De nacht duurt vreselijk lang. Noah kan nauwelijks slapen en de tijd tikt maar langzaam voorbij. Meerdere keren maakt hij een rondje over de gang en inspecteert de omgeving. Vanaf een gepaste afstand observeert hij Rose, die koppig is blijven zitten en zich aan haar woord houdt. Rond half 4 is hij opnieuw wakker.

Rose slaapt en heeft zich zo klein mogelijk gemaakt. Hij is niet dichtbij genoeg om de druppels uit haar natte haar te zien rollen, maar hij weet vrijwel zeker dat ze er zijn. De hal is koud en de omvang van het kasteel helpt niet bepaald mee. Met een zucht kijkt hij even in stilte naar Kit die het zich ook een Fauteuil als slaapplaats heeft verkozen. In stilte blijft hij staan en observeert hij een rustige ademhaling. Na even gewacht te hebben is hij er zeker van dat beide slapen. Hij wendt zijn ogen af naar de grond en draait zich om, vertwijfeld blijft hij nu even staan. Om zichzelf te bevestigen dat hij niet droomt draait hij zich even om, maar ze lagen er nog. Net zo vredig, naar de omstandigheden ten minste, als een paar minuten geleden.

Zijn verstand gebiedt hem naar zijn kamer te gaan, maar op dit tijdstip wint zijn hart het. Zachtjes loopt hij naar de stoel waarin Rose ligt te slapen. Hij kan haar nu in alle rust bestuderen zonder in haar boze, onthutste of gekwelde ogen te kijken. Hij strekt zijn vingers uit om haar zachte huid aan te raken, maar trekt ze vertwijfeld weer terug.

Hij weet niet hoelang hij geknield bij haar zit. Een paar minuten, een kwartier of 30 minuten. Hij bijt op zijn lip als emoties van spijt, verdriet en gemis weer bij hem naar boven komen drijven. Liefde. Liefde anders als zijn liefde voor Celeste. Zoveel liefde dat hij niet haar hier geen toekomst wenste, maar een toekomst in Alusia samen met een man en kinderen. Met zijn broer, zonder zorgen. Dat ze een vredig bestaan zou kennen tot ze op een oude dag in haar slaap zou overlijden. Dan pas mocht ze hem bezoeken, niet nu. Hij wendt zijn ogen gepijnigd van haar af en staat op. Van een grote lamp verderop pakt hij nog een extra doek waarmee hij haar voorzichtig toedekt.

Snel recht hij zijn rug weer en kijkt hij even om zich heen. Hij dacht iets gehoord te hebben, maar er is niemand te zien. Voor een laatste maal begeeft hij zich terug naar zijn slaapkamer om daar uiteindelijk ook in slaap te vallen.




Ryan neuriet zacht een liedje en heeft zich tegen de spiegels aan laten zakken. Hij weet niet of hij alleen opgesloten zit, of dat ook de anderen zich tussen de spiegelwanden bevinden. Wat hem wel duidelijk is geworden is dat niemand gehoor geeft aan zijn geroep. Zijn hoofd begint zwaar te worden, maar de kou houdt hem wakker. Elke keer wanneer hij dreigt weg te zakken schiet hij weer iets overeind.

Ryan zucht. Hij is het besef van tijd kwijtgeraakt maar heeft het gevoel al uren opgesloten te zitten. Hij vermoed dat het ochtend is, want zijn maag knort. Verveeld tekent hij met zijn wijsvinger onzichtbare tekeningen op de grond. Hij niest even luidt en sluit vermoeid zijn ogen. Hij voelt zich beroerd. Hij dommelt weer in een lichte slaap zich niet bewust van de spiegels die van hun plek schuiven en hem toegang tot Samantha verschaffen.

In de verte klinkt zijn naam. Slaperig opent hij zijn ogen en onderdrukt hij een geeuw. “Sam?” versuft kijkt hij naar haar op “Mja, al was het technisch gezien Celeste die me achter liet."

Zijn ledematen voelen koud en stijf aan, tijd voor wat lichaamsbeweging. Tijd om hieruit te geraken. “ik ben ook blij jou te zien..” hij maakt van het moment gebruik om zijn armen even uit te strekken en haar in een omhelzing te trekken. De lichaamswarmte die hij ervoor terug krijgt is teleurstellend, maar Samantha was dan ook nog licht vochtig van hun zwemavontuur een aantal uren geleden. “Laten we zo snel mogelijk de uitgang vinden.” Met een kreun komt hij overeind en hijst hij ook Samantha terug op haar voeten. Hij wendt zijn gezicht even af, trekt een gek gezicht en niest nog eens hard. “Sorry.” Glimlacht hij flauwtjes.

“Nee, maar ik heb ook niet echt mijn best gedaan” wuift hij zijn afknapper van Celeste weg “Ik vertrouw haar niet.” En dan is het blijkbaar tijd voor een diepgaand gesprek op de vroege ochtend. Moet dat echt nu al op dit tijdstip?
“Een misplaatst gevoel van nieuwsgierigheid, het avontuur en omdat jullie zulk mooi lokaas waren.” Glimlacht hij.

