sowieso nog niet over hebben gehad. Ze hebben eigenlijk nog nergens over gesproken, niet onder vier ogen. “Ja, ik lust ook wel wat chocomelk.” Hij veegt haar hand zachtjes van zijn schouder, niet erg op zijn gemak met deze troostende gebaren. Hij was niet diegene die getroost hoefde te worden. Flynn wel. “We moeten Flynn gewoon even goed in de gaten houden. Hem vooral niet vragen hoe en wanneer het is gebeurd want hij beseft zelf nog nauwelijks dat hij dood is.”

Hij wacht op Sam, hopend dat ze de chocolademelk gaat halen en hij een kort moment alleen met Rose heeft.