
De harde blik in zijn ogen wordt waterig en zwakt af, want Rose weet hem wel degelijk te raken. Hoe diep hij zijn gevoelens ook had weggestopt, ze wist ze allemaal weer naar het oppervlakte te trekken. Hij doet zijn uiterste best om zich er tegen te verzetten, om niet aan alles toe te geven, om niet aan haar toe te geven. Ze moest naar huis. Het moest. Dat was het beste. Het zou egoïstisch zijn om haar hier te houden, om haar het leven bijna letterlijk te ontnemen. Dat was niet zijn voornemen geweest, zijn doel was onder elke gemoedstoestand hetzelfde geweest. Rose veilig en gelukkig met beide benen in het leven, ver weg van Between.
Hij schudt zijn hoofd en bijt op zijn lip bij haar woorden. Daarbij komt ze steeds dichterbij, letterlijk en figuurlijk. Hij wendt zijn hoofd af om haar blik te ontwijken, maar ze weet hem elke keer weer te vangen. Zijn hoofd bonkt, zijn ademhaling is onregelmatig en zijn ogen vochtig.
“Hou op!” hij drukt zijn handen op zijn oren, hij wil niet meer naar haar luisteren. Hij schudt nogmaals zijn hoofd.
5e keer, elke week weer van het jaar opnieuw “Stop ermee…” Hij drukt zijn handen nog steviger op zijn oren
Hadden die geen betekenis“Stop!” ze komt nu te dichtbij en in een vlaag van paniek duwt hij haar hard naar achteren. Zijn handen trillen van de spanning terwijl de opgehoopte tranen in zijn ogen nu over zijn wangen bungelen.
“Je begaat een grote fout” gekweld wendt hij zijn gezicht weer van haar af en veegt hij met zijn mouw zijn tranen weg.
“Ik heb jou mijn lot bespaard, ik heb mijn egoïsme aan de kant gezet om jou te beschermen. Jouw leven hoort niet in het teken te staan om dat van mij te redden.” Zijn stem trilt uit woede en verdriet. Hij maakt een verwarde en verloren indruk, niet wetend wat hij met de situatie aan moet.
“Je krijgt spijt van je keuze, iedereen die oversteekt heeft spijt. Mijn liefde zal niet genoeg zijn..” hij schudt zijn hoofd en mompelt zacht iets in zichzelf. Heel even staart hij wezenloos voor zich uit
“Je zal me smeken je te laten gaan.” Mompelt hij zachtjes terwijl hij alle scenario’s in zijn hoofd afspeelt. Als hij eraan toe zou geven dan zou hij haar vervolgens niet laten gaan, in welke toestand ze ook zou verkeren.
“Ik zou je niet meer kunnen laten gaan…” spreekt hij zijn gedachten hardop uit.