Een deur! Ook Ryan zijn ogen lichten op. Samantha krijgt de deur natuurlijk niet open waarop hij haar even mannelijk aan de kant duw en zijn borst recht. “Laat mij maar even..” De deur geeft echter minder makkelijk mee dan verwacht, hij geeft zelfs helemaal niet mee. Het plan om met gemak de deur open te duwen gaat aan zijn neus voorbij en maakt plaats voor een rood aangelopen hoofd van de inspanning en veel verwoede pogingen. Met zijn gezicht nog naar de deur hijgt hij even uit en haalt hij zijn arm langs zijn voorhoofd. Hij schraapt zijn keel, herstelt zich snel en draait zich om alsof er niks gebeurd is.

“Hij zit inderdaad op slot” concludeert hij. Een lichte glimlach van zelfspot hangt om zijn lippen, hij weet zelf ook wel hoe belachelijk hij eruit moest hebben gezien.



Twee deuren naast de deur waar Rose op staat te kloppen gaat een deur open. Zijn ochtendjas wijst erop dat hij net wakker is, zojuist nog sliep zelfs. “Het is niet nodig om zo vroeg al te schreeuwen.” Inclusief ochtendhumeur. Met een zucht verdwijnt hij zijn kamer weer in om daar even later met de sleutel van de deur weer uit te lopen. Zonder haar een goedemorgen te wensen passeert hij haar.

Kalm, of gewoon nog slaperig, draait hij de deur van het slot. Na deze formele taak uitgevoerd te hebben wandelt hij terug de gang op richting zijn slaapkamer. “We ontbijten om 9 uur. “ de afspraak met Kit is spontaan komen te vervallen nu hij zo vroeg gewekt is. “En trek iets fatsoenlijks aan.” Met een klap sluit hij de deur achter zich weer om zo ongewenst bezoek buiten te sluiten.




Met een schreeuw van geluk valt Ryan bijna letterlijk naar buiten. Nog nooit had het geluid van een sleutel in het sleutelgat zo prachtig geklonken. “Vrijheid!” jubelt hij, zich ergens bewust van zijn beperkte vrijheid nu hij in Between is. Hij tilt Sam van de grond en draait een rondje met haar in zijn armen voor hij een enthousiaste kus op haar mond plaatst. “Woohoee!” Kit krijgt een ruwe aai over zijn hoofd.

Hij schudt zich even uit als een natte hond en hobbelt dan de gang in om zich bij Rose te voegen. “Jullie hebben hier gewacht op ons, terwijl je ook droog in een warm bed had kunnen liggen.” Hij drukt bij Rose een dikke kus op haar wang en werpt een steelse blik op haar en vervolgens even achterom richting Sam. "Ja, trek iets fatsoenlijks aan." imiteert hij Noah op kinderachtige wijze. De deur wordt met een klap gesloten en Ryan haalt zijn schouders op "Of trek het uit!" hij grijnst breed “Tijd om weer in bad te gaan!” . Hij laat zich niet zomaar klein krijgen door Celeste en Noah. Zich bewust van het feit dat ook Celeste haar kamer zich op deze gang moet bevinden maakt hij daarom extra veel herrie “Wie het laatst in het zwembad is moet afwassen!” roept hij voor hij naar zijn kamer sprint om schone droge kleding en een handdoek mee te nemen.

Noah schept wat warm water in zijn handen om zijn gezicht op te frissen als er opnieuw geklop op de deur klinkt. Minder dringend dan even geleden, toch weerklinkt dezelfde stem. Het water glijdt tussen zijn vingers vandaan terug in de gootsteen.

Met een zucht pakt hij een handdoek en droogt hij zijn handen. Bij de derde keer dat er geklopt wordt blijft hij met zijn hand op de deurklink even staan. Het kost hem een hoop moeite om de deur dan ook echt te openen. Hij kan maar moeilijk de moed opbrengen om haar onder ogen te komen. Hij klemt zijn kaken op elkaar en duwt de deurklink naar beneden. Juist omdat hij haar niet onder ogen durft te komen neemt hij het risico haar binnen te laten door zich direct weer van haar weg te draaien. Hij vouwt zijn handen voor zich en staart uit het raam. “Ik biedt je nogmaals de mogelijkheid om naar huis te gaan.” Verbreekt hij zijn eigen stilte “Ik adviseer je dringend om dat aanbod te accepteren.”




Ryan betreedt met een geeuw de ondergrondse badkamers. Alleen Sam is er nog. Hij laat zich in het warme ondiepe gedeelte zakken en neemt op een verhoogd gedeelte plaats zodat hij in het water kan zitten.

Hij wrijft even in zijn ogen, hoewel het warme water zijn koude spieren aangenaam verwarmd, werkt de hitte ook slaapverwekkend. “Dus, waarom ben jij hier?” hij kon haar ook best ondervragen “Ik heb wel iets van de vrouwelijke spanning tussen jou en Rose opgemerkt, maar ben je hier werkelijk voor Noah?”

Noah sluit zijn ogen even als ze aan geeft niet terug te willen. Hij opent zijn ogen verschrikt als hij haar hand op zijn arm voelt. Hij bijt op zijn wang en verkrampt iets. De lichte bloedsmaak in zijn mond maakt hem pas bewust van de spanning die hij op zijn kaken uitoefent.

Hij draait zich nu inderdaad naar haar toe. “Wat er gebeurd is?” hij lacht bijna spottend en spreid zijn armen “Dit is er gebeurd” hij werpt een veel betekende blik om zich heen “Between, deze plek. Het zuigt elk beetje leven weg.” Gefrustreerd haalt hij zijn handen door zijn haar “Ik biedt je een weg terug. Weet je hoeveel de meeste zouden geven voor die kans. Voor een leven buiten Between, voor een leven.”

“Dit is anders dan een verhuizing naar een andere stad, streek of een ander werelddeel. Je hebt geen idee waar je aan begint, je zet alles op het spel. Je toekomst, je familie, alles!”

“Als ik je hier aan mijn zijde had willen hebben dan had ik daar wel om gevraagd. Dan had ik Kit de boodschap wel laten overbrengen, je laten ontvoeren naar hier of een andere manier gevonden.” Het is een harde leugen om haar naar huis te doen keren. Hij had haar inderdaad nooit benaderd of in de verleiding gebracht hem op te zoeken. Dat had een hoop zelfbeheersing gekost, maar hij had het allemaal gedaan voor haar welzijn. Hoe moeilijk dat ook was, want stiekem droomde hij van haar aanwezigheid hier. Nog steeds. “Ga naar huis!” sneert hij gefrustreerd. “Ga naar huis en laat me met rust.” Hij wendt zijn gezicht opnieuw van haar af, gepijnigd door zijn eigen afstandelijkheid. Getergd loopt hij nog verder bij haar vandaan naar de andere kant van de kamer.

De harde blik in zijn ogen wordt waterig en zwakt af, want Rose weet hem wel degelijk te raken. Hoe diep hij zijn gevoelens ook had weggestopt, ze wist ze allemaal weer naar het oppervlakte te trekken. Hij doet zijn uiterste best om zich er tegen te verzetten, om niet aan alles toe te geven, om niet aan haar toe te geven. Ze moest naar huis. Het moest. Dat was het beste. Het zou egoïstisch zijn om haar hier te houden, om haar het leven bijna letterlijk te ontnemen. Dat was niet zijn voornemen geweest, zijn doel was onder elke gemoedstoestand hetzelfde geweest. Rose veilig en gelukkig met beide benen in het leven, ver weg van Between.

Hij schudt zijn hoofd en bijt op zijn lip bij haar woorden. Daarbij komt ze steeds dichterbij, letterlijk en figuurlijk. Hij wendt zijn hoofd af om haar blik te ontwijken, maar ze weet hem elke keer weer te vangen. Zijn hoofd bonkt, zijn ademhaling is onregelmatig en zijn ogen vochtig. “Hou op!” hij drukt zijn handen op zijn oren, hij wil niet meer naar haar luisteren. Hij schudt nogmaals zijn hoofd. 5e keer, elke week weer van het jaar opnieuw “Stop ermee…” Hij drukt zijn handen nog steviger op zijn oren Hadden die geen betekenis

“Stop!” ze komt nu te dichtbij en in een vlaag van paniek duwt hij haar hard naar achteren. Zijn handen trillen van de spanning terwijl de opgehoopte tranen in zijn ogen nu over zijn wangen bungelen. “Je begaat een grote fout” gekweld wendt hij zijn gezicht weer van haar af en veegt hij met zijn mouw zijn tranen weg.

“Ik heb jou mijn lot bespaard, ik heb mijn egoïsme aan de kant gezet om jou te beschermen. Jouw leven hoort niet in het teken te staan om dat van mij te redden.” Zijn stem trilt uit woede en verdriet. Hij maakt een verwarde en verloren indruk, niet wetend wat hij met de situatie aan moet. “Je krijgt spijt van je keuze, iedereen die oversteekt heeft spijt. Mijn liefde zal niet genoeg zijn..” hij schudt zijn hoofd en mompelt zacht iets in zichzelf. Heel even staart hij wezenloos voor zich uit “Je zal me smeken je te laten gaan.” Mompelt hij zachtjes terwijl hij alle scenario’s in zijn hoofd afspeelt. Als hij eraan toe zou geven dan zou hij haar vervolgens niet laten gaan, in welke toestand ze ook zou verkeren. “Ik zou je niet meer kunnen laten gaan…” spreekt hij zijn gedachten hardop uit.